Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ


Για το 2012, εκτός από την Επανάσταση, έχουμε να περιμένουμε και τα παιδιά (τρόπος του λέγειν).

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

ΑΤΤΑΛΟΣ Γ΄


Επί τη ευκαιρία της ονομαστικής εορτής (Manuel) ενεπλάκην σε συζήτηση με αντικομμουνίστρια θεία και οπορτουνίστρια φίλη σχετικά με το φλέγον ζήτημα της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Έπρεπε να μπούμε στην ΕΟΚ; Και καλά, μπήκαμε, έπρεπε όμως να συνεχίσουμε και στην Ε.Ε. με το Μάαστριχτ; Και πες ότι συνεχίσαμε, έπρεπε να κάνουμε και upgrade με ευρώ; Η κουβέντα βέβαια περιεστράφη και γύρω από τις ευθύνες του Ανδρέα, το ρόλο του Σημίτη, την "Ευρώπη των Λαών" των ανανεωτών αριστερών κ.λπ. Η αλήθεια είναι ότι τα ΄χω λίγο μπερδεμένα στο κεφάλι μου, αφού όταν φτάσαμε στην προοπτική κατάρρευσης της ευρωζώνης, εγώ είχα φτάσει στο δεύτερο μπουκάλι Αγιωργίτικο , ενώ αδυνατούσα να αρθρώσω επιχείρημα έμπλεος οινοπνεύματος και παλιάς καλής κομμουνιστικής οργής. Τώρα όμως που ξημέρωσε, νιώθω την ανάγκη να πω τα παρακάτω.

Όταν ο βασιλιάς της Περγάμου Άτταλος κληροδότησε το κράτος του στη Ρώμη, δε νομίζω ότι έπραξε καλά ή κακά, παρ΄ όλο που, όταν διαβάζουμε περί αυτού, απορούμε για μια τόσο παράξενη διαθήκη. Ορισμένοι ηλίθιοι εθνικιστές μπορεί να μιλήσουν για προδοσία, με την ταύτιση της κρατικής οντότητας της Περγάμου με την ιδεοληψία τους περί "εθνικού κράτους". Κάποιοι άλλοι, πιο σοβαροί, προφανώς, μπορεί να αναφερθούν στις εξαρτήσεις του Άτταλου από τη ρωμαϊκή ισχύ, που του επέβαλε μια τέτοια διαθήκη. Οι συμπεριφοριστές δε, μπορεί να προσγράψουν την ενέργεια στην ψυχολογική εξάρτηση του Άτταλου από τη ρωμαϊκή προστασία και την ανάγκη να ανταποδώσει με μια τέτοια προσφορά, που διασφάλιζε ταυτόχρονα το μέλλον των υπηκόων του - ήταν και ψυχοπονιάρικο αγόρι, υπεύθυνος ηγεμών, θα σου πούνε. Τι ισχύει; Έχει σημασία; Άτταλος πέθανε, Πέργαμος επαρχία Ρώμης, Pax Romana, end of the story - happy end.

Ελλάδα: Μπήκε ΕΟΚ, ξεφάντωσε με ΜΟΠ, Πακέτα Ντελόρ, επιδοτήσεις για το τίποτα, ευρώ, χρεοκόπησε και πάει ντουγρού για το χειμώνα του ΄41-΄42. Αν συμβεί το τελευταίο, η λεγόμενη αναγκαιότητα της ιστορίας δε θα έχει το αποτέλεσμα της Περγάμου. Όλα κρίνονται (και πληρώνονται) εκ του αποτελέσματος.

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Αυτά τα Χριστούγεννα είναι, λένε πολλοί, Χριστούγεννα αγωνίας, φόβου, ανασφάλειας, φτώχειας και απελπισίας. Για μένα είναι Χριστούγεννα ενηλικίωσης. Μια ολόκληρη κοινωνία βγαίνει μετά από δεκαετίες εφηβικού κωλοπαιδισμού στην πραγματικότητα. Τέρμα τα πάρτυ και οι διακοπές στα νησιά με τα λεφτά του μπαμπά για όλους μας. Μέχρι εδώ η πίστη στην αιωνιότητα της νιότης ως κωλοβαρέματος. Ωραία τα εμπορικά κέντρα, αλλά οι κυλιόμενες σκάλες τους, τελικά, δεν οδηγούν στον παράδεισο. 
Και τώρα που μεγαλώσαμε; Αν θέλουμε να επιβιώσουμε ένας είναι ο δρόμος. Αλληλεγγύη και αγώνας. 
Αγώνας προσωπικός, για να γίνουμε καλύτεροι, να βγούμε από το βόλεμα της αυτάρεσκης ψευδαίσθησης του επιτυχημένου, που τελικά είναι επιτυχημένος στην προσπάθεια να νιώθει επιτυχημένος.
Αγώνας κοινωνικός, Όπως είναι ανώφελο να ζητάμε σωτηρία αποκλειστικά στους "κοινούς αγώνες", είναι και χαζοχαρούμενο και βλακώδες να απορρίπτουμε τη συλλογική διεκδίκηση. Πώς να το κάνουμε; Από αυτό που περνάμε τεκμαίρεται ότι η πάλη των τάξεων δεν ήταν μια ξαφνική φλασιά στο κεφάλι του μεγάλου μουσάτου.
Αγώνας ποδοσφαιρικός. Για να φτάσουμε στον Μάη με την κούπα στον Περαία, απαιτείται αγώνας εναντίον Ελλήνων και Αράβων πετρελαιάδων.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

Όλοι, οι κάποιας ηλικίας τουλάχιστον, θα ΄χετε πέσει πάνω σε περιπτώσεις μεταμορφώσεων φίλων, γνωστών, συγγενών. Χαζόφατσες που γίνονται απαστράπτοντα πρόσωπα μόλις ερωτεύονται (ή και το ανάποδο), άνθρωποι χαμηλών (μέχρις ανυπαρξίας) τόνων που γίνονται τσαμπουκάδες και ουάου όταν αποκτούν εξουσία και κυρίως όταν αυτή θίγεται (υπενθύμιση της υπεροχής του μαρξισμού ως ψυχολογικού ερμηνευτικού εργαλείου), φίλους που σε μια στιγμή σε κάνουν να γίνεσαι εχθρός τους και γι΄ αυτό να μισείς και τον εαυτό σου. Τα ΄χα ξαναπεί: ζόρικο πράμα η κρίση.
Ο έρωτας θριαμβεύει βεβαίως και στις κρίσι-μες μέρες μας, πλην όμως και οι ερωτευμένοι - οι απαστράπτοντες, ντε - θα φάνε στη μάπα τους Μιστερ Χάυντ. Ο δρ. Τζέκυλ ανήκει στο ρομαντικό παρελθόν του καπιταλισμού. Καλώς τα παιδιά.

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

ΤΡΑΜΠΑΝΤ, ΟΠΩΣ ΑΟΥΝΤΙ


Θυσία. Ωραία λέξη, που παραπέμπει σε Λεωνίδα, Ιησού, Ταρκόφσκι. Παραπέμπει, όμως και  στις "θυσίες" που απαιτούνται για να ορθοποδήσει η χώρα. Τώρα πια, όχι μόνο η χώρα, αλλά και ο πλανήτης, όπως είπε η Κριστίν Λαγκάρντ. Στην καθημερινότητά μας βέβαια δεν ακούμε τον Λουκά και την Κριστίν να μας κάνουν φιλοσοφικό ή θεολογικό μάθημα  περί θυσίας. Ακούμε από κατώτερα στελέχη και υπαλλήλους της Καπιταλισμός Α.Ε., είτε είναι οι εργοδότες μας είτε νουνεχείς (εμείς τον έχουμε απολέσει το νου) συνάδελφοι, ότι πρέπει να θυσιάσουμε μέρος των αποδοχών και των εργασιακών δικαιωμάτων μας εν γένει, προκειμένου να σώσουμε το όλον. Λογικό ακούγεται, πλην όμως τα φαινόμενα απατούν.

Πριν από δεκαετίες οι Γερμανοί δούλεψαν σκληρά, σου λέει ο άλλος, έχτισαν στα ερείπια, θυσιάζοντας ελεύθερο χρόνο και τώρα απολαμβάνουν τους καρπούς των προσπαθειών τους. Ένας Γερμανός της θάλασσας (Ολλανδός) μου είχε πει κάτι αντίστοιχο για τη χώρα της τουλίπας. Όταν του έθεσα το ζήτημα της εξαθλίωσης του Τρίτου Κόσμου, την είχε έτοιμη την απάντηση: "Να δουλέψουν όπως εμείς, για να φτάσουν το επίπεδο ζωής μας". Θυσίες λοιπόν και αυτοί, για να τα καταφέρουν.

Αυτά τα παραδείγματα για την απόδοση των θυσιών στο μεταπολεμικό κόσμο του ΄40 και του ΄50 είναι ενδεικτικά του καπιταλιστικού μύθου περί πόνου που οδηγεί στη σωτηρία. Αν προσθέσουμε και κάτι χαζοχαρούμενα περί αλληλεγγύης μεταξύ των πεινασμένων (ως ψυχοθεραπεία για το άδειο στομάχι, προφανώς), την έχουμε έτοιμη τη συνταγή για το ξεπέρασμα της κρίσης.

Θυσίες έκαναν και οι Ανατολικοευρωπαίοι, για να βγούν από "τη χοάνη που τους είχε ρίξει ο υπαρκτός σοσιαλισμός". Πρόσφατα είδα σε ντοκιμαντέρ την Μέρκελ να ρητορεύει περί επώδυνων αλλαγών που απαιτούνται για την Ανατολική Γερμανία εν έτει 1991. Το όραμα ήταν εναργέστατο και άκρως χειροπιαστό. Τέρμα η αναμονή ετών, για να πάρεις Τράμπαντ, τώρα θα ΄χεις Γκολφ και θα τρως στα Μακ Ντόναλντς. Παραδέχομαι ότι κι εγώ, αν ήμουν στο Βερολίνο του ΄90, Γκολφ θα διάλεγα χωρίς δεύτερη κουβέντα, από πίσω όμως έχει η Μερτσέντες την ουρά.

Η επικεφαλής του ΔΝΤ δήλωσε λοιπόν, ότι κινδυνεύουμε να ζήσουμε μέρες μεσοπολέμου και για να το αποφύγουμε, τι θα κάνουμε; Θυσίες. Μάλιστα. Συμφωνώ και επαυξάνω. Χωρίς ξεβόλεμα και θυσίες δε γίνεται τίποτα. Η Κριστίν και οι άλλοι θυσιολάγνοι όμως, ξεχνούν κάτι βασικό. Η Θυσία προϋποθέτει απόλυτη πίστη σε κάποιον σκοπό ούτως ώστε να μετουσιώνεται σε πηγή θετικής αυτοαξιολόγησης και τελικά να μη νοείται ως απεμπόληση δικαιωμάτων (είτε είναι το δικαίωμα στη ζωή είτε το δικαίωμα στο καθορισμένο ωράριο), αλλά ως αναγκαιότητα της ύπαρξής μας. Για ποιο σκοπό να θυσιαστούμε; Πριν δύο δεκαετίες οι αιματηρές θυσίες των "θυμάτων του κομμουνισμού" έγιναν πάνω στην πίστη της καπιταλιστικής (ανα)συγκρότησης που θα τους κάνει  Καλιφορνέζους (του Μπέβερλι Χιλς, όχι των ισπανόφωνων συνοικιών του L.A.). Σήμερα, οι "επώδυνες μεταρρυθμίσεις" γιατί είναι οδός σωτηρίας; Μα, για να σώσουμε την παγκόσμια οικονομία, να την επανεκκινήσουμε, που λέει κι ο δικός μας φωστήρας. Σοβαρά; Εγώ ξέρω ότι όταν το Τράμπαντ γονάτισε το πήγαν για παλιοσίδερα (λίγα βέβαια, ήταν κατά βάση πλαστικό). Τώρα που το Γκολφ έχει κάψει τη μηχανή, γιατί να ρίχνουμε νερό στο ψυγείο του;


Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011


Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

ΜΟΝΑΧΟ


Στις μέρες της τεχνοκρατικής αναγέννησης που ζούμε, έμπλεος δημιουργικότητας και έμπνευσης, με αρχηγό τον πρώτο εργάτη, υπάλληλο, αγρότη, τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο, δεν ασχολούμαι με μικρά και ποταπά καθημερινά θέματα, απορροφημένος στην κοινή προσπάθεια ανορθώσεως της χώρας. 

Χτες όμως, είχα μία κουβεντούλα με φίλο εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα, που με επανέφερε στην ταπεινή πραγματικότητα. Με ρώτησε λοιπόν ο προβληματισμένος μισθωτός το εξής: "Πρέπει να αποδεχόμαστε χωρίς μαχητική αντίδραση παράνομες περικοπές στους μισθούς, στο όνομα της επιβίωσης ημών στους χαλεπούς καιρούς μας, διαγράφοντας από το λεξιλόγιό μας τη λέξη απεργία;"

Ως γνωστόν, μισώ τον Τσώρτσιλ για το ρόλο που έπαιξε με την απελευθέρωση στην αποκατάσταση και τελικά την κυριαρχία των ταγματασφαλιτών και λοιπών καθαρμάτων. Παρ΄ όλα αυτά, παραδέχομαι ότι ήταν μεγάλος ατακαδόρος. Αν ζούσε σήμερα θα ήταν πρώτη φίρμα στα στάτους του φέισμπουκ. Η αγαπημένη μου ρήση είναι αυτή που είχε πει όταν ο φλούφλης ο Τσάμπερλαιν ξεπούλησε την Τσεχοσλοβακία στο Μόναχο το ΄38. "Μεταξύ του πολέμου και της ατιμίας διαλέξατε την ατιμία, θα έχετε τον πόλεμο".


Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

WIND OF CHANGE


Οι εκλογές στη Ρωσία ήταν ένα πραγματικό σοκ για τον Πούτιν και πιθανόν ο Λιακόπουλος να βρίσκεται ήδη στο Κρεμλίνο, για να στηρίξει τον ορθόδοξο πρώην πρόεδρο, νυν πρωθυπουργό και πάλι πρόεδρο αύριο, μεθαύριο. 
Ποια πολιτική όμως, εφάρμοσε ο Πούτιν και τυγχάνει τώρα της αυξανόμενης αποδοκιμασίας από το εκλογικό σώμα; Αν πιστέψουμε τα "έγκυρα" δυτικά μέσα ενημέρωσης, η απολυταρχική διακυβέρνηση, η διατήρηση της σοβιετικής γραφειοκρατίας, οι περιορισμοί στα ατομικά δικαιώματα, η διαπλοκή με το μαφιόζικο παρακράτος κ.λπ. έκαναν πολλούς Ρώσους να στραφούν στην αντιπολίτευση, διεκδικώντας ελευθερία, αξιοκρατία, δημοκρατία. 
Μερικές παρατηρήσεις.
- Ο Πούτιν και το σύστημά του δεν έγιναν τώρα λιγότερο δημοκρατικά ούτε βέβαια ξαφνικά οι Ρώσοι θυμήθηκαν μετά από είκοσι χρόνια χωρίς σοβιετικό κράτος και δέκα χρόνια (και βάλε) με Πούτιν κορώνα στο κεφάλι τους ότι δεν έχει εκριζωθεί η σοβιετικού τύπου γραφειοκρατία και λοιπά κακά κομμουνιστικά κατάλοιπα. Πολύ απλά, το πάρτυ με την εκτόξευση της ροής χρήματος στην πετρελαιο-αεριο-παραγωγό Ρωσία δεν συνεχίζεται με την ίδια ένταση μέσα σε περιβάλλον εντεινόμενης διεθνούς κρίσης και αβεβαιότητας. Κατ΄ αναλογία, λοιπόν, οι απαλλαγέντες από τον κομμουνισμό και τον γελτσινισμό (πείνα και των γονέων), θυμίζουν τους Έλληνες που έζησαν τη γλυκιά ζωή του πασοκικού "σοσιαλισμού" (δώσε και σε μένα μπάρμπα) και τώρα ανακαλύπτουν ότι αύριο μπορεί και να μείνουν στο δρόμο με πληθωριστικές δραχμές και βέβαια αγανακτούν (τα χρυσά μου).
- Πέρα από αυτό όμως, όπως συνηθίζουν, οι φιλελεύθεροι, βλέπουν στη ρωσική κρίση την απουσία αρκετής ελευθερίας, όχι μόνο πολιτικής, αλλά και οικονομικής. Όχι μόνο, σου λένε, δεν μπορεί ο Μοσχοβίτης να βγει στο κέντρο της Κόκκινης Πλατείας και να φωνάξει "Ο Πούτιν είναι μαλάκας", αλλά, επιπλέον, υπό την ηγεσία του Βλαδίμηρου η αγορά δεν έχει απελευθερωθεί στο βαθμό που θα έπρεπε. Ιστορίες για αγρίους. Ενώ οι ρωσικές πετρελαϊκές εταιρείες συνάπτουν συμμαχίες-συμφωνίες με τους αμερικάνικους κολοσσούς, ενώ έχει κατεδαφιστεί εδώ και χρόνια κάθε  πτυχή κοινωνικού κράτους και ενώ οι εργασιακές συνθήκες είναι σε επίπεδο "Τόσα δίνω κι άμα θες", ακούμε ότι υπάρχει ακόμη "κρατισμός", ενώ ο Πούτιν ανθίσταται στους αμερικανικούς σχεδιασμούς. 
Ο κρατισμός τους βέβαια, δεν είναι τίποτ΄άλλο από τον παλιό καλό μονοπωλιακό καπιταλισμό (κάποιος τον είχε αναλύσει πριν από σχεδόν εκατό χρόνια) ,ενώ ο Πούτιν ως αντιαμερικάνος σταυροφόρος είναι ωραίο παραμύθι, για να χτιστούν πάνω του ακόμη και εγχώριοι αστικοί μύθοι περί ομηρίας ευτραφών πρωθυπουργών.
Τελευταία επισήμανση. Στην πιο πάνω φωτογραφία εγώ φαντασιώνομαι ότι ανεμίζουν κόκκινες σημαίες. Ανεξαρτήτως όμως προσωπικών φαντασιώσεων, το κομμουνιστικό κόμμα πήρε 20% και είναι το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, διπλασιάζοντας το ποσοστό του. Οι δυτικοί όμως αναφέρονται σε κάτι τελειωμένους της "φιλελεύθερης" αντιπολίτευσης ως αιχμή του αντιπουτινικού δόρατος. Καλό σημάδι.

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Die Russen kommen!


Μετά από δύο χρόνια σχεδόν προσπάθειας σωτηρίας, που ήταν απλά το τελευταίο πάρτυ με ευρώ για τα τζιμάνια, φαίνεται ότι έρχεται το τέλος. Στη διοίκηση το σκηνικό θυμίζει τις τελευταίες μέρες στο καταφύγιο του Χίτλερ. Απροκάλυπτες αρπαχτές και βολέματα, φυγαδεύσεις ημετέρων, αντιφατικές και ανεφάρμοστες κατευθυντήριες γραμμές. Εννοείται ότι οι δ.υ. παρακολουθούν περιδεείς, περιμένοντας την είσοδο των Σοβιετικών, εε..., της δραχμής εννοοώ.

Στον ιδιωτικό τομέα αντίστοιχο κλίμα Απριλίου 1945. Μέχρι και τα τουριστικά γραφεία διοργάνωσαν μαζικά εκδρομές της Γ΄ Λυκείου μέσα στο Δεκέμβρη. Καθόλου απίθανο να σκέφτονται μερικοί ότι μέχρι το Μάρτιο ποιος ζει, ποια δραχμή πεθαίνει. Ακόμη και στη μισθοδοσία ιδιωτικών επιχειρήσεων σημειώνονται κατάφωρες παραβιάσεις της νομιμότητας, αφού στις μέρες μας καλό είναι να κάνεις το ευρώ σου παξιμάδι και όταν έρθουν οι δραχμές βλέπουμε και κάνουμε.

Κερασάκι στην τούρτα ο μηχανισμός προπαγάνδας. Τα τηλεοπτικά γκαιμπελάκια εξακολουθούν να λένε ότι, αν κάνουμε ό,τι μας λέει η Μέρκελ και ο Παπαδήμος, θα κερδίσουμε τον πόλεμο και θα παραμείνουμε ωραίοι και Ευρωπαίοι μες στο ευρώ και την καλή χαρά.

Μόνο ένας Γεωργίου θα μπορούσε να αποδώσει το σκηνικό όπως πρέπει: "Άκου φίλε. Τέρμα τα δίευρα".


Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

ΠΑΝΤΟΦΛΕΣ

O παππούς μου ήταν Κρητικός κανονικός. Με τη βράκα, τα στιβάνια, το μουστάκι. Ήταν στην Κρητική Χωροφυλακή, ενώ είχε πολεμήσει και στο Κιλκίς-Λαχανά με μετάλλιο ανδρείας και δίπλωμα με υπογραφή Βενιζέλου και Κωνσταντίνου. Εννοείται ότι ήταν ψυχούλα και τον είχε στην πίεση η γιαγιά μου, που γενικώς ήταν ολίγον φωνακλού. "Παναγιώτη, πάλι καπνίζεις;" κ.λπ. Όλα αυτά τα ξέρω από σκόρπιες αφηγήσεις του πατέρα μου, βέβαια, αφού είχε πεθάνει κάποια χρόνια πριν γεννηθώ. 
Περισσότερο με είχε εντυπωσιάσει όμως, ένα κάδρο στο πατρικό μου. Βελούδινο ύφασμα με μεταξωτό κέντημα. Ο πατέρας μου είπε, όταν ρώτησα, ότι ήταν δώρο του παππού στη γιαγιά, πριν παντρευτούν (άκουσον, άκουσον), από τη Θεσσαλονίκη όπου είχε βρεθεί το '13. Η γιαγιά προφανώς θεώρησε το δώρο εξαιρετικά πολύτιμο για να το κάνει παντόφλες κι έτσι έμεινε άκοπο να στολίζει τώρα, έναν αιώνα σχεδόν μετά, τον τοίχο.
Σήμερα περπατούσα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, για πολλοστή φορά. Όταν γύρισα στο ξενοδοχείο έβαλα τις αγαπημένες παντόφλες μου, αυτές με τον γκρινιάρη από τους Επτά Νάνους. Κοίταξα την προκυμαία. Ήταν γεμάτη εκσκαφείς και φορτηγά.

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

...more and more into the background.


Νομίζω ότι μέσα στο αδιέξοδο που ζούμε και αισθανόμαστε πλέον, όχι ως απειλή, αλλά ως καθημερινότητα απτή και οδυνηρή, μπορούμε να κάνουμε και μια ουσιωδώς αισιόδοξη παρατήρηση. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι οργίζονται για τους σωστούς λόγους με τους σωστούς τρόπους. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αγαπάνε τους σωστούς ανθρώπους για τους σωστούς λόγους. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν ομοιότητες ανάμεσα στα παρακάτω κείμενα. Εσείς;

When a prolonged, stubborn and heated struggle is in progress, there usually begin to emerge after a time the central and fundamental points at issue, upon the decision of which the ultimate outcome of the campaign depends, and in comparison with which all the minor and petty episodes of the struggle recede more and more into the background.


Όποιος απέτυχε, όποιος ξεπέσει
τι δύσκολο να μάθει της πενίας
την νέα γλώσσα και τους νέους τρόπους.

Εις τ’ άθλια ξένα σπίτια πώς θα πάει! —
με τι καρδιά θα περπατεί στον δρόμο
κι όταν στην πόρτα εμπρός βρεθεί πού θά ’βρει
την δύναμι ν’ αγγίξει το κουδούνι.
Για του ψωμιού την ποταπήν ανάγκη
και για την στέγη, πώς θα ευχαριστήσει!
Πώς θ’ αντικρίσει τες ματιές τες κρύες
που θα τον δείχνουνε που είναι βάρος!
Τα χείλη τα υπερήφανα πώς τώρα
θ’ αρχίσουν να ομιλούνε ταπεινά·
και το υψηλό κεφάλι πώς θα σκύψει!
Τα λόγια πώς θ’ ακούσει που ξεσκίζουν
τ’ αυτιά με κάθε λέξι — κ’ εν τοσούτω
πρέπει να κάμνεις σαν να μην τα νιώθεις
σαν να ’σαι απλούς και δεν καταλαμβάνεις.






Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

 "Χουντοσταγονίδια στην Ευελπίδων. Μεγάλη αποκάλυψη από το Βήμα της Κυριακής - Ομάδα σπουδαστών τραγούδησε μέσα στη σχολή τον ύμνο της 21ης Απριλίου ανήμερα της γιορτής του Πολυτεχνείου".
"Το σημερινό ΠΑΣΟΚ έκλεισε τον κύκλο του, είπε μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ, η Άννα Διαμαντοπούλου και πρόσθεσε ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα ΠΑΣΟΚ plus".
 Η χώρα βρίσκεται σε επικίνδυνο αδιέξοδο. Ο Τάσος Μπουγάς (Πλανητάρχης) δήλωσε: "Μάκης ή τανκς". Ήδη, σύμφωνα με πληροφορίες από τα Σκόπια, ο πρόεδρος της γειτονικής χώρας παραχώρησε το προσωπικό του Ι.Χ. για την επάνοδο του Μάκη Ψωμιάδη στην Ελλάδα. Ενθουσιώδη πλήθη συγκεντρώνονται σε μία αλυσίδα ελπίδας από το συνοριακό φυλάκιο των Ευζώνων μέχρι την παραλιακή. Συνεχής ροή. Μείνετε συντονισμένοι.
 UPDATE: H Άννα Διαμαντοπούλου δήλωσε ότι προσχωρεί στη διαμορφούμενη κίνηση Μάκη για τη σωτηρία της χώρας. Τόνισε μάλιστα ότι θα είναι το ΠΑΣΟΚ στο Μάκης Πλας, όπως ονομάζεται η πρωτοβουλία του κυρίου Ψωμιάδη.

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Οξυδερκής οπορτουνίστρια φιλη επεσήμανε τη διαφορά του μισού λόχου υπουργών με την ολιγομελή ιταλική κυβέρνηση. Τι πιστεύω; 
Ουσιαστικά στην Ελλάδα δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον για την άσκηση πολιτικής (της οποιασδήποτε). Εξ ου και ο σχηματισμός κυβερνήσεων εσωκομματικών ισορροπιών, παλαιότερα, εθνικών και συνεργατικών, πλέον. Με άλλα λόγια, αλλαξοκωλιές του τύπου θα σου δώσω αυτό το υπουργείο, να μου δώσεις το άλλο - ούτε χαρτάκια να παίζανε τα μαλακισμένα. Κάνουν λοιπόν τα παιχνιδάκια τους, βολεύουν τους πελάτες τους και συνεχίζουμε κι όπου μας βγάλει. Βεβαίως χρειάζεται και το χρήμα, για να τσουλάει αυτή η κατ' επίφαση διακυβέρνηση του κατ' επίφαση κράτους. Όταν λοιπόν έγινε κατανοητό ότι ο Παπαδήμος είναι αυτός που υπόσχεται ή του υπόσχονται τη συνέχιση των δόσεων τον έκαναν και πρωθυπουργό, ήτοι Θιασάρχη, εννοείται, υπό τον όρο της συνέχισης του "πολιτικού παιγνίου", που είναι, βέβαια, σκέτο παίγνιο και καθόλου πολιτικό.

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ

Σχολική χρονιά 1973-1974. Τάξη Α'Δημοτικού. Μαθητής Μανώλης Σ. Μάθημα: Καλλιγραφία. 
Στη σκάλα του φτηνού ιδιωτικού σχολείου που πήγαινα κατεβαίνω μαζί με την Χαρά Κ. Την προηγουμένη γίναμε φίλοι (και όχι μόνο), ανταλλάσσοντας τσίχλες Adams (κίτρινες) με καραμέλες Μεζ στο σχολικό. Κορύφωση με φιλάκι στο μάγουλο, λίγο πριν κατέβω στη Μπισκίνη, στάση Γαρδένια, Ζωγράφου. Ήταν Σεπτέμβρης.
Νοέμβρης. Ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός και είχε φάει ένα τούβλο στο αριστερό μάγουλο στο μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου. Τυχερός. Όταν ξεκινάνε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου μένει στο τμήμα και δεν κατεβαίνει στο δρόμο. Θα λείψει τρεις μέρες. Στα τηλέφωνα που παίρνει με εντυπωσιάζουν τα τραγούδια που ακούγονται στο βάθος. Άκουγαν το σταθμό του Πολυτεχνείου και αργότερα θα καταλαβω ότι έτσι άκουσα για πρώτη φορά Θεοδωράκη στη ζωή μου.
Αυλαία. Από το Γουδί κατεβαίνουν τα τανκς, ρίχνουν μερικές ριπές (πολύ αργότερα έμαθα ότι κάποιος σκοτώθηκε στην Παπάγου από αδέσποτη). Τη νύχτα της 17 Νοέμβρη ξέρουμε ότι έγινε κάτι τρομερό, δεν ξέρω ακριβώς τι (το έμαθα κι αυτό αργότερα), θυμάμαι μόνο κάτι μαλλιάδες που δείχνει η ΥΕΝΕΔ και κυρίως τον κύριο που παρουσίαζε το Μπίνγκο να μιλάει σε κάτι μουσάτους με επιδέσμους. Μου είχε φανεί πολύ περίεργο και ρώτησα γιατί παίζουν μπίνγκο στο σκοτάδι. Αργότερα έμαθα ότι το ημίφως ήταν το ΚΨΜ του ΚΕΒΟΠ.
Τέλος πάντων, από Δευτέρα γυρίσαμε σχολείο. Στον πίνακα θυμάμαι ότι η ημερομηνία είχε κολλήσει στις 15 Νοέμβρη. Μετά από λίγες μέρες η Χαρά Κ. έφυγε από το σχολείο. Δεν είπαμε ούτε γεια. Μας το ανακοίνωσε η κυρία Κατερίνα στην τάξη. Ο πατέρας της, λέει, ήταν στρατιωτικός και είχε πάρει μετάθεση για τη Θεσσαλονίκη.
Μεγάλη απογοήτευση, μεγάλη προδοσία.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

ΠΕΝΤΕ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Φωτό από το "Έθνος"

Ζούμε μέρες ανακούφισης.
Ανακουφίστηκαν οι αγορές. Ανακουφίστηκε ο Μερκοζύ. Ανακουφίστηκαν οι αριστεροδημοκράτες (κατά το χριστιανοδημοκράτες). Εννοείται ότι ένα μεγάλο (και παρεξηγήσιμο) "ααχ" ανακούφισης εξέβαλε και ο Μπάμπης, όπως τότε που είδε τον Γιώργο να μιλάει ζωντανά σε εθνικό δίκτυο με φόντο βαρκούλες ν' αρμενίζουνε.
Σύμφωνα μάλιστα με έγκυρες πληροφορίες, ανακουφίστηκαν και πολλά αγόρια και κορίτσια της (ριζο)σπαστικής αριστεράς, καθώς απρόσκοπτα θα μπορούν να επαναστατούν, χωρίς να ανησυχούν για κάτι λεπτομέρειες όπως καταβολή μισθών, τις καταθέσεις τους, τις δουλειές τους κ.λπ.
Μέσα στην ανακούφιση βέβαια, πολλοί από τους παραπάνω κλείνουν τα μάτια τους μπροστά σε πρωτοφανή, ακόμη και για τα δεδομένα της "αστικής υποκρισίας", φαινόμενα. Προκειμένου να σώσουμε τη χώρα, γιατί να μην επιστρατεύσουμε ανθρώπους που υμνούν συγγραφείς ακραία ρατσιστικών βιβλίων και έχουν πει από τηλεοράσεως το ανεπανάληπτο "Αυτοί δεν είναι πολίτες, είναι κομμουνιστές";
Δεν πειράζει όμως. Με τον Παπαδήμο στο τιμόνι όλοι και όλα θα στρώσουν. Μέχρι και η Ευγενία Μανωλίδου θα επιστρέψει στη συμφωνική μουσική. Ανακούφιση!

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

ΣΩΤΗΡΕΣ


Νέα μέρα, νέος τεχνοκράτης πρωθυπουργός. Με Νέα Δημοκρατία και φερέλπιδες νέους, εξ άκρως δεξιών, να καβατζώνουν για πρώτη φορά κυβερνητικές θέσεις. Αν η υπουργοποίηση κάθε Αδώνιδος είναι αναγκαία , για να ανοίξει ο δρόμος στον τεχνοκράτη και καραμπουζουκλή για τη σωτηρία μας, τι να πω; Φαίνεται η έννοια της θυσίας (της λογικής και της αισθητικής) αποκτά μεταμοντέρνα χροιά.

Επί της ουσίας; Ποιος δε μιλάει για τη Λαμπρή;

Δείτε κι αυτό από τον Γιάννη Χάρη

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ, ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ.


Είναι θλιβερό. Μια ζωή γεμάτη χρώματα, αισθήματα, μαγικές ψευδαισθήσεις, έρχεται μια στιγμή που χάνει όλα τα προσχήματα, όλα αυτά που αποτελούν τις αναγκαίες και σπαρακτικά ποθητές συμβάσεις, αυτά που κάποτε θα γίνουν οι μνήμες και η νοσταλγία μας. Έρχεται η στιγμή λοιπόν, που όλα γίνονται άσχημα ψεύτικα και χάρτινα, εκ των υστέρων μεν, αλλά απόλυτα και ισοπεδωτικά. Αυτό νιώθω βλέποντας τους "ηγέτες" να πηγαινοέρχονται στο προεδρικό μέγαρο. Μας γάμησαν και τις μνήμες μας. Στο κενό πλέον.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

ΜΕΡΕΣ ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ. ΝΟΕΜΒΡΗΣ '91

Πριν από πολλά χρόνια, το ΄91, είχα πάρει το τρένο για τη Βυρώνεια Σερρών, αρκετά πιο πάνω από την Κατερίνη. Έφτασα στο σταθμό του χωριού κατά τις 5 το πρωί και περπάτησα μέχρι το στρατόπεδο, στους πρόποδες του Μπέλες, κάνα μισάωρο. Ακόμα θυμάμαι την ομίχλη και την ξυλόσομπα στο θάλαμο. Βαρετές μέρες, μαυρόασπρες μέρες, όταν όμως ακούω αυτό το τραγούδι αποκτούν χρώμα. Μεγάλε Μίκη.
   Ο σιδηροδρομικός σταθμός της Βυρώνειας. Φωτογραφία: Ηρακλής Μήλας

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

ΕΓΙΝ' Η ΒΡΟΧΗ ΧΑΛΑΖΙ

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν  έλεγε ένα "ποιοτικό" καψουροτράγουδο πριν από χρόνια, δημοφιλές όμως εισέτι μεταξύ του "ποιοτικού" κοινού. Συγκυβέρνηση από σήμερα, προκύπτουσα, υποτίθεται τουλάχιστον, από τις "αφόρητες πιέσεις" Μέρκελ, Σαρκοζί, Ρεν, Ομπάμα και από το ιστορικό χρέος που μας έχει κληροδοτήσει ο Κωνσταντίνος "Ανήκομεν εις την Δύσιν" Καραμανλής.
Ένα βασικό επιχείρημα του φιλοδυτικού, αυτονοήτως φιλελεύθερου, καπιταλιστικού μπλόκ καθ' όλη την μεταπολεμική περίοδο, όχι μόνο στην Ελλάδα, ήταν η εθελοντική υπαγωγή της κοινωνικής βούλησης στις επιταγές του, με την προοπτική της δεδομένης και συνεχούς προόδου και ανάπτυξης των χωρών που ακολουθούσαν την οδό της ελεύθερης οικονομίας και των δημοκρατικών συμπαρομαροτούντων. Οι κακοί κομμουνισταί βγάζουν τα τανκς στους δρόμους της Βουδαπέστης και της Πράγας για να διατηρήσουν την ηγεμονία τους, ενώ εμείς είμαστε οι σύγχρονοι Περικλείς. Δεν εξαναγκάζουμε, αντιθέτως, πείθουμε με τον ορθό λόγο, αλλά κυρίως με τα μπιχλιμπίδια που σας παρέχουμε αφειδώς. Σπίτια, συνταξιοδοτικά προγράμματα, Μακ Ντόναλντς, αυτοκίνητα, αίσθημα ασφάλειας, κόκα κόλα, δημοκρατική ελευθερία να φαν' κι οι κότες κ.ο.κ.
Πάλι για τον ίδιο μονόδρομο μας μιλάνε οι υπερασπιστές του, οι πανηγυρίζοντες (προβληματισμένοι, βεβαίως) για την κυβέρνηση σωτηρίας. Τώρα όμως οι χάντρες και τα καθρεφτάκια δεν προσφέρονται απλόχερα. Η υπόσχεση και το δέλεαρ έγινε ωμός εκβιασμός και πιστόλι στον κρόταφο. Δεν έβγαλαν τανκς στους δρόμους, έβγαλαν όμως κάτι χειρότερο. Προσκυνήστε, λένε, αλλιώς θα πεινάσετε. Πόσο μπορεί ακόμη να περνιούνται για εκφραστές του ορθού λόγου οι μετερχόμενοι μεθόδους ακραίας ψυχολογικής βίας; Πάμε στοίχημα ότι θα βγάλουν και τα τανκς; Αυτή όμως, θα είναι και η τελευταία τους φορά.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

ΗΤΑΝ Ο ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;


Ένας φίλος, όχι από τα παλιά, αλλά από το φέισμπουκ, έγραψε προ ημερών άλλο ένα από τα στάτους που κάνουν αριστερούς οπορτουνιστές να αφρίζουν (ο ίδιος είναι δεξιός οπορτουνιστής, αλλά και γαμώ τα παιδιά). Δεν το θυμάμαι ακριβώς, αλλά το νόημα ήταν ότι έχει σιχαθεί τα αναρχοκλαψομούνικα συνθήματα στους αθηναϊκούς τοίχους. Σήμερα το μεσημέρι τον θυμήθηκα. Γυρίζοντας από τα Βίλατζ στο Mολ, όπου είχα πάει να βγάλω εισιτήρια για τον Τεν-Τεν, είδα ένα τέτοιο απόφθεγμα: "Στις μέρες μας οι αξίες γίνονται σκουπίδια και τα σκουπίδια αξίες". Από κάτω το γνωστό κυκλωμένο "Α". Αν δεν υπήρχε η ιδεολογική υπογραφή, άνετα θα περνούσα το τσιτάτο για προϊόν νυκτερινής εξορμήσεως της ΧΑΝ.
Πραγματικά έχουμε πιάσει πάτο. Οι αναρχικοί, οι άνθρωποι που σιχαίνονται το κυρίαρχο ιδεολόγημα, την κυρίαρχη πολιτική τάξη, την κυρίαρχη αισθητική έχουν γίνει αλοιφή. Μπορεί να πετάνε μολότωφ, μπορεί να κυνηγάνε με λοστάρια τους εικοσάρηδες που αλωνίζουν ως εποχούμενοι Δίες την Αθήνα, μπορεί και να δίνουν και καμιά συνέντευξη σε έντυπα που βλέπουν με συμπάθεια τα "παιδιά", τι μένει όμως από τις αξίες και τα σκουπίδια; Ότι οι μικροί αναρχικοί είναι και αυτοί μία από τα ίδια των αφασικών παιδιών που κατακλύζουν τα φροντιστήρια και τα μπουμπουνίζουν οι εκθεσάδες με φληναφήματα περί ανθρωπισμού, πνεύματος, αξιών που κινδυνεύουν, ανθρώπων που αλλοτριώνονται, πνευματικών ανθρώπων που ανθίστανται κ.ο.κ. Αυτά είναι. Στην Ελλάδα και αναρχικός να θες να γίνεις σε φροντιστήριο πρέπει να πας. Και τα συνθήματα σε σχεδιάγραμμα από το φυλλάδιο, έτσι;

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

ΠΟΣΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΑΝΤΕΧΕΙΣ;

Είσαι ανίκανος και αντιπαραγωγικός. Είσαι ανεύθυνος και παρτάκιας. Είσαι ένας τεμπέλης της εύφορης μεταπολιτευτικής κοιλάδας. Είσαι ένας φοβιτσιάρης που μόλις σου υπενθυμίσουν ότι σε ταϊζει το αφεντικό σου, το κόμμα σου, η Ευρώπη σου, βάζεις την ουρά στα σκέλια και υποστέλλεις την εθνοαριστερή πλαστική σημαία σου. Είσαι ένας αριστερός που έχει δεξιά τσέπη και εθνικιστικές εμμονές. Τα πόδια σου "θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα, στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους".

Όλα αυτά μας πετάνε στα μούτρα, φανερά ή με την ειρωνική σιωπή τους. Εμείς τους απαντάμε: Έχουμε αξιοπρέπεια και αντέχουμε να λέμε τη λέξη, όχι από ηθικοπλαστικό μεγαλοϊδεατισμό, αλλά γιατί μας το λέει η ανάγκη, μας το λέει το παιδί που κρατάμε από το χέρι κάθε πρωί.

Καλημέρα! Καλό μήνα! 


Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΑΠΑΙΤΕΙ ΘΥΣΙΕΣ


Δεν αντέχεται τόσο ξύλο, πρέπει όμως να συνεχίσω. Ο κόουτς Μπάμπης πιστεύει ότι πρέπει να διασφαλίσω την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας

ΣΤΗ ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥ


Και όμως. Μετά απ' όσα συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβούν, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θεωρούν περίπου παρανοϊκό να αμφισβητείται η επιλογή της ένταξής μας στην ΕΟΚ το '80 και στην ευρωζώνη το 2001.

Σίγουρα είναι παρανοϊκή μια τέτοια σκέψη για όσους μίζαραν, μιζώθηκαν, έφαγαν, ήπιαν, διορίστηκαν, ασπάστηκαν το λαϊκισμό, βολεύτηκαν στο δημόσιο και έκαναν μπίζνες με σημαία το "φιλελευθερισμό" ή είδαν το φως το αληθινό στο "ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό" + "επανίδρυση του κράτους". Επίσης παρανοϊκή είναι η άποψη αυτή για όσους έζησαν μια άνετη ζωή, χωρίς δουλείες, χωρίς λαμογιές, με την αξία και τη δουλειά τους, καβάλα στο κύμα της ευρωπαϊκής ευμάρειας (με δανεικά και καθόλου αγύριστα).

Όλοι αυτοί πράγματι πρέπει να θεωρούν τρελό όποιον αμφισβητεί το ευρωπαϊκό μας παρελθόν, με μία προϋπόθεση όμως. Να υπάρχει ζωή μετά θάνατον και αυτήν τη σκέψη να την κάνουν, ψηλά στον ουρανό, στην επουράνια μεζονέτα ή στο ταπεινό νεόδμητο διαμέρισμά τους πρώτο σύννεφο δεξιά, αυτοί που έζησαν την τριακονταετία της ευρωπαϊκής χλίδας και μας άφησαν χρόνους, χωρίς να ενδιαφέρονται πλέον για το πώς θα αντιμετωπίσουν την ανεργία, τους μισθούς πείνας, την εκμηδένιση της ελπίδας στο "κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι" με το "κοινό ευρωπαϊκό μας νόμισμα".

Αυτοί, πράγματι έχουν κάθε λόγο να βλέπουν από ψηλά δικαιωμένες τις επιλογές του Καραμανλή να μας βάλει, του Παπανδρέου να μας κρατήσει και του Σημίτη να μας θάψει στη Ευρωπαϊκή Ένωση. Εμείς οι υπόλοιποι όμως, οι εισέτι ζώντες, έχουμε κάποιες αμφιβολίες. Ας δείξουν λίγη κατανόηση οι υποστηρικτές του ευρωπαϊκού και καπιταλιστικού μονόδρομου και δι' ημάς τους σχιζοφρενείς και μανιοκαταθλιπτικούς.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

HALLOWED BE THY NAME

...at 5 o'clock they take me to the Gallows Pole

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Φωτό από Ourania Charm

Έρχεται κούρεμα βαρβάτο, λέει, που θα συνοδευτεί από νέα οδυνηρά μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, περιστολής του κράτους, απελευθέρωσης των εργασιακών σχέσεων και λοιπά και γνωστά. Αν δεχτούμε όσα λένε οι "ευρωρεαλιστές" (εις τον αντίποδα των ευρωσκεπτικιστών, αλλά και των καπιταλοσκεπτικιστών), θα περάσουμε τη στενωπό (βλ. Ρώσοι, Ουκρανοί, Ρουμάνοι, Βούλγαροι κ.λπ.) και μετά θα ξεχυθούμε σαν ατίθασα πουλάρια (που έλεγε κι ο Γιάννης Αργυρίου) στον ανταγωνιστικό, δημιουργικό, γαμάτο, τέλος πάντων, στίβο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, που περνάει από φάση (δεν ξέρουμε ακριβώς ποιας) αυτορύθμισης. Θα αφήσουμε πίσω τον κρατισμό και τις νεοελληνικές στρεβλώσεις και θα γίνουμε, επιτέλους, (εκσυγχρονισμένοι) άνθρωποι. Γεννιέται βέβαια η απορία για το πώς θα επιτύχουν το κατόρθωμα, με την άμεση ή έμμεση συμβολή τους, η Άννα, ο Λοβέρδος, ο Μπάμπης, ο Αλέξης, ο Φλωρίδης, ο Δοξιάδης, η... Κική(!), πώς θα επιτύχουν δηλαδή εκεί που έφαγαν τα μούτρα τους Χαρίλαος (όχι ο Φλωράκης) και Βενιζέλος (όχι ο Ευάγγελος). Και τι θες ρε, φίλε; Αυτούς έχουμε και αυτά έχουμε - ήρθε και ο Χορστ. Σκάσε και κολύμπα.

Είχα μια συζήτηση σήμερα με φίλο, ρεαλιστή και πολύ καλό στις προβλέψεις (του Στοιχήματος, πρωτάθλημα Αργεντινής), που εμμέσως με επέπληξε για τον αρνητισμό μου απέναντι στη θεωρία της στενωπού. Μπορεί να έχει δίκιο, αλλά εγώ, σήμερα, 25 Οκτωβρίου, θυμήθηκα την έφοδο στον ουρανό. Avanti πόμολο.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Φωτό από τον Ριζοσπάστη
Πέρα και έξω από πολιτικές πεποιθήσεις, θέλω να επισημάνω το εξής. Χτες στο Σύνταγμα συγκρούστηκαν φυσιολογικοί άνθρωποι με άτομα που εμφανώς έχουν απολέσει προ πολλού, αν είχαν ποτέ, κάθε επαφή με την πραγματικότητα, όπως την αντιλαμβάνεται ο μέσος ανθρώπινος νους. 
Από τη μία πλευρά βρίσκονταν άνθρωποι που σπουδάζουν (δεν είναι απλά γραμμένοι σε μια σχολή), δουλεύουν, ερωτεύονται, λένε μαλακίες, αγωνιούν για το αύριο των παιδιών τους, το δικό τους μέλλον, φοβούνται, έχουν μικρές και μεγάλες στιγμές. Το γεγονός ότι αυτοί οι φυσιολογικοί άνθρωποι αντιστάθηκαν στη δολοφονική επίθεση που δέχτηκαν, με κάνει αισιόδοξο. 
Οι περισσότεροι από όσους τους επιτέθηκαν είναι φάτσες που κατ' επανάληψη βλέπω στις πορείες, αλλά, κακώς, πάντα απέφευγα να σχολιάσω, ακόμη και μετά την τραγωδία της Μαρφίν. Δεν θα επεκταθώ σε περισσότερους χαρακτηρισμούς ούτε μ'ενδιαφέρει σε ποιο βαθμό είναι κατευθυνόμενοι ή όχι. Απλά θα πω αυτό. Δεν έχουν ιδέα από ζωή. Τους εύχομαι καλά ξεμπερδέματα.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

ΕΜΜΟΝΕΣ

"... κολυμπούσαν κάτω από το φως των άστρων με το πρόσωπό τους στραμμένο στον ουρανό, ταξιδεύοντας προς μια άγνωστη κατεύθυνση, προς κάπου και έχοντας έναν σκοπό που έχει ξεχαστεί πια, σαν κάποιος που δεν έχει πατρίδα, αλλά τον τρώει η νοσταλγία να επιστρέψει κάπου, δίχως να ξέρει πού".
Μπ. Μπρεχτ

Αύριο απεργία, πάλι.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

 Φωτό από Ourania Charm
Χειμωνιάτικα πρωινά, περιμένουμε το σχολικό για νηπιαγωγείο και Α' Δημοτικού με τον αδελφό μου. Φοράει πράσινο γούνινο μπουφάν, δώρο της θείας από τον Καναδά.Από το μπαλκόνι ο τύπος με το γάντζο και το τρίκυκλο πουλάει μεγάλα κομμάτια πάγου για τα ψυγεία. Ένας μαλλιάς, μυθική μορφή, μέσα από το τζάμι του σχολικού κοιτάει το άπειρο καπνίζοντας, κάπου στη Γαρδένια, που είχε χαλίκι και κάναμε ποδήλατο με βοηθητικές ρόδες. Κλεισμένοι στο διαμέρισμα για τρεις μέρες χωρίς σχολείο. Νοέμβριος '73 Α' Δημοτικού και όλα κατέληξαν σε μια συνέντευξη από το ΚΕΒΟΠ. Μονοκατοικίες που τις φανταζόμουν σαν το σπίτι του Τρελαντώνη στην Καστέλλα και περίμενα να βγει ο Αλέξανδρος με τα κουτσά στρατιωτάκια του. Το παιχνιδάδικο στην Παπάγου με το πρώτο μου Subbuteo, στο χαλί του μικρού διαμερίσματος, πού χώρος για να το στήσουμε. Με τους γονείς για σουβλάκια, στάσις Άνοιξις. Τι γαμάτο εργάκι ο Μπεν Χουρ στο Αλέκα.Ζωγράφου, μαγεία.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΕΣ


Έλληνες φοιτητές στα στέητς προ σαράντα ετών. Οι άσπροι είναι, μάλλον, από αυτούς που κατέστρεψαν τη χώρα, ανεύθυνοι και ράθυμοι όντες, όπως οι πλείονες ημών των Ελλήνων. Οι μαύροι, μετά βεβαιότητος, προσπαθούν ή θα προσπαθήσουν εν ευθέτω χρόνω να μας σώσουν από τους εαυτούς μας.

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΣ, ΡΕ. ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ;


Όποιος δεν αποδέχεται τις "θυσίες", είναι λαμόγιο που θέλει να διατηρήσει τα κεκτημένα, έχει ατροφική έως ανύπαρκτη κοινωνική (και εθνική - ΓΑΠ έφα) συνείδηση, είναι σοσιαλβλαμμένο που ζει με τους μύθους του Οκτώβρη (που ήταν Νοέμβρης και έγινε πραξικόπημα, όχι επανάσταση) κ.λπ. Όλα αυτά λέγονται ή υπονοούνται από τους ποικίλης προέλευσης και ποικιλώνυμους υπερασπιστές της "Μεγάλης φιλελεύθερης Πορείας" (κάποιοι είναι και πρώην Μαοϊκοί, βλέπετε) προς τον "παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο", που τρομοκρατημένος μαζεύει πενηντόευρα στο σπίτι, αποθηκεύει τρόφιμα (ναι - και αυτό παίζει πλέον) και προσεύχεται να διατηρήσει τη θεσούλα του, έστω και με τα μισά λεφτά.
Αυτό που δε μας λένε, βεβαίως, είναι το ύψος ή το βάθος (εξαρτάται πώς το βλέπεις) των θυσιών και η διάρκειά τους. Ωραία, ρε παιδιά, να γίνουμε Ιφιγένειες εν Σκάῃ, αλλά μέχρι πότε (στο περίπου, τουλάχιστον) και κυρίως μέχρι ποίου σημείου. 
Η περίπτωση να περιορίσουμε το κρέας στη μια φορά τη βδομάδα είναι αρκετή ή και λαχανίδες θα φάμε, για να μας κάτσει ο καλός ο εξορθολογισμός του αδηφάγου, τερατώδους, γαμημένου, τέλος πάντων, κράτους.
Πόσο βαθιά θα πάνε οι διαρθρωτικές αλλαγές; Μήπως θα πληρὼνουμε (από τα έτοιμα των προηγουμένων ρεμπελοετών), για να δουλεύουμε και να προσελκύσουμε επενδυτές; Ή λέω μαλακίες, γιατί πλέον δεν υφίσταται αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, αφεντικού - εργαζόμενου, μέρας - νύχτας; Επιχειρηματικότητα, σου λέει, και όλοι μαζί, αγαπημένοι, παίρνουμε τα κουβαδάκια μας και πάμε παραλία. Κάποιοι βέβαια έχουν αραγμένα τα γιωτ, για να την κάνουν, όταν οι χαρούμενοι εκδρομείς διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχει κολατσ(ι)ό για το μεσημέρι.

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Η ΝΑΟΜΙ ΓΡΑΦΕΙ ΥΠΕΡΟΧΑ


Όλως τυχαίως (;), με το πού είδαμε στα δύο μέτρα πλέον τον μπαρμπέρη, αναθερμάνθηκε το ενδιαφέρον έντιμων, ανέντιμων, έξυπνων και ηλιθίων φιλελεύθερων, νεοφιλελεύθερων και λοιπών ελεύθερων, για να απαξιώσουν το "Δόγμα του Σοκ", το μπεστ σέλλερ της Ναόμι Κλάιν σχετικά με τη μεθόδευση της κατεδάφισης εργασιακών δικαιωμάτων, κοινωνικού κράτους και λοιπών σοσιαλιζόντων υπολειμμάτων ανά τον κόσμο.
Η κριτική τους εστιάζεται σε δύο σημεία. Στον τρόπο που η γλυκύτατη (σε αντίθεση με τη σκατόφατσα του Φρίντμαν) Καναδέζα παρουσιάζει τον αρχιερέα της Σχολής του Σικάγο αφενός και στην υποτιθέμενη θεωρία συνωμοσίας που ξετυλίγεται στις πάνω από 800 σελίδες του βιβλίου, αφετέρου.
Πριν καταπιαστώ με την ουσία της παραπάνω κριτικής, μια παρατήρηση. Όπως έγραψε και στο fb o Πέτρος Τατσόπουλος η Κλάιν δεν έγραψε ένα βιβλίο πολιτικής οικονομίας και σε καμία περίπτωση δεν στόχευε στην παραγωγή ενός καθαρά επιστημονικού έργου. Παρ' όλα αυτά, πρόκειται για μια εξαιρετικά τεκμηριωμένη δημοσιογραφική προσέγγιση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δεδομένων σε πολλές περιοχές του πλανήτη, όπου με διάφορες τεχνικές σοκ πέρασε η απελευθέρωση, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, της οικονομίας, πάνω στη βάση του laissez faire.
Ας πάμε όμως στον Μίλτον. Διαστρεβλώνεται, λένε, από την εμπαθή και ημιμαθή Καναδέζα η θεωρία και ο ρόλος του Φρίντμαν στις δεκαετίες από το '70 και μετά, που καθόρισαν το σημερινό μετακομμουνιστικό κόσμο μας. Ο Φρίντμαν, τονίζουν οι φρίττοντες συνήγοροί του, ήταν κατά της βίας, τον Πινοσέτ τον είδε στη Χιλή μετά το αιματοβαμμένο πραξικόπημα, αλλά... λίγο (μόνο 45 λεπτά). Σαν να λέμε ότι ο Χ σοσιαλίζων οικονομολόγος πήγε στην ΕΣΣΔ εν μέσω των δικών της Μόσχας, είδε τον Στάλιν και συζήτησαν για τις προοπτικές των κολχόζ, ενώ πέφτανε κορμιά δεξιά - αριστερά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι νομιμοποίησε τις πολιτικές επιλογές του μουστάκια. 
Γιατί μας βρίζει την κοντοπίθαρη μεγαλοφυία,  λένε περαιτέρω, αφού τόσο ο ίδιος όσο και οι οπαδοί του είναι αντιρατσιστές, κατά του πολέμου (γενικώς), υπέρ της ανεκτικής πολιτικής για τα ναρκωτικά και λοιπά και λοιπά. Σιγά το νέο, ρε παιδιά. Δε λέει πουθενά η Κλάιν ότι ο Φρίντμαν είναι ένας πιο κοντός Χίτλερ χωρίς μουστάκι. Επίσης γνωστό όμως είναι ότι όταν ο καπιταλισμός εξυπηρετείται από τον πολιτικό φιλελευθερισμό τον  υιοθετεί, αλλάζοντάς τον με σιδερένια αυταρχικά καθεστώτα, όταν κριθεί αναγκαίο. Πώς να το κάνουμε; Θέλει και η οικονομική ελευθερία ενίοτε τον (Ναζί) Γερμανό της, όταν ο Στέφανος Μάνος δεν πείθει με τα Λέγκο του.
Εκεί όμως που οι επικριτές του "Δόγματος" δίνουν ρέστα διαστρέβλωσης είναι η ταύτισή του με τις θεωρίες συνωμοσίας. Απίστευτο ψέμα. Η ίδια η Κλάιν ξεκαθαρίζει ότι οι οικονομικές πολιτικές που επιβλήθηκαν ανά τον κόσμο είχαν ως θεωρητικό προκάλυμμα και προπαγανδιστικό εργαλείο τις θεωρίες του Φρίντμαν, δεν ήταν ο σεβάσμιος καθηγητής η γενεσιουργός αιτία, η κινητήριος δύναμη πίσω από αυτές. Επικρίνει, αντίθετα, τις θεωρίες συνωμοσίας, τόσο τις κωμικές (βλ. Λιακόπουλος), όσο και τις τραγικές (βλ. Πλεύρης, Εβραίοι κ.λπ. ). Θεωρεί, όπως κι εγώ, ότι ο καπιταλισμός εκ των πραγμάτων εξυπηρετείται από την πολιτική συντριβής κάθε περιορισμού στην οικονομική δραστηριότητα, στην παρούσα φάση της ανάπτυξής του, τουλάχιστον. Αυτή θεωρεί ως γενεσιουργό αιτία των όσων τραγικών συμβαίνουν ανά τον κόσμο. Μπορεί να έχει λάθος; Μπορεί. Σε καμία περίπτωση όμως αυτή η άποψη δεν εμπίπτει στην κατηγορία των θεωριών συνωμοσίας. Εκτός κι αν θεωρήσουμε ότι οι φιλελεύθεροι που κατηγορούν τις δυνάμεις της καθυστέρησης, τους  βολεμένους αριστερούς με τη δεξιά τσέπη συνδικαλιστές , τον "κρατισμό" κ.λπ. είναι κι αυτοί εκφραστές θεωριών συνωμοσίας. Τότε, ναι. Η κούκλα από τo Μόντρεαλ είναι ο θηλυκός, αγγλόφωνος Λιακόπουλος.

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

ΜΑΣ ΞΕΤΡΥΠΩΣΑΝ

Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει περισσότερο από τη λαμογιά την ελληνική κοινωνία; Η ενοχή.
Τι προτεσταντικές παπαριές είν' αυτές, θα αντέτεινε κάποιος. Ούτε με σφαίρες δεν κολλάνε στον λεβέντη και καραμπουζουκλή, τον Έλληνα. Και όμως! Νομίζω ότι η παραλυσία, η απουσία αντίδρασης στην καταπάτηση του Κράτους Δικαίου των αστών ή των εργασιακών δικαιωμάτων των αριστερών και "αριστερών" μπορεί, σε μεγάλο βαθμό, να αποδοθεί στην ενοχή. Εξηγούμαι.
Πώς να αντιδράσεις στην πολιτική πίεση που δέχεσαι ως δημόσιος υπάλληλος, όταν η θέση σου διασφαλίστηκε από το πολιτικό σύστημα που τώρα σε χορεύει στο ταψί; Το ξεχνάς και το κρύβεις ακόμη κι από τον εαυτό σου, όμως επί της ουσίας μονίμως νιώθεις το βάρος της "χάρης" που σου 'γινε.
Είναι δυνατόν να πεις όχι σε εργοδοτικές πιέσεις, όταν το μόνο που κοιτάς είναι πώς θα εξασφαλίσεις καλύτερο ωράριο, καλύτερες θέσεις, καλύτερα λεφτά, κάλυψη στην ανεπάρκειά σου, που την ξέρεις καλά, από αυτούς που θα έπρεπε να είναι ο "ταξικός εχθρός"; Τουμπεκί θα κάνεις και θα πεις κι ευχαριστώ προκαταβολικά για την επόμενη χάρη, για την επόμενη διάσωση.
Οι κολλημένοι οι Κνίτες στο Πανεπιστήμιο λέγανε το δασκαλίστικο, κομσομόλικο "Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες". Στην πορεία βέβαια, το κόμμα, το σύνθημα αυτό, το έκανε πολλάκις γαργάρα, είναι όμως σωστό, παρά τη φορμόλη που μυρίζει. Αγώνας χωρίς να τα 'χεις καλά με τον εαυτό σου είναι άλλη μια μπαγαποντιά, άλλη μία κρυψώνα, άλλη μια τρύπα.

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ

Διάβασα χτες μια συνέντευξη του Διευθυντή των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης στην "Καθημερινή", που έχει και μεγάλο σουξέ στο facebook. Ωραία τα λέει ο πανεπιστημιακός και, με δεδομένη την ποιότητα των εν λόγω εκδόσεων, δικαιωμένος από τα πράγματα.  
Έλα όμως που κάπου με χάλασε. Πρώην αριστερός, λέει, και αυτό που συνάγεται από τα λεγόμενά του είναι ότι σιχάθηκε τους "κοινωνικούς αγώνες" και τους μεγάλους στόχους. Μόνο η δουλειά οδηγεί σε αποτέλεσμα κι όλα τ' άλλα είναι λόγια του αέρα ή εκ του πονηρού. 
Γνωστό και πολύ ωραίο και πολύ σωστό το στιχάκι "Λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά". Εννοείται ότι η αξιοσύνη , η προθυμία, η δημιουργικότητα είναι καθοριστικά στοιχεία για το προϊόν της δουλειάς. Έχω ξαναπεί ότι αντιπαθώ σφόδρα τους "αριστερούς" της λούφας και της λαμογιάς.
Όσο όμως κι αν θέλουμε να το ξεχνάμε, υπάρχουν κάποια θεμελιώδη ερωτήματα: Γιατί δουλεύουμε, για ποιον δουλεύουμε, τι σχέσεις εξουσίας εξυπηρετούμε και τροφοδοτούμε με τη δουλειά μας; 
Ο Μπάμπης, για παράδειγα, άξιος είναι, ωραία χαριεντίζεται με την Σία, ρουθουνίζοντας ανυπόμονα όταν καθυστερούν οι απολύσεις και οι περικοπές μισθών. Είναι δουλευταράς, μας δουλεύει μια χαρά, μη μας δουλεύετε κι εσείς κύριε καθηγητά.

ΤΑ ΣΥΧΑΡΙΚΙΑ

- Ζαν Κλοντ, τα καταφέραμε. Ο βασικός πήγε στα 500 καθαρά και κατεβαίνει.
- Βαγγέλη, μπαγάσα, να σε φιλήσω.

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

ΣΤΑΡΧΙΔΙΣΜΟΣ

Περπατάς στο δρόμο, βλέπεις έναν τύπο να πεθαίνει και ανοίγεις το βήμα, ξέροντας ότι σε λίγα λεπτά ή και δευτερόλεπτα οι ενοχές σου θα είναι παρελθόν.
Μαθαίνεις για έναν φίλο που τραβάει ζόρια και ευχαριστείς την τύχη σου που το έμαθες εγκαίρως από τρίτους. Ευτυχώς υπάρχει και η αναγνώριση πλέον στα τηλέφωνα, προκειμένου να αποφύγεις δυσάρεστες συνδιαλέξεις με ψεύτικες δικαιολογίες.
Είσαι αριστερός και ρητορεύεις για το δίκιο, αλλά τον ταξικό εχθρό τον βλέπεις ως αγελάδα για άρμεγμα. Γέλασα πολύ με μία περίπτωση καθηγητή, φίλα προσκείμενου στο κόμμα, που έλεγε ότι θέλει να πιάσει ιδιαίτερα από καλό Βου Που σχολείο, για να "τους ξεψαχνίσει".


Πριν από αρκετούς μήνες είχα μία συζήτηση με οξυδερκή fb φίλο περί απεργιών, με αφορμή τα γεγονότα της Μarfin. Εγώ έλεγα το προφανές: Στον ιδιωτικό τομέα ο κόσμος δεν απεργεί, φοβούμενος την απόλυση ή το κλείσιμο της επιχείρησης. Το τζιμάνι όμως με εξέπληξε. Δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος, μου είπε. Απλά οι περισσότεροι είναι απόλυτα αδιάφοροι και παρτάκηδες. Έχει δίκιο. Ακόμη και το φόβο θα επιστρατεύσουν για δικαιολογία. Τι καλά που είναι να φοβάσαι και να το παίζεις ανεύθυνος, του φόβου σου έρμαιο και καλά.

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

WASTED SUNSETS



Άκουγα χτες στο ραδιόφωνο το τραγούδι με την υπέροχη φωνή της Μοσχολιού που λέει για τη ζωή που 'ναι σαν τρένο και η γραμμή όλο τελειώνει ή κάπως έτσι. Η πιο εντυπωσιακή εικόνα των στίχων είναι αυτή με τους σταθμούς στο σούρουπο που για λίγο γεμίζουν από κόσμο και μετά μένουν πάλι άδειοι. Γενικά με τα σούρουπα έχω ένα θέμα. Ήμουν εφτά χρονών όταν είχα νιώσει για πρώτη φορά το σοκ της δύσης. Ήμουν σε παιδική κατασκήνωση στον Άγιο Ανδρέα και έπεφτε ο ήλιος, για να νιώσω ότι έπεφτε αυλαία στη ζωή. Τι μοναξιά, τι ματαιότητα. Μπορεί να 'ναι η παραμορφωτική μνήμη των παιδικών χρόνων, αλλά ένιωθα ότι ήμουν απόλυτα μόνος, με την υπαρξιακή σημασία της λέξης. Από τότε πολλά σούρουπα, το τελείωμα αυτού που ξέρεις ότι θα μένει πάντα μισοτελειωμένο και ποτέ δε θα προλαβαίνεις κ.λπ. κ.λπ. Τέλος πάντων, τα ηλιοβασιλέματα συνεχίζονται, απλά χρειάζονται πλέον τραγούδια για να μελαγχολήσουμε. Μάλλον γερνάμε.

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

ΔΗΜΗΤΡΗ, ΣΥΝΕΛΘΕ.

Τον Δημήτρη Δανίκα τον εκτιμώ απεριόριστα από την εποχή που έγραφε κριτική κινηματογράφου στον "Ριζοσπάστη". Πολύ γούσταρα την αξιολόγηση, για παράδειγμα, του Ε.Τ., με βάση τη μαρξιστική αντίληψη περί εποικοδομήματος. Πολύ καλός και σε γενικές γραμμές από τους λίγους κριτικούς που εμπιστεύομαι πριν πάω σινεμά. Προσφάτως όμως, για δύο πράγματα πήρα ανάποδες με την περίπτωσή του. Το ένα ήταν οι ύμνοι για τον "Κυνόδοντα". Έλεος! Τέλος πάντων, αντιπαρέρχομαι το συμβάν ως ατυχές, άσε που οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι λένε Κυνόδοντας και κοιτάνε με γουρλωμένα μάτια το υπερπέραν εκστασιασμένοι. Τέχνη είναι (λέμε τώρα), υπάρχει περιθώριο διαφοροποίησης και μάλιστα ριζικής.
Έλα όμως που ο ανήσυχος πρώην κομμουνιστής και εισέτι (υποθέτω) μαρξιστής έχει πλέον και μόνιμη στήλη σχολιασμού της επικαιρότητας στο "Βήμα". Ωραία τα λέει, κατά βάση, και ορθώς τα χώνει σε πρόσωπα και πράγματα της ελληνικής  πραγματικότητας. Στο τελευταίο του άρθρο μάλιστα περιλαμβάνει τα λαμόγια τους Ελληναράδες, που φοροδιαφεύγουν και χτίζουν σπίτια κι από πάνω ξελυσσάνε τώρα επειδή πρέπει να πληρώσουν το χαράτσι για την ακίνητη περιουσία.
Ένσταση 1η: Πάρα πολλοί Έλληνες δε φοροδιαφεύγουν, ενώ ακόμη περισσότεροι, φοροδιαφεύγοντες και μη, πλήρωναν, πληρώνουν και θα πληρώνουν για πολλά χρόνια ακόμη τις δόσεις του στεγαστικού δανείου για την αγορά της χαρατσωμένης οικίας τους.
Ένσταση 2η: Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα συνιστά διαχρονικό άξονα και επιλογή της οικονομικής πολιτικής που χαράζουν οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα μιλάνε για ανάγκη φορολογικής εξυγίανσης και βέβαια επιβάλλουν κεφαλικούς φόρους επί δικαίων και αδίκων.
Ένσταση 3η: Οι σοβαροί φοροφυγάδες δεν περιορίζονται σε αγορά ακινήτων στην Ψωροκώσταινα, αλλά έχουν εγκατασταθεί από καιρό στην Ελβετία μαζί με τις καταθέσεις τους ή ακόμη καλύτερα έχουν ακουμπήσει το μαύρο χρήμα σε κάτι ωραιότατα funds και μη τους είδατε.
Ένσταση 4η (και σημαντικότερη): Έχω κι εγώ κράξει τη φοροδιαφυγή και ακόμη περισσότερο την αδιαφορία της Αριστεράς να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα, σαν να μας λέει ότι θα το λύσουμε μια κι έξω με την ανατροπή του καπιταλισμού. Άλλά ρε φίλε, είσαι σοβαρός; Μέσα στο σοκ που περνάει η ελληνική κοινωνία, με τη χρεοκοπία βεβαιωμένη από 49 κατασκευαστές αστρονομικών επιτοκίων, έρχεσαι εσύ, ο αριστερός με τις μαρξιστικές καταβολές, για να μου πεις ότι για την κατάντια μας φταίει η παραδοσιακή λαμογιά του Έλληνα που τώρα ζητάει και τα ρέστα για τα χάλια του; Τι μου λες; Τα 'μαθες τα νέα; Κατά διαόλου πάνε και οι συνεπείς φορολογούμενοι της Ιρλανδίας και οι λιγότερο διεφθαρμένοι από εμάς Πορτογάλοι. Άσε που ακούγεται ότι έρχεται κανόνι και στις χώρες του σκληρού πυρήνα. Λες παντού να έχουν διεισδύσει αυτά τα καθήκια από τη νότια Βαλκανική; 
Ωραία η υπέρβαση του χυδαίου μαρξισμού, που παραβλέπει τη σημασία του εποικοδομήματος στην πορεία της οικονομίας, αλλά οι παραγωγικές σχέσεις προσδιορίζονταν και προσδιορίζονται από τη θεμελιώδη αδηφάγο όρεξη του καπιταλισμού που φτάνει τώρα στο σημείο να τρώει και τις σάρκες του (ελπίζω). Μη με τρελαίνεις Δημήτρη.  
Ωραία η κοινωνική ψυχολογία και η λαογραφία, υπάρχει όμως και η πολιτική οικονομία.

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ

 Νέα μέρα, νέα μέτρα. Δεδομένο ότι θα 'χουμε κι άλλες νέες μέρες και πολλά νεότερα μέτρα. Το 'χω ξαναπεί, μη γίνομαι λοιπόν κουραστικός.
Αντιπαρέρχομαι και τις εμμονές μου και δε γράφω τίποτα για αναπόδραστη κατάληξη και αδιέξοδα του "θριαμβεύσαντος" καπιταλισμού που αυτοκαταστρέφεται, ως ανεμένετο άλλωστε από του 1848 ήδη.
Ας μην πιάσουμε και την κουβέντα περί ωρίμανσης των συνθηκών, οργάνωσης του πολιτικού αγώνα στους χώρους δουλειάς και του προτσές (αχ, τι ωραία λέξη).
Ας μην μπούμε και στη μεταμαρξιστική προσέγγιση περί στρέβλωσης, ιδιομορφίας, εν γένει μαλακίας, ρε παιδί μου, του ελληνικού καπιταλισμού.

Απλά, ας πούμε αυτό: "Δεν είμαι καθήκι και νοιάζομαι". Νομίζω φτάνει και περισσεύει.

ΥΓ. Εννοείται ότι νοιάζομαι και για το προτσές.



Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

ΑΡΧΕΣ

Πολύ μου αρέσουν τα αμπέλια της φιλοσοφίας, της φιλολογίας και της δραματουργίας. Μάλαξ μέγας ο Κρέων, αλλά είχε πει τις καλύτερες ατάκες στην "Αντιγόνη", κάτι σαν τον Τζόκερ στον "Μπάτμαν". Μία από τις κορυφαίες είναι και η παρακάτω:
Μισῶ γε μέντοι χὤταν ἐν κακοῖσί τις
ἁλοὺς ἔπειτα τοῦτο καλλύνειν θέλῃ.
Δηλαδή (σε κάπως ελεύθερη απόδοση), την έκανες τη μαλακία σου και το παίζεις και μάγκας από πάνω.

Ως γνωστόν η όμορφη Ελλάς, ποτέ δεν διέπρεπε στην κοινωνική συνείδηση, στο αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης και σε άλλα αυτονόητα για κάθε πολιτισμένη κοινωνία. Ειδικά τώρα, με την κατάρρευση να μην είναι πλέον προ των πυλών, αλλά να έχει ρίξει και πύλες και παράθυρα, η παραπάνω διαπίστωση δαγκώνει αγρίως. Δυστυχώς όμως, η ηλιόλουστη μπουζουκερί δεν διαπρέπει μόνο στο "αμύνεσθαι περί πάρτης". Αυτό πες ότι είναι ή γίνεται πλέον γνώρισμα του σύγχρονου κόσμου, του οποίου η Ιστορία, ως γνωστόν, τελείωσε προ εικοσαετίας. Το ακόμη πιο συναρπαστικό είναι η βλαχομπαρόκ κουτοπονηριά, ενδεδυμένη μάλιστα το ράσο της ηθικής και του πατριωτισμού ή του εκσυγχρονισμού και της αξιοκρατίας - απ' όλα έχει ο μπαξές. Στη μικρή οθόνη είδαμε προσφάτως τους γνωστούς κομματικούς χαχόλους να χειροκροτούν Παπανδρέου και Σαμαρά όταν έβγαζαν τσιρίδες για σκληρή προσπάθεια και τη βοήθεια του Θεού, για να ξεπεραστεί η κρίση. Όλοι αυτοί βεβαίως, το μόνο που σκέφτονται είναι η ευκαιρία που θα τους δώσει το κόμμα να φάνε, αξιοκρατικά πάντα, ακόμη περισσότερα. Όταν έχεις όραμα δεν έχεις όρια, δεν έχεις πάτο.
Δεν έχουμε όμως μόνο τη μικρή οθόνη να μας υπενθυμίζει εμφατικά την ξεφτίλα μας. Έχουμε και τις μικρές στιγμές της μικρής μας καθημερινότητας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αρχές που υψώνονται "σαν ατσάλινο τείχος" στους χώρους δημιουργίας και αυτοπραγμάτωσης που λένε και οι εκθεσάδες. Στους χώρους δουλειάς. Χαρακτηριστική περίπτωση, η αποφυγή συμπαράταξης με απολυόμενο συνάδελφο, με τη δικαιολογία ότι "κι εσύ κάπου, κάπως, κάποτε, κάτι έκανες, άρα τι τα θέλεις; Πάρε των οματιών σου και άσε μας κι εμάς στην ησυχία μας". 
Εντυπωσιακό. Άμα είσαι ασυμβίβαστος, δεν συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο. Θα πέσεις ηρωικά, αλλά οι αρχές είναι αρχές...

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΣΕ Η ΒΙΣΣΗ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ;

                                                               Ανέβηκε και ο έφεδρος πρωθυπουργός μας στη ΔΕΘ, για να πει τις αναμενόμενες αρλούμπες. Δεν έχω δει ούτε ένα πλάνο, δεν έχω διαβάσει ούτε μία από τις σχετικές "αναλύσεις" της πρωθυπουργικής ομιλίας. Στο άκουσμα όμως της ΔΕΘ ξυπνάνε φοβερές και τρομερές μνήμες. Ραδιόφωνο με λυχνίες στο διαμέρισμα στου Ζωγράφου και ακούμε Διαγωνισμό Τραγουδιού. Αναγνωστικό Γ' ή Δ' Δημοτικού (θα σας γελάσω - μεταπολίτευση πάντως), στο οποίο η Διεθνής Έκθεση παρουσιαζόταν περίπου ως το πλαίσιο γέννησης κάθε τεχνολογικής καινοτομίας και ο πυρήνας της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης. Επίσκεψη Κωνσταντίνου "Είμαι μέγας ηγέτης" Καραμανλή με κουστωδία υπουργών, στρατιές θαυμαστών - χειροκροτητών και αξέχαστα, παλιομοδίτικα σχετικά επίκαιρα με αφήγηση Κώστα Σερέζη, νομίζω.  Από Ανδρέα και μετά δεν θυμάμαι και πολλά. Σταμάτησα βλέπετε να παρακολουθώ ό,τι πετούσε και ό,τι κολυμπούσε στη μαυρόασπρη τηλεόραση των ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ. Έπαψαν να είναι συναρπαστικές οι εκπομπές για τους αγρότες, τις Ένοπλες Δυνάμεις κ.λπ. κ.λπ. Ενηλικιωνόμουν, άσχετο αν η ενηλικίωση δεν ολοκληρώθηκε εισέτι. Εννοείται βεβαίως ότι οι ΔΕΘ και οι σχετικές επισκέψεις Παπανδρέου, Μητσοτάκη και λοιπών συνεχίζονταν και όπως ακούμε συνεχίζονται. Τελικά ούτε η χώρα ενηλικιώθηκε. Απλά γέρασε και περιμένει να πεθάνει. Υπάρχει, άραγε, ΔΕΘ μετά θάνατον;

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Η ΧΡΥΣΗ ΕΦΕΔΡΕΙΑ

 
Σας παρακαλώ, κύριοι, σε μένα να απευθύνεστε. Ο κύριος δίπλα μου ακούει φωνές και τον θέσαμε σε καθεστώς εφεδρείας.

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

ΓΑΜΩ ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ.

Αγαπημένο τσιτάτο των ποικιλώνυμων υπερασπιστών της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης (βλ. περικοπή της κρατικής χρηματοδότησης και άνοιγμα στην ιδιωτική τοιαύτη), της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων (βλ. απολύσεις με τη σέσουλα), της εξυγίανσης του Δημοσίου (βλ. στείλτε στο χωριό τους τους Δημόσιους Υπαλλήλους να βόσκουν πρόβατα) κ.λπ. είναι η αναφορά τους στη λεγόμενη αξιοκρατία. Η ελληνική πραγματικότητα, λένε, κυριαρχείται από ρεμπεσκέδες φοιτητές, ταβανοσκόπους εργαζόμενους, κομματικούς μανδαρίνους. Ποία η λύσις; Δώσε ελεύθερη αγορά και όλα θα στρώσουν. Η επίλυση των ελληνικών ιδιομορφιών-προβλημάτων ταυτίζεται λοιπόν με την ισοπεδωτική επιβολή ενός οικονομικού μοντέλου και από 'δω πάνε κι οι άλλοι.
Η αντιμετώπιση όμως σύνθετων κοινωνικών φαινομένων με όρους ατομικής-ηθικολογικής αξιολόγησης δεν περιορίζεται σε αναλυτές, πολιτικούς και λοιπούς. Την τρως στη μάπα και καθημερινά γύρω σου. Γιατί να απεργήσω, αφού οι συνδικαλιστές είναι πουλημένοι; Γιατί να υποστηρίξω τον απολυθέντα συνάδελφο, αφού κι αυτός μόνο την πάρτη του σκέφτεται; Εμ, έλα ντε. Γιατί;

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Η ΚΝΙΣΑΡΑ

Επιστροφή στη μαρτυρική Αθήνα, όπου αναμένεται να επιστρέψει και η επανάσταση μετά από ολίγες εβδομάδες (κατ' άλλους, μήνες) διακοπών. Πολύ πιθανόν να έχουμε πάλι ογκώδη συλλαλητήρια, μόνιμο κάμπινγκ αγανάκτησης στο Σύνταγμα για την περαιτέρω μείωση εισοδημάτων, αύξηση ανεργίας, εξαφάνιση ελπίδας. Μάλλον θα έχουμε και υπεύθυνους πνευματικούς ανθρώπους, μετα-αριστερούς με ρεαλιστικά οράματα, να υπογράφουν κείμενα ανησυχίας για τη διαφαινόμενη ανωριμότητα του ελληνικού λαού, η οποία βέβαια θα μας οδηγήσει στο εξω-ευρωπαϊκό περιθώριο και γενικώς στο διάολο. Ωραία όλα αυτά και προσωπικά, ως ξεκάθαρα αντιπνευματικός τύπος και παλαιοαριστερός, θα ταχθώ μετά των κατασκηνωτών, ως επισκέπτης βεβαίως, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων.
Είπα ανειλημμένες υποχρεώσεις και θυμήθηκα τα μικρά και ταπεινά, τα καθημερινά και ρουτινιάρικα στον προσωπικό μας μικρόκοσμο. Είμαστε όλοι "συγκλονισμένοι" ή έστω "προβληματισμένοι", υπέρ και κατά του τροϊκανικού εκσυγχρονισμού, αλλά σε ό,τι αφορά τις πραγματικές αντιδράσεις μας τι έχουμε; Μία από τα ίδια, δηλαδή, "σιγά μη βγάλω εγώ το φίδι απ'την τρύπα", "μακρια απ'τον κώλο μας", "ο σώζων εαυτόν σωθήτω" και λοιπά αποστάγματα λαϊκής σοφίας. Τελικά η κρίση είναι μεγάλη κνισάρα.

Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ - ΒΑΣΙΛΕΥΣ


Αυτόν τον Κάμερον τον είχα παρεξηγήσει. Τον είχα για ξέπλυμα που θα κάτσει στο σβέρκο των Άγγλων για καμιά δεκαετία αλά Μπλερ. Τελικά είχα άδικο. Ο τύπος δεν είναι χίπης του 70 που έγινε σοσιαλγιάπης του 90. Μιλάμε για τον Γιανναρά της Γηραιάς Αλβιόνος. Τι ηθικές καταρρεύσεις, τι κρίση της οικογένειας, τι ανατροφή που λείπει, τι ανάγκη για σιδερένια απάντηση στους ταραξίες. Αν αυτοχαρακτηριστεί δε και Πούτιν της Βρετανίας, θα έχουμε έναν πραγματικό γίγαντα της συντηρητικής πολιτικής σκέψης, έτοιμο μάλιστα να την ανανεώσει με το γνήσια αυταρχικό πνεύμα της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας στη μοσχοβίτικη εκδοχή της.
Βέβαια, ο Ντέηβιντ δεν ξεχνάει και το μόνιμο μότο της φιλελεύθερης αγγλοσαξωνικής παράδοσης. Για όλα φταίει το άτομο, άντε και οι γονείς του. Όλοι μόνοι τους λοιπόν. Αν πετύχουν είναι ικανοί. Αν αποτύχουν είναι βλάκες ή έτυχαν κακής ανατροφής από τον μπαμπά τους. Αν οι αποτυχημένοι αντιδράσουν βίαια, είναι φθονερά, αντικοινωνικά σκουπίδια, που πρέπει να τα στείλουμε στη χωματερή. Όσοι βέβαια ζουν στην κόλαση, αλλά είναι καλά παιδιά, θα τύχουν της φιλανθρώπου παρεμβάσεως, όχι βέβαια του κράτους, αλλά των επιτυχημένων, που ατομικά ή με τη μορφή Μ.Κ.Ο. εθελοντικών δράσεων κ.λπ. θα απαλύνουν τον πόνο τους. 
Ωραία όλα αυτά, αλλά, όταν οι Λαμποργκίνι περνάνε δίπλα από τα λιμασμένα για τη ζωή που τους κουνάνε επιδεικτικά μπροστά τους, αλλά δεν τους δίνουν ούτε τζούρα, μάλλον θα τους πάρει ο διάολος. Στη χώρα της Πίπας, όπου ο κώλος γίνεται πρότυπο κοινωνικής παρουσίας, είναι μάλλον απίθανο να υπάρχει έστω κι ένας νουνεχής που δίνει βάση στις ηθικολογικές μωρολογίες του Βρετανού φιλοσόφου - πρωθυπουργού.
Ποια είναι τα πραγματικά αίτια της κόλασης που βίωσαν οι αγγλικές γειτονιές πριν μια βδομάδα; Η ανακατανομή πλούτου προς όφελος των πλουσίων λέει κάτι; Οι περικοπές των δαπανών για την εκπαίδευση και τους νέους, που διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στη μορφωμένη ελίτ και τα "ανεγκέφαλα" των δημόσιων σχολείων στις φτωχογειτονιες, είναι άνευ σημασίας; Όλα αυτά είναι μόνο ένα μικρό δείγμα των πραγματικών αιτιών της κρίσης. Όλα τ' άλλα θα μπορούσαν να ενθουσιάζουν τους αναγνώστες της Καθημερινής ή της Sun (αυτές είναι συγκλίσεις), αλλά δεν μπορούν να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα στην ουσία της. Ποια είναι αυτή; Τα πιτσιρίκια που τα έσπαγαν, αντί να διαβάζουν κάνα βιβλίο, να παίζουν μπάλα, να πηγαίνουν θέατρο ή ακόμη καλύτερα να φιλιούνται σε σκοτεινές γωνίες, ήταν καρφωμένα στην οθόνη τον Απρίλιο για τον πριγκηπικό γάμο. Γάμα τα.

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ ΑΠΟΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ (ΔΕΝ) ΘΑ ΣΤΡΩΣΟΥΝ.


Το Λονδίνο και άλλες αγγλικές πόλεις έχουν μετατραπεί τις τελευταίες μέρες (και κυρίως νύχτες) σε προαύλιο προβληματικού σχολείου προβληματικής περιοχής, σε σκοτεινά δρομάκια που κυριαρχεί η εγκληματικότητα, σε φτηνά κλαμπ που κυριαρχούν τα μαχαίρια και οι τσαμπουκάδες, σε γήπεδο που κυριαρχούν οι χούλιγκαν. 
Αν εξαιρέσουμε την τελευταία περίπτωση, όλες οι άλλες είναι η καθημερινή πραγματικότητα χιλιάδων εφήβων και εικοσάρηδων στις υποβαθμισμένες γειτονιές της Αγγλίας του φιλελευθερισμού, συντηρητικής ή (νέας) εργατικής κοπής. Η μορφή της εξέγερσης (εντός ή εκτός εισαγωγικών) το επιβεβαιώνει. Καμία διεκδίκηση, κανένα συλλογικό αίτημα, μόνο καταστροφή, πλιάτσικο και απροκάλυπτες ληστείες μέσα στο γενικό μπάχαλο.
Τι σημαίνει όμως αυτό; Πρέπει να κατασταλεί η καταστροφική μανία των ληστρικών ομάδων; Προφανώς ναι. Ποιος θα θεωρούσε λογικό να αφεθούν ελεύθεροι στο απεχθές έργο τους; Από κει και πέρα όμως τι; Προφανέστερα τίποτα. Ο Κάμερον ήδη δήλωσε, επιστρέφοντας εσπευσμένα από τις διακοπές του, ότι πρόκειται απλά για λίγες εγκληματικές ομάδες, θα τους χτυπήσουν αμείλικτα, θα ρίξουν πλαστικές σφαίρες και όποιον πιάσουν, ανεξαρτήτως ηλικίας, θα τον τιμωρήσουν σκληρά, ως ενήλικα. Τυπική περίπτωση συντηρητικού μαλάκα. Κοινωνικά αίτια και τέτοια είναι παπαριές για κουλτουριάρηδες, θέλει να πει ο ξενέρωτος άγγλος πρωθυπουργός. 
Όταν βεβαίως ο βόθρος υπερχειλίσει εκ νέου, οι πλαστικές σφαίρες για τους εγκληματίες δεκαεφτάρηδες θα γίνουν πραγματικές και στο τέλος μπορεί να κατέβουν και τα τανκς έξω από το Μπιγκ Μπεν. Οι μάσκες πέφτουν στην πόλη που έζησε, έγραψε, πόνεσε και πέθανε ο Καρλ Μαρξ. Η Ιστορία συνεχίζεται. Προσδεθείτε.

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ


Συνάντηση του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς με γνωστό Μαοϊστή Πορτογάλο.

- Χοσέ (Μανουέλ) μου, νομίζω ότι πρέπει να επιβάλουμε αυστηρό έλεγχο στις αγορές. Γενικότερα, η Ευρώπη πρέπει να οικοδομηθεί πάνω στο πρότυπο του τρίτου δρόμου προς το σοσιαλισμό.
- Γιώργο μου, εσείς οι σοσιαλδημοκράτες είστε άτολμοι οπορτουνιστές. Σε λίγο δεν θα υπάρχει κρατική οικονομία ούτε κοινωνικό κράτος και θα σημάνει η ώρα της επανάστασης. O σ. Μάο είχε πει ότι μία σπίθα μπορεί να ανάψει μια ανεξέλεγκτη πυρκαγιά. Στην Ε.Ε. ρίχνουμε ναπάλμ. Του πούστη, όσο μουρόχαυλοι και να 'ναι, θα επαναστατήσουν.
- Χοσέ, με τρομάζεις. Τι θα πω τώρα στην Χίλαρυ;
- Μην ανησυχείς, κι αυτή στο κόλπο είναι.
- Καλά, κάτσε να πάρω τηλέφωνο τη μαμά μου και βλέπουμε.

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

ΣΩΤΗΡΙΑ (ΜΠΕΛΛΟΥ)


Σωθήκαμε. Μας κόψανε κάτι δις από το χρέος, που δεν εφάπτεται πλέον με το μέγεθος του αστρονομικού, απλά το αγγίζει. Μετά από τόσους μήνες μνημόνιο, επικείμενη χρεοκοπία και Μπάμπη, δεν έχω γίνει μάστερ στα Οικονομικά, ένα πράγμα όμως κατάλαβα. Χρωστάμε και της Μιχαλούς και αυτό δεν αλλάζει με την περικοπή λίγων δεκάδων δις από το συνολικό χρέος, όπερ σημαίνει ότι πάπαλα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, σε λίγο πάλι για σχέδια και σχεδία σωτηρίας θα μιλάμε.
Βγήκε ήδη όλη η γνωστή δημοσιογραφική αγέλη (βλ. σκυλολόι) και γρατζουνάει (πάλι) το γνωστό φιλελεύθερο άσμα σε στίχους και μουσική Μίλτον Φρίντμαν. Να σηκώσουμε τα μανίκια, να δουλέψουμε, να κάνουμε θυσίες, ήτοι να ιδιωτικοποιήσουμε, να απορρυθμίσουμε, να ελαστικοποιήσουμε, να κόψουμε κώλους κ.λπ. Η πλάκα είναι ότι οι ίδιοι αστέρες της εγχώριας φριντμανικής δημοσιογραφίας παραπονιούνται για την απροθυμία του Γιωργάκη να άρει το φορολογικό καθεστώς που πνίγει την επιχειρηματική δραστηριότητα. Μεγάλη απάτη αυτή η τοποθέτηση.
Το φορολογικό καθεστώς για τις πολυεθνικές ήταν σκανδαλώδώς αποικιοκρατικό και γίνεται, μετά μνημόνιον, αποικιοκρατικότερο. Όσο αφορά τη δεδομένη αύξηση φόρων για τις μικρές επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, κάθε άλλο παρά αντίκειται στη νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία. Αφενός, είναι επιλογή του ΥΠΟ να διατηρηθεί η φοροδιαφυγή ως έχει, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά για τα μικρά και μεγάλα λαμόγια (από τον ιδιαιτερά μέχρι τον έμπορο που χτίζει περιουσία στο Ντελαγουέαρ, μαζί με τον ελεγκτή του από το ΣΔΟΕ). Η (περαιτέρω) κατάρρευση των εσόδων δεν εξηγείται μόνο από την ύφεση, αλλά και από την παραπάνω σιωπηρή επιλογή. Όσο αφορά δε, την φορολογική πολιτική και την επιβολή επιδομάτων αλληλεγγύης ακόμη και σε αμοιβόμενους με 12.000 ευρώ το χρόνο, δείχνει ακριβώς η κυβέρνηση πώς εννοεί την φορολογική δικαιοσύνη.
Επιστρέφω στην καλοκαιρινή σιωπή μου. Παραδέχομαι ότι διάγω βίον ανέμελο και τουριστικό σε κατάλυμα μούρλια, εν νοτίω Πελοποννήσω. Ελπίζω να μην παραστεί ανάγκη να ξαναμιλήσω πριν τον Σεπτέμβρη (μην τρελαθούμε κιόλας), αν και (ή μάλλον επειδή) το κανόνι παραμονεύει αναπότρεπτα στο τέλος.

ΝΤΑΛΙΚΑ

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου


Ζόρικος κρεμανταλάς ο καιρός που κουβαλάς,
η ζωή σου μια νταλίκα με μπαγάζια και με ΙΚΑ.
Τώρα απόχτησες καβούκι και αμάξι σπορ μοντέλο
τώρα σκάλωσες στο λούκι κι είσ' αλλιώτικο καπέλο.

Η ζωή σου ντούμπλε-φας, μέσα κι έξω τη φοράς,

η καρδούλα σου γκαζιέρα δίχως γκάζι και αγέρα.
Μες στο κόλπο είσαι χωμένος και γλυτώνεις παρά τρίχα,
τώρα είσαι βολεμένος και σου κόψανε το βήχα.

Κι αν θυμάσαι τα παλιά, ψέματα και μπλα μπλα μπλα,

η μαγκιά σου ναφθαλίνη με κασμίρι και λουστρίνι.
Τώρα κάνεις μαύρη πλάκα κι όλο τρως απ' την κουτάλα,
τώρα μάγγωσε η φάκα και σε κλείσανε στη γυάλα.

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

SUMMERTIME

Photo by Ourania Charm
Κάθε καλοκαίρι βλέπω τον Θουκυδίδη (αλλά και τον Ξενοφώντα) με άλλο μάτι. Οι μάχες στις αμμουδιές, τα κυκλαδονήσια που αποστατούν, οι θερινές, κατά βάση, επιχειρήσεις Αθηναίων, Σπαρτιατών και λοιπών αποκτούν άλλη διάσταση, όταν σε βαράει ο ήλιος σε κάποια  παραλία ή όταν περιφέρεσαι μέσα στη σκόνη και σε αρχαία ερείπια, εκεί που κάποτε είχαν βρεθεί οι τρισκατάρατοι Αθηναίοι κληρούχοι. Το καλοκαίρι γίνεται μαγικό, ένα επαναλαμβανόμενο τέλος της αθωότητας, της εφηβείας, του θριάμβου. Τι κρίμα που οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν έπιναν παγωμένη μπύρα βαρελίσια ή έστω το νεοελληνικότερον ούζο μετά πάγου. Θα τους ένιωθα ακόμη πιο κοντά.
Καλές διακοπές!

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Οh, dear!

Σήμερα στο ΙΚΑ πήγα 7.45, πριν ανοίξει για το κοινό, και βρέθηκα μπροστά σε ένα πλήθος 100 περίπου ατόμων. Ρώτησα για το τι πρέπει να κάνω και μου υπέδειξαν έναν κύριο, αγνώστου ιδιότητος, που κρατούσε τη σειρά για τους αναμένοντες έξω από την είσοδο. Όταν τον ρώτησα για τη διαδικασία, πήγε να με εγγράψει σε ένα χοντρό τετράδιο που κρατούσε, μου είπε όμως ότι είμαι το νούμερο 110, ενώ στις παροχές δέχονται μόνο πενήντα άτομα ημερησίως. "Αδελφέ, δεν το βλέπω για σήμερα" μου είπε, "Ευχαριστώ" του είπα κι εγώ και έκανα μεταβολή.
Αυτή η εικόνα προφανώς ταιριάζει σε ευνομούμενη πολιτεία, την οποία κάποιοι ψυχοπαθείς ή αιώνιοι έφηβοι, όπως λέει η Σώτη Τριανταφύλλου σε εμβριθές άρθρο της, θέλουν να μετατρέψουν σε γυφτομαχαλά, με επεισόδια και τσαντήρια στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας. Ίσα, μωρή Λονδρέζα.

ΥΓ. Μετά τα πρόσφατα γεγονότα στο Λονδίνο, αλλάζω τον τίτλο σε "Ce n'est pas possible" και την ακροτελεύτια φράση σε "Ίσα, μωρή Μονεγάσκα".

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΤΣΕ ΣΤΗΝ ΠΟΥΝΤΑ


 Γέλιο τρελό. Ο Πιτσιρίκος προτείνει αναστολή της εν πλατεία Αγανάκτησης μέχρι νεωτέρας (δηλ. μέχρι τέλος Αυγούστου). Τι είναι ρε φίλε το λαϊκό κίνημα; Χειμερινό σινεμά ή Πολεοδομία; Όλοι, λέει, στην Ελλάδα, φτωχοί και πλούσιοι, πάνε για μπάνια Ιούλιο - Αύγουστο. Σοβαρά; Δηλαδή, αν μέσα στο δίμηνο "στραγγαλιστεί κι άλλο το λαϊκό εισόδημα", "θα ανατρέψουμε τα αντεργατικά μέτρα" από Σεπτέμβρη, μαυρισμένοι και λαχταριστοί; Θα κατατροπώσουμε τους εφοπλιστάς και τους μεγαλοεκδότας με τα πρωτοβρόχια;
Μέσα σε αυτό το ποίημα, πετάει κι ένα άλλοθι. Κάποιοι λέει θα πάνε να δουλέψουν στα θέρετρα. Χαχαχα! Μπορεί! Αν εννοεί αυτούς που θέλουν να συνδυάσουν καμάκι και μπαράκι με τα έξοδα πληρωμένα, σίγουρα. Ποιος εργαζόμενος όμως βλέπει σοβαρά την τουριστική σεζόν ως εργασία 45 ημερών; Όσοι ξέρω φεύγουν το αργότερο αρχές Μάη και γυρίζουν Οκτώβρη και βάλε. 
Δεν θα δουλεύουν όμως μόνο οι της πλατείας ούτε θα πίνουν μόνο μπύρες στο Φαρ Άουτ του Μυλοπότα. Το κορυφαίο είναι η πρόταση για λαϊκές συνελεύσεις και στις παραλίες. Την καρέτα καρέτα την ρώτησαν;
Συμπέρασμα. Θα μας λιανίσουν, πάω στοίχημα, και καλά θα μας κάνουν. Το 'χουν μελετήσει το πράγμα. Ακόμη και οι επαναστάτες επαναστατούν με ωράριο και απαιτούν τήρηση των αργιών στην εξέγερση. Ακόμα ζούμε το μύθο μας στην Ελλάδα.

ΦΑΓΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ


Όσοι αποδοκιμάζουν ή καταγγέλλουν τις αποδοκιμασίες κατά βουλευτών είναι της μόδας, όπως βέβαια και οι αποδοκιμασίες αντιστρόφως. Ποιος έχει δίκιο; Εξαρτάται.
Πρώτα απ' όλα από το ποιος είναι ο αγανακτισμένος πολίτης. Αν είναι ψηφοφόρος ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, που έμεινε με το ρουσφέτι στο χέρι και δεν πρόκαμε, πολύ θα ήθελα το γιαούρτι να έχει ιδιότητες μπούμεραγκ. Αν είναι επαγγελματίας της διαμαρτυρίας με τα λεφτά του μπαμπά στα τριάντα φεύγα, κόβεται επίσης. Αν η αγανάκτησή του εδράζεται στις μεσονύκτιες καταγγελίες Κούικ, Παπαγιάννη, Χίου, καληνύχτα επανάσταση.
Εξαρτάται επίσης, από τον τρόπο προσέγγισης της αποδοκιμασίας. Όταν αυτή μορφοποιείται ως ειρωνεία, μπινελίκια, γιαούρτια και αυγά, θεωρώ ότι βρίσκεται στο πλαίσιο δημοκρατικής έκφρασης των πολιτών. Ας μην ξεχνάμε και τους κορνέδες, με τους οποίους ο επιστημονικός κόσμος του Θρύλου είχε εκφράσει πριν πολλά χρόνια την ανησυχία του για την πορεία της ομάδας. Σωματικές βλάβες και απειλές κατά της ζωής όμως, απορρίπτονται, κυρίως ως κωμικές, όταν απευθύνονται από μόμολα προς μόγγολα.
Κατά βάση όμως, η αξιολόγηση του φαινομένου έχει να κάνει με τον αποδέκτη των γιαουρτιών. Ας σκεφτούμε λίγο ρεαλιστικά. Ακόμη και στο σχολείο ένας εκπαιδευτικός με εμφανή την εικόνα του γκάου, γίνεται στόχος καζούρας, σαϊτας και λοιπών χάπενινγκ. Ο βουλευτής, ο εκφράζων τη λαϊκή βούληση, τι πρέπει να απογίνει όταν μπερδεύει την Λωζάνη με την Κοζάνη, δεν μπορεί να βάλει δυο λέξεις στη σειρά και εμφανώς ψηφίζει νομοσχέδια που δεν καταλαβαίνει στοιχειωδώς σε τι αναφέρονται; Γιατί δηλαδή να αποδοκιμάσω την καζούρα εναντίον άλλων πολιτικών, που αφού εδραιώθηκαν στην κορυφή του πολιτικού βίου με σωρεία ρουσφετιών θυμήθηκαν την αξιοκρατία και μάχονται για την εξυγίανση του Δημοσίου; Ποιος ο λόγος να αποδεχτώ, ως μη μετέχων στο πελατειακό πανηγύρι παιδιόθεν, την άποψη ότι το γιαούρτι είναι απαράδεκτο, επειδή "τους ψηφίζει ο λαός", όταν αυτός ο "λαός" είναι ένα κλειστό κλαμπ αλληλοεξυπηρετήσεων που αφήνει τον λαό απέξω; Ειδικά στις μέρες μας που το κλαμπ γίνεται όλο και πιο κλειστό και τα μέλη του δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα ως προς τα προεκλογικά υπεσχημένα, γιατί να στραφώ εναντίον της λόγω και έργω απαξίωσής τους;
Φάγε ή Μεβγάλ, λοιπόν; Κατανοητή η επιλογή κάποιων ανάμεσα στα δύο. Επιθυμητή όμως η ουσιαστική διαμαρτυρία. Αυτή δεν εκφράζεται με γιαουρτώματα, αλλά με σκέψη, αυτοκριτική, συλλογική προσπάθεια και κυρίως πρωτοτυπία. Καλό είναι να παίζουμε, κάποτε όμως τα παιδιά μεγαλώνουν και πρέπει να δείξουν το δρόμο σε άλλα παιδιά.

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Oh Mon Dieu!

 
Σε άρθρο του στα "Νέα" του Σαββάτου, ο Δημήτρης Μητρόπουλος την λέει στην Λιάνα Κανέλλη, θεωρώντας ότι το γιαούρτι που έφαγε είναι αποτέλεσμα του βίαιου παραπολιτικού, "αιρετικού", "μηντιολαϊκιστικού" λόγου που χρόνια εκπέμπεται από την βουλευτή του ΚΚΕ και πλήθος δημοσιογράφων Β' Εθνικής, μπλόγκερ κ.λπ.
Είναι γεγονός ότι όλοι οι προαναφερόμενοι, με προεξάρχουσα την κομμουνίστρια των γκαβών, το έχουν κατ' επανάληψη παραχέσει. Η αμφισβήτηση του Μνημονίου γίνεται Κούγκι και Αρκάδι, ενώ οι αναφορές στον πανταχού παρόντα Σόρος, σε Εβραίους τραπεζίτες, μασόνους πολιτικούς, προδότες πρωθυπουργούς είναι, πράγματι, από κωμικές έως εμετικές (ανάλογα και με τη διάθεση που έχεις όταν τις διαβάζεις). Σε αυτό συμφωνούμε. Ως γνωστόν όμως δεν έχει σημασία μόνο τι ακούς, αλλά και από ποιον και πότε το ακούς.
Ο Μητρόπουλος στις Αγιογραφίες του, όπως και γενικά οι λεγόμενοι mainstream αρθρογράφοι των "καθεστωτικών" (χεχε) ΜΜΕ, για χρόνια έχει ως αντικείμενο το σχολιασμό των προσώπων που αποτελούν το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Άλλοτε επαινετικά, άλλοτε καταγγελτικά, πάντα έξυπνα και διακριτικά, έχει "αγιογραφήσει" Μπακογιάννες, Γιωργάκηδες, Σαμαράδες, Καραμανλήδες, Σημίτηδες κ.λπ. Όλοι αυτοί έχουν παρουσιαστεί ως επαρκείς, ανεπαρκείς, οξυδερκείς ή μπουνταλάδες, όμως εν συνόλω οι "αγιογραφίες" τους συνθέτουν τον ιστό ενός πολιτικού συτήματος μίας χώρας που λίγο έως πολύ (πιο πολύ προς το λίγο) λειτουργεί επί τη βάσει δυτικού τύπου, "φυσιολογικών"  αρχών και αξιών. Αυτή η μέχρι πρότινος όμως, κοινά αποδεκτή σύμβαση τρίζει συθέμελα και δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε ότι ήδη έχει σωριαστεί σε ερείπια. Μέσα στα ερείπια το αίτημα για καλούς τρόπους είναι σίγουρα συγκινητικό, πιο πολύ όμως μοιαζει ως ρετρό και αυτοϋπονομευόμενο. Εγώ μάλιστα θα το χαρακτήριζα και ως έναν νέου τύπου λαϊκισμό, τον λαϊκισμό των ευγενών.