Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Η ΑΟΡΑΤΗ ΧΕΙΡ ΜΑΣ ΠΙΑΝΕΙ ΤΟΝ ΚΩΛΟ

Ελεύθερη Οικονομία και ελεύθερη κοινωνία. Βέβαια, όταν τα πράγματα δεν πάνε προς τα εκεί που έχουμε σχεδιάσει, ή μάλλον, για να πάνε προς τα εκεί που έχουμε σχεδιάσει, πατάμε χάμω την οικονομική ελευθερία, βαφτίζοντας τον προστατευτισμό απορρύθμιση και αντιστρόφως, ενώ η ελεύθερη κοινωνία και η πολιτική ελευθερία φτάνει μέχρι το σημείο να ανάβουμε κεράκια έξω από το Αττικόν και να διαβάζουμε για τον φιλελευθερισμό ή την αριστερή κριτική του στην Καθημερινή ή στον Guardian.

Πυρηνικά όπλα και αιματηρή καταστολή άοπλων και ένοπλων εξεγέρσεων; Απαράδεκτα, επικίνδυνα, αντιδημοκρατικά. Εκτός κι αν τα ελέγχουμε εμείς και τα φιλαράκια μας και τα χρησιμοποιούμε, για να προστατεύουμε τον κόσμο από τα πυρηνικά και την αιματηρή καταστολή άοπλων και ένοπλων εξεγέρσεων.

Ντόπινγκ στον αθλητισμό; Οι Ανατολικογερμανίδες ήταν τίγκα στην ντόπα, φυσικό όμως, γιατί ήταν εργαλεία ενός στυγνού ολοκληρωτικού μηχανισμού. Εμείς; Γαμάτοι φιλελεύθεροι, δυτικές αξίες, χιούμορ, άνεση και Ελισάβετ εμφάνιση. Εξωπραγματικές επιτυχίες και επιδόσεις των υπεραθλητών μας με μοναδική καύσιμη ύλη την πίστη στην ατομική επιτυχία, την πίτσα και τ' αυγά*.

Είσαι στέλεχος επιχείρησης ή καπιταλιστής ολκής και νοιώθεις άνετα με τα λεφτά σου, γιατί εργάζεσαι σκληρά και καθημερινά. Είσαι άνεργος και δεν έχεις μία; Νοιώθεις άνετα, γιατί δεν εργάζεσαι σκληρά, γνωρίζεις κόσμο στα συσσίτια και σχεδιάζεις με άνεση χρόνου και χώρου, στα πεζοδρόμια και στα παρκάκια που κοιμάσαι, την αντεπίθεσή σου, για να γίνεις ένας επιχειρηματίας που θα αισθάνεται άνετα.

Μας περνάνε για μαλάκες; Άνετα.

 -----------
* Ο περίφημος Φελπς υποστήριξε ότι έτρωγε μερικές δεκάδες πίτσες και μερικές εκατοντάδες αυγά εβδομαδιαίως, για να κατακτήσει, φυσιολογικότατα, οκτώ χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς τoυ Πεκίνου.




Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

ΤΖΙΤΖΙΚΙΑ


Τα τζιτζίκια τραγουδάνε επίμονα, καλύπτοντας το χώρο και το χρόνο, χωρίς κενά, χωρίς δισταγμούς. Ταξιδεύεις με το αυτοκίνητο και όσο κι αν τρέχεις νομίζεις ότι είσαι σταματημένος. Το τζιτζίκισμα συνεχίζεται, έχεις φτάσει. Κατεβαίνεις από το ποδήλατο και είσαι στη θάλασσα του '88 πολλά χιλιόμετρα ανατολικά. Απέναντι, στο Μποντρούμ τα τζιτζίκια δεν τα έχεις ακούσει, αλλά είσαι βέβαιος ότι κι εκεί συνεχίζουν το βιολί τους και τα άκουγε κι ο μικρός Ηρόδοτος όταν βαριόταν τα μεσημέρια στην Αλικαρνασσό. Τότε, βεβαίως, το Μποντρούμ λεγόταν Αλικαρνασσός και δεν ήταν από τις χαμένες πατρίδες που ο Μιχαλολιάκος λέει ότι θα τις κάνει ξανακερδισμένες. Κάτι τέτοια έλεγε κι ο λοχαγός που είχες στο τάγμα απέναντι από το Μποντρούμ, αλλά δεν άκουγες καλά, γιατί τα τζιτζίκια έδιναν ρέστα νωρίς-νωρίς, στην πρωινή αναφορά. Το μεσημέρι, βέβαια, είχαμε κρεσέντο, τις πολύ ζεστές νύχτες ήταν σαν να 'ναι μεσημέρι. Από το Πούντο ακούς τα τζιτζίκια του '96 από τα παρκάκια της Αργυρούπολης και σε λίγο κατεβαίνεις τη Φορμίωνος, μπαίνεις στο πλοίο και έφτασες στη Σαντορίνη, για ν' ακούσεις κι εκεί τα τζιτζίκια μαζί με τη Μαρία. Κάποτε τα παιδιά θα μεγαλώσουν και τα τζιτζίκια θα είναι πάλι νέα, πάλι επίμονα, πάλι ξεροκέφαλα. Μεγάλη ιστορία τα τζιτζίκια. Η ιστορία μας.

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ '88


Κάτω από την άμμο, εκεί που οι Άλφαβιλ ακόμα τραγουδάνε το Μπιγκ ιν Τζαπάν, ήρθαμε και φέτος να ζητήσουμε ό,τι μας χρωστάνε. Διψάσαμε και βρήκαμε το "Τι να κάνουμε" μια μέρα πριν φύγουμε για το νησί. Το ξεχάσαμε σε ένα αφόρητο καλοκαίρι του '88 και όταν το ξαναβρήκαμε μέσα στη σκόνη της μετακόμισης ο Λένιν ήταν πάλι παράνομος όπως το 1902. Όπως ο ήλιος ανεβαίνει στις 12 ακριβώς είναι ώρα να ξαναδούμε αυτές τις σφαίρες του '36 που έφαγαν τους μπολσεβίκους του '17 και κατέληξαν τελικά στο δόξα πατρί του Μπέρια το '53.

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ


Δεν υπάρχει πιο ύπουλο και υποκριτικό επιχείρημα από το "Η απεργία είναι δικαίωμα, αλλά δικαίωμα είναι και η εργασία".
Όσοι το προβάλλουν αποσιωπούν ότι το "δικαίωμα" στην εργασία της μειοψηφίας των εργαζομένων, σε μια επιχείρηση, κόντρα στην πλειοψηφία των απεργών, υπονομεύει το δικαίωμα στην εργασία των απολυθέντων συναδέλφων τους και δίνει το μήνυμα πως ό,τι και να λέει τ' αφεντικό σκύβεις το κεφάλι. Στην όποια αντίδραση θα είσαι κι εσύ μόνος, όπως μόνος είναι ο συνάδελφός σου που απολύθηκε, αλλά εσύ νοιάστηκες μόνο για το δικό σου "δικαίωμα στην εργασία".

Το δικαίωμα στην εργασία για τους αμύντορες των ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι στην ουσία δικαίωμα του εργοδότη να ανοίγει και να κλείνει τη στρόφιγγα της εργασίας κατά το δοκούν, επικαλούμενος τους νόμους της αγοράς, τη βιωσιμότητα της επιχείρησης και όλα τα άλλα κατάπτυστα επιχειρήματα όσων έχουν ξελιγωθεί με την "παραγωγικότητα", την "επιχειρηματικότητα", "την απορρύθμιση" και λοιπά ρεαλιστικά και αμάχητα επιχειρήματα. Όταν βέβαια, "αριστεροί" φτάνουν στο σημείο να θεωρούν φυσιολογική τη διαιώνιση της ταύτισης της εργασίας με εμπόρευμα σε πλειστηριασμό, επειδή "απέτυχε ο κεντρικός σχεδιασμός", τι να περιμένεις από τους επιχειρηματίες και τον Σαμαρά;

Και η απεργία βέβαια είναι δικαίωμα, όσο δεν απειλεί ουσιαστικά την ανατροπή των σχεδιασμών είτε της κυβέρνησης είτε της εργοδοσίας. Όσο είναι ένα δημοκρατικό άλλοθι, χωρίς "ακρότητες" όλα είναι μια χαρά. Άσε που κάτι ξεκούδουνες 24ωρες αναπαράγουν την αίσθηση της αδυναμίας του εργατικού κινήματος ανατροφοδοτώντας την τάση αποδοχής των άνωθεν σχεδιασμών, αφού "τίποτα δεν μπορεί να γίνει".

Καλή δύναμη στους απεργούς της Χαλυβουργίας. Νίκη.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Que se jodan


Μία βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος στην Ισπανία, χειροκροτώντας κατά την εξαγγελία των περικοπών στα επιδόματα ανεργίας, προέτρεψε τους ανέργους να πα να γαμηθούνε (επί λέξει). Από τη φάτσα της είναι εμφανές ότι η συγκεκριμένη δραστηριότητα αποτελεί για την ίδια το χειρότερο μαρτύριο, χωρίς τέλος, προφανώς, εξ ου και η προτροπή-τιμωρία προς τους τεμπελχανάδες συμπατριώτες της. 

Στη χώρα μας δεν έχουμε ακόμη τόσο κίνκυ καταστάσεις με τους οραματιστές της νέας αποσοβιετοποιημένης Ελλάδας, όμως έχουμε πιο διακριτικά τεθεί προ των ευθυνών μας από όλο το δημοσιογραφικό φιλελεύθερο μπλοκ. Όταν δε, τους την λες, μπορεί και ν' ακούσεις, ως απάντηση, και τη γνωστή μαλακία με τους αριστερούς με τη δεξιά τσέπη.

Σαφώς και είναι οξύμωρο, πιθανόν υποκριτικό και σίγουρα εκνευριστικό να μιλάς εναντίον του συστήματος μέσα στο οποίο έχεις, ακόμη, τη δυνατότητα να πηγαίνεις διακοπές.  Σαφέστερα, όμως, είναι εμετικό και σίγουρα υποκριτικό να είσαι βολεμένος σε αυτό το σύστημα και να θέλεις ν' αλλάξουν τα πάντα (να αλλάξουν διαρθρωτικά, χεχε) με τρόπο που θα πάνε κατά διαόλου οι μισοί συμπολίτες σου, αλλά εσύ θα εξασφαλίσεις τον κώλο σου και, εννοείται, την αναγέννηση της χώρας σου. Το άπαν είναι να είσαι στον κόσμο σου. Όλα τ' άλλα βρίσκονται.

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Οι δάσκαλοι που θυμάμαι από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο-Λύκειο είναι πολλοί. Μετρημένοι είναι αυτοί που ξεχωρίζουν στη μνήμη μου, μόνο ένας όμως είναι αυτός που με έκανε να θέλω να τον μιμηθώ. Ναι, φίλοι μου. Δε είναι μόνο το καλοκαίρι, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα οι παράμετροι που καθόρισαν την επαγγελματική μου επιλογή. Ήταν κι ένας φιλόλογος στη Γ΄ Γυμνασίου, ο Β.Σ. Καμία σχέση με τον τέλειο καθηγητή που αφήνει άλαλο το ακροατήριο με τον πλούτο των γνώσεών του επί του συντακτικού της Αρχαίας (τότε δεν κάναμε κι Αρχαία στο Γυμνάσιο-είμασταν φυσιολογικοί γυμνασιόπαιδες). Ούτε έδειχνε κατανόηση για το εφηβικό άγχος με μελιστάλαχτα λογύδρια. Δεν ήταν μαθητοπατέρας, αντίθετα μας ξέχεζε, όποτε την πέφταμε στη Διεύθυνση για εκδρομές και λοιπές μαλακίες. Ούτε όμως άνθρωπος της Διεύθυνσης ήταν. Φαινόταν ότι ήταν μόνιμα στην κόντρα με τη συνήθεια, το βόλεμα, το αναμενόμενο, τέλος πάντων. Μέσα στη χρονιά είχε τσακωθεί με τη σπασίκλω του τμήματος για τους βαθμούς και με τους σπαζάρχιδες των τελευταίων θρανίων.

 Αυτό που με γοήτευε στον τύπο ήταν ότι μέσα στην τάξη έλεγε τα πιο ακατανόητα για 14χρονο πράγματα σαν να ήταν απολύτως φυσιολογικό να τα καταλαβαίνεις - και τα καταλάβαινες. Σου μιλούσε χωρίς το λαϊκισμό της ανύπαρκτης ισότητας, αλλά και χωρίς να οχυρώνεται πίσω από την απόσταση ή την ψευτοαυθεντία. Κοντολογίς, η σχολική ώρα ήταν προέκταση της καθημερινότητάς του και όχι ένα διάλειμμα της κανονικής ζωής του.

Αυτός ήταν ένας δάσκαλος στο Δημόσιο του σχολικού έτους ΄81-΄82. Στη χρονιά ΄11-΄12 ένας τέτοιος δάσκαλος απολύθηκε από ένα ιδιωτικό σχολείο. Ήταν Μαθηματικός και έλυνε ό,τι δεν έλυναν οι άλλοι. Κακό αυτό.

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

ΕΝΟΧΙΚΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ


Έργο του 1920 του Boris Kustodiev "O Μπολσεβίκος"

Ανυπομονώ για τη μέρα που θα μείνω άνεργος και άστεγος. Μόνο τότε θα μπορώ να την λέω ως αυθεντικός κομμουνιστής σε όλα τα παιδιά που ειρωνεύονται τους κομμουνιστές του καναπέ. Εννοείται, βέβαια, ότι αυτά τα τσογλάνια έχουν έτοιμη την ατάκα και για αυτήν την περίπτωση: "Αποτυχημένος", "Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς", "Απεργίες ήθελες; Πάρ' τα αρχίδια μου τώρα" κ.λπ. 

Λίγο πριν φύγω λοιπόν για τις καλοκαιρινές διακοπές μου σε φθηνό, προλεταριακού κόστους κατάλυμα στην όμορφη, δεξιά Μάνη, σκέφτομαι ότι σ' 'ενα παραμυθένιο λενινιστικό σύμπαν, σ' έναν χρόνο από τώρα, η εξαθλίωση πολύ περισσοτέρων συμπολιτών μας θα ήταν πυροκροτητής για την επανάσταση. Κακά τα ψέματα όμως. Με τον Έλληνα να αδυνατεί να δει συλλογικά ακόμη και τη διαχείριση της πολυκατοικίας  του, το πιθανότερο είναι ότι απλά θα έχουμε τη μιζέρια της μεζονέτας να μετατρέπεται σε μιζέρια του συσσιτίου, θα παραμένει όμως αυτοαναφορική και μικρόψυχη. Επαναστατικές συνθήκες χωρίς επαναστάτες δεν υπάρχουν. 

Από Κυριακή, Γύθειο.

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ



Κάποιοι καλοπροαίρετοι φιλελεύθεροι αντιμάχονται κάποιους καλοπροαίρετους σοσιαλίζοντες σχετικά με την ευθύνη των προνομιούχων δημοσίων υπαλλήλων, συνδικαλιστών, πελατών των κομμάτων, ταξιτζήδων, φορτηγατζήδων και λοιπών σε σχέση με την ευθύνη των επιχειρηματιών, τραπεζιτών και λοιπών καπιταλιστών εν Ελλάδι. Τους διαφεύγει μία κρίσιμη λεπτομέρεια. Η ύπαρξη των πρώτων μικροπρονομιούχων ήταν και είναι η αναγκαία προϋπόθεση για τα τεράστια προνόμια των δεύτερων. Μία κοινωνία δε λειτουργεί επί τη βάσει της θεωρίας των παράλληλων συμπάντων. Αντιθέτως, βρίσκει εφαρμογή η θεωρία του χάους.  Όταν ξύνει τ' αρχίδια του ο εφοπλιστής στο Λονδίνο, παθαίνει πνευμονία ο ταρίφας στο Καματερό.