Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

ΣΕ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Με αφορμή την πρόσφατη αναφορά μου στον Μίκη, θυμήθηκα τον Ξενάκη και την εμπλοκή του στα Δεκεμβριανά, μέρες που 'ναι κιόλας. Παραθέτω την μαρτυρία του, όπως την αλίευσα από μία επιστολή της Ροζίτας Σώκου στην Ελευθεροτυπία http://archive.enet.gr/online/online_print?id=47388556

Στα Εξάρχεια, στην οδό Διδότου, ο Λόχος "Λόρδος Βύρων", τον οποίο αποτελούσαν σπουδαστές (προσέξτε το σπουδαστές) ο Γιάννης, ο οποίος ήταν "ένα είδος αξιωματικού" (δική του έκφραση), διοικούσε ένα τετράγωνο. Είχε βάλει τους κατοίκους στο υπόγειο γιατί "οι κακόμοιροι ήταν τρομοκρατημένοι. Και οργάνωσα την άμυνα βάζοντας φρουρούς. Εξω ήταν τα βρετανικά στρατεύματα με βαρύ πυροβολικό". Και ο Γιάννης συνεχίζει: "Ημουν με άλλα τρία άτομα στο εσωτερικό της πολυκατοικίας. Ακούσαμε τους όλμους να πέφτουν. Κάποια έκρηξη πρέπει να μας βρήκε. Ενα αγόρι κι ένα κορίτσι σκοτώθηκαν επί τόπου. Τα μυαλά του κοριτσιού είχαν πεταχτεί στον τοίχο. Εχασα τις αισθήσεις μου. Σε λίγο με μετέφεραν με μίαν άσπρη σημαία σε μια άλλη πολυκατοικία όπου υπήρχαν κάτι πρώτες βοήθειες. Τους άκουσα να λένε: Θα ζήσει μόνο λίγες ώρες, τουλάχιστον ας πεθάνει ήσυχος. Και μου έκαναν ενέσεις για να μην πονάω. Ούτε τίποτε το αντισηπτικό ούτε πρώτες βοήθειες. Ομως, δεν πέθανα. Οταν συνήλθα, η Μάχη, μια φίλη, κι αυτή στρατευμένη φοιτήτρια, μου κρατούσε το χέρι. Ούτε ξέρω πώς με ανακάλυψε. Επιτέλους, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος γιατί πίστευα πως θα πέθαινα. Το ίδιο βράδυ, οι δικοί μας υποχώρησαν. Την επομένη οι Αγγλοι, οι συνεργάτες και η Εθνοφρουρά έφτασαν. Μας εγκατέλειψαν στα χέρια του εχθρού. Αρχισα να βρίζω και να ουρλιάζω. Μου φαινόταν όμως πως ούρλιαζα γιατί το στόμα μου ...αχ... μια καταστροφή. Ο ουρανίσκος ήταν τρύπιος. Εδώ κι εκεί κομμάτια δόντια, σάρκες, τρύπες. Η οδοντοστοιχία μου, κομμάτια. Το αριστερό μάτι είχε χτυπηθεί. Το ίδιο μου το αίμα με έπνιγε. Εκανα εμετό, ούτε θυμάμαι... Μας άφησαν εκεί μερικές ώρες κι ύστερα ξαναγύρισαν και με πήγαν σ' ένα νοσοκομείο".

Αυτή είναι η διήγηση του Γιάννη. Την επομένη, ο πατέρας του μου τηλεφώνησε να τρέξω στον Ευαγγελισμό γιατί εκεί τον είχαν πάει. Τη μεθεπομένη τού έβγαλαν το μάτι για να σώσουν το άλλο. Και το έσωσαν. Το θραύσμα του όλμου που είχε σφηνωθεί στο πρόσωπό του, το περιμμάζεψε και το φύλαξε η Μάχη, που κατόπιν το 'σκασε για το βουνό κι εκεί το έχασε. Αξίζει να σημειωθεί πως, χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί και χωρίς να έχουμε κανένα συγγενικό πρόσωπο μ' αυτά τα ονόματα, ο Γιάννης βάφτισε την κόρη του Μάχη κι εγώ τη δική μου Ειρήνη». 

ΥΓ.  Κάποιοι φίλοι έκριναν ότι η μαρτυρία του Ξενάκη είναι φορτισμένη συναισθηματικά και εντάσσεται στο γνωστό και αντιπαθές, εν πολλοίς, πλαίσιο της "αριστερής μυθολογίας", πάνω στην οποία πολλοί έχτισαν καριέρες και απέκτησαν όνομα. Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να διευκρινίσω το εξής: Τη μαρτυρία του δημοσιοποίησε η Σώκου θέλοντας να αναιρέσει κάτι ιστορίες για αγρίους που έλεγε ο Κούνδουρος, αναφερόμενος στον τραυματισμό Ξενάκη. Ο ίδιος ο Ξενάκης ποτέ δεν μιλούσε, δημοσίως τουλάχιστον, για τη σχετική εμπειρία του. Από την άλλη όμως, δεν περιεφέρετο δεξιά κι αριστερά για να δηλώνει πόσο προδομένοι ένιωσαν οι νεαροί μαχητές της Αθήνας από την πολιτική ηγεσία τους, τον "σταλινισμό" κ.ο.κ. Κάποιοι μάλιστα (π.χ. Λ. Κύρκος) φτάνουν στο σημείο να λένε "ευτυχώς που χάσαμε", εξευτελίζοντας τους εαυτούς τους και προσβάλλοντας τους συντρόφους τους, που σκοτώθηκαν, βασανίστηκαν και εξορίστηκαν από το προτιμότερο, πλέον, για αυτούς ελληνικό μετεμφυλιακό κράτος.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου