Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΑΙ ΔΕ ΜΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΚΑΡΦΙ

Μία συγγενής και φίλη, ψυχολόγα, άκρως σκεπτικίστρια, έως πολέμιος του αριστερού λόγου (ιδιαιτέρως στην ελληνική εκδοχή του), άκρως αντικομμουνίστρια, που μ'αγαπάει, γι'αυτό δε μου 'χει κόψει την καλημέρα, παρά τα συνεχή ποσταρίσματα εμβατηρίων του κόκκινου στρατού στο φέισμπουκ, άκρως αστή τέλος πάντων, με την ευρωπαϊκή έννοια του όρου, αν και προερχόμενη από επαρχιακή κουκλίστικη πόλη της Πελοποννήσου, όταν παραμονές των εκλογών την ρώτησα για το τι μέλλει γενέσθαι, μου είπε ότι το σχήμα που έχει επιλεγεί καλύπτει, ως είθισται, όλες τις ενδεχόμενες αντιδράσεις του ασθενούς.

Προς τι, λοιπόν, τα μίση και οι απεργοσπαραγμοί; Απλούστατα:

Ο εργαζόμενος πρέπει να νοιώθει εργαζόμενος. Τον φτύνουν και πρέπει να το ξέρει και να το λέει. Ό,τι κι αν κάνει, βεβαίως, είναι σαν τον Πλουμπίδη μες στα δίχτυα. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Μα να παλεύεις είναι κι αυτό κάτι. Και κάποτε θα έρθει η αποκατάσταση από το κόμμα της Ιστορίας. Είναι βέβαιον.

 'Η το νομίζουμε για βέβαιον κι είναι κι αυτό κάτι.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

ΨΥΧΡΑΙΜΟΙ

Σε λίγο αρχίζει η γκροτέσκο πατριωτική εκπομπή του αγαπημένου Γιώργου Τράγκα, με τα Ες Ες να παρελαύνουν υπό τον ήχο ναζιστικών εμβατηρίων, Χίτλερ, Μέρκελ, Σόιμπλε, Γκαίμπελς, τουρλού-τουρλού στο σήμα έναρξης. Αυτή είναι η μία πλευρά της συσκότισης των πραγματικών δεδομένων της κατάστασής μας. Κακοί Γερμανοί, μαζί με κακούς τραπεζίτες (ταυτιζόμενοι εν πολλοίς με τους πρώτους) απεργάζονται την εξάλειψη ενός μικρού, περήφανου (για τις καταθέσεις του) λαού.

Είμαι φαν αυτής της καθημερινής κωμωδίας και την συνιστώ σε όλους τους πικραμένους και μη πατριώτες της "κατεχόμενης ζώνης". Επίσης φαν είμαι και των "αντιπάλων". Των φιλελεύθερων, σοσιαλφιλελεύθερων, νεοφιλελεύθερων, αναρχοκαπιταλιστών του γυαλιού και των σόσιαλ μήντια. Οι απιθανότητες που αμολάνε, χωρίς αναστολές πλέον, τους δίνουν άνετα τον τίτλο, όχι του Τράγκα, αλλά του Βασίλη Λεβέντη του ορθολογισμού και του ρεαλισμού. Κορυφαία εξ αυτών, ότι είναι υπερβολικές οι κραυγές περί ανάγκης αντίδρασης στην επιβαλλόμενη πολιτική, την πολιτική του Μνημονίου. καθώς ουδεμία σχέση δεν έχει η σημερινή κατάσταση με την Κατοχή. Προσθέτουν μάλιστα ότι χρειάζεται ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση, καθώς αν χτυπάς το χέρι στο μαχαίρι, εσύ θα πληγωθείς και όχι το μαχαίρι.

Προφανώς, αυτό που ζούμε εν έτει 2012 δεν είναι η Κατοχή του 1941-44. Από την άλλη πλευρά όμως, δεν ξεχνώ ότι και στην Κατοχή υπήρχαν κύκλοι καλλιεργημένων αστών, στους οποίους ανήκε και ο πεθαμένος Καραμανλής, που, ενώ κάποιοι σκοτώνονταν πολεμώντας τους φασίστες, αυτοί συναντιόντουσαν και ανέλυαν (ανήσυχοι, προβληματισμένοι, αλλά ψύχραιμοι) την κατάσταση και το μέλλον της χώρας. Άμα είσαι ψύχραιμος, εν ολίγοις, της γαμάς το κέρατο της αυτοσυγκράτησης. Και κυρίως, δεν είσαι των άκρων και ακόμη κυριότερα ένα εκ των άκρων, εν ευθέτω χρόνο θα σου δώσει (δεξιά) χείρα βοηθείας, για να σώσεις την πατρίδα από το πιο κακό άκρο, το ζερβό. 

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

ΜΕ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ

ή
Όταν χάνεις τα ταξικά γυαλιά σου.



Μετά την "εγκληματική" ενέργεια του ΚΚΕ να ρίξει λευκό σε ψήφισμα καταδίκης της βίας, γενικώς και αορίστως, με το πρόσχημα καταδίκης της βίας της Χρυσής Αυγής, ξεσάλωσαν ευαίσθητοι, αναίσθητοι, δεξιοί και "αριστεροί" πολέμιοι της "βίας απ' όπου κι αν προέρχεται", φτάνοντας στο σημείο να πούν ότι οι κομμουνιστές ονειρεύονται νέο αιματοκύλισμα, ενώ οι ίδιοι βαστάνε γερά τα μπόσικα της εθνικής και κοινωνικής συνοχής.

Όλοι αυτοί, παλιοί και νέοι οπαδοί των ίσων αποστάσεων ανάμεσα στα "απεχθή άκρα", προχωρούν σε νοηματικό άλμα απίστευτο. Δεν αναφέρομαι, βέβαια, στην εξίσωση κομμουνισμού και φασισμού, που είναι γνωστή από τα πιο παλιά βιβλιαράκια της CIA, στα όμορφα, δημοκρατικά χρόνια του γερουσιαστού Μακάρθυ. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι φτάνουν ακόμη και στο να επισείσουν τον κίνδυνο νέου εμφυλίου, ανάμεσα στα δεξιά και αριστερά κτήνη, που για να βγάλουν τα απωθημένα τους, θα διακόψουν τον αμέριμνο περίπατο της κοκκινοσκουφίτσας στο ευρωπαϊκό δάσος των διαρθρωτικών αλλαγών.

Ανάμεσα σε αυτούς που λένε τέτοιες μπαρούφες είναι, προφανώς, και κάποιοι και κάποιες που έχουν κάψει φλάτζα από την πολυετή ανάγνωση New York Times. Έχοντας και την οικονομική δυνατότητα να πετάγονται πού και πού στο Μανχάταν, είναι πλέον πεπεισμένοι και πεπεισμένες ότι η Ελλάδα είναι ένας δυνάμει παράδεισος που, ατυχώς, λειτουργεί υπό το κράτος των κακών συνδικαλιστών και των βίαιων παρωχημένων κομμουνιστών. Αν εξέλειπαν αυτοί και η νοοτροπία τους, με την οποία έχει εμποτιστεί ο ελληνικός λαός, αυτή η "ευλογημένη χώρα" θα μπορούσε να γίνει η Μέκκα της επιχειρηματικότητας στη ΝΑ Μεσόγειο, αφού μάλιστα θα ενεργοποιούταν και το εν σοβιετική/κρατικοδιαίτω υπνώσει εμπορικό δαιμόνιον του Έλληνος.

Όλα αυτά είναι καταφανώς γελοία, τα παρουσιάζουν όμως ως δεδομένα, χρόνια τώρα. Έτσι λοιπόν, παρουσιάζουν τώρα ως δεδομένο και τον κίνδυνο να εκτραπούμε σε μία σφαγή αλά Συρία ή μάλλον να έχουμε τα νέα Δεκεμβριανά, επειδή κάποιοι κακοί άνθρωποι που λέγονται φασίστες, θα χτυπηθούν μέχρι θανάτου με κάποιους άλλους κακούς, που έχουν στη σημαία τους το χρώμα του Ολυμπιακού. Αντιθέτως, αν άκουγαν οι Έλληνες τη δική τους φωνή, θα έπαιρναν τα κουβαδάκια τους και όλοι μαζί θα χτίζανε μια Ελλάδα μούρλια με επιχειρηματικότητα μέγκλα.

Ακούγοντας και διαβάζοντας τέτοιες αστειότητες, αναρωτιέσαι αν οι έπαινοι που επιδαψίλευε η "Καθημερινή" στον Χίτλερ και τον Χίμλερ επί Κατοχής ήταν προϊόν πίεσης, πίστης στο φασισμό ή απλά ανόθευτης βλακείας.

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

ΦΑΟΥΛ


Γκάφα, λέει, του κόμματος και του Χαλβατζή το λευκό στο ψήφισμα καταδίκης της Βουλής για τη Χρυσή Αυγή και φάουλ η αιτιολόγηση του σφου Σπύρου, που είπε ότι χρειάζεται "αναμονή και ψυχραιμία".

Ποιοι την έπεσαν, κυρίως, στον παλιό επικεφαλής της ΚΝΕ; Μα οι φιλελεύθεροι πολέμιοι της βίας "απ' όπου κι αν προέρχεται". Εννοείται οι πιο κακόβουλοι (ή οι πιο βλαμμένοι ή πιο κακόβουλοι βλαμμένοι) το 'ριξαν στο γνωστό περί άκρων που συναντώνται, χεριών που νίβει το 'να τ' άλλο και λοιπές γραφικότητες.

Αντί απαντήσεως, λίγοι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου. Για όποιον δεν κατανοεί, βεβαίως, την ποιητική προσέγγιση, να πω, ελαφρώς χυδαία,  ότι όσοι υποστηρίζουν τα παραπάνω, είναι ιδιαίτερα πειστικοί. Πείθουν άνετα τους χρυσαυγίτες και τους Ατενίστας.


Και να αδελφε μου, που μαθαμε να κουβεντιαζουμε,
ησυχα-ησυχα κι απλα.
Καταλαβαινομαστε τωρα-δε χρειαζονται περισσοτερα.
Κι αυριο λεω θα γινουμε ακομα πιο απλοι,
θα βρουμε αυτα τα λογια, που παιρνουν το ιδιο βαρος,
σ’ ολες τις καρδιες, σ’ ολα τα χειλη,
ετσι να λεμε πια τα συκα: συκα, και τη σκαφη: σκαφη,
κι ετσι που να χαμογελανε οι αλλοι και να λενε:”τετοια ποιηματα,
σου φτιαχνουμε εκατο την ωρα”.
Αυτο θελουμε και εμεις.
Γιατι εμεις,δεν τραγουδαμε για να ξεχωρισουμε, αδελφε μου απ’ τον κοσμο.
Εμεις τραγουδαμε, για να σμιξουμε τον κοσμο.
Λοιπον, δεν ειναι αναγκη να φωναξω για να με πιστεψουν,
να πουν:”οποιος φωναζει εχει δικιο”.
Εμεις το δικιο τοχουμε μαζι μας, και το ξερουμε,
κι οσο σιγα κι αν σου μιλησω, ξερω πως θα με πιστεψεις-
........
Κι η καρδια μου εμενα, τιποτα πιοτερο συντροφια μου, ενα πηλινο μαυρισμενο τσουκαλι, που κανει καλα τη δουλεια του- τιποτ’ αλλο.
Γεια σας συντροφοι.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ


Το Ιράκ το 'χουμε μάλλον ξεχάσει, όχι μόνο μες στη ζέση της προσπάθειας για επανεκκίνηση της Οικονομίας μας, αλλά κυρίως γιατί έχουμε λαλήσει με τη δημοκρατική (και ιδιαζόντως ανθρωποβόρα) επιδημία που ενέσκηψε στις υπόλοιπες αραβικές χώρες (πλην των κολλητών των αμερικανικών εταιρειών πετρελαίου στην αραβική χερσόνησο, εννοείται).

Εδώ και κάτι βδομάδες όμως, κάτι γίνεται στην πρώτη πραγματική δημοκρατία της Μέσης Ανατολής (πλην του a priori δημοκρατικού Ισραήλ, ξανά εννοείται). Σκάνε οι μπόμπες σαν στρακαστρούκες και οι νεκροί καθ'ημέραν επανήλθαν στις δεκάδες, όπως τα πρώτα χρόνια οικοδόμησης των δημοκρατικών θεσμών υπό την προστασία των βλαμμένων που υπερηφανεύονται για την ιδιότητα του US marine (όπως Χόλυγουντ). Στο καπάκι, έμαθα ότι καταδικάστηκε σε θανάτο ο αντιπρόεδρος που ήρθε σε ρήξη με τον πρωθυπουργό και τώρα τον ψάχνουν, για να του ζητήσουν, θεσμικότατα, να επανέλθει στο Ιράκ, για ν'ασκήσει έφεση, πριν τον εκτελέσουν. Μιλάμε για το πρώτο τηλεοπτικό σήριαλ αμερικανικής έμπνευσης με σουρεαλιστική σύλληψη.

Έτσι λοιπόν, επανερχόμαστε στα βασικά. "Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι", "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", "Όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν". Ο τρόπος που μεθοδεύτηκε ο πόλεμος στο Ιράκ, δέκα σχεδόν χρόνια πριν, η παρουσία και η δράση μέχρι πρότινος των αμερικανικών στρατευμάτων και των εταιρειών ασφαλείας, η κατάντια της χώρας, δέκα σχεδόν χρόνια μετά την εισβολή, δείχνουν ποιοι είναι οι πραγματικοί εγκληματίες. Μάθημα για τη φύση του ιμπεριαλισμού και της αστικής "δημοκρατίας" ανάλογο με αυτό του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Πού 'σαι, ρε Βλαδίμηρε Β', να γράψεις το Μέρος  Δεύτερον; Ακόμα πληρώνεις τα εγκλήματα και τα "εγκλήματα" του Ιωσήφ Α'.

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΑΤΙΝΕΣ

Αριστερή του καναπέ, λίγο πριν την επιβίβαση στο κρουαζιερόπλοιο

Τα φιλελεύθερα αγόρια και κορίτσια είναι εμφανές ότι έχουν περάσει σε θέση άμυνας. Αντί να το παίζουν υπεράνω ταπεινών προσωπικών επιθέσεων, στηρίζοντας την επιχειρηματολογία τους στα γνωστά φληναφήματα περί "μονοδρόμου", βλέποντας ότι η ηχώ των αποψεών τους είναι πλέον περίπου σουρεαλιστική, ακόμη και στα δικά τους αυτιά, το ρίξανε εσχάτως στην κατινιά.

Έχω μια φίλη στο φέισμπουκ που τυγχάνει να είναι μορφωμένη, ευαίσθητη, αριστερή (οπορτουνίστρια, βέβαια) και δημόσιος υπάλληλος. Έχει όλα όσα υποκρίνονται ότι διαθέτουν πολλοί φιλελεύθεροι και όσα μισούν ή ίσως και να φθονούν. Ποτέ δεν το έπαιξε αριστερή που πεινάει ούτε προσποιήθηκε ότι βρίσκεται στα όρια της απελπισίας λόγω της οικονομικής της κατάστασης. Φρίττει με την περιρρέουσα κατάσταση, νοιώθει τον πόνο των φίλων και γνωστών που απολύονται και βρίσκονται στο κατώφλι της απελπισίας, περιμένοντας την επανεκκίνηση. 

Τυγχάνει να την γνωρίζω και προσωπικά και σας διαβεβαιώ ότι κάθε άλλο παρά είναι γκλάμουρ τζάνκι, ενώ διάγει βίο λιτό κι απέριττο. Εκανε όμως το μοιραίο λάθος. Πήγε δυο-τρία ταξίδια τους τελευταίους μήνες, επενδύοντας εκεί χρήματα που ο μέσος Έλληνας, φιλελεύθερος και μη, ρίχνει σε ακριβά αυτοκίνητα, εξόδους στην παραλιακή και λοιπές πολιτιστικές δραστηριότητες. Συμπέσαμε μάλιστα σε ένα από αυτά στο ίδιο νησί, όπου είχε έρθει με τον σύντροφό της, στην Μέκκα της γκλαμουριάς, την πανάκριβη Αμοργό. Φθηνό κατάλυμα, φθηνό φαγητό, τέλος πάντων τίποτα που να μην είναι συμβατό με τις αποδοχές ενός χαμηλόμισθου δημοσίου υπαλλήλου, που δεν έχει οικογενειακές υποχρεώσεις.

Τσιμπάνε λοιπόν οι Σέρλοκ Φρίντμαν του φέισμπουκ τις φωτό από την Αγία Άννα και την εξωτική Βαλέτα και γράφουν αριστουργηματικά στάτους για την "φίλη" τους. Χτυπώντας κόκκινο στην ισοπέδωση της κοινής λογικής και γράφοντας το έπος της κακοήθειας, κρώζουν, φωτογραφικά, χωρίς να προσωποποιούν υποτίθεται, για επαναστάτες με δεξιές τσέπες και λοιπά επιχειρήματα, που ακούμε βέβαια εδώ και χρόνια από το έτερον ήμισυ των φιλελεύθερων, τους φασίστες.

Εννοείται ότι στην Ελλάδα πολύ αριστεροί είναι "αριστεροι" (δες εδώ), το μείζον όμως είναι να διακρίνουμε τη στοιχειώδη αλήθεια: Ευαισθησία και ενδιαφέρον για την ανατροπή ενός αδιέξοδου και σάπιου συστήματος, βάσει στοιχειωδών αρχών της διαλεκτικής, δεν μπορεί να έχουν μόνο οι ευρισκόμενοι στο χειρότερο επίπεδο εκμετάλλευσης. Ο άνθρωπος προσδιορίζεται από τις οικονομικές συνθήκες, ταυτόχρονα όμως υπάρχει και ένα εποικοδόμημα που επαναπροσδιορίζει, δυνητικά, τη θέση του απέναντι σε αυτές. Τι βάσεις και εποικοδομήματα όμως; Όταν εχεις να κάνεις με τούβλα όλα πάνε περίπατο.

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΟΛΩΝΑΚΙ ΕΝ ΚΡΙΣΕΙ


Ήταν ένα ευχάριστο βράδυ του Σεπτέμβρη, από αυτά που σε κάνουν να νοιώθεις αιδήμονα ευχαρίστηση που γεννήθηκες στο Κολωνάκι, για να εισπνέεις το ανακουφιστικά δροσερό αεράκι που κατεβαίνει από το άλσος του Λυκαβηττού, αγγίζοντας τα μάγουλα των μαυρισμένων από τη Μύκονο κοριτσιών της πλατείας.

Περπατώντας στη ζεστή ακόμη, από τον έρημο Αύγουστο, άσφαλτο και κάνοντας το χαριτωμένο σλάλομ σου ανάμεσα στα σκατά σκύλων, φτάνεις στη Δεξαμενή και σκέφτεσαι ότι μέσα στην κρίση η ψευτοαστική τάξη του νεοελληνικού ονείρου εξακολουθεί να ατενίζει με γνήσιο μπουρτζοβλάχικο φλέγμα το μέλλον.

Φουλάρια λεβεντογεροντοπαλίκαρων πετάγονται από το ανοιχτό ακριβό πουκάμισο, καθώς οι γηραιές κολωνακιώτισσες κακαρίζουν μέσα από τα τεράστια χρυσά σκουλαρίκια τους μέσα στο Αμπρεβουάρ. Έξω από το εστιατόριο με το άλογο, έτι γηραιότερες κυρίες κάνουν τη βραδινή τους βόλτα, υποβασταζόμενες από τα τραγικά θύματα του κομμουνισμού, που ζουν επί 25 χρόνια την ελευθερία τους, εδώ στο λίκνο της Δημοκρατίας.

Ο γνωστός καθηγητής του (καλού) Πανεπιστημίου του εξωτερικού κοίταξε για άλλη μια φορά γύρω του. Μήπως όλα είναι ένα ψέμα; Μήπως δε γεννήθηκε ποτέ στο Κολωνάκι; Μήπως η απίστευτη ελαφρότητα του τσέχου φυγά και ο υστερικός αντικομμουνισμός του είναι αυτά που του δείχνουν το δρόμο προς τον εκδημοκρατισμό και την ανάπτυξη της πρώην κομμουνιστικής Ευρώπης;

Τι σημασία έχει; Η Ξενοκράτους είναι μονόδρομος. Όπως και η Ελεύθερη Αγορά.

Καληνύχτα.

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ


'Αρρωστη καρδιά δε βρισκει γιατρειά στη λησμονιά.

 Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος είχε δηλώσει "αριστερός τελών εν συγχύσει", προτρέποντάς μας, εμμέσως πλην σαφώς, να είμαστε καλά παιδιά και ν' ακούμε τον κύριο Γιούνκερ. Δεν του ρίχνεις, βεβαίως, και άδικο. Ακόμη και αυτός ο ευφυής καλλιτέχνης, πώς να αποχαιρετήσει την Ευρώπη των Λαών, εντός της οποίας γνώρισε τη δόξα και την επαγγελματική επιτυχία; Πώς ν'αποδεχθεί ότι η ανεπανάληπτη ευημερία του δυτικού κόσμου και των Ελλήνων, ειδικά, αποδεικνύεται το εργαλείο για τη μετατροπή της ηπείρου μας σε στρατόπεδο εργασίας; Ίσως, αν δεν κοβόταν τόσο απότομα και τραγικά το νήμα της ζωής του, να είχε πλέον καταλάβει και να είχε εξέλθει της συγχύσεως.

Εμείς όμως είμαστε εδώ, αρχές του Σεπτέμβρη, χωρίς  πολλά περιθώρια για ν' αναπολούμε τις διακοπές και να παρατηρούμε τ' άσπρα μέρη κάτω απ'το μαγιό της αγαπημένης μας, που λέει και ο Δεληβοριάς. Ο χειμώνας θα 'ναι βαρύς και το ξέρουμε.



Ξέρουμε επίσης ότι οι δεξιοί της φιλελεύθερης Αριστεράς (βλ. υπεύθυνης) κατηγορούν τους κανονικούς αριστερούς, αυτούς που ζητάνε να 'ρθουν τα πάνω κάτω, είτε ως γραφικούς είτε, ακόμη χειρότερα, ως νεροκουβαλητές στο μύλο της διόγκωσης του φασιστικού εσμού. Θεωρούν, προφανώς, ότι συνεργώντας στην επιβολή μιας εξουθενωτικής για τα λαϊκά και μεσαία στρώματα πολιτικής οι ναζί θα πάνε σπίτι τους και θα σταματήσουν να προσελκύουν ανέργους, ημιαπασχολούμενους και λοιπούς απελπισμένους.

Τα πράγματα είναι απλά. Όσο η Αριστερά αναπαράγει την εικόνα της νηφάλιας, εξισορροπητικής δύναμης, που προσβλέπει στον καπιταλισμό, για να γιατρέψει τις πληγές του, τόσο οι φασίστες θα κυριαρχούν. H Αριστερά του σαλονιού έχει ρόλο όταν υπάρχει σαλόνι. Σύντροφοι, είμαστε πλέον στο αλώνι.

Θέλω τον Σεπτέμβρη μου πίσω.