Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΟΥ ΨΥΡΗ

Τα Χριστούγεννα του 1941 στο περιοδικό "Νέα Εστία" δημοσιεύτηκε ένα ξεχασμένο χριστουγεννιάτικο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το "Χριστόψωμο", που είχε πρωτοδημοσιευτεί το 1887.

O Aλέξανδρος Παπαδιαμάντης είχε φύγει από τη ζωή πολλά χρόνια πριν οι φασίστες καταλάβουν τη χώρα. Είχε πεθάνει πολύ πριν το μαύρο χειμώνα του ΄41-΄42. Πλήρης σορών ανδρών ήτο τα φοβερά εκείνα έτη ο δρομίσκος  του Ψυρή, όπου διαβιούσε με τα ολίγα χρήματα άτινα εξασφάλιζεν ως αμοιβήν διά τας μεταφράσεις εκ της γαλλικής γλώσσης και τα έμπλεα νοσταλγίας διά την πατρίδαν του, την Σκιάθον, διηγήματα.

- Κυρ Αλέξανδρε, δεν έχει άλλο βερεσέ.
- Μα....
- Τι να σου κάνω. Εκατό δραχμές μου χρωστάς.

Ο μεσήλιξ μεταφραστής έκυψεν την κεφαλήν, εψιθύρισεν μίαν καληνύχταν και εξήλθεν του μικρού παντοπωλείου. Ήτο ήδη η 5η εσπερινήν της παραμονής Χριστουγέννων του 1887 και τα καταστήματα ήσαν πλήρη φωνασκούντων και ιλαρών πελατών. Άπασα η οικουμένη ήτο έτοιμη όπως εορτάση την έλευσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Εσκόνταψεν εις εν εμπόδιον.

- Τι είναι αυτό;

- Αυτό είναι, φίλε, το τρίτο πτώμα που φορτώνουμε σήμερα.
Ο εργάτης του Δήμου Αθηναίων, έριξε με τη βοήθεια του συναδέλφου του το άψυχο σώμα στο κάρο. Ένας Γερμανός της στρατιωτικής αστυνομίας, πεταλάς, του φώναξε στα γερμανικά να κάνει γρήγορα.
Ο αέρας ήταν παγωμένος. Έρχονταν Χριστούγεννα και οι Ναζί αλώνιζαν ήδη για οχτώ μηνες στο κέντρο και τις συνοικίες..

Μια ριπή ακούστηκε και ο φίλος του έπεσε πάνω του. Γέμισε αίματα. Τον πήρε αγκαλιά και τον έσυρε μέχρι τη γωνία για να καλυφθούν. Τότε είναι που κατάλαβε ότι ο σύντροφός του στην ΕΠΟΝ είχε πια φύγει. Οι Άγγλοι ήταν πια παντού στου Ψυρή. Παραμονή Χριστουγέννων 1944. Από το ματωμένο χέρι του σκοτωμένου έπεσε ένα τεύχος της "Νέας Εστίας". Τσαλακωμένο και κόκκινο. Το αίμα είχε διαγράψει μια ευθεία τροχιά και υπογράμμιζε το τίτλο του διηγήματος. "Το Χριστόψωμο". Το θυμήθηκε. Το είχε διαβάσει όταν ήταν στην Β΄ Γυμνασίου. Τώρα, διμοιρίτης πια, ήταν εκ παραλλήλου μαθητής της Ε΄. Το θυμόταν.

Από απέναντι, στα δέκα μέτρα, οι σκωτσέζοι αλεξιπτωτιστές του είπαν να σηκώσει ψηλά τα χέρια. Ωρα για ύπνο. Καλά Χριστούγεννα.

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

75 ΧΡΟΝΙΑ

Πριν από 75 χρόνια ιδρύθηκε, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, το ΕΑΜ που έμελλε να γίνει η ραχοκοκαλιά της Αντίστασης κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

Προφανώς, όλοι όσοι οργανώθηκαν στο ΕΑΜ δεν ήταν κομμουνιστές, αν και πολλοί έγιναν κομμουνιστές στη συνέχεια, αλλά προφανέστερο είναι ότι χωρίς τους κομμουνιστές δεν θα υπήρχε ΕΑΜ και δεν θα υπήρχε καν μαζική αντίσταση εναντίον των κατακτητών.

Στις μέρες μας πολλοί αριστεροί της πλάκας επιχειρούν να απαξιώσουν ή να υποβαθμίσουν το ρόλο του ΚΚΕ, προβάλλοντας το ρόλο ακόμα και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων που είχαν ενταχθεί στο Απελευθερωτικό Μέτωπο. Τι θα ήταν αυτές οι δυνάμεις χωρίς το όραμα του αυριανού, μεταπολεμικού, κόσμου που εκπορευόταν βασικά από την καθοδήγηση του ΚΚΕ; Φτερό στον άνεμο, χωρίς ελπίδα να συσπειρώσουν κόσμο. 

Ο μέσος άνθρωπος, όπως συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε, δεν διέφερε πολύ από τον σημερινό. Η καθημερινή επιβίωση και ο φιλοτομαρισμός, υπό την κάλυψη του ρεαλισμού, ήταν ο κανόνας και το ΄41. Χωρίς το ΚΚΕ να εμπνέει την πίστη στην ακύρωση της κανονικότητας που είχε ως δεδομένη αυτός ο μέσος άνθρωπος θα παρέμενε ένας φιλήσυχος πολίτης στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Ελλάδα ή θα γινόταν ένας ενεργός συμπαραστάτης των κατοχικών κυβερνήσεων.

Η Ελλάδα του 2016 δεν είναι η Ελλάδα του 1941-44, όπως θέλουν να την παρουσιάσουν διάφορα εθνικιστικά γκροτέσκο ηγετίδια σχηματισμών που τους ονοματίζουν με το όνομα του ΕΑΜ παραλλαγμένο. Η ναζιστική κατοχή δεν είναι ίδια με την ΕΕ και ο αγώνας που απαιτείται είναι διαφορετικός. Παρόλα αυτά, ένα είναι βέβαιο: Και το ΄41 οι πολλοί την δουλειά τους κοιτούσαν και θα την κοιτούσαν μέχρι το τέλος του πολέμου (όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, παρεμπιπτόντως), αν κάποιοι δεν τους έδειχναν και δεν τους έπειθαν ότι ο αγώνας για το αύριο είναι πάνω απ΄ όλα ένας αγώνας ταξικός. 



Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

ΑΝΟΙΞΑΝ ΠΑΛΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

 Μέχρι την Ε΄ Δημοτικού πήγαινα σε ένα μικρό ιδιωτικό σχολείο, καθώς και οι δύο γονείς δούλευαν και δεν υπήρχε τότε ολοήμερο στο δημόσιο.
Μέναμε στου Ζωγράφου και κάθε πρωί κατεβαίναμε, εγώ με τον μικρό αδελφό μου, στο θυρωρείο για να περιμένουμε το σχολικό. Ο θυρωρός κοιμόταν ακόμη, αφού, αν και δεν θυμάμαι ώρα, ήταν σίγουρα πολύ νωρίς, αξημέρωτα.

Το άγχος εκείνες τις πρώτες πρωινές ώρες ήταν μεγάλο. Συνήθως δεν έγραφα ούτε τα μισά από όσα μας έβαζε η δασκάλα και πάντα είχα το φόβο ότι θα με τσακώσουν.

Μια μέρα, μάλιστα, ο πατέρας μου ήταν σπίτι και με ρώτησε αν είχα γράψει τις ασκήσεις της Αριθμητικής. Εγώ φυσικά δεν τις είχα γράψει και φυσικότατα του είπα ψέματα ότι είχε τελειώσει το τετράδιο. Με πίστεψε (την έχω την πειθώ) και άρχισε να ψάχνει σε μια ντουλάπα. Μόλις ντύθηκα, είδα ένα τετράδιο, από αυτά με τα τετραγωνάκια, ανοιχτό πάνω στο γραφείο. "Ορίστε, έχεις είκοσι λεπτά. Κάτι προλαβαίνεις να γράψεις", μου είπε.

Αγχωμένος, λοιπόν, τα πρωινά έμπαινα στο σχολικό και η αγωνία πήγαινε περίπατο, γιατί είχαμε οδηγό στο παλιό κίτρινο Φολκσβάγκεν τον μαλλιά με τη σαγιονάρα (χειμώνα καλοκαίρι, από αυτές τις παλιές καφετί που είχαμε και στο στρατό), που έλεγε για τον Ολυμπιακό, τα ψάρια που έπαιρνε για την ταβέρνα (είχε και ταβέρνα), ενώ τσακωνόταν και με την αριστερή δασκάλα που παίρναμε (έμενε κι αυτή Ζωγράφου) σχετικά με το αν είχε δίκιο ο Παπαδόπουλος (συμπαθέστατος μου φαινόταν τότε ο οδηγός, αλλά πρέπει να ήταν ακροδεξιός, τουλάχιστον). Αυτά με τον Παπαδόπουλο, μετά το ΄74, γιατί μέχρι τότε λέγανε μόνο για τα ψάρια και τον Ολυμπιακό του Γουλανδρή. Αγαπημένος οδηγός. Αγαπημένη Δασκάλα.

Περνώντας από κάτι οικοδομές που χτίζονταν, ζήλευα τους εργάτες που έκαναν κάτι ενδιαφέρον και δεν είχαν το φόβο μην τους τσακώσουν άγραφους και αδιάβαστους. Δεν είχα ακόμη καταλάβει τι σημαίνει εκμετάλλευση της υπεραξίας της εργασίας τους ούτε είχα διαβάσει στατιστικά για τα εργατικά ατυχήματα και μου φαινόταν γαμάτη και προνομιακή η δουλειά του οικοδόμου.

Τέλος πάντων, μετα από μια μεγάλη γύρα σε Ζωγράφου και Αμπελοκήπους φτάναμε πριν τις 8 στο σχολείο και μάλιστα πρέπει να φτάναμε από τους πρώτους, καθώς θυμάμαι πάντα σκοτεινή και άδεια την αίθουσα.

Έμαθα ότι το σχολείο έκλεισε πριν δυο χρόνια. Ο πατέρας μου μας άφησε πριν δυο βδομάδες. Ο οδηγός και η δασκάλα δεν ξέρω τι κάνουν. Και μέσα σ΄ όλα, δεν θυμάμαι τι έγινε και με αυτές τις ασκήσεις στην Αριθμητική.

Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

ΑΡΙΣΤΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

H θαλαμηγός του έλληνος μεγιστάνος ελικνίζετο εντός του νησιωτικού λιμένος. Αγαθοί νησιώται συνωθούντο φωνασκούνττες και θαυμάζοντες το υπερμέγεθες σκάφος και την εκ πάλγου καλλονής νεαράν σύζυγον του υπεργήρου εφοπλιστού και αριστεύσαντος εν τας επιχειρήσεις (μπίζνας) εν γένει.

"Πόσο ενοχλητικοί αυτοί οι άνθρωποι", ηκούσθη ελαφρώς στενάζουσα η οψίμως εγερθείσα (11 π.μ.) τελειόφοιτος του Λυκείου Ταμπουρίων και πάλαι ποτέ Αστήρ της Ελλάδος (Σταρ Ελλάς) εις διαγωνισμόν τηλεοπτικού διαύλου υπό την επωνυμίαν Κεραία. Ο ώριμος ανήρ την εκοίταξεν, εθώπευσεν μάλλον μετά των οφθαλμών αυτού.

- Λάουρα, μην γίνεσαι αλαζών. Ακόμη και άνθρωποι απλοί, μηδέποτε αριστεύσαντες, έχουν το δικαίωμα να χαρούν , επ΄ ολίγον, την επιτυχίαν ημών.

Η τριακονταετής κυρία εφοπλιστού έφριξεν εις το άκουσμαν πολλών αγνώστων λέξεων και γραμματικών τύπων, ενθυμουμένη την αθλίαν φιλόλογον της Γ΄ Λυκείου, την αιτίαν της αποτυχίας αποκτήσεως του πολυποθήτου απολυτηρίου Λυκείου. Προσεποιήθη, βεβαίως, ότι κατενόησεν άπαντα τα λεχθέντα υπό του υπεργήρου και υπερβάρου συζύγου της. Ο καλλιτεχνικός πράκτωρ (μάνατζερ) που είχε μεσιτεύσει δια την επικοινωνίαν (κονέ) με τον εφοπλιστήν προ τριετίας της είχεν επισημάνει την ανάγκην επιδείξεως ανωτέρου πνευματικού επιπέδου "Αν θέλεις να τον τυλίξεις τον παππού", όπως σοφώς της ετόνισεν κατ΄ιδίαν ο αριστεύσας εις τας δημοσίας (και ιδιωτικάς) σχέσεις..

- Άριστα είπας, είπεν πιθηκίζουσα επιτυχώς μία εκ των φράσεων που ο πράκτωρ της είχεν διδάξει εις τας πολυώρους εκπαιδευτικάς συναντήσεις των.

Άριστα. Ακριβώς.




Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016

ΕΝΔΟΑΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ

Ο επώνυμος* φιλελεύθερος είχε ένα χλωμό μελαγχολικό βλέμμα ατενίζοντας τα στάτους στο τάιμ λάιν του. Δυο βδομάδες είχαν περάσει από τη συγκέντρωση 5000 "Παραιτηθείτε" για 5 λεπτά στο Σύνταγμα. Ο Τσίπρας όχι μόνο δεν είχε παραιτηθεί, αλλά με τη βοήθεια του Κατρούγκαλου και των άλλων κομμουνιστών υπουργών του εμφανώς είχε κατσικωθεί στο Μαξίμου, εφαρμόζοντας το ένα μνημονιακό προαπαιτούμενο μετά το άλλο.

"Τι στο διάολο, κάνουμε εμείς, γαμώ το κέρατό μου;"είπε ο πιστός της Ελεύθερης Οικονομίας και πολέμιος του κορπορατισμού ευαίσθητος (σιτεμένος) νεαρός. "Μας παίρνει την μπουκιά από το στόμα, με στηρίγματα τα χούφταλα τους συνταξιούχους". Τότε είναι που πήρε την απόφαση. "Θα τους σκίσω τους κωλόγερους", φώναξε, τρομάζοντας κι ο ίδιος με την άγρια χροιά της πάντα ήρεμης φωνής του. Το πληκτρολόγιο κροτάλιζε σαν 50άρι πολυβόλο στη μάχη έξω από το προεδρικό μέγαρο στο Σαντιάγο. Διάβασε δυνατά:





Πάτησε το Post. Ένιωσε λυτρωμένος. Δεν είχε σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη του, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. "Έλα, τα έμαθες; Ο Κατρούγκαλος δήλωσε ότι τα εργασιακά θα ψηφιστούν με κοινωνική ευαισθησία". Ένιωσε τόσο άχρηστος και αδύναμος. "Δεν έχει κανένα νόημα, πλέον" είπε, σβήνοντας το ποστ που τόσο τον είχε ανακουφίσει λίγα λεπτά πριν. "Ας πάνε όλα στο διάολο".



*Για τους εκατοντάδες φίλους του στο φέισμπουκ

ΥΓ. Το αηδιαστικό στάτους που δημοσιεύω δεν είναι ενδεικτικό της προσωπικότητας πολλών δεξιών και αριστερών φιλελέρων. Στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο σοβαρή η περίπτωσή τους.

Τρίτη 31 Μαΐου 2016

ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΤΟΥ ΠΕΡ ΛΑΣΑΙΖ


Προχτές, 28 Μαϊου 2016, συμπληρώθηκαν 145 χρόνια από τη μέρα που ο στρατός των αστών εκτέλεσε στον τοίχο του νεκροταφείου του Περ Λασαίζ τους τελευταίους ηρωικούς μαχητές της παρισινής κομμούνας. Ένα όργιο εκτελέσεων ξέσπασε στις λαϊκές συνοικίες πάνω από τις οποίες κυριαρχούσε πάλι η αστική νομιμότητα και κυμάτιζε η τρίχρωμη σημαία του έθνους στη θέση της κόκκινης σημαίας της εργατικής τάξης.

Εννοείται ότι οι αστοί που διέταξαν την καταστολή της εξέγερσης ήταν, κατά βάση, φιλελεύθεροι. Άλλωστε είναι γνωστός ο ρόλος των πάσης φύσεως και νοηματοδοτήσεως κεντροαριστερών πολιτικών, από το 1789 έως το 1871 στο Παρίσι και από το Βερολίνο του ΄19 έως την Αθήνα του ΄44. Πρωτοπορία, ουρά, φύλλο συκής των λούμπεν και των φασιστών, όταν η αστική τάξη κινδυνεύει να χάσει την κουτάλα, ο ρόλος τους εναλλάσσεται, αλλά πάντα ο ίδιος μένει.

Τις μέρες αυτές εξελίσσεται στη Γαλλία ένας νέος κύκλος εξεγέρσεων. Βίαια επεισόδια στους δρόμους, αποκλεισμοί μονάδων παραγωγής ενέργειας και προοπτική να γίνει χαμός στη διάρκεια του Euro. H Κομμούνα του 1871, βέβαια, δεν ταυτίζεται με όλα αυτά. Τότε, οι κομμουνάροι είχαν ως στόχο τη λαϊκή εξουσία και το χτύπημα στην κοινωνική αδικία. Σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος των απεργών και διαδηλωτών στοχεύει σε πολύ λιγότερα: Να διατηρήσουν τα ψίχουλα αξιοπρέπειας που τους πετάει κατά τις μεταπολεμικές δεκαετίες ο ευρωκαπιταλισμός. 

Είναι όμως κάτι, μπορεί να γίνει και μια νέα αρχή. Είναι μια ελπίδα. 

Και ενώ αυτά συμβαίνουν στην άνευ μνημονίου, αλλά εντός καπιταλιστικών νόμων, Γαλλία, στην Ελλάδα, πλήθος παραιτημένων από κάθε συλλογική δράση διοργανώνουν πολιτιστική εκδήλωση στο Σύνταγμα υπό τον τίτλο "Παραιτηθείτε", επιδιώκωντας την παραίτηση του Αλέξη, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ.

Με άλλα λόγια, το αίτημά τους έχει ως εξής: Να σχηματιστεί κυβέρνηση που
1. Θα απελευθερώσει τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και θα τις καταστήσει ευχερέστερες στο δημόσιο.
2. Θα χτυπήσει το δικαίωμα στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση, γενικότερα.
3. Θα περικόψει δραστικά τις κρατικές δαπάνες (περιορισμός δημόσιας εκπαίδευσης, υγείας, κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα επιχειρήσεων σχετικών με ενέργεια και νερό), προκειμένου να δοθεί έδαφος για ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας σε αυτούς τους τομείς.
4. Θα δώσει γη και ύδωρ για να έρθουν ξένοι επενδυτές.
5. Θα δώσει στην Σώτη την ευκαιρία να διδάξει σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο.

Με άλλα λόγια, οι κυνηγοί ηλιθίων συμμετεχόντων στο ιβέντ του Συντάγματος, γιατί μόνο ηλίθιος μπορείς να χαρακτηριστείς, αν πιστεύεις πως οι μεταρρυθμίσεις σημαίνουν κάτι άλλο, είναι η ομαλή συνέχεια της αλληλουχίας γεγονότων και κυβερνήσεων, αρχής γενομένης από το ΠΑΣΟΚ του 2009, που έβαλε μπρος τη θεσμική κατεδάφιση κάθε έννοιας συλλογικού δικαιώματος. Κοντολογίς, είναι οι αγανακτισμένοι από την ανάποδη. Οι πρώτοι αγανακτισμένοι έφεραν τον Σαμαρά και τον Αλέξη, τώρα οι καινούργιοι πάνε για το επόμενο αστέρι.Όταν η κάθε κυβέρνηση από το 2010 και μετά φτάνει στο όριο της μεταρρυθμιστικής της ορμής, βγαίνουν μπροστά οι ακομμάτιστοι για να ανοίξουν το δρόμο για το επόμενο κόμμα που θα συνεχίσει το ματς. ΠΑΣΟΚ-ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ-ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και έπεται η συνέχεια. Εκεί που ο Αλέξης δεν μπορεί, έρχονται οι "Παραιτηθείτε" να σπρώξουν τη μεταρρύθμιση. 

Κάνουν, κάνουν, κάνουν και στο τέλος; Είναι προφανές το τέλος, όσο κι αν αργήσει:

 «Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης απ’ όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους»,
Κάρλ Μαρξ, "Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία".


Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

ΓΙΑ ΤΗΝ 48ωρη ΑΠΕΡΓΙΑ



Τα παιδιά-θαύματα τα ξέρετε, έτσι δεν είναι; Μιλάμε για τον Μότσαρτ που σε νηπιακή ηλικία συνέθετε μουσικά κομμάτια, τον Νόρμαν Γουάιτσάιντ που έπαιξε σε Μουντιάλ στα 17 του και πάει λέγοντας. Στην Ελλάδα είχαμε προ τριακονταετίας και μια νεαρά-θαύμα: Την Άννα Διαμαντοπούλου που διορίστηκε νομάρχης στην ηλικία των 26 ετών, πραγματώνοντας ιδιαίτερα εμφατικά το σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου περί περήφανων νιάτων.

Σήμερα, αφού διήνυσε μία εντυπωσιακή πολιτική πορεία σε Ελλάδα και Ευρώπες,  η Άννα "Έχω πάει και Μπόντιμπίλντεμπεργκ" Διαμαντοπούλου είναι μια ανήσυχη παρατηρητής των πολιτικών δρώμενων. Βεβαίως, απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ως εντασσόμενη στη συνέχεια του ως άνω ανδρεϊκού συνθήματος ("Τιμημένα Γηρατειά"), οπότε, εύλογα πιστεύουμε ότι θα επανακάμψει για να συνεχίσει την ευρωπορεία της η δοκιμαζόμενη χώρα μας. Κάτι σαν χρυσή εφεδρεία, να πούμε.

Για να μην ξεχαστεί και τελείως, βέβαια, που και που ξεμυτίζει με καμιά ανάρτηση σε σόσιαλ μίντια, εντασσόμενη στο ρεαλιστικομενουμευρωπαϊκό κλίμα, αυτό κάτω από το οποίο θα τα βρουν (ή τα ΄χουν ήδη βρει) συριζοπασόκοι και πασόκοι. Σε μία εξ αυτών μας λέει, μέσω γλαφυρής αφήγησης με χρήση δραματικού διαλόγου, πόσο κακός είναι ο σοσιαλισμός (ο κανονικός, όχι ο καλός, ο δικός της) που έρχεται σε ρήξη με την Αγορά, το ρεαλισμό, την Κοινή Λογική κ.λπ. Συγκεκριμένα, διεκτραγωδείται η κατάσταση της Βενεζουέλας που ο κόσμος υποφέρει και εξάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι χωρίς ΕΕ και καπιταλισμό, θα ψάχναμε για λαχανίδες.

Βεβαίως, στο παράδειγμα της Βενεζουέλας έχει και τα δίκια της. Αντί ο συχωρεμένος ο Τσάβες να καταργήσει τη δικτατορία της αστικής τάξης (κοινοβουλευτισμό) το ΄ριξε σε κάτι μεσοβέζικα που, έστω και ως τέτοια, εξασφάλισαν ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για μεγάλο μέρος των πενόμενων κοινωνικών στρωμάτων. Σήμερα, όμως, μετά από χρόνια συστηματικής υπονόμευσης του Τσάβες και του διαδόχου του Μαδούρο, η αστική τάξη είναι έτοιμη να ανακαταλάβει και την πολιτική ηγεμονία της χώρας, αφού ποτέ δεν απώλεσε ολοκληρωτικά την οικονομική τοιαύτη. Εκμεταλλεύεται, μεταξύ άλλων, και την κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου για να ανακαλύψει εκ νέου το μονόδρομο της Ελεύθερης Αγοράς.

Εννοείται, βέβαια, ότι το πολιτικό προσωπικό που εκπροσωπεί την αστική τάξη της Βενεζουέλας είναι τυπική περίπτωση διεφθαρμένων παλιάτσων που θα αποκαταστήσουν την κοινωνική δικαιοσύνη με αστικά μέτρα, δηλαδή, την κρίση θα την πληρώσει ο λαός (για να μάθει, κιόλας, να μην κάνει σοσιαλταρζανιές), ενώ θα διασφαλιστεί η επάνοδος στην πεπατημένη της ακραίας κερδοφορίας των βενεζουελάνων καπιταλιστών και της ευημερίας της μεσαίας τάξης, που θα μπορεί να έχει κωλόχαρτο και άι φόουν, χωρίς περιορισμούς.

Όλο αυτό δεν είναι παρά μια παραλλαγή του ιδεολογήματος που προβάλλει ο Αλέξης, ο Κυριάκος, η Φώφη και ο κορυφαίος όλων Βασίλης Λεβέντης. Στην Ελλάδα δεν είχαμε, προφανώς, με την Πρώτη Φορά Αριστερά κοινωνική πολιτική τύπου Τσάβες, γιατί, προφανώς, ποτέ δεν υπήρξε σε ηγετική θέση εξουσίας κάποιος με σοσιαλιστικές αναζητήσεις και εναλλακτικές. Είχαμε, βέβαια, μία εικονική απειλή πνιγμού, σαν αυτόν που τώρα βιώνει ο βενεζουελάνος πολίτης. Όπως και να ΄χει, το μήνυμα είναι σαφές. Εκονική ή πραγματική η οικονομική βία είναι παρούσα. Καταστρέφει ζωές, εξαθλιώνει και εκβιάζει με το "Υπάρχει και το χειρότερο". Πραγματικά, υπάρχει και το χειρότερο και κάποιοι θέλουν να διασφαλίσουν ότι θα το ζήσουμε, όπως η Άννα Διαμαντοπούλου.  Θα την αφήσουμε; Θα τους αφήσουμε; ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΕΙΣ;

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016

ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ

Ως γνωστόν, οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι διανοούνται ελεύθερα στο ελεύθερο καθεστώς της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας.

Στον όρο "φιλελεύθεροι διανοούμενοι" περιλαμβάνω, ολίγον άκομψα, αλλά απολύτως λογικά, τον σύμβουλο του πρωθυπουργού, που μπινελίκωνε εμφανώς τη φιλόλογό του στο Λύκειο, όταν προσπαθούσε να του πει ότι το επίθετο "ο ειδήμων" είναι κλιτό μέρος του λόγου και αυτός μονολογούσε χαμηλόφωνα "Κάποια μέρα θα δεις τι σημαίνει ο σοσιαλισμός των ειδήμων, μωρή σκρόφα".

Ο εν λόγω σύμβουλος (από μικρός "στα κινήματα") δεν αποδέχεται, βέβαια, το χαρακτηρισμό του φιλελέ διανοούμενου, φαντασιωνόμενος την ταύτισή του με τον Γκράμσι στο πιο λαϊκό. Μικρή σημασία, βεβαίως, έχει αυτό. Είναι σύμβουλος επί μισθώ ενός αστού πολιτικού, του άλλου κατά φαντασίαν κομμουνιστή, του Αλέξη (του) Τσίπρα. Ως γνωστόν, ο καθείς μπορεί να δηλώνει ό,τι θέλει, άπαξ όμως και υπηρετεί όχι απλά έναν εργοδότη, αλλά έναν εργοδότη που εφαρμόζει μνημόνιο, στεγνά και κατρουγκαλά, είναι φιλελές μέχρι τα μπούνια κι ας ουρλιάζει ότι έχει τον Λένιν κορώνα στην κεφάλα του.

Εδώ, λοιπόν, ερχόμαστε στην άλλη όψη των φιλελεύθερων διανοούμενων: φιλόσοφοι, συγγραφείς, ιστορικοί, καρικατούρες, βέβαια, των πραγματικά μορφωμένων Τσάτσων, Θεοδωρακόπουλων, Μαρινάτων, Θεοτοκάδων του περασμένου αιώνα. Όλοι αυτοί συγκλίνουν, βεβαίως, παρά τις χαοτικές διαφορές τους, στο μείζον: Τι εστί ολοκληρωτισμός. Ολοκληρωτισμός, κατ' αυτούς, είναι η απουσία πολυκομματισμού, ο έλεγχος του κρατικού μηχανισμού από ένα κόμμα, η καταστολή της αντιπολίτευσης με βίαια μέσα. Ως εκ τούτου, ολοκληρωτισμός ο φασισμός/ναζισμός, ολοκληρωτισμός και ο κομμουνισμός.

Βεβαίως, όλοι αυτοί δε μας λένε ποιοι ταΐζουν τα "πολλά" κόμματα στην αστική "δημοκρατία" τους. Δεν αγγίζουν τα άγια των αγίων, που είναι οι καπιταλιστές και το εκμεταλλευτικό σύστημα που διαχειρίζονται. Ποιος είναι, λοιπόν, ο πολυκομματισμός; Στα καθ' ημάς, ο Σταύρος, ο Αλέξης, η Φώφη και ο Κυριάκος αρκούν για να καταλάβουμε πόσο πραγματική (και διαφορετική) πολιτική άποψη παράγουν αυτοί οι μέντορες του πλουραρισμού.

Τι σημαίνει έλεγχος του κράτους; Τι είναι το κράτος; Ακόμη και ο πλέον αφελής δεν μπορεί να δεχτεί την αυτονόμησή του ως μηχανισμού από το οικονομικό/κοινωνικό σύστημα στο οποίο λειτουργεί. Τι σημαίνει, λοιπόν, έλεγχος του κράτους από ένα φασιστικό/ναζιστικό κόμμα; Επιβολή των όρων των καπιταλιστών με βίαια μέσα, όταν η δημοκρατική οδός κριθεί, συγκυριακά, ατελέσφορη. Τι σημαίνει έλεγχος του κράτους από το κομμουνιστικό κόμμα; Γκρέμισμα των αστικών οικονομικών και πολιτικών δομών, προκειμένου η παραγωγή και ο εξ αυτής πλούτος να περιέλθει σε αυτόν που παράγει, δηλαδή, τον εργαζόμενο λαό.

Τι σημαίνει βία; Τι έκανε ο Στάλιν; Σε τι διαφέρει από τον Χίτλερ; Δε θα μπω στην κριτική των τερατολογιών για τα "δεκάδες εκατομμύρια θύματα των σταλινικών εγκλημάτων", γιατί μέχρι αύριο οι δεκάδες μπορεί να έχουν γίνει εκατοντάδες. Θα περιοριστώ στο εξής: Πού στοχεύει η βίαιη καταστολή της αντίδρασης κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση; Στην προστασία του λαού από τα αρπακτικά που θέλουν πίσω όσα τους στέρησαν ή φοβούνται ότι θα τους στερήσουν οι κομμουνιστές. Πού στοχεύει η φασιστική βία; Στην προστασία των καπιταλιστών, των θιασωτών, στις καλές ημέρες, της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή. Υπάρχουν περιπτώσεις στρέβλωσης και εγκληματικής απόκλισης από τις σοσιαλιστικές αρχές μέσα στο κόμμα που είναι η πρωτοπορία της οικοδόμησης του εργατικού κράτους; Ναι, υπάρχουν. Η καλύτερη απόδειξη είναι οι τραγικές εξελίξεις στην ΕΣΣΔ μετά το 1956.

Και καλά ο φασισμός. Η αστική δημοκρατία, όμως, δεν έχει βία, σου λένε. Βεβαίως και δεν έχει βία. Είναι τόσο ισχυρή, θρεμμένη με το αίμα εκατομμυρίων θυμάτων της για εκατοντάδες χρόνια, που η βία της πλέον είναι δεδομένη και ως εκ τούτου ανεπαίσθητη. Αρκεί να μας φοβερίσει με ένα "θα πτωχεύσουμε" για να δεχθούμε σαν φυσικό φαινόμενο τη βία της ανεργίας, της εργασιακής επισφάλειας, της εξουσίας που δρα ερήμην μας, της χυδαιότητας της δύναμης που προβάλλεται ως ευγένεια της διανόησης. Ο μακαρίτης ο Έκο είχε πει τη μισή αλήθεια, όταν αναφέρθηκε στα σύγχρονα πραξικοπήματα, αυτά που δε γίνονται με τανκς, αλλά με την τηλεόραση. Ποιοι κατέχουν τα μέσα παραγωγής και αποχαύνωσης, αγαπημένε οπορτουνιστή Ουμπέρτο; Το ήξερες, αλλά δεν το είπες όσο δυνατά θα έπρεπε. Φοβήθηκες κι εσύ μη σε πουν ολοκληρωτιστή, προφανώς.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

ΕΥΡΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ



Η καπιταλιστική Ευρώπη "ευημερεί". Βασική αιτία της "ευημερίας" της είναι ότι εξακολουθεί, έστω και με κάποια πρόβληματα, να είναι στην πρώτη γραμμή του καπιταλιστικού κόσμου. Με άλλα λόγια, η ΕΕ, αν την θεωρήσουμε ως έναν οικονομικό οργανισμό, είναι στην πρώτη γραμμή της εκμετάλλευσης, της πρόκλησης πολέμων, της παραγωγής βαραβαρότητας, εν κατακλείδι.

Ό,τι συμβαίνει τώρα στη Μέση Ανατολή προκλήθηκε, εν πολλοίς, και από χώρες της ΕΕ και την ΕΕ συνολικά. Βεβαίως, αυτό δε σημαίνει ότι η ΕΕ θα αναλάβει τις ευθύνες της για τη δημιουργία ενός πρωτοφανούς, τις τελευταίες δεκαετίες, προσφυγικού ρεύματος. Αν περιμέναμε κάτι τέτοιο, θα ήμασταν αφελείς, αφού καπιταλισμός και ηθική, καπιταλισμός και δίκαιο είναι έννοιες ασύμβατες.

Ως εκ τούτου, ας μην "αγανακτεί" ο Αλέξης, ο ηγέτης. Είναι κι αυτός ένα κομμάτι από τη χορεία των καθαρμάτων. Καλά ξεμπερδέματα, Αλέξη και καληνύχτα. Αυτός ο καπιταλισμός δε θ΄ αλλάξει ποτέ. Το είπε πολύ γλαφυρά προ ολίγης ώρας σε τηλεπάνελ και ο "αντίπαλος" του Αλέξη, ο Άδωνις, ο μέγας ευρωδημοκράτης:

 "Λυπάμαι, αλλά πρέπει να πούμε την αλήθεια. Η Ευρώπη δεν αντέχει τους χιλιάδες πρόσφυγες που θέλουν να εισέλθουν στο έδαφός της. Τι θέλετε; Να καταστραφεί η Ευρώπη;"

Μετάφραση: " Χαίρομαι που οι Ευρωπαίοι αποδεικνύουν και πάλι ότι καπιταλισμός/ιμπεριαλισμός και ρατσισμός είναι έννοιες απολύτως αλληλένδετες, αφού είναι προφανές πως οι ξεσπιτωμένοι από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους δεν έχουν δικαίωμα να διαταράξουν την ευζωία μερίδας της ευρωπαϊκής κοινωνίας (εμού και της Μπουμπούκας, μεταξύ άλλων) με την απαίτησή τους να ζήσουν χωρίς τις βόμβες που η χρήσιμη για εμάς πολιτική μας τους έριξε στην κεφάλα. Να πα να πνιγούν ή, τέλος πάντων, δε με νοιάζει πού θα πάνε, αρκεί να μην τους βλέπω".

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

ΔΕ ΧΩΡΑΝΕ ΟΛΟΙ



Χτες, 27 Γενάρη, ήταν η 71η επέτειος από την απελευθέρωση των τελευταίων επιζώντων από το στρατόπεδο του Άουσβιτς. Οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού έδωσαν τέλος σε μια κόλαση τεσσάρων ετών εκεί στην Κρακοβία.

Σήμερα η Κρακοβία είναι ένα κομμάτι της Πολωνίας και, βεβαίως, της Ενωμένης Ευρώπης. Η μεν Πολωνία κυβερνάται από μία φασίζουσα κυβέρνηση και μαζί με πλούσιες και φτωχές χώρες της Ένωσης, μαζί με άλλες φασίζουσες κυβερνήσεις της ανατολικής Ευρώπης, αλλά και φιλελεύθερες της Δυτικής, ζητάνε να κλείσουν τα σύνορα για τους πρόσφυγες, καθώς "δε χωράνε όλοι στην Ευρώπη".

Τι μας λένε, δηλαδή; Ότι η καπιταλιστική ευρωπαϊκή οικονομία έχει ανάγκη κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες εργατικά χέρια, ο ευρωπαϊκός ανθρωπιστικός μύθος έχει ανάγκη από ένα προσωπείο ανθρωπιάς για τους κατατρεγμένους εξ Ανατολών, αλλά πάνω απ΄ όλα η Ευρώπη έχει ανάγκη από την ευημερία και την ησυχία της. Όπερ μεθερμηνευόμενον, "Θέλουμε τη μετάβαση σε εργασιακές συνθήκες 19ου αιώνα για όλους τους Ευρωπαίους, χάριν της ανταγωνιστικότητας της ευρωοικονομίας, βεβαίως, και γι΄ αυτό οι πρόσφυγες είναι χρήσιμοι όσο είναι ελεγχόμενη η εισροή τους, αλλά οι υπόλοιποι δε χωράνε και καλό είναι να συνειδητοποιήσουν ότι, αν χρειαστεί, θα τους στείλουμε στον πάτο του Αιγαίου ή σε ευάερα-ευήλια ελληνικά Άουσβιτς, κατά εκατοντάδες χιλιάδες".

Ο Χίτλερ έλεγε κάτι διαφορετικό; Ναι, μας λένε οι ευρωδημοκράτες, αφού αυτός ήταν ένας ημιπαράφρων που τον κατέτρυχε η μεταφυσική πίστη στην ανωτερότητα της αρείας φυλής και του κινδύνου που εκπορευόταν από τις κατώτερες ράτσες. Εννοείται, βέβαια, ότι ο Χίτλερ δε θα γινόταν φύρερ με εκατομμύρια φανατικούς οπαδούς στη Γερμανία, αν περιοριζόταν σ΄ αυτές τις μπαρούφες. Πίσω από αυτά τα μεγάλα λόγια βρισκόταν η γοητευτική υπόσχεση: "Με μένα θα έχετε την ησυχία σας, τη δουλειά σας, τη μικροαστική ή ψευδοαστική ζωή σας, αφού βέβαια ξεφορτωθούμε ή αξιοποιήσουμε καταλλήλως Εβραίους, Σλάβους και λοιπούς κινδύνους για την οικονομία, την τάξη και την ασφάλεια της Γερμανίας και της Ευρώπης".

Καταλάβατε, γιατί δεν υπάρχει φασισμός χωρίς τον καπιταλισμό και αστική δημοκρατία χωρίς φασιστικές πολιτικές; Απλά: Δε χωράνε όλοι.

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

ΚΟΡΙΤΣΙΑ, Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ

Η νεοφιλελεύθερη αντίληψη είναι απλά μια αντίληψη. Εννοώ ότι υπάρχει μόνο ως όραμα ή επικάλυψη της λαμογιάς στο μυαλό και το στόμα αγνών μπουνταλάδων ή χυδαίων παρταόληδων, αντίστοιχα. Όποιος κι αν την επικαλείται, όμως, ως πολιτική και οικονομική οδό προς το μέλλον, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός είναι απλά η άρνηση της κοινωνικής εξέλιξης και της πολιτικής ως δημοκρατικής διαδικασίας, παρά το ότι διαρρηγνύει τα ιμάτιά του και για την εξέλιξη και για τη δημοκρατία.

Αυτή η διαπίστωση αφορά το λεγόμενο φιλελευθερισμό σε όλο τον πλανήτη. Πουθενά η αόρατη χειρ δεν είναι αόρατη, παρά μόνο για όσους έχουν συναισθηματικό και κυρίως υλικό συμφέρον να μην την βλέπουν. Ο Λένιν δεν ήταν ένας φαντασιόπληκτος εμμονικός όταν διαπίστωνε πριν έναν αιώνα (και βάλε) ότι ο περίφημος ελεύθερος ανταγωνισμός είναι ένα παραμύθι που κάνει την ύπαρξη του Άη Βασίλη πολύ πιο πιστευτή. Ο ανταγωνισμός είναι πράγματι ελεύθερος, αλλά όχι όπως τον εννοούν οι Φρίντμαν και οι Χάγεκ. Είναι ελεύθερος από ηθική, ελεύθερος από συμπόνοια, ελεύθερος από ομορφιά, ελεύθερος από ανθρωπιά. Πατάμε επί πτωμάτων, δυναμώνουμε, ενσωματώνουμε, συγκεντρώνουμε, κυριαρχούμε. Σε αυτό βρίσκεται η μοναδική αλήθεια του ιμπεριαλισμού, του πραγματικού ονόματος, δηλαδή, της "ελεύθερης οικονομίας".

Αυτά είναι κοινός τόπος, λοιπόν, για το φιλελευθερισμό παγκοσμίως. Στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε αναλόγως κινούμενη στα όρια του Τρίτου Κόσμου κοινωνία και οικονομία, ο φιλελευθερισμός έχει κι ένα άλλο όνομα, συμπληρωματικό. Λέγεται Μητσοτάκης και συγκεριμένα Μκ2 aka Kυριάκος. Ο Κυριάκος δεν είναι κάποιος που περιμένουμε να δώσει δείγματα γραφής. Έχει ήδη δώσει. Ξέρω πολύ καλά πώς εννοεί τα περί αξιοκρατίας, αριστείας, αποδοτικότητας, δημιουργικότητας. Θα μπορούσα να γράψω πολλά, στο βαθμό που τυγχάνει να γνωρίζω το ποιόν του ως υπουργού (σχεδόν) από πρώτο χέρι. Δε θα πω τα όσα γνωρίζω προσωπικά. Απλά διαβάστε τι λέει ο εξίσου(;) φιλελεύθερος πρώην υπουργός Ραγκούσης για την περίπτωσή του:
"...το 2014, δεν αντιστάθηκε στις σειρήνες του πελατειακού κράτους κι επανέφερε τον απόλυτο κομματισμό στη δημόσια διοίκηση καταργώντας τον Ν.3839. Έναν καθοριστικό νόμο για την αξιολόγηση και την αξιοκρατία εντός του δημοσίου.
Καθαίρεσε 25.000 αξιοκρατικά επιλεγμένους προϊσταμένους και διευθυντές, τους πρώτους στην ιστορία του ελληνικού κράτους, τους οποίους αντικατέστησε με τους κομματικά εκλεκτούς.
Με βάση το Νόμο Μητσοτάκη, ακόμη και σήμερα στο υπουργείο διοικητικής μεταρρύθμισης είναι Γενικός Διευθυντής ο τελευταίος στην αντικειμενική κι αδιάβλητη μοριοδότηση που κάναμε στο υπουργείο το 2010 με την επιτροπή ανώτατων δικαστικών. Ο δε μακράν πρώτος σε μόρια έχει καρατομηθεί διότι δεν ανήκε στη ΝΔ (ούτε και στο ΠΑΣΟΚ). Δηλαδή...Ελλάδα της σκοτεινής πλευράς της μεταπολίτευσης ξανά".

Με άλλα λόγια, ο ελληνικός καπιταλισμός είναι ιδιόμορφος, όπως ιδιόμορφος είναι και ο ελληνικός φιλελευθερισμός. Το να χαρακτηρίζεται ο Κυριάκος πιο σοβαρός φιλελεύθερος από τον Αλέξη, πραγματικά αδικεί την κοινή τους προσπάθεια για μια ευρωπαϊκή Ελλάδα. Αλέξη, Κυριάκο, η Ιστορία (και η Εύα Καϊλή από τα έδρανα της ευρωβουλής) σας καλεί. Για την Ελλάδα και τη δημοκρατία.