Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Ας υποθέσουμε ότι δουλεύω σε μια επιχείρηση και θεωρώ, βάσει μίας δικής μου ερμηνείας του νόμου για τη μισθοδοσία, ότι πρέπει να πάρω αύξηση 20%. Ο εργοδότης μου διαφωνεί και απευθύνει ερώτημα στις αρμόδιες αρχές για το ύψος της αμοιβής μου, λαμβάνοντας την απάντηση ότι έχει δίκιο και καλώς πράττει που δε μου παρέχει τη ζητούμενη από εμένα αύξηση. Εγώ, όμως, αγύριστο κεφάλι, επικαλούμαι την ερμηνεία του Χ δικηγόρου και την (παρ)ερμηνεία μίας παλιάς απόφασης του Αρείου Πάγου για διαφορετική υπόθεση και επιμένω στην απαίτησή μου, θεωρώντας νόμιμο να βουτάω από το πορτοφόλι του αφεντικού μου, όποτε βρίσκω ευκαιρία, την αύξηση που "δικαιούμαι". Όταν δε, το αφεντικό μου διαμαρτύρεται και στη συνέχεια με απειλεί με απόλυση, του απαντώ ότι έχει δικαίωμα να προσφύγει στα δικαστήρια, αλλά μέχρι να βγει η δικαστική απόφαση, εγώ θα συνεχίσω να εργάζομαι κανονικά και να βουτάω κάθε μήνα την αύξηση από το κρεμασμένο σακάκι του. Λογικό.

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ


Ο Σύλλογος Ιδιοκτητών Ιδιωτικών Σχολείων, με μία επιστολή-μνημείο γλωσσικής αφασίας προς την Διαμαντοπούλου, ζητάει να απελευθερωθούν οι απολύσεις των εκπαιδευτικών, για να μην τολμάμε να απεργούμε, υποστηρίζοντας ότι οι κινητοποιήσεις μας κλιμακώνονται για να κλείσουν τα σχολεία και να προσληφθούμε στο Δημόσιο. Ελληνική επιχειρηματικότης. Περικόπτουν, παρά τις περί αντιθέτου οδηγίες των Υπουργείων Εργασίας και Παιδείας, τις αποδοχές μας και θεωρούν αδιανόητο να απεργήσουμε. 
Μέσα σε μία μίζερη λογική, μικροαστού σε επίσκεψη με φοντάν της δεκαετίας του '60, ταυτίζουν τα πάντα με την προοπτική του "διορισμού". Σε μία εποχή που οι διορισμοί μηδενίζονται, αυτοί σκούζουν για υστερόβουλες απεργίες, που θα μας διασφαλίσουν μια δημόσια θέση μετά από 10 χρόνια, αν υπάρχει βέβαια μέχρι τότε δημόσιο σχολείο.
Η περίπτωση να απεργούμε επειδή δε θέλουμε να σερνόμαστε σαν σκουλήκια, για να εξασφαλίσουμε τη ζωούλα μας με ό,τι έχουν διάθεση να μας ελεήσουν, δεν τους περνάει, βέβαια, από το μυαλό.

UPDATE: Προς άρση παρεξηγήσεων, στην κατηγορία των σκουληκιών περιλαμβάνω και τον εαυτό μου, στο βαθμό που οι δέκα μέρες απεργίας που συμπλήρωσα τους τελευταίους μήνες είναι πολύ λίγες μπροστά στο μέγεθος της πρόκλησης που έχω δεχθεί ως εργαζόμενος. Ο φόβος για όλους είναι φόβος.

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

ΔΕΝ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ

Χωρίς πρόταση η Αριστερά, χωρίς λόγο εξουσίας η Αριστερά, χωρίς αρχίδια η Αριστερά. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από τη γνωστή άποψη περί απουσίας επί της ουσίας των αριστερών κομμάτων, όταν κάποιος πρέπει να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Βεβαια, οι ίδιοι που τα λένε αυτά, χαμογελούν ειρωνικά ή φρίττουν (εξαρτάται από τη φιλελεύθερη ιδιοσυγκρασία τους), όταν ξεμυτίζει έστω και ως υπονοούμενο ένας πραγματικά αριστερός λόγος, που αφορά την αλλαγή στον έλεγχο των μέσων παραγωγής, την κατάργηση του ιδιωτικού ελέγχου στις μεγάλες παραγωγικές μονάδες, την αποδόμηση εν ολίγοις του καπιταλισμού στην παρασιτική και γκροτέσκο ελληνική εκδοχή του. Παρωχημένοι, επικίνδυνοι, γραφικοί, μοναδικοί στην Ευρώπη και τον κόσμο, όσοι λένε τέτοιες "μπούρδες".
Ειδικά στο τελευταίο, ας σταθούμε. Τι αξία έχει η ύπαρξη μαρξιστικών αριστερών σχηματισμών σε μια χώρα της καπιταλιστικής περιφέρειας, χωρίς μείζονα λόγο και ρόλο στη διεθνή πραγματικότητα; Έχει και παραέχει. Έρχονται δύσκολες εποχές για όλο το δυτικό κόσμο. Παντού ακούγεται ήδη η προαναγγελία του θανάτου του κοινωνικού κράτους, της εργασιακής προστασίας, του κοινωνικού συμβολαίου, κοντολογίς, που προσδιόρισε τη μεταπολεμική Δύση. Η συζήτηση για την άμβλυνση αυτών των φαινομένων χωρίς ριζική αμφισβήτηση του καπιταλισμού θυμίζει το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Η επιβίωση ενός λόγου ουσιαστικής αμφισβήτησης όλου του οικοδομήματος, εκ θεμελίων και όχι στα κουφώματα, είναι από μόνη της σημαντική, έστω κι αν εντοπίζετεαι στην ιδιόμορφη ελληνική περίπτωση. 
Δεν ξέρουμε και δε μπορούμε, ακόμα,  από μόνο του όμως είναι σημαντικό να φωνάζουμε και να ονειρευόμαστε. Οι καιροί είναι μαζί μας.

Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουνε δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους
Μιλώ για τις ξυπόλητες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους δρόμους
Τους μαστροπούς ποιητές που τρέμουνε τις νύχτες στα κατώφλια
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες
Για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων.

Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π' αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοί τούς φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π' άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει

Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

ΑΝ ΣΗΚΩΝΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ, ΦΟΥ, ΦΟΥ

Ενόψει των επικείμενων εκδηλώσεων διαμαρτυρίας, ξεσηκώθηκε ο γνωστός θίασος των δημιουργών, αναγεννητών, ρεαλιστών, δουλευταράδων και άρχισαν να γκρινιάζουν, να μυξοκλαίνε ή να ωρύονται (υπάρχουν και αψίκορα αγόρια και κορίτσια ανάμεσά τους) γιατί οι ανεπρόκοποι, ξυσταρχίδηδες, ημιπαράφρονες διαδηλωτές δε θα τους αφήσουν να συνεχίσουν την αναδιοργάνωση, την ανοικοδόμηση και την ενίσχυση των κηροπαραγωγών της "δύσμοιρης αυτής χώρας".
 Ρε παιδιά, αν όπως λένε ορισμένοι από εσάς, ζούμε στη χώρα της πλειοψηφίας που υπομένει τη βία από τις θρασύτατες μειοψηφίες, πώς και δεν είμαστε Σουηδία κι Ελβετία μαζί; Τόσο πολλοί εργασιομανείς και καινοτόμοι, πώς οδηγήθηκαν στον ξεπεσμό του βόθρου της Ευρώπης; Ούτε οι Ερυθροί Χμερ με την εξόντωση εκατομμυρίων συμπατριωτών τους δεν είχαν καταφέρει να ανακόψουν την αγάπη για ελεύθερη επιχειρηματικότητα, ως απεδείχθη, βεβαίως. Θα το καταφέρουν μερικοί μαλάκες με κοτρώνες και μολότωφ που ορμάνε από τα Εξάρχεια και ρημάζουν το κέντρο εν ριπή οφθαλμού; Δύσκολο μου φαίνεται. 
Αντίθετα, η  ανάκαμψη δε θα έρθει ποτέ, όσο οι δήθεν ικανοί να βλέπουν καθαρά τα πράγματα αναλυτές, δημοσιογράφοι, πνευματικοί άνθρωποι βλέπουν τόσο πανικοβλημένοι για το μικρόκοσμό τους τις εξελίξεις. 
Καμία κοινωνία δεν κατέρρευσε επειδή κάποιοι περιθωριακοί την επιβουλεύονται, αλλά και καμιά κοινωνία δεν επέζησε περιθωριοποιώντας μαζικά τα μέλη της.
Ποτέ η μαζική βία στους δρόμους δεν ήταν αποτέλεσμα συναισθηματικής έξαρσης και ανωριμότητας. Ακραία βία εκδηλώνεται μαζικά όταν η κοινωνία είναι αποδέκτης ακραίας βίας και περιέρχεται σε απόγνωση.
Καμία κοινωνία δεν ανέκαμψε με χαζοχαρούμενες εκκλήσεις για ατομική πρωτοβουλία και δουλειά, γενικώς και αορίστως. Είπαμε, ρε αστέρια, να απογαλακτιστείτε από το μαρξισμό, αλλά υπάρχουν κάποια δεδομένα που αφορούν στις παραγωγικές σχέσεις και τον προσδιορισμό τους, που δε μπορούμε να τα ξεπετάξουμε με πεταλουδίτσες και κεράκια.
Αντιθέτως, κάποιες κοινωνίες πρόκοψαν (προσωρινά έστω, πριν ξαναπάρουν την κατιούσα) όπως η Χιλή. Βγείτε και πείτε το πια ανοικτά. Θέλουμε τάξη και ασφάλεια. Θέλουμε αυτούς που θα μας την διασφαλίσουν. Κι αν βρεθούν ευήκοα ώτα στις εκκλήσεις σας, είμαι βέβαιος ότι τότε θα δικαιωθείτε. Η πλειοψηφία των συμπατριωτών μας δεν είναι στους δρόμους τώρα ούτε θα είναι όταν βγει ο ένοπλος "σωτήρας". Η πλειοψηφία δε θέλει να αναλάβει κανένα ρίσκο ούτε αυτό που λέτε εσείς ούτε αυτό που λέμε εμείς. Εσείς όμως θα είστε αυτοί που θα νομιμοποιήσουν τους "εγγυητές" της ασφάλειας. Κι αυτό να μην το ξεχάσετε.
Κι εμείς άλλωστε δεν ξεχνάμε ότι το '67 ο λαός έδειξε ωριμότητα. Έκατσε σπιτάκι του, δούλεψε, πρόκοψε και μαζί με την προκοπή του λαού ήρθε και η προκοπή της Κύπρου και βέβαια της δημοκρατίας. Τώρα, επειδή πάλι πρέπει να προκόψουμε, θα αναστείλουμε επ' ολίγον την προκοπή της δημοκρατίας και όταν το έλλειμμα μειωθεί, την ξαναπροκόβουμε κι αυτήν. Προ-κόψε=κόψε εκ των προτέρων , για να 'χεις το ευρώ εκ των υστέρων.

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΟΜΕΘΑ

Όταν ακόμη και σοβαροί Έλληνες (από αυτούς με τα κεριά στα σινεμά), το ρίχνουν στο μελόδραμα για τα αρχαία που κλάπηκαν (διαλυόμαστε, κατεδαφιζόμαστε, το χάος είναι εδώ, διεθνές ρεζίλι κ.λπ.), πραγματικά νιώθεις ότι δεν υπάρχει ελπίς. Συνέλθετε, ρε. Μια κλοπή από μουσείο είναι, σε απομακρυσμένη περιοχή. Ανάλογες κλοπές γίνονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, πόσο μάλλον σε μια χώρα που ποτέ δε φημιζόταν για την "εύρρυθμον λειτουργία" της. Μέχρι τώρα είχαμε τον Αυτιά και τον Ευαγγελάτο να "μην το χωράει ο νους" τους, τώρα θα έχουμε και τους κρυπτοσατανιστές με τα κεριά.

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

ΖΗΣΕ, ΡΕ. ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ;


Λάμπετε, σβήνετε μακριά μας, χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας.

Για άλλη μια φορά, μετά τα γεγονότα της Κυριακής, βγήκαν οι ψύχραιμοι ρεαλιστές και άρχισαν το γνωστό τροπάρι. "Δεν έχει νόημα η αντίσταση στη φτώχεια, κοιτάξτε να διασώσετε την αξιοπρέπειά σας, την πόλη και τις αναμνήσεις σας". Ακούγεται κιόλας ότι η περαιτέρω εμμονή στην απόρριψη των γενομένων οδηγεί σχεδόν αναπόδραστα σε εμφύλιο.

Αν έχουμε εμφύλιο, θα υπάρχουν σοβαρές αιτίες γι' αυτό, μία εκ των οποίων είναι η αδιάλλακτη στάση των υπέρμαχων μίας απονομιμοποιημένης εδώ και δύο χρόνια πολιτικής. Δε συνέχεται μία κοινωνία με εκβιασμούς του τύπου "Αποδεχθείτε το μοιραίο και σώστε τις καταθέσεις και τις θέσεις σας (στο δημόσιο)". Αργά ή γρήγορα ο εκβιαζόμενος θα σου την κάνει, αλλιώς τι εκβιαζόμενος θα ήταν; Άσε που δεν έχουν όλοι καταθέσεις και διασφαλισμένες, μέχρι πρότινος, θέσεις. Ποιος πιστεύει ότι η ανοχή των πολιτών είναι απόρροια της επίδρασης που άσκησαν οι φωνές των 32 ή των 18 για προσήλωση στην ευρωπαϊκή πορεία; 

Τα πράγματα είναι απλά. Εφαρμόζεται πάνω στην κοινωνία μια άνευ προηγουμένου ψυχολογική βία, σε πλήρη διάσταση με το μότο όσων την ασκούν περί ατομικής πρωτοβουλίας και ενεργοποίησης εν υπνώσει δυνατοτήτων. Καθημερινά νιώθουμε μικροί, τιποτένιοι, ασήμαντοι. Η σύμβαση της αποδοχής της όποιας εξουσίας, της σχέσης υποταγής σε αυτήν ανέκαθεν υπέκρυπτε και πάντα θα υποκρύπτει την αποδοχή της σχέσης ανώτερου- κατώτερου. Αυτή η σχέση εντασσόμενη στο πλαίσιο της διαλεκτικής είναι φυσιολογικά αποδεκτή, όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στην προσωπική ζωή του καθενός μας. "Some of them want to use you, some of them want to get used by you". Αυτή η σύμβαση όμως παύει να αποτελεί μέρος της κανονικότητας στην ατελή ανθρώπινη συνύπαρξη, γίνεται αφόρητη, όταν ο υφιστάμενος τη σχέση εξουσίας δεν έχει ούτε ελάχιστα περιθώρια, χρόνου και αντοχής, για να την απωθήσει στο υποσυνείδητο. Η συνεχής υπόμνηση της δουλικής σχέσης κάνει τον δούλο να μην μπορεί πια να νιώσει πατέρας, εραστής, σύζυγος, δάσκαλος, οικοδόμος, δημόσιος υπάλληλος. Δε μπορεί να νιώσει ότι βασική παράμετρος της ζωής του φυσιολογικού ανθρώπου είναι να ζει σε μια πόλη που είναι όμορφη και τα κτίριά της δεν καίγονται. Λυπηρό, αλλά αληθινό.Το μόνο που βιώνει είναι η μόνιμη υπενθύμιση του αδιεξόσου που εξασφαλίζει την υποταγή του. Όχι, κύριοι. Από τέτοιον άνθρωπο, μην περιμένετε να χτίσει την Ελλάδα της δημιουργίας και του ορθού λόγου.


Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ;


Πολύς λόγος έγινε για χάος, ανομία και κόλαση επί της γης, σε περίπτωση που δεν περνούσε το νέο μνημόνιο. Κάποιοι με μάσκες ανέλαβαν να μας το δείξουν σε τρέηλερ-προσεχώς, με σαφές μήνυμα: "Βάλε το κεφάλι κάτω και ξέχνα τις βόλτες στους δρόμους". Άρχισε στη συνέχεια η αναπαραγωγή της άποψης ότι η ισοπέδωση της Αθήνας είναι απόδειξη του καταστροφικού χαρακτήρα που έχει για τη χώρα η μαζική διαμαρτυρία. Συμμετείχα σε αυτήν τη διαμαρτυρία και νιώθω την ανάγκη να πω τα εξής.

Είμαι 44 χρονών, τίποτα δε μ'αρέσει περισσότερο από το να περνάω τον ελεύθερο χρόνο μου με τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Είμαι αυτό που θα λέγαμε τυπικός μικροαστός βγαλμένος από χαζοχαρούμενες αμερικάνικες σειρές, με ελαφρά δόση κωμωδίας. Παρ' όλα αυτά, τα τελευταία δύο χρόνια έχω πάει σε όλες τις μαζικές συγκεντρώσεις κατά του μνημονίου, όχι γιατί με έπιασε κρίση παλιμπαιδισμού (εντάξει, αυτό παίζει λίγο) ούτε γιατί ζητάω την περιπέτεια που μου λείπει από την οικογενειακή ζωή. Είμαι αρκετά πεζός τύπος και βρίσκω ενδιαφέρον ακόμη και στις ιστορίες από την τάξη που μου λέει ο επτάχρονος γιος μου, ακόμη και στις προπονήσεις του μπάσκετ που τον πηγαίνω μέρα παρά μέρα.

Σε ό,τι αφορά την προοπτική της διαμαρτυρίας, είμαι όπως και σε πολλά άλλα, μαζί με το αρτηριοσκληρωτικό ΚΚΕ. Δεν έχει νόημα η βία, παρά μόνο αν οι συνθήκες και οι κοινωνικοί συσχετισμοί την καθιστούν αναγκαία, για να αποτρέψουν τον περαιτέρω εκβαρβαρισμό ενός βάρβαρου κοινωνικού συστήματος. Όταν λέω "βάρβαρο" δεν εννοώ, βέβαια, ότι ζούμε σε συνθήκες Μεσαίωνα ούτε στην Αγγλία του Ντίκενς, όμως όλοι μας βλέπουμε ότι πηγαίνουμε σφαίρα για έναν νέο Μεσαίωνα με τον επελαύνοντα νεοφιλελευθερισμό. 

Όποιος δε βλέπει αυτά τα δεδομένα, που τα γράφουν οι εφημερίδες τους, τα λένε στα κανάλια τους και στα υπενθυμίζουν εμφατικά οι μειώσεις των μισθών και ενίοτε η απόλυση από τη δουλειά σου, απλά στρουθοκαμηλίζει. Το "λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά" είναι ένα ωραίο στιχάκι και ένα επίσης ωραίο σύνθημα, όμως τι εννοούμε "δουλειά"; Αν την ταυτίζουμε με την επιστροφή σε συνθήκες 19ου αιώνα, σε μια εποχή που ο παραγόμενος πλούτος παγκοσμίως είναι πολλαπλάσιος και οι δυνατότητες για υπέρβαση της φτώχειας και της εξαθλίωσης απεριόριστες, συγγνώμη αλλά δε θα πάρω. Αν "δουλειά" σημαίνει σκληρή ατομική εργασία και αγώνας για προσωπική επιβίωση και διασφάλιση ενός καλού επιπέδου ζωής, συμφωνώ. Αρκεί να θεωρείται ως συνέχειά της και η συλλογική, οργανωμένη δουλειά για διεκδίκηση και κατάκτηση ό,τι ανήκει σε μένα και στους συναδέλφους μου, τους συμπολίτες μου, τους συνανθρώπους μου.

Στην παρούσα φάση, όσοι κλαίμε για τα σινεμά και τα αγαπημένα κτίρια της Σταδίου, με τα οποία έχω ταυτίσει τη νιότη μου και όχι μόνο, ας σκεφτούμε αν φταίνε οι μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, τα κόμματα της Αριστεράς που βγάζουν τον κόσμο στους δρόμους, ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος που αυθόρμητα και ανοργάνωτα βγαίνει από το σπίτι του, για να εκφράσει την αγανάκτησή του και να μην έχει την ενοχή ότι απλά έκατσε να δει στην τηλεόραση πολιτικούς που δεν εκπροσωπούν πλέον τίποτα να ψηφίζουν για τη σωτηρία του. Όχι φίλοι μου δεν είναι αυτοί που ευθύνονται για την καταστροφή του "Αστυ" και του "Αττικόν". Αντίθετα, όποιος εξακολουθεί να θεωρεί νομιμοποιημένο το παρόν πολιτικό σκηνικό της χώρας, είναι για μένα συνυπεύθυνος για όσα έγιναν τη νύχτα στην Αθήνα. Δεν τα λέω μόνο εγώ ούτε μόνο βαρεμένοι αριστεροί. Έχουμε φτάσει στο σημείο ο Ολλανδός υπουργός Εξωτερικών να απευθύνεται στον Βενιζέλο, καθόλου ειρωνικά, ρωτώντας τον "Εσείς κύριε, τι εκπροσωπείτε;" Πώς να προστατεύσει μία πόλη και μία χώρα, εντέλει, μία κυβέρνηση σκιάχτρο;

Και μέσα σ'ολα αυτά, κέρδισε κι ο Βάζελος. Γάμα τα.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

ALWAYS


Βγήκε σήμερα το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ με πρωτοσέλιδη τη Μυστική (εδώ γελάνε) Έκθεση του Μαξίμου για την ολοσχερή καταστροφή που μας περιμένει, αν δεν αποδεχτούμε την ολοσχερή καταστροφή που συνεπάγεται το νέο Μνημόνιο. Δε νομίζω ότι έχει νόημα να επιχειρηματολογήσω εναντίον της Μυστικής (ξαναγελάστε, παρακαλώ) Έκθεσης. Υπάρχουν άρθρα σοβαρών (έτσι μου φαίνονται, τουλάχιστον) οικονομολόγων που αποδομούν τέτοιες Μυστικές (εντάξει, φτάνει) και άλλες φανερές εκθέσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Θέλω, όμως, να σταθώ στην περίφημη άποψη πολλών, του φιλελεύθερου μπλοκ κυρίως, που μιλάνε για ελλιπή ή στρεβλή εφαρμογή του Μνημονίου 1, για να δικαιολογήσουν την αναγκαιότητα του πλέον επώδυνου Μνημονίου 2 ή 3 ή 4 (να δείτε που αν δε μας χρεοκοπήσουν θα έχουμε κι άλλα πολλά).
Δεν περιορίστηκε το Δημόσιο, δε χτυπήθηκε το πελατειακό κράτος, δε δόθηκε ώθηση στην ιδιωτική πρωτοβουλία, την επιχειρηματικότητα, τις δυνάμεις της ανάπτυξης. Περιττό να πω βέβαια, θα το 'χετε καταλάβει όσοι έχετε διαβάσει προηγούμενες αναρτήσεις μου, ότι επουδενί δε συμφωνώ με τα περί ελεύθερης οικονομίας και ιδιωτικής πρωτοβουλίας ως ατμομηχανών ανάπτυξης και προόδου. Ας υποθέσουμε όμως ότι συμφωνούσα. Ποιο θα ήταν το λογικό συμπέρασμα; Ότι αυτοί που συνομολόγησησαν τα μνημόνια είναι αφερέγγυοι, κουτοπόνηροι, αναπαράγουν τη χρεοκοπημένη συνταγή της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας και επί διετία μας δουλεύουν κανονικά. Σε αυτούς λοιπόν, ζητάνε να εναποθέσουμε για άλλη μια φορά την ευθύνη για τη λήψη αποφάσεων για το μέλλον μας. Παιδιά, συγγνώμη, αλλά αυτό που λέτε έχει τόση αξία όση η βεβαιότητα φέισμπουκ φίλης φέισμπουκ φίλου ότι την επομένη της χρεοκοπίας δε θα έχουμε πετρέλαιο και σερβιέτες.

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

ΒΑΛΤΕ ΠΛΑΤΗ

Η παραμονή πάση θυσία στην Ευρωζώνη, ακόμη και με την επιλογή να λάβουμε μέτρα που εμφανώς πλέον μας καταστρέφουν, μου θυμίζει κάτι οικείο σε πολλούς εργαζόμενους. Σε πολλές περιπτώσεις επιχειρήσεις παρανόμως κόβουν λεφτά και ασφαλιστικές εισφορές από τους εργαζόμενους. Εδώ κυριαρχούν δύο τάσεις. Η μία είναι υπέρ της μαχητικής διεκδίκησης με απεργίες κ.λπ. και η άλλη υπέρ του "κάνουμε τουμπεκι" υπό την απειλή της ανεργίας και της φτώχειας. Όταν πλέον η επιχείρηση κόβει τελείως τη μισθοδοσία ζητάει να δουλεψουν οι εργαζόμενοι, κάνοντας υπομονή, βάζοντας πλάτη και λοιπές μαλακίες. Μετά βγαίνει ο Φιλιππάκης και μας τα κάνει τσουρέκια στο Άλτερ. Χαίρετε.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΦΥΣΗ

Το επιχείρημα που προβλήθηκε για τη μείωση του κατώτατου μισθού είχε να κάνει με τους χαμηλότερους κατώτατους μισθούς σε Ισπανία, Πορτογαλία και Βουλγαρία και την ανάγκη να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Είναι γνωστό ότι η Ισπανία (η πιο "αναπτυγμένη" από τα τρία παραδείγματα προς μίμησιν) έχει τρελή ανεργία, χρόνια τώρα, και βαίνει επιδεινούμενη, είτε με Συντηρητικούς είτε με Σοσιαλιστές στην κυβέρνηση. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι Ισπανοί νέοι (και οι άνω των τριάντα νέοι λογίζονται) μένουν αναγκαστικά με τους γονείς τους , καθώς ως άνεργοι αδυνατούν να καλύψουν τα έξοδα για να νοικιάσουν σπίτι. Πολλοί μάλιστα αδυνατούν να βρουν έστω και περιστασιακή στέγη, ακόμη και για τις ιδιαίτερες στιγμές τους. Πριν από χρόνια είχα βρεθεί στη Μαδρίτη και είχα εντυπωσιαστεί από τις πολλές περιπτώσεις ζευγαριών που μέρα-μεσημέρι βγάζανε τα μάτια τους σε πάρκα και παρκάκια πίσω από καθόλου πυκνές φυλλωσιές, ενώ οι Μαδριλένοι περνούσαν στα δέκα μέτρα σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Μήπως τελικά όλο το σκηνικό στήνεται από τον φιλήδονο τραπεζίτη και τον τσαχπινογαργαλιάρη Καρατζαφέρη, για να πάρει ζωή ο Εθνικός Κήπος και το Πεδίον του Άρεως; Έλληνες, αινείτε την πάνδημον (και πάμπαρκον) Αφροδίτη.

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΣ ΕΝ ΚΑΜΙΝΩ

Κακά τα ψέματα, όσο κι αν ακούγεται αντιδημοκρατικό. Άνθρωποι που δε θέλουν να έχουν την ευθύνη της διαχείρισης της εργασίας τους και την αφήνουν στους εργοδότες τους, κράτος ή ιδιώτες - αδιάφορο, δε μπορούν, δε θέλουν και δεν αξίζουν, στην τελική, να συναποφασίζουν για την πορεία της χώρας τους. Μεγάλο σχολείο η "κατάρρευση". Το φέραμ' από δω, το φέραμ' από κει, στο τέλος η ανευθυνότητα και η κουτοπονηριά έσκασε στα μούτρα μας, αλλά εντάξει, συνεχίζουμε. Όλα καλά. Παπαδήμος κι άστους να λένε. Το μισθό μας να 'χουμε κι ας είναι και μισός και ο μισός του μισού. Όσο για την ελπίδα:

Θυμοῦνται τὰ λόγια τοῦ πατέρα: ἐσὺ θὰ γνωρίσεις καλύτερες μέρες 
Δὲν ἔχει σημασία τελικὰ ἂν δὲν τὶς γνώρισαν, λένε τὸ μάθημα
            οἱ ἴδιοι στὰ παιδιά τους
Ἐλπίζοντας πάντοτε πὼς κάποτε θὰ σταματήσει ἡ ἁλυσίδα
Ἴσως στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν τους ἣ στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν
            τῶν παιδιῶν τους.



Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

ΕΠΕΡΑΣΑΜ' ΟΜΟΡΦΑ

Αν έχω καταλάβει κάτι από τις δύο τελευταίες απεργίες - διαδηλώσεις της ΓΣΕΕ, δεν είναι βέβαια το πόσο αδιέξοδες και υποκριτικές είναι. Αυτό είναι εμφανές ακόμη και στον πλέον αφελή οπαδό της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ. Ανατρέπεται όλο το πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων και η απάντηση είναι μία απεργία ανά δίμηνο. Τι πιο φυσικό κι επόμενο από το να δημιουργείται κλίμα ματαιότητας και ηττοπάθειας και η συμμετοχή να φθίνει πιο γρήγορα και από την "ομάδα-θαύμα" των Γόντικα-Φερέιρα;

Αυτά όμως, είπαμε, είναι γνωστά. Το νέο στοιχείο είναι η απουσία ταραξιών, μολότοφ και λοιπών εξωτικών (ενίοτε και τραγικών) στοιχείων, συνηθέστατων στις ελληνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, κυρίως από το Δεκέμβρη του '08 και μετά. Μέχρι τώρα πίστευα ότι εν μέρει όλα αυτά είναι κατευθυνόμενα κι εν μέρει εκφράζουν μια αυθόρμητη, αδιέξοδη μεν, αλλά γνήσια διάθεση κάποιων ανθρώπων για βίαιη σύγκρουση. Τι πιο φυσικό από το να χτυπάει κόκκινο αυτή η διάθεση, με την κλιμάκωση των μέτρων λιτότητας και την παρουσία εμβληματικών μορφών της έξυπνης και χαζοβιόλας ακροδεξιάς στην κυβέρνηση; Όμως όχι, φίλοι μου. Η μετά Παπαδήμον αντίδραση των "εξτρεμιστικών" στοιχείων απλά δεν υπάρχει. Μάλλον πρέπει να πιστέψουμε ότι οι παρακμιακές μούρες πίσω από τα μαντήλια και τις μάσκες, που έκαιγαν κι έσπαγαν, το καλοκαίρι πέρυσι και το Μάιο πρόπερσι, διείδαν τη θετική αλλαγή του πολιτικού κλίματος με τον έμπειρο τραπεζίτη, ένιωσαν το αγλάισμα της ελπίδας στο σταθερό λόγο του Λουκά και αποφάσισαν να του δώσουν μια ευκαιρία.

Συμπέρασμα: Οι κουκουλοφόροι, οι συνδικαλιστές, εμείς οι αφελείς διαδηλωτές, ο Παπαδήμος, το πολιτικό προσωπικό, η αστυνομία παίζουν στο ίδιο παιχνίδι και το αστείο είναι ότι κανείς τους, πιθανόν, να μην το έχει αντιληφθεί. Το στοίχημα των κρατούντων έγκειται στο κατά πόσο η πλειοψηφία των παικτών (εμείς, ήτοι οι εργαζόμενοι, όσο ανομοιογενές κι αν είναι αυτό το σύνολο), θα συνεχίσουμε να παίζουμε, αποδεχόμενοι τα κατά συνθήκην ψεύδη, δικά τους και δικά μας, τώρα που μας έχουν βάλει να παίζουμε σε δωμάτια με θέρμανση που λιγοστεύει, ευρώ που εξαερώνονται και, σε λίγο, φαγητό που δε θα φτάνει για όλους.

ΥΓ. Επειδή, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα γίνει η νύχτα μέρα, πάλι στο Σύνταγμα θα είμαστε, στην επόμενη παράσταση. 

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΟ, ΓΙΑ ΝΑ 'ΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ


Ετοιμάζονται για συνεργασία ΔΗΜΑΡ και ΔΗΣΥ συνενώνοντας κομματικούς μηχανισμούς, ιδέες (λέμε τώρα), ηγεσίες και βέβαια ονόματα. Η ελαφρά παραλαγή μάλιστα στην απόδοση του ακρωνυμίου θα αποτυπώνει τον ιστορικό συμβιβασμό φιλελεύθερων και πιο φιλελεύθερων. Το νέο κόμμα θα ονομάζεται ΔΗΜΑΡΣΥ, ήτοι Δημοκρατική Αρίστη Συνεργασία. Βγάζω την Αριστερά, βγάζεις τη Συμμαχία και σώζουμε τη Δημοκρατία. 

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

ΚΑΙ Ο ΠΩΛ ΤΟΜΣΕΝ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ


Ο ευαίσθητος Δανός νέος είχε μαγευτεί από την ατμόσφαιρα του γηπέδου. Στην παγωμένη Κοπεγχάγη τα κόκκινα κασκόλ και οι ερυθρόλευκες σημαίες με το σταυρό ζέσταιναν την καρδιά του. Τα τραγούδια των ρόλιγκανς είχαν κάνει τον νεαρό φοιτητή των Οικονομικών να αισθάνεται την τόσο γνωστή συντροφικότητα των ποδοσφαιρόφιλων. 
Συντροφικότητα που την αναζητούσε απεγνωσμένα. Μόλις τον είχε παρατήσει η Αννεμέτε, η αγαπημένη συμφοιτήτρια, ο πρώτος έρωτας της ζωής του, πετώντας του μάλιστα στα μούτρα ένα "Άει γαμήσου, μαλάκα φιλελεύθερε". Ήταν εμφανές ότι η αγάπη του για τον Φρίντμαν είχε πλήξει ανεπανόρθωτα τη σχέση του με τη νεαρά συμπαραστάτρια των Σαντινίστας. 
Τώρα όμως, όλα έμοιαζαν να έχουν βρει ένα νέο νόημα. Ο Άλαν Σίμονσεν είχε τρελά κέφια από το πρώτο λεπτό και φαινόταν ότι τα γκολ θα έφταναν ακόμη και σε διψήφιο νούμερο. Ανησύχησε, βέβαια, όταν κάποιος Konstantinos Kouis (όπως άκουσε από τα μεγάφωνα) έβαλε ένα γκολ από φάουλ, από αυτά που μπαίνουν σε αγώνες παιδικών ομάδων, αλλά ήταν τόσο εμφανής η ανωτερότητα των Δανών που απλά περίμενε την καταιγιστική αντεπίθεση. Πραγματικά, επρόκειτο για καταιγίδα. Σουτ, κεφαλιές, καραμπόλες, αλλά τίποτα. Το Φάντομ με τις χαρακιές στα μάγουλα, ο Nikos Sarganis, όπως διάβασε την επομένη στις εφημερίδες, απέκρουε τα πάντα. Όταν πια ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, όταν πανηγύριζαν οι Έλληνες τηλεθεατές, όταν σύμπαντες οι Δανοί είχαν κουφαθεί, ο νεαρός Πωλ δάκρυσε κι έδωσε μια υπόσχεση στον εαυτό του: "Μια μέρα, αυτούς θα τους πηδήξω"

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

ΚΑΜΙΝΗΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ

Είναι γνωστό το μοντελάκι των πρώην μαρξιστών και νυν αριστερών, με την καλή έννοια, που θα έλεγε και ο Ψινάκης. Έχουν καταδικάσει προ πολλού την καταδίκη της ελεύθερης οικονομίας, ερεθίζονται, για να το πούμε κομψά, όταν ακούνε για επιχειρηματικότητα και, βεβαίως ταυτίζουν το όραμά τους με τον εξορθολογισμό, την αποκατάσταση των στρεβλώσεων, λες και αριστερός σημαίνει θεσμικός τορναδόρος.  Αφού ρε παιδιά, βλέπετε πού πάει το πράγμα. Ωραίος ο χαβαλές και η διακωμώδηση των παλαιοκομμουνιστικών λογοτεχνημάτων του Ριζοσπάστη, αλλά μη μας τρελάνετε κιόλας. Πάμε σφαίρα για μεγάλη εξαθλίωση και ό,τι και να κάνουν οι Ατενίστας, οι υπερασπιστές των μεταναστών, οι αρωγοί των αστέγων, στο τέλος τι θα κάνουν; Θα καλέσουν την αστυνομία, για να αποκαταστήσει την τάξη, όταν σφάζονται οι συμμορίες έξω από το σπίτι τους, ενώ αν είναι δήμαρχοι, θα μπουζουριάσουν και τους αστέγους, για να τους χαρίσουν τη θαλπωρή της ΓΑΔΑ, όταν είμαστε σε θερμοκρασίες κάτω του μηδενός. 
Έρχονται εποχές που δεν έχουμε τη συνήθη υπερχείλιση και την απόσυρση των νερών του ποταμού, αλλά ο ποταμός ξεραίνεται. Επιλογή είναι να φτιάχνεις τα συνήθη αναχώματα για τα νερά που δε θα ξανάρθουν, αλλά μη μας το παίζεις, ρε φίλε, και ρεαλιστής. Από το σουρεαλισμό σου, του βατραχάνθρωπου στον ξεροπόταμο, προτιμώ το σοσιαλιστικό ρεαλισμό.