Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ



Άγιε μου Βασίλη, είναι κάπως αργά, αλλά σου γράφω τώρα, γιατί οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν και ο κύριος Σαμαράς κάνει διαγγέλματα για να σώσει τη χώρα, ενώ ο κύριος Τσίπρας βαράει κάτι ζουρνάδες, που ο μπαμπάς μου μου είπε ότι του τους δώρισε η κυρία Γιάννα. Ο μπαμπάς μου ψηφίζει ΚΚΕ, όπως θα κατάλαβες, Άγιε μου Βασίλη, και εδώ είναι το θέμα μου. Σε παρακαλώ πολύ να του φέρεις πίσω τη σοβιετική του πατρίδα, γιατί τον βλέπω πολύ στενοχωρημένο. Ιδιαίτερα, όταν νικάει κάποιος Ρώσος σε αγώνες στην τηλεόραση, χαίρεται ν' ακούει τον ύμνο της Ρωσίας, μετά όμως λέει κακά λόγια, όταν βλέπει να ανεβαίνει η ρωσική σημαία. Δε θέλω τίποτα για τον εαυτό μου, αφού είμαι κι εγώ ένας μικρός κομμουνιστής και όπως μου είπε ο μπαμπάς μου περιουσία μου πρέπει να είναι η μαρξιστική μου παιδεία και μου είπε ακόμη ότι αυτό έλεγε και ο σφος Στάλιν για την κόρη του, που τον πρόδωσε όμως και πήγε στους κακούς. Ο μπαμπάς μου μου έχει πει, επίσης, ότι δεν υπάρχεις, αλλά ξέρω ότι δεν το εννοεί. Σε μια άλλη στιγμή μου είχε πει ότι ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου. Εγώ λέω ότι οι κομμουνιστές είναι παιδιά και χωρίς Άη Βασίλη τι Χριστούγεννα να κάνουν τα παιδιά; Αυτά. Σε χαιρετώ.

ΥΓ. Όχι ότι το θέλω, αλλά, αν το θυμηθείς, φέρε μου τον πυροσβεστικό σταθμό της Λέγκο. Δεν τον θέλω για μένα, αλλά να του βάλω ένα σφυροδρεπανάκι, έτσι κόκκινος που είναι, να χαρεί ο μπαμπάς μου. Αν δεν τον έχεις, φέρε μου τον αστυνομικό σταθμό. Θα σκεφτώ κάτι και γι' αυτόν.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝ ΜΟΥ

Η περίπτωση του Νίκου Ρωμανού, που τελικά δικαιώθηκε σήμερα, με τη δυνατότητα που του δόθηκε να παρακολουθεί τα μαθήματα της σχολής του, ξεβράκωσε το ακροδεξιό κωλομέρι από τον δεξιό (εν συνόλω) κώλο του Ποταμιού. Ακόμη και η κυβέρνηση Σαμαρά βγήκε από τ' αριστερά σε κάποια στελέχη του "κόμματος", που απέκλειαν το ενδεχόμενο εξόδου από τις φυλακές του αμετανόητου ληστή με το καλάσνικοφ.

Όποιος, βέβαια, έχει στοιχειώδη πολιτική αντίληψη έχει κατανοήσει εδώ και καιρό πόσο όλα αυτά τα "πέρα από δεξιά κι αριστερά" άτομα και λάιφστάιλ μορφώματα συγγενεύουν με το φασισμό κι ανοίγουν το δρόμο στις Χρυσές Αυγές. Ποιο είναι το ιδεολόγημά τους; Τέρμα οι ιδεολογίες και η κοινωνική αντιπαράθεση και σύγκρουση. Από δω και μπρος διάλογος, με εκ των προτέρων συμφωνία στο αυτονόητο της Ελεύθερης Αγοράς, και επίλυση των ζητημάτων αιχμής για τις αμβλώσεις, το γάμο των ομοφυλόφιλων, τις ώρες κοινής ησυχίας, την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου και τις τσίχλες στα πεζοδρόμια, στα οποία, βέβαια, πρέπει να περιοριστούν οι διαδηλώσεις.

Όσο αφορά τη σχέση μας με την παραγωγική διαδικασία είναι, σου λένε, θέμα χαρακτήρα. Άμα είσαι μάγκας, αρχίζεις το επιχειρείν, γίνεσαι ζάπλουτος και τρικλάρεις ντάουν στους άλλους, τους αρεσκόμενους στη σιγουράντζα να δουλεύουν στις επιχειρήσεις τις δικές σου και των άλλων καπάτσων και ριψοκίνδυνων επιχειρηματιών. Γενικώς, έκαστος εφ' ω ετάχθη, ήτοι σκύβει ο καθένας στη δουλίτσα του και δουλειά, δουλειά, δουλειά, να προκόψει ο τόπος.

Είναι ανατριχιαστικές οι ομοιότητες, η ταύτιση, για την ακρίβεια, αυτής της αντίληψης με τα όσα προπαγάνδιζε ο Αδόλφος Χίτλερ.
Απεργία; Μάταιη και αντικοινωνική πράξη.
Κοινωνικές τάξεις; Φυσική σχέση τους η σύμπνοια, ο κοινός στόχος, η εθνική ομοψυχία, βρε παιδί μου.
Δεν υπάρχουν τάξεις, μόνο φολκ, έλεγε ο Άντι. Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα, του απαντούσε συμφωνώντας πονηρά η Μάγκι. Δεν υπάρχει δεξιά κι αριστερά, μόνο ένα ορμητικό Ποτάμι, φωνάζει ο Σταύρος και τους παίρνει μία κοινή συνέντευξη: "Λοιπόν, Άντι; Όλα καλά; Εσύ Μάγκι;".

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

ΑΠΟΚΛΗΡΩΣΗ

Η Νταίζυ Ντακ σήκωσε το τηλέφωνο που κουδούνιζε επίμονα για ώρα. Δεν είχε όρεξη να μιλήσει σε κανέναν και βαριεστημένα είπε ένα ξέπνοο "Εμπρός".
Στην άλλη άκρη του σύρματος ήταν μια φωνή που δεν είχε ακούσει για τουλάχιστον δύο χρόνια. "Νταίζυ, πού χάθηκες, ρε παλιόφιλη;"


 Η σιχαμένη φωνή του Γκαστόνε, του πιο κωλόφαρδου πάπιου της Λιμνούπολης και γνωστού αρχιγλείφτη του Σκρουτζ Μακ Ντακ, της προκάλεσε άμεσα ελαφρά ναυτία, μαζί με έκπληξη, βέβαια, αφού για τόσο καιρό ο αηδιαστικός σούπερ τυχερός τσάτσος και ξάδελφος του αιώνιου αρραβωνιαστικού της δεν είχε δώσει σημεία ζωής.


- Τι συμβαίνει, Γκαστόνε, όλα καλά;
- Καλά, Νταίζυ μου, αλλά τα προκομμένα τα ξαδελφάκια και κυρίως αυτός ο Χιούι έχουν κάνει δύσκολη τη ζωή του θείου Σκρουτζ.
- Τι εννοείς;
- Ξέρεις, είναι αυτή η υπόθεση της υπόσχεσης που τους είχε δώσει να τα στείλει για διακοπές στη Χαβάη, την οποία αναίρεσε.
- Ε, και;
- Τα αχάριστα πλάσματα το κατήγγειλαν στο Χαμόγελο του Παπιού και ο κακομοίρης τρέχει και δε φτάνει.


- Εντάξει, τα ξέρω αυτά. Θα καταθέσω, μάλιστα, βεβαιώνοντας τα περί αθέτησης.
- Εμ, ναι. Αυτό ήθελα να σου πω. Ξέρεις, θα υπάρξουν αποκληρώσεις και δε θα ήθελες, φαντάζομαι, να είσαι στους αποκληρωθέντες.
- Ρε, δεν πας στο διάολο, λέω γω, νούμερο!


Ο Μανουέλ ξύπνησε απότομα. Είχε κοιμηθεί μπροστά στην τηλεόραση και το πρωινό πρόγραμμα έπαιζε ήδη, όταν άνοιξε τα μάτια του. Ο Ντόναλντ Ντακ γελούσε με το δαιμόνιο γέλιο του. Γύρισε κανάλι κι έπεσε στον Αυτιά να λέει για τις προσπάθειες του Αντώνη Σαμαρά να σκίσει το Μνημόνιο.

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ FΤZ

Με αφορμή την είδηση περί φιλελέ βιβλιοπωλείου που παραχωρεί σε καθηγητές και φοιτητές τους χώρους του, για να αναπληρωθούν τα μαθήματα που χάνονται λόγω καταλήψεων στο ΕΚΠΑ και το Πάντειο Πανεπιστήμιο, να πω ότι δεν είμαι κατά του εθελοντισμού γενικώς. Εδώ και αρκετό καιρό εκατοντάδες συνάδελφοι σε όλη την Ελλάδα παρέχουν δωρεάν φροντιστηριακά μαθήματα σε παιδιά Λυκείου στο πλαίσιο της λειτουργίας των Λαϊκών Επιτροπών του ΠΑΜΕ. Ταυτόχρονα όμως, αυτοί οι ίδιοι συνάδελφοι δε διατυμπανίζουν την προσφορά τους ούτε το ΠΑΜΕ έχει κάνει σημαία του τη βοήθεια που προσφέρει σε λαϊκές οικογένειες, όχι μόνο σε μαθήματα, αλλά και με άλλους τρόπους.

Το γιατί είναι προφανές. Δεν επαίρεσαι, πρώτ' απ' όλα, για την ντροπή να στηρίζεται μια κοινωνία στην καλή προαίρεση κάποιων ατόμων ή έστω συλλογικών φορέων να αναπληρώσουν βασικές λειτουργίες του κράτους που γυρίζει την πλάτη στα πιο αδύναμα μέλη της.

Το πιο βασικό όμως είναι ότι δεν επαίρεσαι για τα μπαλώματα που προσφέρεις σε ρακένδυτους, λέγοντάς τους ότι με τέτοιους τρόπους δουλεύει το πράγμα. Το βασικό είναι να τους δείχνεις το δρόμο για να μην υπάρχουν ρακένδυτοι και, βέβαια, τους υπεύθυνους για αυτή την κατάσταση που αντιμετωπίζουν, είτε είναι οργανισμοί είτε θεσμοί είτε ιδιωτικά συμφέροντα. Ο καπιταλισμός, κοντολογίς.
Το κάνεις και είσαι εθελοντής της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης; Χίλια μπράβο.
Δεν το κάνεις και μένεις στη φιλανθρωπία; Πολύ περισσότερο, όπως στην περίπτωση του ως άνω βιβλιοπωλείου, χτυπάς μαχητικές διεκδικήσεις, στο όνομα του δικαιώματος στο μάθημα, στην εργασία κ.λπ.; Ψάξε το λίγο περισσότερο, φίλε. Ίσως κάνεις και κακό. Τι ίσως, δηλαδή...

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ



Η γραμματική και το συντακτικό είναι ένα πολύ καλό εργαλείο για την έκφραση συναισθημάτων, ιδεών, πληροφοριών.

Πληροφορίες, τώρα, είναι αυτές που δίνει ο πληροφοριοδότης του (ταξικού) εχθρού,
ο δάσκαλος στους μαθητές του,
το δελτίο ειδήσεων ενός αστικού ΜΜΕ,
η ειδησεογραφία σε μία εφημερίδα που είναι όργανο της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.

Ιδέες, τώρα, είναι αυτές οι κενολογίες που αναπαράγει η κυρίαρχη τάξη ως προβολή του ψεύδους της, για να διατηρήσει την κυριαρχία της,
η νέα θεώρηση της πραγματικότητας μέσα από τις δυνάμεις της εργασίας που συνειδητοποιούνται πολιτικά και τις προωθούν, για να επιταχύνουν την αναπόδραστη επανάσταση.

Συναισθήματα, τώρα, είναι το μίσος των ανθρώπων που αναπαράγουν την αηδία για τον εαυτό τους,
είναι η αγάπη για τον άνθρωπο, ο έρωτας για τη ζωή, πάνω απ΄ όλα, με τα πρωινά να δεσπόζουν σ΄ αυτήν την ερωτική πρόσληψη της πραγματικότητας.

Τα πρωινά ενός σαββατοκύριακου ή τα πρωινά μιας απεργίας.

Σύντροφοι και φίλοι, έχουμε απεργία στις 27 Νοέμβρη.

απεργία: αποχή από την εργασία εργαζόμενων που διεκδικούν την ικανοποίηση αιτημάτων τους, σχετιζόμενων με τις συνθήκες εργασίας τους, την αμοιβή τους, το μέλλον τους, το μέλλον των παιδιών τους, το μέλλον του έρωτά τους. (ετυμ. από+έργο)

ΥΓ. Στον Ησύχιο απαντάται η λέξη "απεργός" με τη σημασία του "αργός". Ο Ησύχιος ήτο μίσθαρνο όργανο της άρχουσας τάξης.

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

ΑΛΟΖΑΝΦΑΝ

   Όταν απελπίζομαι με την κατάσταση του κινήματος, με τη φαινομενική απόλυτη νίκη της Αντίδρασης, με το θρίαμβο της Κοινής Λογικής, με τους διθυράμβους των κεντροαριστερών για τον Άδωνη, σκέφτομαι τον Αλοζανφάν.

   Όταν απελπίζομαι με τη δειλία που βλέπω γύρω μου, με τη δειλία που ακούω από τα μέσα μου, με τις υπεκφυγές του διπλανού μου, με τις δικές μου προφάσεις, σκέφτομαι τον Αλοζανφάν.

   Όταν απελπίζομαι με την απελπισία τους, με τα ψέματα που λένε, με τα ψέματα που μου λέω, με τα καμώματά μας, με τα καραγκιοζιλίκια μας, ούτως ειπείν, σκέφτομαι τον Αλοζανφάν.

  Ο Αλοζανφάν είναι η ταινία των Ταβιάνι που σημάδεψε την εφηβεία μου. Ήμουν στο Γυμνάσιο ή στο Λύκειο, όταν την είδα στην τηλεόραση. Θυμάμαι τη μουσική στο τέλος, το χορό των αναστημένων επαναστατών, αυτών που είχαν φάει χώμα λίγες σεκάνς πιο πριν. Χορεύουν σαν δαιμονισμένοι, απόλυτα αποφασισμένοι, τραγουδάνε με το χορό τους το τραγούδι της επανάστασης, το τραγούδι της νίκης.

  Ο Φούλβιο, ένας ιταλός αριστοκράτης, είναι ο ήρωας της ταινίας των Ταβιάνι. Μπήκε στο κίνημα, μα στην κάτω βόλτα του θυμήθηκε ότι είναι λογικός κι αυτοί, ο σύντροφοί του, ονειροπόλοι, φτερά στον άνεμο. Τους βαριέται, μάλιστα, δεν είναι μόνο πως θέλει πια τη βολή του, μετά τα σαράντα, όταν οι τρέλες είναι μια ανάμνηση δίπλα στο τζάκι με την εικοσάρα υπηρέτρια στον πύργο, μέσα στο κτήμα, μέσα στην τάξη του.

   Τους ακολουθεί σχεδόν με το ζόρι, χωρίς ούτε αυτός να το καταλαβαίνει πώς μπαίνει ξανά στο κυνήγι των κόκκινων ξωτικών. Στην τελευταία σκηνή έχει δραπετεύσει, έχοντας σίγουρη την αποτυχία των συντρόφων του να πάρουν με το μέρος τους τους ταλαίπωρους χωρικούς ενός χωριού στον ιταλικό νότο. Και όμως, όταν οι σύντροφοι εξοντώνονται από τους ίδιους τους σκλάβους που πήγαν να λευτερώσουν, κάποια παρεξήγηση κάνει τον παλιό επαναστάτη να ξαναβάλει το κόκκινο χιτώνιο και να φάει μια σφαίρα από τους στρατιώτες. Για μια στιγμή ένιωσε πάλι την σπίθα της ελπίδας και τα βρόντηξε όλα. Πιάστηκε από μια κλωστή και έφαγε μια σφαίρα.

Ο νεκρός Φούλβιο με το κόκκινο χιτώνιο μισοφορεμένο κείτεται στην πικρή γη. Πιάστηκε από μια κλωστή, ξανάγινε ζωντανός κανονικός και έπεσε νεκρός από μια σφαίρα. Υπάρχει ελπίδα, γιατί υπάρχει ζωή.


Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΔΥΝΑΜΑΙ

  Αγαπώ τους ανθρώπους και ως εκ τούτου δεν ένιωσα πολύ καλά ακούγοντας για το κάψιμο των γραφείων της Άθενς Βόις.
 Επίσης, είμαι και λάτρης της λενινιστικής αντίληψης, που θέλει τέτοιες ενέργειες να είναι από αναποτελεσματικές μέχρι ολέθριες για το κίνημα.
 Είμαι και φίλος (φεϊσμπουκικός, κατά βάση) ενός πολύ αγαπημένου συγγραφέα-συνεργάτη της εφημερίδας και ως εκ τούτου ένιωσα ακόμη πιο άσχημα στο άκουσμα της είδησης.

Το παραδέχομαι όμως. Δε θα έκανα τίποτα για να βοηθήσω την εφημερίδα να σηκωθεί (αν έχει πέσει, βέβαια, που δεν το ξέρω). Η ΑV δεν είναι ένας συνάνθρωπός μας που χτυπήθηκε από τους τρομοκράτες ή από ατυχία και εμείς, αν έχουμε λίγο φιλότιμο, τον βοηθάμε ενεργά να ξεπεράσει το χτύπημα. Δεν είναι ούτε μία εφημερίδα που έχει καλίπυγες ξανθές, μελαχροινές και άρθρα για τον Ολυμπιακό και την καλή μπύρα. Εννοείται ότι αν την είχαν κάψει, θα γινόμουν συνδρομητής για να την στηρίξω.

Η ΑV όμως δε δείχνει κώλους (όσο θα έπρεπε), αντιθέτως μας έχει, εννοώ την κοινωνική τάξη που ανήκω, για ανθρώπους του κώλου. Οι αρθρογράφοι της πάντα έχουν έναν κακό λόγο να πουν για τις απεργίες και πολλούς καλούς λόγους για τις ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ, που συνοπτικά νοούνται ως απελευθέρωση της Αγοράς (σε διάφορες παραλλαγές) με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η ΑV μου έχει κάνει κακό, διευκολύνοντας την επιβολή μίας πολιτικής που με βλάπτει και μάλιστα πολύ σοβαρά, όπως την βιώνω με τις απολύσεις συναδέλφων μου, οι οποίες είναι απόρροια της εφαρμογής αυτής της πολιτικής.

 Λυπάμαι, αλλά πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνη της. Έχει αρκετούς συμμάχους, άλλωστε. Ο κύριος Μητσοτάκης, για παράδειγμα, προβάλλει στη σελίδα του στο φέισμπουκ την ανάγκη να γίνουμε συμπαραστάτες-συνδρομητές της εφημερίδας. Σπεύσατε, παιδιά. Εγώ δε δύναμαι.


UPDATE: Κατέβηκε η ανάρτηση από τη σελίδα του Μητσοτάκη. Πιθανή ερμηνεία, να του είχαν χακάρει το λογαριασμό. Άλλη πιθανή ερμηνεία, να την είχε ανεβάσει κάνας σύμβουλος εκτός τόπου και χρόνου. Τρίτη ερμηνεία, να με διαβάζει ο Κυριάκος. Κυριάκο, δώσε πόνο. Αντέχουν.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

ΑΥΤΟ ΛΕΕΙ Η ΑΓΟΡΑ

Υπάρχουν παντού και πάντα κάποιοι λίγοι που ξεχωρίζουν από το σωρό. Στη δουλειά σου, για παράδειγμα, ξεχωρίζει ο πιο ικανός μές στους ικανούς, ο πιο τεμπέλης μέσα στους τεμπέληδες, ο πιο χαμερπής μέσα στους χαμερπείς. Στην πολιτική, ακόμη περισσότερο. Μέσα στην ελληνική αστική πολιτική σκηνή ξεχωρίζουν οι πιο αδίστακτοι μέσα στους αδίστακτους, οι πιο εξαρτημένοι από την εξουσία μέσα στους εξαρτημένους, οι πιο αγράμματοι μέσα στους αγράμματους, οι απολύτως ξετσίπωτοι μέσα στους ξετσίπωτους.

Κάποιος βιαστικός μπορεί να κατέτασσε σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες κι έναν υπουργό που θα πρότεινε την παροχή δωρεάν εκπαιδευτικών υπηρεσιών στο δημόσιο σχολείο από άνεργους πτυχιούχους. Νομίζω ότι θα αδικούσαμε τον Ανδρέα Λοβέρδο, αν τον βάζαμε σε μια τέτοια ταξινόμηση. Είναι απλά ρεαλιστής. Ξέρει πολύ καλά ότι, αν πετάξει το τυράκι της μοριοδότησης (για μελλοντικό διορισμό) στους αδημονούντες εκπαιδευτικούς που είναι άνεργοι ή δουλεύουν για 3 ευρώ την ώρα σε φροντιστήρια, θα βρει ικανό αριθμό υποψηφίων που θα διαγκωνίζονται για την "ευκαιρία".

Ως γνωστόν, μία κοινωνική δομή, μία κοινωνική δυναμική επιβάλλεται και διαιωνίζεται ως λειτουργική, ως αναγκαία, ούτως ειπείν. Με στρατιές ξεφτιλισμένων ηθικά, φοβισμένων οικονομικά, αδιάφορων πολιτικά, τέτοιες λύσεις δεν είναι προϊόν ανηθικότητας και ξεδιαντροπιάς του εμπνευστή τους. Οι πάροικοι στη φεουδαρχική Ευρώπη υπέφεραν, κατά βάση, αλλά επιζητούσαν την εξάρτησή τους, ας μην το ξεχνάμε τώρα που ο Διαφωτισμός μας έχει κάνει κοινωνούς των "θεμελιωδών δικαιωμάτων".

Ο Ανδρέας Λοβέρδος ξέρει ότι από το πρώτο ελληνικό Σύνταγμα καταργήθηκε η δουλεία (συνταγματολόγος, γαρ). Δεν είναι, λοιπόν ζήτημα αγραμματοσύνης. Επίσης, είναι γνωστός για τη σεμνότητά του, δεν είναι, λοιπόν, πρότυπο ξεδιαντροπιάς. Ούτε, βεβαιότατα, είναι εραστής της υπουργικής καρέκλας, όπως έχει δείξει η ρήξη (ρικσσυ) του με συμφέροντα και εξαρτήσεις κατά το παρελθόν.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι απλά ρεαλιστής. Αποτυπώνει φωτογραφικά τις βαθύτερες επιθυμίες μιας κοινωνίας που την φτύνουν και λεει ότι βρέχει.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

ΦΟΡΤΣΑ ΓΙΑ ΕΥΡΩΠΗ (2)


Ο Άδωνης βγαίνει και λέει ότι όποιος γουστάρει τον ύμνο του ΕΑΜ είναι υπέρ του εμφυλίου πολέμου.
Ο Φορτσάκης με ύφος δέκα συνταγματαρχών λέει στους φοιτητές που του χάλασαν τη συνεδρίαση "Τσακιστείτε από ΄δω", ενώ, ως άλλος Κούγιας, θέλει να καλέσει την αστυνομία, επειδή, λέει, μια φοιτητριούλα στο μισό του μπόι τον ακούμπησε, όταν προσπάθησε να βγει από την αίθουσα.
Ο Σίμος έριξε μαύρο στην ΕΡΤ, μας έκραξε όλη η Ευρώπη, συντηρητική και μη, και άφησε τη θέση του στην αριστερή, την Βούλτεψη.
Ο Παπαδήμος τέλειωσε τη δουλειά του Παπανδρέου, για να γίνουμε μια ανταγωνιστική χώρα με μισθούς και εργασιακά δικαιώματα δεκαετίας ΄50.

Για να σώσουν την ευρωπαϊκή προοπτική και τη χώρα, βλέπουν ως ρεαλιστή και αποτελεσματικό τον Άδωνη.
Για να σώσουν το πανεπιστήμιο και την ευρωπαϊκή προοπτική των ΑΕΙ, βλέπουν τον Φορτσάκη ως εγγυητή της ευνομίας.
Για να σώσουν τη Δημόσια Τηλεόραση και την ευρωπαϊκή προοπτική της, βάζουν τον Σίμο να φυλάει τα πρόβατα.
Για να σώσουν τις συντάξεις και την ευρωπαϊκή προοπτική, βλέπουν ως μεσσία τον Παπαδήμο.

Αυτοί είναι οι αριστεροί με ρεαλισμό και γνώση. Αν σφίξουν κι άλλο τα πράγματα (και οι κώλοι) θα ψάξουν και για έναν Μεταξά, με ευρωπαϊκό αέρα, βεβαίως, άντε και κάνα τσεκούρι στην κωλότσεπη.

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

ΦΟΡΤΣΑ ΓΙΑ ΕΥΡΩΠΗ

Η αναγκαιότητα του ελέγχου από σεκιούριτυ όσων μπαίνουν σε πανεπιστημιακό χώρο προβάλλεται από πολλούς πανεπιστημιακούς και μη, φασίστες και μη. Η συγκεκριμένη αντίληψη περί ακαδημαϊκού βίου αποδεικνύει, βέβαια, ότι οι έννοιες "πανεπιστήμιο" και "ελληνικό κράτος" είναι ασύμβατες. Μπορείς να πεις πολλά υπέρ και κατά του συγκεκριμένου μέτρου, αλλά, αν δεχτούμε ότι είναι αναγκαίο, αποδεχόμαστε ότι είναι αδύνατο να έχουμε κανονικό πανεπιστήμιο. Ό,τι και να πεις, πανεπιστήμιο χωρίς ελεύθερη πρόσβαση του κάθε πολίτη σε αυτό είναι αδιανόητo.
 Όποιος έχει πάει στο εξωτερικό ξέρει ότι μπορείς να κινηθείς στους χώρους του Πανεπιστημίου χωρίς περιορισμούς. Στο κάμπους του πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ, συγκεκριμένα, είχα γίνει μάρτυρας καταδίωξης από την αστυνομία κλέφτη που είχε διαρρήξει αυτοκίνητο και μου είπαν ότι τέτοια φαινόμενα ήταν πολύ συχνά. Κανείς δε διανοήθηκε όμως να επιβάλει περιοριστικούς όρους στο ποιοι κινούνται εντός του πανεπιστημίου.

Ναι, αλλά, η αφισορύπανση, οι ντουντούκες, οι άσχετοι που παρεμβαίνουν στις φοιτητικές συνελεύσεις; Μ Α Λ Α Κ Ι Ε Σ, κύριοι! Όσα χρόνια ήμουν στο ελληνικό πανεπιστήμιο - και ήταν χρόνια που η λεγόμενη ανομία ήταν στο φόρτε της - ποτέ δεν ένιωσα ότι τα μαθήματα, οι εξετάσεις, η επιθυμία μου να μάθω και να κάνω κάτι περισσότερο από όσα απαιτούσε το πρόγραμμα σπουδών παρεμποδίστηκε από τη δράση των φοιτητικών παρατάξεων.

Αντιθέτως, παρεμποδίστηκε από καθηγητές και λέκτορες εμφανώς ανεπαρκείς για το ρόλο τους, που προκαλούσαν την απορία μου για το πώς βρέθηκαν εκεί που βρέθηκαν.
Παρεμποδίστηκε από τη μιζέρια την ταυτιζόμενη με τις "σοβαρές" φοιτητικές παρατάξεις που εμφανώς μοίραζαν υποσχέσεις και θέσεις, μετατρέποντας το πτυχίο σε τερματισμό αγώνα αντιγραφών, διαβάσματος ΣΟΣ θεμάτων και λοιπών κόλπων για να "πάρουμε το χαρτί".
Παρεμποδίστηκε από το σύστημα της παραπαιδείας που παράγει λοβοτομημένους φοιτητές, ανίκανους να εκπονήσουν μία απλή εργασία σε μάθημα εξαμήνου, επειδή δεν μπορούν να χειριστούν μία βιβλιογραφία των τριών ή τεσσάρων βιβλίων.
Παρεμποδίστηκε από ένα κράτος που παράγει χαρτογιακάδες που φέρουν τον τίτλο του επιστήμονα και του πανεπιστημιακού δασκάλου και μιλάνε είτε ως φοιτητοπατέρες, γλείφοντας τις φοιτητικές παρατάξεις, είτε ως ενωματάρχες της Βασιλικής Χωροφυλακής που ζητάνε από το πλήθος να αποχωρήσει με το "διαλυθείτε ησύχως".
Παρεμποδίστηκε, πάνω απ΄ όλα, από ένα παρακμιακό καπιταλιστικό κρατίδιο της σφαλιάρας που το μόνο που ξέρει είναι να αυτοοικτίρεται και να αυτοϊκανοποιείται.

Βάλτε ιδιωτική ασφάλεια, φέρτε και ένοπλους φρουρούς, απαγορεύστε και την αφισοκόλληση, για να φτιάξετε το "Τέμενος των Μουσών" όπως το έχετε στην ευρωβλάχικη φαντασία σας. Δάσκαλοι δε θα γίνετε, όσο κι αν χτυπιέστε για τα ευρωπαϊκά προγράμματα και "τη σύνδεση με την παραγωγή". Τα παιδιά που αγωνιούν για το μέλλον τους, το μέλλον που τα έχουν ψήσει ότι θα έχουν, και μιλάνε στα μικρόφωνα του ΣΚΑΪ με το "δε θέλουμε άσχετους στη σχολή μας" δε θ΄ αργήσουν να καταλάβουν ότι η ζωή που τους ετοιμάζουν είναι άσχετη με τις ελπίδες τους. Εκτός κι αν έχουν εξασφαλισμένη θέση Γενικού Διευθυντή στο Υπουργείο που θα είναι υπουργός ο επικεφαλής της κομματικής τους νεολαίας ή μια επιχείρηση καινοτόμο που θα κάνει μπίζνες με το Δημόσιο, όπου θα είναι Γενικός Διευθυντής σε υπουργείο κάποιος που ήταν κολλητός στην εκδρομή στη Μύκονο, στο πρώτο έτος, βεβαίως.

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

ΚΑΤΑΔΥΟΜΕΘΑ

Όλο και πιο καθαρά φαίνεται ότι πλησιάζει το τέλος μίας από τις πολύ γελοίες κυβερνήσεις που γνώρισε η μεταπολιτευτική Ελλάδα και, ως είθισται σε τέτοιες ευτυχισμένες στιγμές της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, βλέπουμε πλέον ξεκάθαρα τον κώλο της μαϊμούς. Δε λέω "της πιο γελοίας κυβέρνησης", καθότι σε τέτοια λεπτά ζητήματα πολιτικής τάξης καλό είναι να τηρούμε το χρυσό κανόνα του μέτρου.

Ακόμη και ο πιο φανατικός υπερασπιστής της Κοινής Λογικής, ακόμη και ο πλέον φανατικός υπέρμαχος της Ευρώπης (να ΄ναι κι ό,τι να ΄ναι) έχει εμφανώς καταθέσει τα όπλα. Έχει σταματήσει να μάχεται κατά του αντίπαλου δέους της δεξιάς, του κόκκινου ΠΑΣΟΚ υπό την επωνυμία ΣΥΡΙΖΑ, καθότι, μάλιστα, ο Αλέξης έχει δώσει πλέον επαρκή διαπιστευτήρια ευρωπροσήλωσης, ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα τις χάρες της αγιορείτικης κοινότητας και της Ορθοδοξίας εν γένει.

Καθώς έρχεται, λοιπόν, το πλήρωμα του αγορασμένου από τον καπιταλισμό χρόνου, οι άνθρωποι αυτοί που μας "κυβερνάνε" (μπουχαχα) εμφανώς τα ΄χουν γράψει όλα στα παλιά τους τα παπούτσια ή αφανώς έχουν βαρέσει μπιέλα. Ακούστε ιστορία:

Ήρθαν, λέει, κάτι σούπερ ντούπερ Αμερικάνοι της ενάλιας αρχαιολογίας και μαζί με τους δικούς μας αρχαιολόγους διενήργησαν ιδιαίτερα δύσκολες και δαπανηρές έρευνες στο περίφημο ναυάγιο των Αντικυθήρων. Με στολές, με όργανα, με τα σεα και τα μέα τους κατάφεραν, έναν αιώνα μετά την ανακάλυψη του, να εντοπίσουν σημαντικότατα ευρήματα, το κύριο φορτίο, λέγεται, του ρωμαϊκού πλοίου που κουβαλούσε της Αθηνάς τα μάτια.



Οι έρευνες διακόπηκαν, μάλλον μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, λόγω καιρικών συνθηκών, αλλά είχε προγραμματιστεί, όπως διαβάζω σε ΔΟΛια πόρταλ και εφημερίδες, ενημέρωση από τους Αμερικάνους και τους Έλληνες αρχαιολόγους. Πάνω, λοιπόν, που οι υποβρύχιοι Ιντιάνα Τζόουνς ήταν έτοιμοι να πουν στους εκπροσώπους των ΜΜΕ τα περί των ερευνών τους, είδαν τον Τζίζας φαντάρο. Να σταματήσει κάθε ενημέρωση, είπε η υπουργάρα Πολιτισμού, διότι θα κάνει τις ανακοινώσεις ο Τασούλας αυτοπροσώπως, ενώ παίζει και να βάλει σκάφανδρο και ο Σαμαράς, για να βρεί την ουρά της γοργόνας, σύμφωνα με τοπογραφικό που βρήκε η Περιστέρη στη δεξιά παρειά της δεξιάς Καρυάτιδας.



Τα αμερικανά στην αρχή νόμισαν ότι τους κάναν πλάκα, μετά όμως που κατάλαβαν ότι ο Μποκάσα και ο Καντάφι έχουν πιο λευκούς, αλλά άξιους, συνεχιστές στο λίκνο του δυτικού πολιτισμού, έριξαν μερικά γαμωσταυρίδιαα στα Αγγλικά και απεχώρησαν παραμιλώντας.

Είναι κάποιες στιγμές που αισθάνεσαι υπερήφανος που είσαι Έλληνας. Μετά το ιταμό ευχαριστώ του Σημίτη προ είκοσι, περίπου, ετών, οι Αμερικάνοι πήραν από το δισέγγονο της Πηνελόπης Δέλτα την απάντηση που τους πρέπει. "Γιάνκις, γκόου χόουμ". Πόση περηφάνεια. Πόση Νέα Δημοκρατία. Πόση ανοησία, ρε φίλε.

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΙ ΑΣΤΥΝΟΜΟΙ

Ως γνωστόν, στις συνθήκες της καπιταλιστικής σήψης σαπίζει και το νόημα των λέξεων. Χαρακτηριστική είναι η επικράτηση στην αστική ειδησεογραφία κάποιων όρων που χρησιμοποιούνται ως όροι κοινωνιολογίας, ενώ στην καλύτερη θα έπρεπε να είναι ταυτισμένοι με τη γραφειοκρατική δομή υπουργείων ή επιχειρήσεων, για να μην ξεχνάμε, παρεμπιπτόντως,  ότι η γραφειοκρατία δεν αφορά μόνο τον κρατικό μηχανισμό.

Η έννοια, για παράδειγμα, του "φορολογούμενου", όπως και αυτή του "καταναλωτή", είναι περιπτώσεις κοινωνικής ταξινόμησης με βάση απολύτως εσφαλμένα κριτήρια. Καταναλωτής είναι ο πιτσιρικάς που παίρνει μισθό 400 ευρώ και το χαρτζηλίκι του πατέρα του, ζώντας το όνειρο του άι-φόουν στο σπίτι του πατέρα του, καταναλωτής είναι και η χωρισμένη μάνα που είναι άνεργη, δεν παίρνει διατροφή και καταναλώνει μακαρόνια από το Λιντλ.

Φορολογούμενος, τώρα, είναι
η πολυεθνική που επιβάλλει, εν πολλοίς, τους όρους της φορολογίας,
ο ελεύθερος επαγγελματίας που βγάζει μαύρα λεφτά και φορολογείται για το 1/10 του πραγματικού εισοδήματός του,
ο υπάλληλος που αποκρύπτει απλώς ένα νοίκι από ένα κωλοδιαμέρισμα,
ο μισθωτός του ιδιωτικού τομέα που δεν αποκρύπτει απολύτως τίποτα, φορολογείται κανονικά για το γλίσχρο μισθό του, αλλά συντάσσεται με αυτούς που κατηγορούν το "σπάταλο κράτος", γενικώς,
ο δημόσιος υπάλληλος που δεν έχει πρόβλημα με τις κρατικές δαπάνες, αλλά βρίζει τους κινούμενους εκτός φορολογικού συστήματος, από γιατρούς μέχρι ιδιαιτεράδες, παρά το ό,τι, βέβαια, προσφεύγει στις υπηρεσίες τους, τροφοδοτώντας κι αυτός τον κύκλο της παραοικονομίας.

Μύλος, κύριοι. Δε βγάζεις άκρη. Η μόνη σίγουρη άκρη, για να πιάσουμε το νήμα, είναι η διάκριση ανάμεσα σε μισθωτούς και εργοδότες. Όλα τ΄ άλλα θα τα βρούμε με λίγη καλή διάθεση και πολλή διαλεκτική. Αν πάμε ανάποδα, πάμε ίσα στον τοίχο.


Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

ΦΑΙΔΡΟΣ Ή ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ

Ο Ιλισσός είναι το ποτάμι της ζωής μου. Βεβαίως, δεν είναι ακριβώς ποτάμι, όπως και η ζωή που ζούμε στον καπιταλισμό δεν είναι ακριβώς ζωή, αλλά για μένα είναι ΤΟ ποτάμι.

Από μικρός περνούσα από πάνω του, κατεβαίνοντας από Ζωγράφου, για να μπούμε Καλλιρόης και μετά στην παραλία για βόλτα ή στην Καλλιθέα που ήταν μια αγαπημένη θεία που κι αυτή μας αγαπούσε (και τα τρία αδέλφια) πολύ. Άκουγα από τους γονείς μου εκεί δίπλα στο κολυμβητήριο ότι εδώ περνάει ο Ιλισσός και πάντα κοιτούσα να δω τίποτα νερά να τρέχουν σαν αυτά που είχα δει σε ένα γουέστερν στην τηλεόραση, του Ρίο Γκράντε, συγκεκριμένα. Τίποτα δεν έβλεπα να κυλάει και στο μυαλό μου ο Ιλισσός ταυτίστηκε με τα γαλάζια νερά του κολυμβητηρίου στο ύψος της Αρτέμιδος Αγροτέρας.

Μετά, όταν πήγα Γυμνάσιο, μετακομίσαμε στα νότια. Κατέβαινα με το λεωφορείο τη Βουλιαγμένης και στη συμβολή με την Καλλιρόης πάλι, μερικές φορές, τον θυμόμουνα, καθώς προλάβαινα να ρίξω μία ματιά προς τα βόρεια, αν το λεωφορείο μποτιλιάριζε στο φανάρι. Βασικά όμως το ξέχασα το ποτάμι, λόγω μετακόμισης .

Δεν είναι και εύκολο να το θυμάσαι, γιατί ο Μεταξάς αρχικά και ο Καραμανλής στη συνέχεια, αυτοί οι δύο μεγάλοι πολιτικοί άνδρες και αναμορφωτές του αθηναϊκού αστικού τοπίου, τον κάλυψαν, αφήνοντας μόνο ένα χάσμα πράσινο, εκεί κοντά στους στύλους του Ολυμπίου Διός.

Τον θυμήθηκα όμως, όταν, έχοντας τελειώσει πια τη Φιλοσοφική και τον στρατό, φιλοτιμήθηκα επιτέλους να διαβάσω μερικά βασικά έργα της πλατωνικής βιβλιογραφίας. Ο Φαίδρος μου έκανε κλικ από τις πρώτες σελίδες. Συναντιέται, λέει, ο Σωκράτης με κάτι μαθητές του στις όχθες του Ιλισσού, τις καταπράσινες, και αρχίζει ένα νταραβέρι για το τι είναι έρωτας, την αναζήτηση του άλλου σου μισού που κάπου υπάρχει, αλλά άντε να το βρεις και λοιπά και λοιπά.

Αναζητώντας λοιπόν την αλήθεια και τον έρωτα και την αλήθεια περί έρωτα, νάτος πάλι ο Ιλισσός ο ξεχασμένος. Και στο καπάκι βρήκα και το άλλο μισό και συμπτωματικά, σε άσχετη φάση, ταυτόχρονα όμως, βρήκα και δουλειά χαμηλά στο Μοσχάτο, δίπλα στον Ιλισσό.

Στη δουλειά αυτή είδα πολλά και διάφορα, έγινα πιο σοφός, όχι από τη δουλειά καθ΄ εαυτή, όσο από την παρατήρηση των ανθρώπων επί χρόνια. Συνέχεια με τους ίδιους, τι να κάνεις, παρατηρείς να περάσει η ώρα, άμα είσαι και τύπος που βαριέται να μιλάει. 

Θυμάμαι λοιπόν, κάθε φορά που βλέπω πρωί τον Ιλισσό πόσα έχουν κυλήσει δίπλα στην κοίτη του, γιατί στην κοίτη μέσα δεν κυλάει τίποτα, παρά μόνο κάτι βρομόνερα ορμητικά, όταν βρέχει καρεκλοπόδαρα στην Αττική.

Πώς μου ήρθαν όλα αυτά; Σήμερα διάβασα ότι ο Ιλισσός που βλέπω κάθε πρωί δεν είναι ο Ιλισσός. Δηλαδή, είναι η εκτροπή του, μετά την επιχωμάτωση, που απορρέει στο φαληρικό όρμο, ενώ ο αρχαίος Ιλισσός δεν περνούσε από εκεί που τον βλέπω εγώ σήμερα, καθώς ήταν παραπόταμος του Κηφισού, με τον οποίον ενωνόταν αρκετά πιο βόρεια.

Κρίμα τις αναμνήσεις και τη μαγεία τους.  Σε μια στιγμή όλα ψεύτικα και άντε τράβα να βρεις την αλήθεια. Να προσέχετε, αλλά και να είστε σίγουροι ότι τελικά θα τη βρείτε. Την αλήθεια που αξίζει στον καθένα, βεβαίως.






Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΑΚΟΥΕΙ ΝΤΟΥΡΑΝ ΝΤΟΥΡΑΝ.

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο αγαπημένος μου πρωθυπουργός ή μάλλον είναι ο αγαπημένος μου πολιτικός. Μέχρι να βγει από την πολιτική του έρημο και να λάμψει το άστρο του δεν τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση, καθότι δε μου είχε δοθεί η ευκαιρία να τον προσέξω. Όταν έδινε τον αγώνα του για τη Μακεδονία  μας, πριν είκοσι χρόνια και βάλε, ήμουν στρατό και δεν έβλεπα τηλεόραση ούτε πολυδιάβαζα εφημερίδες και ίντερνετ δεν υπήρχε. 

Είχα λοιπόν μέχρι πρόσφατα ως αστό πολιτικό της καρδιάς μου τον Κωνσταντίνο "Με λένε Εθνάρχη" Καραμανλή. Τον είχα συνδέσει με την παιδική αθωότητα, τα φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην έκθεση Θεσσαλονίκης, που ακούγαμε στο ραδιόφωνο με τις λυχνίες, τη συγκίνηση του επτάχρονου, όταν έβλεπα τον Ζισκάρ να παρελαύνει στην Αθήνα δίπλα στον κολλητό του, τότε που είχε έρθει και ο Τσαουσέσκου και βγήκαμε από την επτάχρονη διεθνή απομόνωση και περίμενα να τελειώσει το δελτίο με την Λιάνα Κανέλλη, για να αρχίσει το "Διάστημα 1999" με την αγαπημένη μου, τη θεά Έλενα Ράσελ. Καραμανλής. Μαγεία παιδικών αναμνήσεων.

Τα τελευταία χρόνια ομως ο Αντώνης εκτόπισε τον Εθνάρχη στο φιλμ ρετρό της καρδιάς μου. Ο Αντώνης είναι ο τυπικός τσογλαναράς αρχιΟΝΝΕΔίτης που όλοι είχαμε γνωρίσει στο πέρασμά μας από το πανεπιστήμιο στα έητις. Φράτζα, μπουρδολογία ατελείωτη για γκόμενες που θα πηδήξει, είχε πηδήξει, θα τις πηδούσε αν κ.λπ. ΕΟΚ, κάμπριο με φωτογραφίες του Ευαγγελου Αβέρωφ και μετά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Μερσέντες στην Κηφισίας, Μπλάνος στην Κηφισιά, μίσος για τους πρασινοφρουρούς και αγάπη για την πατρίδα, αλλά και την Ευρώπη να πούμε.

Όποτε τον βλέπω να μασάει τις λέξεις με το ειρωνικό βλαχοβλακοΰφος πίσω από τη γυαλούμπα θυμάμαι τις φοιτητικές εκδρομές, τις δαπίτισσες που ήταν ωραίες και κυριλέ, την Αμπεσε που ακούγαμε Ιτσ ε σιν πριν φύγουμε ξημερώματα για εκδρομή με το τρένο στην Τρίπολη. Ναι, ρε φίλε. Αγαπώ Αντώνη Σαμαρά. Παιδική ηλικία και μαλακίες. Φοιτητικά χρόνια, κύριοι. Δόουζ γουέαρ δε ντέιζ.


Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

Κάποια Ταχιάου σε πρόταγκον άρθρο τα βάζει με έναν δημόσιο υπάλληλο, που, σύμφωνα με όσα κατάλαβε απ΄ όσα έμαθε, είναι περίπου επικίνδυνος φρενοβλαβής. Αντιπαρέρχομαι την ιατρική γνωμάτευση εκ του προχείρου και πάω στην ουσία. Πληρώνουμε, λέει η Ταχιάου, τον ανίκανο δημόσιο υπάλληλο.

Ταχιάου, παιδί μου, τι δουλειά κάνεις; Αν δεν είσαι μισθωτή στον ιδιωτικό τομέα ή στο δημόσιο τομέα και διάγεις βίον ανθόσπαρτον, υπάρχει μία οικονομική - πολιτική θεωρία που μας λέει ότι σε πληρώνουμε και χοντρά, μάλιστα, όλοι εμείς οι μισθωτοί.

Αν, πάλι, είσαι μισθωτή στον ιδιωτικό τομέα, καλό θα ήταν να ψάξεις το γιατί έχεις ψευδαισθήσεις για το ποιον πληρώνεις και ποιος σε δουλεύει.

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΣΥΝΕΜΟΡΦΩΘΗ

Όσοι είδαν το βίντεο της δολοφονίας από αστυνομικούς ενός τύπου που "συμπεριφερόταν περίεργα" στη χώρα της ελευθερίας και έχουν κάποια σχέση με την πραγματικότητα καθόλου δεν εξεπλάγησαν. Το αστικό κράτος, το φιλελεύθερο ντε, αυτό με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα μπουγελώματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς, είναι πάντα και παντού το ίδιο.

Πας να κουνηθείς έξω από τη γραμμή; Μπαμ και κάτω. Βεβαίως, όλο και περισσότερο γινόταν τα τελευταία χρόνια φανερό ότι οι ατσίδες της χειραγώγησης έκαναν τη γραμμή μονόδρομο και ως εκ τούτου, ακόμη και ο άνεργος που ζει στο σπίτι των γονιών του μέχρι τα 40 στη Μαδρίτη, ούτε που διανοούνταν να βγει από το μαντρί.

Με κλανιές, βεβαίως, δε βάφονται αβγά και με στρατιές δημαγωγών, προπαγανδιστών και υποσχέσεων, εκβιασμών και αποβλάκωσης δεν μπορείς να τους κρατάς τους λούμπεν ήσυχους για πάντα. Εκεί μπαίνει ο παλιός καλός τρόπος, αυτός που ταυτίστηκε με την οικοδόμηση του καπιταλισμού, όταν πουλούσαν και αγόραζαν οι αποικιοκράτες τον κόσμο όλο και, αργότερα, όταν ο Ροκφέλερ τους έδειχνε (στους απεργούς) τι σημαίνει επιχειρείν με σφαίρες και ματσούκια.

Όσοι ξέρουν λοιπόν τι πανούκλα είναι η κούκλα του φιλελεύθερου κόσμου μας καθόλου δεν εκπλήσσονται που αστυνομικός καθαρίζει μαύρο με εννιά σφαίρες, τις δύο όταν έχει ήδη πέσει στο έδαφος (να το σιγουρέψει, ρε παιδί μου), και στη συνέχεια περνάει και χειροπέδες στον νεκρό.

Αυτό που εκπλήσσει, κάπως, είναι ότι όλα αυτά γίνονται ενώπιον κοινού και με δεδομένο ότι ο αστυνομικός που πυροβολεί έχει γνώση της πιθανής καταγραφής του συμβάντος από κινητά, κάμερες κ.λπ. Στ΄ αρχίδια του, όμως. Γιατί αυτό;

Μην αναρωτιέστε, φίλοι μου. Όταν καθάριζε ο Ροκφέλερ τους απεργούς δεν υπήρχαν κινητά, δεν υπήρχαν ακλόνητα τεκμήρια και άνετα περνούσε η προπαγάνδα περί αυτοάμυνας. Σήμερα, πώς και συνεχίζεται η απροκάλυπτη κρατική βία, χωρίς την αναστολή της από την πιθανή απόδειξη του εγκληματικού χαρακτήρα της; Είναι απλό. Οι αμερικάνες Σώτες έχουν φροντίσει γι΄ αυτό. Φιλελεύθεροι, συντηρητικοί, ακόμη και "αριστεροί" τύπου Κρούγκμαν, έχουν εμπεδώσει ως κυρίαρχη άποψη ότι το κράτος τους είναι δεδομένης καλης πίστης, στηριζόμενο στη δεδομένης αναγκαιότητας Ελεύθερη Αγορά. Άπαξ και αυτό έχει γίνει πραγματικότητα, όλοι ανέχονται τα πάντα. 

Ακόμη κι αν οι λίμπεραλς "ξεσηκωθούν" εναντίον της κρατικής βίας, αυτή η αντίδρασή τους θα αφορά το συγκεκριμένο άτομο της συγκεκριμένης δολοφονίας, την ανάγκη βελτίωσης της εκπαίδευσης των αστυνομικών, την παρέμβαση στη δεοντολογία της αστυνομίας ή (στην καλύτερη) στην αύξηση των επιδομάτων ανεργίας και τη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος για να διαπαιδαγωγούνται οι μειονότητες και να μην περιθωριοποιούνται, να μη γίνονται, δηλαδή, κακά παιδιά που αναγκάζουν τον μπαμπά τους να τους αστράψει μερικές, για να προσταεύσει την οικογένεια, βεβαίως.

Από τον πολύ φιλελευθερισμό αγαπήσανε τον Χίτλερ. 


Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΡΟΣΚΟΠΩΝ


Ένα γκαρσόνι μάζευε τα τραπέζια κι ένα άλλο σκούπιζε. Ο "Μαγεμένος Αυλός" ήταν έρημος. Έρημος; Όχι ακριβώς. Σε μία γωνία, ακουγόταν η χαρακτηριστική δροσερή, παιδική φωνή του Μάνου. 

- Έχει πάει 2 κι ακόμη να φανεί, θα έρθει όμως. Μην ανησυχείτε.
- Τι θα γίνει, ρε Μάνο; Θα ξημερώσουμε ΄δω πέρα;
- Υπομονή, Νίκο.

Ο Γκάτσος στραβομοτσούνιασε, αλλά δεν είπε τίποτ΄ άλλο. Παραδίπλα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπέργηρος ων, είχε πάρει έναν υπνάκο και ξύπνησε απότομα από τον ελαφρώς έντονο διάλογο των δύο φίλων.

- Τι έγινε, ήλθε;
- Κοιμήσου, πρόεδρε. Θα σε ξυπνήσει η αύρα της, μόλις μπει στο μαγαζί, τον καθησύχασε ο Χατζηδάκις. Είναι ανεπανάληπτη.

Η Μελίνα πήρ΄ ανάποδες, μόλις άκουσε το "ανεπανάληπτη", αλλά δε μίλησε. Χαμογέλασε ειρωνικά, συνέχισε να καπνίζει αρειμανίως και κοίταξε τον εθνάρχη που είχε κλείσει πάλι τα  μάτια του. "Θα μας μείνει κι ο παππούς με το να μας στήνει η πιτσιρίκα, η ανεπανάληπτη", σκέφτηκε, ξεφυσώντας δυνατά τον καπνό.

Ξαφνικά, εγένετο φως.

"Σας παρακαλώ να μην καπνίζετε. Θα απαντήσω σε όλες τις απορίες σας για την τέχνη, την πολιτική, τον έρωτα, το σεξ, τη φιλοσοφία, την αρχαιολογία, αρκεί να σβήσετε αμέσως το τσιγάρο".

Η φωνή ακούστηκε ήρεμη και αποφασιστική. Η Μελίνα έσβησε το τσιγάρο και μαγεμένη κοιτούσε την νεαρή φοιτήτρια. Ακόμη και ο Καραμανλής ξύπνησε. Όλοι κοιτούσαν εκστασιασμένοι.

"Κυρίες και κύριοι, από εδώ η Βίβιαν", έκανε τις συστάσεις ο Μάνος. Βρεθήκανε μια νύχτα στο Παγκράτι. Μια νύχτα που θα ήταν μεγάλη.

ΚΟΚΚΙΝΙΑ



Την Κοκκινιά την λένε σήμερα Νίκαια και κοντεύει να ξεχαστεί η Κοκκινιά. Εγώ την έμαθα Κοκκινιά από τα σέβεντις που πηγαίναμε οικογενειακές επισκέψεις στο σπίτι μιας θείας μου, ένα από τα παλιά σπίτια, μάλλον προπολεμικό, μάλλον από αυτά που δεν έκαψαν οι Γερμανοί στο μπλόκο.

Στη Νίκαια, λοιπόν, σήμερα δεν υπάρχει αυτό το παλιό σπίτι, όπως και τα περισσότερα από τα προσφυγικά, που έχουν γίνει πολυκατοικίες. Είναι, σήμερα επίσης, διαβόητη η Οργάνωση Νίκαιας της Χρυσής Αυγής, ενώ υπάρχουν και οι άλλοι αντίπαλοι των κομμουνιστών, φιλελεύθεροι αυτοί, εντός και εκτός Κοκκινιάς, που βάζουν στο μίξερ της αντιβίας Τάγματα Ασφαλείας και ΟΠΛΑ, για να βγάλουν την αστική δημοκρατία ευλογία γι΄ αυτόν τον τόπο, υπονοώντας ότι τα κομμουνιστικά κάστρα έγιναν φωλιές των ναζί.

Οι φιλελεύθεροι αυτοί, επίσης, λένε ότι οι κομμουνιστές που εκτελέστηκαν κατά εκατοντάδες εκείνη τη μέρα, δεν ήταν συνειδητοί μαχητές, αλλά θύματα της Ιστορίας που λόγω συγκυριών και ελληνικών ιδιαιτεροτήτων "έμπλεξαν". Πραγματικά, έχει πολλά θύματα η Ιστορία και σίγουρα οι ιστορικοί που λένε τέτοιες αηδίες είναι βασικοί θύτες της Ιστορίας της ίδιας. 

Ας θυμηθούμε, λοιπόν, ότι συνεργάτες των Γερμανών, ναζί και φιλοναζί, υπήρχαν και στην Κοκκινιά και στην Καισαριανή και το ΄44 και ότι το 2014 το ΚΚΕ εξακολουθεί να έχει τα υψηλότερα ποσοστά του σε αυτές τις συνοικίες. Επίσης, και το ΄44 υπήρχαν σώφρονες αστοί διανοούμενοι που μαζεύονταν και προβληματίζονταν για το μέλλον του τόπου, αηδιασμένοι από την "εκατέρωθεν βία". Μαζί τους είχαν και έναν Σερραίο, καθόλου διανοούμενο, που προβληματιζόταν μαζί τους, υποτίθεται. Τραβάτε να βρείτε κι εσείς, διανοούμενοι του ορθολογισμού, στα 2014, έναν αναλόγου παιδείας να σας κάνει τα οράματα πραγματικότητα. Σταύρο, μπορείς. 

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

ΠΑΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Οι εφημερίδες και τα ΜΜΕ εν γένει των αστών, που απευθύνονται στους ίδιους για το καθημερινό μάθημα αποχαύνωσης, αυτοεπιβεβαίωσης, τρομοκράτησης, αυτοϊκανοποίησης, μας είπαν ότι φέτος η τουριστική κίνηση από το εξωτερικό χτύπησε ταβάνι, ενώ περισσότεροι Έλληνες πήγαν στα νησιά και στις παραλίες γενικώς, σε σχέση με πέρυσι.

Αν αυτό το συσχετίσουμε με αναβάθμιση από Μούντις, σύλληψη επικίνδυνου τρομοκράτη, ανακάλυψη της ποτίστρας του Βουκεφάλα, βρισκόμαστε προ του ευλόγου συμπεράσματος ότι η κρίση πέρασε και όπως λέει και η (ναυ)αρχίδα του σοβαρού αστικού τύπου "η χώρα άλλαξε και στάθηκε όρθια".

Φυσικά και στάθηκε όρθια για όλα αυτά τα καθάρματα που κονόμησαν ακόμα περισσότερα μέσα στο πανηγύρι της τελευταίας τριετίας, αλλά και για τα καθαρματάκια που ακόμη γλείφουμε τα (πλούσια εισέτι) αποφάγια που μας πετάνε οι ελίτ (του κώλου).

Η μηχανή είναι γνωστή, αλλά πάντα αποτελεσματική. Ο σύγχρονος προλετάριος δεν είναι μόνο ο αμειβόμενος με όσα (δεν) του φτάνουν να εξασφαλίσει τα βασικά βιοποριστικά μέσα. Είναι και ο κατά φαντασίαν (μικρο)αστός. Κάθε μέρα του τραβάνε για υπενθύμιση τ΄αυτί. "Ό,τι έχεις είναι φιλανθρωπία δική μας, γι΄ αυτό όσο κι αν σε βυθίζουμε, μη λες κουβέντα".

Μικροαστικό όνειρο ζούμε πάνω σε αεροπλάνα, βαπόρια, αιώρες και καταθέσεις. Ένα κούρεμα δρόμος είναι να πας για βρούβες, φίλε. Ως εκ τούτου, φάε 45ωρο και μισθούς πείνας για τα παιδιά σου και πίστευε ότι θα σώσεις το τελευταίο χιλιάρικο από τη σύνταξή σου ή τον "προνομιακό" μισθό σου ή τη θεσούλα σου στο μαγκανοπήγαδο απλά.

Ωραίο το όνειρο, δε λέω. Όλο και πιο πολύ όμως ονειρευόμαστε με συνείδηση του ονείρου. Η αμμουδιά δεν είναι πια η ίδια στο φεγγάρι. Είναι, βεβαίως, που μεγαλώνουμε κιόλας.Τα ΄χε πει και ο Καρυωτάκης.

Τί νέοι που φτάσαμε εδώ

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε από τη γη!
Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιωνία πληγή.

Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
νοιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,
υπόκωφος από μακρυά η φωνή μας φτάνει αχός.

Η ζωή μας διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
με θάνατο, καθημερνό θάνατο και χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του 'ηλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ

νέοι, και μας άφησαν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τί νά 'χουμε, τί νά 'χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμε έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!



Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ

Η αθωωτική δικαστική απόφαση για δύο εκ των κατηγορουμένων και η (ελαφρώς) καταδικαστική για τους άλλους δύο της "υπόθεσης Μανωλάδα"  προκάλεσε σάλο. Γυρίζοντας από τις διακοπές μας κάποιοι εξ ημών ή ετοιμάζοντας τις βαλίτσες για τα νησιά κάποιοι άλλοι ή βολτάροντας άφραγκοι στην πόλη, οι περισσότεροι, μάθαμε ότι στην Ελλάδα οι πυροβολισμοί από πολίτες δε τους οδηγούν στη φυλακή, ενώ το αφεντικό σου δεν έχει καμία ευθύνη για το ότι εσύ "αμύνεσαι", πυροβολώντας κατά εργατών που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους.

Κακώς έχει ξεσηκωθεί αυτός ο σάλος. Σε μια χώρα που οι εργάτες γης κοιμούνται ουσιαστικά στο ύπαιθρο, εξυπηρετούν τις σωματικές τους ανάγκες στο ύπαιθρο και, όπως είπε και ο κύριος Στέφανος "Λέγκο" Μάνος είναι ευλογία, καθότι παίρνουν ψίχουλα, δε συνδικαλίζονται και δεν απεργούν, οι μόνοι συνεπείς, ντόμπροι, ρε παιδί μου, οπαδοί της "κοινής λογικής" είναι ο Άδωνις, οι χρυσαυγίτες και οι αδέκαστοι έλληνες δικαστές (και οι ένορκοι, βεβαίως, μην τους ξεχνάμε) που βγάζουν παρόμοιες αποφάσεις.

Όταν είσαι κεντροαριστεροφιλελευθεροκοινολογικάκιας και προβληματίζεσαι με τέτοιες αποφάσεις, θυμίζεις τους περίφημους Πολ που εν μέσω χούντας, τραγουδούσαν για τον άνθρωπο που έπρεπε να αγαπήσει (γαμήσει) και να μην πολεμάει, διότι είναι κακό πράμα ο πόλεμος. Δίδαξε ήθος, ρε Άδωνη, γαμώ το στανιό μου.


Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ


Στη Σοβιετική Ένωση, όποιος άδικα ή δίκαια κρινόταν ένοχος για υπονόμευση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με συγκεκριμένες πράξεις (π.χ. σαμποτάζ) πιθανόν να στελνόταν σε γκούλαγκ, όπου διαβιούσε κάτω από ακραία, πολλές φορές, αντίξοες συνθήκες που έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή του. Στην Ελλάδα σήμερα, όποιος με συγκεκριμένες πράξεις (π.χ. συμμετοχή σε απεργία) κριθεί δίκαια ή άδικα ότι υπονομεύει την οικοδόμηση της Ελεύθερης Οικονομίας σίγουρα απολύεται, χάνει το υποθηκευμένο σπίτι του και αναγκάζεται να ζήσει σε ακραία, πολλές φορές, αντίξοες συνθήκες που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή του.

Η βασική διαφορά, βεβαια, βρίσκεται στο ότι τότε, εκεί υπήρχε ένα όραμα να υπερασπιστεί ένας Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι. Σήμερα, εδώ υπάρχει μία Ελεύθερη Αγορά να υπερασπιστεί ένας Κωνσταντίνος Μπογδάνος. Οι ποιητές σήμερα είναι στην τηλεόραση. Ελεύθερος Κόσμος.

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

ΜΕ ΓΚΡΙΖΟΥΣ ΚΡΟΤΑΦΟΥΣ ΚΑΙ ΘΕΛΗΜΑΤΙΚΟ ΣΑΓΟΝΙ


Δεν έχει περάσει ούτε μια εβδομάδα από την επίθεση κάποιων αλητών, που δήλωσαν προσβεβλημένοι αριστεροί, στον καθηγητή Μαραντζίδη. Ο Μαραντζίδης μαζί με τον έτερο καθηγητή (του Γέηλ, παρακαλώ) Καλύβα είναι από αυτούς που κατά δήλωσή τους απομυθοποίησαν την Αριστερά της δεκαετίας του ΄40, "αποδεικνύοντας", οπως διατείνονται, μάλλον αυτάρεσκα και ελαφρώς κωμικά για ιστορικοί, πόσο εγκληματική και βίαιη ήταν η δράση της, τόσο στην Κατοχή όσο και στον Εμφύλιο που ακολούθησε.

Η περίπτωσή τους δεν είναι, βέβαια, κάτι το πρωτοφανές, αν σκεφτούμε ότι ο κάθε σοβαρός ή καραγκιόζης ιστοριογράφος έχει κάνει επάγγελμα τα τελευταία είκοσι χρόνια την "απόδειξη¨της εγκληματικής φύσης του κομμουνισμού. Όλα αυτά τα επιστημονικά ή επιστημονικοφανή πονήματα, βέβαια, δεν έπεσαν από τον ουρανό μετά το ΄90. Από το μεσοπόλεμο και με μεγαλύτερη ένταση στον Ψυχρό Πόλεμο η δυτική ιστοριογραφία είχε κατατάξει τους μπολσεβίκους, τον Λένιν, τον Στάλιν και το "Σιδηρούν Παραπέτασμα" στην κατηγορία "Ολοκληρωτισμός-Βία-Εχθροί της Ελευθερίας".

Είπαμε, όμως· υπάρχουν οι σοβαροί αντικομμουνιστές (π.χ. Μαζάουερ) και οι Καλύβες. Ο Στάθης, λοιπόν, ορμώμενος από τους τραμπουκισμούς κατά του Μαραντζίδη, έγραψε το σύνηθες άρθρο στην "Καθημερινή" κατά της κυρίαρχης αριστερής κουλτούρας, την οποία αυτός και ο φίλος του αποδόμησαν, δείχνοντας στον κόσμο τι κουμάσια ήταν οι αριστεροί που όλοι τους είχαν για ήρωες. Τόσο έτσουξε, λέει ο Καλύβας, αυτή η "απόδειξη" του πόσο μύθος ήταν ο αριστερός μύθος που πέφτουν σφαλιάρες από τους αριστερούς, καθώς δεν αντέχουν την ιστορική "αλήθεια" του ήρωα Μαραντζίδη, που ζει "στο στόμα του λύκου", εννοώντας τις καφετέριες της Αριστοτέλους.

Το άρθρο, βέβαια, βρίθει γενικεύσεων και αποφθεγμάτων, κάνοντας κάθε καλοπροαίρετο αστό να αναρωτιέται πώς διατηρεί το Γέηλ τη φήμη του με τέτοιους φανατικούς δασκάλους στις τάξεις του. Αυτό όμως που προκαλεί εντύπωση είναι η συγκλονιστική διαπίστωση του Καλύβα ότι οι αντίπαλοι των κομμουνιστών στην Κατοχή και τον Εμφύλιο (οι ταγματασφαλίτες και οι χίτες, δηλαδή) είναι καλύτεροι, τελικά, διότι, ναι μεν ήταν κι αυτοί βίαιοι, αλλά, τουλάχιστον, είχαν την παρρησία να το παραδεχτούν και δεν παρίσταναν τα θύματα και τους οσιομάρτυρες. Λεβέντες, να πούμε.

Πέρα από το προφανές της αναλήθειας αυτής της διαπίστωσης, με συναρπάζει η αντίληψη του Καλύβα για την Ιστορία. Ο ντόμπρος, ο περήφανος, ο ύπουλος, ο πονηρός. Ο Καλύβας είναι κάτι χειρότερο από κρυφός φίλος των Ταγμάτων Ασφαλείας. Είναι φανερά φανατικός των Άρλεκιν.

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ



Βγήκε ο Μπουμπούκος σήμερα και, μεταξύ άλλων, επανέλαβε το μοτό περί άνισης μεταχείρισης των απολυμένων του ιδιωτικού τομέα σε σχέση με τις καθαρίστριες που σούταρε η κυβέρνηση από το Υπουργείο Οικονομικών. Γιατί να κάνουμε θέμα τις καθαρίστριες, είπε, ενώ καθημερινά απολύονται με τη σέσουλα εργαζόμενοι από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις;

Ο εθνικός μας φιλόλογος-ιστορικός-σελέμπριτυ-υπουργός-σύζυγος Μανωλίδου ήταν απόλυτα ειλικρινής. Η μοίρα των εργαζόμενων, ιδιωτικών και δημοσίων, είναι η απόλυση, οι μειώσεις των αποδοχών τους, η εντατικοποίηση της εργασίας τους, η μετατροπή τους σε αναλώσιμο υλικό για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας.

Σήμερα, επίσης, κρώζουν όλη μέρα τα βλαμμένα του ΣΚΑΪ για το αναπόφευκτο της ιδιωτικοποίησης, τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ, το πόσο καλός είναι ο ΟΤΕ από τότε που ιδιωτικοποιήθηκε και λοιπά και λοιπά. Να πούμε, βεβαίως, ότι ένας νέος εργαζόμενος στον ΟΤΕ-Ντόιτσε Τέλεκομ παίρνει 500-600 ευρώ και δουλεύει τρελές υπερωρίες, απλήρωτες, βέβαια.  Το τελευταίο, εννοείται, το κάνουνε γαργάρα, και μας ζαλίζουν με την ωφέλεια που προέκυψε για τον καταναλωτή με τον ανταγωνισμό στις τηλεπικοινωνίες. 

Ποιος είναι ο καταναλωτής; Ο εργαζόμενος των 480 ευρώ στον ΟΤΕ, αύριο στη ΔΕΗ, χτες και σήμερα και αύριο σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Καταναλωτής, δημόσιος υπάλληλος, εργάτης σε πολυεθνική, νέος εργαζόμενος, συνταξιούχος. Όλοι έχουν μία ταυτότητα που τους απονέμει ο κάθε παπαγάλος στο δελτίο των 8. Σκλάβο της μισθωτής εργασίας και του καπιταλισμού δε θα τον πουν όμως ποτέ. Άνοιξε κάνα βιβλίο, φίλε, μήπως μάθεις τ΄ όνομά σου.


Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ


Μαζική αποτυχία, ακούω, των μαθητών της Α΄ Λυκείου στις εξετάσεις με την Τράπεζα Θεμάτων. Όλων των μαθητών; Όχι, βέβαια. Σε πολλά ιδιωτικά σχολεία το θέμα δεν έχει ακριβώς έτσι. Διαβάζω (και ακούω, πάλι) ότι σε μεγάλο ιδιωτικό σχολείο είχε στηθεί σύστημα παραπλάνησης της Τράπεζας Θεμάτων, για να έχουν οι καθηγητές και οι μαθητές τη δυνατότητα να τα "επεξεργαστούν" κάποιες μέρες πριν την εξέταση. Σε αλλο μεγάλο ιδιωτικό οι καθηγητές έμπαιναν μέσα δήθεν για διευκρινίσεις και ουσιαστικά έδιναν τις απαντήσεις στους μαθητές. Δε θα με εξέπλησσε αν μάθαινα ότι κάποιοι επιτηρητές διάβαζαν βιβλία ή έλυναν σταυρόλεξα την ώρα της εξέτασης, για να αποφορτίσουν το άγχος των εξεταζόμενων (πάνω απ΄ όλα το ενδιαφέρον για το παιδί, βλέπεις).

Το πλέον εξοργιστικό, βέβαια, είναι ότι οι συγκεκριμένες εξετάσεις προσδιορίζουν, βάσει νόμου, έστω σε μικρό ποσοστό, την εισαγωγή των παιδιών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι να απορείς για το πώς κάποιοι διαμόρφωσαν ένα τέτοιο σύστημα εισαγωγής, εμπιστευόμενοι την "άψογη-αποτελεσματική λειτουργία του ιδιωτικού τομέα", σε αντίθεση με τους "υπεράριθμους, τεμπέληδες, αναξιολόγητους" εκπαιδευτικούς του δημόσιου σχολείου, οι οποίοι είναι, προφανώς, τόσο κακοί δάσκαλοι που δεν ανέλαβαν μαζικά πρωτοβουλίες-καινοτομίες όπως οι παραπάνω.

Όλοι αυτοί, σχολάρχες, διευθυντές, εκπαιδευτικοί ενεπλάκησαν σ΄ αυτήν την ιστορία με την ίδια λογική που χαρακτηρίζει τον μέσο συμπολίτη μας: "Πού να τρέχεις τώρα;" Ο ένας έχει μια επιχείρηση να αναπτύξει (ή να σώσει), ο άλλος μια κούφια φιλοδοξία να ικανοποιήσει, ο παράλλος ένα σπίτι να ξεπληρώσει κι ένα λογαριασμό της ΔΕΗ που περιμένει. Ούτε ανήθικοι ούτε αναξιοπρεπείς είναι. Όταν είσαι στον πάτο με τα σκατά, δεν υπάρχει ούτε αξιοπρέπεια ούτε ηθική. Πρέπει να κρατήσεις το κεφάλι απ΄ έξω, πατώντας τους υπόλοιπους, αν μπορείς. Διδάσκεις με ενάργεια, τελικά, δάσκαλε, την αλήθεια. Την αλήθεια της Ελεύθερης Αγοράς.

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ



Διαβάζω ότι απολύθηκε η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στη Χαλυβουργία του Μάνεση και θυμάμαι μία εξ αυτών, θαυμάστρια του εργοδότη της, που σε προεκλογικό "διάλογο" με τον Σαμαρά ρωτούσε για το πώς θα διασφαλιστεί το δικαίωμά της στην εργασία, το οποίο υπονομεύεται από τους κακούς απεργούς.

Δεν ξέρω αν η εν λόγω κυρία απολύθηκε, διεσώθη ή παραιτήθηκε, για να ξεκινήσει καμιά καινοτόμο επιχείρηση, με τόση πείρα που απέκτησε στο πλευρό του αφεντικού της, είμαι όμως βέβαιος ότι αξίζει ένα ειρωνικό χαμόγελο. Η εργοδοσία προβάλλει ως επιχείρημα για τις απολύσεις το ότι η ακριβή ενέργεια  καθιστά μη ανταγωνιστικές τις τιμές των προϊόντων της επιχείρησης, που παραμερίζονται από την εγχώρια αγορά, καθώς προτιμώνται τα εισαγόμενα εξ Ιταλίας.

Ανεξαρτήτως της ακρίβειας των επιχειρημάτων της εργοδοσίας, αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά, ότι οι ανοησίες που κατά καιρούς ακούγονται περί απεργών που δεν αντιλαμβάνονται το συμφέρον τους και δεν πάνε χέρι-χέρι με τους εργοδότες για το κοινό καλό είναι εκτός τόπου και χρόνου.Το χέρι το απλώνει η εργοδοσία, αλλά όχι για να πιάσει το χέρι του εργαζόμενου. Στον καπιταλισμό δεν υπάρχει χώρος για ρομαντικές βόλτες. Άγριο σεξ. Καινοτόμο και δημιουργικό.

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

ΜΕΣ ΣΤΑ ΣΚΑΤΑ

Βρισκόμαστε λίγες ώρες πριν το σαμαροβενιζελικό ανασχηματισμό και ήρθε η ώρα του απολογισμού, νομίζω. Όχι, βέβαια, για το σύνολο των υπουργών, τύπου Στουρνάρα, που έπαιξαν τίμια και φανερά, εξ ου και η απαξίωση της οποίας έτυχαν από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Το κάθε λαϊκίστικο δεξιό παπαγαλάκι βρήκε στο πρόσωπο του διεκπεραιωτή όσων συμφώνησαν ο Γιωργάκης, ο Παπαδήμος, ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος έναν βολικό αποδιοπομπαίο τράγο.

Ο απολογισμός που είναι αναγκαίος αφορά, βέβαια, τον Άδωνη. Ας σταθούμε στα βασικά του κατορθώματα.

1. Μείωσε τις τιμές των φαρμάκων, αυξάνοντας, ταυτόχρονα, τη δαπάνη του ασφαλισμένου για τα φάρμακά του.
2. Άνοιξε το δρόμο για την επιβολή νοσηλίων στα δημόσια νοσοκομεία.
3. Ξεμπρόστιασε έναν ολόκληρο στρατό από θαυμαστές (γλείφτες) που τον εξύμνησαν όταν ανέλαβε το υπουργείο, θέλοντας να μας πείσουν ότι ένας τύπος που εμφανώς δεν μπορεί να παράγει τίποτε άλλο από εξυπνάδες, σοφίσματα και στριγγλιές είναι πρότυπο αποτελεσματικότητας. Στη συνέχεια κάποιοι μαζεύτηκαν, σταμάτησαν τα εγκώμια, αλλά κανείς δεν ανακάλεσε ευθέως.
4. Κατέδειξε πόσο ανεπαρκής είναι ο μέσος ταλαίπωρος συριζαίος που ο Πρετεντέρης ή ο Αυτιάς έβαζε απέναντί του. Σουξουμούξου, ναι μεν, αλλά και να σου ο Άδωνις να μοιράζει φιλελεύθερες τάπες. Δεν είναι τυχαίο ότι το βούλωσε με κομμουνιστή γιατρό που ο σύζυξ Ευγενίας απεκάλεσε κομμουνιστή (για να τον απαξιώσει στα μάτια του μεσου μαλάκα τηλεθεατή), ακριβώς γιατί αντιπαρατέθηκε ο κόσμος της εργασίας στον κόσμο της κοροϊδίας. Ας θυμηθούμε το επικό βίντεο, αποχαιρετώντας τον Άδωνη. Καλή αρχή στο νέο σας υπουργείο, υπουργέ μου.



Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ

Ο Άδωνις είχε πια αποκάμει. Μάζευε για ώρα τα μικρά, γεμάτα συναισθήματα, αντικείμενα από το υπουργικό γραφείο, ενώ ταυτόχρονα έδινε τις τελευταίες μάχες με τα συμφέροντα, τους κωλογιατρούς και το τέρας του κρατισμού. Μόλις είχε κλείσει το τηλέφωνο μαζί με άλλη μία συμφωνία για περαιτέρω μείωση της τιμής πανάκριβου φαρμάκου για καρκινοπαθείς. "Από τα 60 ευρώ τον έριξα στα 40. Όχι πουτανιές στην πουτάνα", μονολόγησε. Ο έμπειρος έμπορας πίστευε πραγματικά ότι, αφού ήξερε πώς να μοσχοπουλήσει τις σοφίες του Κωσταντίνου Πλεύρη από την τηλεόραση και το πυρπολούμενο ανά εβδομάδα βιβλιοπωλείο του, είχε και πλήρη αντίληψη των κυκλωματων στο χώρο της Υγείας και, βέβαια, της Οικονομίας εν συνόλω.

Δεν ήταν όμως ώρα για αναπολήσεις. Είχε ακόμη δουλειά. Άνοιξε την τηλεόραση και με θρησκευτική ευλάβεια καρφώθηκε στην εκπομπή του αγαπημένου του Γιώργου Αυτιά. Έπεσε σε τηλεφώνημα τηλεθεατή, προφανώς εγκάθετου από το ΠΑΜΕ, που ωρυόταν: "Μας λέει ο κύριος Γεωργιάδης ότι μειώθηκαν οι τιμές των φαρμάκων, αλλά εγώ ξέρω ότι για τα φάρμακά μου πληρώνω πολύ περισσότερα, αφού μειώθηκε η συμμετοχή του ασφαλιστικού μου ταμείου". Αμέσως κάλεσε από το υπουργικό τηλέφωνο στο κανάλι του Αλαφούζου και του Άρη Πορτοσάλτε. 

- Με πληροφορούν ότι θέλει να παρέμβει ο κύριος Γεωργιάδης, είπε, δήθεν ξαφνιασμένος, ο Αυτιάς.
- Ναι, Γιώργο, ο κύριος που μιλάει είναι σίγουρα κομμουνιστής. Τα φάρμακα έχουν γίνει πιο φτηνά. Αν δεν έχει λεφτά να τ' αγοράσει, θα μπορούσε να οικτίρει τον εαυτό του που τόσα χρόνια δεν αξιώθηκε να κάνει ένα ασφαλιστικο συμβόλαιο με ιδιωτική εταιρεία. Ας του γίνει μάθημα και του κυρίου και όλων των άλλων που τόσα χρόνια παρασιτούσαν με σύμμαχο τον κρατισμό. Σας καλημερίζω.

Έκλεισε το τηλέφωνο με το χαμόγελο του θριάμβου. Το βλέμμα του έπεσε στη φωτογραφία της Ευγενίας. "Αγάπη μου, η Ελλάδα αλλάζει", ψιθύρισε τρυφερά και αισιόδοξα. Την τοποθέτησε απαλά πάνω-πάνω στο χαρτόκουτο που είχε ήδη στοιβάξει τα σιντι του Ρουβά, τα ντιβιντί "300" και " 300 ΙΙ" και ετοιμάστηκε να κλείσει τον υπολογιστή, τον διέκοψε όμως το κινητό με το χαρακτηριστικό ήχο που είχε ταυτίσει με τον κολλητό του, τον Γρηγόρη.

- Έλα, ρε φίλε, ακούω ότι φεύγεις.
- Ναι, Γρηγόρη μου, ο πρωθυπουργός μου αναθέτει νέα αποστολή. Δε σου λέω το Υπουργείο, γιατί είσαι και μαλάκας και θα το διαρρεύσεις, όμως να ξέρεις ότι ή ο Πολιτισμός ή η Παιδεία μας θα δουν καλύτερες μέρες.
- Μπράβο! Κι εγώ ξαπόστειλα, και καλά, το ραμολί τον Φώτη. Τον σετάρω για Κάρολο.
- Όλοι σ' αυτήν την ομάδα της Ευθύνης κάνουμε το καθήκον μας. Θα τα καταφέρουμε. Τώρα έχουμε και τον Σταύρο στη φαρέτρα μας.
- Ναι. Τον εκτιμώ πολύ. Χαιρετώ.
- Τα λέμε.

Με έναν αναστεναγμό πήρε την κούτα παραμάσχαλα και σηκώθηκε. "Θα νικήσουμε", είπε δυνατά. 

Ναι, Άδωνη. Θα νικήσετε.



Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

ΜΕΤΑΒΑΣΗ

Τέλειωσαν οι εκλογές και ξαναρχισε η ακατάσχετη φιλολογία για τη Χρυσή Αυγή και τα ψηλά ποσοστά της.

Φταίει η Αριστερά που δεν εμπνέει και οδηγεί τους απελπισμένους στους ναζί, γιατί έχει ξύλινη γλώσσα και δεν είναι τρέντι.
Φταίει η Αριστερά, γιατί δε συμπαρατάσσεται με τον Σαμαρά να διδάξουν Διαφωτισμό μαζί.
Φταίει ο κρατισμός που έκανε τον Έλληνα καλομαθημένο και τώρα που μεταρρυθμιζόμαστε πάει στον Κασιδιάρη.
Φταίει το ΚΚΕ που δε συμπαρατάσσεται με το ΣΥΡΙΖΑ, που θα συμπαραταχθεί με τους ΑΝΕΛ και το κίνημα "Με ψεκάζουν - Δεν πληρώνω", για να δώσει διέξοδο στη χώρα.
Φταίει η κυρίαρχη αριστερή κουλτούρα που άνοιξε το δρόμο στο μίσος και τη βία, αφού δεκαετίες σε όλη την Αθήνα ακούγονταν αντάρτικα (Σώτη, αυτό).

Έλα όμως που οι φασίστες και τα φασιστοειδή σαρώνουν απ' άκρη σ' άκρη στην Ευρώπη. Ας στείλουμε την Σώτη στη Γαλλία, να τους εξηγήσει κι εκεί τι φταίει, και τον Αρίστο στην Ουκρανία να οργανώσει την ευρωπαϊκή ενσωμάτωση του Σβομπόντα.

Ποιος φταίει; Ποιος φταίει; Οι πιο σοβαροί αστοί λένε ότι φταίει η μεταβατική φάση της αναδιάρθρωσης της Παγκόσμιας Οικονομίας. Αυτοί λένε την αλήθεια. Φταίει ο καπιταλισμός και πράγματι είμαστε σε μεταβατική φάση του. Μεταβαίνει εις τόπον χλοερόν, τόπον αναψύξεως. Ποια ώρα, ακριβώς είναι η κηδεία; Θα σας γελάσω, αλλά μπορεί και πολύ σύντομα.

 Υπάρχουν δεκαετίες στις οποίες τίποτα δεν συμβαίνει και υπάρχουν εβδομάδες στις οποίες συμβαίνουν δεκαετίες.
 Β.Ι. Λένιν


Σάββατο 24 Μαΐου 2014

ΨΗΦΟΣ



Ένα από τα αγαπημένα επιχειρήματα των ορθολογιστών στη χώρα μας υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ότι "ο ελληνικός λαός θέλει την ΕΕ". Βγαίνουν και οι Γεράκηδες και οι Μαύροι με τις δημοσκοπήσεις και όλοι ξαναμαθαίνουμε ότι ο Έλλην είναι συνεχιστής της ιδέας του Ζαν Μονέ, του Καρλομάγνου, του Κωνσταντίνου "Στην Κατοχή προβληματιζόμουν" Καραμανλή.

Λένε ψέματα οι δημοσκοπήσεις; Όχι, αλλά ούτε και την αλήθεια λένε. Όταν οι ερωτηθέντες από τους (κακοπληρωμένους) υπαλλήλους των εταιρειών έχουν πειστεί ότι η ΕΕ είναι μονόδρομος, επειδή αυτό τους λένε Σαμαράδες, Βενιζέλοι, Τσίπρες και η πνευματική ηγεσία που, άμεσα και έμμεσα, σιτίζεται από ευρωπαϊκά προγράμματα, είναι αυτονόητο ότι η άποψη γίνεται ακλόνητη αλήθεια. 

Αν είσαι σ' ένα τρένο που έχει πάρει φωτιά και σου λένε ότι πηγαίνει με εκατό χλμ./ώρα, καθώς περνάει από απόκρημνη πλαγιά, προφανώς στο δίλημμα πηδάω-δεν πηδάω θα επιλέξεις να μείνεις μέσα μήπως σβήσει η φωτιά. Χρειάζεται στέρεη λενινιστική παιδεία, για να καταλάβεις ότι η φωτιά δε θα σβήσει, ενώ η ταχύτητα είναι κάτω από τα σαράντα σε ομαλή πλαγιά με γρασίδι.

 Ψήφο στο ΚΚΕ, με προοπτική τη Λαϊκή Εξουσία και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Για να γίνουμε κύριοι του πλούτου που παράγουμε, έξω από ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΩΡΙΜΑΣΕΙ



Απορούν πολλοί για την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να βάλει χέρι στις περιφέρειες και τους δήμους. Την ίδια απορία θα εκφράσουν και όταν εμφανίσει αδυναμία να φτιάξει αυτοδύναμη κυβέρνηση, ενώ έχει απέναντι έναν χρεοκοπημένο πολιτικά αντίπαλο σε συνθήκες, σχεδόν, εθνικής ταπείνωσης. Ένα μικρό μάθημα Ιστορίας ως ερμηνεία. 

Το 1910, ένα χρόνο μετά το κίνημα στο Γουδί, έγιναν εκλογές, στις οποίες αναμετρήθηκαν οι "μεταρρυθμιστικές δυνάμεις" και τα παλαιά "χρεοκοπημένα" κόμματα. Οι μεταρρυθμιστές ήταν τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, ενώ οι "χρεοκοπημένοι" ήταν μανούλες στα πελατειακά δίκτυα και εμφάνιζαν μία στοιχειώδη, έστω, συμπαγή κομματική εικόνα. Εννοείται ότι οι Θεοτόκηδες, Ράλληδες, Μαυρομιχάληδες έκαναν περίπατο, παρά το ότι τους έβριζαν και οι πέτρες για την κατάντια της Ελλάδας. Χρειάστηκε η σκανδαλώδης εύνοια του Γεώργιου στον Βενιζέλο, για να σχηματίσει ο Κρης κυβέρνηση μειοψηφίας (με τους μεταρρυθμιστές). Μετά από λίγες μέρες στην κυβέρνηση, εδήλωσε αδυναμία να προωθήσει το μεταρρυθμιστικό του έργο και παραιτήθηκε. Ο βασιλιάς, αντί να αναθέσει, ως ώφειλε, εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε επικεφαλής παλαιού κόμματος, διέλυσε τη βουλή και προκήρυξε νέες εκλογές, εξωθώντας τα αντιβενιζελικά κόμματα σε αποχή. Ο Βενιζέλος πήρε συντριπτική πλειοψηφία και από τότε ενσωματώθηκε στο κόλπο της πελατειακής πολιτικής, με αποτέλεσμα να αποτελέσει έκτοτε τον προπάτορα των κεντρώων κομμάτων που συγκρότησαν τον άλλο πόλο του ελληνικού συστήματος εξουσίας μέχρι σήμερα, με δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν μια τραβελοσοσιαλιστική συνέχεια των Φιλελευθέρων του Ελευθέριου Βενιζέλου.

Εν ολίγοις, οι συριζαίοι δεν πρέπει να απελπίζονται. Απλά η ενσωμάτωσή τους στο σύστημα που έφτιαξε ο Βενιζέλος προπολεμικά και τελειοποίησε, κατά τρόπο επιστημονικά αριστοτεχνικό, ο μετρ Ανδρέας Παπανδρέου μεταπολιτευτικά, δεν έχει ολοκληρωθεί. Ο σοσιαλισμός μπορεί να περιμένει.

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ Η ΣΩΤΗ

Η ομίχλη κάλυπτε το δάσος. Ήταν 7 το πρωί και τα πουλιά ήδη είχαν συμπληρώσει μία ώρα που κελαηδούσαν. Ήταν κουρνιασμένα στα δέντρα που κάποτε κάλυπταν τους γενναίους ουκρανούς άνδρες των Ες Ες, λίγο πριν κρεμάσουν καμιά πενηνταριά αιμοσταγείς μπολσεβίκους από το παρακείμενο χωριό. Τώρα, δεν υπήρχε ανάγκη για Ες Ες ούτε μπολσεβίκοι υπήρχαν. Υπήρχε μόνο ο Δεξιός Τομέας και οι υπόλοιποι ουκρανοί διαφωτιστές, από τη μία πλευρά, και οι πλανημένοι από τον ολοκληρωτιστή Πούτιν, από την άλλη.

Τα παλικάρια με το δημοκρατικό λόγκο των Μπαντεροειδών ξυπνούσαν ένα-ένα. Ανάμεσά τους και μια ασπρομάλλα που δεν ξυπνούσε με τίποτα.
- Σώτη, ξύπνα. Έχουμε δουλειά, ακούστηκε η τραχιά φωνή του Γιάρος του δημοκράτη.
- Τι, πώς; Η Σώτη άνοιξε αλαφιασμένη τα μάτια της και έβγαλε ένα παραπονεμένο μουγκανητό.
- Έχουμε δουλειά. Οι Μοσχοβίτες αιχμάλωτοι πρέπει να πάρουν ένα καλό μάθημα. Θα σε βάλουμε να τους διαβάσεις το τελευταίο σου μυθιστόρημα.
- Ευχαρίστως, παιδιά.
- Στα Αγγλικά, εννοείται.
- Ε, ναι. Τσίπρας είμαι να διαβάζω στα Ελληνικά;
Οι δύο συμμαχητές της ευρωπαϊκής ιδέας γέλασαν με την ψυχή τους και η Σώτη στριφογύρισε σαν αίλουρος μες στον υπνόσακο.

Ξαφνικά τη δημοκρατική γαλήνη τους τάραξε ο ήχος ενός ελικοπτέρου και πριν καταλάβουν τι παίζεται, αιωρούνταν ήδη από πάνω τους. Ο γενναίος επικεφαλής του Δεξιού Τομέα σημάδεψε, όμως η Σώτη ξαφνικά στρίγγλιξε, διαπεραστικά, ανατριχιαστικά.

- Μηηηηηη!!!! Είναι ο Αρίστος.
Ο Ντιμίτρι κατέβασε το καλάσνικοφ. Δεν είχε δει ποτέ αυτόν τον ανειρήνευτο εχθρό του σταλινισμού, η Σώτη όμως τον είχε κατ' επανάληψη υμνήσει στα διαλείμματα των σεμιναρίων αμερικανοευρωπαϊκής Ιστορίας που παρέδιδε στο λημέρι τους.

Ο Δοξιάδης κατέβαινε με σκοινί, πραγματικό κομάντο της Δημοκρατίας. Οι συστάσεις ήταν θερμές, αλλά σύντομες. Ήταν εμφανές ότι κάτι εξαιρετικά επείγον έφερνε τον θεό του φιλελεύθερου φέισμπουκ στην ανατολική Ουκρανία.

- Σώτη, ντύσου και φύγαμε. Είναι απόλυτη ανάγκη.
- Τι έγινε, Αρίστο; Έπαθε τίποτα κάνας σκεπτόμενος αριστερός, από τους τόσο λίγους που έχουμε;
- Ακόμη χειρότερα. Ο Τσίπρας έκανε ακόμη πιο λογική στροφή και πάει να μας φάει την Κοινή Λογική ολόκληρη.
- Τον καργιόλη. Ανέβα κι έρχομαι.

Κούμπωσε το 510 της και πιάστηκε από το σκοινί.

- Γεια σου, Σώτη!
- Θα γυρίσω σύντομα, Ντιμίτρι. Η Δημοκρατία με καλεί.

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΣΙΑΚΑΝΤΑΡΗΣ

O μεσήλικας με τα μειλίχια, αλλά και αποφασιστικά, μάτια μόλις είχε τελειώσει το άρθρο καταπέλτη για τον Πούτιν, τον Στάλιν, τους ρωσόφιλους Έλληνες, την ανάγκη των Ουκρανών για ΔΝΤ, ΕΕ, Διαφωτισμό.

"Τι σκατά γράφω; Αφού είμαστε λαός ουρακοτάγκων, που ακόμη και σήμερα οι σταλινικοί του κουκουέ θα έπαιρναν πάνω από 10%, αν δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑς να εκτονώνουν ανέξοδα τις μαρξιστικές εμμονές τους".

Με έναν αναστεναγμό ματαιότητας ετοιμάστηκε να κλείσει το λάπτοπ, όταν του ήρθε νιουζλέτερ από το σάιτ των Νιου Γιορκ Τάιμς. Το άνοιξε αμέσως και μετά από λίγα δευτερόλεπτα τα μάτια του γούρλωσαν. Οι αμερικάνοι ρεπόρτερ έγραφαν ότι δεν υπάρχει καμία ένδειξη άμεσης ρωσικής ανάμειξης στην εξέγερση των ρωσόφιλων ανατολικών επαρχιών. Έλεγαν, μάλιστα, για τον απαρχαιωμένο οπλισμό των ανταρτών και την απουσία Ρώσων παραστρατιωτικών από τις μονάδες με τις οποίες ασχολήθηκαν.

Ο πρώην επικεφαλής του ΙΣΤΑΜΕ έριξε ένα βροντώδες γαμωσταυρίδι. Μόλις πριν λίγα λεπτά έγραφε στο άρθρο του για την αδυναμία των Ελλήνων να κατανοήσουν την ουσία της σύγκρουσης στην Ουκρανία, ενώ τα περί διαφωτιστικού πάθους του ουκρανικού λαού τα τεκμηρίωνε με αναφορές στον Πούτιν, την απολυταρχία του και "τα υπερσύγχρονα αυτόματα" των εξεγερμένων.

"Κάποιος πρέπει να πει σ'αυτά τα αρχίδια στη Νέα Υόρκη να μην μπλέκονται στα πόδια μου".

Ο εν εξάλλω αριστερός σχημάτισε τον αριθμό του Λευκού Οίκου. Χωρίς περιστροφές, είπε κοφτά "I wanna talk to comrade Obama".


Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

ΗΘΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ

   

Είναι γνωστή η άρνηση κάποιων δεξιών να αποδεχθούν τη δεξιότητα που έχουν αναπτύξει στα δεξιά και η εμμονή τους στην προβολή μιας αριστερής ταυτότητας με δεξιό ονοματεπώνυμο.

   Κάποιοι εξ αυτών έχουν ευγενές κίνητρο. Η αιδώς, ως αποτέλεσμα ενός παλιού δικού τους ονείρου ή της ανάμνησης του εξόριστου πατέρα τους, δεν τους αφήνει να αποδεχθούν τον εαυτό τους.
   Υπάρχουν, βέβαια, και οι κυνικοί. Αριστεροί της μόδας, δεξιοί της μόδας, πάλι, με έναν αέρα Τόνι Μπλερ και Μπιλ Κλίντον, μη μας πουν και δεξιούς της αισθητικής συζύγου Πατούλη.
Η κυρία Πατούλη, όμως, είναι γνήσια. Υποστηρίζει την ταυτότητά της με ειλικρίνεια. Αντίθετα, όλα αυτα τα δημαροειδή τι κάνουν; Ποτάκια στην πλατεία Μαβίλη και κολλητηλίκια με τον Άδωνη, ύμνοι στο επιχειρείν με ανθρώπινο πρόσωπο και, βέβαια, καταγγελία της "σταλινικής Αριστεράς".

 Ένας από τους αριστερούς της ευθύνης είναι μάλλον κι ένας κύριος Ανδρέας Παππάς, που έγραψε υπεύθυνο άρθρο για το άτοπον της "ηθικής υπεροχής" των κομμουνιστών. Βάζει στο μπλέντερ Πολ Ποτ, Στάλιν, ΟΠΛΑ, Πράγα και βγάζει το συμπέρασμα ότι αυτοί οι σφαγείς δεν μπορούν να ταυτίζονται με καμία "ηθική υπεροχή", όπερ σημαίνει ότι και οι σύγχρονοι κομμουνιστές δεν έχουν καμία σχέση με "ηθική υπεροχή".

Τα σχόλια είναι εκ του περισσού. Θυμόμαστε τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές της Καισαριανής, που έπεσαν με το όνομα του Στάλιν στο στόμα, και χαμογελάμε.

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

ΠΙΑΣΑΜΕ ΛΙΜΑΝΙ

 Ο "διογκωμένος" δημόσιος τομέας, πριν τις "μεταρρυθμίσεις"

Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο δύο μες στα γραφεία.
Ηλεκτρολόγοι θα ‘ναι η πολιτεία
κι ο θάνατος που τους ανανεώνουν.

Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν
αθώα λευκά χαρτιά χωρίς αιτία.
"Συν τη παρούση αλληλογραφία
έχομεν την τιμήν..." διαβεβαιώνουν.

Και μοναχά η τιμή τους απομένει,
όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους,
το βράδυ στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι.

...Παίρνουν κάστανα σκέφτονται τους νόμους,
σκέπτονται το συνάλλαγμα τους ώμους
σηκώνοντας οι υπάλληλοι, οι καημένοι...

Κ. Καρυωτάκης "Δημόσιοι Υπάλληλοι"

Συμπληρώνονται, εντός ολίγων ημερών, τέσσερα χρόνια σκληρής περιστολής των δημοσίων δαπανών, αύξησης της φορολογίας, που πλήττει, κυρίως,  τα μικρά και μεσαία εισοδήματα, συμπίεσης του κόστους εργασίας, ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, αναδιάρθρωσης, μεταρρύθμισης, με άλλα λόγια.

Μετά από όλο αυτό το πανηγύρι της Κοινής Λογικής, πού είμαστε;

Έχουμε "πρωτογενές πλεόνασμα" που μοιράζεται πεντακοσάρικο-πεντακοσάρικο, ως φιλοδώρημα, σε ανθρώπους που έχουν χάσει, το λιγότερο, πάνω από 5.000 ευρώ την τελευταία διετία και λίγο πιο γενναιόδωρα στους ενστόλους.

Έχουμε αύξηση του χρέους της χώρας, τόσο σε απόλυτα νούμερα όσο και σε ποσοστό επί του ΑΕΠ.

Έχουμε απολέσει, ως χώρα, την όποια εθνική κυριαρχία υπήρχε σε θέματα δημοσιονομικής και ευρύτερα οικονομικής πολιτικής. Ειδικά γι' αυτό, υπάρχουν οι πλέον ηλίθιοι που πανηγυρίζουν, εναποθέτοντας στους Ευρωπαίους την ελπίδα "να βάλουν τάξη".

Έχουμε μπροστά μας ακόμα πιο σκληρά μέτρα απελευθέρωσης των εργασιακών σχέσεων, απολύσεων, μείωσης μισθών, κατ' όνομα αξιολόγηση στο Δημόσιο ("σε βγάζω άχρηστο, για να κρατήσει τη θέση της η κολλητή από την ΔΑΠ-ΝΔΦΚ") και το κορυφαίο που ανακοίνωσε χτες η εκπομπή του Υπουργείου Προπαγάνδας (Δελτίο των 8 του Μέγκα): "Έρχονται διορισμοί 15.000 μόνιμων στο Δημόσιο".

Μάλιστα, κύριοι. Μετά από όλο αυτό το πανηγύρι, το επίτευγμα της χώρας είναι ότι θα προσληφθούν καμιά δεκαπενταριά χιλιάδες σε διάφορα υπουργεία, στη θέση εξαπλάσιων συνταξιοδοτηθέντων και απολυμένων, βεβαίως. Ακόμη και από τη φιλελεύθερη σκοπιά αν το δεις, πρόκειται για το απόλυτο φιάσκο. Ουσιαστικά, πρόκειται για ομολογία αποτυχίας. Ποια ανάπτυξη, ποιος εξορθολογισμός, ποιο επιχειρείν; Το όραμα παραμένει ένα: Να τρουπώσεις. Και γιατί όχι; Όλα αυτά τα βλαμμένα που μας γάνωναν το μυαλό με το φιλελεύθερο όραμα των ιδιωτικοποιήσεων τι ήταν; Έμμεσα ή άμεσα έλεγαν τις παπάρες τους καβάλα στο κύμα της "σοβιετικής" (μπουχαχα) Οικονομίας. Ποιος ήταν τόσο αφελής για να τους πιστέψει; Αρκετοί, πάντως, προσποιούνται ακόμη και τώρα ότι τους πιστεύουν. Είναι αυτοί που έχουν όραμα. Ένα γραφειάκι, σε ένα υπουργείο ή έστω σε μια ΔΟΥ. Και αν είναι και πιο ταλαντούχοι, θα γίνουν και σύμβουλοι των πουθενάδων που παριστάνουν τους υπουργούς. 

Ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

ΙΝ ΤΗΕ STILL OF THE NIGHT

Το κινητό του Φράνσις Φουκουγιάμα χτυπούσε για ώρα μέσα στης νύχτας τη σιγαλιά. Ο αμερικανοϊάπων καθηγητής είχε μια δύσκολη μέρα και κοιμόταν βαριά. Το εκνευριστικό ρινγκτόουν ηχούσε διαπεραστικά, εκνευριστικά, στις 4 τα ξημερώματα.

"Motherfucker", αντήχησε στο υπνοδωμάτιο το μπινελίκι, καθώς ο Φράνσις πετάχτηκε από τα σκεπάσματα.

- Hello, who's there? είπε, συγκρατώντας με τυπική ιαπωνική ευγένεια έναν οχετό ύβρεων.
- Hi Francis, it's Aristos calling from Athens, Greece.
- Who the fuck is Aristos?
O συγγραφέας του "Τέλους της Ιστορίας" είχε απασφαλίσει. Θεώρησε, προφανώς, ότι κάποιο μαλακιστήρι από τους φοιτητές του τού έκανε πλάκα.
Από την άλλη άκρη του κόσμου, την γερασμένη Ευρώπη, ο Αρίστος με σταθερή φωνή, αντιπαρήλθε την οργή του πρώην ακραίου φιλελέ και το 'παιξε κοινή λογική.
- Ι know that it's early in the morning in California, but I had to call you immediately. We are in the middle of a crucial political battle here in Greece. You have to talk right now with Stavros. He's the leader of a new political formation beyond Right and Left, trying to bring common sense in Greece. He wants to make Greece a real european nation, at last.
- Stavros? I have to talk with him? Why isn't he on the phone to tell me about his european dream?
- I act as the translator. Stavros can't speak English. He stands right beside me.
- European my ass.

Σίγουρος ότι του έκαναν πλάκα πια, ο Φουκουγιάμα απενεργοποίησε βρίζοντας το κινητό. Απλή, λογική αντίδραση.