Η ΦΑΡΣΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Πολλοί δάσκαλοι και καθηγητές θα άφηναν όλη την Ελλάδα αγράμματη, για να τσιμπήσουν κάνα ιδιαίτερο παραπάνω.

Πολλοί φοροδιαφεύγοντες επιχειρηματίες θα απέλυαν όλους τους δημοσίους υπαλλήλους, για να λυθεί το δημοσιονομικό πρόβλημα.

Πολλοί διαμαρτυρόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι θα ξαναψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αρκεί να έχουν τη δουλίτσα τους και καμιά καλή θεσούλα σε επιτροπούλα.

Πολλοί γιατροί θα άφηναν τον ασθενή τους να πεθάνει, δίνοντας προτεραιότητα σε κάποιον που θα έδινε φακελλάκι.

Πολλοί αριστεροί του καναπέ θα γίνονταν φιλελεύθεροι, αν γινόταν καμιά πλάκα και η αταξική κοινωνία βρισκόταν προ των πυλών.

Πολλοί μαθητές και φοιτητές, επικαλούμενοι την ανάγκη αναβάθμισης της παιδείας, θα κατέστρεφαν σχολεία και πανεπιστήμια.

Πολλοί συμπολίτες μας έχουν αναγάγει σε απόλυτη αξία το ρητό "Μακριά απ' τον κώλο μας κι όπου θέλει να 'ναι".

Όλο αυτό το έργο ανεβαίνει στην Ελλάδα. Ας μην μεμψιμοιρούμε ρε παιδιά,  θα έλεγαν κάποιοι. Δεν είναι κακό. Αλλού συμβαίνουν χειρότερα. Τι θα λέγαμε όμως αν:

Πολλοί μαγαζάτορες του Αγίου Παντελεήμονα σκότωναν 5-6 Αφγανούς για να δουν κάναν πελάτη παραπάνω;

Οι φασίστες κατάφερναν να μετουσιώσουν σε ψήφους το 1/3 των Ελλήνων που ασπάζονται τις ιδέες τους;

Πολλές κυριούλες του Αγίου Παντελεήμονα χειροκροτούσαν τους χρυσαυγίτες, που θα έλιωναν έναν "ρυπαρό λαθρομετανάστη" ενώπιόν τους;

Οι πραγματικοί φασίστες γίνονταν το νέο mainstream θέαμα στα τηλεπαράθυρα, μετά τις κωμικές καρικατούρες τους;

Πολλοί νταβατζήδες του Αγίου Παντελεήμονα γίνονταν οι νέοι Λεωνίδες του ελληνισμού;

Οι φασίστες γίνονταν ο κρυφός άσσος του συστήματος όπως στον μεσοπόλεμο;

Προφανώς, δεν θα λέγαμε τίποτα. Όχι μόνο από φόβο προς τις τραμπούκικες συμμορίες τους ούτε μόνο από αδιαφορία παχύδερμου. Δυστυχώς, η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν θα αντιδρούσαμε, γιατί απλούστατα είμαστε τρομοκρατημένοι απ' όσα συμβαίνουν στο όλο και πιο ανασφαλές σύμπαν μας και ως γνωστόν κάθε κότα θέλει τον φασίστα της.
Οδεύουμε με τα χίλια προς τον εκφασισμό της κοινωνίας μας. Πλήθη θα παρακαλάνε για τον εμπνευσμένο και στιβαρό αρχηγό που θα σαρώσει την παραπαίουσα δημοκρατία μας, "για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους". Οι πλέον ευαίσθητοι θα το κάνουν, βέβαια, με βαριά καρδιά, κλαψουρίζοντας σιβυλλικά αποφθέγματα. Το 'χουμε ξαναδεί το έργο. Όπως βέβαια και το τέλος του. Όταν επιστρέψουμε στην οδό της "δημοκρατικής νομιμότητας", θα απαιτήσουμε την παραδειγματική τιμωρία των βιαστών της δημοκρατίας. 

Όλο το παραπάνω σενάριο, δυστυχώς, είναι πολύ καλό για να γίνει πραγματικότητα. Οι φασίστες, ως οργανωμένη πολιτική δύναμη δεν χρειάζονται πλέον. Κάτι θλιβερές απομιμήσεις των διαβόητων ταγμάτων εφόδου και κάτι στερημένες εθνοβλαμμένες με ντουντούκες στις συγκεντρώσεις των "αγανακτισμένων πολιτών" περισσότερο θυμίζουν περσινά, ξινά σταφύλια, παρά την εμπροσθοφυλακή του ολοκληρωτισμού. Αυτήν τη φορά τα πράγματα είναι χειρότερα. Ο φασισμός μας έχει καταλάβει. Δήθεν παλεύοντας ακόμα με τις τελευταίες δυνάμεις που μέσα μας, τάχα μου, αντιστέκονται, καταριόμαστε τους μαλάκες τους φασίστες που δεν εμφανίζονται, για να μας δώσουν τουλάχιστον ένα άλλοθι για τον εκφασισμό μας. Καθώς περνούν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια και οι φασίστες δεν  έρχονται, οι στίχοι του Καβάφη ξανακούγονται παραπονιάρικα: "Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις".