Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

ΗΘΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ

   

Είναι γνωστή η άρνηση κάποιων δεξιών να αποδεχθούν τη δεξιότητα που έχουν αναπτύξει στα δεξιά και η εμμονή τους στην προβολή μιας αριστερής ταυτότητας με δεξιό ονοματεπώνυμο.

   Κάποιοι εξ αυτών έχουν ευγενές κίνητρο. Η αιδώς, ως αποτέλεσμα ενός παλιού δικού τους ονείρου ή της ανάμνησης του εξόριστου πατέρα τους, δεν τους αφήνει να αποδεχθούν τον εαυτό τους.
   Υπάρχουν, βέβαια, και οι κυνικοί. Αριστεροί της μόδας, δεξιοί της μόδας, πάλι, με έναν αέρα Τόνι Μπλερ και Μπιλ Κλίντον, μη μας πουν και δεξιούς της αισθητικής συζύγου Πατούλη.
Η κυρία Πατούλη, όμως, είναι γνήσια. Υποστηρίζει την ταυτότητά της με ειλικρίνεια. Αντίθετα, όλα αυτα τα δημαροειδή τι κάνουν; Ποτάκια στην πλατεία Μαβίλη και κολλητηλίκια με τον Άδωνη, ύμνοι στο επιχειρείν με ανθρώπινο πρόσωπο και, βέβαια, καταγγελία της "σταλινικής Αριστεράς".

 Ένας από τους αριστερούς της ευθύνης είναι μάλλον κι ένας κύριος Ανδρέας Παππάς, που έγραψε υπεύθυνο άρθρο για το άτοπον της "ηθικής υπεροχής" των κομμουνιστών. Βάζει στο μπλέντερ Πολ Ποτ, Στάλιν, ΟΠΛΑ, Πράγα και βγάζει το συμπέρασμα ότι αυτοί οι σφαγείς δεν μπορούν να ταυτίζονται με καμία "ηθική υπεροχή", όπερ σημαίνει ότι και οι σύγχρονοι κομμουνιστές δεν έχουν καμία σχέση με "ηθική υπεροχή".

Τα σχόλια είναι εκ του περισσού. Θυμόμαστε τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές της Καισαριανής, που έπεσαν με το όνομα του Στάλιν στο στόμα, και χαμογελάμε.

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

ΠΙΑΣΑΜΕ ΛΙΜΑΝΙ

 Ο "διογκωμένος" δημόσιος τομέας, πριν τις "μεταρρυθμίσεις"

Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο δύο μες στα γραφεία.
Ηλεκτρολόγοι θα ‘ναι η πολιτεία
κι ο θάνατος που τους ανανεώνουν.

Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν
αθώα λευκά χαρτιά χωρίς αιτία.
"Συν τη παρούση αλληλογραφία
έχομεν την τιμήν..." διαβεβαιώνουν.

Και μοναχά η τιμή τους απομένει,
όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους,
το βράδυ στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι.

...Παίρνουν κάστανα σκέφτονται τους νόμους,
σκέπτονται το συνάλλαγμα τους ώμους
σηκώνοντας οι υπάλληλοι, οι καημένοι...

Κ. Καρυωτάκης "Δημόσιοι Υπάλληλοι"

Συμπληρώνονται, εντός ολίγων ημερών, τέσσερα χρόνια σκληρής περιστολής των δημοσίων δαπανών, αύξησης της φορολογίας, που πλήττει, κυρίως,  τα μικρά και μεσαία εισοδήματα, συμπίεσης του κόστους εργασίας, ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, αναδιάρθρωσης, μεταρρύθμισης, με άλλα λόγια.

Μετά από όλο αυτό το πανηγύρι της Κοινής Λογικής, πού είμαστε;

Έχουμε "πρωτογενές πλεόνασμα" που μοιράζεται πεντακοσάρικο-πεντακοσάρικο, ως φιλοδώρημα, σε ανθρώπους που έχουν χάσει, το λιγότερο, πάνω από 5.000 ευρώ την τελευταία διετία και λίγο πιο γενναιόδωρα στους ενστόλους.

Έχουμε αύξηση του χρέους της χώρας, τόσο σε απόλυτα νούμερα όσο και σε ποσοστό επί του ΑΕΠ.

Έχουμε απολέσει, ως χώρα, την όποια εθνική κυριαρχία υπήρχε σε θέματα δημοσιονομικής και ευρύτερα οικονομικής πολιτικής. Ειδικά γι' αυτό, υπάρχουν οι πλέον ηλίθιοι που πανηγυρίζουν, εναποθέτοντας στους Ευρωπαίους την ελπίδα "να βάλουν τάξη".

Έχουμε μπροστά μας ακόμα πιο σκληρά μέτρα απελευθέρωσης των εργασιακών σχέσεων, απολύσεων, μείωσης μισθών, κατ' όνομα αξιολόγηση στο Δημόσιο ("σε βγάζω άχρηστο, για να κρατήσει τη θέση της η κολλητή από την ΔΑΠ-ΝΔΦΚ") και το κορυφαίο που ανακοίνωσε χτες η εκπομπή του Υπουργείου Προπαγάνδας (Δελτίο των 8 του Μέγκα): "Έρχονται διορισμοί 15.000 μόνιμων στο Δημόσιο".

Μάλιστα, κύριοι. Μετά από όλο αυτό το πανηγύρι, το επίτευγμα της χώρας είναι ότι θα προσληφθούν καμιά δεκαπενταριά χιλιάδες σε διάφορα υπουργεία, στη θέση εξαπλάσιων συνταξιοδοτηθέντων και απολυμένων, βεβαίως. Ακόμη και από τη φιλελεύθερη σκοπιά αν το δεις, πρόκειται για το απόλυτο φιάσκο. Ουσιαστικά, πρόκειται για ομολογία αποτυχίας. Ποια ανάπτυξη, ποιος εξορθολογισμός, ποιο επιχειρείν; Το όραμα παραμένει ένα: Να τρουπώσεις. Και γιατί όχι; Όλα αυτά τα βλαμμένα που μας γάνωναν το μυαλό με το φιλελεύθερο όραμα των ιδιωτικοποιήσεων τι ήταν; Έμμεσα ή άμεσα έλεγαν τις παπάρες τους καβάλα στο κύμα της "σοβιετικής" (μπουχαχα) Οικονομίας. Ποιος ήταν τόσο αφελής για να τους πιστέψει; Αρκετοί, πάντως, προσποιούνται ακόμη και τώρα ότι τους πιστεύουν. Είναι αυτοί που έχουν όραμα. Ένα γραφειάκι, σε ένα υπουργείο ή έστω σε μια ΔΟΥ. Και αν είναι και πιο ταλαντούχοι, θα γίνουν και σύμβουλοι των πουθενάδων που παριστάνουν τους υπουργούς. 

Ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

ΙΝ ΤΗΕ STILL OF THE NIGHT

Το κινητό του Φράνσις Φουκουγιάμα χτυπούσε για ώρα μέσα στης νύχτας τη σιγαλιά. Ο αμερικανοϊάπων καθηγητής είχε μια δύσκολη μέρα και κοιμόταν βαριά. Το εκνευριστικό ρινγκτόουν ηχούσε διαπεραστικά, εκνευριστικά, στις 4 τα ξημερώματα.

"Motherfucker", αντήχησε στο υπνοδωμάτιο το μπινελίκι, καθώς ο Φράνσις πετάχτηκε από τα σκεπάσματα.

- Hello, who's there? είπε, συγκρατώντας με τυπική ιαπωνική ευγένεια έναν οχετό ύβρεων.
- Hi Francis, it's Aristos calling from Athens, Greece.
- Who the fuck is Aristos?
O συγγραφέας του "Τέλους της Ιστορίας" είχε απασφαλίσει. Θεώρησε, προφανώς, ότι κάποιο μαλακιστήρι από τους φοιτητές του τού έκανε πλάκα.
Από την άλλη άκρη του κόσμου, την γερασμένη Ευρώπη, ο Αρίστος με σταθερή φωνή, αντιπαρήλθε την οργή του πρώην ακραίου φιλελέ και το 'παιξε κοινή λογική.
- Ι know that it's early in the morning in California, but I had to call you immediately. We are in the middle of a crucial political battle here in Greece. You have to talk right now with Stavros. He's the leader of a new political formation beyond Right and Left, trying to bring common sense in Greece. He wants to make Greece a real european nation, at last.
- Stavros? I have to talk with him? Why isn't he on the phone to tell me about his european dream?
- I act as the translator. Stavros can't speak English. He stands right beside me.
- European my ass.

Σίγουρος ότι του έκαναν πλάκα πια, ο Φουκουγιάμα απενεργοποίησε βρίζοντας το κινητό. Απλή, λογική αντίδραση.

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ - ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Μπαίνεις στην τάξη και βλέπεις καμιά εικοσαριά εφήβους. Όλοι τους είναι δέκα φορές πιο αληθινοί, πιο δημιουργικοί και πιο συναρπαστικοί από οποιονδήποτε ενήλικα. Πάντα εφευρετικοί, πάντα ανοιχτά τα μάτια της ψυχής τους και τα σμάρτφοουνς τους, βέβαια.

Αξιολογούνται όλοι σε αντικείμενα που είναι ασύμβατα με πολλούς και αυτό δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι κάποιοι είναι καλύτεροι από τους άλλους. Σαν να λέμε ότι ο Αϊνστάιν είναι καλύτερος από τον Πικάσο ή ο δάσκαλος στο χωριό είναι καλύτερος από τον κυρ Γιώργη τον πετροχτίστη.

Αυτή η πραγματικότητα είναι κοινός τόπος. Αυτό που δεν είναι κοινός τόπος είναι το τι κάνουμε με τη διαφορετικότητά τους. Σε μια σοσιαλιστική κοινωνία οι κλίσεις και τα ταλέντα θα αναδεικνύονταν αβίαστα, χωρίς παραμορφώσεις από τις ταξικές αντιθέσεις και αντιφάσεις. Σε μια σκληρά ταξική κοινωνία, όπως η δική μας, τα ταλέντα είναι προορισμένα να υπηρετούν την αναπαραγωγή των ταξικών διαχωρισμών και του παιχνιδιού της εξουσίας.

Τι σημαίνει η δημιουργία "εναλλακτικών δρόμων για επαγγελματική εκπαίδευση" στην κοινωνία της ελεύθερης Δύσης; Σημαίνει απλά ότι μια μάζα είναι προορισμένη για επαγγέλματα κακοπληρωμένα, να ζήσει μια ζωή με την υποκουλτούρα του Παντελίδη ή την ακόμη χειρότερη του Σταύρου Θεοδωράκη, χωρίς να έχει στον ήλιο μοίρα, εκτός από 15 ή 21 (ανάλογα με το πακέτο) μέρες διακοπών στην "ηλιόλουστη Ελλάδα".

Αυτό, θα μου πείτε, είναι υποκειμενικό. Αλήθεια, να το δεχθώ. Πώς όμως να αρνηθούμε το φασισμό κάποιων φιλελεύθερων που ταυτίζουν την Ανώτατη Εκπαίδευση με δίδακτρα και ιδιωτικά πανεπιστήμια; Όχι, φίλοι μου, εδώ δεν υπάρχει χώρος για υποκειμενικές κρίσεις. Οι άνθρωποι αυτοί, προσδιορίζουν την Ανώτατη Εκαπίδευση ως ημίκλειστο κλαμπ, στο οποίο θα μπαίνουν όσοι έχουν εξαψήφιες καταθέσεις (τουλάχιστον) και τα εξαιρετικά ταλέντα από την πλέμπα, με υποτροφίες και λοιπές φιλανθρωπίες, με σκοπό, βέβαια, να υπάρχει και το άλλοθι των ίσων ευκαιριών. 

Ευγενείς προθέσεις χυδαίων ανθρώπων.

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

ΠΟΥ ΠΑΤΕ;



Έχετε δει το "Έλα και δες"; Αν όχι, να το δείτε. Αγαπημένη ταινία. Σήμερα την θυμήθηκα. Μέρα γενικής απεργίας και όλα ήταν σαν μια κανονική μέρα. Ακόμα καλύτερα από κανονική, μάλιστα. "Θριαμβευτική έξοδος της Ελλάδας στις αγορές", γράφει ένα πόρταλ.

Κανονική και βάλε, λοιπόν. Το πρωί, πηγαίνοντας σε ένα ιδιωτικό σχολείο για ενημέρωση των απεργοσπαστών, έβλεπα τα αυτοκίνητα με τα νυσταγμένα πρόσωπα να πηγαίνουν στη δουλειά. Tο απόγευμα περνώντας έξω από το Μολ στο Μπραχάμι έβλεπες άλλες φάτσες, χαρούμενες, να μπαινοβγαίνουν στα κατάμεστα, προφανώς, μαγαζιά.

Έχετε δει το "Ελα και δες"; Αν όχι, δε θα έχετε δει τη σκηνή που οι ναζί πάνε τους χωρικούς για κάψιμο. Τους λένε ότι θα πάνε στη Γερμανία να δουλέψουν και πρέπει να συγκεντρωθούν στην πλατεία. Τρέχουν όλοι πανικόβλητοι και υπακούουν, ενώ ο πιτσιρικάς που ξέρει τους φωνάζει "Πού πάτε; Θα σας σκοτώσουν όλους".

Χρειάζονται πολλοί πιτσιρικάδες, γιατί, πραγματικά, θα μας σκοτώσουν όλους.

Σάββατο 5 Απριλίου 2014

ARGENTINA '78


Κόλλησε το αυτοκόλλητο χαρτάκι με τον Oλέγκ Μπλαχίν στη θέση του. Η Σοβιετική Ένωση δεν είχε προκριθεί στο Μουντιάλ της Αργεντινής και έτσι της αναλογούσε μόνο ένα τέταρτο σελίδας στο άλμπουμ της Πανίνι. Στο μικροσκοπικό διαμέρισμα του Ζωγράφου επικρατούσε ησυχία. Ξανακοίταξε τα αρχικά CCCP. "Σοβιετική Ένωση λέγεται, τι να σημαίνουν άραγε αυτά τα γράμματα;" σκέφτηκε. Τελείωνε την Ε' Δημοτικού και έμεναν δυο μήνες μέχρι τον Ιούνιο. Το περίμενε πώς και πώς. "Σβήστε το φως", ακούστηκε από μέσα η φωνή του πατέρα του.

Στο σχολείο η μέρα ήταν τέλεια. Είχαν την τέλεια κυρία Γεωργία και όλη η χρονιά πήγαινε πρίμα. Την αγαπούσε πραγματικά, όχι με ερωτικό πάθος όπως την κυρία Κατερίνα στην Α' Δημοτικού, αλλά με την επίμονη και σταθερή αγάπη της εκτίμησης και του σεβασμού. Επρόκειτο για μια σοβαρή σχέση. Στο διάλειμμα είχε ανταλλάξει κάτι στάδια που τα είχε διπλά και τον Ρουμενίγκε, που τον είχε τριπλό, με το σήμα της Ουαλίας και κάτι Γιουγκοσλάβους, που τους έψαχνε για βδομάδες. Μερικές φορές η ζωή είναι ωραία.

Το σχολικό το οδηγούσε ένας συμπαθέστατος μαλλιάς, που συχνά φορούσε σαγιονάρες, ο κύριος Μίμης. Είχε και μια ταβέρνα και έλεγε για τα ψάρια που έπαιρνε σε καλή τιμή, ποτέ όμως σαυρίδια, γιατί "Σαυρίδια ίσον φίδια". Μιλούσαν για πολλά με την κυρία Γεωργία. Έμενε Ζωγράφου και την έπαιρνε κι αυτήν το σχολικό. Αυτή κατέβαινε πιο πάνω, προς το νεκροταφείο. Η κυρία Γεωργία, τώρα που τα σκέφτεται ο κάποτε μικρός Μανώλης, πρέπει να ήταν κομμουνίστρια. Όλο έλεγε για το πόσο φασίστας ήταν ο Παπαδόπουλος και πόσα παιδιά σκοτώθηκαν στο Πολυτεχνείο και ο κύριος Μίμης, που εμφανώς ήταν κατάμαυρος, φώναζε ότι ο κόσμος περνούσε μια χαρά και "Πες μου έναν που χάρισε τη ζωή στον δολοφόνο του". Εννοούσε τον Παναγούλη, αυτό το ήξερε ο πιτσιρικάς, γιατί είχε γίνει μεγάλος ντόρος με τους συμμαθητές όταν σκοτώθηκε στη "Βουλιαγμένης" (τότε πρωτάκουσε για τη Βουλιαγμένης και νόμιζε ότι ήταν κοντά στη Βουλιαγμένη). Ο Νίκος από τη Σαντορίνη έλεγε ότι τον σκότωσαν οι χουντικοί. Ο κύριος Μίμης όμως, πάντα επέμενε: "Χάρισε τη ζωή στον δολοφόνο του".

Κατέβηκε από το αυτοκίνητο. Είδε τη γειτόνισσα που του είπε ότι όλοι έχουν φύγει και μόνο ενοικιαστές υπάρχουν πια στην πολυκατοικία. Πήρε να κατηφορίζει προς την Παπάγου, που όταν ήταν μικρός δεν είχε ιδέα ότι συνδεόταν με τον Εθνικό Συναγερμό. Τι να κάνει η κυρία Γεωργία; Το άλμπουμ το 'χε συμπληρώσει. Το 'χει πετάξει η μάνα του εδώ και χρόνια.

YΓ. Χρόνια μετά από αυτό το ποστ, έμαθα ότι η κυρία Γεωργία πέθανε το 2002 από καρκίνο στον Άγιο Σάββα. Αγαπημένη και αξέχαστη.