Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, όταν τελειώνει ο Ιούνιος, εμείς οι εκπαιδευτικοί προβληματιζόμαστε (γόνιμα), καθώς αρχίζει η καλοκαιρινή περίοδος της κατ' οίκον εργασίας, με ατελείωτες ώρες αθόρυβης προσωπικής προσπάθειας για επικαιροποίηση του διδακτικού υλικού μας, ενημέρωσης για τις νέες παιδαγωγικές μεθόδους, παρακολούθησης βασανιστικών σεμιναρίων για την διδακτική του αντικειμένου μας.

Όλα αυτά, βέβαια, οι κακοήθεις τα αμφισβητούν, κάνοντας λόγο για ρεμπεσκέδες που αράζουν δυο μήνες το καλοκαίρι (+άλλον έναν Χριστούγεννα, Πάσχα). Εννοείται ότι αυτή είναι λογική μικρόψυχων και φθονερών ανθρώπων που δεν μπορούν να κατανοήσουν την ανάγκη του εκπαιδευτικού να φορτίσει τις μπαταρίες του επί δίμηνο, προκειμένου να επανέλθει ακμαίος στο επάγγελμα, ε, συγγνώνη, στο λειτούργημά του.

Πού βρίσκεται η αλήθεια, πού το ψέμα; Πού πρέπει ν' αρχίσει πού να τελειώνει η μπύρα δίπλα στο κύμα για τον δάσκαλο των παιδιών μας;

Εννοείται ότι η πλειοψηφία των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης (ας το περιορίσω εδώ, που ξέρω καλύτερα τα δεδομένα) κάθε άλλο παρά αξιοποιούν το τρίμηνο της αποχής από τα μαθήματα για συστηματική βελτίωση της εκπαιδευτιής τους παρουσίας, εμπλουτισμό των γνώσεών τους κ.ο.κ. Στην καλύτερη περίπτωση θα διαβάζουν αντί εφημερίδας κάποιο καινούργιο βιβλίο σε σχέση με το αντικείμενό τους σε αμμουδερή παραλία ή σε βεράντα με θέα θάλασσα.

Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι πρέπει οι δάσκαλοι να αυξήσουν κατακόρυφα τις εβδομάδες διδασκαλίας, κάνοντας, για παράδειγμα, μαθήματα, κανονικά ή προπαρασκευαστικά, μέχρι τέλους Ιουλίου, όπως συμβαίνει στα φροντιστήρια προετοιμασίας για τις πανελλαδικές εξετάσεις; Όποιος δώσει καταφατική απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι απλά άσχετος με την εκπαίδευση ή (το πιο πιθανό) θέλει να μετατρέψει το σχολείο σε μονάδα αυξημένης κερδοφορίας, όπως ήδη συμβαίνει σε συγκεκριμένα σχολεία, που, από την Α' Λυκείου ή και νωρίτερα, λειτουργούν ως φροντιστήρια με 10 μήνες (τουλάχιστον) μάθημα το χρόνο. Είναι εμφανές ότι η αύξηση των ωρών απασχόλησης των εκπαιδευτικών επικεντρώνεται από πολλούς μόνο στο χρόνο διδασκαλίας, όπου η απασχόληση δικαίως βρίσκεται στα σημερινά χρονικά όρια, όπως συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του κόσμου, με μικρές διαφοροποιήσεις προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Η λογική αυτή, βέβαια, είναι απολύτως αναμενόμενη, καθώς είναι γνωστές οι στρεβλώσεις και οι παθογένειες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, με βασικότερη ότι λειτουργεί, όπως πολλά άλλα πράγματα στην Ελλάδα, πάνω στη βάση του επικερδούς φαίνεσθαι και όχι του παιδαγωγικά ορθού είναι.

Εννοείται ότι η συγκεκριμένη λογική, δεν αφορά μόνο τους "κακούς" καπιταλιστές-σχολάρχες, αλλά και πάρα πολλούς εργαζόμενους "θύματα" εκμετάλλευσης, που αξιοποιούν τον Ιούλιο όχι στις παραλίες, αλλά σε περιοδείες ανά την Αττική για ιδιαίτερα μαθήματα. Δε μέμφομαι, βέβαια, τους συναδέλφους που είναι εκτός επίσημου εκπαιδευτικού συστήματος και εξ ανάγκης ακολουθούν αυτήν την οδό βιοπορισμού, αλλά πολλούς που έχουν μετατρέψει τα χρυσοφόρα φροντιστηριακά μαθήματα σε έργο και την εργασία τους στο σχολείο σε πάρεργο. Κακά τα ψέματα, όλο το σύστημα της Μέσης Εκπαίδευσης, όπως είναι δομημένο, οδηγεί προς μία τέτοια κατεύθυνση, ειδικά, αν έχεις διαμορφώσει μία τέτοια ζωή που θεωρείς λίγα ακόμη και τις 4.000 ευρώ ως μηνιαίο εισόδημα για την οικογένειά σου. Τι δέον γενέσθαι, λοιπόν;

Νομίζω ότι θα έπρεπε ο χρόνος διακοπών του εκπαιδευτικού να μειωθεί, χωρίς βέβαια, αυτό να σημαίνει αύξηση των ωρών διδασκαλίας. Σεμινάρια επιμόρφωσης, εκπόνηση μικρών εργασιών πάνω σε νέες εκδόσεις που αφορούν το αντικείμενο διδασκαλίας, διαμόρφωση και ανανέωση μεθόδων και μέσων διδασκαλίας είναι μερικές από τις ενδεδειγμένες δραστηριότητες. Δεν αμφιβάλλω ότι και σήμερα πολλοί συνάδελφοι ακολουθούν αυτόν το δρόμο, ιδία βουλήσει, ακόμη και κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους και όχι μόνο στο χρόνο των σχολικών διακοπών. Θα έπρεπε, όμως, αυτό να καταστεί επίσημος θεσμός και να εξαρτάται οργανωτικά από τις κεντρικές και περιφερειακές υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας.

Καλό μας καλοκαίρι. Ελπίζω, εννοείται, ότι όλα αυτά τα αναγκαία θα εφαρμοστούν όταν, πλέον, δε θα είμαι στις εκπαιδευτικές επάλξεις. Στην ηλικία μου τέτοιες συγκινήσεις μπορεί να αποβούν μοιραίες. Γεια μας! (Αυτή ήταν Χάινεκεν στο Λαγονήσι).

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Ο ΡΟΚΦΕΛΕΡ ΖΕΙ


Η Διεθνής Ένωση Εργοδοτών αμφισβητεί το δικαίωμα στην απεργία, προβάλλοντας ως βασικό επιχείρημα ότι σε μια επιχείρηση ο στόχος είναι κοινός, μια οικογένεια είμαστε, ρε παιδί μου, οπότε είναι απαράδεκτο να βάζουν εμπόδια στην πορεία της οικογένειας τα ίδια της τα μέλη. Μπορούν, βέβαια, να διαμαρτύρονται οι εργαζόμενοι, αρκεί να κάνουν τη δουλειά τους, σου λένε τα εργοδοτρόνια. Γιαπωνέζικα κόλπα. Βέβαια, ακόμη κι αυτό στην Ελλάδα αμφισβητείται, αφού κι ένα απλό ερώτημα για απροειδοποίητη μείωση μισθού μπορεί να οδηγήσει σε απόλυση τον εργαζόμενο από τον είσαι ο πατέρας μας-τέρας μας εργοδότη.

Η φιλελεύθερη προπαγάνδα για τις παραγωγικές σχέσεις και τα εργασιακά δεδομένα ειδικότερα είχε εξαρχής μέσα της κάτι το χαζοχαρούμενο και φασιστικό. Καθώς λοιπόν, όλοι οι δεξιοί κι "αριστεροί" διανοητές και πολιτικοί το 'χουν ρίξει στην κριτική για τις Δίκες της Μόσχας και το Κατίν, διαμορφώνεται ένα στρατόπεδο εργασίας που σε λίγο θα απλώνεται σε όλο τον πλανήτη. Απροκάλυπτα πλέον μας λένε στα μούτρα μας ότι είμαστε ηλίθιοι, ανίκανοι και αντικοινωνικοί, επειδή αμφισβητούμε το δικαίωμα του εργοδότη πατέρα-αφέντη να αποθησαυρίζει και να βγάζει σε ασφαλή καταφύγια την υπεραξία της εργασίας μας. Όλοι μια οικογένεια είμαστε, αλλά αν κάτσει η στραβή, εγώ θα πάω στο συσσίτιό μου και ο μπαμπάς μου στην Ελβετία.

Βρες κι εσύ, φίλε, τον τρόπο να αποκτήσεις παιδιά-εργαζόμενους, γίνε πατέρας-εργοδότης, και σπάσε και κάνα κεφάλι, όπως ο Ροκφέλερ, των αλητών που απεργούν και διεκδικούν. Τα δικά μου δικά μου, και τα δικά σου δικά μας.


Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ

Μεσάνυχτα της 20ης προς 21η Ιουνίου. Ο Φώτης έχει πέσει από νωρίς για ύπνο, για να είναι φρέσκος την επομένη. Αποσύνδεσε το σταθερό τηλέφωνο και απενεργοποίησε το κινητό του, προκειμένου να μη δεχτεί τηλεφωνήματα αιτουμένων υπουργοποίηση. Είχε καληνυχτίσει την κυρία Κουβέλη και ήδη ήταν στα πρόθυρα ενός γλυκού συγκυβερνώντος ύπνου, όταν επίμονα κουδουνίσματα τον πέταξαν αλαφιασμένο. Με την άσπρη πυζάμα-κελεμπία και τον σκούφο με τη φούντα έτρεξε στη θυροτηλεόραση. Μία φράτζα κάλυπτε το πρόσωπο του μεταμεσονύκτιου επισκέπτη, η γνωστή τσιρίδα όμως, έκανε τον (σχεδόν) γηραιό πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ να πει δυνατά: "Όχι, ρε πούστη μου", παραβαίνοντας τον παροιμιώδη κώδικα ευγένειας που τον έχει κάνει διάσημο.

Ο έμπειρος δικηγόρος είχε καταλάβει. Επρόκειτο για άλλη μία υπόθεση οικογενειακής έντασης, σαν αυτές που κατά χιλιάδες εκδηλώνονται στο περιβάλλον της κρίσης και της εντεινόμενης ανεργίας. Ειδικά όταν στο συζυγικό βίο η κυριαρχική παρουσία της γυναίκας διαμορφώνει ένα σκηνικό αφόρητης πίεσης στον απειλούμενο με απόλυση μισθωτό, βουλευτή, κυρίως όμως υπουργό, οι συνέπειες μπορεί να είναι απολύτως καταστροφικές. Και τώρα; Ο ίδιος προσωπικά ένοιωθε υπεύθυνος για μια ενδεχόμενη οικογενειακή τραγωδία, λόγω των αντιακροδεξιών εμμονών του. Τι έπρεπε να κάνει; Απάντηση δεν είχε βρει ακόμη, όταν άκουσε το ασανσέρ να φτάνει στον όροφο...

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ


Η τελευταία μεταβολή του κυβερνητικού σχήματος πέρασε τόσο αθόρυβα, που θα μπορούσε να θεωρηθεί και απλός ανασχηματισμός. Η αλήθεια είναι ότι τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης κράτησαν χαμηλούς τόνους, πολύ απλά γιατί οι προσδοκίες από τη νέα κυβέρνηση είναι σχεδόν ανύπαρκτες ακόμη και για τους ψηφοφόρους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.

Εκτός αυτού, η αίσθηση που αποπνέουν οι τρεις συνέταιροι είναι μάλλον η συνενοχή σε μια καταδικασμένη προσπάθεια, παρά  η σύμπνοια για την αναγέννηση της χώρας. Είναι πλέον εμφανές ότι απλά σπρώχνεται ο χρόνος, κάτι που συμβαίνει από το φθινόπωρο με την πρόταση Παπανδρέου για δημοψήφισμα και τις εξελίξεις που αυτή δρομολόγησε.

Όλοι κάτι περιμένουν, υποτίθεται. Το λένε με κουτοπόνηρο ύφος εδώ και μήνες. Τι θα κάνει, σου λέει, η Γερμανία, θα το δεχτεί το ευρωομόλογο, θα γυρίσει ο τροχός, θα γαμήσει κι ο φτωχός και θα πάρει μπρος πάλι η μηχανή της μίζας που είναι τόσο καιρό στο ρελαντί. 

Παρ' όλα αυτά, άλλο ένα όμορφο καλοκαίρι έρχεται. Τα τζιτζίκια πάντα σε στέλνουν τα θερινά μεσημέρια. Ποιος θυμάται το καλοκαίρι του '39;

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

ΔΗΜΟΣΙΟ vs ΙΔΙΩΤΙΚΟ

Το μήνα που πέρασε, εξ ανάγκης επισκέφτηκα δύο νοσοκομεία, λόγω προβλημάτων υγείας προσφιλών μου προσώπων. Το ένα ιδιωτικό, το άλλο δημόσιο. Και στις δύο περιπτώσεις, μιλώντας με το νοσηλευτικό προσωπικό, επιβεβαίωσα όσα ήξερα από την ειδησεογραφία. Μείωση μισθών, συμπίεση του κόστους λειτουργίας συνολικά κ.ο.κ. Πού έγκειται η διαφορά; Στο δημόσιο νοσοκομείο  οι εργαζόμενοι έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες (ήταν μέρα εφημερίας), ενώ στο ιδιωτικό, πέραν της επαγγελματικής ευγένειας, ήταν διακριτή η δυσαρέσκεια από την υποχρέωση να δουλεύουν περισσότερο και να πληρώνονται λιγότερο. Πολύ φυσιολογικό. Ένας άνθρωπος με ποιότητα νοιώθει την παρούσα οικονομική συγκυρία όχι μόνο ως περιβάλλον που απαιτείται υπερπροσπάθεια για την ατομική επιβίωση,  αλλά και ως πεδίο άσκησης των καλύτερων στοιχείων του και κυρίως της δημιουργικότητας και της προσφοράς σε μία μάχη που υπερβαίνει τη συνήθη ροή της καθημερινότητας των τελευταίων δεκαετιών.

Όλα αυτά τα είδα στους νοσηλευτές και τις νοσηλεύτριες στο δημόσιο νοσοκομείο. Στο ιδιωτικό αυτό που εισέπραττα, όχι τόσο από τα λόγια , αλλά από τη συνολική παρουσία τους, ήταν μια αίσθηση ήττας. Ένα αφεντικό, που έχει θησαυρίσει στις μέρες των παχιών αγελάδων και έχει διασφαλίσει το μέλλον του με καταθέσεις σε ξένα νομίσματα στο εξωτερικό, τους είπε ότι τώρα θα κάνουν θυσίες, για να σωθεί η επιχείρηση, οι θέσεις εργασίας κ.ο.κ. Ο ηττημένος τι θα προσφέρει; Μιζέρια και γκρίνια, ως είθισται. Όλοι όσοι ξιφουλκούν υπέρ της Αναγέννησης της επιχειρηματικότητας, της Δημιουργίας (ξανά) και βρίζουν τους τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους και τη σοβιετική (!) οικονομία μας, ας το θυμούνται αυτό. Και ας θυμούνται ότι μπορεί μεγάλο ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων να είναι ντενεκέδες, όμως πολύ μεγαλύτερο ποσοστό ελλήνων επιχειρηματιών είναι ανίκανοι, αναποτελεσματικοί, χωρίς καινοτόμες ιδέες, απατεώνες, μπακάληδες, ρε παιδί μου.

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Γκούσταβ Κρουπ, της γνωστής οικογενείας. Στυλοβάτης της χιτλερικής πολεμικής βιομηχανίας

Ο φασίστας στην Ελλάδα βρίσκεται σε καθεστώς ιδιότυπης ασυλίας, ακόμη και από τους αντιφασίστες. Δεν αναφέρομαι, βέβαια, στα μεταπολεμικά και μετεμφυλιακά χρόνια, όταν οι συνεργάτες των ναζί μεταβλήθηκαν εν μία νυκτί σε συμμάχους της πεφωτισμένης Δεξιάς και του ακόμη πιο πεφωτισμένου Κέντρου εναντίον των κόκκινων τεράτων.

Πιο ανησυχητική και δυστυχώς επίκαιρη είναι η ασυλία που απολαμβάνουν οι ναζί από τους φιλελεύθερους, νεοφιλελεύθερους και ελεύθερους στη σκέψη και λοιπούς αρνητές του καταναγκασμού γενικώς και του οικονομικού ειδικώς. Λέει ο Παναγιώταρος ότι θα πετάει έξω από τα νοσοκομεία τους μετανάστες; Φασίστας μεν, αλλά φασίστες και οι ΠΑΜΙΤΕΣ που καταλαμβάνουν τους καταπέλτες στις απεργίες της ΠΝΟ. Ρίχνει σφαλιάρες ο Κασιδιάρης σε τηλεοπτικά πάνελ; Φασίστας, αλλά φασίστας και ο αντιεξουσιαστής που ρίχνει γιαούρτι σε τηλεοπτικό διαφημιστή βιβλίων που παρακινούν σε νέο Ολοκαύτωμα.

Με άλλα λόγια, εδώ στο μικρόκοσμό μας, έχει βρει εφαρμογή ο γνωστός αστικός μύθος της ταύτισης φασιστών-αναρχοκομμουνιστών με τη μορφή ταύτισης ΚΚΕ-Χρυσής Αυγής και Κασιδιάρη-μπαχαλάκηδων. Κύριο επιχείρημα είναι, βέβαια, η χρήση βίας, που χαρακτρίζεται a priori ως φασιστική. Χαρακτηριστική περίπτωση η δολοφονία των εργαζομένων στη Μαρφίν. Αν απορρίψουμε την εκδοχή της παρακρατικής προβοκάτσιας, είναι προφανές ότι ήταν έργο αντιεξουσιαστικών ομάδων, που δρουν κατά τρόπο εγκληματικό και άκρως απεχθή. Πρέπει να συλληφθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά; Προφανώς ναι. Είναι φασίστες; Προφανέστατα όχι. Είναι σαν να λέμε ότι η ανίατη καρδιοπάθεια είναι ανίατος καρκίνος, γιατί και οι δύο ασθένειες οδηγούν στο θάνατο. Αν υιοθετούσαν οι γιατροί αυτήν τη λογική, φαντάζεστε πόσο αποτελεσματική θα ήταν η θεραπεία για καρδιοπαθείς και καρκινοπαθείς.

Αν ταυτίσουμε τη βία με το φασισμό, διολισθαίνουμε όχι μόνο σε μια χαζοχαρούμενη θεώρηση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, αλλά, ακόμη χειρότερα, αμβλύνουμε την κριτική εναντίον των πραγματικών φασιστών. Πρώτ' απ' όλα, τους δικαιώνουμε, καθώς είναι γνωστό το επιχείρημα των νεοναζί στην Ελλάδα και αλλού. "Γιατί να μην είμαστε νόμιμος πολιτικός σχηματισμός, αφού είναι νόμιμο το κομμουνιστικό κόμμα;".

 Το πλέον επικίνδυνο όμως, επακόλουθο της νοηματοδότησης πάσης βίας και πάσης μαλακίας ως φασιστικής είναι η περαιτέρω αποπολιτικοποίηση του κοινωνικού σώματος. Δεκαετίες τώρα, στα χρόνια της ψεύτικης, δανεικής, ευημερίας, η Δύση είχε ουσιαστικά ξεχάσει τι σημαίνει πολιτική αντιπαράθεση. Είχε τελειώσει και τυπικά η Ιστορία γύρω στο '90 και έκτοτε μόνο κουκολοθέατρο έπαιζαν και παίζουν (για λίγο ακόμη) οι εκπρόσωποι των συντηρητικών και "σοσιαλιστικών" κομμάτων. Αυτή η έκλειψη της πολιτικής ως αντανάκλασης της εν υπνώσει οικονομικής-ταξικής αντιπαράθεσης ήταν φυσιολογική και πραγματικά την χάρηκα μαζί με εκατομμύρια άλλους Έλληνες και άλλους "Δυτικούς". Τι γίνεται όμως τώρα που η πείνα δείχνει τα πρώτα δόντια και σε λίγο θ' ανοίξει για τα καλά τα σαγόνια της. Πολύ απλά, ένας πεινασμένος λαός χωρίς πολιτική συνείδηση είναι βούτυρο στο ψωμί του φασισμού.

Ας μην το ξεχνάνε αυτό οι φιλελεύθεροι φίλοι. Εκτός κι αν βλέπουν κι αυτοί στους φασίστες αυτό που είδαν οι βιομήχανοι του Ρουρ στο πρόσωπο του Χίτλερ. Και οι γερμανοί καπιταλιστές δεν ήταν στο μεσοπόλεμο φιλελεύθεροι καπιταλιστές. Τελικά όμως σε ένα ονοματικό σύνολο καίριο είναι το ουσιαστικό, όχι το επίθετο.

Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

ΕΛΛΑΔΑ

Οι έλληνες πανεπιστημιακοί κρατικών πανεπιστημίων που στρέφονται εναντίον του κρατισμού, προφανώς θεωρούν εαυτούς φωτεινές νησίδες στο έρεβος των κρατικών πανεπιστημίων.
Οι έλληνες αριστεροί-εργοδότες, που ξεσκίζουν τους εργαζόμενους της επιχείρησής τους, προφανώς θεωρούν εαυτούς τόσο αριστερούς που δε χρειάζεται να το επιβεβαιώνουν στην πεζή, καπιταλιστική πραγματικότητα.
Οι έλληνες σκεπτόμενοι διαφωτιστές που ντρέπονται κάθε τρεις και λίγο που είναι έλληνες, προφανώς θεωρούν εαυτούς τόσο σκεπτόμενους, που ξεχωρίζουν από τα βοθρολύματα που σκεπάζουν τους υπόλοιπους συμπατριώτες μας.
Οι έλληνες ανίκανοι πολιτικοί που κυβέρνησαν επί δεκαετίες αυτήν την κατεστραμμένη χώρα, προφανώς θεωρούν εαυτούς τόσο ανίκανους που θα τους λυπηθούν οι κατεστραμμένοι και θα τους δώσουν άλλες τέσσερις δεκαετίες ως δεύτερη ευκαιρία.

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

ΑΝ Σ' ΑΡΕΣΕΙ



Φεύγουν οι μέρες, χοντραίνουν οι αποκαλύψεις για τον Αλέξη Μπάαντερ και την Ούλρικε Δούρου. Χεσμένος ο Πορτοσάλτε στο ραδιόφωνο τσιρίζει πια σαν τον Τράγκα του φιλελευθερισμού κάθε πρωί για το λόμπι της δραχμής και καλεί στο τηλέφωνο και την Εύη "Ήμουν κι εγώ μεταρρυθμίστρια" Χριστοφιλοπούλου, να μας πουν πόσο χρειαζόμαστε υπεύθυνη κυβέρνηση.

Όταν μία εγχείριση σε νοσοκομείο δε γίνεται, αν δεν πληρώσεις για τα φάρμακα της αναισθησίας.
Όταν κόβονται οι συντάξεις-επιδόματα των 300 ευρώ για συνανθρώπους μας που δεν μπορούν να δουλέψουν ούτε καν να αυτοεξυπηρετηθούν.
Όταν ακόμη κι ένα μικρό παιδί αντιλαμβάνεται πλέον ότι η υπόθεση ευρώ όνειρο ήτανε και πάει.
Όταν όλα αυτά τα ανθρωπάκια που μας κυβερνούσαν επί χρόνια εξακολουθούν να μας κουνάνε το δάχτυλο για όσα συμβαίνουν.
Όταν μας φέρονται όπως ο νταβατζής στην πουτάνα, που της λέει ότι μαζί τα τρώνε και δε θα επιβιώσει στην πιάτσα μόνη της.

Όταν ζεις στην Ελλάδα, που και οι ποιητές (και οι ποιήτριες) ανησυχούν για την Οικονομία, μην περιμένεις να σωθείς από όσους μιλάνε "λογικά". Το λογικό μέσα στο παράλογο είναι δυο φορές παράλογο.



Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

ΚΟΡΑΚΙΑ



Όσοι επαναλαμβάνουν μονότονα ότι πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει κυβέρνηση ματά τις εκλογές, εννοώντας κυβέρνηση των υπεύθυνων δυνάμεων, ξεχνούν ότι κυβέρνηση έχουμε και θα έχουμε και μετά τις εκλογές, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Μπορεί να μην είναι ιδανική, αλλά σίγουρα δεν είναι χειρότερη από τις κυβερνήσεις που προηγήθηκαν, άσε που δεν κάνει και ρουσφετολογικούς διορισμούς. Στο φινάλε, αν μία χώρα πρέπει, για να σωθεί, να έχει πρωθυπουργό άλλον έναν από τους γνωστούς υπεύθυνους και τα υπουργεία να μοιραστούν ως λεία (ως είθισται) στα κομματόσκυλά του, δε σώζεται με τίποτα. Ας μην ανησυχούν, όμως, τα κοράκια που περιμένουν πάνω από την ημιθανή χώρα να βουτήξουν την τελευταία αμοιβή τους. Δεν πρόκειται να καταστραφεί η χώρα, επειδή θα σταματήσουν οι "υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις" να προσφέρουν τις πολύτιμες κυβερνητικές υπηρεσίες τους.

Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

ΚΑΒΛΩΣ ΤΗΝ

Σοράγια, μην κοιτάξεις πίσω, αλλά να ξέρεις ότι μας κοιτάει η Κριστίν με κάτι μακρύ στο χέρι.

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

...ΒΙΑ, ΑΠ' ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ


Καθώς ξηλώνεται όλο το χάρτινο σκηνικό της ευημερίας, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, δεν είναι πλέον γραφικοί οι κομμουνιστές, αλλά όσοι με κολλημένη τη βελόνα στις στροφές του '90 συνεχίζουν να ονειρεύονται ευρωπαϊκές αλληλεγγύες και αναγέννηση με το επιχειρηματικό πνεύμα και την καταπολέμηση του επαράτου κρατισμού.

Οι φωνές τους, βέβαια, ακούγονται όλο και πιο αδύναμες, καθώς πέφτουν φάπες και έπονται οι σφαίρες, από τους φασίστες.  Αντί όμως να διαλέξουν μεριά, πλάι στους κομμουνιστές και τους ταξικούς τους συμμάχους, εξακολουθούν να περιφέρουν μέσα στον ωκεανό της νοσταλγίας τους τη σχεδία της αστικής σωτηρίας. Το πανί τους είναι πια κουρέλι, αυτοί όμως εκεί. Είναι και ζόρικη η νοσταλγία για ένα παρελθόν που ποτέ δεν έζησαν στην Ελλάδα, που ποτέ δεν έγινε Ευρώπη κι ας το 'λεγε να το πιστέψουμε ο Καραμανλής, ο πεθαμένος, που λέει και η Αλέκα.

Αν συνεχίσουν έτσι, αν εξακολουθούν να ξερνάνε αμάσητο το παραμύθι που τους ταϊζουν χρόνια τώρα, για "το μαύρο φασισμό που είναι το αρνητικό του ερυθρού τοιούτου", κάποτε θα λένε, οι πιο ξεροκέφαλοι, ότι φταίει η Αριστερά για το φασιστικό χάλι μας. Οι πιο αισθαντικοί κι οι πιο γενναίοι, θα το 'χουν όμως καταλάβει ότι είναι, κυρίως, αυτοί οι αίτιοι.

Όποιος δει το βίντεο, με τη νηφάλια, ολύμπια μορφή του Προκόπη, καταλαβαίνει πώς αντιστέκεται η αστική τάξη στο φασισμό. Στο φασισμό της.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΗ

Η Αριστερά, η νέα Αριστερά, έρχεται με φόρα να μας ξαναδώσει αξιοπρέπεια, να τρίψει στα μούτρα των Ευρωπαίων το Μνημόνιο και να μας δώσει όσα μας πήραν. Πίσω από τους ανέργους και τους εργαζόμενους των 500 ευρώ (που πάνε για παρακάτω, ειρήσθω εν παρόδω) σπρώχνονται και σπρώχνουν οι προνομιούχοι των ΔΕΚΟ, όσοι θέλουν η σύνταξή τους να ξαναπάει στα 2.000 ευρώ και η βενζίνΑ (για τη Μερτσέντε) στα 0,70 το λίτρο. Και μέσα στην αριστερή επέλαση της χαράς και της ελπίδας είναι κι ένα κόμμα, που όπως είπε ο φιλοξενούμενος του Αλέξη, ο φιλόσοφος της νεοαριστερής καρδιάς μας Ζίζεκ, έχει πεθάνει και δεν το ξέρει. Τι να πεις;

Δε θα πεις τίποτα. Θα θυμηθείς μόνο τα τρία κόκκινα γράμματα στον τοίχο, θα αγωνίζεσαι και θα περιμένεις.

Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ

Το 1932 είναι σημαδιακή χρονιά για την Ελλάδα. Η κρίση χρέους της χώρας εκδηλώνεται με τρόπο οξύ και σαρωτικό, βάζοντας τέλος σε μία περίοδο ευημερίας και αισιοδοξίας για το μέλλον. Η ελληνική ιστορία, βέβαια, είναι ένα μικρό επεισόδιο στη μακρόχρονη κρίση που είχε ως αφετηρία την κατάρρευση του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης στα 1929, παρ' όλα αυτά είναι χρήσιμη, για να θυμηθούμε βασικές τακτικές διαχείρισης κρίσεων.

Ο Βενιζέλος προσπάθησε απεγνωσμένα να καθυστερήσει με ταχυδακτυλουργίες και στη συνέχεια με διαπραγματεύσεις με τους δανειστές το αναπόφευκτο. Οι διαπραγματεύσεις, βέβαια, σύντομα πήραν τη μορφή απεγνωσμένων εκκλήσεων και τελικά το κανόνι έσκασε. Η συνέχεια γνωστή. Παρατεταμένη πολιτική κρίση, αδυναμία σχηματισμού σταθερής κυβέρνησης, δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις χωρίς νικητή και δύο αποτυχημένα βενιζελογενή πραξικοπήματα, παλινόρθωση, δικτατορία Μεταξά, "κοινωνική ειρήνη", "εξισορρόπηση των οικονομικών μεγεθών".

Τι σημαίνει, βέβαια κοινωνική ειρήνη και τι αποτυπώνει η έννοια της οικονομικής εξισορρόπησης; Ας μας το εξηγήσουν όλοι οι δημοκράτες φίλοι μας, που άλλο δεν κάνουν τον τελευταίο καιρό, από το να πυροβολούν εναντίον του εκλογικού σώματος με απειλές και υστερικές αντικομμουνιστικές κραυγές, παρά το ό,τι δεν έχουν ως αντίπαλο, κατά βάση, κομμουνιστές. Κάπου μάλιστα διάβασα ότι χρειαζόμαστε ένα νέο Γουδή (του 1909) κι έναν νέο φιλελεύθερο Ελευθέριο Βενιζέλο. Κάποιοι είναι τόσο δημοκράτες που σου δίνουν την εντύπωση ότι θα σκοτώσουν από υπερβολική αγάπη τη δημοκρατία.

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΠΑΝΤΟΥ


Τι θα ψηφίσεις; Έχει σημασία; Όχι, ιδιαίτερα. Όπως και στη ζωή, έτσι και στις εκλογές, σημασία δεν έχει τι λες, τι δηλώνεις, τι ψηφίζεις εν προκειμένω, αλλά τι κάνεις. 
Θέλεις να παλέψεις και να ρισκάρεις, για να μην υποφέρει ο συνάδελφός σου, ο σύντροφος της ζωής σου, ο φίλος σου, ο άγνωστος ξένος που τον χτυπάνε οι φασίστες στο δρόμο; Είσαι έτοιμος για τη λαϊκή εξουσία κι ας ψηφίζεις Νέα Δημοκρατία. 
Είσαι ντενεκές ξεγάνωτος, που ψάχνει μόνο τρόπο να καλύψει τον κώλο του ή πας πίσω από ωραία λόγια να κρύψεις την ασφάλεια που σου παρέχουν οι καταθέσεις σου; Είσαι έτοιμος για την κατάθλιψη και τον εξευτελισμό κι ας ψηφίζεις πιο αριστερά κι από την Αριστερά.

Το 'χει πει άλλωστε και η σφα Αλέκα. Λαϊκή εξουσία χωρίς λαό που να την θέλει δε γίνεται.

Αυτά.

ΜΟΥΣΙΚΗ-ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ.
ΣΤΙΧΟΙ-ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ.

Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδώ πέρα
η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται
με τη στρατιά που κατεβαίνει προς το κίτρινο ποτάμι.
Η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται.
Κι ύστερα, γιατρέ, την κάθε αυγή
την κάθε αυγή, γιατρέ, με τα χαράματα
πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται.
Κι ύστερα, δέκα χρόνια, γιατρέ,
που τίποτα δεν έχω μες στα χέρια μου
να δώσω στο φτωχό λαό μου,
τίποτα πάρεξ ένα μήλο
Ένα κόκκινο μήλο
Την καρδιά μου.