Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

ΖΗΣΕ, ΡΕ. ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ;


Λάμπετε, σβήνετε μακριά μας, χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας.

Για άλλη μια φορά, μετά τα γεγονότα της Κυριακής, βγήκαν οι ψύχραιμοι ρεαλιστές και άρχισαν το γνωστό τροπάρι. "Δεν έχει νόημα η αντίσταση στη φτώχεια, κοιτάξτε να διασώσετε την αξιοπρέπειά σας, την πόλη και τις αναμνήσεις σας". Ακούγεται κιόλας ότι η περαιτέρω εμμονή στην απόρριψη των γενομένων οδηγεί σχεδόν αναπόδραστα σε εμφύλιο.

Αν έχουμε εμφύλιο, θα υπάρχουν σοβαρές αιτίες γι' αυτό, μία εκ των οποίων είναι η αδιάλλακτη στάση των υπέρμαχων μίας απονομιμοποιημένης εδώ και δύο χρόνια πολιτικής. Δε συνέχεται μία κοινωνία με εκβιασμούς του τύπου "Αποδεχθείτε το μοιραίο και σώστε τις καταθέσεις και τις θέσεις σας (στο δημόσιο)". Αργά ή γρήγορα ο εκβιαζόμενος θα σου την κάνει, αλλιώς τι εκβιαζόμενος θα ήταν; Άσε που δεν έχουν όλοι καταθέσεις και διασφαλισμένες, μέχρι πρότινος, θέσεις. Ποιος πιστεύει ότι η ανοχή των πολιτών είναι απόρροια της επίδρασης που άσκησαν οι φωνές των 32 ή των 18 για προσήλωση στην ευρωπαϊκή πορεία; 

Τα πράγματα είναι απλά. Εφαρμόζεται πάνω στην κοινωνία μια άνευ προηγουμένου ψυχολογική βία, σε πλήρη διάσταση με το μότο όσων την ασκούν περί ατομικής πρωτοβουλίας και ενεργοποίησης εν υπνώσει δυνατοτήτων. Καθημερινά νιώθουμε μικροί, τιποτένιοι, ασήμαντοι. Η σύμβαση της αποδοχής της όποιας εξουσίας, της σχέσης υποταγής σε αυτήν ανέκαθεν υπέκρυπτε και πάντα θα υποκρύπτει την αποδοχή της σχέσης ανώτερου- κατώτερου. Αυτή η σχέση εντασσόμενη στο πλαίσιο της διαλεκτικής είναι φυσιολογικά αποδεκτή, όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στην προσωπική ζωή του καθενός μας. "Some of them want to use you, some of them want to get used by you". Αυτή η σύμβαση όμως παύει να αποτελεί μέρος της κανονικότητας στην ατελή ανθρώπινη συνύπαρξη, γίνεται αφόρητη, όταν ο υφιστάμενος τη σχέση εξουσίας δεν έχει ούτε ελάχιστα περιθώρια, χρόνου και αντοχής, για να την απωθήσει στο υποσυνείδητο. Η συνεχής υπόμνηση της δουλικής σχέσης κάνει τον δούλο να μην μπορεί πια να νιώσει πατέρας, εραστής, σύζυγος, δάσκαλος, οικοδόμος, δημόσιος υπάλληλος. Δε μπορεί να νιώσει ότι βασική παράμετρος της ζωής του φυσιολογικού ανθρώπου είναι να ζει σε μια πόλη που είναι όμορφη και τα κτίριά της δεν καίγονται. Λυπηρό, αλλά αληθινό.Το μόνο που βιώνει είναι η μόνιμη υπενθύμιση του αδιεξόσου που εξασφαλίζει την υποταγή του. Όχι, κύριοι. Από τέτοιον άνθρωπο, μην περιμένετε να χτίσει την Ελλάδα της δημιουργίας και του ορθού λόγου.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου