Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

THE LAND OF THE FREE


Ξανά ένα αμερικάνικο μέσο ξεμπροστιάζει ένα φρικτό έγκλημα του αμερικάνικου στρατού. Ξανά ένα αμερικάνικο δικαστήριο έριξε  είκοσι πέντε  (25) χρόνια φυλακή στους αμερικάνους στρατιώτες που σκότωσαν έναν δεκαπεντάχρονο Αφγανό και προσέβαλαν το πτώμα του on camera.
Ξανά σε λίγα χρόνια θα γυριστεί μια αμερικάνικη ταινία για το συμβάν, που θα υμνηθεί από τους Αμερικάνους προοδευτικούς, κριτικούς και κοινό. Ξανά σε λίγες ώρες ή και τώρα που διαβάζεις αυτές τις γαμημένες γραμμές κάποιοι άμαχοι θα χάνουν τη ζωή τους από αμερικάνικα όπλα, για να γίνουν, ξανά, και οι δικές τους ιστορίες απόδειξη της βαρβαρότητας και της αυθαιρεσίας των εν όπλοις Αμερικάνων, ενώ η αποκάλυψη και η τιμωρία τους, ξανά, θα αποδείξει πόσο βαθιά είναι τα θεμέλια της δημοκρατίας στη χώρα της ελευθερίας. Αμήν.

Με την προειδοποίηση για τον εμετικό χαρακτήρα του οπτικού υλικού παραπέμπω εδώ για περαιτέρω πληροφόρηση http://www.rollingstone.com/politics/photos/the-kill-team-photos-20110327

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

ΑΠΡΙΛΗΣ '85

Άνοιξη κι ανυπομονησία.
Μπαίνει ο Απρίλης ακουμπώντας στην αβεβαιότητα.
Όλα είναι μπροστά σου.
Βενζίνη και νερατζιές.
Βραδιάζει και ξημέρωσε
πριν πατήσεις το πόδι σου στο πεζοδρόμιο.
Πήγαιν' έλα και πάλι χωρίς αναπνοή.
Πρέπει να κοιτάς μπροστά,
τώρα που θες να δεις τα φώτα στο πλάι ν' ανάβουν.
Να γράφεις στο φιλμ, πρόσεξε τον φωτισμό.
Μετά θα το δεις και θα το νιώσεις:
Έτσι είναι η άνοιξη.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

ΣΙΔΗΡΟΥΝ ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑ

Φωτο από το www.newsit.gr

Δεν είναι στις προθέσεις μου να υπερασπιστώ την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, όμως διάφορα συμβάντα εδώ και καιρό με οδηγούν σε κάποιες συγκρίσεις.
Όταν είχε σκάσει η υπόθεση Τσέρνομπιλ, μία βασική παράμετρός της είχε να κάνει με την απόκρυψη πληροφοριών από τους Σοβιετικούς, τη μυστικοπάθεια του ολοκληρωτικού καθεστώτος, όπως έλεγαν τα δυτικά ΜΜΕ κ.λπ. Σήμερα στην Ιαπωνία γίνονται τα ίδια και πιθανώς χειρότερα. Ολοκληρωτικό καθεστώς έχουμε στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου; Όχι, αλλά έχουμε ολοκληρωτική λογική της διαφύλαξης του κέρδους, της βιωσιμότητας της επιχείρησης και λοιπά ωραία καπιταλιστικά και φιλελεύθερα. 
Για δεκαετίες επίσης μας είχαν αλαλιάσει με τους κακόμοιρους, καταπιεσμένους σοβιετικούς πολίτες, που άγονταν και φέρονταν από το κλειστό σύστημα εξουσίας του ΚΚΣΕ. Στη σύγχρονη Δύση τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα. Οι επιλογές των ελεύθερων πολιτών βασίζονται στην παιδεία, τις αξίες της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας και όχι βέβαια στη δυνατότητα να καταναλώνουν αφειδώς τα πάντα, να πατάνε επί πτωμάτων αν χρειαστεί και να αντιμετωπίζουν την ανθρώπινη ζωή σαν παράπλευρη απώλεια, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κάτι μαυροκέφαλους στην Ασία ή την Αφρική.
Είπα παιδεία και θυμήθηκα ότι σε κουβέντες που είχα κατά καιρούς με μετανάστες πρώην σοσιαλιστικών χωρών, αλλά και με γνωστούς μου που συναναστρέφονται με Ρώσους, Ουκρανούς, Τσέχους κ.λπ., ένα πράγμα με εντυπωσίασε. Το βάθος της παιδείας τους, η συγκρότηση της προσωπικότητάς τους. Στη σημερινή Ελλάδα το εκπαιδευτικό σύστημα αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά παράγει, το ξέρω από πρώτο χέρι...

Δε θέλω βέβαια να υποστηρίξω ότι σε μία δυτική χώρα ο πολίτης υπόκειται σε αντίστοιχους μηχανισμούς απροκάλυπτου καταναγκασμού ενός κράτους αστυνομικού, κατά βάση, χαρακτήρα, όπως του σοβιετικού. Ούτε μπορώ να αμφισβητήσω ότι η ελευθερία του λόγου και της πληροφόρησης ήταν όνειρο θερινής νυκτός στον "υπαρκτό σοσιαλισμό". Παρ' όλα αυτά, αν ένας αμυνόμενος και περιχαρακωμένος σοσιαλισμός, κλείστηκε στα εξουσιαστικά, γραφειοκρατικά του σχήματα, μήπως ο κόσμος μας, ο τόσο βέβαιος για τις αξίες του, γίνεται όλο και πιο απροκάλυπτα "σοβιετικός"; Ας το θέσω ως εξής. Τι σημασία έχει αν όλοι είμαστε ελεύθεροι να ακούμε και να βλέπουμε τα πάντα, όταν είναι δεδομένο ότι θα αναζητήσουμε μόνο αυτόν που επιβεβαιώνει την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και τον κόσμο; Πόσο φοβισμένοι, πόσο άδειοι;



Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

ΓΙΑΟΥΡΤΙΑ ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ ΜΑΣ


Το παραμύθι με τους αγανακτισμένους πολίτες που βρίζουν και γιαουρτώνουν τους πολιτικούς έχει εκφύγει του γραφικού και προσλαμβάνει ξεκάθαρη φασιστική χροιά. Είναι τόσο κραυγαλέα ανεγκέφαλο και α-πολιτικό όλο αυτό το σκηνικό, που με βάζει σε υποψίες μήπως το στήνουν οι ίδιοι οι πολιτικοί, μπας και ανακτήσουν το χαμένο πολιτικό και ηθικό τους ανάστημα. Όταν βλέπεις τις φάτσες που συνεγείρουν τέτοιες διαμαρτυρίες και κυρίως τις σκατόφατσες που πρωταγωνιστούν σε αυτές, εύλογα βλέπεις τον Σημίτη και τον Πάγκαλο ως σοβαρούς και νουνεχείς ανθρώπους, ενώ ο Χατζηδάκης αποκτά το φωτοστέφανο του μάρτυρα.

Τι είναι αυτό που διαχωρίζει μια αριστερή, λαϊκή διαμαρτυρία από μία οχλοκρατική, φασιστική ή φασίζουσα εκδήλωση στα όρια του λιντσαρίσματος;
Πρώτα απ' όλα ο φασίστας δεν επιτίθεται στο σύστημα που παράγει τα σκάνδαλα, τη φτώχεια (επερχόμενη ακόμη, βεβαίως, για τη χώρα μας), τη διαφθορά, την ανεργία και  τα τρία κακά της μοίρας μας. Φταίει ο Σημίτης, ο Καραμανλής, ο κάθε πολιτικός που είναι κλέφτης, απατεώνας και πάει λέγοντας. Να επισημάνω εδώ ότι πολλοί απ' αυτούς που έχουν τέτοιες απόψεις πετάνε κι ένα "Πού 'σαι ρε Παπαδόπουλε". Ακόμη και όταν επιτίθεται σε συλλογικότητες ή δομές, αυτές ταυτίζονται με τις τράπεζες (που ελέγχουν οι Εβραίοι), τις ΗΠΑ (που ελέγχουν οι Εβραίοι), τα ΜΜΕ (που ελέγχουν οι Εβραίοι), ποτέ όμως εναντίον της μαλακίας του (που δεν ελέγχεται με τίποτα).
Μία αριστερή διαμαρτυρία εξάλλου, έχει το χαρακτηριστικό της τήρησης μίας στοιχειώδους ευπρέπειας, μίας στοιχειωδώς αποδεκτής αισθητικής στο φινάλε. Δεν είμαι εναντίον της σκωπτικής σάτιρας και των προσωπικών, πολιτικών πάντα, επιθέσεων σε πολιτικά πρόσωπα ούτε εναντίον ακόμη και θορυβωδών εκδηλώσεων αποδοκιμασίας. Όταν όμως βλέπω γιαούρτια, μούτζες, απόπειρες λιντσαρίσματος, ισοπεδωτικά συνθήματα τύπου "κλέφτες", δεν μπορώ παρά να πω ότι το πράγμα βρΟμάει εμετικό, γνήσιο βλαχοφασισμό. Όταν κάποιοι είναι έτοιμοι να χειροδικήσουν, πολλοί αυτοί, εναντίον μεμονωμένων ανθρώπων, μόνο φασίστες μπορώ να τους χαρακτηρίσω. Ως παράδειγμα αποδεκτού, για τα μέτρα μου, αναφέρω το πρόσφατο πέσιμο στον Πάγκαλο από φοιτητές στο Παρίσι. Του είπαν για γιαούρτια, αλλά δεν του τα'ριξαν. Όσα είπαν είχαν πολιτικό περιεχόμενο, όχι ηθικοπλαστικό του κερατά.

Τι ρόλο παίζει όμως ευρύτερα ο κόσμος της αριστεράς σε όλα αυτά; Δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις κολλάει σε τέτοιες καταστάσεις και κινδυνεύει να γίνει η ουρά του κάθε βαρεμένου μπλόγκερ ή  του κάθε βαρεμένου αναγνώστη του έπους των Ελ. 
Σύντροφε, προσοχή! Αν δεν μπορείς να κάνεις την επανάσταση, τουλάχιστον μην την εξευτελίζεις.

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

ΚΑΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ


Εθνική εορτή αύριο. Αργία, παρελάσεις, μπακαλιάρος σκορδαλιά, γιορτάζουν οι Βαγγέληδες και οι Ευαγγελίες (χρόνια πολλά), μπαίνει η άνοιξη, πολύ καλή φάση. Γίνεται όμως απείρως καλύτερη και σαφώς διασκεδαστικότερη με την προοπτική να δω στην τηελεόραση Παπαμιχαήλ - Παπαφλέσσα (πρόγονος της Βίκυς Φλέσσα;) και πνευματικούς θεματοφύλακες του ελληνισμού σε περισπούδαστες αναλύσεις για το πόσο η σχολική ιστορία της επανάστασης δεν είναι μείξη ιστορίας και μυθοπλασίας, αλλά και να είναι, καλό είναι, γιατί το ελληνόπουλο πρέπει να έχει εθνική συνείδηση και για να έχει δεν βλάπτουν λίγα ψεματάκια. 
Στην εποχή της πληροφορίας, του ίντερνετ, της τηλεόρασης, των ανοιχτών συνόρων υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που κάνουν λόγο για την ανάγκη συνέχισης της διαπαιδαγώγησης με τους εθνικούς μύθους. Μα πόσο στον κόσμο τους; Θέλει πολύ σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι στο νέο αυτό περιβάλλον το ψέμα μπορεί να μην έχει κοντά ποδάρια, αλλά δεν μπορεί να είναι και απροκάλυπτο; 

Ας αναφερθώ στον αγαπημένο μου Χρήστο Γιανναρά. Σε εκπομπή που είδα στον Σκάι (γεια σου Μπάμπη, γεια σου Αλέξη) ο γνωστός καθηγητής έλεγε απευθυνόμενος στον "φιλελεύθερο" Παπαχελά (που υμνεί όμως τον Καρατζαφέρη, που ξεχέζει τον Βερέμη, που ήταν κι αυτός στο πλατό με Χρήστο και Αλέξη - μύλος) ότι τα παιδιά στο σχολείο είναι εθνικά αναγκαίο να διδάσκονται με μέτρο (δεν κάνω πλάκα) την ιστορική αλήθεια, γιατι προφανώς ως ανώριμα που είναι μπορεί να αποπροσανατολιστούν από truth overdose και να πάνε άκλαφτα στο μαντρί του Σόρος και της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης.

Τα λόγια είναι περιττά.


Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

ΑΝΑΘΕΩΡΕΙΤΕ, ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ.

 
O Χρήστος Γιανναράς ξαναχτύπησε. Σε άρθρο στην  Καθημερινή  της Κυριακής προβάλλει τη συνήθη θέση του περί ανάγκης για συνταγματική αναθεώρηση, προκειμένου να βγει η χώρα από το βούρκο. Αφού επαναλαμβάνει τα γνωστά ευχολόγια για ένα Σύνταγμα "που να οριοθετεί θεσμικά δημοκρατικές εσωκομματικές λειτουργίες", δίνει και ένα ωραίο παράδειγμα αναγέννησης μέσω θεσμικών μεταβολών. Να απαγορευτούν, λέει, οι απεργίες, όταν στρέφονται κατά του κοινωνικού συμφέροντος. Αυτό βέβαια, δυνητικά οδηγεί στην κατάργηση της απεργίας. Ποιοι είναι αυτοί που θα αποφασίζουν το πώς νοείται η βλάβη του κοινωνικού συμφέροντος; Μήπως θα γίνεται δημοψήφισμα για κάθε απεργιακή κινητοποίηση ή θα υπάρχουν εφάπαξ σχετικές οδηγίες για τις "κακές" απεργίες; Και ποιοι θα συντάξουν τον κατάλογο των βλαπτικών απεργιών; Ο κυρίαρχος λαός ή κάποια επιτροπή σοφών με επικεφαλής τον κύριο Γιανναρά;
Δουλευόμαστε; Αυτά είναι τα προβλήματα της κοινωνίας μας; Έτσι θα θεραπευτούν οι χρόνιες αρρώστιες της; Ως γνωστόν, ένας άλλος μεγάλος άνδρας, σαφώς μεγαλύτερος από τον κύριο Γιανναρά, είχε διακηρύξει και εφαρμόσει ένα πλαίσιο νομοθετικών, θεσμικών παρεμβάσεων, για να χτυπήσει τις πελατειακές σχέσεις, να εξορθολογίσει τη λειτουργία της διοίκησης, να εξυγιάνει συνολικά το δημόσιο βίο της χώρας. Ως γνωστόν επίσης, ο Τρικούπης έφαγε τα μούτρα του, ως ανεμένετο. Σαράντα εννέα κατασκευαστές πλυντηρίων και άλλοι τόσοι καθηγητές πολιτικών επιστημών συμφωνούν. Οι θεσμικές αλλαγές δεν μπορούν να επιβάλουν κοινωνικές τομές και να πυροδοτήσουν επαναστατικές μεταβολές. Είναι κοινός τόπος ότι η όποια νομοθετική παρέμβαση επισφραγίζει και παγιώνει τις ήδη συντελεσθείσες αλλαγές. Η αντίθετη άποψη αποπνέει βολονταρισμό του Γιανναρά.

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ


Τον Μανώλη Ρασούλη τον εκτιμούσα ιδιαίτερα, λόγω κυρίως της προφανούς άρνησής του να υποπέσει σε εύκολα συνθήματα και εύκολα αισθήματα, που τόσους "καταξιωμένους" δημιουργούς και μάλιστα στιχουργους έχουν καταστήσει αντιπαθείς και ύποπτους υποκρισίας. Ο θάνατός του με στενοχώρησε, έκανα μάλιστα και ένα μίνι αφιέρωμα στο fb για να κοινοποιήσω τη θλίψη μου από την απώλεια ενός από τους δημιουργούς της μουσικής υπόκρουσης της νιότης μου. Δεν συγκλονίστηκα βέβαια ούτε ένιωσα ότι έχασα τον αδελφό, τον πατέρα ούτε καν τον παππού μου. Τέλος πάντων, δεν είμαι και του συγκλονισμού ούτως ή άλλως.
Αντίθετα, συγκλονίστηκα όταν διάβασα ότι ο Ρασούλης λίγες μέρες πριν το θάνατό του είχε εξομολογηθεί στον Λευτέρη Παπαδόπουλο (μέσω επιστολής, μέρος της οποίας δημοσιοποιήθηκε στη στήλη του Παπαδόπουλου στα Νέα) ότι βρισκόταν προ οικονομικού αδιεξόδου μετά από τη διακοπή της συνεργασίας του με το κρατικό ραδιόφωνο, ενώ εξέφρασε και το παράπονο για την απόλυση της κόρης του από το δημοτικό ραδιόφωνο του Πειραιά επί Φασούλα.
Συγκλονίστηκα λοιπόν, καθώς ένας γνήσιος δημιουργός είχε φτάσει στο κατώφλι της Τρίτης Ηλικίας και έβλεπε δύσκολη την επιβίωση. 
Συγκλονίστηκα όμως και για έναν άλλο λόγο. Οι καλλιτέχνες, νέοι, μεσήλικες και γέροι, βλέπουν τον κρατικό κορβανά ως το αποκούμπι για την επιβίωση όταν χτυπάει η αδιαφορία του κοινού, των εταιρειών, του συστήματος που λέγεται εγχώριες σόου μπίζνες γενικότερα. Προσοχή, για να μην παρεξηγηθώ. Θεωρώ ότι ο Ρασούλης έκανε πολύ καλύτερες εκπομπές από τους περισσότερους που ταλαιπωρούν τ'αυτιά μας από ραδιοφώνου. Από την άλλη πλευρά όμως είναι θλιβερό ένας αντισυμβατικός σε όλη του τη ζωή άνθρωπος να παραπονιέται για την κρατική αδιαφορία προς το πρόσωπό του. Για να είμαι ειλικρινής, η απορία μου δεν έγκειται στο γεγονός της απομάκρυνσής του, αλλά στην πρόσληψή του εξαρχής.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Το κράτος ανθρώπους σαν τον Ρασούλη τους αντιπαθεί. Όταν τους προσεγγίζει, αναζητά ένα άλλοθι για τη σαπίλα του. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν από λίγα μόλις χρόνια ο Θοδωρής Ρουσόπουλος είχε πλαισιώσει την κυβέρνηση Καραμανλή με ανθρώπους της τέχνης (δεν εννοώ βέβαια τον Σπανουδάκη) με αριστερό προφίλ, κατά την πασοκική τακτική των 80s. Δώσε στο λαό αριστερή τέχνη και δεξιά πολιτική. Όταν γύρισε η κατάσταση, ο Ρασούλης και αρκετοί άλλοι έπεσαν πιθανώς θύματα του πράσινου ρεβανσισμού, όμως αυτό δεν ήταν αναμενόμενο; Όσο ψεύτικο ήταν το ρουσοπουλικό ενδιαφέρον για τους ανθρώπους της τέχνης τόσο και περισσότερο γνήσια ήταν η τσογλανιά της πασοκικής διοίκησης απέναντί τους.
Κύριε Ρασούλη (ας μου συγχωρεθεί το αδόκιμο της προσφώνησης, αλλά δεν μπορώ τις αγαπησιάρικες εξάρσεις), καλό ταξίδι. Κανείς Ρουσόπουλος και κανένα ΠΑΣΟΚ δεν θα σε απασχολεί πλέον, εμείς όμως θα σε θυμόμαστε με αγάπη και νοσταλγία. Σε ευχαριστούμε.

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.

Ο Μπουμπούκος εξανίσταται, γιατί το ελληνικό κράτος δαπανά τα πολύτιμα ευρώ του για τη νοσηλεία "παράνομων" μεταναστών. Εγώ βεβαίως έχω επίσης τις απορίες μου:
1. Είναι δυνατόν να φορολογούμαι, για να πληρώνεται ο κύριος Γεωργιάδης, προκειμένου παίζει το ρόλο του βουλευτή και να λέει αυτά που λέει; Απαιτώ κι εγώ (μ' αρέσει αυτή η λέξη, αγαπημένη και των ΛΑΟΥΤΖΙΚΩΝ) να απαλλαγώ από τον φόρο που μου αναλογεί για τη σίτιση του κυρίου Γεωργιάδη. Το ίδιο, θα μου πείτε, θα έπρεπε να ζητήσω για τους περισσότερους Έλληνες βουλευτές. Σωστά, αλλά τουλάχιστον οι υπόλοιποι δεν προκαλούν με τέτοια μπακαλίστικα, δήθεν ορθολογικά, σοφίσματα, οπότε, ως λαρτζ που είμαι, αποδέχομαι τη συνέχιση της συμμετοχής μου στο τάισμά τους.
2. Είναι δυνατόν ένας υπουργός σοσιαλιστικής κυβέρνησης, ο κύριος Λοβέρδος, να απαντά περίπου συγχαίροντας τον κύριο Γεωργιάδη για την τρομερή του επερώτηση; Εθνικός ο λόγος του ενός, θα μου πείτε, σοσιαλιστικός του άλλου και ήρθαν κι έδεσαν.
3. Είναι δυνατόν να έχουμε πολιτικούς και κόμματα κοινοβουλευτικά τύπου ΛΑΟΣ και υμνητή αυτών τον Αλέξη Παπαχελά; Αλέξη, σε προειδοποιώ. Αν ξαναγράψεις τέτοιο εγκώμιο για το ΛΑΟΣ, θα σε καταγγείλω ως κοινό Υποφάντη. Γαμώ τα πανεπιστήμιά σου, ρε Αλέξη.
4. Είναι δυνατόν να υπάρχουν Έλληνες πολίτες που βλέπουν στα σοβαρά το τηλεοπτικό βιβλιοπάζαρο του Αδώνιδος; Και καλά να το βλέπουν, να πληρώνουν όμως κιόλας για τις τρομερές εκδόσεις του; Είναι δυνατόν να δίνονται εκατομμύρια ευρώ για βιβλία εκδόσεων Γεωργιάδη, ενώ υπάρχουν άνεργοι συμπατριώτες μας; Το λέω αυτό, γιατί ο Μπουμπούκος ζήτησε εμμέσως να ψοφήσουν οι άρρωστοι μετανάστες και τα ευρώ της περίθαλψής τους να διατεθούν στους Έλληνες ανέργους. Δεν θα ήταν πιο λογικό να διαθέτει τα μισά του έσοδα υπέρ των ανέργων; Ας βάλει και την μπουμπούκα στο κόλπο. Ένα ημερολόγιο με φωτό της παραστρατημένης (προς show biz μεριά) μουσουργού, θα ήταν καλή ιδέα για την ενίσχυση του φτωχού Ελληνα πολίτη. Όσοι δε δεν είμαστε φτωχοί, θα γελούσαμε με την ψυχή μας. Κάντο Άδωνι, αλλιώς, θα καταρρεύσω.
5. Είναι δυνατόν να ακούμε στα σοβαρά τις απόψεις κάποιου που έχει δηλώσει ότι η καλύτερη ταινία που έχει δει είναι οι 300, ενώ ακούει στα ακουστικά  του mp3 (ήγουν περίπου κρυφά) Σάκη Ρουβά; Δεν είμαι κουλτουριάρης, αλλά έλεος. Πόσο μπορούμε να κάνουμε σκόντο στην κοινή λογική για την αξιολόγηση των δημοσίων προσώπων;

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

ΕΙΜΕΘΑ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΚΑΙ ΕΛΙΤΙΣΤΑΙ

Στο facebook είχα μία κουβέντα με παιδιά που δουλεύουν Σ/Κ. Με αυτήν την αφορμή προβληματίστηκα (εννοώ μου γύρισαν τ' άντερα) για τα σχετικά με την εργασία στην όμορφη χώρα μας (και όχι μόνο). Όπως πάνε τα πράγματα θα είμαστε ευτυχείς αν έχουμε δουλειά, ακόμη και στο ωράριο 5μ.μ. - 5π.μ. χωρίς ρεπό και με έξτρα απλήρωτες υπερωρίες. Πήγε λοιπόν το μυαλό μου στον τύπο που μας έκανε Έκθεση στο φροντιστήριο Γ' Λυκείου. Αριστερός με αγωνιστικές αντιχουντικές περγαμηνές, που μας τις ανέφερε σε τακτά διαστήματα, της ανανεωτικής πτέρυγας. ΚΚΕ Εσ., τότε, το '85.  Σε αρκετά μαθήματα από δω το 'φερνε από κει το 'φερνε, την πετούσε τη μαρξίζουσα ατάκα. "Η τεχνολογία εξελίσσεται, ο πλούτος αυξάνεται και αυτό συνεπάγεται ότι σε μια δίκαιη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η εργασία θα είναι λιγότερη ποσοτικά και αναβαθμισμένη ποιοτικά, πηγή χαράς για τον εργαζόμενο".
Πρίν λίγα χρόνια έμαθα ότι είναι στέλεχος σε μεγάλο ιδιωτικό και περνάει το στυλάκι "Στο σχολείο μας έχουμε μόνο παιδιά που μπορούν να αντέξουν στις υψηλές απαιτήσεις μας". Πώς να μην φτάσουμε στο σημερινό και στο χειρότερο αυριανό χάλι;

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Η ΟΥΡΑ

Πολλοί, μεταξύ των οποίων κι εγώ, έχουν επισημάνει το προκλητικά πρωτοφανές η υπό χρεοκοπία Ελλάδα να είναι ακόμη υπό την εξουσία αυτών που την χρεοκόπησαν. Επειδή πρόσφατα αναζωπυρώθηκε η σχετική συζήτηση, να επισημάνω το εξής.
Η χρεοκοπία έρχεται, δεν ήρθε ακόμη. Κατά συνέπεια, όσοι προσπαθούν ή προσποιούνται ότι προσπαθούν να την σκαπουλάρουμε έχουν ακόμη περιθώρια να δίνουν την παράστασή τους, με ηρωικές εξάρσεις μάλιστα, ενίοτε. Όσο οι καταθέσεις του Έλληνα παραμένουν άθικτες, εντός κι εκτός συνόρων, και όσο οι περισσότεροι έχουν δουλίτσα ή βλέπουν ότι, παρά τα περί αντιθέτου θρυλούμενα, οι αποδοχές τους δεν έχουν μειωθεί δραματικά, βλέπουν ως απολύτως φυσιολογική τη συνέχιση της κυριαρχίας των πολιτικών δυναστειών.
Εννοείται, βεβαίως, ότι από πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Η ΜΙΣΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ, Η ΜΙΣΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ.


Ήθελα τόσο πολύ και για πολλές μέρες να γράψω για τους μετανάστες απεργούς πείνας, αλλά με ξενέρωσε η αναφορά του Λαζόπουλου στο θέμα. Τελικά όμως, άκουσα τόσο πολλές μαλακίες τις τελευταίες μέρες, που ακόμη και η λαζοποίηση της τραγικής αυτής ιστορίας δεν είναι αρκετή για να αποφύγω τη σχετική αναφορά.
Κατ' αρχάς, το εντυπωσιακό είναι ότι όλοι σχεδόν, υπέυθυνοι και ανεύθυνοι, θεωρούν κάποια ανατριχιαστικά πράγματα ως δεδομένα.
Ο Ραγκούσης λέει ότι είναι αδιανόητη η απόδοση υπηκοότητας σε ανθρώπους που ζουν στη χώρα καμιά δεκαετία, επικαλούμενος τη σχετική νομοθεσία και τον κίνδυνο να δημιουργηθεί κακό προηγούμενο.
Ο Πάγκαλος σε άλλη μια κρίση νομιμότητας (έχει πολλές παρόμοιες) θεωρεί φυσιολογικότατο να μπουκάρει η αστυνομία και να εκκενώσει δια της βίας το κτίριο όπου στεγάζονται οι Ασιάτες.
Η πλειοψηφία των Ελλήνων, ακόμη κι αν δεν το λέει, έχει γραμμένους τους απεργούς, ακόμη και τον ενδεχόμενο θάνατο κάποιων εξ αυτών. 
Ο γνωστός Ζουράρις δήλωσε από ραδιοφώνου ότι "Και θα σας σώσουμε και θα σας διώξουμε", κάνοντας και μια αναδρομή στη γαλλική του εμπειρία, όταν οι Γάλλοι του είχαν ζητήσει να επιληφθεί μελέτης ή κάτι τέτοιο για τους Αλγερινούς μετανάστες (καλοί μαλάκες κι οι Γάλλοι).
Ο Σκάι με κάτι δημοσιογράφους - χαρά του προσωπιδοφόρου σε άλλους αιώνες - τα κάνουν όλα σαλάτα. Εγκληματικότητα, επιδημίες, ξέφραγο αμπέλι η χώρα, πουθενά δεν γίνονται αυτά, ψύχραιμη ματιά. κ.λπ. κ.λπ.
Η Κανέλλη (τι θα γίνει ρε Αλέκα μ' αυτήν;) δηλώνει, σε εκπομπή άσχετη(;) με το θέμα, είναι αλήθεια, ότι οι κοινωνικοί αγώνες πρέπει να γίνονται στους τόπους καταγωγής των αγωνιζόμενων. Μάλλον εννοεί ότι αγωνιζόμενοι εντός έδρας αποδίδουν καλύτερα.

Απάντηση: Οι Έλληνες πολίτες έχουν περισσότερο, μεγαλύτερο, ισχυρότερο δικαίωμα στη ζωή από κάτι μελαμψούς τύπους στην Πατησίων; Οι Ασιάτες που μετά από δεκαετή παραμονή θέλουν να γίνουν Έλληνες πρέπει να πεθάνουν, γιατί είναι δική τους επιλογή;  Είμαστε ανοιχτά και ξάστερα μια κοινωνία παρτάκηδων και ζώων; 

Αν ναι, δέχομαι όλα τα παραπάνω ως απολύτως λογικά, απολύτως αυτονόητα.

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

ΑΚΟΥΣΑ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ FINAL CUT


Το βινύλιο έμεινε μια ζεστή μέρα του Μαϊου του '83 μέσα στο πορτ μπαγκάζ του πατέρα μου για πολλές ώρες μετά την αγορά του, με αποτέλεσμα η βελόνα να ανεβοκατεβαίνει σαν να παλεύει με τα κύματα.
Στην Καρδάμαινα, στην Κω, δυο μήνες μετά, είδα έναν Εγγλέζο (ή μήπως μου το είπε ο αδελφός μου;) να φοράει μια φανέλα The Empire strikes back.
Αγοράσαμε τον δίσκο στον απόηχο του Τhe Wall και μας ξένισαν οι χαμηλοί τόνοι των τραγουδιών, ακόμη περισσότερο όμως η αντιπολεμική χροιά του. Ο πόλεμος στα Φώκλαντ είχε τελειώσει ένα χρόνο πριν και είχε ταυτιστεί με την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την Θάτσερ. Οι Εγγλέζοι τρελοί από χαρά που έσωσαν τα νησιά από τυυς Αργεντίνους ξέχασαν το φιλελεύθερο πακέτο που είχαν φάει επί τριετία και ψήφισαν με τα μπούνια την σιδηρά κυρία το '83. Στη συνέχεια τους πήρε αμπάριζα για μια δεκαετία με την αναγέννηση της βρεταννικής οικονομίας, η οποία όμως μαθαίνουμε εσχάτως ότι είναι πάλι στο νεκροκρέβατο. 
Οι Pink Floyd ήταν το αγαπημένο θέμα για κράξιμο εκείνη την εποχή. Δεινόσαυροι, στημένοι, ουστ. Ήταν η εποχή που το Post Punk και το New Wave σάρωναν στους "ψαγμένους" νεανικούς μουσικούς κύκλους. Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος φαν των Floyd, ενώ οι κατηγορίες περί δεινοσαυρισμού και επιτήδευσης δεν είναι πάντα υπερβολικές. Τελικά όμως τους βγάζω το καπέλο. Πήγαν κόντρα στο ρεύμα και έβγαλαν έναν μεταχίπυκο δίσκο ενάντια στον φουσκωμένο εθνικισμό των Άγγλων. Θα μπορούσαν απλά να το παίξουν Κινέζοι. Δεν το έκαναν και δικαιώθηκαν. Σήμερα άκουσα ξανά κάποια τραγούδια του Final Cut και είναι ακόμη ζωντανά. Ζωντανή είναι και η Θάτσερ, αλλά όχι για πολύ ακόμη. Ζωντανοί είναι και οι περισσότεροι που είχαν πρωταγωνιστήσει στην τόσο αλαζονική έκρηξη της αντισυμβατικότητας του 76-79. Οι Floyd όμως τους κοιτάνε από ψηλά. Άσε που εξαρχής δεν είχαν απορρίψει τα μεγάλα στάδια και τη δισκογραφία σαν κάτι Sex Pistols, που σήμερα θα έκαναν τούμπες για να εμφανιστούν σε μαζικό κοινό, αν δεν είχαν ένα προβληματάκι. Δεν υπάρχει αυτό το κοινό.

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΘΑΤΣΕΡ

Κάποιοι "φιλελεύθεροι" και "ρεαλιστές" θεωρούν την απεργία άχρηστη και αδιέξοδη μορφή διεκδίκησης ενός καλύτερου παρόντος και μέλλοντος για τους εργαζομένους. Όπως φαίνεται υπάρχουν και κάποιοι επίσης φιλελεύθεροι  περί τα εργασιακά, οι οποίοι όμως δεν δηλώνουν τέτοιοι. Ας ακούσουμε έναν από αυτούς: "Το οικονομικό μας πρόγραμμα επέτυχε, διότι εβασίζετο σε έναν νοικοκυρεμένο συντηρητισμό. Δεν εταλαντεύετο και δεν διεταράσσετο από συνδικαλιστικάς απεργίας".

Ποιος τα λέει αυτά; Στυλιανός Παττακός. Δεν είναι όμως μόνο αυτός που εκφράζει τον σιδερένιο φιλελευθερισμό. Πολλοί νεοφιλελεύθεροι οικονομολογούντες προβάλλουν τη Χιλή του Πινοσέτ ως παράδειγμα ελεύθερης οικονομίας που οδηγήθηκε σε φρενήρη ανάπτυξη. Η ανάπτυξη βέβαια έχει ήδη εκπέσει σε κρίση και εκεί, όπως και αλλού. Ίσως θα έπρεπε να κάτσει πάλι καμιά χούντα να τους ξαναπελευθερώσει και να τους ξαναναπτύξει με το στανιό.

Στα καθ'ημάς πάλι, "στον τόπο που γεννήθηκε η δημοκρατία" βλέπω να συναντιούνται οι φοβισμένοι νοικοκυραίοι που αναπολούν τις όμορφες μέρες της εθνοσωτηρίου με τους φιλελεύθερους μεν, αλλεργικούς δε για συλλογικές εργασιακές διεκδικήσεις, προκειμένου να βγούμε από τον φαύλο κύκλο της κρίσης.

Υπάρχουν βέβαια και οι δικαιολογημένα σκεπτικιστές. Συνδικαλιστικό αλισβερίσι, συνδικαλιστές καρεκλοκένταυροι κ.ο.κ έχουν, σου λένε, ξεφτιλίσει και την απεργία και τους αγώνες των εργαζομένων γενικότερα. Σωστά. Αλλά ρε παιδιά, εσείς τι κάνετε, για να αλλάξει αυτό; Μήπως απλά σκάβετε πιο βαθιά στο λαγούμι σας, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι φτιάχνετε το ατομικό σας καταφύγιο;

Photo by Ourania Charm

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Ο ΤΣΑΡΟΣ ΗΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ


Ο Κίσινγκερ από τα μακρινά '70s κοιμόταν και ξυπνούσε με τη μεθόδευση του αφελληνισμού των Ελλήνων.
Οι Εβραίοι άλλη δουλειά δεν έχουν από το να απεργάζονται νυχθημερόν και με διπλοβάρδιες την καταστροφή του "ελληνισμού", ποικιλοτρόπως νοουμένου.
Ο ουτσεκάς Ντανίλο έκαψε την Πελοπόννησο, μάλλον κατ' εντολή των Αμερικάνων, για να ρίξουν τον Κωστάκη, που τακίμιασε πετρελαϊκά με τη Ρωσία και τους τσάντισε.
Όλη η ΝΑΣΑ κρέμεται από τ' αποτέτοια των Ελλήνων επιγόνων του Φον Μπράουν.
Εβραίοι τραπεζίτες έχουν τον έλεγχο του χρήματος και στήνουν παγκόσμια υπερκυβέρνηση και βεβαίως στο πλαίσιο της φιλότιμης προσπάθειας κλέβουν, ταπεινώνουν, σκοτώνουν (δεν βιάζουν, γιατί έιναι μάλλον αδελφές - γουάου, διπλή συμφορά).
Ένας γείτονας από το διπλανό σπίτι (το εξοχικό) ωρυόταν στην τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας "Έτσι ρε μαλάκες(απευθυνόταν στους ξένους και δη στους "Φράγκους"), δείτε τι σημαίνει πολιτισμός"

Αυτά και άλλα πολλά. Μια χαρά ακούγονται για σενάριο επιστημονικής μαλακίας ή για προμετωπίδες ακροδεξιών ομαδούλων. Όχι όμως κύριοι. Αυτά δεν θεωρούνται φασίζοντες μύθοι. Είναι "δεδομένα", όπως προβάλλονται ή υιοθετούνται (όχι και τόσο σιωπηρώς) από πλήθος συμπατριωτών μας και από στελέχη μεγάλων κομμάτων ή και συνεργαζόμενους μικρότερων και μάλιστα "λενινιστικών" - έλεος!.

Πού οδηγούν όλα αυτά; Στην παραδοχή ότι είμαστε θύματα μια τεράστιας συνωμοσίας. Είμαστε όμηροι των πανούργων εβραιοσιωνιστών και όχι βέβαια του καπιταλισμού. Όποιος πει κάτι τέτοιο, εμπίπτει αυτομάτως στην κατηγορία των πλανημένων κομμουνιστών ή των συνειδητών κόκκινων λαοπλάνων, οι οποίοι, για να μην ξεχνιόμαστε, είναι και αυτοί ψιλοξοφλημένο μεν, υπαρκτό όμως εισέτι, μέρος του εβραιομασονοσιωνισμού.

Κάτι δεν πρέπει να πει και η μαρξιστική Αριστερά για όλα αυτά; Ως πότε θα το παίζει "σύμμαχος λόγω συγκυρίας"; Oλίγον οπορτουνισμό δεν βρομάει το πράγμα;