Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

ΚΥΒΕΡΝΩΣΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ο Μάκης ήταν λίγο ακραίος, αλλά τέλειωσε κολλέγιο και μιλάει σοβαρά, τεκμηριωμένα, ρεαλιστικά. Είναι πλέον ένας έλλην ρεπουμπλικάνος. Τι κακό έχουν οι ρεπουμπλικάνοι;


Ο Άδωνις ήταν κολλητός του Πλεύρη, τον στήριξε έμμεσα στη φάση με τους Εβραίους, αλλά στο φινάλε είναι ένας χαριτωμένος κωμικός τύπος. Τι κακό έχουν οι κωμικοί τύποι;

Ο Βενιζέλος είναι ο Βενιζέλος, Τι κακό έχει ο Βενιζέλος;

Φίλοι μου της ΔΗΜΑΡ, ποτέ δεν είχα σε υπόληψη την πολιτική σας άποψη. Νιώθω ανακούφιση βλέποντας ότι ούτε εσείς σας έχετε σε υπόληψη.

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ



Η Ελλάδα είναι μια ιδιομορφία, μια δυσμορφία, για την ακρίβεια. Το λένε οι εφημερίδες των (ψευτο)αστών, το λέει ο Σκάης, το λέει κι ο Μοντεσκιέ, όπως τον αντιλαμβάνεται ο μέσος φωστήρας νεοδιαφωτιστής, που θα μπορούσε να είναι και νεοϋπερρεαλιστής. Το λένε τα παιδιά με τα ρεσώ έξω από το Αττικόν, το λέει και ο θρηνών πάνω από το κουφάρι της μπουλντόζας στις Σκουριές.

Δε χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι η έννοια της δυσμορφίας για μια κοινωνία είναι τόσο αληθινή, όσο η αντίληψη για την αρία ομορφιά του Αδόλφου. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι οι δυσμορφολογούντες είναι και οι ίδιοι δυσμορφότατοι. Κράζουν τους βολεμένους κομμουνιστές και ξιφουλκούν υπέρ της ελεύθερης αγοράς, ενώ πληρώνονται από κρατικές συντάξεις και οι πιο δύσμορφοι από δύσμορφα και άκρως απόρρητα πέη ρόλ.

Πόσο δύσκολο να είσαι εύμορφος μέσα στους δύσμορφους.


Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

ΣΤΑΥΡΟΣ

 Ξέρω, πολλοί από εσάς δίνετε μεγάλη σημασία στις υπογραφές που συνοδεύονται από διάφορα σύμβολα όπως Bsc – Msc – Phd. Όχι εγώ. Και για να είμαι απολύτως ειλικρινής είμαι και καχύποπτος όταν κάποιος προβάλλει σαν ταυτότητα μόνο τα διπλώματα που έχει μαζέψει. Όχι βέβαια ότι είναι κακά τα διπλώματα αλλά η πείρα έχει δείξει ότι από μόνα τους δεν αρκούν.
Σταύρος Θεοδωράκης (για Μαρκ Μαζάουερ)


Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος της πολλής και μεθοδικής δουλειάς. Βασικά, μου άρεσε το διάβασμα πολλών και διαφόρων, αλλά ουδέποτε έστρωσα τον κώλο μου σε μακροχόνια πνευματική (ούτε άλλη, βέβαια) εργασία. Χαρακτηριστικό είναι ότι δεν μπορούσα ποτέ να διαβάσω με στόχο τις εξετάσεις. Δίναμε, ας πούμε, Βυζαντινή Αρχαιολογία, στο Πανεπιστήμιο, εγώ την παραμονή διάβαζα Ελληνιστική Ιστορία από το επόμενο εξάμηνο και όταν δίναμε Ελληνιστική διάβαζα Ψυχολογία, που δεν την είχα διαβάσει στο πρώτο έτος. Τέλος πάντων, τεμπέλης με διαλείμματα, εν ολίγοις.

Έχω πολλούς στενούς συγγενείς και φίλους, που συνέχισαν με διδακτορικά, ακαδημαϊκές θέσεις εδώ και στο εξωτερικό, τέλος πάντων έκαναν αυτό που λέμε ακαδημαϊκή καριέρα ή κάτι τέτοιο. Όλους αυτούς, ανεξαρτήτως αντικειμένου ή επαγγελματικής πορείας, τους θαυμάζω απεριόριστα. Δούλεψαν σκληρά, επίμονα, ουσιαστικά. Κυρίως, όμως, ξέφυγαν από το άρπα κόλλα της γνώσης που χαρακτηρίζει εμάς τους ερανιστές της ευκολίας. Αυτό φαίνεται στα λόγια τους. Ζυγισμένα, μεστά, καίρια, ακόμη κι όταν έχουν μέσα τους την οργή, την πίκρα ή τον ενθουσιασμό. Εν ολίγοις, έχουν κατακτήσει κάτι πέρα από την αποτύπωση της επιφανειακής και ό,τι να 'ναι αντίληψης που έχουμε για τα πράγματα. Ανεξάρτητα με το αν συμφωνείς ή όχι μαζί τους, αναγνωρίζεις ότι μιλάνε μέσα από τη γνώση που την έχτισαν πέτρα-πέτρα και όχι μέσα από τις προκάτ κατασκευές που έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης, θα μπορούσε να είναι ένας θαυμάσιος εστιάτορας. Όταν όμως είσαι (και) δημοσιογράφος, καλό θα ήταν, τουλάχιστον, να μην υπερβαίνεις το μπόι που σου όρισε το μηντιακό συνάφι. Μπορείς να δείχνεις ότι ξέρεις και κρίνεις τα πάντα και να το κάνεις επιτυχημένα, ακόμη κι αν είσαι απολύτως αδαής. Όταν, όμως, λες ότι ο Μαζάουερ, δεν ξέρει, διότι τι να τα κάνεις τα Phd, αν δεν είσαι παιδί της πιάτσας, θα το φας το χάχανο, ακόμη και από τους άλλους ημιμαθείς. Και γω, Σταύρο μου,  βαριόμουνα να κάνω διδακτορικό, αλλά δεν έβγαλα και μαλάκα τον Κακριδή.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Ο ΣΤΑΛΙΝ ΣΤΟ DEREE

Ο Μαρκ Μαζάουερ ήταν καταιγιστικός. Δεν παρεξέκλινε ούτε χιλιοστό από τη γραμμή της υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας, όμως ήταν ξεκάθαρος. Ούτε λίγο ούτε πολύ, έβγαλε αβέλτερο ολκής όποιον μιλάει γενικώς περί ολοκληρωτισμού, ταυτίζοντας κομμουνισμό και ναζισμό ή εξισώνοντας την απειλή της αριστερής τρομοκρατίας με τη ναζιστική βία στην Ελλάδα.

Πικραμένος ο Θάνος Βερέμης απεχώρησε νωρίτερα από την ολοκλήρωση της ομιλίας-μανιφέστο του σχεδόν ερυθρού Μαρκ. Ήταν έτοιμος να αποχωρήσει και από το συγκρότημα του Deree, κάτω από τη φιλόξενη στέγη του οποίου είχε παρακολουθήσει, κατά καιρούς, κάθε οπορτουνιστιάς καρύδι και κάθε φιλελεύθερο τρελό αγόρι και κορίτσι να αναπτύσσουν με αγγλοσαξονικό φλέγμα ή αμερικάνικη τσαπατσουλιά τις απόψεις περί μονοδρόμου. Αυτήν τη φορά όμως, ο Μαζάουερ το είχε παραχέσει. Εμμέσως, πλην σαφώς, είχε βγάλει όλο το φιλελεύθερο σώμα της χώρας, από Στέφανο μέχρι Πάγκαλο, περίπου καραγκιόζηδες. 

Ο ταπεινά υπερήφανος και ορθολογιστής έλλην ακαδημαϊκός ήθελε, λοιπόν, να φύγει από το χώρο, που ένιωθε τώρα ότι τον πνίγει. Κάτι τον έτρωγε όμως και όπως θα δείτε στη συνέχεια ήταν ο κώλος του. Περίμενε για αρκετά λεπτά μέχρι να αρχίσουν να αποχωρούν οι θαυμαστές του φημισμένου βαλκανιολόγου. Όταν τον είδε να βγαίνει μόνος του, τον πλησίασε. 
- Μαρκ, μπορώ να σε απασχολήσω για λίγο;
- Φυσικά, Θάνο. Τι συμβαίνει;
- Νομίζω ότι με αυτά που είπες, άθελά σου, έδωσες τροφή στους αρνητές της δημοκρατίας.
- Δε νομίζεις ότι υπερβάλλεις λίγο;
- Καθόλου. Δεν ξέρεις ότι έδωσες όπλα για να χτυπήσει ο κάθε σταλινικός την Βίβιαν, τον Πάσχο, τον Μπάμπη, τον Αρίστο;
- Ποιοι είναι όλοι αυτοί;
- Η αφρόκρεμα της φιλελεύθερης διανόησης στην Ελλάδα και της ελληνόφωνης διανόησης στο φέισμπουκ και την τηλεόραση.
- Θάνο, ποιος το γαμεί το φέισμπουκ και την τηλεόραση; Ο σοβαρός πολιτικός διάλογος γίνεται στο τουίτερ. Και στο φινάλε, ο Στάλιν έσωσε την αστική δημοκρατία. Καληνύχτα.

Ο Βερέμης έμεινε στήλη άλατος για λίγα δευτερόλεπτα. Αναστέναξε και μουρμούρισε: "Γηράσκω αεί διδασκόμενος". Τα φώτα πίσω του είχαν ήδη σβήσει.

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

ΠΕΡΙ ΦΤΩΧΕΙΑΣ



Slowly the marchers came with their coffins to the entrance of the grave, and the bearers clambered up with their burdens and went down into the pit. Many of them were women—squat, strong proletarian women. Behind the dead came other women—women young and broken, or old, wrinkled women making noises like hurt animals, who tried to follow their sons and husbands into the Brotherhood Grave, and shrieked when compassionate hands restrained them. The poor love each other so! 

Ο Τζον Ριντ, ήρωας ο ίδιος της Οκτωβριανής Επανάστασης, αφηγείται στο παραπάνω απόσπασμα από το "Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο" τη συγκλονιστική ταφή των νεκρών μπολσεβίκων μαχητών στα τείχη του Κρεμλίνου. Ως γνωστόν, ο Ριντ κατηγορήθηκε από πολλούς δεξιούς δυτικούς κριτικούς για αδυναμία εμβάθυνσης στα γεγονότα που εξελίσσονται μπροστά στα μάτια του, ενώ ακόμη και ο αγαπημένος Ιωσήφ θεωρούσε το βιβλίο, σε μεγάλο βαθμό, προϊόν παραπλάνησης σχετικά με το τι πραγματικά είχε συμβεί εκείνες τις μέρες του '17. Η αλήθεια είναι ότι ο μοναδικός Αμερικάνος που βρίσκεται θαμμένος στα τείχη του Κρεμλίνου, προβάλλει υπέρ το δέον το ρόλο του Τρότσκι, ενώ αντιθέτως υποβαθμίζει την παρουσία του Στάλιν στα γεγονότα του Οκτώβρη. Βεβαίως, και ο Στάλιν εκείνες τις μέρες για τον Τρότσκι άκουγε πολύ περισσότερο από ό,τι άκουγε για τον εαυτό του, ενώ δεν μπορούσε να προβλέψει ούτε αυτός την περαιτέρω πορεία του Λέοντος.

Αφορμή για να θυμηθώ τον δημοσιογράφο που ερμήνευσε ο γνωστός ρεφορμιστής Γουόρεν Μπίτι ήταν άλλο ένα δημοσίευμα ξένης εφημερίδας σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν το έχετε πάρει χαμπάρι, αλλά τα ξένα μέσα, με ανησυχητικά αυξανόμενη συχνότητα, παρουσιάζουν τη χώρα μας ως ευρισκόμενη ένα βήμα πριν την ανθρωπιστική κρίση, με εξαθλιωμένους να ποδοπατιούνται για ένα μπρόκολο, στρατιές ανέργων, χιλιάδες άστεγους, εκατοντάδες χιλιάδες που τουρτουρίζουν στα παγωμένα σπίτια τους, παιδιά που λιποθυμάνε στα σχολεία και βέβαια μετανάστες που γίνονται σάκος του μποξ για ναζί και αστυνομικούς.

Αυτές οι κρίσεις μπορεί να είναι πολλές φορές προϊόν επιδερμικής, μονομερούς ή αποσπασματικής πληροφόρησης για τα δρώμενα στην εκκολαπτόμενη  Δανία του Νότου. Μπορεί και να 'χει δίκιο, για παράδειγμα ο κύριος Δένδιας, που απείλησε με μήνυση τον Guardian για όσα έγραψε περί σχέσεων της ελληνικής αστυνομίας με ρατσιστικές πρακτικές και οργανώσεις. Είναι γνωστή η προσήλωση των αστυνομικών μας στα δημοκρατικά ιδεώδη, ενώ ακόμη πιο γνωστή είναι η απέχθεια για ακροδεξιές οργανώσεις, τις οποίες διώκουν απηνώς.

Ίσως, πράγματι, οι αφελείς δημοσιογράφοι του BBC να παρασύρονται σε άθλια, παγωμένα διαμερίσματα και να ακούνε σαν χάπατα σατανικές πράκτορες του ΚΚΕ, μεταμφιεσμένες σε πένητες άνεργες μητέρες, να κλαίγονται για τα παιδιά τους που μετά βίας ταϊζουν. 

Ποτέ δεν μπορείς να είσαι βέβαιος για την ακρίβεια της εικόνας μιας πραγματικότητας όταν στην παρουσιάζει ένας που έρχεται απ'έξω. Αντιθέτως, ο Γιάννης και η Όλγα, έχοντας σπουδάσει την κουτοπονηριά των φτωχών μας, μπορούν να μας δώσουν μια πιο αξιόπιστη εικόνα, ισορροπημένη, ψύχραιμη, ταυτισμένη με το κύρος και την αξιοπιστία του Μεγάλου Καναλιού. Από την άλλη, είναι πολύ βαρετή η εικόνα τους. Αντιθέτως, η φράση του Ριντ "The poor love each other so!" είναι η πιο συγκλονιστική δημοσιογραφική καταγραφή που έχω διαβάσει. Είναι γνωστό ότι η αλήθεια είναι αληθινά συγκλονιστική. Είναι αλήθεια ότι το ψέμα είναι αληθινά βαρετό.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ



Όταν απεργούν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα, κινδυνεύει η δημόσια υγεία. Όταν απεργούν οι εργάτες σε μια βιομηχανία, κινδυνεύει με κλείσιμο η βιομηχανία. Όταν απεργούν οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ταλαιπωρείται ο πολίτης. Όταν απεργούν οι δάσκαλοι και οι γιατροί, επιδεικνύουν ανευθυνότητα απέναντι στο λειτούργημά τους. Όταν απεργούν αρχαιοφύλακες, κινδυνεύει ο τουρισμός μας. Όταν απεργούν στα λιμάνια, κινδυνεύουν ο τουρισμός μας και οι αγρότες μας. Όταν μπλοκάρουν οι αγρότες μας τους δρόμους, κινδυνεύει ο νομικός, πολιτικός και όποιος άλλος πολιτισμός μας, ο τουρισμός μας, η Οικονομία μας. Για να μην πολυλογούμε, όταν απεργούν και διαμαρτύρονται κάποιοι πολίτες, κινδυνεύουν και ταλαιπωρούνται όλοι οι άλλοι πολίτες και, κυρίως, κινδυνεύει με έμφραγμα ο Μπάμπης.

Αυτό που περνάει ως μήνυμα είναι ότι η απεργία πρέπει να ξαναμπεί στο πεδίο της συζήτησης σχετικά με τη νομιμότητα ή μη της εκδήλωσής της πέραν των χρονικών ορίων που ορίζουν η κυβέρνηση, οι εργοδότες και ο ΣΚΑΪ. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι εκεί στο Σικάγο έγινε του κουτρούλη ο γάμος στα 1886 και εμείς τιμάμε κάθε πρώτη του Μάη μόνο τους νεκρούς απεργούς εργάτες. Πόσο κακό έκανε αυτή η στρεβλή ιστορική μνήμη, που δεν αφήνει περιθώριο στην υπόμνηση της παρεμπόδισης των νουνεχών εργατών να εργαστούν από τους ανεύθυνους απεργούς. Πόσο αίμα θα είχε γλυτώσει η ανθρωπότητα, πόσο πιο γρήγορα θα είχε αναπτυχθεί το επιχειρείν, αν αυτή η αλήθεια διέτρεχε την ιστορική μνήμη των λαών; Πόσο πιο σοφοί θα είχαμε γίνει, αν στις εφημερίδες του Σικάγο αρθρογραφούσε ένας Μπάμπης, ένας Αλέξης, ένας Πρετεντέρης. 

Μέικ νοου μιστέικ. Αρθρογραφούσαν και τότε ο Μπάμπης και τα άλλα τα παιδιά στις φυλλάδες του Σικάγο. Καθόλου τυχαία, βέβαια, κανείς δεν τιμά τη μνήμη τους, ενώ δε θα τους θυμόταν πλέον ούτ' η μάνα τους. Θύματα κι αυτοί της αριστερής συνωμοσίας. Τι ντροπή. Ας σκύψουμε (και ας δουλέψουμε).