Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ;


Πολύς λόγος έγινε για χάος, ανομία και κόλαση επί της γης, σε περίπτωση που δεν περνούσε το νέο μνημόνιο. Κάποιοι με μάσκες ανέλαβαν να μας το δείξουν σε τρέηλερ-προσεχώς, με σαφές μήνυμα: "Βάλε το κεφάλι κάτω και ξέχνα τις βόλτες στους δρόμους". Άρχισε στη συνέχεια η αναπαραγωγή της άποψης ότι η ισοπέδωση της Αθήνας είναι απόδειξη του καταστροφικού χαρακτήρα που έχει για τη χώρα η μαζική διαμαρτυρία. Συμμετείχα σε αυτήν τη διαμαρτυρία και νιώθω την ανάγκη να πω τα εξής.

Είμαι 44 χρονών, τίποτα δε μ'αρέσει περισσότερο από το να περνάω τον ελεύθερο χρόνο μου με τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Είμαι αυτό που θα λέγαμε τυπικός μικροαστός βγαλμένος από χαζοχαρούμενες αμερικάνικες σειρές, με ελαφρά δόση κωμωδίας. Παρ' όλα αυτά, τα τελευταία δύο χρόνια έχω πάει σε όλες τις μαζικές συγκεντρώσεις κατά του μνημονίου, όχι γιατί με έπιασε κρίση παλιμπαιδισμού (εντάξει, αυτό παίζει λίγο) ούτε γιατί ζητάω την περιπέτεια που μου λείπει από την οικογενειακή ζωή. Είμαι αρκετά πεζός τύπος και βρίσκω ενδιαφέρον ακόμη και στις ιστορίες από την τάξη που μου λέει ο επτάχρονος γιος μου, ακόμη και στις προπονήσεις του μπάσκετ που τον πηγαίνω μέρα παρά μέρα.

Σε ό,τι αφορά την προοπτική της διαμαρτυρίας, είμαι όπως και σε πολλά άλλα, μαζί με το αρτηριοσκληρωτικό ΚΚΕ. Δεν έχει νόημα η βία, παρά μόνο αν οι συνθήκες και οι κοινωνικοί συσχετισμοί την καθιστούν αναγκαία, για να αποτρέψουν τον περαιτέρω εκβαρβαρισμό ενός βάρβαρου κοινωνικού συστήματος. Όταν λέω "βάρβαρο" δεν εννοώ, βέβαια, ότι ζούμε σε συνθήκες Μεσαίωνα ούτε στην Αγγλία του Ντίκενς, όμως όλοι μας βλέπουμε ότι πηγαίνουμε σφαίρα για έναν νέο Μεσαίωνα με τον επελαύνοντα νεοφιλελευθερισμό. 

Όποιος δε βλέπει αυτά τα δεδομένα, που τα γράφουν οι εφημερίδες τους, τα λένε στα κανάλια τους και στα υπενθυμίζουν εμφατικά οι μειώσεις των μισθών και ενίοτε η απόλυση από τη δουλειά σου, απλά στρουθοκαμηλίζει. Το "λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά" είναι ένα ωραίο στιχάκι και ένα επίσης ωραίο σύνθημα, όμως τι εννοούμε "δουλειά"; Αν την ταυτίζουμε με την επιστροφή σε συνθήκες 19ου αιώνα, σε μια εποχή που ο παραγόμενος πλούτος παγκοσμίως είναι πολλαπλάσιος και οι δυνατότητες για υπέρβαση της φτώχειας και της εξαθλίωσης απεριόριστες, συγγνώμη αλλά δε θα πάρω. Αν "δουλειά" σημαίνει σκληρή ατομική εργασία και αγώνας για προσωπική επιβίωση και διασφάλιση ενός καλού επιπέδου ζωής, συμφωνώ. Αρκεί να θεωρείται ως συνέχειά της και η συλλογική, οργανωμένη δουλειά για διεκδίκηση και κατάκτηση ό,τι ανήκει σε μένα και στους συναδέλφους μου, τους συμπολίτες μου, τους συνανθρώπους μου.

Στην παρούσα φάση, όσοι κλαίμε για τα σινεμά και τα αγαπημένα κτίρια της Σταδίου, με τα οποία έχω ταυτίσει τη νιότη μου και όχι μόνο, ας σκεφτούμε αν φταίνε οι μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, τα κόμματα της Αριστεράς που βγάζουν τον κόσμο στους δρόμους, ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος που αυθόρμητα και ανοργάνωτα βγαίνει από το σπίτι του, για να εκφράσει την αγανάκτησή του και να μην έχει την ενοχή ότι απλά έκατσε να δει στην τηλεόραση πολιτικούς που δεν εκπροσωπούν πλέον τίποτα να ψηφίζουν για τη σωτηρία του. Όχι φίλοι μου δεν είναι αυτοί που ευθύνονται για την καταστροφή του "Αστυ" και του "Αττικόν". Αντίθετα, όποιος εξακολουθεί να θεωρεί νομιμοποιημένο το παρόν πολιτικό σκηνικό της χώρας, είναι για μένα συνυπεύθυνος για όσα έγιναν τη νύχτα στην Αθήνα. Δεν τα λέω μόνο εγώ ούτε μόνο βαρεμένοι αριστεροί. Έχουμε φτάσει στο σημείο ο Ολλανδός υπουργός Εξωτερικών να απευθύνεται στον Βενιζέλο, καθόλου ειρωνικά, ρωτώντας τον "Εσείς κύριε, τι εκπροσωπείτε;" Πώς να προστατεύσει μία πόλη και μία χώρα, εντέλει, μία κυβέρνηση σκιάχτρο;

Και μέσα σ'ολα αυτά, κέρδισε κι ο Βάζελος. Γάμα τα.

1 σχόλιο:

  1. Αν σε κατάλαβα καλά, δεν είσαι της άποψης για μυστικά κέντρα και παράκεντρα...Αν σε κατάλαβα καλά, συμφωνώ! Ίσως όμως και πιο απαισιόδοξα, βλέπω αυτή την αγριότητα ως πρελούδιο του νέου, θαυμαστού κόσμου

    ΑπάντησηΔιαγραφή