Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Ο ΠΑΣΧΟΣ ΠΑΕΙ ΓΙΑ ΦΡΑΟΥΛΕΣ

Διάβασα σήμερα ότι ο Πάσχος ειρωνεύεται τους έλληνες ανέργους που διαμαρτύρονται, αλλά δεν πήγαν να μαζέψουν φράουλες στη Μανωλάδα. Η αλήθεια είναι ότι ο Πάσχος έχει τα δίκια του. Δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί το όνειρό του, η απόλυτη εξαθλίωση μιας κρίσιμης μάζας συμπατριωτών μας ανέργων, που δε θα έχουν πλέον πρόβλημα να πάνε από την Αθήνα στη Μανωλάδα, να ζήσουν μέσα σε καταυλισμούς και να μαζεύουν από την Ανατολή μέχρι τη Δύση φράουλες στους 35 βαθμούς Κελσίου για 600 (και πολλά λέω) ευρώ το μήνα. 

Με άλλα λόγια, ο Πάσχος αποκαλύπτει αυτό που δε μας λένε ευθέως. Όλο το σκηνικό στήνεται (όχι μόνο στην Ελλάδα, βέβαια) ώστε να συγκλίνουμε σε συνθήκες πρώιμου καπιταλισμού, όπου το εξαθλιωμένο προλεταριάτο, ανοργάνωτο, χωρίς πολιτική καθοδήγηση και συνδικαλιστική οργάνωση, συνέβαλε στη δημιουργία "του πιο επιτυχημένου ιστορικά οικονομικού συστήματος".

Βέβαια, ο Μανδραβέλης τα 'χει λίγο μπερδεμένα. Γράφει στο άρθρο του στην "Καθημερινή":

 "Ειναι ασχετο που οποιος γνωριζω εδω στην Ελλαδα, κερδιζει με τον ενα η τον αλλο τροπο το ψωμί του απο το Κρατος (τον Ελληνα φορολογουμενο). Αντιθετα στις παραπανω χωρες υπαρχει αστικη ταξη που για να επιβιωσει εμαθε να υπακουει σε κανονες, σε κρατος δικαιου, να ενδιαφερεται για τον 
νεωτερισμο, να ακουει τον πελατη... να περιοριζει και εξευγενιζει τις δημοσιες υπηρεσιες..."

Από τη μία εστιάζει στην απουσία καινοτόμου πνεύματος και ατομικής πρωτοβουλίας, στο ελληνοσοβιετικό ραχάτι δηλαδή, για να εξηγήσει την καθήλωση της Οικονομίας μας, αντιπαραβάλλοντας στον "κρατικοδίαιτο καπιταλισμό" μας το δυτικό πρότυπο του υγιούς καπιταλισμού σε Κράτος Δικαίου, από την άλλη όμως μας λέει ότι πρέπει να αποδεχτεί ο εργαζόμενος την ανάγκη να πέσει το επίπεδο αμοιβής και ζωής του σε τριτοκοσμικά επίπεδα, προκειμένου να δούμε άσπρη μέρα.

Όλα αυτά δε θα είχαν κανένα ενδιαφέρον, αν γράφονταν προ τριών ετών. Άλλη μία άσκηση επί χάρτου φιλελεύθερων ταλιμπάν θα λέγαμε και θα πηγαίναμε παρακάτω. Αποδεικνύεται όμως ότι δεν είναι απλά άρθρα για να γελάμε με στάτους στο φέισμπουκ. Ο Πάσχος μας λέει το παρόν και το (κοντινό) μέλλον μας.

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

NO FUTURE (NO MATTER COSCO OR NOT)


Ο ΣΥΡΙΖΑς ως γνήσιο νέο ΠΑΣΟΚ ασκεί αντιπολίτευση μεταφυσικού χαρακτήρα. Τα αστικά κόμματα ευρικόμενα στην αντιπολίτευση εσχατολογούν ασυστόλως. "Βαθαίνει η κρίση και θα βαθαίνει εις τον αιώνα των αιώνων, όσο δε μας αδειάζει τη γωνιά η κυβέρνηση, για να γίνουμε εμείς κυβέρνηση". Εννοείται ότι μία τέτοια προσέγγιση μόνο μπαμπουίνους μπορεί να πείσει, αν και η έννοια της πειθούς στην ελληνική (και όχι μόνο) πολιτική σκηνή δε σχετίζεται με τη λογική, αλλά με τον εκφοβισμό.

Παρ' όλα αυτά, μία λογική ανάγνωση των συμβαινόντων εν Ελλάδι και ανά τον κόσμο δείχνει ότι η κρίση θα "ξεπεραστεί". Επενδύσεις θα γίνουν, νέα νταραβέρια θα ανοίξουν, νέες θέσεις εργασίας. Εργασία, μια λέξη μαγική. Ποια θα είναι η νέα πραγματικότητα στην εργασία μ.Κ. (μετά Κρίσιν); Επισφάλεια στα ύψη, μισθοί στα βάθη, πάντα μία μεγαλούτσικη δεξαμενή ανέργων, έτοιμη προς μόχλευση και για το φόβο των Ιουδαίων, των "τυχερών" εργαζόμενων, δηλαδή. 

Με άλλα λόγια, όσοι, ειλικρινά, πιθανόν, πιστεύουν στο καλύτερο μέλλον, έχουν δίκιο. Το μέλλον θα είναι καλύτερο, σε σχέση, βέβαια, με το μέλλον που μας έμαθαν να φοβόμαστε, αν δεν κάνουμε το "σωστό". Δε θα πεθάνουμε από την πείνα, δε θα γίνουμε σκηνικό για τη συνέχεια του Μαντ Μαξ. Ακόμη κι έτσι όμως, το μέλλον αυτό κρύβει το παρακάτω μέλλον. Η επόμενη κρίση θα είναι ακόμη πιο βαθιά και η μεθεπόμενη ακόμη περισσότερο, και έτσι εις τον αιώνα των αιώνων. Θα ' ρθει και μέρα που μέλλον δε θα υπάρχει. Για τα παιδιά που τώρα περιμένουν δουλειά πίνοντας καφέδες στις καφετέριες με τα όλο και λιγότερα λεφτά από τη σύνταξη των γονιών τους είναι βέβαιο ότι το μέλλον δε θα έρθει ποτέ. Η εργασία σαν σκλαβιά δεν είναι μέλλον.


Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ - ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ

Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια (και βάλε) από το ζωντανό κηδειόχαρτο του Παπανδρέου στο Καστελλόριζο και ακόμα έχουμε σύνδεση στο ίντερνετ, πάμε σε ταβέρνες και συζητάμε περί την πολιτικήν, μέχρι και ταξίδι στο Παρίσι, άμα λάχει, μπορεί να μας κάτσει. Δικαίως, θα έλεγε κανείς, οι ρεαλιστές της δεξιάς, της αριστεράς, του κέντρου και του απόκεντρου θριαμβολογούν για τη διάψευση των Κασσάνδρων που προέβλεπαν την καταστροφή.

Η εκτίναξη της ανεργίας σε πρωτοφανή ποσοστά διαψεύδει τις Κασσάνδρες. Προφανώς, θεωρούν ότι χωρίς Σαμαρά, Βενιζέλο και Γρηγόρη (Ψαριανό) δε θα δούλευε πλέον κανείς και η ελίτ με τις καβάτζες ανά την υφήλιο θα είχε εγκαταλείψει το άδειο κέλυφος. Τώρα, συνεχίζει ο Βαρδινογιάννης να επενδύει τα δανεικά στο Μέγκα και ο Μπόμπολας όλο και ετοιμάζεται για την επανεκκίνηση. Σαξές στόρι.

Η αύξηση των περιπτώσεων βαριάς κατάθλιψης και των αυτοκτονιών διαψεύδει τις Κασσάνδρες. Αν δεν ήταν ο Στουρνάρας να βαράει προσοχές στον Σόιμπλε, θα είχε αυτοκτονήσει το 50% του πληθυσμού, ενώ τώρα, μιλάμε για μία απολύτως φυσιολογική αύξηση, που θα μπορούσε να αποδοθεί και στην είδηση ότι η Κική Δημουλά πάει για Νόμπελ.

Η μείωση των μισθών και των συντάξεων σε επίπεδα που για πολλούς δεν επαρκούν για να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους είναι σαφώς μικρότερο κακό από την εξάλειψή τους, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις οι εργαζόμενοι καλούνται να στηρίξουν την επιχείρηση δουλεύοντας απλήρωτοι επί μήνες.

Η αίσθηση ότι ψευτοαριστεροί, πληρωμένοι από την ΕΥΠ και ομογενειακά λόμπι ναζί, σαπισμένοι πασόκοι, επηρμένοι και αφελείς γαλάζιοι μπουμπούκοι από κοινού σώζουν την πατρίδα, κάνοντας άλλη μια γερή μπάζα, κρατώντας όμηρους πια τους πρώην πελάτες τους είναι μια ψευδαίσθηση. Ζούμε στιγμές μεγαλείου. Αστικού μεγαλείου, ούτως ειπείν.

Όπως ανέφερα πιο πάνω, ακόμη και στο Παρίσι μπορούμε να πάμε. Ευρώπη, ρε.
«Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα σαν δοξασμένος προάγγελος μιας νέας κοινωνίας. Τους μάρτυρές της τους έχει κλείσει μέσα στη μεγάλη της καρδιά η εργατική τάξη. Τους εξολοθρευτές της τους κάρφωσε κιόλας η Ιστορία στον πάσσαλο της ατίμωσης απ' όπου δεν μπορούν να τους λυτρώσουν μήτε όλες οι προσευχές των παπάδων τους».








Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ

Πολύ κοντινό μου πρόσωπο με εμπειρία σε μεγάλους εκδοτικούς οίκους είχε προχτές μια κουβέντα με παλιό της, μεγάλο σε ηλικία, συνεργάτη, υπεύθυνο εκδόσεων. Αφού της είπε ότι πάνε κατά διαόλου και έχουν περιορίσει εκδόσεις και προσωπικό κατά 80%, εξέφρασε αμφιβολίες για το αν μπορεί να γίνει κάτι με λαϊκή διεκδίκηση και έξω από το γνωστό μονόδρομο. Εμφανώς συντηρητικός κύριος, χωρίς εύκολους λαϊκισμούς. Η δικιά μου του αντέτεινε ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει πού έχουμε οδηγηθεί. Αυτός δε θύμωσε, αλλά με ανυπόκριτη θλίψη της είπε: "Εγώ δεν καταλαβαίνω; Ξέρεις πόσοι παλιοί συνεργάτες μετά την απόλυση έχασαν τη ζωή τους ή υπέστησαν σοβαρή βλάβη στην υγεία τους;" Μερικές φορές οι συντηρητικοί, ειλικρινείς και ευαίσθητοι άνθρωποι ξεσκεπάζουν την κτηνωδία του καπιταλισμού πολύ πιο αποτελεσματικά από εκατό αριστερόφρονα συριζοστάτους στο φέισμπουκ. Σύντροφοι, πολεμάμε τον οπορτουνισμό, παλεύουμε για τη Λαϊκή Εξουσία, νιώθουμε την ανάγκη του συντρόφου, αγαπάμε τον άνθρωπο.

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

ΚΑΤΩ ΟΙ ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ

Το νέο ευφυολόγημα της κυβερνητικής ή φιλοκυβερνητικής πλευράς είναι το πόσο απαράδεκτη είναι η απεργία των δημοσιογράφων, που "κρατάει στο σκοτάδι το κοινό".

Το έργο, βέβαια, το έχουμε ξαναδεί. Όποιος κι αν απεργεί, βγαίνουν οι διάφοροι θιασώτες του θατσερισμού να τον κατηγορήσουν για παρτάκια, φορέα συντεχνιακής λογικής κ.λπ. Οι πιο ακραίοι βλέπουν και κίνδυνο δημοκρατικής εκτροπής είτε γιατί δεν κυκλοφορεί το μετρό είτε γιατί δε θα ακούμε Πορτοσάλτε το πρωί στο ραδιόφωνο.

Δε θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω το αυτονόητο, ότι η οποιαδήποτε απεργία, χωρίς ταξική στόχευση εναντίον της καπιταλιστικής μούργας, είναι εύκολος στόχος και σε συνθήκες κρίσης το πιο πιθανό είναι να οδηγηθεί στην αποτυχία. Θα μείνω στο απλό, μικρό και ταπεινό. Η λύσσα "για την ενημερωση του κοινού" είναι απλά ανησυχία για τη διακοπή του ψεκάσματος από τους διαφόρους Πρετεντέρηδες και Παπαχελάδες. Όσο περνάνε οι μέρες και δε μας λένε πόσο μονόδρομος είναι ο δρόμος της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, τόσο πιο καθαρά βλέπουμε ότι δεν είναι αυτονόητο ό,τι μας λέει ο υπάλληλος του Μέγκα ή του Σκάι ή και της ΕΡΤ, μέχρι την περασμένη Τρίτη, για να μην ξεχνιόμαστε.

Όταν απεργεί ο γιατρός επί μακρόν, πραγματικά τίθεται εν κινδύνω η δημόσια υγεία. Όταν απεργεί (έκων-άκων) ο Καμπουράκης, δημιουργούνται ελπίδες για τον άρρωστο.

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

ΞΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΜΑΥΡΟ

                 - Δε θα ανεχτούμε το μαύρο στην οθόνη!
                 - Αν το κάνουμε γκρι;
                 - Σε τι τόνο;

Είναι θεσμικά-δεοντολογικά ορθή η κυβερνητική επιλογή για την ΕΡΤ; Προφανώς, όχι. Και τι σε κόφτει εσένα, ρε κομμούνι, αφού ούτως ή άλλως, a priori, βάζεις την αστική δημοκρατία στο ίδιο τσουβάλι με τον Πινοτσέτ. Πολύ σωστά. Ουδεμία έκπληξις, αλλά καλό είναι, για παιδαγωγικούς λόγους, να υπενθυμίζουμε την αστική μούργα όταν βγαίνει τόσο απροκάλυπτα στη φόρα. Δεν είναι κακό να αναδειχθεί η καρικατούρα Ζαγοριανάκου, ο Σίμος, ο διεθνολόγος, ως τυπικός πολιτικός καραγκιόζης του αστικού μπερντέ. Σημαντικό όμως είναι να μη μείνουμε σ' αυτό.

Άλλωστε ο Σαμαράς και ο κάθε Σαμαράς άνετα μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση και να ακυρώσει τις μομφές περί θεσμικής εκτροπής. Δέχεται "πιέσεις", "συνδιαλέγεται" με Φανούρη και Ευάγγελο και σε πνεύμα διαλλακτικό αποφασίζει να ξαναλειτουργήσει η ΕΡΤ "με κάποιον τρόπο" και εκ παραλλήλου να σταλούν σπίτια τους όσοι εργαζόμενοι δεν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη (και την Καλαμάτα), να αναδιαρθρωθεί, δηλαδή, η άρρωστη ΕΡΤ. 

Αλλού, λοιπόν, είναι η ουσία. Δεν  ενδιαφέρει, όποιον δεν είναι νούμερο, αν θα μείνουν οι κομματικοί γλείφτες και οι συγγενείς στην ΕΡΤ. Στόχος είναι να στείλουμε στο διάολο όσους κάνουν τον εργαζόμενο γλείφτη, τη μηχανή της ξεφτίλας. Ούτε γκρίζο ούτε μαύρο. Παλεύουμε για το αίθριο το φως.

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

ΚΑΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΗ ΣΑΪΓΚΟΝ

Κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ οι Αμερικάνοι στήριζαν, δηλαδή τι στήριζαν, είχαν για βιτρίνα, έναν τύπο ονόματι Ντιέμ, που ηγείτο της αντικομμουνιστικής σταυροφορίας. Εννοείται ότι δεν ήταν ένα απλό γρανάζι της αμερικάνικης πολιτικής, αλλά είχε οικοδομήσει ένα ευρύ δίκτυο στήριξης της προσωπικής του εξουσίας, χαρακτηριζόμενο από διαφθορά, οικογενειοκρατία, πελατειακές σχέσεις. Στο εξωτερικό έλεγε ότι μάχεται για τη δημοκρατία, εξυγιαίνει, εξορθολογίζει, γαμεί και δέρνει. Όλα αυτά ενώ, ταυτοχρόνως, τόσο ο πόλεμος κατά των Βιετκόγκ, όσο και η οικονομική πολιτική του πήγαιναν κατά διαόλου. Στο τέλος οι Αμερικάνοι απηύδισαν να κάνουν τα στραβά μάτια στις αντιδημοκρατικές σφαγές του δημοκράτη εκλεκτού τους, του έστησαν ένα πραξικοπηματάκι και ο Ντιεμ είδε προώρως και βιαίως τα ραπανάκια ανάποδα.

Ο Σαμαράς δεν είναι βιετναμέζος δικτάτωρ στο μέσο του ψυχρού πολέμου, έχει όμως κι αυτός μια αποστολή να φέρει σε πέρας. Την ολοκλήρωση της ενσωμάτωσης της ελληνικής περίπτωσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση aka προσαρμογή στη νέα γερμανική Ευρώπη. Δεν είναι βέβαια πράκτωρ. Εκφράζει και μία ελληνική ελίτ (όσο κι αν αυτή έχει το πρόθεμα βλαχο-) που είναι ο ιμάντας μετάδοσης των ευρωπαϊκών επιλογών, επηρεάζοντας όμως, ενίοτε, τη μετάδοση αυτή. 

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι ο Σαμαράς έκανε χοντρό φάουλ με την πραξικοπηματική κατάργηση της ΕΡΤ. Η χωρίς προηγούμενο ενέργεια προκάλεσε σοκ, όχι μόνο στους εργαζόμενους της ΕΡΤ, αλλά στο σύνολο της κοινωνίας. Όσο κι αν δε λείπουν αυτοί που υποβιβάζουν το θέμα στο επίπεδο "Πού ήταν αυτοί (οι "χαραμοφάηδες" της ΕΡΤ) όταν απολυόταν κόσμος από τον ιδιωτικό τομέα", είναι πολύ ακραία η αλαζονεία για να την καταπιεί κάποιος, ακόμη και ο καναπεδάτος, αμάσητη. Πολύ περισσότερο, όταν κοινή πεποίθηση είναι ότι από τον Μεσσήνιο τοπάρχη καμία εξυγίανση και αξιοκρατία δε θα υπάρξει στη νέα ΕΡΤ. Καλώς ή κακώς το ηθικό πλεονέκτημα έχει απολεσθεί προ πολλού για ΝΔ/ΠΑΣΟΚ. Παντού υποψιαζόμαστε μεθοδεύσεις για να βρουν προοπτική τα δαπιτάκια και οι ρέστοι να πάνε μετανάστες στον Καναδά ή σκλαβάκια στις Κόσκο.

Το χειρότερο, όμως, που μπορεί να του τύχει του Αντώνη είναι να θεωρηθεί πολύ άγαρμπος για τα ευρωπαϊκά στάνταρντ. Ήδη, πολλά ευρωπαϊκά ΜΜΕ κάνουν λόγο για πρωτοφανή ενέργεια. Αν η κατάσταση γυρίσει σε γενικευμένη κοινωνική ανυπακοή, την έχει άσχημα. Θα τον καθαρίσουν σαν αυγό. Εδώ, βέβαια, δεν έχουμε πλέον πραξικοπήματα ούτε δίκες των εξ. Ο Μητσοτάκης, αν θυμάστε, τελείωσε σε μια νύχτα, με τον Σαμαρά να του λέει την τελευταία καληνύχτα. Έκτοτε η πολιτική του υπόσταση εξαντλείται σε κουβεντούλες ον κάμερα με τον Πρετεντέρη. Καλομελέτα.

Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

ΑΠΙΣΤΙΑ


Ο Ρούντι πέρασε βιαστικά την πόρτα της Κομουνδούρου, προκαλώντας την αντίδραση του σεκιούριτι, που του έφραξε διακριτικά αποφασιστικά το δρόμο προς τη σκάλα (ποτέ δε χρησιμοποιούσε ασανσέρ για λόγους αρχής).
- Τι θέλετε, κύριε; Μπορώ να βοηθήσω.
- Τι γίνεται εδώ; Ποιος είσαι εσύ; Ρούντι Ρινάλντι, δε με γνωρίζεις;
- Κύριε Ρινάλντι, από χτες με εντολή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε νέα ιδιωτική εταιρεία τη φύλαξη και θα είμαστε πιο αυστηροί στους ελέγχους.

Ο Ρούντι αυθόρμητα πήγε να τον πιάσει από το λαιμό, καθώς δεν ανεχόταν από κανέναν αστό ή λακέ των αστών να τον προσφωνεί ως κύριο. Η μουλού (Μ-Λ) παιδεία του όμως, τον βοήθησε να συγκρατηθεί, για να επικεντρώσει άλλη μια φορά τα πυρά του στην πηγή από όπου εκπορεύεται η καπιταλιστική κτηνωδία, στον οπορτουνισμό.

- Θέλω να δω τον Αλέξη, είπε με εντυπωσιακή αυτοκυριαρχία.

Ο φρουρός κάτι είπε στην ενδοσυνεννόηση και μετά από λίγα δευτερόλεπτα αμήχανης σιωπής παραμέρισε.

- Ευχαριστώ, είπε ο αιώνιος έφηβος της εξωκοινοβουλευτικής (μέχρι πρότινος) Αριστεράς και ανέβηκε δρασκελίζοντας δυο-δυο τα σκαλιά. Φτάνοντας έξω από το γραφείο του νεαρού ηγέτη, η πόρτα άνοιξε πριν προλάβει να χτυπήσει. Δυνατά, εγκάρδια γέλια πλημμύρισαν το διάδρομο καθώς ο Αλέξης ξεπροβόδιζε με ένα σταυρωτό φιλί τον Πάνο Καμμένο. Ο Ρούντι κοιτούσε αποσβολωμένος. 

- Ρούντιιιι, έλα να σου γνωρίσω τον Πάνο. Είναι και γαμώ τα παιδιά. Τώρα το καλοκαίρι να πάμε όλοι μαζί μια εκδρομή με τα φουσκωτά μας. Εγώ δεν έχω, βέβαια, καθότι αριστερός, αλλά θα μας δανείσει ο Πάνος ένα. Χαχαχαχαχαχα!!!! Είσαι μέσα;
- Αλέξη, δε νομίζεις ότι έχει ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός τα όριά του; είπε με πνιγμένο πόνο και οργή ανείπωτη ο αρχηγός της ΚΟΕ.
- Όχι, δεν το νομίζω, είπε και έσκασε στα γέλια μαζί με τον Πάνο που κόντευε να πέσει κάτω.
- Κλαίω, είπε ο Ανεξάρτητος Έλληνας, σε τέλεια τουιτεριανή-φεϊσμπουκική ιδιόλεκτο.

Ο περήφανος Ρινάλντι, αυτός που είχε δοκιμαστεί σκληρά με τη διασπαστική δράση του στο φοιτητικό κίνημα τριάντα χρόνια πριν, όταν με τα στρατιωτικά τζάκετ τα μέλη της Α-συνέχειας έσπερναν τη σύγχυση (προσπαθούσαν, τουλάχιστον) στους φοιτητές που γοητεύονταν από το μαρξισμό λενινισμό, γύρισε την πλάτη του. Δεν είχε πια καμία δουλειά εκεί μέσα. 

"Πώς να αισθάνθηκαν, άραγε, αυτοί οι μαλάκες οι Τροτσκιστές, όταν τους ξωπέταξε ο Μπλερ από το Εργατικό Κόμμα;", σκέφτηκε, καθώς άνοιγε το βήμα του. Στην εφημερίδα στο απέναντι περίπτερο, είδε μια φωτογραφία του Αντώνη Σαμαρά και υπέρτιτλο: "Θα πετύχουμε". 

"Γάμησέ τα", είπε, αυτήν τη φορά δυνατά. Είχε πια βραδιάσει.

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Η ΚΡΙΣΗ ΠΕΡΑΣΕ


Όταν οι Αθηναίοι υπέστησαν τη συντριπτική ήττα στη Σικελία, θρήνος μέγας ξέσπασε στην πόλη. Δεν ήταν και λίγο, βέβαια. Για χρόνια, δεκαετίες για την ακρίβεια, ηγεμόνευαν πάνω από τις δυνάμεις τους. Η πρώτη σφαλιάρα από τους Πέρσες στην Αίγυπτο είχε περάσει ολίγον στο ντούκου, τώρα όμως το σοκ ήταν μεγάλο και κατέδειξε την απόσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα και την εικονική τελειότητα της αθηναϊκής Δημοκρατίας όπως την είχε παρουσιάσει ο Αττικάρχης στην ομιλία του στο Δημόσιο Σήμα, λίγα χιλιόμετρα από το σημερινό Ζάππειο, όπου ο Εθνάρχης είχε αναφερθεί στο χρυσό αιώνα του Περικλέους.

Έφτασε, λοιπόν, το νέο της σικελικής καταστροφής, εθρήνησαν, μετά αγανάκτησαν, αλλά ακόμα πιο μετά έκαναν ότι δεν κατάλαβαν, ξανάρθε κι ένας αρχηγός από τα παλιά, με τέλεια περιφερειακή όραση αυτός, ο Αλκιβιάδης, που τους είπε ότι θα επανεκκινήσουν την παλιά δόξα, αν τον ακούνε. Το πράγμα φαινόταν πού πηγαίνει και στους Αιγός Ποταμούς, ήρθε, πράγματι, το επί μακρόν αναμενόμενο τέλος, αυτό που όλοι ξέραν ότι περιμένει στο τέλος του δρόμου, λέγαν όμως ότι η κρίση πέρασε.

Για όσους απορούν για το πώς και τι, να θυμηθούμε ότι ο Μαραντζίδης ούτε για πλάκα δεν είναι Θουκυδίδης. Και μιλάμε για τον Αλιμούσιο, τον καθόλα αριστοκρατικό.

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΤΙΣ ΤΟΥΑΛΕΤΕΣ


Υπήρχε μία εποχή που πολλοί ημιμαθείς ή παντελώς αγράμματοι ή εγγράμματοι πλην ατάλαντοι, κοντολογίς πολλά φιλόδοξα γκάου πηδούσαν πάνω στο τρένο της Αριστεράς, της "ανανεωτικής", αντιδογματικής (όπως την αποκαλούσε ο συχωρεμένος ο Λεωνίδας) και πήγαιναν χωρίς σταθμό στην "επιτυχία". "Συγγραφείς", "ποιητές", "επιστήμονες", "σκηνοθέτες" καβατζώθηκαν γερά (και δεν εννοώ μόνο οικονομικά) μπουρδολογώντας για τον Νίκο Πουλαντζά (που δεν τον πολυκαταλάβαιναν, βέβαια), το δογματικό ΚΚΕ, την ανάγκη για σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, τον Μάη του '68 (με κριτικό πνεύμα αυτόν, ενίοτε), καπνίζοντας Άσσο φίλτρο στο κόκκινο-μπλε πακέτο, σήμα κατατεθέν του ΚΚΕ εσωτερικού.

Το '89 τα πράγματα πήραν να αλλάζουν. Έπεσε ο "ολοκληρωτισμός" και οι "δικαιωμένοι" "αριστεροί" έκαναν κωλοτούμπα και τακίμιασαν και με την ανερχόμενη φιλελεύθερη ιντελιγκέντσια.. Πάνε και τα μαρξιστικά και τα διεθνιστικά οράματα. Άλλοι το έπαιξαν νεορθόδοξοι, άλλοι ευρωπαϊστές, συναντήθηκαν όμως στον Κοινό Τόπο. Τώρα δεν υπάρχουν ταξικοί-πολιτικοί διαχωρισμοί. Η Ιστορία τελείωσε κι εμείς είμαστε εδώ για να σας το πούμε, μπας και δεν το έχετε μάθει.

Όλος αυτός ο θλιβερός συρφετός είναι πλέον ο νέος μπερντές.  Από τον Σαββόπουλο, που ελληνολογεί και ελεεινολογεί σε εκπομπές εναντίον της εκμεταλλεύτριας παιδιών Φρίντας Λιάπα, ομού μετά του Απόστολου Δοξιάδη προ εικοσαετίας, μέχρι τα αφελή άρθρα και βιβλία Μαραντζιδαίων και Καλυβαίων με τις φοβερές "αποκαλύψεις" για τα εγκλήματα των κομμουνιστών στην Κατοχή και τον Εμφύλιο και τα πολυβόλα που τους έστελναν οι Λαϊκές Δημοκρατίες. 

Όπως και τότε, έτσι και τώρα, αρκεί να βάλεις μία στολή και αυτομάτως περνιέσαι για έγκυρος, λογικός, ρεαλιστής. Οι αντίπαλοι στα σέβεντις και έητις ήταν a priori φασίστες, κουκουεξίτες, μικροαστοί. Τώρα βαφτίζονται με τη μία παλαβοί, απολιθωμένοι, άσχετοι και βλάκες. Μέχρι και σοβαρούς αστούς τους βγάζουν πλανημένους ή ασχέτους, για να δικαιώσουν τη φαντασίωσή τους για το παρόν και το μέλλον της χώρας και του κόσμου ολόκληρου. Μαρκ (Μαζάουερ), παιδί μου, έλα στα συγκαλά σου, που αρνείσαι να εξισώσεις τη ναζιστική με την αριστερή βία. Δεν το ξέρεις ότι ερυθροφρουροί είχαν καταλάβει το Πανεπιστήμιο και δεν άφηναν τον δρα Μαραντζίδη να πάει να κατουρήσει; Συνεχίστε, παιδιά. Κάποτε όλοι θα κατουράμε ελεύθερα και φιλελεύθερα.