Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, ΡΕ ΦΙΛΕ;

Βαδίζουμε σαν συμπαγής ομάδα από έναν απόκρημνο και δύσκολο δρόμο, πιασμένοι γερά χέρι με χέρι...
                                                                 Β.Ι.Λένιν "Τι να κάνουμε"



Καθώς λοιπόν βαδίζουν, πιασμένοι γερά χέρι με χέρι,
περνώντας απ' την άκρη του απόκρημνου βράχου,
με ελεύθερα παρμένη απόφαση,
μοιάζουν πια σαν σκιές που απόμειναν πάνω στην πέτρα
κάτω απ'το φως του φεγγαριού.

Τους κλάψανε, μα τους θυμούνται,
ακόμη και με συγκίνηση, κάποιοι.
Καλού κακού όμως μας λένε ότι εκεί στο βουνό δεν πρέπει να δοκιμάσουν άλλοι ν' ανέβουν.
Τα χέρια μας να 'χουμε λεύτερα, να κολυμπήσουμε μέσα στον βάλτο.

Κι εκεί ψηλά οι σκιές,
δεν μας καλούνε σ'αγώνα,
ψιθυρίζουν μονάχα,
πιασμένοι γερά χέρι με χέρι,
σφίγγουν τα δόντια και κλαίνε,
κάτω απ'το φως του φεγγαριού.

Πιασμένοι γερά, χέρι με χέρι,
στα όνειρά μας και μεις περνάμε απ' τον απόκρημνο βράχο.
Μα όταν ξυπνάμε;
Όλοι στο βάλτο, 

κάτω απ´ το φως του φεγγαριού.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ ΖΕΙ

Είναι τελείως γελοίο. Δήθεν άνετα, ανεξάρτητα και γουάου blogs  (πολλά έχουν αναβαθμιστεί σε com) προμοτάρουν χοντρά υποψηφίους σε Κυψέλη και Παγκράτι και Μοσχάτο και Γλυφάδα και Ραφήνα (που θα πάμε για ρετσίνα). Δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα. Συμπέρασμα: Τι κατεστημένα και διεφθαρμένα ΜΜΕ και μαλακίες; Στην Ελλάδάρα αρκεί να στήσεις ένα blog, για ν' αρχίσεις να τα πιάνεις, όπως αρκεί να σκάσεις 0 (μηδέν) ευρώ για να στήσεις γκρουπάδικο και να βγάλεις τη μεζονέτα σου. Το ελληνικό όνειρο κάνει το αμερικάνικο να ωχριά.

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Η ΦΑΡΣΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ


Πολλοί δάσκαλοι και καθηγητές θα άφηναν όλη την Ελλάδα αγράμματη, για να τσιμπήσουν κάνα ιδιαίτερο παραπάνω.
Πολλοί φοροδιαφεύγοντες επιχειρηματίες θα απέλυαν όλους τους δημοσίους υπαλλήλους, για να λυθεί το δημοσιονομικό πρόβλημα.
Πολλοί διαμαρτυρόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι θα ξαναψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αρκεί να έχουν τη δουλίτσα τους και καμιά καλή θεσούλα σε επιτροπούλα.
Πολλοί γιατροί θα άφηναν τον ασθενή τους να πεθάνει, δίνοντας προτεραιότητα σε κάποιον που θα έδινε φακελλάκι.
Πολλοί αριστεροί του καναπέ θα γίνονταν φιλελεύθεροι, αν γινόταν καμιά πλάκα και η αταξική κοινωνία βρισκόταν προ των πυλών.
Πολλοί μαθητές και φοιτητές, επικαλούμενοι την ανάγκη αναβάθμισης της παιδείας, θα κατέστρεφαν σχολεία και πανεπιστήμια.
Πολλοί συμπολίτες μας έχουν αναγάγει σε απόλυτη αξία το ρητό "Μακριά απ' τον κώλο μας κι όπου θέλει να 'ναι".

Όλο αυτό το έργο ανεβαίνει στην Ελλάδα. Ας μην μεμψιμοιρούμε ρε παιδιά,  θα έλεγαν κάποιοι. Δεν είναι κακό. Αλλού συμβαίνουν χειρότερα. Τι θα λέγαμε όμως αν:
Πολλοί μαγαζάτορες του Αγίου Παντελεήμονα σκότωναν 5-6 Αφγανούς για να δουν κάναν πελάτη παραπάνω;
Οι φασίστες κατάφερναν να μετουσιώσουν σε ψήφους το 1/3 των Ελλήνων που ασπάζονται τις ιδέες τους;
Πολλές κυριούλες του Αγίου Παντελεήμονα χειροκροτούσαν τους χρυσαυγίτες, που θα έλιωναν έναν "ρυπαρό λαθρομετανάστη" ενώπιόν τους;
Οι πραγματικοί φασίστες γίνονταν το νέο mainstream θέαμα στα τηλεπαράθυρα, μετά τις κωμικές καρικατούρες τους;
Πολλοί νταβατζήδες του Αγίου Παντελεήμονα γίνονταν οι νέοι Λεωνίδες του ελληνισμού;
Οι φασίστες γίνονταν ο κρυφός άσσος του συστήματος όπως στον μεσοπόλεμο;

Προφανώς, δεν θα λέγαμε τίποτα. Όχι μόνο από φόβο προς τις τραμπούκικες συμμορίες τους ούτε μόνο από αδιαφορία παχύδερμου. Δυστυχώς, η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν θα αντιδρούσαμε, γιατί απλούστατα είμαστε τρομοκρατημένοι απ' όσα συμβαίνουν στο όλο και πιο ανασφαλές σύμπαν μας και ως γνωστόν κάθε κότα θέλει τον φασίστα της.
Οδεύουμε με τα χίλια προς τον εκφασισμό της κοινωνίας μας. Πλήθη θα παρακαλάνε για τον εμπνευσμένο και στιβαρό αρχηγό που θα σαρώσει την παραπαίουσα δημοκρατία μας, "για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους". Οι πλέον ευαίσθητοι θα το κάνουν, βέβαια, με βαριά καρδιά, κλαψουρίζοντας σιβυλλικά αποφθέγματα. Το 'χουμε ξαναδεί το έργο. Όπως βέβαια και το τέλος του. Όταν επιστρέψουμε στην οδό της "δημοκρατικής νομιμότητας", θα απαιτήσουμε την παραδειγματική τιμωρία των βιαστών της δημοκρατίας. 

Όλο το παραπάνω σενάριο, δυστυχώς, είναι πολύ καλό για να γίνει πραγματικότητα. Οι φασίστες, ως οργανωμένη πολιτική δύναμη δεν χρειάζονται πλέον. Κάτι θλιβερές απομιμήσεις των διαβόητων ταγμάτων εφόδου και κάτι στερημένες εθνοβλαμμένες με ντουντούκες στις συγκεντρώσεις των "αγανακτισμένων πολιτών" περισσότερο θυμίζουν περσινά, ξινά σταφύλια, παρά την εμπροσθοφυλακή του ολοκληρωτισμού. Αυτήν τη φορά τα πράγματα είναι χειρότερα. Ο φασισμός μας έχει καταλάβει. Δήθεν παλεύοντας ακόμα με τις τελευταίες δυνάμεις που μέσα μας, τάχα μου, αντιστέκονται, καταριόμαστε τους μαλάκες τους φασίστες που δεν εμφανίζονται, για να μας δώσουν τουλάχιστον ένα άλλοθι για τον εκφασισμό μας. Καθώς περνούν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια και οι φασίστες δεν  έρχονται, οι στίχοι του Καβάφη ξανακούγονται παραπονιάρικα: "Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις".

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

FACEBOOK

                          

Περνάμε μια ζωή υποδυόμενοι ρόλους. Βασικός νόμος της κοινωνικής ψυχολογίας ή της σκέτης ψυχολογίας ή μήπως της απλής μπαρουφολογίας; Θα σας γελάσω. Η ως άνω διαπίστωση όμως με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Είτε το θέλουμε είτε όχι πορευόμαστε πάνω σε μια σκηνή θεάτρου με τον εαυτό μας σε ρόλο ηθοποιού και θεατή. Η ταύτιση των δύο, όταν επιτυγχάνεται, δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι έχουμε αποτινάξει την υποχρέωση να υποδυόμαστε κάποιον και ότι, επιτέλους, ΕΙΜΑΣΤΕ αυτός ακριβώς ο κάποιος. Οποία πλάνη, βεβαίως, βεβαίως. Αυτοί οι απλοϊκοί προβληματισμοί πρωίμου εφηβικής αναζητήσεως επανέκαμψαν στο μυαλό ενός σιτεμένου πουρέιτζερ με αφορμή τα όσα όμορφα, γελοία, συναρπαστικά και ανιαρά λαμβάνουν χώρα καθημερινά στο Facebook.
Εδώ και δυο χρόνια είμαι φαν του δημοφιλούς ιστοχώρου κοινωνικής δικτύωσης. Έχω γύρω στους τριακόσιους φίλους, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι παλιοί μαθητές μου. Κάποιους απ' αυτούς είχα να τους δω καμιά δεκαπενταριά χρόνια, ενώ πρόσφατα επανασυνδέθηκα ηλεκτρονικά με παλιούς συμφοιτητές, χαμένους εδώ και μια εικοσαετία. Από μόνο του αυτό συνιστά θετικό στοιχείο. Ταυτόχρονα, σπάω πλάκα με τις έξυπνες ατάκες που πετάνε στο status τους, λέω και γω τα δικά μου, τους πατάω like, μου πατάνε like και η ζωή συνεχίζεται. Είναι προφανές ότι πρόκειται για μια χαλαρή παρέα, που λέμε πολλά και τίποτα και εκτίθεται ο καθένας ανάλογα με τη μούρλα ή τη σοφία που κουβαλάει (όπως το πάρει κανείς). Τέλος πάντων, δεν είναι η λύση στις υπαρξιακές αγωνίες μας (που εγώ δεν έχω) ούτε το βήμα για να κάνουμε ιδεολογικό ή πολιτικό κήρυγμα (που εγώ το βαριέμαι), είναι όμως σίγουρα καλή φάση. Πώς θα ήταν η ζωή χωρίς τις φιλικές συντροφιές, τη χαλαρή διάθεση μιας μπύρας με μερικούς ανθρώπους που γουστάρεις και όλα τα σχετικά; Προφανώς χάλια. Ε, λοιπόν, το fb είναι μια πιο φτηνή και σίγουρα πιο "εύκολη" παρόμοια δραστηριότητα. 
Εδώ λοιπόν έρχονται κάποιοι και αρχίζουν τις ιστοριούλες. Δεν αναφέρομαι σε κακοήθεις που χακάρουν λογαριασμούς, κουτσομπολεύουν και "αξιοποιούν" το υλικό που δημοσιεύουν οι χρήστες. Πέρα από την ποινική πλευρά του θέματος, της οποίας η σοβαρότητά είναι προφανής, επί της ουσίας πιστεύω ότι είναι πρόβλημα του χρήστη, που βλακωδώς εξέθεσε πλευρές του εαυτού του, χωρίς να είναι σε θέση να αντέξει τη δημοσιοποίησή τους. Ας πρόσεχε, αν είναι ενήλικας, ή ας πρόσεχαν και οι γονείς, αν πρόκειται για παιδί. 
Όλα αυτά είνα γνωστά, υπάρχουν όμως τα χειρότερα. Κάποιοι θεωρούν ότι το fb είναι το βήμα να διδάξουν, να προπαγανδίσουν, να το παίξουν κάποιοι. Στο τελευταίο θα σταθώ. Υποστηρίζεται ότι γενικά στο διαδίκτυο είναι εύκολο να υποδυθείς ρόλους. Εγώ νομίζω  το αντίθετο. Μάλλον είναι πιο δύσκολο. Για έναν χρήστη με μέτρια εμπειρία η δηθενιά κάνει μπαμ. Αυτό που στη δια ζώσης επικοινωνία καλύπτεται από τη γλώσσα του σώματος, τις προσποιητές (καλοδουλεμένες, όμως, γκριμάτσες) ή απλά από τη μειωμένη προσοχή του ακροατηρίου, στην οθόνη του υπολογιστή εμφανίζεται μεγιστοποιημένο. Ο δακρύβρεχτος λυρισμός δεν συγκινεί, αλλά μοιάζει με φτηνό μελό του '60. Η δήθεν άνεση, η και καλά μαγκιά, φωνάζει από μακριά ως αντανάκλαση ανασφάλειας. Οι βαρύγδουπες σοφίες εκπίπτουν άμεσα σε αντικείμενο καταιγιστικής καζούρας. Και δεν είναι μόνο ο γραπτός λόγος που διαλύει και αποκαλύπτει εύκολα τον κακό ηθοποιό. Το πολυπληθές ακροατήριο καθιστά την προσπάθειά του να "το παίξει" περίπου αδύνατη. Αν γλυτώσει απ' τον πρώτο θα την βρει απ'τον δεύτερο ή τον τρίτο. Ακόμη χειρότερα, μπορεί να μην του την πει κανείς, θα τύχει όμως της σιωπηρής απαξίωσης από τη "σιωπηρή πλειοψηφία". Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γκρουπ του fb "Καποιες φορές η σιωπή λέει βαριές κουβέντες".

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ

Πολλοί είναι αυτοί που διαπιστώνουν ενίσχυση του δυναμισμού της πολιτικής, κατάδειξη της ανανεωτικής δύναμης της δημοκρατίας, αξιοκρατία να φαν' κι οι κότες, επιδοκιμάζοντας το χαμηλό μέσο όρο ηλικίας των σύγχρονων πολιτικών ηγετών. Τι να πρωτοθυμηθώ; Μπλερ, Κάμερον, Θαπατέρο, ο νέος ηγέτης των Εργατικών (δεν θυμάμαι τ'όνομά του), Σαρκοζί (αυτός είναι καραμεσήλιξ και βάλε, έχει όμως μόνιμη σχέση με νεανική χαζοχαρουμενιά), Ομπάμα, όλοι σχεδόν οι ηγέτες του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ και πολλοί άλλοι είναι η ζωντανή απόδειξη ότι στον ευνομούμενο, δημοκρατικό νέο κόσμο μας οι νέοι παίρνουν το μέλλον στα χέρια τους. Ακόμη και στη γεροντοκρατούμενη Ελλάδα είδαμε μέσα σε λίγα χρόνια δύο πρωθυπουργούς μεταξύ 40 και 50 (και κάτι), πράγμα πρωτοφανές, αν σκεφτούμε ότι στη χώρα - παιδική χαρά που ζούμε ακόμη και οι ποδοσφαιριστές θεωρούνται ώριμοι κοντά στα 30. Ειδικά στην περίπτωση του Ομπάμα μάλιστα επισημαίνεται και η φυλετική καταγωγή, ούτως ώστε να καταλήξουμε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι τα στεγανά της ηλικίας, του φύλου και της φυλής δεν παίζουν πλέον κανένα ρόλο στις σύγχρονες δημοκρατίες.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ποια είναι η ηλικία των επικεφαλής του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Παγκόσμιας Τράπεζας, της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των Η.Π.Α., του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και όλων αυτών των οργανισμών, που δικαίως ο Τσόμσκι θεωρεί ότι συγκροτούν μία οιονεί παγκόσμια κυβέρνηση; Όλοι σχεδόν είναι πάνω από 60, ενώ αποπνέουν την ανατριχιαστική σοβαρότητα της πραγματικής εξουσίας. Μήπως πολύ απλά η κυριαρχία νέων, άπειρων και "ταπεινής" καταγωγής πολιτικών υποδηλώνει εν τέλει τον υποβιβασμό της ίδιας της πολιτικής στη Β' Εθνική; Μήπως η πολιτική έχασε πλέον και τα όποια ερείσματα είχε στο μηχανισμό λήψης ουσιαστικών αποφάσεων και λειτουργεί αποκλειστικά ως ριάλιτυ με νέους κι ελαφριούς ή απλά ελαφριούς (βλ. Μπερλουσκόνι);
Αν πάντως αυτή η υπόθεση εργασίας ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, θέλω την Κάρλα άμεσα στη γαλλική προεδρία και εκτενή κάλυψη των καλοκαιρινών διακοπών της σε εξωτικές παραλίες. Όλοι θα είμαστε (ακόμη) πιο ευτυχισμένοι, άσε που οι Γάλλοι πολίτες θα σταματήσουν να πληρώνουν την επεξεργασία των φωτογραφιών του προέδρου τους όταν φοράει μαγιό και τα σωσίβια περισσεύουν.Vive la France, vive les jeunes!

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

ΟΙ ΙΖΝΟΓΚΟΥΝΤ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ


"Μην αγοράζετε τις εφημερίδες τους". "Κλείστε τα κανάλια τους". "Δώστε ένα μάθημα στους νταβατζήδες των Μ.Μ.Ε". Αυτά υπό μορφή κραυγών. Από κοντά και το υπονοούμενο: "Στηρίξτε τα μπλογκ, την ελεύθερη φωνή των πολιτών".
Αν όλο αυτό το σκηνικό δεν είναι πρότυπο λαϊκιστικής, χοντροκομμένης χειραγώγησης, τότε ο λαϊκισμός δεν υπάρχει. Το κάλεσμα σε μποϊκοτάζ κάποιων Μ.Μ.Ε. ή συγκεκριμένων δημοσιογράφων βρωμάει αλαζονεία στην καλύτερη και ύποπτα κίνητρα στη χειρότερη των περιπτώσεων.
Κι εγώ θέλω να κράζω και να παίρνω στο ψιλό τους παραφουσκωμένους τηλεαστέρες και opinion makers της συμφοράς, όμως ποτέ δεν θα έλεγα μην τον κοιτάς, μην τον ακούς. Δεν είναι καλύτερο το "Άκου τι λέει ο καραγκιόζης"; Εκτός κι αν κάποιοι θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση των χαλίφηδων.

ΥΓ. http://stavros-marinis.blogspot.com/2010/10/lady-g-shopping-therapy.html

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

ΟΥΓΓΡΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ


Τις τελευταίες ημέρες ένας φίλος μου με παρεξηγήσιμες υπερδεξιές θέσεις, ο αριστερός Δελαστίκ, ο όλα τα σφάζω Λαζόπουλος και πολλοί άλλοι, υποθέτω, υμνούν τη δεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας, που "πέταξε έξω από τη χώρα το ΔΝΤ". Ταυτόχρονα, βέβαια, αναθεματίζουν τον εθνοπροδότη Γιωργάκη που μας έριξε στα νύχια του ευαγούς, εν Νέα Υόρκη εδρεύοντος, ιδρύματος. Ας υπενθυμίσω λοιπόν στους εθνοαριστερούς, φίλους και μη, ότι η μήτρα του λεγόμενου δημοσιονομικού προβλήματος ανά την Ευρώπη και τον κόσμο είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Ο όποιος Ούγγρος λεβέντης ή ο Έλλην "γκαουλάιτερ" (τι άλλο θα ακούσουμε) δεν είναι παρά απλοί διαχειριστές , για να μην πω βαποράκια, του υπεριμπεριαλισμού. Ολίγον αρτηριοσκληρωτικό μου φαίνεται τώρα που το βλέπω αυτό που έγραψα, πλην όμως πέρα για πέρα αληθινό.
Τι λένε επί της ουσίας οι προασπιστές της εθνικής κυριαρχίας Ούγγροι και οι δήθεν αντίπαλοί τους, υπέρμαχοι της διεθνούς δημοσιονομικής πειθαρχίας; Ένα είναι το σύστημα. Η απορρυθμισμένη οικονομία και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Η δήθεν αντίσταση του Ούγγρου ποιο πραγματικό νόημα έχει; Επί σειρά ετών το ΔΝΤ στράγγιξε τις κοινωνικές παροχές και τους μισθούς μέσω του αντίστοιχου προγράμματος της σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Οι εξοργισμένοι Ούγγροι έδιωξαν με τις κλωτσιές τους σοσιαλιστές και ω του θαύματος, η δεξιά κυβέρνηση βρήκε τη λύση. Φορολογούμε τις τράπεζες και απαλλάσσουμε το λαό από επιπλέον βάρη. Ποιον κοροϊδεύουν; Ποιες τράπεζες φορολογούν; Τα μικρά υποκαταστήματα του παγκόσμιου πιστωτικού συστήματος; Μπορεί κάποιος εκφραστής του συστήματος της δήθεν ελεύθερης οικονομίας να δαγκώσει το χέρι που τον ταϊζει; Μάλλον όχι. Δίνουν πίσω κάτι από αυτά που έχασαν θεσμικά και μισθολογικά οι εργαζόμενοι; Όχι βέβαια. Η δουλειά έγινε από τους κακούς σοσιαλιστές και τώρα ήρθαν οι καλοί λαϊκοί δεξιοί (γεια σου ρε Γιακουμάτε) να γλείψουν τις πληγές του πάσχοντος λαού. Με άλλα λόγια μιλάμε για τη γνωστή ανακριτική μέθοδο του απειλώ και σώζω σε εθνική, πανευρωπαϊκή και προσεχώς παγκόσμια κλίμακα.

Γιάννης Η. Χάρης: Κατ’ ευθεία γραμμή απόγονος

Γιάννης Η. Χάρης: Κατ’ ευθεία γραμμή απόγονος

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

ΤΡΕΛΑΝΤΩΝΗΣ


Η Καστέλλα έχει για μένα κάτι μαγικό και δεν εννοώ την αυτονόητη σύνδεσή της με τη θρυλική ομάδα του Πειραιά. Τι μαγικό θα μου πείτε; Μάλλον πόλη της Μέσης Ανατολής θυμίζει για τους "αντικειμενικούς" παρατηρητές, έτσι όπως ξεπροβάλλει από την ακτογραμμή σαν τσιμεντένιο βουναλάκι. Για άλλους πάλι είναι το διαμέρισμα με θέα θάλασσα, αλλά και μια εσάνς (ψευτο)κουλτούρας, που τους διαφοροποιεί από τους απενοχοποιημένους νεόπλουτους της Εκάλης και της Βουλιαγμένης.
Εγώ όλα αυτά, αναγνώστη μου, τα 'χω γραμμένα. Ούτε όμως είναι ταυτισμένη με βόλτες, μπύρες, έρωτες , απογοητεύσεις ή χαρές. Για την ακρίβεια, ελάχιστα έως καθόλου την έχω περπατήσει, την έχω όμως μέσα στην καρδιά μου. Μια χάρτινη Καστέλλα, με παλιά γραμματοσειρά, με πολυτονικό, με σκόνη, εξοχική χωρίς σπίτια, με ζωγραφιές ανάμεσα στη δημοτική της Π.Σ. Δέλτα, με τα τέσσερα αδέλφια να ακολουθούν την Αγγλίδα δασκάλα που ήπιε "κάτι κανελλί" κι έγινε κουρούμπελο, με θέα το λιμάνι με τα ατμόπλοια, με το σκληρό εξώφυλλο του Τρελαντώνη μπανταρισμένου και ματωμένου.
Ήμουν στην Α' Δημοτικού όταν το διάβασα και παραμένει το λογοτεχνικό μου ορόσημο. Καθώς μεγάλωνα βέβαια δεν το αποκάλυπτα, νιώθοντας ενοχή και μειονεξία που κανένα άλλο λογοτέχνημα δεν έγινε κομμάτι του παρελθόντος μου. Πήρα λίγο θάρρος, είναι αλήθεια, πριν είκοσι χρόνια, όταν είχα μια συζήτηση στην Αγγλία με μία τύπισσα που έκανε το διδακτορικό της πάνω στο έργο της Δέλτα, μέσω της οποίας έλαβα τη διαβεβαίωση ότι η γοητεία των φαινομενικά απλοϊκών μυθιστορημάτων της δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά αποτέλεσμα αριστοτεχνικού ψυχολογικού και αφηγηματικού κεντήματος.
Παρ' όλα αυτά, η θήτευση στο αποστειρωμένο με πνευματικό ντετόλ και τόνους κομπλεξισμού περιβάλλον της Φιλοσοφικής με είχε κάνει να αποκρύπτω αυτή την προτίμηση, καθώς σφύριζαν Κούντερα, Ζίκσκιντ και λοιποί λογοτεχνικοί αστερες των 80's. H Καστέλλα όμως πάντα εκεί, να μου θυμίζει πόσο ανώριμος και απαίδευτος παρέμεινα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες (εντάξει δεν ήταν και πολλές ούτε εντατικές) να ξεπεράσω αυτά τα ελαττώματα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια την βλέπω (από μακριά πάντα) πιο συχνά, καθώς περνάω από την παραλιακή στο δρόμο για τη δουλειά. Μιλάμε για ένεση ηθικού ανεκτίμητη.
Ο λόγος που γράφω όμως το της Καστέλλας εγκώμιον, ο λόγος που θυμήθηκα την Πουλουδιά και τον Αλέξανδρο και τον βασιλέα και τα σκυλιά του είναι ένας Αντώνης, ουχί όμως ο Τρελαντώνης.
Πριν λίγο διάβασα ότι σε ομιλία του ο Σαμαράς ζήτησε τη διερεύνηση των οικονομικών δεδομένων από την Εξεταστική της Βουλής με σημείο εκκίνησης της έρευνας το μακρινό 1981, για να αναδειχθούν προφανώς οι ευθύνες του Ανδρέα "Τσοβόλα δώστα όλα" Παπανδρέου. Νομίζω ότι ο συμπαθής, πάλαι ποτέ συγκάτοικος του πρωθυπουργού μας, Αντώνης, θα έπρεπε να το δει αλλιώς. Η εξεταστική για την οικονομία δεν πρέπει ν' αρχίσει την έρευνα από το 1981, αλλά από το 1881. Τότε ήταν που ο Χαρίλαος Τρικούπης μας έδεσε οριστικά στο ειδεχθές άρμα του διεθνούς πιστωτικού συστήματος, όταν η γιαγιά του Αντώνη βόλταρε με τ'αδέρφια της στο λόφο της Καστέλλας.