Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

ΣΤΙΣ ΛΕΦΤΟΦΥΤΕΙΕΣ

Δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα! Πρέπει να το καταλάβετε, κυρίες και κύριοι!

Δεν είναι δυνατόν οι μισθοί σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα να γίνονται χαρτζηλίκι με αύξηση και ένταση της εργασίας παράλληλα.
Σου λένε λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν και αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις.

Δεν είναι δυνατόν να μη διασφαλίζεται αξιοπρεπές επίπεδο ζωής για τους ανέργους.
Σου λένε λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν και αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις.

Πρέπει να χρηματοδοτηθεί η Δημόσια Υγεία, Παιδεία, Ασφάλιση.
Σου λένε λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν και αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις.

Δεν πρέπει να πεταχτεί κόσμος στο δρόμο με πλειστηριασμούς α' κατοικίας.
Σου λένε λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν και τέρμα τα δίφραγκα.

Με άλλα λόγια, οι αμύντορες του καπιταλιστικού μονοδρόμου σου λένε πως ο δρόμος τους έχει βρει συμπαγή βράχο, προσθέτοντας ότι αν σκάψεις δέκα τούνελ, χτίσεις είκοσι γέφυρες και είσαι και τυχερός, μπορεί να δουν άσπρη μέρα τα εγγόνια σου. Ρε παιδιά, αν είναι έτσι, χτίζω και τη σοσιαλιστική Οικονομία από την αρχή, να κάνω και την καύλα μου.

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΟΞΟ



Το Mάρτιο του '46 ξεκινούσε ο εμφύλιος πόλεμος που διήρκεσε τρία χρόνια. Πρόκειται για την πιο σκοτεινή περίοδο της χώρας, αν αναλογιστούμε ότι οι συνέπειες του πολέμου προσδιόρισαν απολύτως αρνητικά τις εξελίξεις στην πολιτική και οικονομική ζωή για πολλές δεκαετίες. Η κρίση αυτή είναι αποδεκτή τόσο από τους υπερασπιστές της αστικής δημοκρατίας όσο και τους κομμουνιστές, τους ηττημένους.

Οι αστοί ιστορικοί αποτιμούν αρνητικά τον εμφύλιο, ρίχνοντας βέβαια το μέγιστο μερίδιο ευθύνης για αυτόν στους άφρονες και πολιτικά αμόρφωτους κομμουνιστές, καθώς η μετεμφυλιακή περίοδος σημαδεύτηκε από το βαθύ χάσμα, συναισθηματικό, πολιτικό, κοινωνικό, χαρακτηρίστηκε δε από μια ανάπηρη δημοκρατία, που σαρώθηκε, δυο δεκαετίες μετά τη λήξη του πολέμου, από τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Όσο αφορά το οικονομικό πεδίο, οι ίδιοι αναλυτές αναφέρονται στην υστέρηση έναντι των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών που ανοικοδομούνταν με τα λεφτά του Σχεδίου Μάρσαλ, ενώ εμείς "τρώγαμε τις σάρκες μας". Παρ' όλα αυτά, εννοείται ότι αποτιμούν, τελικά, ως απολύτως θετική την έκβαση του πολέμου, που "θα μας είχε κάνει Αλβανία, Βόρεια Κορέα" και ό,τι άλλο εφιαλτικό βάζει ο νους του κάθε μικροαστού, που έχει μεγαλώσει με το "Προς τη Νίκη" και τη "Ζωή του Παιδιού" στο κατηχητικό.

Εδώ ακριβώς έχουμε το σημείο που τέμνεται η προοδευτική, εξ Αριστεράς μάλιστα ενίοτε προερχομένη, διανόηση με ό,τι πιο σκοτεινό και φασιστικό υπήρχε και υπάρχει σ' αυτόν τον τον τόπο. Το ιδεολόγημα, βέβαια, είναι σαφές: "Οι κομμουνιστές είχαν κρυφή ατζέντα, για να υφαρπάξουν την εξουσία και η δημοκρατική Δύση μας στάθηκε, για να αποκρουστεί η ερυθρά απειλή του ολοκληρωτισμού". Όσο αφορά τα περί κρυφής ατζέντας, βέβαια, τα απολύτως ανιστόρητα, δεν είναι δύσκολο να πάει το μυαλό μας στα μυθεύματα και την εμετική προπαγάνδα των κυβερνητικών υπηρεσιών στην εμφυλιακή και τη μετεμφυλιακή περίοδο, που με τη σειρά τους πατούσαν πάνω στα πρότυπα της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας των αγγλικών και αμερικανικών, στη συνέχεια, υπηρεσιών. Παραβλέπουν όσοι χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα περί ανομολόγητων στόχων του ΚΚΕ να αναφέρουν ότι το κόμμα και τα μέλη του, οι πρώην μαχητές του ΕΛΑΣ, είχαν υποστεί τα πάνδεινα από την απελευθέρωση μέχρι την επίθεση στο Λιτόχωρο και, παρά τα όποια λάθη τακτικής, βρέθηκαν προ του διλήμματος να αποδεχτούν ένα κράτος πρώην συνεργατών των Γερμανών σε συμμαχία με σφόδρα αντικομμουνιστές πολιτικούς που έρχονταν από την προπολεμική περίοδο ή να αντισταθούν.

Η προπολεμική περίοδος. Εδώ είναι το κλειδί, για να ερμηνεύσουμε τη στάση του ΚΚΕ, την αποκληθείσα αδιάλλακτη και επιθετική. Ποιοι ήταν αυτοί με τους οποίους κλήθηκε το κόμμα να διαπραγματευτεί την πορεία της χώρας πριν και μετά τον Οκτώβρη του '44; Ο βασιλιάς και οι πολιτικοί που έσερναν πίσω τους μια οικτρή αποτυχία, την παράδοση της χώρας στον Μεταξά και τη φασίζουσα δικτατορία του. Αποτυχία, βέβαια, για τους πολιτικούς, που είχαν ανοίξει το δρόμο στην 4η Αυγούστου με την ψήφο εμπιστοσυνης που έδωσαν στον Μεταξά λίγους μήνες πριν αυτός επιβάλει τη δικτατορία του. Για το βασιλιά δεν ήταν, αντιθέτως, καμία απολύτως αποτυχία η έκλειψη της δημοκρατίας. Ο Γεώργιος ήταν αυτός που επέβαλε, ουσιαστικά, τον Μεταξά. Ποιος στήριζε τον Γεώργιο; Η Αγγλία. Η μεγάλη φιλελεύθερη χώρα δεν είχε κανένα πρόβλημα να κυβερνάται η Ελλάδα επί τέσσερα χρόνια από έναν φασίζοντα δικτάτορα, "φιλογερμανό" μάλιστα, αφού ήξερε ότι ο Μεταξάς δεν ήταν παρά το μαντρόσκυλο του βασιλιά και ο βασιλιάς ήταν ο δικός τους επιστάτης στην περιοχή.

Αυτή είναι η "δημοκρατική" τάξη με την οποία έπρεπε να συνδιαλεχθεί και να αποφύγει τον πόλεμο το ΚΚΕ. Ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Νίκος Μαραντζίδης, ο καθηγητής του Γέηλ, δρ. Καλύβας έλεγαν και λένε "Ευτυχώς που χάσαμε/-νε" και σώσαμε τη δημοκρατία. Σαφώς δε γίναμε Αλβανία. Γίναμε μια μικρή κεμαλική Τουρκία, με το στρατό φύλακα-άγγελο του έθνους, τα ξερονήσια γεμάτα, τους Έλληνες μετανάστες για ένα κομμάτι ψωμί στη Γερμανία (οικονομική πολιτική ανάπτυξης γαρ) και όλα αυτά, βέβαια, με απόληξη τον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Να θυμίσουμε στους αντικειμενικούς ιστορικούς ότι χωρίς τους αξιωματικούς της χούντας η ερυθρά σημαία θα εκυμάτιζε επί της Ακροπόλεως. Αυτοί είναι οι σύμμαχοί σας και μην ντρέπεστε γι' αυτό. Ο κύριος Μιχαλολιάκος δεν είναι τόσο κακός. Πάμε στοίχημα ότι κάποτε θα ανακαλύψετε τη θετική του πλευρά;

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

ΕΙΜΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ, ΘΑ ΤΟ ΠΑΙΖΩ ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ

 Είσαι στην Ελλάδα. Δεν ξέρεις πού πάν' τα τέσσερα, έχεις τελειώσει Λύκειο, ΤΕΙ ή και Πανεπιστήμιο, χωρίς να έχεις ανοίξει πάνω από δεκαπέντε σελίδες (όχι βιβλία) εξαιρουμένων των σχολικών βιβλίων, βοηθημάτων, φροντιστηριακών σημειώσεων και φωτοτυπημένων SOS για τις εξεταστικές της σχολής σου, και παρ' όλα αυτά, περνιέσαι για διανοούμενος, πετάς εξυπνάδες, αριστερές ή δεξιές, αδιάφορο, στο φέισμπουκ και το τουίτερ και σε θαυμάζουν άλλοι της αυτής παιδείας μετέχοντες. Χαριτωμένο έως και συμπαθητικό, πολλές φορές.

Είσαι στην Ελλάδα. Ο μύθος του λίπους που πίσω του κρύβονται οι βολεμένοι που λαϊκίζουν εκ του ασφαλούς όλο και ξεθωριάζει. Οι βασάλοι της νεοελληνικής φεουδαρχίας, η καλοταϊσμένη κατώτερη αριστοκρατία, που διοριζόταν, έχτιζε εξοχικά, πήγαινε δύο ταξίδια στο εξωτερικό και είχε ακόμη και καταθέσεις στην Ελβετία, κατανοεί ότι στο νέο σκηνικό τους έχουν στην απ' έξω και το λαδάκι τους τελειώνει. Παρ' όλα αυτά, κάνεις ακόμη τις τελευταίες ηρωικές εξόδους σου στα πεντάστερα τον Αύγουστο, αποφασισμένος να πεθάνεις όρθιος μέσα στη μεζονέτα σου. Κωμικοτραγικό.

Είσαι στην Ελλάδα. Ξέρεις και διαισθάνεσαι. Δεν είσαι μακάριος, ως πτωχός τω πνεύματι. Είσαι πραγματικά μορφωμένος, έχεις γράψει και δυο αληθινά πράγματα που θα διαβάζονται και από τα εγγόνια σου. Και λες ότι πρέπει να γίνονται κανονικά οι έλεγχοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς τη μέρα που χάνει ένας λαθρεπιβάτης τη ζωή του, πρέπει να ξαναλειτουργήσει στο πλαίσιο της (κυβερνητικής) νομιμότητας η ΕΡΤ, δεν πρέπει να γίνονται διαδηλώσεις στο κέντρο (στις Κουκουβάουνες είναι ΟΚ), πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να δουλέψουμε (για 511 μεικτά) και πρέπει να τα κάνουμε όλα αυτά βλέποντας Στουρνάρα, Μελισσανίδη και ταϊπεδάρχη να σφίγγουν τα χέρια με ένα χαμόγελο μέχρι τη θλίψη. Ασυγχώρητο, φίλε. Ασυγχώρητο.

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

ΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΟΥΝ

Ένας δεκαεννιάχρονος, όταν πεθαίνει βιαίως, όταν φταίει ή δεν φταίει, όταν είναι στο Βιετνάμ ή στο Περιστέρι, όταν τρώει μια σφαίρα από ένα Καλάσνικοφ ή χύνει το αίμα του στο βρόμικο πεζοδρόμιο για να την κοπανήσει από τον έλεγχο εισιτηρίων, όταν ένας δεκαεννιάχρονος πεθαίνει, εν τέλει, αυτό που έχουμε να πούμε είναι ότι αυτά έχει ο πόλεμος, αυτά έχει η ζωή και τι τι θέλουμε; Να επικρατήσουν οι κομμουνιστές ή να σταματήσουν οι έλεγχοι στα τρόλεϊ; Όταν πεθαίνει ένας δεκαεννιάχρονος, να ρίχνουμε και κάνα δάκρυ, λέω γω, κι αν δε μας βγαίνει, ας το βουλώνουμε μέχρι την κηδεία τουλάχιστον. Στο κάτω κάτω της γραφής και τα ΗΛΠΑΠ θα ιδιωτικοποιηθούν. Προς τι η βιάση να το εμπεδώσουμε το κράτος Δικαίου του επενδυτού Μελισσανίδη; 

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ;

Τι τα θές; Μας έσκισε ο κωλοκαπιταλισμός.

Πάντα έχω την αίσθηση ότι χάνω κάτι σημαντικό, που όλοι οι άλλοι το χαίρονται. Στην ΣΤ' Δημοτικού, για παράδειγμα, είχα πειστεί από τις διηγήσεις των συμμαθητών μου ότι ήμουν ο μόνος στην τάξη που δεν είχε πηδήξει ούτε μία συμμαθήτρια ή κάτι παρόμοιο, τέλος πάντων. Στην εφηβεία, αργότερα, διάβαζα "Ταχυδρόμο" και νόμιζα ότι ήμουν από τα λίγα άτυχα 15χρονα που δε φορούσαν Λακόστ, Φίλα, Αντίντας, Σέρτζιο Τακίνι, Τίμπερλαντ, μυθικές μάρκες για την εποχή. Στη Φιλοσοφική, σωστά εδώ, νόμιζα ότι ήμουν από τους λίγους που ενδιαφέρονταν περισσότερο για τους Μπλακ Σάμπαθ από το να τελειώσω στα τέσσερα χρόνια και με καλό βαθμό στο πτυχίο. Στις μέρες μας βλέπω ότι όλοι στο φέισμπουκ διαβάζουν κάποιον ονόματι Γεωργελέ, υμνώντας ή βρίζοντας, κυρίως το δεύτερο. Πλάνη, αλήθεια, ποιος ξέρει; Εδώ θα μου πεις οι Βούλγαροι σήμερα πεινάνε και αυτοκτονούν, γιατί πριν τριάντα χρόνια πίστευαν ότι ο καπιταλισμός είναι τζην και καλές οδοντόβουρτσες.