Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

ΣΑΝ ΣΚΥΛΙ

Έπεσε και σκοτώθηκε από τον τρίτο όροφο του Υπουργείου Εργασίας ένας Αιγύπτιος, ενώ καθάριζε τα τζάμια. Όπως είπαν στα δελτία ειδήσεων ήταν ανασφάλιστος, ενώ παρανόμως δούλευε Κυριακή (για τρεις κι εξήντα προφανώς, συμπληρώνω εγώ).
Η πλάκα είναι ότι πριν δυο χρόνια, με αφορμή την περίπτωση της Κωνσταντίνας Κούνεβα, είχαν δει το φως της δημοσιότητας ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το καθεστώς εργασίας των ανθρώπων που εργάζονται σε εταιρείες παροχής υπηρεσιών καθαρισμού σε δημόσιους οργανισμούς. Πριν από έναν χρόνο ο Χρυσοχοϊδης έβαλε και προσωπικό στοίχημα για τη σύλληψη των δραστών της επίθεσης εναντίον της Κούνεβα. Οι δράστες δεν συνελήφθησαν, ενώ το ίδιο καθεστώς ζει και βασιλεύει. Δημόσιες υπηρεσίες εξακολουθούν να έχουν δοσοληψίες με εταιρείες που, όπως φάνηκε από το πρόσφατο περιστατικό, δεν εφαρμόζουν το εργατικό δίκαιο.
Σε μία σοβαρή χώρα μια τέτοια, καθυστερημένη μάλιστα, αποκάλυψη θα ήταν αρκετός λόγος για να παραιτηθεί η ηγεσία του Υπουργείου, εδώ όμως είμαστε μια ΠΟΛΥ σοβαρή χώρα. Υπάρχουν όντως, πολύ σοβαρές μπίζνες εν εξελίξει (τη σωτηρία της χώρας εννοώ) και πολύ σοβαρός παχυδερμισμός, για να ενοχλούμαστε από το θάνατο σκυλιών στο δρόμο ή μεταναστών που πέφτουν από κτήρια Υπουργείων. Πάω στοίχημα ότι πολλοί Έλληνες (και όχι μόνο πολιτικοί) θα αντιδρούσαν με την ίδια μνημειώδη γαϊδουριά. Ο νεοελληνικός πολιτισμός άνετα κερδίζει πανευρωπαϊκό χρυσό μετάλλιο και στο συγκεκριμένο τομέα.

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΚΑΙ "ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ"

H μητέρα μου είναι φανατική αντικομμουνίστρια εξαιτίας όλων των λάθος λόγων που κάποιος γίνεται αντικομμουνιστής. Ένας σωστός λόγος, όμως, που τροφοδότησε το δεδομέμο αντικομμουνισμό της είναι και η εμπειρία που είχε από κάποιους συνδικαλιστές στο χώρο που δούλευε. Ρεμάλια και απατεώνες τους χαρακτήριζε, τεμπέληδες και άχρηστους. Δεν ξέρω αν αυτοί στους οποίους αναφερόταν ήταν κομμουνιστές (είναι λίγο άσχετη με τη γεωγραφία του συνδικαλισμού και της αριστεράς, εντός ή εκτός εισαγωγικών), αλλά στο μυαλό της έτσι τους είχε χαρακτηρίσει.
Όταν τα έλεγε αυτά, θεωρούσα ότι ήταν προϊόν προκατάληψης για τους "άθεους κομμουνιστάς", που την έκανε να βλέπει κάθε αριστερό ως την προσωποποίηση του εωσφόρου. Μεγαλώνοντας, διαπίστωσα ότι ο εξωφρενικός και εξοργιστικός, κατά βάση, αντικομμουνισμός της σε αυτό το σημείο δεν ακύρωσε την ορθή κρίση της για την αξιολογηση σε προσωπικό επίπεδο. Για χρόνια τώρα βλέπω πολλούς δηλωμένους αριστερούς (επί το πλείστον όχι κομμουνιστές, για να είμαστε δίκαιοι) και συνδικαλιστές να είναι κάτι τυπάκια που χώνονται όπου τους παίρνει, για να καλύψουν την ανεπάρκεια και την αποτυχία τους στην καλύτερη των περιπτώσεων ή να αράξουν και να κονομάνε χοντρά νόμιμα, ημινόμιμα ή καραπαράνομα στην χειρότερη. 
Ηθικό δίδαγμα: Δεν ισχύει το πας μη αριστερός βάρβαρος ούτε το αντίθετο. Η "ιδεολογία" δεν μπορεί να καλύψει το σκατοχαρακτήρα, αντίθετα μπορεί να τον κάνει ακόμη χειρότερο, καθώς ο καριόλης αριστερός έχει ένα καλό "ιδεολογικό"  άλλοθι για τον εαυτό του και βέβαια τους άλλους.

Άλλοι πάλι αριστεροί έχουν μπερδέψει τον Μαρξ με τον Παπαρηγόπουλο ή ακόμη χειρότερα τον Κάρλ Σμιτ. Χαρακτηριστικό είναι ότι παλιοί θαυμαστές της ΕΣΣΔ βλέπουν με συμπάθεια ή ακόμη και θαυμασμό τον Πούτιν που εφαρμόζει μία ακραία εθνικιστική και εμφανώς αντισοσιαλιστική πολιτική. Εικονολάτρες θα μου πεις, που ενώ έχει ξεβάψει από το ξύλο το πρόσωπο του αγίου, αυτοί συνεχίζουν να το προσκυνάνε. Δεν αναφέρομαι βέβαια στις καραμπινάτες περιπτώσεις ψαρέματος σε θολά νερά από φασιστάκια που υιοθετούν "αριστερό" λόγο και πετάνε πού και πού και κανένα διαστρεβλωμένο τσιτάτο του Μαρξ ή του Λένιν για να τεκμηριώσουν την αναγκαιότητα εκδίωξης των μεταναστών. Αυτοί εντάξει. Τη δουλίτσα τους, για την οποία πληρώνονται, κάνουν. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που έχουν όντως υιοθετήσει ένα ιδιότυπο μείγμα μαρξιστικού επιστημονισμού και πατριωτικής μπουρδολογίας. Όλοι αυτοί βέβαια το μόνο που καταφέρνουν είναι κάποιος νουνεχής άνθρωπος, που συνθλίβεται από τη φιλελεύθερη επέλαση, να ακούει αριστερά και να φτύνει στον κόρφο του ή να χαμογελάει ειρωνικά.

Μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο υπάρχουν και αχτίδες φωτός. Ένας μαχόμενος εργαζόμενος που μου είπε ότι βρίσκεται έξι μήνες στους δρόμους είναι μια τέτοια περίπτωση. Σημειωτέον ότι το παλληκάρι έχει εργαζόμενη σύζυγο και μικρό παιδί, ενώ η δουλειά του κάθε άλλο παρά χαλαρή είναι. Δεν πηγαίνει μόνο σε πορείες για τα εργασιακά. Όπου υπάρχει διεκδίκηση μαζική κι αυτός μέσα. Τέτοιοι άνθρωποι αποδεικνύουν ότι θέληση υπάρχει. Το πρόβλημα είναι ότι από μόνη της δεν αρκεί.

ΥΓ. ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ


Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

ΤΙ ΤΑ ΘΕΣ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΑΦΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΝΗΜΑΤΑ


Η μεταπολεμική αγγλοσαξωνική κουλτούρα έχει παραγάγει μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα σύγχρονα πολιτιστικά προϊόντα. Οι Beatles, το heavy metal, οι ταινίες του Κάρπεντερ, το Playboy, οι πολιτικοί - ηθοποιοί (κυριολεκτικά και μεταφορικά) είναι μερικά από αυτά. Παράλληλα, ένα από τα βασικά επιτεύγματα των Αγγλοσαξώνων και δη των Αμερικάνων είναι η εκλαϊκευση της επιστημονικής γνώσης και η σύνδεσή της με την ποπ κουλτούρα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το πρόσφατο πόνημα κάποιου Άγγλου λόρδου, ο οποίος μετά από στάθμιση δειγμάτων, προφανώς, και διεπιστημονική προσέγγιση, προφανέστερα, κατέληξε στο συγκλονιστικό συμπέρασμα: "Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία". Το είχε πει και ο Μίμης Φωτόπoυλος στο "Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο" Ο Άγγλος επιστήμων βέβαια το εξειδίκευσε περισσότερο: "Δώδεκα χιλιαρικάκια (ευρώ) το χρόνο είναι αρκετά για να νιώσουμε τι εστί βερύκοκο, ε, συγγνώμη, ευτυχία εννοούσα". Ταυτόχρονα σε άλλο σημείο της μελέτης μαθαίνουμε ότι η ταυτόχρονη άνοδος του βιοτικού επιπέδου όλων δεν κάνει κανέναν ευτυχέστερο, οπότε, λέω εγώ, καλό θα ήταν να αποδεχτούμε ότι κάποιοι πρέπει να έχουν αυτό το αποκλειστικό προνόμιο. Καλύτερα, με άλλα λόγια να έχουμε λίγους μες στην καλή την ευτυχία, παρά κανέναν. Απ' το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα.
Όλως τυχαίως ο επιστήμων - ευτυχιολόγος κατέφτασε προσφάτως στην Ελλάδα , όπως διάβασα στο Βήμα, για να μας υπενθυμίσει αυτές τις απλές αλήθειες της λαϊκής σοφίας. Σε μια Ελλάδα, που οι μισθοί κατεβαίνουν με ιλλιγγιώδη ταχύτητα, έρχεται ο λόρδος για να μας πει ότι στόχος είναι να είμαστε όλοι (πλην των σούπερ ευτυχισμένων) στα 1000 ευρώ. Με δεδομένο βέβαια ότι οι περισσότεροι Έλληνες σε λίγο θα ζουν με ένα πεντακοσάρικο, το πολύ, ο τύπος μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί σοσιαλιστής. Έτσι άλλωστε αυτοχαρακτηρίζεται και ο πρωθυπουργός μας.

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

ΤΟ ΡΕΨΙΜΟ

Πριν καμιά εικοσιπενταριά χρόνια ένα φασιστόμουτρο συμφοιτητής είχε αποτιμήσει την εξέγερση του Μάη του '68 ως εξής: "Σκασμένα από το φαϊ τα Γαλλάκια, ήπιαν και μια ξεθυμασμένη μαρξιστική σόδα και έριξαν ένα εντυπωσιακό ρέψιμο, που το είπαν εξέγερση". Εννοείται ότι κάτι τέτοιοι τύποι όλες τις εξεγέρσεις και όλες τις επαναστάσεις κάπως έτσι τις ερμηνεύουν, ή μάλλον όχι, έχουν και άλλη προσέγγιση. Εβραιομασωνική συνωμοσία, για να χτυπηθούν οι ρίζες του έθνους και να προαχθεί το σατανικό σιωνιστικό σχέδιο της παγκόσμιας κυριαρχίας. Πώς να αντιπαρατεθείς σε τέτοια ακλόνητα επιχειρήματα; Αν η βλακεία είναι ανίκητη, η μαλακία είναι αβύθιστη, ανοξείδωτη και αντιανεμική.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Πριν λίγο έμαθα και είδα τι έγινε στο Λονδίνο. Μιλάμε για ακραία και μαζική βία σε μια χώρα που είχε να δει τέτοια φαινόμενα, στο πολιτικό τουλάχιστον πεδίο, από την απεργία των ανθρακωρύχων που συνετρίβη απ'τη Θάτσερ στις αρχές της δεκαετίας του '80. Τι παίζει τώρα εδώ; Ο μαρξισμός και γενικά οι επαναστατικές κοσμοθεωρίες κάθε άλλο παρά συγκινούν πλέον τις νεανικές και φοιτητικές μάζες. Η σύγχρονη νεανική κουλτούρα θεωρείται κατεξοχήν εχθρική για συλλογική δράση και έκφραση κοινωνικών αιτημάτων. Το γιατί βεβαια δεν είναι και δύσκολο να το βρούμε. Σε μία δυτική κοινωνία, που όλα τα βασικά βιοποριστικά προβλήματα ήταν λυμένα (για τη μεγάλη πλειοψηφία τουλάχιστον) εδώ και δεκαετίες, η ανακίνηση ταξικών διεκδικήσεων και οι μαχητικές διαδηλώσεις ήταν κατανάγκη συνδεδεμένες με το γραφικό και ίσως και το ψυχοπαθολογικό για μερικούς. Σε μία εποχή μάλιστα θριάμβου της φιλελεύθερης ιδεολογίας, κατατρόπωσης του μαρξισμού (με κερασάκι την πτώση του υπαρκτού) όλα αυτά ήταν προορισμένα για το "χρονοντούλαπο της ιστορίας" (πού τα έβρισκε ο μπαγάσας;).
Η ανασφάλεια που γεννάει η κρίση όμως ήδη δημιουργεί τις πρώτες ρωγμές στο άτρωτο κάστρο του οικονομικού φιλελευθερισμού. Δεν ξέρω αν γκρεμιστει, το σίγουρο όμως είναι ότι πλέον δεν έχουμε χορτασμένους που ξέρουν ότι θα συνεχίσουν το φαγοπότι. Η πείνα δεν έχει ακόμη ενσκήψει, δεν θεωρείται όμως πλέον απίθανη προοπτική για πάρα πολλούς ανθρώπους. Ας προσέξουμε λοιπόν και ας αφουγκραστούμε. Αυτό που θ' ακούσουμε σίγουρα δεν θα είναι ρέψιμο.

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

ΕΛΑ, ΑΛΕΚΟ

Σήμερα έμαθα ότι εκπονείται μελέτη για τη συγχώνευση κάποιων ΔΕΚΟ, προκειμένου να εξοικονομηθεί δημόσιο χρήμα. Εν μέσω οικονομικής κρίσης η εταιρεία που έχει αναλάβει τη δουλειά θα πάρει 20.000.000 ευρώ. Ευτυχώς ο Αλέκος (ο Παπαδόπουλος ντε) δεν είναι ακόμη, νομίζω, σε θέση να ενημερωθεί για τις εξελίξεις, που βεβαίως δεν είναι εξελίξεις, αλλά η απρόσκοπτη συνέχιση των όμορφων ηθών και εθίμων της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. 
Όπως έλεγα και σε αυτόν που μου έδωσε τη σχετική πληροφορία, τα ελληνοπρεπή λαμόγια, που κινούνται στους διαδρόμους των υπουργείων ανεξαρτήτως υπουργών και πρωθυπουργών (αυτοί έρχονται και παρέρχονται, άσε που κάποιοι είναι και τίμιοι), είναι έτοιμα να βουτήξουν και την τελευταία δόση του δανείου σωτηρίας και να απέλθουν μέχρι νεωτέρας. Της νεωτέρας δε νοουμένης ως νέων εποχών ένδοξης βούτας, σε δραχμές όμως πλέον. 'Αντε, να θυμηθούμε βρε και τα παλιά.

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

ΣΕ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Με αφορμή την πρόσφατη αναφορά μου στον Μίκη, θυμήθηκα τον Ξενάκη και την εμπλοκή του στα Δεκεμβριανά, μέρες που 'ναι κιόλας. Παραθέτω την μαρτυρία του, όπως την αλίευσα από μία επιστολή της Ροζίτας Σώκου στην Ελευθεροτυπία http://archive.enet.gr/online/online_print?id=47388556

Στα Εξάρχεια, στην οδό Διδότου, ο Λόχος "Λόρδος Βύρων", τον οποίο αποτελούσαν σπουδαστές (προσέξτε το σπουδαστές) ο Γιάννης, ο οποίος ήταν "ένα είδος αξιωματικού" (δική του έκφραση), διοικούσε ένα τετράγωνο. Είχε βάλει τους κατοίκους στο υπόγειο γιατί "οι κακόμοιροι ήταν τρομοκρατημένοι. Και οργάνωσα την άμυνα βάζοντας φρουρούς. Εξω ήταν τα βρετανικά στρατεύματα με βαρύ πυροβολικό". Και ο Γιάννης συνεχίζει: "Ημουν με άλλα τρία άτομα στο εσωτερικό της πολυκατοικίας. Ακούσαμε τους όλμους να πέφτουν. Κάποια έκρηξη πρέπει να μας βρήκε. Ενα αγόρι κι ένα κορίτσι σκοτώθηκαν επί τόπου. Τα μυαλά του κοριτσιού είχαν πεταχτεί στον τοίχο. Εχασα τις αισθήσεις μου. Σε λίγο με μετέφεραν με μίαν άσπρη σημαία σε μια άλλη πολυκατοικία όπου υπήρχαν κάτι πρώτες βοήθειες. Τους άκουσα να λένε: Θα ζήσει μόνο λίγες ώρες, τουλάχιστον ας πεθάνει ήσυχος. Και μου έκαναν ενέσεις για να μην πονάω. Ούτε τίποτε το αντισηπτικό ούτε πρώτες βοήθειες. Ομως, δεν πέθανα. Οταν συνήλθα, η Μάχη, μια φίλη, κι αυτή στρατευμένη φοιτήτρια, μου κρατούσε το χέρι. Ούτε ξέρω πώς με ανακάλυψε. Επιτέλους, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος γιατί πίστευα πως θα πέθαινα. Το ίδιο βράδυ, οι δικοί μας υποχώρησαν. Την επομένη οι Αγγλοι, οι συνεργάτες και η Εθνοφρουρά έφτασαν. Μας εγκατέλειψαν στα χέρια του εχθρού. Αρχισα να βρίζω και να ουρλιάζω. Μου φαινόταν όμως πως ούρλιαζα γιατί το στόμα μου ...αχ... μια καταστροφή. Ο ουρανίσκος ήταν τρύπιος. Εδώ κι εκεί κομμάτια δόντια, σάρκες, τρύπες. Η οδοντοστοιχία μου, κομμάτια. Το αριστερό μάτι είχε χτυπηθεί. Το ίδιο μου το αίμα με έπνιγε. Εκανα εμετό, ούτε θυμάμαι... Μας άφησαν εκεί μερικές ώρες κι ύστερα ξαναγύρισαν και με πήγαν σ' ένα νοσοκομείο".

Αυτή είναι η διήγηση του Γιάννη. Την επομένη, ο πατέρας του μου τηλεφώνησε να τρέξω στον Ευαγγελισμό γιατί εκεί τον είχαν πάει. Τη μεθεπομένη τού έβγαλαν το μάτι για να σώσουν το άλλο. Και το έσωσαν. Το θραύσμα του όλμου που είχε σφηνωθεί στο πρόσωπό του, το περιμμάζεψε και το φύλαξε η Μάχη, που κατόπιν το 'σκασε για το βουνό κι εκεί το έχασε. Αξίζει να σημειωθεί πως, χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί και χωρίς να έχουμε κανένα συγγενικό πρόσωπο μ' αυτά τα ονόματα, ο Γιάννης βάφτισε την κόρη του Μάχη κι εγώ τη δική μου Ειρήνη». 

ΥΓ.  Κάποιοι φίλοι έκριναν ότι η μαρτυρία του Ξενάκη είναι φορτισμένη συναισθηματικά και εντάσσεται στο γνωστό και αντιπαθές, εν πολλοίς, πλαίσιο της "αριστερής μυθολογίας", πάνω στην οποία πολλοί έχτισαν καριέρες και απέκτησαν όνομα. Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να διευκρινίσω το εξής: Τη μαρτυρία του δημοσιοποίησε η Σώκου θέλοντας να αναιρέσει κάτι ιστορίες για αγρίους που έλεγε ο Κούνδουρος, αναφερόμενος στον τραυματισμό Ξενάκη. Ο ίδιος ο Ξενάκης ποτέ δεν μιλούσε, δημοσίως τουλάχιστον, για τη σχετική εμπειρία του. Από την άλλη όμως, δεν περιεφέρετο δεξιά κι αριστερά για να δηλώνει πόσο προδομένοι ένιωσαν οι νεαροί μαχητές της Αθήνας από την πολιτική ηγεσία τους, τον "σταλινισμό" κ.ο.κ. Κάποιοι μάλιστα (π.χ. Λ. Κύρκος) φτάνουν στο σημείο να λένε "ευτυχώς που χάσαμε", εξευτελίζοντας τους εαυτούς τους και προσβάλλοντας τους συντρόφους τους, που σκοτώθηκαν, βασανίστηκαν και εξορίστηκαν από το προτιμότερο, πλέον, για αυτούς ελληνικό μετεμφυλιακό κράτος.

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

ΑΓΑΠΑΜΕ ΜΙΚΗ

Ο Μίκης προχώρησε στην ίδρυση της Σπίθας, κινήματος πολιτών για τη σωτηρία της χώρας από τους κακούς. Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ την κίνησή του ασόβαρη, όχι όμως περισσότερο από τις σοβαροφανείς γραβάτες που θέλουν να μας πείσουν ότι ξέρουν πού το πάνε το καράβι, ότι θα τον περάσουμε τον κάβο και ότι η χώρα θα βγει πιο δυνατή και λοιπές  παπάρες. Από εκεί και πέρα, πρέπει ή δεν πρέπει να σεβόμαστε τον ψηλό; Να του την λέμε ή να τον αντιμετωπίζουμε με κατανόηση;
Όποιος έχει μία στοιχειώδη σχέση με την περίπτωση Μίκη ξέρει πολύ καλά ότι χαρακτηρίζεται από μία δόση μεγαλοστομίας, ακόμη και τερατολογίας. Σε πολλές περιπτώσεις, για παράδειγμα, οι διηγήσεις του για τις ένδοξες ημέρες του ταραγμένου πολιτικού περελθόντος της Ελλάδας βρίθουν ανακριβειών και χονδροειδών υπεραπλουστεύσεων. Παρ'όλα αυτά, ακόμη και αυτήν την πλευρά του την βρίσκω ελκυστική. Πλάθει μία φαντασιακή αφήγηση, την οποία ταυτίζει, με παιδική αφέλεια, με την προσωπική του αντίληψη της παραγματικότητας. Πάντα έχει να πει κάτι που θέλει να ακούσει ο συνομιλητής του ή ο αναγνώστης των κατά καιρούς αυτοβιογραφικών πονημάτων του. Μου θυμίζει πολλές φορές κάποιους γνωστούς μου, που είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στις παρέες, καθώς πιάνονται από ένα πραγματικό περιστατικό για να το μεταπλάσουν σε ένα γοητευτικό προφορικό μυθιστόρημα, προς τέρψη των ακροατών. Μέσα σε όλα αυτά σαφώς κυριαρχεί και ένα υπερτροφικό εγώ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, για παράδειγμα, μία δήλωσή του στη δεκαετία του '80 (ή τέλη '70 - δεν θυμάμαι ακριβώς): "Νιώθω σαν τάνκερ στη λίμνη των Ιωαννίνων". Όλα αυτά γνωστά λοιπόν.
Με τη Σπίθα τώρα τι κάνουμε; Προφανώς πλάκα - τι άλλο; Την ίδια στιγμή όμως νιώθω ότι πρέπει να το δούμε κι αλλιώς. Είμαι βέβαιος, πλέον, ότι καμία από όσες παρόμοιες πρωτοβουλίες ανέλαβε (π.χ. επιστολές στον Λαζόπουλο) δεν είχε ως κίνητρο να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα συμφέροντα. Αυτό από μόνο του λέει κάτι. Είναι γνωστό άλλωστε ότι όσοι συνηθίζουν στην Ελλάδα τις δημόσιες παρεμβάσεις είναι στις περισσότερες περιπτώσεις υποκινούμενοι. Ξεκινώντας από τους επερωτησάκηδες βουλευτές, μέχρι τους συνδικαλιστες ή το νέο φρούτο, τους πολιτικολογούντες μπλόγκερ. Ο Μίκης δεν είναι τέτοιος τύπος. Οι κινήσεις του ακόμη κι όταν αποπνέουν ναπολεοντισμό, έχουν κάτι το τόσο αφελές που τις κάνουν συμπαθητικές. Με τον Μίκη κάνω πλάκα με την τρυφερότητα που "κοροϊδεύω" τον γιο μου όταν πετάει τις παιδικές σοφίες του, σκορπίζοντας γέλιο.
Σαφώς θα προτιμούσα έναν Μίκη πιο σοβαρό, πιο μετρημένο, πιο συνεπή ιδεολογικά, με βάση τη δική μου φαντασίωση για το τι σημαίνουν όλα αυτά. Στο φινάλε όμως όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Μόλις ακούω αυτό είναι σαν να μην υπήρξαν. Καλή ακρόαση. Αγαπάμε Μίκη.

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

ΚΑΤΙ ΣΑΠΙΟ

Μέσα σε ένα περιβάλλον ανασφάλειας οι υπαρκτοί κίνδυνοι αντιμετωπίζονται σαν τετελεσμένες καταστροφές, ενώ απλές σκιές γίνονται απειλητικά φαντάσματα. Κατανοητά όλα αυτά και μάλλον αναμενόμενα. Αυτό που σίγουρα ξεπερνάει το αναμενόμενο είναι οι τζουτζέδες που ξεμυτίζουν ξετσίπωτα απ'τις τρύπες τους σε τέτοιες συνθήκες. Η εν υπνώσει, σε καιρό ειρήνης, γλίτσα τους,  ξεχειλίζει υπερηφάνως, η εν αναμονή δηλητηριώδης επιθετικότητά τους, γίνεται απροκάλυπτο, βίαιο δάγκωμα, η μπόχα που αναδίδει η ανάσα και τα λόγια τους πραγματικά ξεπερνούν το σύνηθες διασκεδαστικό και όπως σε πιάνουν και σένα να ψάχνεσαι για το τομάρι σου, σε οδηγούν στην αγανακτισμένη πολεμική κραυγή των Manowar

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ


Ο Τζούλιαν Άσσαντζ, εκ των βασικών υπευθύνων του Wikileaks


Διαρροή απόρρητων εγγράφων από αμερικανικές υπηρεσίες στο Wikileaks. Από το BBC μέχρι τα εγχώρια blogs το γεγονός σχολιάζεται ως απόδειξη της δύναμης του διαδικτύου, ενώ κάποιοι, πιο ενθουσιώδεις, κάνουν λόγο για το τέλος της μυστικής διπλωματίας και των κρατικών στεγανών γενικότερα. Χωρίς να θέλω να φανώ μικρόψυχος απέναντι στους σταυροφόρους της ιντερνετικής διαφάνειας, θα ήθελα να διατυπώσω κάποιες σοβαρές επιφυλάξεις.
Πρώτα απ' όλα, σιγά τις αποκαλύψεις. Τα περισσότερα, αν όχι όλα, από αυτά που "αποκαλύπτονται" είναι ήδη γνωστά ή τουλάχιστον τα υποψιάζονται πολύ περισσότεροι από αυτούς που θα διαβάσουν τα κατεβατά στο Wikileaks. Αυτό περιμέναμε για να μάθουμε, για παράδειγμα, ότι ο Αχμαντινεζάντ παρομοιάζεται με τον Χίτλερ ή ότι οι Αμερικάνοι βομβαρδίζουν κάθε τρεις και λίγο αμάχους στο Αφγανιστάν; Ακόμη όμως και οι πιο σοβαρές αποκαλύψεις  τι επίδραση μπορεί να έχουν στην παγκόμια πολιτική σκηνή. Στην πιο προχωρημένη εκδοχή άντε και να πέσει ένας πρόεδρος. Επάναληψη δηλαδή της πτώσης Νίξον, που ως γνωστόν άλλαξε τον ρου της ιστορίας (μπουχαχα). Με άλλα λόγια, η όλη διαδικασία μπορεί πολύ απλά να εξυπηρετεί τα παιχνίδια ανταγωνισμού μέσα στους ίδιους κύκλους εξουσίας, την οποία υποτίθεται χτυπάνε οι ατρόμητοι διαχειριστές του Wikileaks.

Σε ένα άλλο επίπεδο ανάγνωσης η εξύμνηση της δύναμης του διαδικτύου, που γίνεται η δύναμη κρούσης εναντίον του κλειστού συστήματος εξουσίας, μάλλον δίνει άλλοθι ακριβώς σε αυτό το σύστημα. Κακά και στραβά υπάρχουν σίγουρα, όμως αυτά επιδέχονται επιδιόρθωση και σε καμία περίπτωση δεν απαλλασσόμαστε από το ίδιο το πλαίσιο εκδήλωσής τους, αφού αυτό ακριβώς είναι που επιτρέπει στους τολμηρούς να ξεμπροστιάζουν τις παρεκτροπές. Έχουμε, με άλλα λόγια άλλη μια ευκαιρία "αντισυμβατικού" ύμνου στην ελευθερία του δυτικού κόσμου και τη δεδομένη ηθική υπεροχή των φιλελεύθερων αξιών.

Συμπέρασμα:
Οι αποκαλύψεις δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα, όταν δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση για το σύστημα που καταγγέλλεται. Συνιστούν απλά έφραση αυτοαναφορικότητας. Κάτι παρόμοιο με τα μεσημεριανάδικα που αποκαλύπτουν ποιος την έπεσε σε ποια και γιατί χώρισε ο Ρέμος από την Μακρυπούλια. Άσε που η Τατιάνα είναι χάρμα ιδέσθαι, σε αντίθεση με το ξέπλυμα τον Τζούλιαν Άσαντζ

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!

Είχα διαβάσει παλαιότερα ένα βιβλίο κάποιου Ολλανδού συγγραφέα με περίεργο όνομα. Σε αυτό ο ήρωας χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως απόλυτα προσαρμόσιμο σε διαφορετικές καταστάσεις και σχέσεις. Λέει μάλιστα ότι είναι σαν το υγρό που παίρνει το σχήμα του μπουκαλιού.
Ποτέ δεν ήμουν φανατικός περί τα πολιτικά. Πάντα έβλεπα με κατανόηση οποιαδήποτε άποψη κι αν υποστήριζαν οι όποιοι συνομιλητές μου. Γενικά είμαι άνθρωπος που ψάχνει εναγωνίως σημεία επαφής και συμφωνίας εκεί όπου άλλοι θεωρούν δεδομένη τη ρήξη. Για κάποιους αυτό υποδηλώνει ανασφάλεια, για άλλους απλά βαρεμάρα. Εγώ ακόμα δεν έχω καταλήξει για τα αίτια.
Τους τελευταίους μήνες όμως, η περιρρέουσα κατάσταση αναμονής της Αποκάλυψης με έχει σαφώς επηρεάσει. Παίρνω ανάποδες ακόμη και με τους γραφικούς φασίζοντες εθνικιστές, που μέχρι πρόσφατα μόνο θυμηδία μου προκαλούσαν. Τρελαίνομαι με τους ψύχραιμους φιλελεύθερους που βρίσκουν (επιτέλους) στο μνημόνιο την οδό προς την μετεξέλιξη της δύσμορφης ελληνικής κοινωνίας σε Θατσεριστάν. Αγριεύομαι με τους βολεμένους αριστερούς, που ρίχνουν μερικά πυροτεχνήματα (από τον παλιό καλό καιρό) στον αέρα και εμφανώς την ψάχνουν για να συνεχίσουν την "επανάσταση" εκ του ασφαλούς, νοούμενη βέβαια ως ομφαλοσκοπούμενη μαρξίζουσα φαντασίωση στο αστικό σαλόνι τους ή στο ρουστίκ εξοχικό τους. Αναγουλιάζω με τους δήθεν αριστερούς, επί της ουσίας φασίζοντες, μπλόγκερ, και τους αντίστοιχους φασίστες αριστερίζοντες,  που θεωρούν ότι με μερικές απλές κινήσεις θα καταρρεύσει το εκδοτικό κατεστημένο, θα δώσουν ένα μάθημα στις τράπεζες, θα στήσουν κρεμάλες για τους "προδότες πολιτικούς" και ό,τι άλλο κατεβάσει η κούτρα τους. Μέσα σε αυτόν το ορυμαγδό έχουμε και τη σύγκλιση Παπαχελά, Αλέκου Παπαδόπουλου (περαστικά - καθόλου ειρωνικά) και Κουρδιστού Πορτοκαλιού όσο αφορά την ανάγκη ταχύτατης εφαρμογής των φιλελεύθερων συνταγών για δραστικό περιρισμό του κράτους. Μύλος.
Μέσα σε αυτό τον καταιγισμό κυνισμού, ηλιθιότητας και αναισθησίας έπρεπε να διαβάσω τη συνέντευξη ενός Άγγλου συγγραφέα, του Τζόναθαν Κόου, για να βρω μία λογική προοπτική. Λέει λοιπόν ο συνονόματος του μεγάλου Σεμπάστιαν ότι η ακινησία, η απουσία ουσιαστικής αντίδρασης, ουσιαστικής αριστερής αντιπρότασης είναι φυσιολογική. Ο κόσμος δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει τι επίκειται. Όταν συμβεί αυτό, προσθέτω εγώ, θα θυμηθούμε μάλλον την Ρόζα και θα σαρκάσουμε την προβαλλόμενη από τον κύριο Παπαχελά αυτονόητη κατάληξη της επώδυνης προσαρμογής :
"Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο"!. ... Η "τάξη" σας είναι χτισμένη πάνω στην άμμο.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

ΠΡΟΣ ΜΠΑΜΠΗ


Τι πήγε στραβά στην Ιρλανδία; Ο άκρατος κρατικισμός; Ο διογκωμένος δημόσιος τομέας; Το ασφυκτικο για την επιχειρηματικότητα πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων; Ζούσαν οι Ιρλανδοί πιο πάνω από τις δυνάμεις τους; Και αν είναι έτσι, μας κοροϊδευαν τόσο καιρό με τους Κέλτικους τίγρεις, το πρότυπο φιλελεύθερης πολιτικής και ανάπτυξης και το ιρλανδικό θαύμα; Ο Μπάμπης (του Σκάι) παρακαλείται να δώσει διευκρινίσεις.
ΥΓ. Καλά, αυτή η σκατόφατσα, ο Ιρλανδός πρωθυπουργός, δεν υπάρχει!

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

ΕΒΔΟΜΗ ΑΙΣΘΗΣΗ

«Πολιτικές ηγεσίες, νομπελίστες, ακαδημαϊκοί, παγκόσμιοι τραπεζίτες, διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί επέδειξαν μια εντυπωσιακή ανικανότητα να προβλέψουν την επερχόμενη κρίση».

Ένα από τα αντικείμενα διδασκαλίας στη Νεοελληνική Γλώσσα της Γ´ Λυκείου είναι τα χαρακτηριστικά της προπαγάνδας. Η προβολή μίας αναπόδεικτης θέσης ως δεδομένης αλήθειας είναι ένα από τα σημαντικότερα μέσα του προπαγανδιστή. Δεν χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερη ευφυία για να διαπιστώσεις ότι αυτή η τεχνική εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες κατά κόρον σε σχέση με τη θεώρηση του κόσμου μας, του παρόντος και κυρίως του μέλλοντος. Με το πρόσχημα της χρεοκοπίας του "υπαρκτού σοσιαλισμού", πολλά χρόνια πριν την τυπική ληξιαρχική πράξη θανάτου του στα τέλη της δεκαετίας του '80, οικονομολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, ιστορικοί, ακόμη και σταρ του σινεμά προβάλλουν το "τέλος της Ιστορίας", ξεμπερδεύοντας μια κι έξω με την προοπτική ανατροπής του καπιταλισμού. Καλό παιδί και έξυπνο, λένε με άλλα λόγια, ο Μαρξ, παρασύρθηκε όμως από τις παιδικές ασθένειες του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, γενίκευσε τα αδιέξοδα που παρήγαγε στον 19ο αιώνα και δεν κατάφερε να συλλάβει τη δυνατότητά του να αναπροσαρμόζεται, να υπερβαίνει τις αντιφάσεις του και τελικά να θριαμβεύει νυν και εις τους αιώνας των αιώνων.
Αν κάποιοι προσάπτουν, ως κατηγορία, στον Μαρξ μία μεταφυσικού σχεδόν τύπου πρόβλεψή του για το τέλος του καπιταλισμού με την προλεταριακή επανάσταση, οι ίδιοι αυτοί κατήγοροι του Μεγάλου Μουσάτου μετατρέπονται σε Τειρεσίες και Βιβλικούς Προφήτες, θεωρώντας ότι έν το σύστημα εστί και ουδέν πέραν αυτού έξεστι είναι. Ένας από αυτούς τους σχετικά νεόκοπους  ιεροφάντες της μίας και μοναδικής αλήθειας είναι και ο Μίμης Ανδρουλάκης. Στο τελευταίο συγγραφικό αριστούργημά του Έβδομη Αίσθηση, αφού υπενθυμίζει ότι αυτός μας τα είχε πει για τα χάλια μας εδώ και κάνα χρόνο, αλλά βλακωδώς δεν τον ακούσαμε, προχωράει σε μία πραγματικά εντυπωσιακή διαπίστωση.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση, λέει, τους έπιασε όλους στον ύπνο. Τραπεζίτες, πολιτικοί, αναλυτές (πλην του Μίμη υποθέτω) και πάει λέγοντας πιάστηκαν με τις πυτζάμες μία ωραία πρωία πριν δυο χρόνια που ξεκίνησε το πανηγύρι. Αυτό κατά Μίμη είναι δεδομένο και με αφετηρία αυτήν την πραγματικότητα χτίζει όλη την υπόλοιπη συλλογιστική του για το τι δέον γενέσθαι. Κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης στα καθ' ημάς κλπ. κλπ. Η περίπτωση να έχει δρομολογηθεί αυτή η κρίση από τους ως άνω εκπεπληγμένους απορρίπτεται ασυζητητί και πάμε παρακάτω.
Αφού λοιπόν ο καθένας λέει ό,τι θέλει, διεκδικώντας όμως το αλάθητο, κι εγώ θεωρώ ως προϊόν δεδομένης πλάνης το πόνημα του Μίμη. Ο Eric Hobsbawm, ένας παλιός σύντροφός του, είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Βημαγκαζίνο ότι εξακολουθεί να απορρίπτει το σύστημα, χωρίς όμως να είναι πλέον βέβαιος για το πώς θα αλλάξει. Προφανώς έχει μία πιο σκεπτικιστική θεώρηση για το κύμα του αναθεωρητισμού από τους Ταλιμπάν του φιλελευθερισμού νέας κοπής, όπως ο Μίμης. 
Τι να περιμένει κανείς άλλωστε από έναν διανοούμενο που διατείνεται ότι θα μπορούσε να λιώσει σε τηλεοπτική αντιπαράθεση την Πετραλιά, αλλά έδειξε μεγαλοψυχία και της χαρίστηκε. Δεν κάνω πλάκα, το άκουσα με τα αυτιά μου σε ραδιοφωνική του εμφάνιση πρίν τις εκλογές του περασμένου χρόνου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο Hobsbawm δεν είναι ούτε υπήρξε βουλευτής φιλελεύθερων κομμάτων. Αντίθετα ο Μίμης είναι βουλευτής ενός τέτοιου wannabe κόμματος. Δεν το θέλει βέβαια και τόσο, αλλά τον παρακαλάνε και τον τραβολογάνε διάφοροι, με αποτέλεσμα να εισπράττει εκτός από τα συγγραφικά του δικαιώματα και τη βουλευτική αποζημίωση. Κουράγιο σύντροφε.

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Πότε;

Σήμερα, μεταξύ εσπρέσσο και καπουτσίνο, μιλούσαμε με έναν φίλο σχετικά με την προοπτική να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση. Πριν λίγο άκουσα αυτό το τραγούδι. Όταν χιλιάδες άνθρωποι θα πορεύονται και αντί για συνθήματα το τραγουδάνε (χωρίς φάλτσα, έτσι;) θα έχουμε ελπίδες.




Στὸ στῆθος μου ἡ πληγὴ ἀνοίγει πάλι
ὅταν χαμηλώνουν τ᾿ ἄστρα καὶ συγγενεύουν μὲ τὸ κορμί μου
ὅταν πέφτει σιγὴ κάτω ἀπὸ τὰ πέλματα τῶν ἀνθρώπων
Αὐτὲς οἱ πέτρες ποὺ βουλιάζουν μέσα στὰ χρόνια ὡς ποῦ θὰ μὲ παρασύρουν;
Τὴ θάλασσα τὴ θάλασσα, ποιὸς θὰ μπορέσει νὰ τὴν ἐξαντλήσει;
Βλέπω τὰ χέρια κάθε αὐγὴ νὰ γνέφουν στὸ γύπα καὶ στὸ γεράκι
δεμένη πάνω στὸ βράχο ποὺ ἔγινε μὲ τὸν πόνο δικός μου,
βλέπω τὰ δέντρα ποὺ ἀνασαίνουν τὴ μαύρη γαλήνη τῶν πεθαμένων
κι ἔπειτα τὰ χαμόγελα, ποὺ δὲν προχωροῦν, τῶν ἀγαλμάτων.
Γ. Σεφέρης Μυθιστόρημα

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

ΗΤΑΝΕ ΝΕΟΙ




Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Οι δρόμοι ήταν σκοτεινοί και λασπωμένοι
το πιάτο στο τραπέζι λιγοστό,
το φιλί στο κατώφλι ήταν κλεφτό
και έρωτες μέσα στις καρδούλες κλειδωμένοι

Ήτανε νέοι ήτανε νέοι, ήταν παιδιά
και έτυχε να ‘ναι και καλή σοδειά

Τα βράδια ξενυχτούσαν στα υπόγεια,
και σβάρνα ολημερίς στις γειτονιές
αχ! τα σοκάκια εκείνα κι οι γωνιές
σφιχτά που φυλάξαν τα τίμια λόγια

Ήτανε νέοι ήτανε νέοι, ήταν παιδιά
και έτυχε να ‘ναι και καλή σοδειά

Δεν ξέρανε πατέρα, μάνα σπίτι, μάνα σπίτι
έναν δεν δίναν για το σήμερα παρά
δε ρίχνανε δραχμές στον κουμπαρά
δεν κράταγαν μεζούρα και διαβήτη

Ήτανε νέοι ήτανε νέοι, ήταν παιδιά
και έτυχε να ‘ναι και καλή σοδειά

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

ΟΙ ΛΟΓΧΟΦΟΡΟΙ ΤΗΣ ΦΕΡΡΑΡΙ



Την έπεσαν λοιπόν στο Σάο Πάολο ένοπλοι, ληστές πιθανότατα, στον Τζένσον Μπάτον, οδηγό της Φόρμουλα 1 (ΜcLaren). Το συμβάν έδωσε αφορμή στους δημοσιογράφους που καλύπτουν το γκραν πρι της Βραζιλίας να αναφερθούν στην εγκληματικότητα και τις ακραίες οικονομικές και κοινωνικές αντιθέσεις της αχανούς αυτής χώρας, που είναι στην πρωτοπορία της επιταγής των καιρών "Κάντε τον Τρίτο και τον Πρώτο Κόσμο Δεύτερο και βλέπουμε". 
Δεν είναι τυχαίο ότι χρόνο με το χρόνο οι αγώνες της Φόρμουλα σε εξωτικές, μέχρι πρότινος, περιοχές του πλανήτη αυξάνονται. Τουρκία, Μαλαισία, Κίνα, Ινδία και ο κατάλογος γίνεται όλο και μεγαλύτερος. Το χαμηλότερο κόστος της διοργάνωσης σε αυτές τις χώρες είναι βέβαια βασικό αίτιο αυτής της στροφής, δεν είναι όμως το μοναδικό. Αυτοκινητοβιομηχανίες, εταιρείες πετρελαιοειδών, ελαστικών κ.ο.κ. βρίσκουν σε αυτές τις αναδυόμενες αγορές το μέλλον, που δεν μπορούν να διασφαλίσουν πλέον οι κορεσμένοι καταναλωτές της προηγμένης Δύσης. Η φάρμα μεγαλώνει και μαντρώνουμε και τ' αδέσποτα ή αυτά που αρμέγαμε και σφάζαμε με εκτροφή ελευθέρας βοσκής.
Εννοείται ότι το όλο εγχείρημα έχει και τις αναταράξεις του. Στην πρώτη φάση του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, στον ύστερο 19ο αιώνα, τη νύφη, ενίοτε, την πλήρωναν οι στρατιώτες του βρετανικού αυτοκρατορικού στρατού (π.χ. Λογχοφόροι της Βεγγάλης - αγαπημένη σειρά περιπέτειας στα 70s). Σήμερα αυτοί που ρισκάρουν είναι λιγότεροι, με πυρίμαχες φόρμες και πολύ πιο καλοπληρωμένοι, αν και οι μάχες που δίνουν δεν υστερούν, από άποψη ντεσιμπέλ τουλάχιστον, από τις κανονικές μάχες των αποικιακών στρατευμάτων πριν 100 χρόνια.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

ΕΝΑΣ ΠΑΠΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ

Πριν από τρεις δεκαετίες περίπου ήμασταν οικογενειακώς για διακοπές στην Κρήτη. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου ήταν (και είναι) τρελαμένος με το σινεμά και απαιτούσε κάθε τρεις και λίγο να κατεβαίνουμε από το χωριό στο Ρέθυμνο, για να βλέπουμε ό,τι ταινία κυκλοφορούσε στα δυο-τρία θερινά της πόλης. Ήταν γενικά αυτό που λένε μια άχαρη φάση του παρελθόντος μου, όπως και πολλών άλλων παιδιών στην αρχή της εφηβείας τους. Πολύ βαρεμάρα, γκρίνια και γενικά αυτό που λέμε δεν ξέρω τι μου φταίει. Αυτές οι κάθοδοι στο Ρέθυμνο όμως ήταν καλή φάση.
Ένα βράδυ λοιπόν σκάω με τον σινεφίλ αδελφό στο σινεμά του δημοτικού κήπου, όπου και έπαιζε μια ισπανική ταινία ονόματι "Γκουέρνικα". Αμέσως ξίνισα, καθώς οτιδήποτε πλην των αγγλόφωνων ταινιών στην Α' Γυμνασίου μου φαινόταν χειρότερο και από την παρακολούθηση σχολικού μαθήματος. Λίγες μέρες πριν είχα άλλωστε υποχρεωθεί στην παρακολούθηση του "Αγγίρε, η μάστιγα του Θεού" με τον Κλάους Κίνσκι ως Ισπανό κονκισταδόρ να σφάζει ιθαγενείς στον Αμαζόνιο, ομιλώντας άπταιστα γερμανικά. Μια γαλλόφωνη ταινία παραέπεφτε βαριά στο καπάκι. Τεσπά, αν και θα προτιμούσα το "Ζόμπι εναντίον κανιβάλλων", που παιζόταν σε κοντινό σινεμά, εξαναγκάστηκα σε άλλη μία κουλτουροκατάσταση.
Παρ'όλα αυτά ο μεγάλος αδελφός δικαιώθηκε. Το κλίμα της ταινίας ήταν νοσηρό και σου ανακάτευε το στομάχι σαφώς περισσότερο από  εκατό ξεντεριασμένα ζόμπι στα χέρια των κανιβάλλων (παρεμπιπτόντως, το ιταλικό, αγγλόφωνο όμως, αριστούργημα το είδα δυο - τρεις μέρες μετά). Θυμάμαι κάτι φασίστες να βασανίζουν σαδιστικά διαφόρους υπό τα επιδοκιμαστικά βλέμματα των παπάδων ενός ισπανικού χωριού κοντά στην Γκουέρνικα. Ο αρχηγός τους μάλιστα, πριν αρχίσουν οι εκτελέσεις έπινε ωμό αυγό από ποτήρι κολωνάτο (μπλιαχ). Οι παπάδες αισθάνονταν δικαιωμένοι με τη φασιστική βία, καθώς αρκετά μέτρα σελιλόντ πριν είχαν φάει κάτι φάπες (και κλοτσιές) από τους εξαθλιωμένους χωρικούς, που απαλλοτρίωσαν κάπως αυθόρμητα, είναι αλήθεια, την τοπική εκκλησιαστική περιουσία.
Ήμουν παντελώς άσχετος περί τον ισπανικό εμφύλιο και εξακολούθησα να είμαι για αρκετό καιρό μετά την ταινία. Παρ' όλα, αυτά από τότε είχα την εντύπωση ότι η εκκλησία στην όλη υπόθεση είχε πολύ άσχημη ανάμειξη. Εντύπωση απολύτως ορθή, όπως διαπίστωσα αργότερα, όταν διάβασα πέντε πράγματα σχετικά. 
Ωραίο πάντως το Ρέθυμνο του '80...Είμαι λοιπόν στον καναπέ, αγκαλιά με το λάπτοπ μετά από μια απλή εγχείρηση (τίποτα σοβαρό - μην ανησυχείς αναγνώστη μου) τριάντα χρόνια από τότε, εβδομήντα από τη νίκη του Φράνκο. Η βαρεμάρα χτυπάει στα ίσια την αντίστοιχη του 13άρη σε διακοπές με τους γονείς, ο πόνος της τομής με κάνει να θυμάμαι τις τομές των μονίμων κατοίκων Αμαζονίου στους αεροναυαγούς της τροπικής ζούγκλας και τότε...τσούπ, μεταξύ facebook και μελέτης των προεκλογικών εξαγγελιών του Θανάση Χειμωνά (όποιος δεν ξέρει ποιες είναι, να πάει να μάθει) μπαίνω στο σάιτ του BBC. Στις πρώτες ειδήσεις η επίσκεψη του γερμανοραμολί πάπα στην Ισπανία και η φοβερή του δήλωση: "Σήμερα στη Ισπανία η εκκλησία αντιμετωπίζει επιθετικότητα αντίστοιχη με αυτήν της δεκαετίας του '30". Λίγο ακόμη και ο Μπένυ ο 16ος θα ζητήσει από τον συνομήλικό του στρατηγό Φράνκο, να (ξανα)επιβάλει την τάξη. Ρε, δεν είμαστε καλά. Σήκω Χριστόδουλε να δεις τον κολλητό σου να χαρείς.

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

ΑΛΚΗΣ ΣΤΕΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Η ανάλυση-παρλάτα του Λαζόπουλου συνιστά διαχρονική αξία. Είναι ο μόνος διαχρονικός Υπουργός Προπαγάνδας. Επί προσφάτου διακυβερνήσεως από την επάρατον δεξιά (με εσάνς παλαιοπασόκ) αυτό ήταν φανερό, γιατί ήταν πιο ξεκάθαρες οι προοπτικές. Στηρίζουμε την ηθική μυγοσκοτώστρα Κωστάκη, μην γίνει καμιά πλάκα και τον φύγουν πριν το προβλεπόμενο.
 Τώρα, επί "σοσιαλισμού", παίζει το "κολυμπάμε σε θολά νερά" και διασφαλίζουμε ότι σε λίγο κανείς δεν θα βλέπει τίποτα από τη θολούρα. Ψιλοβρίζουμε Γιωργάκη, επί της ουσίας όμως τι λέμε στον συντηρητικό και βολεψάκια, κατά βάση, μέσο τηλεθεατή; Τα πράγματα είναι χάλια και η καταστροφή είναι δρομολογημένη, οπότε; Άντε να εκτονωθούμε με την κριτική του κώλου (στην κυριολεξία, καθώς οι κλανιές και η σκατολογία είναι must για τον Λάκη) και μετά, ανεξαρτήτως τι θα ψηφίσουμε (ή και χωρίς να ψηφίσουμε), να συνεχίσουμε την απέλπιδα προσπάθεια να πιαστούμε από "ρεαλιστικές" λύσεις, συνεχώς, βεβαίως, αναμορφούμενες επί το ρεαλιστικότερον, όπως επιτάσσουν οι "ραγδαίες εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό", που λέει και ο Χατζηνικολάου.
Κατά καιρούς, βέβαια, πετάει κάτι ηρωικά "Ο κόσμος θα σας διαλοστείλει όλους", "Ο κόσμος βράζει", τα οποία όμως είναι άσφαιρα εκ προμελέτης.  Ποιος κόσμος; Αυτοί που μέχρι τώρα ήταν βολεμένοι και το μόνο που θέλουν είναι να συνεχίσουν ατσαλάκωτοι, ακόμη κι αν ο διπλανός τους βουλιάζει; Είναι σαν να λέει διεκπεραιωτικά ο δάσκαλος σε μαθητές που μισούν το σχολείο ότι πρέπει να είναι προσεκτικοί στη διάρκεια του άνευρου και βαρετού μαθήματος. Είναι προφανές ότι δεν έχει σημασία μόνο τι λες, αλλά και σε ποιους το λες και σε ποιες συνθήκες.
Δεν ξέρω αν στο νέο σκηνικό που ετοιμάζεται ο Λάκης θα συνεχίσει να παίζει το ρόλο του. Γιατί όχι όμως; Μιλάμε για τον Άλκη Στέα της πολιτικής σάτιρας. Ευτυχείτε!

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Ε ΡΕ ΘΑΤΣΕΡ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ

 Οι ενδιάμεσες εκλογές για τη Γερουσία ήταν  οι τίτλοι τέλους για τη σοσιαλίζουσα (λέμε τώρα) πολιτική Ομπάμα. Ας θυμηθούμε πώς ξεκίνησαν όλα πριν δύο, περίπου, χρόνια. Οικονομική κρίση, αύξηση της ανεργίας και μας προκύπτει ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος, ψελλίζοντας κάτι περί ελέγχου του χρηματοπιστωτικού συστήματος και φωνάζοντας για μεταρρύθμιση (δημιουργία από την αρχή ουσιαστικά) του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, κυρίως σε σχέση με τη νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ως γνωστόν, ακόμη και για απλές περιπτώσεις προβλημάτων υγείας, όποιος δεν έχει ιδιωτική ασφάλεια, μάλλον πηγαίνει άκλαφτος in the land of the free. Κατά τ' άλλα, στην εξωτερική πολιτική, το ίδιο βιολί με τους προκατόχους του. Κλιμάκωση του πολέμου στο Αφγανιστάν, διασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων στο Ιράκ με κυβέρνηση Κουίσλινγκ κλπ.
Γιατί θα μου πείτε τα αναφέρω τα γνωστά και αυτονόητα; Μα γιατί ακριβώς, για κάποιους δεν είναι αυτονόητα. Ενώ ο καπιταλισμός διέρχεται από βαθιά κρίση, αντιμετωπίζοντας την πρόκληση από τις αναταράξεις της ολοκλήρωσης πλέον της ενσωμάτωσης του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και, κυρίως, του Τρίτου Κόσμου (λέγε με Κίνα και Ινδία), τα περίφημα think tanks έχουν έτοιμες τις απαντήσεις σε όσους επαναφέρουν την "παλιομοδίτικη" μαρξική και μαρξιστική κατάδειξη των αδιεξόδων της "ελεύθερης" οικονομίας. Τα προβλήματα της ελεύθερης οικονομίας, λένε τα tanks, έχουν τη ρίζα τους στην απουσία επαρκούς ελευθερίας. Εννοούν, βεβαίως ότι πρέπει να σαρωθούν τα θεμέλια του κοινωνικού κράτους και στην Ευρώπη, ακολουθώντας το αμερικάνικο πρότυπο. Χαρακτηριστικά επ' αυτού είναι τα κρωξίματα του όψιμου φιλελευθερολιγούρη Ανδρουλάκη, στα καθ' ημάς. Με άλλα λόγια, το μήνυμα συνοψίζεται στο ότι το φάρμακο για τα προβλήματα του ανεξέλεγκτου μονοπωλιακού καπιταλισμού είναι να γίνει πιο ανεξέλεγκτος. Είναι σαν λέμε ότι η λύση για τον χρήστη ηρωίνης είναι να αυξήσει τις δόσεις του.
Ερχόμαστε λοιπόν στον Μπαράκ. Πλήρης αποτυχία της πολιτικής του καταπολέμησης της ανεργίας, χαμηλός ρυθμός ανάκαμψης, ηθικά απαράδεκτο χαρακτηρίστηκε από τους "δεξιούς" το νέο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Τον στείλαμε άκλαφτο και επιβεβαιώσαμε ότι η κρίση χρειάζεται την Θάτσερ της. Πού 'σαι ρε βαρώνη;

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, ΡΕ ΦΙΛΕ;

Βαδίζουμε σαν συμπαγής ομάδα από έναν απόκρημνο και δύσκολο δρόμο, πιασμένοι γερά χέρι με χέρι...
                                                                 Β.Ι.Λένιν "Τι να κάνουμε"



Καθώς λοιπόν βαδίζουν, πιασμένοι γερά χέρι με χέρι,
περνώντας απ' την άκρη του απόκρημνου βράχου,
με ελεύθερα παρμένη απόφαση,
μοιάζουν πια σαν σκιές που απόμειναν πάνω στην πέτρα
κάτω απ'το φως του φεγγαριού.

Τους κλάψανε, μα τους θυμούνται,
ακόμη και με συγκίνηση, κάποιοι.
Καλού κακού όμως μας λένε ότι εκεί στο βουνό δεν πρέπει να δοκιμάσουν άλλοι ν' ανέβουν.
Τα χέρια μας να 'χουμε λεύτερα, να κολυμπήσουμε μέσα στον βάλτο.

Κι εκεί ψηλά οι σκιές,
δεν μας καλούνε σ'αγώνα,
ψιθυρίζουν μονάχα,
πιασμένοι γερά χέρι με χέρι,
σφίγγουν τα δόντια και κλαίνε,
κάτω απ'το φως του φεγγαριού.

Πιασμένοι γερά, χέρι με χέρι,
στα όνειρά μας και μεις περνάμε απ' τον απόκρημνο βράχο.
Μα όταν ξυπνάμε;
Όλοι στο βάλτο, 

κάτω απ´ το φως του φεγγαριού.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ ΖΕΙ

Είναι τελείως γελοίο. Δήθεν άνετα, ανεξάρτητα και γουάου blogs  (πολλά έχουν αναβαθμιστεί σε com) προμοτάρουν χοντρά υποψηφίους σε Κυψέλη και Παγκράτι και Μοσχάτο και Γλυφάδα και Ραφήνα (που θα πάμε για ρετσίνα). Δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα. Συμπέρασμα: Τι κατεστημένα και διεφθαρμένα ΜΜΕ και μαλακίες; Στην Ελλάδάρα αρκεί να στήσεις ένα blog, για ν' αρχίσεις να τα πιάνεις, όπως αρκεί να σκάσεις 0 (μηδέν) ευρώ για να στήσεις γκρουπάδικο και να βγάλεις τη μεζονέτα σου. Το ελληνικό όνειρο κάνει το αμερικάνικο να ωχριά.

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Η ΦΑΡΣΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ


Πολλοί δάσκαλοι και καθηγητές θα άφηναν όλη την Ελλάδα αγράμματη, για να τσιμπήσουν κάνα ιδιαίτερο παραπάνω.
Πολλοί φοροδιαφεύγοντες επιχειρηματίες θα απέλυαν όλους τους δημοσίους υπαλλήλους, για να λυθεί το δημοσιονομικό πρόβλημα.
Πολλοί διαμαρτυρόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι θα ξαναψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αρκεί να έχουν τη δουλίτσα τους και καμιά καλή θεσούλα σε επιτροπούλα.
Πολλοί γιατροί θα άφηναν τον ασθενή τους να πεθάνει, δίνοντας προτεραιότητα σε κάποιον που θα έδινε φακελλάκι.
Πολλοί αριστεροί του καναπέ θα γίνονταν φιλελεύθεροι, αν γινόταν καμιά πλάκα και η αταξική κοινωνία βρισκόταν προ των πυλών.
Πολλοί μαθητές και φοιτητές, επικαλούμενοι την ανάγκη αναβάθμισης της παιδείας, θα κατέστρεφαν σχολεία και πανεπιστήμια.
Πολλοί συμπολίτες μας έχουν αναγάγει σε απόλυτη αξία το ρητό "Μακριά απ' τον κώλο μας κι όπου θέλει να 'ναι".

Όλο αυτό το έργο ανεβαίνει στην Ελλάδα. Ας μην μεμψιμοιρούμε ρε παιδιά,  θα έλεγαν κάποιοι. Δεν είναι κακό. Αλλού συμβαίνουν χειρότερα. Τι θα λέγαμε όμως αν:
Πολλοί μαγαζάτορες του Αγίου Παντελεήμονα σκότωναν 5-6 Αφγανούς για να δουν κάναν πελάτη παραπάνω;
Οι φασίστες κατάφερναν να μετουσιώσουν σε ψήφους το 1/3 των Ελλήνων που ασπάζονται τις ιδέες τους;
Πολλές κυριούλες του Αγίου Παντελεήμονα χειροκροτούσαν τους χρυσαυγίτες, που θα έλιωναν έναν "ρυπαρό λαθρομετανάστη" ενώπιόν τους;
Οι πραγματικοί φασίστες γίνονταν το νέο mainstream θέαμα στα τηλεπαράθυρα, μετά τις κωμικές καρικατούρες τους;
Πολλοί νταβατζήδες του Αγίου Παντελεήμονα γίνονταν οι νέοι Λεωνίδες του ελληνισμού;
Οι φασίστες γίνονταν ο κρυφός άσσος του συστήματος όπως στον μεσοπόλεμο;

Προφανώς, δεν θα λέγαμε τίποτα. Όχι μόνο από φόβο προς τις τραμπούκικες συμμορίες τους ούτε μόνο από αδιαφορία παχύδερμου. Δυστυχώς, η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν θα αντιδρούσαμε, γιατί απλούστατα είμαστε τρομοκρατημένοι απ' όσα συμβαίνουν στο όλο και πιο ανασφαλές σύμπαν μας και ως γνωστόν κάθε κότα θέλει τον φασίστα της.
Οδεύουμε με τα χίλια προς τον εκφασισμό της κοινωνίας μας. Πλήθη θα παρακαλάνε για τον εμπνευσμένο και στιβαρό αρχηγό που θα σαρώσει την παραπαίουσα δημοκρατία μας, "για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους". Οι πλέον ευαίσθητοι θα το κάνουν, βέβαια, με βαριά καρδιά, κλαψουρίζοντας σιβυλλικά αποφθέγματα. Το 'χουμε ξαναδεί το έργο. Όπως βέβαια και το τέλος του. Όταν επιστρέψουμε στην οδό της "δημοκρατικής νομιμότητας", θα απαιτήσουμε την παραδειγματική τιμωρία των βιαστών της δημοκρατίας. 

Όλο το παραπάνω σενάριο, δυστυχώς, είναι πολύ καλό για να γίνει πραγματικότητα. Οι φασίστες, ως οργανωμένη πολιτική δύναμη δεν χρειάζονται πλέον. Κάτι θλιβερές απομιμήσεις των διαβόητων ταγμάτων εφόδου και κάτι στερημένες εθνοβλαμμένες με ντουντούκες στις συγκεντρώσεις των "αγανακτισμένων πολιτών" περισσότερο θυμίζουν περσινά, ξινά σταφύλια, παρά την εμπροσθοφυλακή του ολοκληρωτισμού. Αυτήν τη φορά τα πράγματα είναι χειρότερα. Ο φασισμός μας έχει καταλάβει. Δήθεν παλεύοντας ακόμα με τις τελευταίες δυνάμεις που μέσα μας, τάχα μου, αντιστέκονται, καταριόμαστε τους μαλάκες τους φασίστες που δεν εμφανίζονται, για να μας δώσουν τουλάχιστον ένα άλλοθι για τον εκφασισμό μας. Καθώς περνούν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια και οι φασίστες δεν  έρχονται, οι στίχοι του Καβάφη ξανακούγονται παραπονιάρικα: "Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις".

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

FACEBOOK

                          

Περνάμε μια ζωή υποδυόμενοι ρόλους. Βασικός νόμος της κοινωνικής ψυχολογίας ή της σκέτης ψυχολογίας ή μήπως της απλής μπαρουφολογίας; Θα σας γελάσω. Η ως άνω διαπίστωση όμως με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Είτε το θέλουμε είτε όχι πορευόμαστε πάνω σε μια σκηνή θεάτρου με τον εαυτό μας σε ρόλο ηθοποιού και θεατή. Η ταύτιση των δύο, όταν επιτυγχάνεται, δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι έχουμε αποτινάξει την υποχρέωση να υποδυόμαστε κάποιον και ότι, επιτέλους, ΕΙΜΑΣΤΕ αυτός ακριβώς ο κάποιος. Οποία πλάνη, βεβαίως, βεβαίως. Αυτοί οι απλοϊκοί προβληματισμοί πρωίμου εφηβικής αναζητήσεως επανέκαμψαν στο μυαλό ενός σιτεμένου πουρέιτζερ με αφορμή τα όσα όμορφα, γελοία, συναρπαστικά και ανιαρά λαμβάνουν χώρα καθημερινά στο Facebook.
Εδώ και δυο χρόνια είμαι φαν του δημοφιλούς ιστοχώρου κοινωνικής δικτύωσης. Έχω γύρω στους τριακόσιους φίλους, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι παλιοί μαθητές μου. Κάποιους απ' αυτούς είχα να τους δω καμιά δεκαπενταριά χρόνια, ενώ πρόσφατα επανασυνδέθηκα ηλεκτρονικά με παλιούς συμφοιτητές, χαμένους εδώ και μια εικοσαετία. Από μόνο του αυτό συνιστά θετικό στοιχείο. Ταυτόχρονα, σπάω πλάκα με τις έξυπνες ατάκες που πετάνε στο status τους, λέω και γω τα δικά μου, τους πατάω like, μου πατάνε like και η ζωή συνεχίζεται. Είναι προφανές ότι πρόκειται για μια χαλαρή παρέα, που λέμε πολλά και τίποτα και εκτίθεται ο καθένας ανάλογα με τη μούρλα ή τη σοφία που κουβαλάει (όπως το πάρει κανείς). Τέλος πάντων, δεν είναι η λύση στις υπαρξιακές αγωνίες μας (που εγώ δεν έχω) ούτε το βήμα για να κάνουμε ιδεολογικό ή πολιτικό κήρυγμα (που εγώ το βαριέμαι), είναι όμως σίγουρα καλή φάση. Πώς θα ήταν η ζωή χωρίς τις φιλικές συντροφιές, τη χαλαρή διάθεση μιας μπύρας με μερικούς ανθρώπους που γουστάρεις και όλα τα σχετικά; Προφανώς χάλια. Ε, λοιπόν, το fb είναι μια πιο φτηνή και σίγουρα πιο "εύκολη" παρόμοια δραστηριότητα. 
Εδώ λοιπόν έρχονται κάποιοι και αρχίζουν τις ιστοριούλες. Δεν αναφέρομαι σε κακοήθεις που χακάρουν λογαριασμούς, κουτσομπολεύουν και "αξιοποιούν" το υλικό που δημοσιεύουν οι χρήστες. Πέρα από την ποινική πλευρά του θέματος, της οποίας η σοβαρότητά είναι προφανής, επί της ουσίας πιστεύω ότι είναι πρόβλημα του χρήστη, που βλακωδώς εξέθεσε πλευρές του εαυτού του, χωρίς να είναι σε θέση να αντέξει τη δημοσιοποίησή τους. Ας πρόσεχε, αν είναι ενήλικας, ή ας πρόσεχαν και οι γονείς, αν πρόκειται για παιδί. 
Όλα αυτά είνα γνωστά, υπάρχουν όμως τα χειρότερα. Κάποιοι θεωρούν ότι το fb είναι το βήμα να διδάξουν, να προπαγανδίσουν, να το παίξουν κάποιοι. Στο τελευταίο θα σταθώ. Υποστηρίζεται ότι γενικά στο διαδίκτυο είναι εύκολο να υποδυθείς ρόλους. Εγώ νομίζω  το αντίθετο. Μάλλον είναι πιο δύσκολο. Για έναν χρήστη με μέτρια εμπειρία η δηθενιά κάνει μπαμ. Αυτό που στη δια ζώσης επικοινωνία καλύπτεται από τη γλώσσα του σώματος, τις προσποιητές (καλοδουλεμένες, όμως, γκριμάτσες) ή απλά από τη μειωμένη προσοχή του ακροατηρίου, στην οθόνη του υπολογιστή εμφανίζεται μεγιστοποιημένο. Ο δακρύβρεχτος λυρισμός δεν συγκινεί, αλλά μοιάζει με φτηνό μελό του '60. Η δήθεν άνεση, η και καλά μαγκιά, φωνάζει από μακριά ως αντανάκλαση ανασφάλειας. Οι βαρύγδουπες σοφίες εκπίπτουν άμεσα σε αντικείμενο καταιγιστικής καζούρας. Και δεν είναι μόνο ο γραπτός λόγος που διαλύει και αποκαλύπτει εύκολα τον κακό ηθοποιό. Το πολυπληθές ακροατήριο καθιστά την προσπάθειά του να "το παίξει" περίπου αδύνατη. Αν γλυτώσει απ' τον πρώτο θα την βρει απ'τον δεύτερο ή τον τρίτο. Ακόμη χειρότερα, μπορεί να μην του την πει κανείς, θα τύχει όμως της σιωπηρής απαξίωσης από τη "σιωπηρή πλειοψηφία". Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γκρουπ του fb "Καποιες φορές η σιωπή λέει βαριές κουβέντες".

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ

Πολλοί είναι αυτοί που διαπιστώνουν ενίσχυση του δυναμισμού της πολιτικής, κατάδειξη της ανανεωτικής δύναμης της δημοκρατίας, αξιοκρατία να φαν' κι οι κότες, επιδοκιμάζοντας το χαμηλό μέσο όρο ηλικίας των σύγχρονων πολιτικών ηγετών. Τι να πρωτοθυμηθώ; Μπλερ, Κάμερον, Θαπατέρο, ο νέος ηγέτης των Εργατικών (δεν θυμάμαι τ'όνομά του), Σαρκοζί (αυτός είναι καραμεσήλιξ και βάλε, έχει όμως μόνιμη σχέση με νεανική χαζοχαρουμενιά), Ομπάμα, όλοι σχεδόν οι ηγέτες του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ και πολλοί άλλοι είναι η ζωντανή απόδειξη ότι στον ευνομούμενο, δημοκρατικό νέο κόσμο μας οι νέοι παίρνουν το μέλλον στα χέρια τους. Ακόμη και στη γεροντοκρατούμενη Ελλάδα είδαμε μέσα σε λίγα χρόνια δύο πρωθυπουργούς μεταξύ 40 και 50 (και κάτι), πράγμα πρωτοφανές, αν σκεφτούμε ότι στη χώρα - παιδική χαρά που ζούμε ακόμη και οι ποδοσφαιριστές θεωρούνται ώριμοι κοντά στα 30. Ειδικά στην περίπτωση του Ομπάμα μάλιστα επισημαίνεται και η φυλετική καταγωγή, ούτως ώστε να καταλήξουμε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι τα στεγανά της ηλικίας, του φύλου και της φυλής δεν παίζουν πλέον κανένα ρόλο στις σύγχρονες δημοκρατίες.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ποια είναι η ηλικία των επικεφαλής του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Παγκόσμιας Τράπεζας, της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των Η.Π.Α., του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και όλων αυτών των οργανισμών, που δικαίως ο Τσόμσκι θεωρεί ότι συγκροτούν μία οιονεί παγκόσμια κυβέρνηση; Όλοι σχεδόν είναι πάνω από 60, ενώ αποπνέουν την ανατριχιαστική σοβαρότητα της πραγματικής εξουσίας. Μήπως πολύ απλά η κυριαρχία νέων, άπειρων και "ταπεινής" καταγωγής πολιτικών υποδηλώνει εν τέλει τον υποβιβασμό της ίδιας της πολιτικής στη Β' Εθνική; Μήπως η πολιτική έχασε πλέον και τα όποια ερείσματα είχε στο μηχανισμό λήψης ουσιαστικών αποφάσεων και λειτουργεί αποκλειστικά ως ριάλιτυ με νέους κι ελαφριούς ή απλά ελαφριούς (βλ. Μπερλουσκόνι);
Αν πάντως αυτή η υπόθεση εργασίας ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, θέλω την Κάρλα άμεσα στη γαλλική προεδρία και εκτενή κάλυψη των καλοκαιρινών διακοπών της σε εξωτικές παραλίες. Όλοι θα είμαστε (ακόμη) πιο ευτυχισμένοι, άσε που οι Γάλλοι πολίτες θα σταματήσουν να πληρώνουν την επεξεργασία των φωτογραφιών του προέδρου τους όταν φοράει μαγιό και τα σωσίβια περισσεύουν.Vive la France, vive les jeunes!

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

ΟΙ ΙΖΝΟΓΚΟΥΝΤ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ


"Μην αγοράζετε τις εφημερίδες τους". "Κλείστε τα κανάλια τους". "Δώστε ένα μάθημα στους νταβατζήδες των Μ.Μ.Ε". Αυτά υπό μορφή κραυγών. Από κοντά και το υπονοούμενο: "Στηρίξτε τα μπλογκ, την ελεύθερη φωνή των πολιτών".
Αν όλο αυτό το σκηνικό δεν είναι πρότυπο λαϊκιστικής, χοντροκομμένης χειραγώγησης, τότε ο λαϊκισμός δεν υπάρχει. Το κάλεσμα σε μποϊκοτάζ κάποιων Μ.Μ.Ε. ή συγκεκριμένων δημοσιογράφων βρωμάει αλαζονεία στην καλύτερη και ύποπτα κίνητρα στη χειρότερη των περιπτώσεων.
Κι εγώ θέλω να κράζω και να παίρνω στο ψιλό τους παραφουσκωμένους τηλεαστέρες και opinion makers της συμφοράς, όμως ποτέ δεν θα έλεγα μην τον κοιτάς, μην τον ακούς. Δεν είναι καλύτερο το "Άκου τι λέει ο καραγκιόζης"; Εκτός κι αν κάποιοι θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση των χαλίφηδων.

ΥΓ. http://stavros-marinis.blogspot.com/2010/10/lady-g-shopping-therapy.html

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

ΟΥΓΓΡΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ


Τις τελευταίες ημέρες ένας φίλος μου με παρεξηγήσιμες υπερδεξιές θέσεις, ο αριστερός Δελαστίκ, ο όλα τα σφάζω Λαζόπουλος και πολλοί άλλοι, υποθέτω, υμνούν τη δεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας, που "πέταξε έξω από τη χώρα το ΔΝΤ". Ταυτόχρονα, βέβαια, αναθεματίζουν τον εθνοπροδότη Γιωργάκη που μας έριξε στα νύχια του ευαγούς, εν Νέα Υόρκη εδρεύοντος, ιδρύματος. Ας υπενθυμίσω λοιπόν στους εθνοαριστερούς, φίλους και μη, ότι η μήτρα του λεγόμενου δημοσιονομικού προβλήματος ανά την Ευρώπη και τον κόσμο είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Ο όποιος Ούγγρος λεβέντης ή ο Έλλην "γκαουλάιτερ" (τι άλλο θα ακούσουμε) δεν είναι παρά απλοί διαχειριστές , για να μην πω βαποράκια, του υπεριμπεριαλισμού. Ολίγον αρτηριοσκληρωτικό μου φαίνεται τώρα που το βλέπω αυτό που έγραψα, πλην όμως πέρα για πέρα αληθινό.
Τι λένε επί της ουσίας οι προασπιστές της εθνικής κυριαρχίας Ούγγροι και οι δήθεν αντίπαλοί τους, υπέρμαχοι της διεθνούς δημοσιονομικής πειθαρχίας; Ένα είναι το σύστημα. Η απορρυθμισμένη οικονομία και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Η δήθεν αντίσταση του Ούγγρου ποιο πραγματικό νόημα έχει; Επί σειρά ετών το ΔΝΤ στράγγιξε τις κοινωνικές παροχές και τους μισθούς μέσω του αντίστοιχου προγράμματος της σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Οι εξοργισμένοι Ούγγροι έδιωξαν με τις κλωτσιές τους σοσιαλιστές και ω του θαύματος, η δεξιά κυβέρνηση βρήκε τη λύση. Φορολογούμε τις τράπεζες και απαλλάσσουμε το λαό από επιπλέον βάρη. Ποιον κοροϊδεύουν; Ποιες τράπεζες φορολογούν; Τα μικρά υποκαταστήματα του παγκόσμιου πιστωτικού συστήματος; Μπορεί κάποιος εκφραστής του συστήματος της δήθεν ελεύθερης οικονομίας να δαγκώσει το χέρι που τον ταϊζει; Μάλλον όχι. Δίνουν πίσω κάτι από αυτά που έχασαν θεσμικά και μισθολογικά οι εργαζόμενοι; Όχι βέβαια. Η δουλειά έγινε από τους κακούς σοσιαλιστές και τώρα ήρθαν οι καλοί λαϊκοί δεξιοί (γεια σου ρε Γιακουμάτε) να γλείψουν τις πληγές του πάσχοντος λαού. Με άλλα λόγια μιλάμε για τη γνωστή ανακριτική μέθοδο του απειλώ και σώζω σε εθνική, πανευρωπαϊκή και προσεχώς παγκόσμια κλίμακα.

Γιάννης Η. Χάρης: Κατ’ ευθεία γραμμή απόγονος

Γιάννης Η. Χάρης: Κατ’ ευθεία γραμμή απόγονος

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

ΤΡΕΛΑΝΤΩΝΗΣ


Η Καστέλλα έχει για μένα κάτι μαγικό και δεν εννοώ την αυτονόητη σύνδεσή της με τη θρυλική ομάδα του Πειραιά. Τι μαγικό θα μου πείτε; Μάλλον πόλη της Μέσης Ανατολής θυμίζει για τους "αντικειμενικούς" παρατηρητές, έτσι όπως ξεπροβάλλει από την ακτογραμμή σαν τσιμεντένιο βουναλάκι. Για άλλους πάλι είναι το διαμέρισμα με θέα θάλασσα, αλλά και μια εσάνς (ψευτο)κουλτούρας, που τους διαφοροποιεί από τους απενοχοποιημένους νεόπλουτους της Εκάλης και της Βουλιαγμένης.
Εγώ όλα αυτά, αναγνώστη μου, τα 'χω γραμμένα. Ούτε όμως είναι ταυτισμένη με βόλτες, μπύρες, έρωτες , απογοητεύσεις ή χαρές. Για την ακρίβεια, ελάχιστα έως καθόλου την έχω περπατήσει, την έχω όμως μέσα στην καρδιά μου. Μια χάρτινη Καστέλλα, με παλιά γραμματοσειρά, με πολυτονικό, με σκόνη, εξοχική χωρίς σπίτια, με ζωγραφιές ανάμεσα στη δημοτική της Π.Σ. Δέλτα, με τα τέσσερα αδέλφια να ακολουθούν την Αγγλίδα δασκάλα που ήπιε "κάτι κανελλί" κι έγινε κουρούμπελο, με θέα το λιμάνι με τα ατμόπλοια, με το σκληρό εξώφυλλο του Τρελαντώνη μπανταρισμένου και ματωμένου.
Ήμουν στην Α' Δημοτικού όταν το διάβασα και παραμένει το λογοτεχνικό μου ορόσημο. Καθώς μεγάλωνα βέβαια δεν το αποκάλυπτα, νιώθοντας ενοχή και μειονεξία που κανένα άλλο λογοτέχνημα δεν έγινε κομμάτι του παρελθόντος μου. Πήρα λίγο θάρρος, είναι αλήθεια, πριν είκοσι χρόνια, όταν είχα μια συζήτηση στην Αγγλία με μία τύπισσα που έκανε το διδακτορικό της πάνω στο έργο της Δέλτα, μέσω της οποίας έλαβα τη διαβεβαίωση ότι η γοητεία των φαινομενικά απλοϊκών μυθιστορημάτων της δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά αποτέλεσμα αριστοτεχνικού ψυχολογικού και αφηγηματικού κεντήματος.
Παρ' όλα αυτά, η θήτευση στο αποστειρωμένο με πνευματικό ντετόλ και τόνους κομπλεξισμού περιβάλλον της Φιλοσοφικής με είχε κάνει να αποκρύπτω αυτή την προτίμηση, καθώς σφύριζαν Κούντερα, Ζίκσκιντ και λοιποί λογοτεχνικοί αστερες των 80's. H Καστέλλα όμως πάντα εκεί, να μου θυμίζει πόσο ανώριμος και απαίδευτος παρέμεινα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες (εντάξει δεν ήταν και πολλές ούτε εντατικές) να ξεπεράσω αυτά τα ελαττώματα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια την βλέπω (από μακριά πάντα) πιο συχνά, καθώς περνάω από την παραλιακή στο δρόμο για τη δουλειά. Μιλάμε για ένεση ηθικού ανεκτίμητη.
Ο λόγος που γράφω όμως το της Καστέλλας εγκώμιον, ο λόγος που θυμήθηκα την Πουλουδιά και τον Αλέξανδρο και τον βασιλέα και τα σκυλιά του είναι ένας Αντώνης, ουχί όμως ο Τρελαντώνης.
Πριν λίγο διάβασα ότι σε ομιλία του ο Σαμαράς ζήτησε τη διερεύνηση των οικονομικών δεδομένων από την Εξεταστική της Βουλής με σημείο εκκίνησης της έρευνας το μακρινό 1981, για να αναδειχθούν προφανώς οι ευθύνες του Ανδρέα "Τσοβόλα δώστα όλα" Παπανδρέου. Νομίζω ότι ο συμπαθής, πάλαι ποτέ συγκάτοικος του πρωθυπουργού μας, Αντώνης, θα έπρεπε να το δει αλλιώς. Η εξεταστική για την οικονομία δεν πρέπει ν' αρχίσει την έρευνα από το 1981, αλλά από το 1881. Τότε ήταν που ο Χαρίλαος Τρικούπης μας έδεσε οριστικά στο ειδεχθές άρμα του διεθνούς πιστωτικού συστήματος, όταν η γιαγιά του Αντώνη βόλταρε με τ'αδέρφια της στο λόφο της Καστέλλας.

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

ΚΟΥΙΖ ΓΙΑ ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ


Κυριακή βράδυ και το δίλημμα είναι μεγάλο. Να αναφερθώ στον Ozzy ή στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα; Σωστά μαντέψατε. Τα σημαντικά τα κρατάμε για τον εαυτό μας, τα δεύτερα τα κοινοποιούμε. Πάμε λοιπόν, με ένα πολιτικό κουίζ δύο ερωτήσεων.

ΕΡΩΤΗΣΗ 1
Πολιτικό πρόσωπο, που έχει αναχθεί σε ίνδαλμα της ελληνορθοδόξου εκκλησίας, αλλά και της καθολικής τοιαύτης. Τέτοια προπαγάνδα υπέρ της εξομολόγησης έχω ν'ακούσω από τότε που πήγαινα κατηχητικό (ναι, το έκανα κι αυτό). Κάθε τρεις και λίγο βγαίνει στις ρούγες και στο βήμα της Βουλής, για να αυτομαστιγωθεί για τις περασμένες αμαρτίες του, τα κρίματα των δεκαετιών 80 και 90, τότε που είχε διορίσει τη μισή Αττικοβοιωτία, με έμφαση στο υπόλοιπο Αττικής. Μαζί με την κορμάρα του όμως μαστιγώνει και τα εκατομμύρια Έλληνες ρεμπεσκέδες, που τόσο εύκολα υπέκυπταν στα ρουσφετολογικά του θέλγητρα. Τώρα όμως, λέει, τέρμα αυτά που ήξερα και ξέρατε. Από δω και μπρος πνεύμα και ηθική. Επειδή μάλιστα το παραχέσαμε με τα βολέματα άχρηστων σε άχρηστες θέσεις, καλό θα ήταν να απολυθούν τα δύο τρίτα των εργαζομένων στο δημόσιο. Έτσι είναι. Μετάνοια με πράξεις, όχι με λόγια. Εννοείται βέβαια ότι ο ίδιος ως ηγετική μορφή του μετανοούντος πολιτικού προσωπικού θα διατηρήσει τη θέση του επιβλέποντος την όλη διαδικασία. Γιατί μου θυμίζει τα πρεζάκια, που κάθε τρεις και λίγο λένε ότι θα το κόψουν, αλλά μετά πάλι ζητάνε 5ο λεπτά για τυρόπιτα; Είναι δυνατόν κάποιος που ταύτισε την πολιτική του σταδιοδρομία με τις πελατειακές σχέσεις, να ταχθεί πραγματικά (όχι στα λόγια) στα στερνά του υπέρ της αξιοκρατίας και του εξορθολογισμού της διοίκησης; Στην καλύτερη των περιπτώσεων εννοεί ότι θα αλαφρώσει το δημόσιο, όχι βέβαια από τους άχρηστους, αλλά από τους άχρηστους για την κομματική πανούκλα, που και αυτός εκπροσωπεί.
Ποιος είναι:
α. Χαρίλαος Τρικούπης, β. Θόδωρος Δηλιγιάννης, γ. Δημοσθένης Βεργής, δ. Άλλος

ΕΡΩΤΗΣΗ 2
Πολιτική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία οι κοινωνικές - ταξικές αντιπαραθέσεις είναι ήσσονος σημασίας και υπερπροβάλλονται από εχθρούς του έθνους ή απλά ηλιθίους. Σύμφωνα με τους φορείς της ως άνω αντίληψης η οικονομική κρίση όχι μόνο δεν οξύνει τις ταξικές συγκρούσεις, αλλά ωθεί τους υπερήφανους Έλληνες να βγουν στους δρόμους όλοι μαζί (αγκαλιασμένοι κατά προτίμηση) και να σουλατσάρουν κρατώντας ελληνικές σημαίες, για να δείξουν πόσο Έλληνες είναι και πόσο αποφασισμένοι να φάνε λάχανο όλα τα σκουλήκια που εκεί στα υπόγεια της Λέσχης Μπόντυ-μπίλντεμπεργκ (γεια σου Θανάση*) εξύφαναν τη συνωμοσία για τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Πρόσφατα μάλιστα ο Πιτσιρίκος, που κατά τα φαινόμενα έχει προσχωρήσει αναφανδόν στο κίνημα για να πάρουμε πίσω τη χώρα μας (και να την δώσουμε σε ποιον άραγε;) εμέμφθη όσους θεωρούν ότι τέτοια εθνεγερτικά καλέσματα είναι ασύμβατα με αριστερές ιδέες, υπενθυμίζοντας τις αναφορές του ΕΛΑΣ στην "πατρίδα", τον "πατριωτισμό" κ.λπ. Προφανώς θεωρεί ότι η Ελλάδα του 2010 έχει τα ίδια σημεία αναφοράς με την ελληνική ύπαιθρο του 1940.
Περί ποίου πολιτικού ιδεολογήματος πρόκειται;
α. Φασισμός, β. Εθνικοσοσιαλισμός, γ. Ελληνοχριστιανισμός, δ. Αναλφαβητισμός

* Νομίζω ότι ο Θανάσης Χειμωνάς εισήγαγε το συγκεκριμένο όρο.

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

ΒΡΕΧΕΙ ΣΤΟ ΣΑΝΤΙΑΓΟ







Άτιμη φάρα οι φορτηγατζήδες! Αυτοί έφαγαν και τον Αλιέντε. Πώς δεν το σκέφτηκε να το πετάξει στην πιάτσα κάνα τζιμάνι του επικοινωνιακού επιτελείου; Ο Γιώργος άλλωστε εξακολουθεί να δηλώνει αμετανόητος σοσιαλιστής.

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΕΣΠΑΣΕ Ο ΦΙΝΤΕΛ


Έχω την κακιά πρωινή συνήθεια να ακούω "ενημερωτικές" εκπομπές στο ραδιόφωνο πηγαίνοντας στη δουλειά. Προφανώς από μαζοχισμό, αντί ν' ακούσω για χιλιοστή φορά τα ακόρντα των Sabbath σε cd, καρφώνομαι σε Βερύκιους, Σταυρόπουλους, Καρζήδες, Τράγκες (εντάξει, εδώ πιο σπάνια - είναι από τα βαριά). Φέτος έχει κάτσει έτσι η πρωινή μούρλα που φεύγω κάνα τέταρτο νωρίτερα, με αποτέλεσμα να φορτώνω στον 9.84 με τον μετρ της πολιτικής και οικονομικής ανάλυσης Γιάννη Λοβέρδο, τον οποίο πετυχαίνω συνήθως στο τελευταίο εικοσάλεπτο πριν την αποφώνηση.
Παρά την κάπως κουραστική και τελικά μπανάλ εμμονή του με την περιγραφή των δομικών προβλημάτων της οικονομίας μας, του διογκωμένου δημόσιου τομέα, των κηφήνων δημοσίων υπαλλήλων και τις κραυγές για την αναγκαιότητα εφαρμογής του μνημονίου, την καταβρίσκω με το ειρωνικό, ελαφρώς σνομπ ύφος του, γιατί μάλλον μου θυμίζει Γιάννη Διακογιάννη. Και οι δύο Γιάννηδες άλλωστε δεν στερούνται παιδείας, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των συναδέλφων τους.
Το τελευταίο συμβάν που με εξόργισε διασκεδαστικά αφορά στο απόλυτο επιχείρημα υπέρ της αναγκαιότητας εγκατάλειψης των σοσιαλιστικών οραμάτων (όσων απέμειναν δηλαδή). Σύμφωνα με Αμερικάνο μπλόγκερ και δημοσιογράφο, ο Φιντέλ ομολόγησε ότι δεν τραβάει πλέον το κουβανικό μοντέλο. Όποιος δεν άκουσε τις κραυγές θριάμβου του Λοβέρδου με την αυγούλα, έχασε. Ούτε ανακριτής στη Μακρόνησο δεν θα πανηγύριζε έτσι για την απόσπαση δηλώσεως μετανοίας. Βάστα ρε Γιάννη. Πρώτα απ'όλα, γιατί αποσιώπησες την ανασκευή της ερμηνείας περί χρεοκοπίας του σοσιαλιστικού μοντέλου από τον ίδιο τον Κάστρο; Αλλά, ας πούμε ότι η δήλωση αποδόθηκε και ερμηνεύτηκε σωστά. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μετά από είκοσι χρόνια πλήρους απομόνωσης και προσπάθειας οικονομικού στραγγαλισμού από τη μοναδική υπερδύναμη, ένα κρατίδιο της Καραϊβικής δηλώνει ότι βρίσκεται προ αδιεξόδου. Προφανώς ο καλός δημοσιογράφος θεωρεί ότι μία καπιταλιστική οικονομία που θα αντιμετώπιζε τις ίδιες συνθήκες, θα ήταν σε πλήρη ανάπτυξη και οι πολίτες θα ευημερούσαν. Μιλάμε για γκροτέσκο φιλελεύθερη προπαγάνδα. Με κάτι τέτοια μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος. Ούτε οι σοβαροί ρεαλιστές δεν μπορούν να είναι σοβαροί ρεαλιστές σε αυτήν τη χώρα. Ας συνεχίσουμε να ελπίζουμε σε χαβαλέδες οραματιστές.

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ


Σύμφωνα με φήμες, σε πρόσφατη σύσκεψη υψηλά ισταμένων παραγόντων του δημοσίου βίου, όταν αναφέρθηκε ο κίνδυνος μαζικών κινητοποιήσεων στο δημόσιο τομέα, λόγω των επερχόμενων περικοπών στους μισθούς, ακούστηκε η εξής άποψη: "Ακόμη κι αν πάνε όλοι στα 800 ευρώ, θα κάνουν τουμπεκί, για να κρατήσουν τη δουλίτσα τους". Αν και εξοργιστική στο άκουσμά της η ατάκα, δυστυχώς είναι απολύτως συμβατή με την πραγματικότητα.

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

ΛΟΥΤΣΙΑΝΟ ΓΚΑΛΕΤΙ


Δεν υπάρχει τίποτα πιο κωμικό ή τραγικό (εξαρτάται πώς το βλέπεις) από την ψευδαίσθηση των πολλών ότι συμμετέχουν στο πανηγύρι που στήνουν οι λίγοι. Λαϊκές μάζες που κάνουν έφοδο στον ουρανό και τελικά μένουν με το σύννεφο (και όχι μόνο) στο χέρι, καθώς την εξουσία βουτάνε οι λαϊκοί ηγέτες. Υπερήφανοι πατριώτες που φουσκώνουν σαν διάνοι όταν τα στρατά κατάγουν νίκες περιφανείς ή όταν οι εθνικές ομάδες σηκώνουν το τρόπαιο στο παγκόσμιο κύπελλο. Ελληνικό καμάρι ο Αριστοτέλης Ωνάσης και οι λοιποί εφοπλιστές, ενθουσιασμός για τον Σγούρο που χαρακτηρίστηκε παιδί θαύμα κ.ο.κ
Μέσα σε όλα αυτά τα γραφικά, η πιο αθώα και τελικά συμπαθής ταύτιση είναι αυτή του οπαδού με την ποδοσφαιρική ομάδα. Μην λέμε τα αυτονόητα - η Ομάδα είναι ιδέα. Ιδέα; Όχι μόνο. Είναι και εταιρεία και παρασκήνιο και λαμογιά και βία και πολλά άλλα, κάθε άλλο παρά ρομαντικά και αθώα. Αχταρμάς λοιπόν. Και μέσα σε αυτόν τον αχταρμά είναι ακόμη πιο παράλογη η ταύτιση. Δεν ταυτιζόμαστε μόνο με τον σύλλογο, αλλά και με την τσέπη του προέδρου.
Γιατί τα γράφω αυτά τα χιλιοειπωμένα; Πριν λίγους μήνες ο Λουτσιάνο Γκαλέτι, παιχτούρα από τις λίγες, εμφάνισε σοβαρό πρόβλημα υγείας, με αποτέλεσμα να κόψει τη μπάλα. Μιλάμε για ίνδαλμα της εξέδρας και πραγματικό επαγγελματία που σεβόταν το τελευταίο ευρώ που έπαιρνε. Πρόσφατα προέβαλε την απαίτηση να πληρωθεί το υπόλοιπο του συμβολαίου του. Το τι ακούστηκε δεν λέγεται. Βρισίδι για τον προδότη που στράφηκε με αχαριστία κατά της ομάδας, ενώ κάποιοι το' ριξαν και στις πατριωτικές κορώνες: "Αυτά παθαίνουμε με τους ξένους που έχει γεμίσει η ομάδα. Πού είναι οι εποχές με τους Έλληνες που πονούσαν την ομάδα;" Προφανώς αναφέρονται σε Γαλάκο, Δεληκάρη, Κυράστα, Αποστολάκη κ.λπ., που έφυγαν για τον Π.Α.Ο. με πόνο ψυχής.
Ξαφνικά ο ήρωας Γκαλέτι έγινε ο σατανικός καιροσκόπος που πάει να φάει τα λεφτά του προέδρου, δηλαδή του Θρύλου, δηλαδή τα δικά μας. Ρε, συνέλθετε! Τα πάρει, δεν τα πάρει τα λεφτά ο Ολυμπιακός ούτε θα καταστραφεί ούτε θα σωθεί. Στην τελική τι λογική είναι αυτή που πλασάρετε λέγοντας "Πάνω απ' όλα ο Θρύλος"; Τι είναι ο Θρύλος; Οι πρόεδροι με τα πούρα στις σουίτες ή το χαμόγελο και το δάκρυ του παίκτη μέσα στο γήπεδο; Ο Λουτσιάνο, για κάθε πραγματικό οπαδό της ομάδας, θα είναι για πάντα ένας από αυτούς που έδωσαν χαρά και τίμησαν τον κόσμο που πήγαινε να τους δει. Είναι δικαίωμά του όμως, ως εργαζομένου ή επαγγελματία (πες το όπως θες), να προβάλλει οικονομικές απαιτήσεις, καθώς είναι πλέον ένας ΠΡΩΗΝ παίκτης. Αυτό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελεί το μέτρο του σεβασμού του προς την ομάδα. Το σεβασμό αυτόν τον απαιτούμε μέσα στο γήπεδο και εκεί δεν είχα ποτέ κανένα παράπονο από τον Γκαλέτι. Τα υπόλοιπα αφορούν παίκτη, μάνατζερ και διοίκηση, όχι τους οπαδούς. Εκτός κι αν ο Ολυμπιακός έχει γίνει εταιρεία λαϊκής βάσης και δεν το 'χω καταλάβει.

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ


Τις τελευταίες μέρες δεχόμαστε ένα ιντερνετικό (κατά βάση) νέο σφυροκόπημα προαναγγελιών χρεοκοπίας, πραξικοπημάτων, εξόδου από την ευρωζώνη, επιστροφής στη δραχμή, επιστροφής του μεγαλειοτάτου (ή πρίγκηπος τινός), μαζικής εξέγερσης των Ελλήνων και ό,τι άλλο κατεβάσει η κούτρα του καθενός. Ταυτόχρονα ενημερωνόμαστε για την προετοιμασία της χρυσής απόδρασης πολιτικών και επιχειρηματιών στο εξωτερικό, για να ξεκοκαλίσουν τα κλεμμένα. Η απάντηση σε όλα αυτά ήλθε από φίλο μου στο εξωτερικό, που όταν τον ενημέρωσα για το γαϊτανάκι της παραπληροφόρησης (;) μου έστειλε το παρακάτω mail:
Χαζομάρες. Και τι πρόβλημα έχουν να μείνουν (πολιτικοί και επιχειρηματίες) σε μια ηλιόλουστη "χρεοκοπημένη χώρα;". Μη μου πεις ότι "φοβούνται τη λαϊκή αντίδραση", γιατί θα δακρύσω. Αρκούσαν δυο-τρία επικοινωνιακά-τρομοκρατικά τρυκ για να το φάνε το ποίημα όλοι οι "εξεγερμένοι" αμάσητο.
Συμφωνώ κι επαυξάνω.Ένας λαός χωρίς πολιτικό κριτήριο άγεται και φέρεται από όσους αυτοπροβάλλονται κάθε φορά ως στοργικοί δυνάστες, σωτήρες ή απελευθερωτές. Ο Alex Jones και ο Bob Chapman έχουν αναχθεί σε λαϊκούς προφήτες μέσω βίντεο στο Internet. O Αντώνης Σαμαράς είναι ο αρνητής του μνημονίου, ενώ ο Γιωργάκης ο υπερασπιστής του, θέλοντας και μη βέβαια, αφού ο τεμπέλης ο Κωστάκης ήταν κακό παιδί και άφησε μια χώρα μουνί καλλιγραφία. Έφυγε μάλιστα βιαστικά επειδή δέχτηκε απειλές. Στη γωνία τα φασιστάκια θέλουν να "καεί το μπουρδέλο η Βουλή", για να την αντικαταστήσουν με το νεφελώδες, εθνικά υπερήφανο, κράτος τους. Με άλλα λόγια, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Ο καθένας λέει ό,τι γουστάρει και το σήριαλ συνεχίζεται. Μιλάμε για την απόλυτη ξεφτίλα. Ακόμη και επί Όθωνα το πολιτικό σκηνικό ήταν πιο πειστικό.

Αντιγράφοντας τον Λένιν, υπενθυμίζω ότι κάθε επαναστατική κατάσταση δεν οδηγεί στην επανάσταση. Πόσω μάλλον, που πιστεύω ότι δεν υφίσταται, προς το παρόν τουλάχιστον, ούτε επαναστατική κατάσταση. Παραφράζοντας δε τον Νίτσε, θα έλεγα ότι δεν βρίσκεις άκρη, όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί δεν θέλεις.

Επί του πιεστηρίου: Άννα Νταλάρα: Υφυπουργος Εργασίας. Πάγωσε η τσιμινιέρα.

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΣΑΡΑΝΤΑ ΣΒΟΥΡΕΣ


Έχει καταντήσει αηδία. Όλοι οι φωστήρες, που ελέω ελληνικής αφασίας έγιναν αστέρες της ελληνικής τηλεδημοσιογραφίας, βάλλουν ομαδόν κατά του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων, προβάλλοντας ως επιχείρημα την ανάλγητη πολιτική τους, που οδηγεί στην ανέχεια τους συμπατριώτες μας. Θα μου πείτε, πού είναι το μεμπτό; Εννοείται ότι η πολιτική λιτότητας είναι αδιέξοδη, αντιλαϊκή και στο φινάλε εξυπηρετεί κατά βάση τους δανειστές μας, ενώ όλο το σκηνικό που στήθηκε περί αυτήν λειτουργεί ως δούρειος ίππος για να ισοπεδωθεί το κοινωνικό κράτος και να ανοίξει ο δρόμος για την κατίσχυση του νεοφιλελευθερισμού, χωρίς πλέον ενοχές κι αναστολές. Όλα αυτά είναι για μένα αυτονόητα. Είναι όμως η κριτική του Αυτιά και των ομοίων του κριτική αποκάλυψης και αποδόμησης αυτής της πολιτικής; Προφανώς όχι.
Ελληνική κουραδομαγκιά ("Να σου ρίξω μια σφαλιάρα (στην Μέρκελ) να φέρεις σαράντα σβούρες" αναφώνησε ο εκ Σάμου ορμώμενος Ρομπέν των φτωχών), δαιμονοποίηση των εκπροσώπων του ΔΝΤ, που παρουσιάζονται σαν βασανιστές της Γκεστάπο ("Να τους αφήσεις να ψοφήσουν" είπε, σύμφωνα με το βασιλιά της σάχλας, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, όταν Έλλην υπουργός διατύπωσε αμφιβολίες για τη δυνατότητα περαιτέρω περικοπών μισθών και συντάξεων) και άλλα χαριτωμένα.
Πού οδηγούν όλα αυτά; Στη μετατροπή του Μνημονίου σε σήριαλ Φώσκολου, με διττό αποπροσανατολιστικό αποτέλεσμα. Οι σκεπτόμενοι, οι ψαγμένοι, αποστρέφονται την κριτική κατά της πολιτικής ΔΝΤ, στο βαθμό που αυτή ταυτίζεται με το λαϊκιστικό παραλήρημα της πρωινής ενημέρωσης και του Τράγκα (έχουμε και απογευματινή παράσταση). Από την άλλη όχθη, το κοινό του Alter (και όχι μόνο) βρίσκει μια βολική οδό εκτόνωσης της αγανάκτησής του στα πρόσωπα των κοστουμαρισμένων ΔΝΤάδων ή του Λοβέρδου. Για ουσιαστική συζήτηση περί των αιτιών της κρίσης ούτε κουβέντα. Προτάσεις για αλλαγή πολιτικής; Θα αστειεύστε.
Γιατί άλλωστε τα μεγαλοδημοσιογραφάκια να θέλουν μια τέτοια αλλαγή; Ποιοι είναι αυτοί που τους παρέχουν, ακόμη και στους "χαλεπούς" καιρούς μας, τις παχυλές αμοιβές τους; Ένας συρφετός διαπλεκόμενων που ξεφτιλίζει ακόμη και την "καλώς νοουμένη" (την καπιταλιστική ντε) εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Τι θα σήμαινε , με άλλα λόγια, ουσιαστική διαρθρωτική αλλαγή της ελληνικής οικονομίας (επι τη βάσει του καπιταλισμού πάντα); Πρώτα απ' όλα επιβολή ενός δίκαιου φορολογικού καθεστώτος και στοιχειώδη διαφάνεια στην επιχειρηματική δράση. Όχι τίποτα σπουδαίο, απλά να ισχύει αυτό που λέμε μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια. Ποιον συμφέρει όμως αυτό, όταν το μαύρο χρήμα που έχει βγει στις ελβετικές τράπεζες ξεπερνά και την πιο αχαλίνωτη φαντασία; Δεν είναι τυχαίο ότι οι φρικαρισμένοι ελεγκτές της τρόικας έχουν να λένε για το πλιάτσικο στις δημόσιες υπηρεσίες και το φορολογικό άσυλο που απολαμβάνουν μικρομεσαίοι και μεγαλούτσικοι αεριτζήδες, άσημοι και διάσημοι. Οι ίδιοι πάλι διαπιστώνουν ότι η ανόρθωση της οικονομίας με το φορολογικό απυρόβλητο στο οποίο βρίσκονται μερικές (δεκάδες) χιλιάδες Ελλήνων είναι όνειρο θερινής νυκτός. Ας πούμε τα πράγματα με τ'όνομά τους. Γιατί ο ιδιοκτήτης του γκρουπάδικου ή και ο μεγαλοϊδιαιτεράς να θέλει εξορθολογισμό του φορολογικού και του εκπαιδευτικού συστήματος; Αναφέρομαι σε αυτούς λόγω γνώσης του χώρου, υπενθυμίζοντας ότι ο τζίρος της μαύρης παραπαιδείας στη χώρα μας μπορεί να συγκριθεί με αυτόν του εμπορίου όπλων και ναρκωτικών. Ακόμα και η φορολογική ασυλία μεγαλοεκδοτών, μεγαλοεπιχειρηματιών και λοιπών μεγάλων δεν έχει σχέση με το ευνοϊκό καθεστώς για αντίστοιχες επιχειρήσεις στην Ευρώπη ή ακόμη και στην Αμερική. Εκεί υπάρχουν χρονικές περίοδοι που εφαρμόζεται καθεστώς φορολογικής ελάφρυνσης ή επιβάρυνσης, ανάλογα με την πολιτική που επιλέγεται. Αυτή η πολιτική όμως αφορά τη σχέση της επιχείρησης με το κράτος και όχι με την αρπακτική διάθεση των κρατικών λειτουργών. Να λοιπόν άλλη μια παθογένεια του ελληνικού (ο θεός να τον κάνει) καπιταλισμού. Σε όλο τον προηγμένο κόσμο τα μονοπώλια, οι επιχειρηματικοί κολοσσοί, οι πολυεθνικές χαράσσουν πολιτικές και τις στηρίζουν. Προφανώς το κράτος δεν λειτουργεί ανεξάρτητα, αντίθετα εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους , είναι όμως ταυτόχρονα ένας κοινά αποδεκτός αξιόπιστος διαιτητής, που εφαρμόζει τους κανόνες που έχουν προκαθορίσει οι παίκτες, όχι ένας ζήτουλας που μιζάρεται ευκαιριακά. Μπορεί να παίζονται και εκεί παιχνίδια υπόγεια και να αλλάζουν οι κανόνες σύμφωνα με την αλλαγή των ισορροπιών, αυτό όμως είναι το μη σύνηθες, σε αντίθεση με τα καθ' ημάς. Για να μην παρεξηγηθώ, τονίζω ότι ο "ορθόδοξος" καπιταλισμός δεν παύει να είναι βίαιος και απάνθρωπος, είναι όμως τουλάχιστον δίκαιος, αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε δικαιοσύνη το νόμο του ισχυρότερου. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν ισχύει ο νόμος της ζούγκλας, αλλά ο νόμος της αρπαχτής και της γλίτσας.
Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να αρθρωθεί και ένας ανάλογος κριτικός λόγος από την Αριστερά. Δεν είναι δυνατόν να δηλώνουν αριστεροί οι λογιστές και οι φοροτεχνικοί που εμπνέονται ή απλά διεκπεραιώνουν τις φορολογικές απατεωνιές. Δεν είναι δυνατόν στο όνομα της αδικίας που προέρχεται από τον καπιταλισμό να κλείνει η Αριστερά μάτια και στόμα μπροστά στα νοσηρά φαινόμενα της φοροδιαφυγής και του μαύρου πλουτισμού, ενώ όσοι κάνουν λόγο για αυτά να αντιμετωπίζονται ως απολογητές του ορθόδοξου καπιταλισμού και οπορτουνιστές. Η απάντηση είναι απλή. Οπορτουνιστή να πεις τη μάνα σου. Αν θέλουμε να ανατρέψουμε ένα σύστημα, πρέπει να θυμόμαστε ότι προϋποτίθεται η ύπαρξή του. Τα συστήματα ανατρέπονται (ή αλλάζουν σύμφωνα με τους οπορτουνιστάς - μπουχαχα) - τα σκατά απλά ανακατεύονται. Σκεφτείτε αυτό και απαντήστε ειλικρινά αγαπητοί αναγνώστες. Τι έχουμε στο Ελλάντα. Σύστημα ή σκατά;

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ





Επιστροφή στην Αθήνα (κλαψ) και στο καπάκι σκάνε δυο υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Στη μία δράστης είναι αλλοδαπός, στην άλλη Έλληνας. Εννοείται ότι σε αυτές τις περιπτώσεις επανέρχεται στην επικαιρότητα το ζήτημα της ποινικής αντιμετώπισης τέτοιων εγκλημάτων, που φτάνει μέχρι και σε παράλογες, κατά τη γνώμη μου, κραυγές περί επαναφοράς της θανατικής ποινής. Αυτή θα ήταν η φυσιολογική εξέλιξη. Όμως όχι. Εδώ έχουν άλλη μία ευκαιρία να ξεράσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο τα κρυφά και φανερά φασιστοειδή, που εντρυφούν στην πατρίδα του ορθού λόγου και της δημοκρατίας.
Όλο το σκυλολόι των υπερήφανων εθνικιστών έδωσε για άλλη μια φορά τα ρέστα του, εστιάζοντας, προφανώς, στην υπόθεση του Αλβανού βιαστή και δολοφόνου μιας ενδεκάχρονης από τη Βουλγαρία. Αντίθετα, έκαναν γαργάρα την υπόθεση του Έλληνα που κακοποίησε εξάχρονο κοριτσάκι από την Αλβανία. Θα μου πείτε, τι περίμενες από ανεγκέφαλους και κομπλεξικούς. Προδήλως τίποτα διαφορετικό, απλά δεν παύω να εκπλήσσομαι και να εξοργίζομαι με τις τερατώδεις αρλούμπες που διάβασα σχετικά, καθώς μάλιστα είχα συμμετοχή σε σχετικό διάλογο στα σχόλια ειδησεογραφικού site. Το τι διάβασα ξεπερνάει και την πιο οργιώδη και νοσηρή φαντασία. Διαβάστε και θαυμάστε
- Οι Έλληνες και ειδικά οι μετανάστες δεν διαπράττουν τέτοια εγκλήματα λόγω της ελληνικής παιδείας (βλ. εντατικά μαθήματα φιλοσοφίας στα σκυλάδικα της εθνικής οδού). Ας ρίξουμε μια ματιά εδώ http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=26089 , για να διαπιστώσουμε ότι οι συμπατριώτες μας μερικές φορές ξεφεύγουν από το απολλώνειο πνεύμα.
- Οι μετανάστες μας στην Αμερική ήταν εξαρχής υποδείγματα κοινωνικής και επιχειρηματικής δράσης. Κάτι λεγόταν για τη βρωμιά και την παραβατικότητα που έφερναν από την πατρίδα τους στις αρχές του 20ου αιώνα, αλλά αυτά οφείλονται σε κακόβουλους και κομπλεξικούς Αγγλοσάξονες, Ιρλανδούς και λοιπούς Φράγκους, που συκοφάντησαν τον ελληνισμό της Αμερικής για να ανακόψουν τη ραγδαία επιχειρηματική του άνοδο (βλ. εστιάτορες). Έμπλεος υπερηφανείας ο εν λόγω κύριος εντυπωσιάζει περαιτέρω λέγοντας ότι οι Έλληνες στην Αμερική ήταν εξαρχής "πεντακάθαροι". Να σημειώσω εδώ ότι είχα πιάσει κουβέντα πρόσφατα με κάτοικο χωριού που ιδρύθηκε από πρόσφυγες μετά το '22 και είχε να λέει για το όμορφο έθιμο που επικρατούσε τότε στους ντόπιους της περιοχής να πλένονται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, κάτι που είχε προκαλέσει εντύπωση στη γιαγιά της.
- Τα ποσοστά εγκληματικότητας που προέρχεται από μετανάστες είναι πολύ μεγαλύτερα, συγκρινόμενα με αυτά που αφορούν το γηγενή πληθυσμό. Εδώ φαίνεται ότι ο ρατσιστής βρίσκει το στέρεο έδαφος για να στηρίξει την παπαρολογία του σε "αντικειμενικά" στοιχεία. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Λοιπόν, η εγκληματικότητα βρίσκεται σε συνάρτηση με το κοινωνικό status των εγκληματιών. Πολύ απλά στα κατώτερα μορφωτικά, οικονομικά και κοινωνικά στρώματα η εγκληματικότητα είναι πολύ υψηλότερη σε σχέση με τα ανώτερα. Αυτό δεν έχει να κάνει με την εθνικότητα. Οι μετανάστες εκ των πραγμάτων, υστερούν οικονομικά και εν πολλοίς μορφωτικά και κοινωνικά έναντι των ημεδαπών, δεν είναι λοιπόν παράξενο να εμφανίζουν λίγο έως πολύ αυξημένα ποσοστά παραβατικότητας και εγκληματικότητας. Σε όσους βιαστούν να πουν ότι ευθύνεται η ανοχή στην είσοδο και την παραμονή τους στη χώρα μας, απαντώ ότι κλείνουν τα μάτια σε μια απλή και διαχρονική πραγματικότητα. Εξαιρουμένων των πολέμων, ο μόνος παράγοντας μαζικής μετακίνησης και εγκατάστασης αλλοδαπών σε κάποια χώρα είναι η εξ αυτών κάλυψη πραγματικών κοινωνικών αναγκών. Σε απλά ελληνικά μετανάστες έχουμε γιατί τους χρειαζόμαστε. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι οι υπερήφανοι Έλληνες αγρότες είναι οι πρώτοι που ξεσηκώνονται ενάντια στις "σκούπες" της αστυνομίας, καθώς τους παίρνουν τους εργάτες γης (των τρεις κι εξήντα, για να μην ξεχνιόμαστε).
Κλείνω με μία αφόρητα, για κάποιους, μαρξίζουσα προσέγγιση, η οποία όμως είναι το μόνο ερμηνευτικό εργαλείο του θέματος της μετανάστευσης και της συνδεόμενης με αυτήν εγκληματικότητα. Στο πλαίσιο της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, εργατών και προϊόντων, στο πλαίσιο αυτού που είχε χαρακτηριστεί από τις αρχές του περασμένου αιώνα μονοπωλιακός καπιταλισμός και υπέρ-ιμπεριαλισμός η μετανάστευση είναι ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω. Ή μάλλον ακολουθεί τον ρου του ποταμού που λέγεται σύγχρονος καπιταλισμός. Η ενσωμάτωση του Τρίτου Κόσμου στο καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι δυνατόν να γίνει χωρίς την ελεγχόμενη ή ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Ακόμη όμως κι αν αφήσουμε στην άκρη αυτήν την προσέγγιση, μια αναδρομή στην απώτερη ιστορία επιβεβαιώνει τον κανόνα. Όσοι πεινάνε ζητάνε φαϊ στην όποια γη της επαγγελίας είτε με ειρηνική είτε με βίαιαη μετανάστευση. Τα κλειστά σύνορα των εθνών-κρατών είναι χάρτινα όταν αντιπαρατίθενται με τους νόμους της πολιτικής οικονομίας , αλλά και της γριάς ιστορίας. Αυτά για να μην παραμυθιαζόμαστε.
Ποια είναι η λύση; Μια δίκαιη κοινωνία με μορφωμένους πολίτες, χωρίς ιδιοκτησία θα έλεγα αυθορμήτως. Επειδή όμως αυτό θα έκανε πολλούς απ' όσους διαβάζουν να χαμογελάσουν με συγκατάβαση ή να μουτζώσουν την οθόνη τους, ας το ελαφρύνω λίγο. Άμεση λύση η ενσωμάτωση στο πλαίσιο ενός κράτους δικαίου, ταυτόχρονα όμως με ισχυρό κοινωνικό χαρακτήρα.