Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

ΠΡΟΟΔΟΣ


Ξημέρωσε η Μαύρη Μέρα (μετεωρολογικώς) μετά τη Λευκή Νύχτα (προοδευτικώς). Γιατί λέω προοδευτικώς; Διάβασα σε στάτους φίλου στο φέισμπουκ ότι είναι προοδευτικό να είναι όλο το 24ωρο ανοιχτά όλα τα μαγαζιά, αρκεί να πληρώνονται οι εργαζόμενοι "όσο καλύτερα γίνεται".

Μάλιστα. Οι αμοιβές πρέπει να καθορίζονται από ελεύθερη διαπραγμάτευση εργαζομένων-εργοδοτών, διότι αυτό είναι το λογικό. Και οι δύο θέλουν το καλό της επιχείρησης, οπότε, γιατί να παρεμβαίνει ο κάθε άσχετος (συνδικάτα, κυβέρνηση, κρατικές εποπτικές αρχές) και να στρεβλώνει τη λειτουργία της επιχείρησης με ανώμαλα πράγματα, όπως κατώτατη αμοιβή, ωράριο εργασίας, δεδομένες αργίες κ.λπ.; Όποιος, βέβαια, γνωρίζει (ή έστω υποψιάζεται) τι συνέβαινε στις αρχές της καπιταλιστικής-βιομηχανικής ανάπτυξης πριν δύο αιώνες ξέρει ότι αυτή η "πρόοδος" μας πάει σφαίρα πίσω στα 1800.

Η πρόοδος, θα μου πεις, δεν είναι γραμμική. Σαφώς και δεν είναι γραμμική. Στις φάσεις όμως που αναστέλλεται ή ακυρώνονται τα επιτεύγματά της δεν τη χαρακτηρίζουμε πρόοδο. Λέμε ότι έγινε ένα πισωγύρισμα, φάγαμα μια ήττα, ρε παιδί μου, και προσπαθούμε να πάρουμε τα χαμένα πίσω (κι άλλα τόσα). Η αμφισβήτηση του Μαρξ είναι θεμιτή και λογική, ενίοτε. Παράλογο κι αθέμιτο είναι να βάζουμε κορώνα στο κεφάλι μας τον Άνταμ Σμιθ του 18ου αιώνα εν έτει 2013 και αυτό να το λέμε πρόοδο.

UPDATE: Άκυρο για τη Μαύρη Μέρα. Έβγαλε ήλιο, τελικά.

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

ΣΑΝΤΑ ΣΤΑΛΙΝ



Στο γραφείο επικρατούσε νεκρική σιγή. Μόνο το γρατζούνισμα της πένας πάνω στο χαρτί, βιαστικό, αγωνιώδες για όποιον ήξερε την κρισιμότητα των ημερών. Ο βλοσυρός άνδρας με τους γκρίζους κροτάφους και το μουστάκι έγραφε σαν να μην υπήρχε αύριο. Οι τοίχοι του Κρεμλίνου, μέσα από το τείχος του Κρεμλίνου, είχαν δει πολλά, αιώνες τώρα, αλλά τέτοιο πράγμα δεν ξανάγινε. Επρόκειτο για μία επιστολή ποταμό. Έβαλε την υπογραφή: Ιωσήφ Στάλιν. "Στάλιν, μονολόγησε. Ποιος να το 'λεγε ότι κάποτε θα με έλεγα Στάλιν".

Το χιόνι έπεφτε αδιάκοπα μέρες τώρα. Κοίταξε τις νιφάδες που έπεφταν επίμονα κι αθόρυβα. Ξαναδιάβασε τις τελευταίες γραμμές:

   Αυτά είναι όσα έκανα για τη σοβιετική πατρίδα και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, Άγιε Βασίλη μου. Πολλοί αστοί και τα τσιράκια τους με συκοφάντησαν ως σφαγέα, γιατί προσπάθησα και προσπαθώ να τσακίσω την αντεπανάσταση και την αντίδραση, το ναζισμό και τον εξευγενισμένο φασισμό των αστών της Δύσης. Στα γράφω όλα αυτά, γιατί εκεί που είσαι ασχολείσαι με σοβαρότερα πράγματα από τα τερτίπια του Τσώρτσιλ και του Χίτλερ. Τα 'φερε, βέβαια, έτσι η ζωή που μάχομαι μαζί με τον καλαμπουρτζή, δε λέω, τον Γουίνστον. Ξέρω πολύ καλά ότι μόλις τσακίσουμε τους φασίστες θα πει πάλι καμιά εξυπνάδα για μας. Ικανό τον έχω να μας χαρακτηρίσει "Σιδηρούν Παραπέτασμα" ο καραγκιόζης. Τέλος πάντων, να μη σε κουράσω άλλο. Απέδειξα ότι ήμουν καλό παιδί από το '17 μέχρι σήμερα. Να σου πω για το δώρο που θέλω. Θέλω, λοιπόν, να μου φέρεις έναν κόσμο, όπου ο καθένας θα παράγει σύμφωνα με τις ικανότητές του για τον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Άγιε Βασίλη, ξέρω ότι αυτό είναι και δική σου επιθυμία. Πάντα σε θεωρούσα δικό μας. Σε φιλώ,
Ιωσήφ Στάλιν

Ετοιμαζόταν να ειδοποιήσει τον αγγελιοφόρο που θα έφευγε οσονούπω για τον αρκτικό κύκλο, όταν χτύπησε η πόρτα. Ένας τύπος με στολή στρατηγού του Κόκκινου Στρατού μπήκε ορμητικά.

- Σύντροφε Στάλιν, μόλις καταλάβαμε το Τατσίνσκι. Όλα τελείωσαν.
- Εντάξει. Θέλω να μείνω για λίγο μόνος.

Κοίταξε το χιονισμένο τρούλο του Αγίου Βασιλείου. Όλα θα πάνε καλά.

STALINGRAD, DEC. 24th 1942
Our tank detachments unexpectedly broke into Tatsinski military airport. First to penetrate enemy's territory was captain Nechaev's battalion. A tough fight between tanks and enemy artillery began. Germans were shooting grenades at the Russian tanks and managed to blow up several of them. However the Soviet tank crews broke the Nazi defense. After they destroyed patrol forces, Russian soldiers started shooting German pilots that rushed to their planes desperately hoping to save their lives.


Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

ΣΤΟ ΦΑΛΗΡΟ

Το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τα Τρίκαλα είχε τελειώσει από ώρα. Οι προβολείς είχαν σβήσει και το γήπεδο ήταν βυθισμένο σε ένα μυστηριακό ημίφως. Έρημο; Όχι ακριβώς. Στη σέντρα τρεις σκιές στέκονταν ακίνητες, γαλήνιες θαρρείς, απέπνεαν πνευματικότητα. Τα λευκά μαλλιά της γυναίκας ξεχώριζαν, φωσφόριζαν, για την ακρίβεια, προκαλώντας ρίγος θανάτου στις καθαρίστριες που μάζευαν τα συμπράγκαλά τους φεύγοντας απορημένες.
- Σώτη, είσαι με τα καλά σου; Τι μας κουβάλησες μες στο ψοφόκρυο εδώ πέρα;
- Γιάννη Βούλγαρη, Ψυχή Βαθιά, που θα έλεγε κι ο Παντελής.
Κανείς από τους άλλους δύο δε γέλασε με το αστείο της αμερικανοτραφούς καθηγητρίας (σε γυμνάσια του Αϊνταχο), ενώ ούτε η ίδια γέλασε, από μετριοφροσύνη.
- Ρε παιδάκι μου, σοβαρολογείς τώρα ότι θέλεις να διοργανώσουμε την επόμενη σύναξη των 58 στο ΣΕΦ; Θα εκτεθούμε ανεπανόρθωτα. Στο Ακροπόλ είμασταν χίλιοι και τους βαφτίσαμε τρεις χιλιάδες να πάρει θάρρος ο κεντροαριστερός που έχει λουφάξει. Εδώ θα είναι οι εξέδρες άδειες και οι ταλιμπανοσυριζαίοι θα κάνουν πάρτυ στο φέισμπουκ.
- Ποιος τους γαμεί αυτούς, είπε οργισμένη, ως συνήθως, η πνευματική γυναίκα που έχει καταλάβει τι κουμάσια είναι οι Έλληνες γενικώς και οι αριστεροί ειδικώς.
- Σώτη, σύνελθε. Αν ξεφτιλιστούμε με τέτοιο τρόπο, ο Βενιζέλος θα τα βροντήξει. Ήδη είναι στο τσακ να γυρίσει Θεσσαλονίκη. Έχει σοβαρές δουλειές εκεί και δεν μπορεί να κωλοβαράει με τον Πρωτόπαππα και τον Πεταλωτή. Μου τα 'χει πει κατ' ιδίαν.
- Μια ζωή δειλός. Αντί να βγούμε μπροστά με θάρρος, να απευθυνθούμε στον Έλληνα που θέλει αξιοκρατία με ελεύθερες απολύσεις, ιδιωτικά πανεπιστήμια να διδάσκουν και συγγραφείς με επίθετο από "Τ", κάθεσαι και μυξοκλαίς. Θα τα πούμε χύμα και θα μαζευτεί κόσμος σκεπτόμενος έτοιμος για την ανατροπή και το γύρισμα της σελίδας.
- Μα...
- Σκάσε! Σε λίγο θα μας πεις ότι για την αιθαλομίχλη φταίει η οικονομική κρίση. Είσαι απαράδεκτος. Χρήστο, εσύ είσαι μαζί μου;

Γύρισε πίσω της, όπου μέχρι πρότινος στεκόταν ο σγουρομάλλης ομότεχνός της, ο τηρών διακριτικές, όσο μπορεί, αποστάσεις από τους πενήντα οκτώ τολμητίες. Απορημένη διαπίστωσε ότι ο συγγραφέας του "Σοφού Παιδιού", σοφώς ποιών, είχε ήδη βγει στον περίβολο του τεράστιου κλειστού γηπέδου.

Άναψε τσιγάρο, βλέποντας τη λαμπυρίζουσα Καστέλλα. Ξεφύσηξε τον καπνό δυνατά. "Δεν υπάρχει ελπίδα γι' αυτόν τον τόπο", είπε με παράπονο. Ο αέρας ακόμη και στην παραλία μύριζε σαν την προκυμαία της Σμύρνης το '22. 

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

ΤΟ ΤΖΑΚΙ ΚΑΙΕΙ

Οι αυτοκτονίες δεν έχουν αυξηθεί λόγω της κρίσης.
Τα παιδιά δεν πεινάνε στα σχολεία λόγω της κρίσης.
Το κέντρο της Αθήνας δεν καταστράφηκε λόγω της κρίσης.
Δεν εισπνέουμε αιθαλομίχλη λόγω της κρίσης.
Η χώρα δεν αργοπεθαίνει λόγω της κρίσης.

Η κρίση είναι ευκαιρία.
Η κρίση μας υποχρέωσε να ξαναγίνουμε δημιουργικοί.
Με την κρίση ξαναβρήκαμε την ελιά και το καράβι, να ξαναφτιάξουμε την Ελλάδα.
Αν δεν είχαμε τον Παπαδήμο, η κρίση θα έφερνε χειρότερη καταστροφή.
Η κρίση γυρίζει τη σελίδα, φέρνει το νέο, σκοτώνει το παλιό, απελευθερώνει.

Όλα τα παραπάνω είναι μια σούμα της Κοινής Λογικής. Το παρόλογο απέκτησε δίδυμο αδελφάκι.

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

I'M NOT AWAKE YET

Θρίαμβος της σώφρονος υπαγωγής της ιρλανδέζικης πολιτικής στην Κοινή Λογική. Εξήλθεν του Μνημονίου η χώρα του Ρόρυ Γκάλλαχερ και ουρανομήκεις πορδές ακούγονται από τον Πορδοσάλτε. Με το που βγήκε, βέβαια, από το τούνελ το Έιρε, βγήκαν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι του και άρχισαν κάτι κλαψομούνικα του στυλ "Η προσπάθεια συνεχίζεται. Δεν πρέπει να χαλαρώσουμε τώρα" κ.ο.κ.



Το πιο ωραίο όμως, από  όλα όσα διάβασα σχετικά με τον ιρλανδέζικο θρίαμβο είναι η προτροπή της κυβέρνησης προς τους Ιρλανδούς να πάρουν τον πούλο από την Ιρλανδία. Όποιος, λέει, δε βρίσκει δουλειά στα πράσινα λειβάδια, με την αγνή κι αφορολόγητη επιχειρηματικότητα, να την ψάξει αλλού και γρήγορα, διοτι το σύστημα Κοινωνικής Πρόνοιας δεν αντέχει να θρέφει ανέργους και λοιπούς λούζερς. Να αλλάξουν, το λοιπόν, τον αέρα τους, μπας και γίνουν κι αυτοί επιτυχημένοι, όπως αυτοί που τους δίνουν τις εν λόγω οδηγίες μεταναστεύσεως.

Αχ, Ρόρυ! Από εκεί που είσαι, τώρα θα το κατάλαβες ανάπτυξη τι σημαίνει.




Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

ΟΛΙΒΕΡ ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΚΑΜΠΟΥΛ

Ζούμε στην εποχή της αναδιανομής του παγκόσμιου πλούτου, προς όφελος των ασιατών, αφρικανών, νοτιοαμερικάνων, των μέχρι πρότινος πλανητικών απόκληρων, σου λένε οι φιλελεύθεροι αριστεροί. Και το πάνε παρακάτω. Η αντίδραση στο σάρωμα του κοινωνικού κράτους, των παροχών, στην ένταση της φορολογικής αφαίμαξης, στο κούρεμα των καταθέσεων δεν είναι παρά η απέλπιδα προσπάθεια των καλοβολεμένων να κλείσουν το δρόμο στην πλανητική πρόοδο.

Όλο αυτό το παραλήρημα είναι αλήθεια και ψέμα ταυτόχρονα, όπως συμβαίνει πάντα με τα παραληρήματα. Αλήθεια είναι ότι, όπως είχε πει κι ο Λένιν από τις αρχές του περασμένου αιώνα, στον προηγμένο κόσμο είχαν διαμορφωθεί συνθήκες εργατικής αριστοκρατίας, κυριαρχίας της παροχής υπηρεσιών σε βάρος του δευτερογενούς τομέα, συνθήκες σκλάβων πολυτελείας, με άλλα λόγια. 

Ψέμα, βέβαια, είναι ότι ο καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός, ακριβέστερα, ήταν μια επιτυχημένη για την κοινωνική πρόοδο συνταγή ευημερίας, ευτυχίας, ρε παιδί μου, μια οδός, που τώρα θα ακολουθήσουν και οι Αφγανοί, για να γίνουν η Δανία της Βακτριανής-Σογδιανής. Όλη η μεταπολεμική ευημερία στήριξε και στηρίχτηκε σε ένα διαφημιστικό τέχνασμα. Το μοτο του καπιταλισμού, "Ο καλύτερος προοδεύει, γίνε ο καλύτερος", συνδυάστηκε με το "Για τους κατώτερους υπάρχουν επιδόματα και ΕΣΥ". Τώρα οι σοσιαλφιλελεύθεροι, αφελώς ή υστερόβουλα, λένε ότι το δεύτερο σκέλος της συνταγής θα εφαρμοστεί διαπλανητικώς. 

Ε, ρε Όλιβερ Τουίστ. Ο Κάρολος Ντίκενς είπε τα βάσανά σου, βρήκε όμως τη λύση στον καλό κεφαλαιοκράτη θείο. Αυτά πληρώνουμε.

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

ΚΑΙ Η ΤΡΕΗΣΙ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ



Την επαύριο της κατακρημνίσεως του Λένιν στο Κίεβο, συνεκροτήθη επισήμως εν σώματι το άνθος της ελληνικής Κεντροαριστεράς, στο γνωστό από την ηρωική εποχή των Επιθεωρήσεων "Ακροπόλ". Σε ρόλο Χατζηχρήστου, μπακαλόγατου της ακομπλεξάριστης Προόδου, ο Ψαριανός με κάτι λιμά από τα παλιά (Σημίτης, Γκερέκου και ΣΙΑ) να σείουν φτερά και πούπουλα.

Όλο το κόνσεπτ με τα πασοκόπαιδα, τους σφους του Άκη "Κάνουν ότι δε με ξέρουν" Τσοχατζόπουλου, να προσποιούνται τους ανανεωτές της Αριστεράς, τους ξανοιγμένους στο πέλαγος της Ευρώπης και της Δημιουργίας, με καραβάκια κι ελιές να ανακαλύπτονται στον πυρήνα της (ψευτο)Ελυτίστικης φαντασίας τους, θυμίζει φιλότιμη, πλην καταδικασμένη, προσπάθεια να το γυρίσει η Τρέισι Λορντς από πορνοστάρ σε ιέρεια του Οφ Μπροντγουέι θεάτρου. Πίπες εκεί, πίπες κι εδώ.


Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

ΒΡΕΧΕΙ



Χτες το βράδυ, ένα βράδυ που 'βρεχε μονότονα, τελείωσε η συνέλευση του σωματείου στην Κάνιγγος, σε μία από αυτές τις παλιές πολυκατοικίες πέριξ της πλατείας, δίπλα στο φροντιστήριο που πήγαινα πριν τριάντα χρόνια, για να περάσω στις εξετάσεις, να μπω στη Φιλοσοφική, να γίνω φιλόλογος, του Ιστορικού τμήματος, όπως από μικρότερος ονειρευόμουν.

Οι σύντροφοι είχαν αποκρούσει άλλη μία οπορτουνιστική επίθεση, τα είπαν απλά και αληθινά και βγήκα στο πλατύσκαλο, να κατέβω τη σκάλα, να πάω σπίτι μου,  που με περίμεναν τα παιδιά, που ήταν γλυκά όπως είχα ονειρευτεί, όταν ήμουν μικρότερος.

Εκεί με φώναξε μια παλιά μου μαθήτρια, που μου είπε ότι είχε τελειώσει κι αυτή τη Φιλοσοφική, δεν έβρισκε δουλειά πλέον σε φροντιστήριο, το παλεύει με τα ιδιαίτερα, όπως δεν ονειρευόταν μικρότερη, που ήθελε να γίνει φιλόλογος. 

Αυτή είναι η νέα γενιά που έρχεται. Και από πίσω έρχεται μια ακόμα πιο νέα. Που μεγαλώνει σε παγωμένα σπίτια. Ενίοτε, γίνονται και λάθη, τα μαγκάλια ζεσταίνουν επικίνδυνα, και δεν προλαβαίνουν να ονειρευτούν τι θα γίνουν, όταν δε θα είναι πια στα δεκατρία. Το "ενίοτε" ήταν και χτες το βράδυ που 'βρεχε.

Πόσο ένοχος μπορείς να νιώσεις.


Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

ΘΡΗΝΟΣ ΟΛΟΥΘΕ

Λόγοι κομμουνιστικής αρχής και ηθικής δε μου επιτρέπουν να κλάψω για αυτόν που στήριζε την ευζωία του στα νοίκια από τα σπίτια που του άφησε ο μπαμπάς του, χωρίς να προσπαθήσει για τίποτα, χωρίς καν να εργαστεί, ενίοτε. 
Δε νιώθω αλληλέγγυος με τον διορισθέντα από το κομματικό παράθυρο, που κάνει τις τελευταίες μηχανορραφίες, μαζί με τ' αφεντικά του, για να ξωπετάξουν κάποιον άλλον ταλαίπωρο από το Δημόσιο και να σωθεί ο ίδιος.
Δε νιώθω αλληλέγγυος με σκυλοτραγουδιστές φοροφυγάδες που γίνονται ή παριστάνουν τους ναζί, μπας και σωθεί η νύχτα, αφορολόγητη και με δουλειές για τα παιδιά (παρκαδόρους, μπράβους, λουλουδούδες κ.λπ.).

Πάντα όμως θυμάμαι ότι δε μου φαίνε αυτοί, πέραν από το αντιαισθητικό της εικόνας τους.

Και ο λυγμός του μικροαστού, ακόμη και του πιο έτοιμου να ντυθεί φασίστας, με απασχολεί. Και για αυτούς αξίζει να παλέψεις - και να τους παλέψεις, βέβαια.

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Στο μεγάλο κανάλι επικρατούσε αναβρασμός. Οι τεχνικοί το είχαν τούμπανο κι ο Τσίμας κρυφό καμάρι. Τα πράγματα δεν πάνε καλά, τα δάνεια δεν είναι αρκετά. Παρ' όλα αυτά, μέσα στο ζόφο της επαπειλούμενης χρεοκοπίας, κάποια μικρή σπίθα ελπίδας είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται. Οι τσακμακόπετρες, οι μπροστάρηδες, ήταν ο Παύλος και η Όλγα. Οι παλιοί κομμουνιστές είχαν πείρα σε πολιτικό αγώνα, είχαν θέληση, είχαν το νόου χάου της διεκδίκησης.

Στο κεντρικό στούντιο, εκεί που άλλοτε αλώνιζε ο Λιάγκας με την Σκορδά ως πρωινατζήδες, τώρα τα ίδια πρόσωπα έμοιαζαν αλλιώτικα, λουσμένα με ένα φως απόκοσμο, το φως του ανθρώπου που παλεύει για το ψωμί του και το ψωμί του συντρόφου του. Η Φαίη κρατούσε κι ένα κόκκινο γαρύφαλλο, ενώ με το άλλο χέρι κρατούσε το μπράτσο του Γιώργου, τρυφερά, μα και αποφασιστικά. 
Δίπλα τους ο Γιώργος ο Οικονομέας, ο Δημήτρης ο Καμπουράκης, η Μαρία η Σπυράκη και τόσοι άλλοι γνωστοί δημοσιογράφοι, αλλά και άσημοι βοηθοί ηλεκτρολόγου. Όλοι ήταν ένα, ο καθένας ήταν όλοι.

Στο κρεβάτι του φυσικοθεραπευτή, εκεί που κάποτε γίνονταν οι επιδείξεις αποτρίχωσης με μοντέλα στα τέσσερα, είχε ανέβει και στεκόταν ευθυτενής και ήρεμος ο Παύλος, ο αμετανόητος τριτοδιεθνιστής. Χωρίς οργή, με ήρεμη αποφασιστικότητα στράφηκε στους λειτουργούς της ενημέρωσης:
- Σύντροφοι, τα ψέματα τελείωσαν, τις μεζονέτες μάς τις κατέσχεσαν, τα τζιπ τα πουλήσαμε για τρία χιλιάρικα, τις οφ σορ τις κυνηγάει αμείλικτα ο πουσταράς ο Τόμπσεν. Αλλά κι εσείς, συντρόφια μου, φτωχέ τεχνικέ, καθημαγμένε μπούμαν, χωρίς δουλειά σε λίγο, χωρίς πετρέλαιο στο καλοριφέρ, χωρίς λεφτά για το μπακαλορεά του παιδιού ή το νοίκι του φοιτητή στην Κοζάνη, μην σκύβετε το κεφάλι. Υπάρχει λύση. Όσο υπάρχει η γροθιά του εργαζόμενου λαού υψωμένη, ας τρέμουν οι εξυγιαντές του καπιταλισμού. Δεν πουλήσαμε τις αριστερές μας ιδέες, για να τσαλαπατάει τώρα την οδυνηρή αυτή θυσία μας ο κάθε τυχάρπαστος τροϊκανός.
- Έτσιιιιι!!!! 
Μία ουρανομήκης κραυγή διέκοψε τον αναψοκοκκινισμένο μυστακοφόρο άνδρα, την ντροπή του "Ριζοσπάστη", που συγκινημένος κατέβηκε κι έγινε ένα με τους συντρόφους του.

Στο κρεβάτι, στο βήμα, ούτως ειπείν, βρισκόταν ήδη η χαρά της ΚΝΕ του '73 και του Βαν Κληφ του '13. Η Όλγα ήταν σύντομη σαν κεραυνός:
- Όλοι στον Σκάι. Εκεί μας περιμένει ο καπετάν Τράγκας.

Με μια άγρια πολεμική-ταξική κραυγή οι υπάλληλοι του Ψυχάρη, του Βαρδινογιάννη, του Μπόμπολα κινήσαν για το Φάληρο πεζή. Αυτό το κανάλι κανείς δε θα το πάρει από τ' αφεντικά μας, έλεγαν ο ένας στον άλλο. Στο κινητό ο Παύλος φώναζε για ν' ακουστεί μέσα στο πανδαιμόνιο: "Ναι, Σταύρο, όλα θα πάνε καλά".

Πόσο αδυσώπητος ο ενδοαστικός πόλεμος.

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ

Είχαν πέσει όλα τα τζημεροειδή πάνω στους καθηγητές της δευτεροβάθμιας από το καλοκαίρι, για να σώσουν την ευρωπαϊκή προοπτική, και πέρασε απαρατήρητη στη φιλελεύθερη ζώνη των σόσιαλ μίντια η ύπουλη επίθεση που δέχτηκε η κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας από τους διοικητικούς υπαλλήλους των Πανεπιστημίων. Τώρα πια είναι αργά. Ξεσκίστηκαν να απαξιώσουν τους πραγματικούς ήρωες της εκαπαίδευσης, τους αξιοκρατικά, μη γλειψιματικά διορισθέντες και μπήκε ο εχθρός από την πίσω πόρτα. Εμ, θα έπρεπε να το ξέρουν ότι ο πόλεμος δεν τελειώνει με μία μάχη. Τώρα, τα παιδιά, για τα οποία "αγωνίστηκαν" να μη χάσουν το καλοκαίρι τους με την απεργία στις Πανελλήνιες, κινδυνεύουν να χάσουν το εξάμηνο στο Πανεπιστήμιο.

 Έτσι είναι, μάγκες φιλελεύθεροι.

 Όταν πουλάς ενδιαφέρον, αγωνία και στοργή, ενώ το μόνο που έχεις στο μυαλό σου είναι να αλλάξει σελίδα η χώρα με κάθε κόστος, πετάς τα παιδιά στα σκυλιά.

Όταν πιστεύεις σε μια ανάπτυξη που είναι παραπάνω από βέβαιο ότι, όταν έλθει, θα δημιουργήσει για τους νέους εργαζόμενους συνθήκες εργασίας κακοπληρωμένης, ανασφάλιστης και επισφαλούς, είσαι τυφλωμένος φανατικός της Ελεύθερης Αγοράς. Εκτός κι αν έχεις καβατζώσει για τα "δικά σου παιδιά" τις χρυσές θέσεις στον "ιδιωτικό" πλέον τομέα, για να το παίζουν στελέχη διαχείρισης της κόλασης, οπότε είσαι απλά ανήθικος. 

Και μια και είπαμε το "Όταν έλθει η ανάπτυξη", για πότε την υπολογίζετε, ορέ παιδιά; Μήπως η απώλεια ενός εξαμήνου είναι μάνα εξ ουρανού, για να απαλύνει τον πόνο των μελλοντικών ανέργων πτυχιούχων; Όσο περισσότερο δηλώνεις φοιτητής, αντί άνεργος, σαφώς και διατηρείς το ηθικό σου ακμαίο. 

Όταν ο Μάο, παραβιάζοντας βασικές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού έκανε "πολιτιστική επανάσταση", έριξε μία γενιά Κινέζων στον Καιάδα και τις επερχόμενες στην αγκαλιά της καπιταλιστικής ανάπτυξης της Φόξκον. Όταν εσείς επαγγέλεστε την (φιλελεύθερη) επανάσταση του αυτονόητου, είστε εγκληματίες, αυτονόητα κι ανόητα.


ΡΙΣΚΟ

Το μόνιμο ερώτημα που επανέρχεται, όταν προτάσσεται ο λενινιστικός δρόμος, είναι το κατά πόσο διασφαλίζεται η αποφυγή μετατροπής του σοσιαλιστικού κράτους σε γραφειοκρατική μήτρα της αντεπανάστασης, όπως έγινε στην ΕΣΣΔ με τους Γκόρμπους και τους Γέλτσους. Η απάντηση είναι προφανής. Κανείς δεν το διασφαλίζει, παρά μόνο η βούληση των κομμουνιστών να διαφυλάξουν το σοσιαλιστικό κράτος ως μήτρα της αταξικής, α-κρατικής κοινωνίας. Η βούλησή τους δε, προκύπτει από την ιστορική εμπειρία, τα λάθη, τις αστοχίες, τις αντικειμενικές συνθήκες, την ανάγκη που λέει κι ο Βάρναλης. Αξίζει τον κόπο να ρισκάρεις για όλα αυτά; Σαν να λέμε, αξίζει τον κόπο να μπεις στη βάρκα για την απέναντι στεριά σε τρικυμία, όταν το πλοίο βυθίζεται.

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

ΕΝΑ ΔΕΙΛΙΝΟ, ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

Ο (πολιτικός) γητευτής των αλόγων

Τώρα θυμήθηκα ότι στην προχτεσινή εκπομπή της Τατιάνας την είδα με τον Μηταράκη στο Ελληνικό. Περπατούσαν πλάι-πλάι, συγκρατώντας εμφανώς την επιθυμία να πιαστούν χεράκι-χεράκι, στο γέρμα του φθινοπωρινού ήλιου, δυο νέοι (σχετικά) άνθρωποι με αγωνίες για τον άνθρωπο και δη τον Έλληνα. Ο υπουργός ανέλυε στην εντυπωσιακή δημοσιογράφο τα σχέδια για την αξιοποίηση του παλιού αερολιμένα. Κοιτάζοντάς την μαγεμένος, αλλά αξιοπρεπής, ο βραχύσωμος φιλελεύθερος πολιτικός με τα έξυπνα, μαύρα(;) μάτια της είπε για τις 12.000 θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν όταν πάρουν μπρος οι μπετονιέρες. Στο άκουσμα του αριθμού η Τατιάνα έβγαλε μία χαριτωμένη, πραγματικά θηλυκή, κραυγούλα: "Πωπωωωωώ".

Νίκο, πρέπει να ζητήσεις εξηγήσεις. Πέραν της ερωτήσεως για την εθνικότητα των εργατών, στην οποία εδόθη η απάντηση ότι θα τηρηθεί το εργατικό Δίκαιο, δεν ρώτησε τίποτ' άλλο επ' αυτού η σύζυξ σου. Π.χ. δεν ερωτήθη ο υπουργός για το ποιο θα είναι το ισχύον εργατικό Δίκαιο, όταν αρχίσουν τα έργα. Τι συμβαίνει, Νίκο; Στην επόμενη ενημέρωση, στο λιμάνι για Κόσκο, να πας εσύ. Ήρθε η ώρα για καθαρές κουβέντες. Θα είναι το μεροκάματο στα 15 ευρώ ή θα αφήσουμε τους Κινέζους να το πάνε στα 14; Νίκο, πες τα χύμα.

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

ΚΥΡΙΕ, ΚΥΡΙΕ, ΑΥΤΗ Η ΕΡΤ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ

Κάτι τέτοιοι κατέστρεψαν την ΕΡΤ και έπρεπε να έρθει ο Παντελής Καψής να την σώσει

 Στο σχολείο, όταν ήμουν μαθητής, δεν διανοήθηκα ποτέ να δώσω συμμαθητή για ο,τιδήποτε κι αν είχε κάνει, όσο καθίκι κι αν ήταν, ακόμη κι αν θιγόμουν από τις μαλακίες του. Όποιος δεν ακολουθούσε αυτόν τον κανόνα, ανεξαρτήτως δικαιολογίας, ήταν ρουφιάνος.

Τους τελευταίους μήνες εξελίσσεται ένα σκηνικό καταπάτησης της ελευθερίας της έκφρασης, που έκανε να σηκωθεί η τρίχα ακόμη και δεξιών ΜΜΕ στο εξωτερικό, και σκανδαλώδους εύνοιας προς τα ιδιωτικά ΜΜΕ από την κυβέρνηση με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Κάποιοι γνωστοί και μη ανέβηκαν πάνω στο πλοίο για να σαλπάρει η νέα "δημόσια τηλεόραση", επικαλούμενοι, εν πολλοίς, ότι συμβάλλουν στην εξυγίανση της ραδιοτηλεόρασης και την εκκαθάρισή της από καθίκια, εγκάθετους και λοιπούς κουμπούρες που έκαναν φασαρία στην τάξη. Αυτοί δεν λέγονται ρουφιάνοι. Λέγονται κεντροαριστεροί.

ΠΑΜΕ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ


"...η εργοδοσία προγραμμάτιζε και πάλι να σπάσει την απεργία με την χρησιμοποίηση απεργοσπαστικού μηχανισμού. Δεκάδες εργαζόμενοι συμμετείχαν στην απεργιακή φρουρά".

Η κάθε παλιολινάτσα που χειροκροτεί τον Άδωνη και την σώφρονα Αριστερά μας τα κάνει τσουρέκια για τη μοναδικότητα της Ελλάδας, που κυριαρχεί η ανομία, νοουμένη ως περιφρούρηση της απεργίας. Πόσες φορές δε διαβάσαμε τον κάθε παλιάτσο με πανεπιστημιακή έδρα ή τον κάθε χρυσοπληρωμένο (ή κακοπληρωμένο) τσάτσο του ΔΟΛ και της Καθημερινής να μας κάνουν κήρυγμα για το ΠΑΜΕ που ασκεί παράνομη βία στους καταπέλτες των πλοίων ή στη Χαλυβουργία. Άει στο διάολο, ρε τσόλια. Έτσι κι αλλιώς (και) η Στοκχόλμη θα γίνει κόκκινη.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ

Αφού είσαι ανθρώπινο πλάσμα
κι ανάγκη σου πρώτη το ψωμί
από τα λόγια τα παχιά
μην περιμένεις τροφή

Γι'αυτό εμπρός μαρς αριστερά
είν’ η θέση σου εκεί
στο μεγάλο το μέτωπο της εργατιάς
γιατί εργάτης είσαι κι εσύ

Αφού είσαι ανθρώπινο πλάσμα
σαν σκουλήκι δεν θες να σε πατούν
δεν θέλεις δούλους να `χεις εσύ
μα ούτε κι αφεντικά

Αφού είσαι εργάτης, εργάτη
το δίκιο σου δε θα βρεις πουθενά
μονάχη της η εργατιά
κερδίζει την ελευθεριά


Μέσα στο πανηγύρι του ορθολογισμού για την ερμηνεία της κρίσης, ανάμεσα σε κραυγές για μαλάκες αριστερούς που ψάχνουν για λεφτόδενδρα και αναλύσεις των Δοξιάδηδων, κυκλοφορεί και το "προοδευτικό" επιχείρημα ότι όσα ζούμε και θα ζήσουμε στις Ευρώπες και τις Αμερικές με τη διόρθωση (προς τα κάτω) του βιοτικού μας επιπέδου είναι το αναγκαίο τίμημα για να φάνε και οι πεινασμένοι του Τρίτου Κόσμου. 

Ας πούμε ότι ένας καλός επιχειρηματίας βιώνει συναισθηματική κρίση και αποφασίζει να προσφέρει όχι μόνο στους δικούς του εργαζόμενους, αλλά αποφασίζει να σώσει και τους ανέργους και πεινασμένους της περιοχής. Στην πραγματικότητα, βέβαια, σκέφτεται ότι αν τους ενσωματώσει κι αυτούς στο μαγαζί του, θα καταναλώνουν και τ' άλλα προϊόντα που παράγει στο άλλο εργοστάσιο, στην παρακάτω γειτονιά, ενώ μειώνονται και οι πιθανότητες να κάνουν ντου και να του ρημάξουν την μπίζνα.

Ο μπίζνεσμαν, βέβαια, έχει αξιοποιήσει την υπεραξία της εργασίας των επί γενεές εργαζομένων στην επιχείρηση του μπαμπά του και του παππού του και του προπάππου του. Έχει καταφέρει να παράγει περισσότερα, γρηγορότερα, φθηνότερα. Έχει γίνει πραγματικός ολυμπιονίκης της κερδοφορίας, έχει εισαγάγει νέες μεθόδους παραγωγής, έχει πολλαπλασιάσει, κοντολογίς, τον παραγόμενο πλούτο της επιχείρησής του. Βέβαια, όσο κάτι περίεργοι τύποι με κόκκινες σημαίες γίνονταν πιστευτοί στις επαγγελίες τους για κοινωνικοποίηση της ιδιοκτησίας του, ήλεγχε την κατάσταση μοιράζοντας μερικά ψίχουλα παραπάνω στην πλέμπα της εργασίας. Οι σημαίες όμως υπεστάλησαν, οπότε τους έχει τώρα του χεριού του. Μόνο στο ψωμί που τους δίνει πιστεύουν πλέον. Γιατί να μην τους το κόψει λιγουλάκι; Πάλι ευχαριστώ θα του λένε.

Πρέπει, είπαμε, να δώσει μερικά ψίχουλα παραπάνω και στους αστέγους της πάνω γειτονιάς, που εσχάτως πλημμυρίσανε και την περιοχή γύρω από το εργοστάσιο. Ενσωμάτωση, πρόοδος, πολιτισμός. Ο πλούτος στον κόσμο πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο, η εξαθλίωση περιορίζεται με αριθμητική τοιαύτη και κάποτε όλοι οι απόκληροι θα έχουν λίγες ώρες δουλειάς, λίγα λεφτά στο χέρι και μπόλικο φόβο για το μέλλον. Αυτό, μάλιστα. Είναι πρόοδος.

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

ΑΝΑΠΤΥΞΤΕ ΜΕ


 Συγγνώμη για την ενόχληση. Έχετε ενημερωθεί για το νέο πρόγραμμα ενίσχυσης νέων επιχειρηματιών;

Μια είδηση που πέρασε στα ψιλά της περασμένης εδομάδας ήταν σχετική με κάτι ωραιότατα στατιστικά από τη Γερμανία. Αυξάνεται το ποσοστό των φτωχών Γερμανών, ενώ ταυτόχρονα η ανάπτυξη συνεχίζεται, έστω και με χαμηλούς ρυθμούς, και, το κυριότερο, η ανεργία κρατιέται σε χαμηλά επίπεδα. Το ίδιο παρατηρείται και στις ΗΠΑ, όπου έχει αρχίσει, λέει, η ανάκαμψη, αλλά και η φτώχεια ανακάμπτει σαφώς ταχύτερα από την Οικονομία.

Τι συμβαίνει, λοιπόν; Λες να μας έρθει και σε μας καμιά ανάπτυξη και να πεθυμήσουμε τις μέρες που δεν είχαμε δουλειά και κάναμε επανάσταση στο Σύνταγμα, αγανακτισμένοι, βεβαίως; Είναι βέβαιον, αδελφοί μου, όπως θα έλεγε και ο γέρων Παϊσιος. Δε χρειάζεται βέβαια να έχεις καθημερινό μπρίφινγκ με τον θεό, για να πληροφορηθείς το τι μέλλει γενέσθαι. Από τη στιγμή που, ακόμη και με επενδύσεις και με ισχυρό τραπεζικό τομέα και διαρθρωτικές αλλαγές από δεκαετίας και βάλε, είσαι στο όριο της επιβίωσης κατανοείς πού πάει το πράγμα. 

Ο γερμανός Σημίτης, ο Σρέντερ, τους έχει βάλει σε μνημόνιο τους συμπατριώτες του Μπρεχτ και του Μαρξ από τότε που καγκελάρευε. Ποια Μέρκελ; Αυτός ο εσπεντές την είχε κάνει την τομή και τώρα η Αγγέλα ράβει το πτώμα. Η θεραπεία επέτυχε, σαφώς. Με το κόλπο του διαχωρισμού των εργαζομένων σε νέους και παλιούς (κάτι σας θυμίζει, έτσι;) τους πέρασε των εικοσάρηδων και τριαντάρηδων κολλάρο το ευέλικτο ωράριο, την (ημι)ανασφάλιστη εργασία, τους μισθούς των 500 ευρώ (ναι, υπάρχουν κι εκεί) και διασφάλισε τη σταθερότητα της γερμανικής Οικονομίας.

Τα πάντα, βέβαια, δουλεύουν, φαινομενικά, ρολόι. Οι υποδομές, οι υπηρεσίες, ακόμη και το κοινωνικό κράτος φαίνεται ότι δεν έχουν πληγεί καθόλου. Κι όμως. Η Γερμανία έχει αλλάξει και θα αλλάξει πολύ εμφανέστερα στο άμεσο μέλλον. Δουλεύει καλά η ελεύθερη Αγορά και φέρνει δώρα για όλους. Μπορεί να ονειρεύεται και ο υποαπασχολούμενος των 400 ευρώ ότι κάποτε θα γίνει καινοτόμος επιχειρηματίας ή στέλεχος σε πολυεθνική. Για τους λιγότερο φιλόδοξους, βέβαια, υπάρχει ο μπαμπούλας: "Αν κάνετε μαγκιές, θα αποσταθεροποιηθεί η Οικονομία και δε θα έχετε στον ήλιο μοίρα ούτε τηλεφωνικό θάλαμο να κοιμηθείτε".

Αστική δημοκρατία. Ανάμεσα στο μεγαλείο και τον τρόμο. Τα 'χε πει από παλιά ο Αδόλφος, αλλά δεν τον κατάλαβαν. Ή μήπως τον είχαν καταλάβει πριν γεννηθεί;


Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ

O μικρός Τσε είχε άλλη μία κρίση άσθματος και έφυγε γρήγορα για τα αποδυτήρια, άνοιξε την πόρτα και έσκυψε για να δει καλύτερα τις γραμμές του εχθρού στη Σάντα Κλάρα, που δεν ήταν ακριβώς γραμμές, αφού ήδη χαιρετούσε τα πλήθη στο κέντρο της Αβάνας με τον Φιντέλ και τους άλλους συντρόφους. Τους χαιρέτησε στα γρήγορα και βρέθηκε στη Βολιβία, όπου παραλίγο να τον καθαρίσουν, εκεί όμως που ήταν έτοιμος να γίνει μια στάμπα σαν τους Πινκ Φλόιντ σε μαύρες μπλούζες εφήβων, είχε την έκλαμψη που του άλλαξε τη ζωή, αντικρύζοντας δίπλα στον σκαμμένο ήδη τάφο του την νεστόρεια μορφή του Φώτη Κουβέλη, που του μιλούσε ελληνικά απταίστως και εξίσου απταίστως τα καταλάβαινε. Έπρεπε να γυρίσει γρήγορα να πει τα καλά νέα και στον παλιόφιλο τον Κάστρο. Αν τις Κυριακές τα μαγαζιά είναι ανοιχτά, η μετάβαση στον κομμουνισμό θα γίνει ειρηνικά και ανεπαίσθητα, χωρίς να πέσει ούτε μία τουφεκιά. Μόνο λίγα μαχαιρώματα, δυο-τρεις μαφιόζικες εκτελέσεις και θα ζήσουμε τη συντριβή της κρατικής μηχανής, την οικοδόμηση του πιο αγνού καπιταλισμού στο δρόμο προς τη Δαμασκό, στο λειβάδι του βασιλείου της ελευθερίας. Η Ερμού είναι γεμάτη. Η ελευθερία ενίκησε. Είμαστε όλοι Χρυσή Αυγή.

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

ΤΑ ΑΓΟΡΙΑ ΛΕΝΕ ΟΧΙ

Σφοδρές αντιδράσεις προκλήθηκαν, για άλλη μια φορά, λόγω της σημαιοφόρου σε μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, στη Χερσόνησο του Ηρακλείου Κρήτης αυτήν τη φορά. Τα αγόρια, μάλιστα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, απείχαν από την παρέλαση.

Ως γνωστόν, κάθε καλοκαίρι γίνεται εκεί κάτω του κουτρούλη ο αγγλικός γάμος (aka γαμήσι στους δρόμους). Η ελευθεριότης των Χερσονησιωτών είναι παροιμιώδης, αλλά σε ορισμένα θέματα δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Ο Άγγλος που μετατρέπει κάθε καλοκαίρι τη μαγευτική Χερσόνησο σε απέραντη μεταμεσονύχτια παρτούζα είναι λίγο ενοχλητικός, αλλά τη σημαία στην παρέλαση θα την σηκώσει γνήσιος Έλλην κι ας είναι τούβλο και μπετόν μαζί.

Βεβαίως, οι Άγγλοι που βλέπετε εδώ, κάνουν ό,τι κάνουν, αλλά αφήνουν και κάνα φράγκο στα μαγαζά. Δεν είναι και τόσο άσχημος ο κώλος τους, τελικά, σκέφτονται οι υπερήφανοι Χερσονησιώτες, και στο φινάλε σε όποιον δεν αρέσει, ας κάνει ότι δεν τον βλέπει.
 
Άλλωστε πολλοί Έλληνες, γενικώς, έδωσαν τη δυνατότητα σε άλλους γνήσιους Έλληνες με αρχαιοελληνική κατατομή να κρατάνε γερά βουλευτικές έδρες και σημαίες και να είναι και ήρωες, επειδή ο αρχηγός τους κάνει μία σύντομη (να με θημηθείτε) περατζάδα από την μπουζού. Ας θαυμάσουμε εδώ έναν κύριο (με τα όλα του) που ποζάρει μπροστά σε δάσος από γαλανόλευκες.

Ας δούμε και την ξετσίπωτη που είναι Αλβανίδα και θέλει να σηκώσει και σημαία, επειδή, αντί να κωλοβαράει όλη μέρα στις καφετέριες και να λέει για το πόσο υπερήφανη είναι που η Χρυσή Αυγή θα ξεβρομίσει τον τόπο, διαβάζει και παίρνει βαθμούς, αν είναι δυνατόν, σε ελληνικό σχολείο.


Είναι προφανές ποια δικαιούται και ποιος δε δικαιούται. Προφανές; Δε νομίζω. Στη Χερσόνησο τ' αγόρια έχουν άλλη γνώμη.



Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

ΑΣΕ ΜΑΣ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Η προστακτική αορίστου του "αφήνω" σε β' ενικό μετά του α' πληθυντικού της προσωπικής αντωνυμίας στον αδύνατο τύπο της, ακολουθούμενη από ουσιαστικό δηλούν οικειότητα μετά κτητικής αντωνυμίας (αγάπη μου, αγόρι μου, κοριτσάκι μου, κουκλίτσα μου) μου είναι απωθητική. Δηλώνει το μονίμως ειρωνικό, υποτιμητικό (μέχρι περιφρονήσεως) στυλάκι του μέσου Έλληνα και δη του κεντροαριστερού, της χειρότερης πολιτικής φάρας, δηλαδή, εξαιρουμένων των ναζί.

Παρ' όλα αυτά, βλέποντας στο φέισμπουκ το παρακάτω στάτους της (ψιλο)γνωστής δημοσιογράφου Βένας Γεωργακοπούλου από σπόντα (δεν είμαστε φίλοι), παρέβην τις αρχές μου και ανέκραξα "Άσε μας, ρε κουκλίτσα μου". Δείτε:
Εν έτει 2013, μόνοι μας σε όλη τη δημοκρατική Ευρώπη κουβεντιάζουμε στα σοβαρά για τα καλά της βίας. Μόνοι μας σε όλη τη δημοκρατική Ευρώπη αμφισβητούμε τους νόμους και βάζουμε στη θέση τους τις διαθέσεις της κοινωνίας. Ξεχνώντας, όταν μας συμφέρει, ότι μεγάλο μέρος αυτής της κυρίαρχης, πάνω από Σύνταγμα και νόμους, κοινωνίας θεωρεί θεάρεστο έργο τις δολοφονίες της Χρυσής Αυγής.


H Βένα τόσα χρόνια στην ανανεωτική Αριστερά δεν είναι περίεργο που μονίμως αδυνατεί να πιστέψει όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, αλλά αδυνατεί και να δει τι συμβαίνει στην Ευρώπη. Όταν όλο αυτό το καραβάνι των χαρούμενων ρηγάδων μετέβη από τα Πανεπιστήμια (εγχώρια και της αλλοδαπής) των σέβεντις (και έητις - μην της προσθέτω και χρόνια, αν και δε νοιάζονται για τέτοια οι κεντροαριστερές) στην "πραγματική ζωή", ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να κατανοήσουν ποια είναι η ζωή αυτή. Δεν πρέπει να υπάρχουν πιο στενοκέφαλοι άνθρωποι, με προκαθορισμένα ερμηνευτικά σχήματα για τις κοινωνικές σχέσεις και δομές, από αυτούς τους αντιδογματικούς νεοδιαφωτιστές.


Το πλέον χτυπητό παράδειγμα αυτής της αντίληψης είναι η πεποίθησή τους ότι μόνο στην Ελλάδα εξακολουθούμε να συζητάμε για τα "αυτονόητα".
Βεβαίως, στην Αγγλία είναι αυτονόητο ότι η άρχουσα τάξη δε διανοείται να είναι τόσο ξετσίπωτη, όσο η αντίστοιχη ελληνική, με τους επιχειρηματίες της απάτης και τα τσιράκια τους, τους εκδότες και καναλάρχες, να μας δείχνουν τ' αρχίδια τους κι εμείς να πρέπει να το παίζουμε βρετανικό φλέγμα, χωρίς να μπαίνουμε στον πειρασμό να σκεφτούμε ότι θα έπρεπε να τους σπάσουμε την κεφάλα. Όσο κι αν ο καπιταλισμός είναι βάρβαρος και στην Ευρώπη, έχουν τουλάχιστον καλύτερους τρόπους οι κεφαλαιοκράται.

Και κάτι άλλο. Πόσο χωριατιά είναι να λες ότι στην Ευρώπη η βία έχει οριστικά απορριφθεί ως πολιτικό όπλο; Σαν κάτι μαγεμένους φτωχοδιαβόλους που μπαίνουν στο πλουσιόσπιτο και αδυνατούν να δουν τι παίζει πίσω από τους καλούς τρόπους. Η βία είναι παρούσα στην Ευρώπη περισσότερο από ποτέ. Μία στραβή να γίνει, που θα γίνει,  και η "Οικογενειακή Γιορτή" θα παίζεται στους δρόμους και τις πλατείες, από Τραφάλγκαρ μέχρι Κονκόρντ.


Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ (HASTA LA VITORIA SIEMPRE)

Ο Βαγγελάκης σκούπιζε με το μανίκι του τις μύξες και τα δάκρυα. Έκλαιγε σιωπηλά στη γωνία του προαυλίου. Λίγα μέτρα πιο κει ο Αντωνάκης αγόρευε με ύφος δέκα καρδιναλίων σε μια πολυπληθή παρέα και φορώντας τα γυαλιά  με το μαύρο σκελετό έμοιαζε άντρας σωστός. Επαναλάμβανε τις σοφίες που είχε ακούσει από τον κλα(σ)μένο συμμαθητή του, τις περνούσε για δικές του και μάζευε όλα τα βλέμματα θαυμασμού από τα δεκάχρονα κοριτσάκια και φθόνου από τα αγόρια της Ε' Δημοτικού. 

Όλοι οι μικροί μαθητές είχαν μαγευτεί από τον Αντώνη και δίπλα του, σαν σωματοφύλακας, φούσκωνε από περηφάνια ο πιστός του φίλος, ο Γαρούφαλος. Όλοι; Όχι όλοι. Υπήρχαν και κάποια παιδιά που δεν είχαν ξεχάσει τον σοφό-παχουλό συμμαθητή τους. Ήταν παιδιά με ευαισθησία και οξυδέρκεια πρωτόγνωρη για την ηλικία τους. Θα έλεγες ότι είναι πνευματικοί άνθρωποι σε σώματα δεκάχρονων. Πρώτη πήρε την πρωτοβουλία η Σωτούλα: "Δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε τον Βαγγέλη μόνο του, χωρίς φιλία και αναγνώριση. Είναι ο καλύτερος συμμαθητής μου, ο πιο έξυπνος". Ο μικρός Αρίστος, αυτός που είχε πρωταγωνιστήσει και σε παλαιότερη προσπάθεια να αμφισβητηθεί ένα άλλος λαοπλάνος αναθάρρησε και πήρε το λόγο: "Μπράβο, Σώτη. Έτσι είναι οι σωστοί φίλοι. Δε μας φτάνει ο μορφονιός, η ψωνάρα ο Αλέξης, που έχει πάρει με το μέρος του όλη την τάξη - και τα τέσσερα τμήματα - τώρα έχουμε κι αυτόν τον Καλαματιανό να το παίζει αρχηγός. Πάμε να του μιλήσουμε".

- Βαγγέλη, τι κάνεις;
- Τίποτα. Σκέφτομαι πώς θα διεξάγεται πιο αποτελεσματικά το μάθημα, τους απάντησε με αξιοπρέπεια και καινοφανή ωριμότητα.
- Βαγγέλη, ξέρουμε ότι εσύ είσαι ο αρχηγός μας. Με σένα θα πάμε τις καλύτερες εκδρομές και θα κάνουμε τα καλύτερα πάρτυ Αποκριών. Βγες μπροστά.
- Μα πρέπει να δώσω ψεύτικες υποσχέσεις και δεν το μπορώ. Είμαι τίμιος. Ο μπαμπάς μου ήταν σοσιαλιστής και με μεγάλωσε με αρχές.

Η Σώτη, ο μικρός Αρίστος, ο Αλιβίζος και ο Μπεζάτος, δυο άλλοι νοήμονες δεκάχρονοι, έμειναν αποσβολωμένοι. Ένωσαν τα χέρια, αγκάλιασαν τον Βαγγέλη και έδωσαν τον όρκο: "Πάντα μαζί. Μέχρι τη νίκη".

Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

ΕΝΑΣ ΡΕΑΛΙΣΤΗΣ

Ας το πούμε στα ίσα. Τα κάναμε μουνί. Ο στρατηγός Χειμώνας θα κρίνει τα πάντα. Αν η μέση θερμοκρασία στην Αθήνα είναι κάτω από 5 βαθμούς στο διάστημα Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου, πρέπει να συνεννοηθούμε με τη βάση της Χρυσής Αυγής, ίσως και με τον ταξίαρχο Παππά, αν βέβαια κριθεί αθώος από την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη.

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

ΤΣΕ

Δύο μεγάλους νέους επαναστάτες είπαν ότι ανέδειξε η δεκαετία του '60.

Ο ένας αποδείχθηκε επαναστάτης πραγματικός. Ήταν ο λενινιστής Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Συμμετείχε και νίκησε σε μία πραγματική επανάσταση και προσπάθησε να ξεκινήσει κι άλλες πραγματικές επαναστάσεις. Για τα τεκμήρια ας κοιτάξουμε ξανά τη φωτογραφία από τη Βολιβία τον Οκτώβρη του '67.


Ο άλλος αποδείχθηκε επαναστάτης της πλάκας. Συμμετείχε σε μια επανάσταση για τις αστικές εφημερίδες και για στίχους ποπ τραγουδιών ως αριστερός οπορτουνιστής. Τα τεκμήρια βρίσκονται σε πλήθος φωτογραφιών από το Στρασβούργο από το 1994 έως σήμερα.




Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΥΧΕΣ (ΕΜΕΙΣ ΟΜΩΣ ΞΕΡΟΥΜΕ)




Παιδιά πηγαίνουν νυσταγμένα στο σχολείο, δημόσιοι παραϋπάλληλοι συλλαμβάνονται από δημοσίους υπαλλήλους, μία γάτα τρέχει να γλυτώσει από την λοχία Σουλτς, ο Βενιζέλος κοιτάει με απορία το είδωλό του στα καθάρια νερά του Χάτσον, δέκα τάγματα εφόδου με επικεφαλής τον Ρεμ  συμπαρίστανται έξω από τα κολαστήρια της ΓΑΔΑ, κυνηγώντας Πακιστανούς και δέρνοντας τραβεστί, ο Σαμαράς βλέπει τον κόσμο μέσα από μακαρόνι αταλάντευτος, χωρίς δεξιά κι αριστερά μπαταρίσματα, τον συγχαίρει ο καπετάν Άγρας στην καλύβα του στα Γιαννιτσά, ενώ το γκρα του παππού του Φαήλου αντηχεί μέχρι την Κωνσταντινούπολη, τον αζέρικο αγωγό κι ακόμα πιο πέρα μέχρι τις παρυφές της Μόμπιλ, τα παιδιά έπεσαν πάλι για ύπνο.

Τα παιδιά ξυπνάνε και πάλι, οι σύντροφοι βρίζουν μέσα από τα δόντια τους, οι σύντροφοι παίρνουν το λεωφορείο για τη δουλειά, οι σύντροφοι μοιράζουν τον Ριζοσπάστη με λιγότερες σελίδες, αυτοί όμως δεν είναι λιγότεροι ούτε το όνειρό τους γίνεται λιγότερο ούτε η μνήμη των συντρόφων είναι λιγότερη. Τα παιδιά έπεσαν πάλι για ύπνο.

Θύελλες, άνεμοι γύρω μας πνέουν
Τέκνα του σκότους εμάς κυνηγούν,
Σ' ύστερες μάχες μπλεκόμαστε τώρα,
Κι άγνωστες τύχες εμάς καρτερούν

Κι όμως ψηλά τη σημαία κρατώντας
Πάντα περήφανοι, πάντα εμπρός
Πέφτοντας κάπου, μα πάντα νικώντας
Σώζουμε έθνη και δούλους λαούς.

Λιώνουν, πεινούν οι εργάτες μπροστά μας
Ως πότε αδέρφια αυτές οι σκηνές
Ήρωες νέοι μη σας τρομάζουν
Δίκες, κρεμάλες και άλλες ποινές.

Κι όμως ψηλά τη σημαία κρατώντας
Πάντα περήφανοι, πάντα εμπρός
Πέφτοντας κάπου, μα πάντα νικώντας
Σώζουμε έθνη και δούλους λαούς.

Μίσος κι εκδίκηση σε κάθε κλέφτη
Σε κάθε τύραννο της εργατιάς
Θάνατος σ' όλους τους μπουρζουάδες
Ήρθε η ώρα της λευτεριάς

Στη μάχη, στην πάλη, στον τίμιο αγώνα
Κείνοι που πέσανε θα δοξαστούν
Κι οι απόγονοι στις συγκεντρώσεις
Τα ονόματά τους θα διαλαλούν.

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΚΡΑΙΟ ΝΙΚΟ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ


Πολύς λόγος γίνεται για το κατά πόσο η ακύρωση της Χρυσής Αυγής από τα αφεντικά της θα σημάνει και το τέλος για "την ανομία και την αντισυνταγματική υπόσταση του ΚΚΕ". Το ζήτημα μπαίνει σε όλα τα επίπεδα: Από τους ΠΑΜίτες που δεν αφήνουν τα πλοία να αποπλεύσουν τις μέρες της απεργίας στο λιμάνι μέχρι το κατά πόσο ένα λενινιστικό-επαναστατικό κόμμα έχει θέση στην αστική νομιμότητα. Μέσα, βέβαια, στο μύλο της ακατάσχετης δημοκρατολογίας μπαίνει και η εξίσωση Χίτλερ-Στάλιν, SS-Κόκκινου Στρατού, Άρη-λήσταρχου Νταβέλη και ό,τι άλλο κατεβάσει η κούτρα επηρμένων γιάπηδων, σιτεμένων κυρίων εκ Κολωνακίου ή αριστερών στην καρδιά τους και με ζαλάδα στ' αρχίδια μας.

Δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για τα προφανή. Όταν όλοι έχουμε μάθει πλέον ότι οι ναζί που φούσκωσε το επιχειρηματικό και μηντιακό κατεστημένο βασικό στόχο είχαν να ρίξουν τα μεροκάματα και να ακυρώσουν κάθε προοπτική συλλογικής διεκδίκησης εκ μέρους των εργαζομένων, πρέπει να είμαστε πολύ δημοκράτες, για να μην καταλαβαίνουμε ότι τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες ήταν οι μάνατζερ της επίσημης πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσαρμοσμένης στα καθ' ημάς. Εννοείται, βέβαια, ότι η μοίρα των μάνατζερ είναι η απόλυση. Ας πρόσεχαν. Πάντα, εννοείται, μπορούν να ελπίζουν στην επόμενη πρόσληψη, ακόμη και σε υψηλότερο πόστο.

Για όποιον έχει λίγη τσίπα, ανεξάρτητα από την πολιτική ή την ταξική του θέση, η σύγκριση κομμουνιστών και ναζί προκαλεί αναγούλα.Το όριο βρίσκεται στην καρδιά. Στην ησυχία του δάσους που άκουσε την ομοβροντία εκείνη την αξημέρωτη ώρα του '52 στην Μεσογείων. Το όριο βρίσκεται στο μυαλό. Έχουμε μάτια και βλέπουμε, πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα.

Το όριο βρίσκεται μέσα μας και μέσα τους. Έτσι κι αλλιώς μόνο να το καταργήσουμε μπορούμε, όσοι είμαστε από εδώ. Οι άλλοι από εκεί, μόνο να το οχυρώσουν περισσότερο μπορούν. Αυτή είναι η ζωή. Να το θυμόμαστε όταν αξημέρωτα μυρίζουμε τα υγρά πεύκα στο "Σωτηρία".

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Ο Σεπτέμβρης ήταν ο μήνας που γυρίζαμε στα σχολεία, είναι ο μήνας που γυρίζουν τα παιδιά μου στα σχολεία, είναι και για μένα, ακόμα, ο μήνας που γυρίζω στα σχολεία. Είμαι εκπαιδευτικός που τα τελευταία δεκαεννιά χρόνια δουλεύω σε σχολείο (ιδιωτικό), ενώ είμαι στο χώρο της εκπαίδευσης, (αρχικά στα φροντιστήρια-γαλέρες) από το 1992.

Ο Σεπτέμβρης, βέβαια, φέτος, είναι ο μήνας που δε θα μείνουν επί μακρόν τα παιδιά μου στα (δημόσια) σχολεία τους, λόγω των πολυήμερων απεργιών που έχουν εξαγγελθεί, ενώ κι εγώ θα μείνω εκτός για δυο μέρες, όσο διαρκεί η απεργία στα ιδιωτικά σχολεία. Ενώ η απεργία και τα αιτήματα των συναδέλφων από το δημόσιο σχολείο έχουν τύχει, όπως είναι φυσικό, επαρκούς προβολής από τα ΜΜΕ, ακόμη κι αν προβοκατόρικα οι Μπάμπηδες και οι Πορτοσάλτες αναρωτιούνται για το πώς είναι δυνατόν να απεργούν οι καθηγητές, αντιθέτως η απεργία στα ιδιωτικά σχολεία έχει μείνει μάλλον στη σκιά της επικαιρότητας. Σαφώς απασχολεί λιγότερο κόσμο, ενώ η συμμετοχή δεν αναμένεται να είναι ιδιαίτερα μεγάλη, αφού, αν οι δημόσιοι εκπαιδευτικοί φοβούνται μία, οι ιδιωτικοί τρέμουν δέκα, καθώς μάλιστα οι σχολάρχες και οι πολιτικοί τους υπηρέτες από το καλοκαίρι προσπαθούν να περάσουν την (αντισυνταγματική) κατάργηση του ελέγχου στις εργασιακές σχέσεις από το υπουργείο Παιδείας και την απελευθέρωση, πρακτικά, των απολύσεων ακόμη και στη διάρκεια του σχολικού έτους.

Γιατί απεργούμε, λοιπόν; Προσπαθούμε να διατηρήσουμε παράλογα κεκτημένα; Είμαστε μια βολεμένη συντεχνία που δεν αποδέχεται τη νέα εποχή που ανατέλλει; Είμαστε υπέρ ενός πλαισίου προστασίας που ευνοεί την αναξιοκρατία; Για όποιον, βέβαια, έχει ταυτίσει την πορεία της χώρας και της εκπαίδευσης με την απελευθέρωση, απορρύθμιση της "Αγοράς" και ταυτόχρονα είναι επαρκώς αφελής, ναι, είμαστε ένοχοι για όλα τα παραπάνω.

Τι εννοώ; Ότι ακόμη και για τον φανατικό φιλελεύθερο ή και νεοφιλελεύθερο το σχήμα της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας, με την κατάργηση των περιορισμών στις απολύσεις, λειτουργεί εξορθολογιστικά  μόνο στο φαντασιακό του, αν λάβουμε υπόψη τι σημαίνει αντίληψη επιχειρηματικότητας γενικώς και ειδικώς στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Μπακαλίστικη νοοτροπία, απουσία οράματος, τρεις κι εξήντα στους καθηγητές των φροντιστηρίων (με φιλοδοξία των ιδιοκτητών το ίδιο να ισχύσει και στα σχολεία), ψευτοενδιαφέρον, που μετά βίας συγκαλύπτει τη λογική του κέρδους, διαγκωνισμοί και ξεκατίνιασμα μεταξύ συναδέλφων για την εύνοια της διεύθυνσης, μέχρι και απόψεις όπως ότι είναι καλό για μας (τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς) η νομοθεσία που καθιστά απωθητικό το δημόσιο σχολείο και δίνει "κίνητρα" να αυξηθεί ο μαθητικός πληθυσμός των ιδιωτικών. Το φαίνεσθαι να συντρίβει το είναι, μυωπία κι άγιος ο θεός, εν κατακλείδι.

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της εκπαίδευσης, ιδιαίτερα της ιδιωτικής, θα έπρεπε, φυσιολογικά να βρίσκουν αντιμέτωπους τους καθηγητές και τους δασκάλους, τους παιδαγωγούς, ρε παιδί μου. Αντιθέτως, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που θεωρητικά θα έπρεπε να θέσουν εμπόδια στην προσπάθεια ολοκληρωτικής ακύρωσης του παιδαγωγικού ρόλου του σχολείου και να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την αναβάθμισή του, γίνονται, εν πολλοίς, οι ιμάντες της μετάδοσης και του πολλαπλασιασμού της βλάβης που προέρχεται από τους επιχειρηματίες της εκπαίδευσης και τους πολιτικούς εκφραστές τους. Άλλοι παραμένουν αμέτοχοι σε οποιαδήποτε κινητοποίηση και άλλοι την επικρίνουν ανοιχτά και αμείλικτα.

Εννοείται ότι δικαιολογίες υπάρχουν πολλές και ορισμένες όχι αβάσιμες: "και μία μέρα απεργίας είναι καταστροφική για τον οικογενειακό προϋπολογισμό", "γιατί να απεργήσω για τους πουλημένους συνδικαλιστές;", "αν απεργήσω, θα κλείσει το σχολείο και θα βρεθώ στο δρόμο", "αν απεργήσω θα ευνοηθεί ο συνάδελφος που είναι μανούλα στη χειραγώγηση (γλείψιμο) και θα μείνω με το πουλί στο χέρι", "αν απεργήσω θα είμαι αγνώμων στον διευθυντή μου που δε με απέλυσε, ενώ δεχόταν πιέσεις από ανταγωνιστή συνάδελφο να με στείλει αδιάβαστο". Ό,τι θες έχω ακούσει από πολλούς συναδέλφους σε διάφορα μικρά και μεγάλα ιδιωτικά σχολεία. Πέρα από τα προφανή αποκυήματα νοσηρής μαλακίας, υπάρχουν και απόψεις που εμφανώς πατάνε στην Κοινή Λογική. Η Κοινή Λογική όμως είναι κοινή όταν εξυπηρετεί το κοινό συμφέρον ή έστω το φαντασιακό συμφέρον του κοινού. Τι εξυπηρετεί, πλέον η λογική της υπακοής σε ένα σκηνικό που καταρρέει με πάταγο; Αν δεν υπάρξει ανάληψη προσωπικής ευθύνης για συλλογική δράση, ούτε συλλογική δράση χωρίς πατερναλισμούς θα υπάρξει ούτε προσωπικά θα σωθεί κανείς, όσο κι αν χώνεται πιο βαθιά στο προσωπικό του καταφύγιο.

Καλό αγώνα από αύριο. Αν όχι από αύριο, από μεθαύριο. Ποτέ δεν είναι αργά.


Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

ΚΑΙ Ο ΒΑΛΛΙΑΝΑΤΟΣ ΥΜΝΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛ ΠΟΤ


Πέφτει το σοβιετικό καθεστώς με πρώτο ήρωα της κατακρήμνισής του τον Γιωργάκη-Γκόρμπι και άξιους συνεχιστές του τον Παπαδήμου-Γέλτσιν και τον καραμπουζουκλή, τον Σαμαρά-Πούτιν. Όσο γελοίο κι αν ακούγεται, αυτό είναι το ερμηνευτικό σχήμα που προτάσσεται από τους φιλελεύθερους του φέισμπουκ για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας κατά την τελευταία τριετία. 

Όλοι αυτοί οι αναλυτές της βούρτσας είναι άνθρωποι με διεθνή ορίζοντα, όταν όμως φτάνουμε στο ψητό, το ξεχνάμε το διεθνές περιβάλλον. Εκτός κι αν η μισή δυτική Ευρώπη ήταν σοβιετική, αλλά δε μας το είπαν το '45 ο Στάλιν και ο Ζούκοφ από σεμνότητα. Η Ιρλανδία ήταν κι αυτή σοβιετική δημοκρατία, η Πορτογαλία το ίδιο, η Ισπανία το ίδιο και έπεται η συνέχεια και στον σκληρό πυρήνα. 

Το πλέον εξοργιστικό, βέβαια, είναι ότι η απο"σοβιετοποίηση" διεκπεραιώνεται από τους μέχρι πρότινος "κομισάριους", που εμφανώς είδαν το φως το αληθινό ακούγοντας Σαββόπουλο και διαβάζοντας Δημουλά. Λυπάμαι, παιδιά, αλλά αν θεωρούσατε σοβιετικό το "καθεστώς", η επόμενη μέρα θα είναι Καμπότζη των Ερυθρών Χμερ. Είναι άλλωστε της μοδός το "Επιστροφή στη Γη".

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

ΣΤΙΣ ΛΕΦΤΟΦΥΤΕΙΕΣ

Δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα! Πρέπει να το καταλάβετε, κυρίες και κύριοι!

Δεν είναι δυνατόν οι μισθοί σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα να γίνονται χαρτζηλίκι με αύξηση και ένταση της εργασίας παράλληλα.
Σου λένε λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν και αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις.

Δεν είναι δυνατόν να μη διασφαλίζεται αξιοπρεπές επίπεδο ζωής για τους ανέργους.
Σου λένε λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν και αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις.

Πρέπει να χρηματοδοτηθεί η Δημόσια Υγεία, Παιδεία, Ασφάλιση.
Σου λένε λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν και αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις.

Δεν πρέπει να πεταχτεί κόσμος στο δρόμο με πλειστηριασμούς α' κατοικίας.
Σου λένε λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν και τέρμα τα δίφραγκα.

Με άλλα λόγια, οι αμύντορες του καπιταλιστικού μονοδρόμου σου λένε πως ο δρόμος τους έχει βρει συμπαγή βράχο, προσθέτοντας ότι αν σκάψεις δέκα τούνελ, χτίσεις είκοσι γέφυρες και είσαι και τυχερός, μπορεί να δουν άσπρη μέρα τα εγγόνια σου. Ρε παιδιά, αν είναι έτσι, χτίζω και τη σοσιαλιστική Οικονομία από την αρχή, να κάνω και την καύλα μου.

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΟΞΟ



Το Mάρτιο του '46 ξεκινούσε ο εμφύλιος πόλεμος που διήρκεσε τρία χρόνια. Πρόκειται για την πιο σκοτεινή περίοδο της χώρας, αν αναλογιστούμε ότι οι συνέπειες του πολέμου προσδιόρισαν απολύτως αρνητικά τις εξελίξεις στην πολιτική και οικονομική ζωή για πολλές δεκαετίες. Η κρίση αυτή είναι αποδεκτή τόσο από τους υπερασπιστές της αστικής δημοκρατίας όσο και τους κομμουνιστές, τους ηττημένους.

Οι αστοί ιστορικοί αποτιμούν αρνητικά τον εμφύλιο, ρίχνοντας βέβαια το μέγιστο μερίδιο ευθύνης για αυτόν στους άφρονες και πολιτικά αμόρφωτους κομμουνιστές, καθώς η μετεμφυλιακή περίοδος σημαδεύτηκε από το βαθύ χάσμα, συναισθηματικό, πολιτικό, κοινωνικό, χαρακτηρίστηκε δε από μια ανάπηρη δημοκρατία, που σαρώθηκε, δυο δεκαετίες μετά τη λήξη του πολέμου, από τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Όσο αφορά το οικονομικό πεδίο, οι ίδιοι αναλυτές αναφέρονται στην υστέρηση έναντι των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών που ανοικοδομούνταν με τα λεφτά του Σχεδίου Μάρσαλ, ενώ εμείς "τρώγαμε τις σάρκες μας". Παρ' όλα αυτά, εννοείται ότι αποτιμούν, τελικά, ως απολύτως θετική την έκβαση του πολέμου, που "θα μας είχε κάνει Αλβανία, Βόρεια Κορέα" και ό,τι άλλο εφιαλτικό βάζει ο νους του κάθε μικροαστού, που έχει μεγαλώσει με το "Προς τη Νίκη" και τη "Ζωή του Παιδιού" στο κατηχητικό.

Εδώ ακριβώς έχουμε το σημείο που τέμνεται η προοδευτική, εξ Αριστεράς μάλιστα ενίοτε προερχομένη, διανόηση με ό,τι πιο σκοτεινό και φασιστικό υπήρχε και υπάρχει σ' αυτόν τον τον τόπο. Το ιδεολόγημα, βέβαια, είναι σαφές: "Οι κομμουνιστές είχαν κρυφή ατζέντα, για να υφαρπάξουν την εξουσία και η δημοκρατική Δύση μας στάθηκε, για να αποκρουστεί η ερυθρά απειλή του ολοκληρωτισμού". Όσο αφορά τα περί κρυφής ατζέντας, βέβαια, τα απολύτως ανιστόρητα, δεν είναι δύσκολο να πάει το μυαλό μας στα μυθεύματα και την εμετική προπαγάνδα των κυβερνητικών υπηρεσιών στην εμφυλιακή και τη μετεμφυλιακή περίοδο, που με τη σειρά τους πατούσαν πάνω στα πρότυπα της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας των αγγλικών και αμερικανικών, στη συνέχεια, υπηρεσιών. Παραβλέπουν όσοι χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα περί ανομολόγητων στόχων του ΚΚΕ να αναφέρουν ότι το κόμμα και τα μέλη του, οι πρώην μαχητές του ΕΛΑΣ, είχαν υποστεί τα πάνδεινα από την απελευθέρωση μέχρι την επίθεση στο Λιτόχωρο και, παρά τα όποια λάθη τακτικής, βρέθηκαν προ του διλήμματος να αποδεχτούν ένα κράτος πρώην συνεργατών των Γερμανών σε συμμαχία με σφόδρα αντικομμουνιστές πολιτικούς που έρχονταν από την προπολεμική περίοδο ή να αντισταθούν.

Η προπολεμική περίοδος. Εδώ είναι το κλειδί, για να ερμηνεύσουμε τη στάση του ΚΚΕ, την αποκληθείσα αδιάλλακτη και επιθετική. Ποιοι ήταν αυτοί με τους οποίους κλήθηκε το κόμμα να διαπραγματευτεί την πορεία της χώρας πριν και μετά τον Οκτώβρη του '44; Ο βασιλιάς και οι πολιτικοί που έσερναν πίσω τους μια οικτρή αποτυχία, την παράδοση της χώρας στον Μεταξά και τη φασίζουσα δικτατορία του. Αποτυχία, βέβαια, για τους πολιτικούς, που είχαν ανοίξει το δρόμο στην 4η Αυγούστου με την ψήφο εμπιστοσυνης που έδωσαν στον Μεταξά λίγους μήνες πριν αυτός επιβάλει τη δικτατορία του. Για το βασιλιά δεν ήταν, αντιθέτως, καμία απολύτως αποτυχία η έκλειψη της δημοκρατίας. Ο Γεώργιος ήταν αυτός που επέβαλε, ουσιαστικά, τον Μεταξά. Ποιος στήριζε τον Γεώργιο; Η Αγγλία. Η μεγάλη φιλελεύθερη χώρα δεν είχε κανένα πρόβλημα να κυβερνάται η Ελλάδα επί τέσσερα χρόνια από έναν φασίζοντα δικτάτορα, "φιλογερμανό" μάλιστα, αφού ήξερε ότι ο Μεταξάς δεν ήταν παρά το μαντρόσκυλο του βασιλιά και ο βασιλιάς ήταν ο δικός τους επιστάτης στην περιοχή.

Αυτή είναι η "δημοκρατική" τάξη με την οποία έπρεπε να συνδιαλεχθεί και να αποφύγει τον πόλεμο το ΚΚΕ. Ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Νίκος Μαραντζίδης, ο καθηγητής του Γέηλ, δρ. Καλύβας έλεγαν και λένε "Ευτυχώς που χάσαμε/-νε" και σώσαμε τη δημοκρατία. Σαφώς δε γίναμε Αλβανία. Γίναμε μια μικρή κεμαλική Τουρκία, με το στρατό φύλακα-άγγελο του έθνους, τα ξερονήσια γεμάτα, τους Έλληνες μετανάστες για ένα κομμάτι ψωμί στη Γερμανία (οικονομική πολιτική ανάπτυξης γαρ) και όλα αυτά, βέβαια, με απόληξη τον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Να θυμίσουμε στους αντικειμενικούς ιστορικούς ότι χωρίς τους αξιωματικούς της χούντας η ερυθρά σημαία θα εκυμάτιζε επί της Ακροπόλεως. Αυτοί είναι οι σύμμαχοί σας και μην ντρέπεστε γι' αυτό. Ο κύριος Μιχαλολιάκος δεν είναι τόσο κακός. Πάμε στοίχημα ότι κάποτε θα ανακαλύψετε τη θετική του πλευρά;

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

ΕΙΜΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ, ΘΑ ΤΟ ΠΑΙΖΩ ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ

 Είσαι στην Ελλάδα. Δεν ξέρεις πού πάν' τα τέσσερα, έχεις τελειώσει Λύκειο, ΤΕΙ ή και Πανεπιστήμιο, χωρίς να έχεις ανοίξει πάνω από δεκαπέντε σελίδες (όχι βιβλία) εξαιρουμένων των σχολικών βιβλίων, βοηθημάτων, φροντιστηριακών σημειώσεων και φωτοτυπημένων SOS για τις εξεταστικές της σχολής σου, και παρ' όλα αυτά, περνιέσαι για διανοούμενος, πετάς εξυπνάδες, αριστερές ή δεξιές, αδιάφορο, στο φέισμπουκ και το τουίτερ και σε θαυμάζουν άλλοι της αυτής παιδείας μετέχοντες. Χαριτωμένο έως και συμπαθητικό, πολλές φορές.

Είσαι στην Ελλάδα. Ο μύθος του λίπους που πίσω του κρύβονται οι βολεμένοι που λαϊκίζουν εκ του ασφαλούς όλο και ξεθωριάζει. Οι βασάλοι της νεοελληνικής φεουδαρχίας, η καλοταϊσμένη κατώτερη αριστοκρατία, που διοριζόταν, έχτιζε εξοχικά, πήγαινε δύο ταξίδια στο εξωτερικό και είχε ακόμη και καταθέσεις στην Ελβετία, κατανοεί ότι στο νέο σκηνικό τους έχουν στην απ' έξω και το λαδάκι τους τελειώνει. Παρ' όλα αυτά, κάνεις ακόμη τις τελευταίες ηρωικές εξόδους σου στα πεντάστερα τον Αύγουστο, αποφασισμένος να πεθάνεις όρθιος μέσα στη μεζονέτα σου. Κωμικοτραγικό.

Είσαι στην Ελλάδα. Ξέρεις και διαισθάνεσαι. Δεν είσαι μακάριος, ως πτωχός τω πνεύματι. Είσαι πραγματικά μορφωμένος, έχεις γράψει και δυο αληθινά πράγματα που θα διαβάζονται και από τα εγγόνια σου. Και λες ότι πρέπει να γίνονται κανονικά οι έλεγχοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς τη μέρα που χάνει ένας λαθρεπιβάτης τη ζωή του, πρέπει να ξαναλειτουργήσει στο πλαίσιο της (κυβερνητικής) νομιμότητας η ΕΡΤ, δεν πρέπει να γίνονται διαδηλώσεις στο κέντρο (στις Κουκουβάουνες είναι ΟΚ), πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να δουλέψουμε (για 511 μεικτά) και πρέπει να τα κάνουμε όλα αυτά βλέποντας Στουρνάρα, Μελισσανίδη και ταϊπεδάρχη να σφίγγουν τα χέρια με ένα χαμόγελο μέχρι τη θλίψη. Ασυγχώρητο, φίλε. Ασυγχώρητο.

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

ΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΟΥΝ

Ένας δεκαεννιάχρονος, όταν πεθαίνει βιαίως, όταν φταίει ή δεν φταίει, όταν είναι στο Βιετνάμ ή στο Περιστέρι, όταν τρώει μια σφαίρα από ένα Καλάσνικοφ ή χύνει το αίμα του στο βρόμικο πεζοδρόμιο για να την κοπανήσει από τον έλεγχο εισιτηρίων, όταν ένας δεκαεννιάχρονος πεθαίνει, εν τέλει, αυτό που έχουμε να πούμε είναι ότι αυτά έχει ο πόλεμος, αυτά έχει η ζωή και τι τι θέλουμε; Να επικρατήσουν οι κομμουνιστές ή να σταματήσουν οι έλεγχοι στα τρόλεϊ; Όταν πεθαίνει ένας δεκαεννιάχρονος, να ρίχνουμε και κάνα δάκρυ, λέω γω, κι αν δε μας βγαίνει, ας το βουλώνουμε μέχρι την κηδεία τουλάχιστον. Στο κάτω κάτω της γραφής και τα ΗΛΠΑΠ θα ιδιωτικοποιηθούν. Προς τι η βιάση να το εμπεδώσουμε το κράτος Δικαίου του επενδυτού Μελισσανίδη; 

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ;

Τι τα θές; Μας έσκισε ο κωλοκαπιταλισμός.

Πάντα έχω την αίσθηση ότι χάνω κάτι σημαντικό, που όλοι οι άλλοι το χαίρονται. Στην ΣΤ' Δημοτικού, για παράδειγμα, είχα πειστεί από τις διηγήσεις των συμμαθητών μου ότι ήμουν ο μόνος στην τάξη που δεν είχε πηδήξει ούτε μία συμμαθήτρια ή κάτι παρόμοιο, τέλος πάντων. Στην εφηβεία, αργότερα, διάβαζα "Ταχυδρόμο" και νόμιζα ότι ήμουν από τα λίγα άτυχα 15χρονα που δε φορούσαν Λακόστ, Φίλα, Αντίντας, Σέρτζιο Τακίνι, Τίμπερλαντ, μυθικές μάρκες για την εποχή. Στη Φιλοσοφική, σωστά εδώ, νόμιζα ότι ήμουν από τους λίγους που ενδιαφέρονταν περισσότερο για τους Μπλακ Σάμπαθ από το να τελειώσω στα τέσσερα χρόνια και με καλό βαθμό στο πτυχίο. Στις μέρες μας βλέπω ότι όλοι στο φέισμπουκ διαβάζουν κάποιον ονόματι Γεωργελέ, υμνώντας ή βρίζοντας, κυρίως το δεύτερο. Πλάνη, αλήθεια, ποιος ξέρει; Εδώ θα μου πεις οι Βούλγαροι σήμερα πεινάνε και αυτοκτονούν, γιατί πριν τριάντα χρόνια πίστευαν ότι ο καπιταλισμός είναι τζην και καλές οδοντόβουρτσες.

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

ΚΑΙ Ο ΝΤΙΣΝΕΫ ΣΤΟ ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Ντίσνεϋ-Φον Μπράουν: Μαζί, για τη Δημοκρατία.

Στη Ρώμη η εξουσία του αυτοκράτορα στηριζόταν, μεταξύ άλλων, στον άρτο και τα θεάματα. Εννοείται ότι αυτή η επιφανειακή ερμηνεία για την επί αιώνες αναπαραγωγή μίας, εν πολλοίς, ομοιόμορφης πολιτικής εξουσίας, δεν έχει ανταπόκριση στην πραγματικότητα, αφού αγνοεί τις οριζόντιες και κάθετες αντιφάσεις και τις υπερβάσεις τους, μέσω των οποίων η αυτοκρατορική εξουσία παρέμεινε ακλόνητη επί μακρόν στην αχανή ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Κατά τον ίδιο τρόπο, κάποιοι βλέπουν τους χρυσαυγίτες να μοιράζουν ψωμί "μόνο για Έλληνες" και να προσφέρουν θέαμα με ρητορικές κορώνες και επίδειξη δύναμης μποντυμπιλντεράδων που φορούν μπλουζάκια "με τα αρχαιοελληνικά γράμματα" και διαπιστώνουν ότι υπάρχει διείσδυση του ναζισμού στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας, αφού οι εν λόγω εκδηλώσεις τυγχάνουν μαζικής αποδοχής από πολλούς συμπατριώτες μας. Οπότε, τι δέον γενέσθαι; Να συσπειρωθούν, σου λέει ο αστός πολιτικός, μέχρι και ο δημοκράτης Δένδιας και ο αδέκαστος Βενιζέλος, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου και να συντρίψουν τους κακούς ναζί.

Δεν έχει νόημα η ανάλωση των ελληνικών ύβρεων σε χαρακτηρισμούς για τέτοιας ειλικρίνειας εξαγγελίες. Αρκεί να επισημάνουμε ότι η αποδοχή, έστω και με επιφυλάξεις, αυτής της αντιναζιστικής συμμαχίας προϋποθέτει ότι Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή δε θεωρούν τον καπιταλισμό ως μονόδρομο για το εθνικό μας μέλλον. Όλα τα άλλα είναι πολιτική Μίκυ Μάους. Και όλοι ξέρουμε τι πολιτικές συμπάθειες είχε ο Γουόλτ Ντίσνεϋ. Kαι αυτός αντικομμουνιστής ήταν, όχι ναζί, έτσι δεν είναι;

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΣΤΑ ΓΟΥΝΑΡΑΔΙΚΑ

Η εμμονή ορισμένων να ομιλούν για πολιτικό πολιτισμό στον καπιταλισμό και δη στην ελληνική εκδοχή του με προβληματίζει, στο βαθμό μάλιστα που πολλοί εξ αυτών τείνουν να πιστέψουν ή, ακόμη χειρότερα γι' αυτούς, το πίστευαν εξ αρχής το παραμύθι το πολιτικοπολιτισμικό.

Ο εκλεπτυσμένος πολιτικός αρχοντοχωριατισμός, βεβαίως, εκφραζόμενος ως έκπληξη απο την Όλγα Τρέμη που ακούει από τον συριζοβουλευτή τα περί ανταμώσεως στα γουναράδικα του Άρη, ευλόγως εκλαμβάνεται όχι μόνο ως προϊόν πρωτογενούς ή λόγω αυθυποβολής πλάνης, αλλά ως κακοστημένη παράσταση σε ένα θέατρο παραπλανητικό, εκμαυλιστικό, αλλά και χρεωμένο, υπερδανεισμένο, της πλάκας, τέλος πάντων, το θέατρο των ελληνικών ΜΜΕ.

Ποια είναι αυτά τα Μέσα; Μέσα που έπαιρναν (και παίρνουν) το ένα δάνειο πίσω απ' τ' άλλο από τράπεζες που ανακεφαλαιοποιούνται, μάλλον με αποκλειστικό στόχο να δανείζουν τα ιδιωτικά κανάλια, χωρίς "να επιβαρύνουν τον έλληνα φορολογούμενο", όπως, βέβαια, το πράττουν τα κρατικά μέσα και τα δημόσια σχολεία και τα δημόσια νοσοκομεία. Αυτή δεν είναι η αγαπημένη ατάκα των δημοσιογράφων στα κανάλια των ειδήσεων των 8, αλλά και του κάθε φιλελεύθερου που διαχωρίζει την Οικονομία σε "ιδιωτική" και "κρατική"; Τους πέφτει κομμάτι δύσκολο να διαγνώσουν, βεβαίως, την αλληλεξάρτησή τους, σε σημείο ταύτισης, εντός του καπιταλιστικού μαγαζιού.

Ποια είναι η Όλγα Τρέμη; Αυτή που καθόλου δεν είδε το βίντεο του Ζαχόπουλου και είχε εκφράσει την έκπληξή της (και τότε), όταν διάφοροι έλεγαν ότι είχε γίνει της μουρλής κατά την προβολή του. Από έκπληξη σε έκπληξη αυτό το κορίτσι. Άμαθο και ενεό παρακολουθεί να σφυρίζουν πολιτικοί απατεώνες, πολιτικοί σωτήρες, λαϊκιστές, κόλλησε όμως στην "εμφυλιοπολεμική" ατάκα του Διαμαντόπουλου, που εκπεπληγμένη ούσα (εκ νέου), προφανώς, ούτε που σκέφτηκε να ρωτήσει για το νόημά της, όπως και ο άλλος δημοσιογράφος της υψηλής πολιτικής, ο Γιαννάκης, ο Πρετεντέρης.

Να θυμίσουμε, βεβαίως, ότι όλες οι εφημερίδες της ελληνικής αστικής τάξης (μπουχαχα) από το Γενάρη του '45 έως το καλοκαίρι του '46 έκαναν συνεχείς εκκλήσεις να αποφευχθεί ο εμφύλιος. Όταν, τελικά, μετά από όργιο δεξιάς βίας, ο εμφύλιος ξεκίνησε, συνετάχθησαν με τους πρώην ταγματασφαλίτες. Λίγους μήνες μετά ήρθε και το σχέδιο Μάρσαλ. Αν ζούσε τότε η Όλγα, πάλι θα εκπλησσόταν τα μάλα. Εγώ, πάλι, δε θα εκπλαγώ, αν μετά την επερχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, η κυρία Τρέμη μας αναπτύξει τις προοπτικές ανάπτυξης με κοινωνική ευαισθησία από τη νέα κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Α, ρε Διαμαντόπουλε, έπεσες πάνω σε αριστερή.

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

ΚΑΛΩΣ ΚΑΜΩΜΕΝΑ


 Στον φουκαρά που τον έχουν μάθει στην ευκολία, στον αριβισμό, στη φτήνια του σαπισμένου καπιταλισμού, βρίσκουν κάποιοι τις δυνάμεις της δημιουργίας και της επιχειρηματικότητας που θα τον σώσουν και θα σώσουν και τη χώρα.

Στη χώρα που οι μεγαλύτεροι οικονομικοί παράγοντες και συνομιλητές της πολιτικής ελίτ έχουν πλουτίσει από λαθρεμπόριο και το ξέρουν όλοι, ενώ αλωνίζουν στη Δικαιοσύνη και τη Διοίκηση όλοι οι μαφιόζοι της σειράς, τρομοκρατώντας και περιθωριοποιώντας όσους δικαστικούς και δημοσίους υπαλλήλους θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους, βγαίνει ο κάθε αφελής(;) νομομαθής και μιλάει για "καλώς καμωμένα" τα πάντα στην υπόθεση Σακκά. Αυτά είναι τα καλώς καμωμένα στο δυτικό κόσμο.

Στον κόσμο που οι μεγαλύτεροι οικονομικοί παράγοντες και χρηματοδότες των πολιτικών ελίτ έχουν πλουτίσει από το αίμα της αποικιοκρατίας, της σκλαβιάς, της εκμετάλλευσης και ενίοτε και της σφαγής των εργατών, μιλάνε τα Μέσα του Μέρντοχ και του Μπερλουσκόνι για δυτικές αξίες.

Κώστα Σακκά, πόσο πονηρός είσαι που θέλεις, περνώντας ξυστά από το θάνατο, να ξεγελάσεις την αδέκαστη Δικαιοσύνη.




Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

ΚΑΡΦΩΜΑΤΑ



Από το Σεπτέμβριο του 2009 που ανέλαβε ο Γιωργάκης τη διαχείριση του μπριζολάδικου του Κωστάκη, για να το κάνει μπρασερί, με μειωμένο προσωπικό, δανό μάνατζερ και αμοιβές Κίνας, ένα μόνο νομοθέτημα προς τη σωστή κατεύθυνση υπήρξε: Ο νόμος του Ραγκούση, που έδινε το δικαίωμα απόκτησης ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών που είχαν συμπληρώσει πολλά χρόνια παραμονής στη χώρα μας, είχαν πάει σε ελληνικό σχολείο κ.λπ. Εννοείται ότι δεν ήταν ο τέλειος νόμος, αφού θα έπρεπε να παραχωρείται σε πολύ περισσότερους ανθρώπους και με πολύ πιο ελαστικές προϋποθέσεις η ιθαγένεια, αλλά, τέλος πάντων, ήταν ένα βήμα.

Από την πρώτη στιγμή η Νέα Δημοκρατία και ο Σαμαράς προσωπικά πολέμησαν με λύσσα την εν λόγω ρύθμιση. Έβγαλε και το ΣτΕ μια απόφαση με περίεργο αιτιολογικό, με αναφορές στο Δίκαιο του Αίματος, έναν νομικό όρο που όμως παραπέμπει ευλόγως στη σκέψη του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, πίσω από την οποία βρήκε κάλυψη η πολεμική των γαλάζιων γκαβών και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου η κυβέρνηση του πρώην ερημίτη κατήργησε το νόμο Ραγκούση και προανήγγειλε νέο νόμο με πολύ αυστηρότερες προϋποθέσεις κ.λπ. κ.λπ.

Ωραία όλα αυτά και φυσιολογικά για ένα κόμμα και έναν πρωθυπουργό που δεν κρύβουν τις ακροδεξιές τους συμπάθειες. Στο φινάλε, δεν είναι ξένο σώμα αυτές οι αντιλήψεις για την ελληνική κοινωνία. Πιθανότατα τις επικροτούν περισσότεροι από τους μισούς συμπατριώτες μας, που σε ακόμη μεγαλύτερα ποσοστά αυτοπροσδιορίζονται ως απόγονοι του Πλάτωνος, αναζητώντας την πραγματική αλήθεια στον κόσμο των Ιδεών του Νότη Σφακιανάκη παρέα με σκωτσέζικο ουίσκι. Έλα όμως που ο Αντώνης πάει να το παίξει δίπορτο.

Μαύρος συμπολίτης μας, εξ Αφρικής ορμωμένων των γονέων του, με τα χίλια ζόρια έγινε Έλληνας και στο καπάκι του ανοίχτηκε προοπτική μεγάλης καριέρας στο NBA. Και να σου ο φίλος του Φαήλου να φωτογραφίζεται στο Μαξίμου με το παλικάρι και να λέει πόσο θέλει να δει τα καρφώματά του στην Αμερική. Αναρωτιέμαι, τελικά, ποιος είναι χειρότερος. Ο ναζί ουρακοτάγκος που μιλάει για χιμπατζήδες ή η "φιλελεύθερη" μαϊμού που πηδάει από δέντρο σε δέντρο και φαίνεται ο κώλος της.

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

ΛΑΪΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ

Στην Ελλάδα που σπάνε ταμπού, οι άξιοι του ιδιωτικού τομέα καταλαμβάνουν τα ύπατα αξιώματα του δημοσίου τομέα.


Γράφει ο ταλαντούχος συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης σε άρθρο του:
Κατά ένα παράδοξο για τα σκουριασμένα μυαλά τρόπο, η συγχώνευση νοσοκομείων, η κατάργηση άχρηστων στρατοπέδων, το κλείσιμο μαραζομένων ΑΕΙ και ΤΕΙ, όχι μονάχα δεν θα θίξει αλλά και θα προάγει τα λαϊκά συμφέροντα. Αρκεί τα όσα θα εξοικονομηθούν να στηρίξουν τις χειμαζόμενες τάξεις και όχι τις κομματικές πελατείες. 

Ο Χωμενίδης είναι από τους τίμιους και ειλικρινείς αριστερούς-φιλελεύθερους. Παρ' όλα αυτά, η προσέγγισή του πάσχει ακριβώς από τιμιότητα και ειλικρίνεια, που δεν τον αφήνουν να δει ότι η αναφορά του γίνεται σε ένα πλαίσιο ατιμίας και ανειλικρίνειας. H άποψη ότι, αν περιοριστεί το σπάταλο κράτος προς όφελος του λαϊκού συμφέροντος και όχι των πελατειακών σχέσεων, πρέπει να επικροτήσουμε τον περιορισμό του, θα ήταν απολύτως ορθή, αν ίσχυαν δύο βασικές προϋποθέσεις, που εμφανέστατα δεν ισχύουν. Εξηγούμαι:

Να κατανοήσουμε ότι μέσα στο συγκεκριμένο εθνικό και ευρωπαϊκό-διεθνές πλαίσιο που επιχειρείται ο περιορισμός του, είναι δεδομένο ότι θα ευνοηθούν οι πελατειακές σχέσεις, για τον απλούστατο λόγο ότι οι σχέσεις αυτές είναι η βάση για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων όσων συρρικνώνουν το κράτος στο εσωτερικό, αλλά και όσων εξυπηρετούνται, εν τέλει, από αυτήν την αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού στο εξωτερικό. 

Η δεύτερη, και βασικότερη, προϋπόθεση αφορά τη στόχευση και την εξ αυτής χάραξη πορείας μέσω αυτής της συρρίκνωσης. Θετική θα ήταν, αν εννοείτο ως συρρίκνωση και εξάλειψη του σάπιου πελατειακού αστικού κράτους που εξυπηρετεί τα όσα προανέφερα. Αν στη θέση του επρόκειτο να οικοδομηθεί ένα κράτος που θα εξυπηρετούσε τα λαϊκά συμφέροντα μέσω της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και της οικοδόμησης της Λαϊκής Εξουσίας, ναι θα είχαμε μία εξέλιξη θετική. Υπό τις συνθήκες που επιχειρείται όμως η συρρίκνωση του σαπισμένου κράτους, μόνο μεγαλύτερος πόνος θα προκύψει. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την "κατεχόμενη" Ελλάδα, που λένε κάποιοι βλαμμένοι "αντιμνημονιακοί". Είναι εμφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια πανευρωπαϊκή αναστολή μέχρι νεωτέρας (που δε θα έρθει ποτέ) της ψεύτικης μεταπολεμικής ευημερίας. Αυτό είναι το πραγματικό ζήτημα. Ας μην το εξωραϊζουμε με εθνοκεντρικές αναφορές από την ανάποδη.