Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

ΚΑΙ Ο ΠΩΛ ΤΟΜΣΕΝ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ


Ο ευαίσθητος Δανός νέος είχε μαγευτεί από την ατμόσφαιρα του γηπέδου. Στην παγωμένη Κοπεγχάγη τα κόκκινα κασκόλ και οι ερυθρόλευκες σημαίες με το σταυρό ζέσταιναν την καρδιά του. Τα τραγούδια των ρόλιγκανς είχαν κάνει τον νεαρό φοιτητή των Οικονομικών να αισθάνεται την τόσο γνωστή συντροφικότητα των ποδοσφαιρόφιλων. 
Συντροφικότητα που την αναζητούσε απεγνωσμένα. Μόλις τον είχε παρατήσει η Αννεμέτε, η αγαπημένη συμφοιτήτρια, ο πρώτος έρωτας της ζωής του, πετώντας του μάλιστα στα μούτρα ένα "Άει γαμήσου, μαλάκα φιλελεύθερε". Ήταν εμφανές ότι η αγάπη του για τον Φρίντμαν είχε πλήξει ανεπανόρθωτα τη σχέση του με τη νεαρά συμπαραστάτρια των Σαντινίστας. 
Τώρα όμως, όλα έμοιαζαν να έχουν βρει ένα νέο νόημα. Ο Άλαν Σίμονσεν είχε τρελά κέφια από το πρώτο λεπτό και φαινόταν ότι τα γκολ θα έφταναν ακόμη και σε διψήφιο νούμερο. Ανησύχησε, βέβαια, όταν κάποιος Konstantinos Kouis (όπως άκουσε από τα μεγάφωνα) έβαλε ένα γκολ από φάουλ, από αυτά που μπαίνουν σε αγώνες παιδικών ομάδων, αλλά ήταν τόσο εμφανής η ανωτερότητα των Δανών που απλά περίμενε την καταιγιστική αντεπίθεση. Πραγματικά, επρόκειτο για καταιγίδα. Σουτ, κεφαλιές, καραμπόλες, αλλά τίποτα. Το Φάντομ με τις χαρακιές στα μάγουλα, ο Nikos Sarganis, όπως διάβασε την επομένη στις εφημερίδες, απέκρουε τα πάντα. Όταν πια ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, όταν πανηγύριζαν οι Έλληνες τηλεθεατές, όταν σύμπαντες οι Δανοί είχαν κουφαθεί, ο νεαρός Πωλ δάκρυσε κι έδωσε μια υπόσχεση στον εαυτό του: "Μια μέρα, αυτούς θα τους πηδήξω"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου