Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΑΠΑΙΤΕΙ ΘΥΣΙΕΣ


Δεν αντέχεται τόσο ξύλο, πρέπει όμως να συνεχίσω. Ο κόουτς Μπάμπης πιστεύει ότι πρέπει να διασφαλίσω την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας

ΣΤΗ ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥ


Και όμως. Μετά απ' όσα συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβούν, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θεωρούν περίπου παρανοϊκό να αμφισβητείται η επιλογή της ένταξής μας στην ΕΟΚ το '80 και στην ευρωζώνη το 2001.

Σίγουρα είναι παρανοϊκή μια τέτοια σκέψη για όσους μίζαραν, μιζώθηκαν, έφαγαν, ήπιαν, διορίστηκαν, ασπάστηκαν το λαϊκισμό, βολεύτηκαν στο δημόσιο και έκαναν μπίζνες με σημαία το "φιλελευθερισμό" ή είδαν το φως το αληθινό στο "ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό" + "επανίδρυση του κράτους". Επίσης παρανοϊκή είναι η άποψη αυτή για όσους έζησαν μια άνετη ζωή, χωρίς δουλείες, χωρίς λαμογιές, με την αξία και τη δουλειά τους, καβάλα στο κύμα της ευρωπαϊκής ευμάρειας (με δανεικά και καθόλου αγύριστα).

Όλοι αυτοί πράγματι πρέπει να θεωρούν τρελό όποιον αμφισβητεί το ευρωπαϊκό μας παρελθόν, με μία προϋπόθεση όμως. Να υπάρχει ζωή μετά θάνατον και αυτήν τη σκέψη να την κάνουν, ψηλά στον ουρανό, στην επουράνια μεζονέτα ή στο ταπεινό νεόδμητο διαμέρισμά τους πρώτο σύννεφο δεξιά, αυτοί που έζησαν την τριακονταετία της ευρωπαϊκής χλίδας και μας άφησαν χρόνους, χωρίς να ενδιαφέρονται πλέον για το πώς θα αντιμετωπίσουν την ανεργία, τους μισθούς πείνας, την εκμηδένιση της ελπίδας στο "κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι" με το "κοινό ευρωπαϊκό μας νόμισμα".

Αυτοί, πράγματι έχουν κάθε λόγο να βλέπουν από ψηλά δικαιωμένες τις επιλογές του Καραμανλή να μας βάλει, του Παπανδρέου να μας κρατήσει και του Σημίτη να μας θάψει στη Ευρωπαϊκή Ένωση. Εμείς οι υπόλοιποι όμως, οι εισέτι ζώντες, έχουμε κάποιες αμφιβολίες. Ας δείξουν λίγη κατανόηση οι υποστηρικτές του ευρωπαϊκού και καπιταλιστικού μονόδρομου και δι' ημάς τους σχιζοφρενείς και μανιοκαταθλιπτικούς.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

HALLOWED BE THY NAME

...at 5 o'clock they take me to the Gallows Pole

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Φωτό από Ourania Charm

Έρχεται κούρεμα βαρβάτο, λέει, που θα συνοδευτεί από νέα οδυνηρά μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, περιστολής του κράτους, απελευθέρωσης των εργασιακών σχέσεων και λοιπά και γνωστά. Αν δεχτούμε όσα λένε οι "ευρωρεαλιστές" (εις τον αντίποδα των ευρωσκεπτικιστών, αλλά και των καπιταλοσκεπτικιστών), θα περάσουμε τη στενωπό (βλ. Ρώσοι, Ουκρανοί, Ρουμάνοι, Βούλγαροι κ.λπ.) και μετά θα ξεχυθούμε σαν ατίθασα πουλάρια (που έλεγε κι ο Γιάννης Αργυρίου) στον ανταγωνιστικό, δημιουργικό, γαμάτο, τέλος πάντων, στίβο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, που περνάει από φάση (δεν ξέρουμε ακριβώς ποιας) αυτορύθμισης. Θα αφήσουμε πίσω τον κρατισμό και τις νεοελληνικές στρεβλώσεις και θα γίνουμε, επιτέλους, (εκσυγχρονισμένοι) άνθρωποι. Γεννιέται βέβαια η απορία για το πώς θα επιτύχουν το κατόρθωμα, με την άμεση ή έμμεση συμβολή τους, η Άννα, ο Λοβέρδος, ο Μπάμπης, ο Αλέξης, ο Φλωρίδης, ο Δοξιάδης, η... Κική(!), πώς θα επιτύχουν δηλαδή εκεί που έφαγαν τα μούτρα τους Χαρίλαος (όχι ο Φλωράκης) και Βενιζέλος (όχι ο Ευάγγελος). Και τι θες ρε, φίλε; Αυτούς έχουμε και αυτά έχουμε - ήρθε και ο Χορστ. Σκάσε και κολύμπα.

Είχα μια συζήτηση σήμερα με φίλο, ρεαλιστή και πολύ καλό στις προβλέψεις (του Στοιχήματος, πρωτάθλημα Αργεντινής), που εμμέσως με επέπληξε για τον αρνητισμό μου απέναντι στη θεωρία της στενωπού. Μπορεί να έχει δίκιο, αλλά εγώ, σήμερα, 25 Οκτωβρίου, θυμήθηκα την έφοδο στον ουρανό. Avanti πόμολο.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Φωτό από τον Ριζοσπάστη
Πέρα και έξω από πολιτικές πεποιθήσεις, θέλω να επισημάνω το εξής. Χτες στο Σύνταγμα συγκρούστηκαν φυσιολογικοί άνθρωποι με άτομα που εμφανώς έχουν απολέσει προ πολλού, αν είχαν ποτέ, κάθε επαφή με την πραγματικότητα, όπως την αντιλαμβάνεται ο μέσος ανθρώπινος νους. 
Από τη μία πλευρά βρίσκονταν άνθρωποι που σπουδάζουν (δεν είναι απλά γραμμένοι σε μια σχολή), δουλεύουν, ερωτεύονται, λένε μαλακίες, αγωνιούν για το αύριο των παιδιών τους, το δικό τους μέλλον, φοβούνται, έχουν μικρές και μεγάλες στιγμές. Το γεγονός ότι αυτοί οι φυσιολογικοί άνθρωποι αντιστάθηκαν στη δολοφονική επίθεση που δέχτηκαν, με κάνει αισιόδοξο. 
Οι περισσότεροι από όσους τους επιτέθηκαν είναι φάτσες που κατ' επανάληψη βλέπω στις πορείες, αλλά, κακώς, πάντα απέφευγα να σχολιάσω, ακόμη και μετά την τραγωδία της Μαρφίν. Δεν θα επεκταθώ σε περισσότερους χαρακτηρισμούς ούτε μ'ενδιαφέρει σε ποιο βαθμό είναι κατευθυνόμενοι ή όχι. Απλά θα πω αυτό. Δεν έχουν ιδέα από ζωή. Τους εύχομαι καλά ξεμπερδέματα.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

ΕΜΜΟΝΕΣ

"... κολυμπούσαν κάτω από το φως των άστρων με το πρόσωπό τους στραμμένο στον ουρανό, ταξιδεύοντας προς μια άγνωστη κατεύθυνση, προς κάπου και έχοντας έναν σκοπό που έχει ξεχαστεί πια, σαν κάποιος που δεν έχει πατρίδα, αλλά τον τρώει η νοσταλγία να επιστρέψει κάπου, δίχως να ξέρει πού".
Μπ. Μπρεχτ

Αύριο απεργία, πάλι.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

 Φωτό από Ourania Charm
Χειμωνιάτικα πρωινά, περιμένουμε το σχολικό για νηπιαγωγείο και Α' Δημοτικού με τον αδελφό μου. Φοράει πράσινο γούνινο μπουφάν, δώρο της θείας από τον Καναδά.Από το μπαλκόνι ο τύπος με το γάντζο και το τρίκυκλο πουλάει μεγάλα κομμάτια πάγου για τα ψυγεία. Ένας μαλλιάς, μυθική μορφή, μέσα από το τζάμι του σχολικού κοιτάει το άπειρο καπνίζοντας, κάπου στη Γαρδένια, που είχε χαλίκι και κάναμε ποδήλατο με βοηθητικές ρόδες. Κλεισμένοι στο διαμέρισμα για τρεις μέρες χωρίς σχολείο. Νοέμβριος '73 Α' Δημοτικού και όλα κατέληξαν σε μια συνέντευξη από το ΚΕΒΟΠ. Μονοκατοικίες που τις φανταζόμουν σαν το σπίτι του Τρελαντώνη στην Καστέλλα και περίμενα να βγει ο Αλέξανδρος με τα κουτσά στρατιωτάκια του. Το παιχνιδάδικο στην Παπάγου με το πρώτο μου Subbuteo, στο χαλί του μικρού διαμερίσματος, πού χώρος για να το στήσουμε. Με τους γονείς για σουβλάκια, στάσις Άνοιξις. Τι γαμάτο εργάκι ο Μπεν Χουρ στο Αλέκα.Ζωγράφου, μαγεία.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΕΣ


Έλληνες φοιτητές στα στέητς προ σαράντα ετών. Οι άσπροι είναι, μάλλον, από αυτούς που κατέστρεψαν τη χώρα, ανεύθυνοι και ράθυμοι όντες, όπως οι πλείονες ημών των Ελλήνων. Οι μαύροι, μετά βεβαιότητος, προσπαθούν ή θα προσπαθήσουν εν ευθέτω χρόνω να μας σώσουν από τους εαυτούς μας.

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΣ, ΡΕ. ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ;


Όποιος δεν αποδέχεται τις "θυσίες", είναι λαμόγιο που θέλει να διατηρήσει τα κεκτημένα, έχει ατροφική έως ανύπαρκτη κοινωνική (και εθνική - ΓΑΠ έφα) συνείδηση, είναι σοσιαλβλαμμένο που ζει με τους μύθους του Οκτώβρη (που ήταν Νοέμβρης και έγινε πραξικόπημα, όχι επανάσταση) κ.λπ. Όλα αυτά λέγονται ή υπονοούνται από τους ποικίλης προέλευσης και ποικιλώνυμους υπερασπιστές της "Μεγάλης φιλελεύθερης Πορείας" (κάποιοι είναι και πρώην Μαοϊκοί, βλέπετε) προς τον "παροιμιώδη μέσο ανθρωπάκο", που τρομοκρατημένος μαζεύει πενηντόευρα στο σπίτι, αποθηκεύει τρόφιμα (ναι - και αυτό παίζει πλέον) και προσεύχεται να διατηρήσει τη θεσούλα του, έστω και με τα μισά λεφτά.
Αυτό που δε μας λένε, βεβαίως, είναι το ύψος ή το βάθος (εξαρτάται πώς το βλέπεις) των θυσιών και η διάρκειά τους. Ωραία, ρε παιδιά, να γίνουμε Ιφιγένειες εν Σκάῃ, αλλά μέχρι πότε (στο περίπου, τουλάχιστον) και κυρίως μέχρι ποίου σημείου. 
Η περίπτωση να περιορίσουμε το κρέας στη μια φορά τη βδομάδα είναι αρκετή ή και λαχανίδες θα φάμε, για να μας κάτσει ο καλός ο εξορθολογισμός του αδηφάγου, τερατώδους, γαμημένου, τέλος πάντων, κράτους.
Πόσο βαθιά θα πάνε οι διαρθρωτικές αλλαγές; Μήπως θα πληρὼνουμε (από τα έτοιμα των προηγουμένων ρεμπελοετών), για να δουλεύουμε και να προσελκύσουμε επενδυτές; Ή λέω μαλακίες, γιατί πλέον δεν υφίσταται αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, αφεντικού - εργαζόμενου, μέρας - νύχτας; Επιχειρηματικότητα, σου λέει, και όλοι μαζί, αγαπημένοι, παίρνουμε τα κουβαδάκια μας και πάμε παραλία. Κάποιοι βέβαια έχουν αραγμένα τα γιωτ, για να την κάνουν, όταν οι χαρούμενοι εκδρομείς διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχει κολατσ(ι)ό για το μεσημέρι.

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Η ΝΑΟΜΙ ΓΡΑΦΕΙ ΥΠΕΡΟΧΑ


Όλως τυχαίως (;), με το πού είδαμε στα δύο μέτρα πλέον τον μπαρμπέρη, αναθερμάνθηκε το ενδιαφέρον έντιμων, ανέντιμων, έξυπνων και ηλιθίων φιλελεύθερων, νεοφιλελεύθερων και λοιπών ελεύθερων, για να απαξιώσουν το "Δόγμα του Σοκ", το μπεστ σέλλερ της Ναόμι Κλάιν σχετικά με τη μεθόδευση της κατεδάφισης εργασιακών δικαιωμάτων, κοινωνικού κράτους και λοιπών σοσιαλιζόντων υπολειμμάτων ανά τον κόσμο.
Η κριτική τους εστιάζεται σε δύο σημεία. Στον τρόπο που η γλυκύτατη (σε αντίθεση με τη σκατόφατσα του Φρίντμαν) Καναδέζα παρουσιάζει τον αρχιερέα της Σχολής του Σικάγο αφενός και στην υποτιθέμενη θεωρία συνωμοσίας που ξετυλίγεται στις πάνω από 800 σελίδες του βιβλίου, αφετέρου.
Πριν καταπιαστώ με την ουσία της παραπάνω κριτικής, μια παρατήρηση. Όπως έγραψε και στο fb o Πέτρος Τατσόπουλος η Κλάιν δεν έγραψε ένα βιβλίο πολιτικής οικονομίας και σε καμία περίπτωση δεν στόχευε στην παραγωγή ενός καθαρά επιστημονικού έργου. Παρ' όλα αυτά, πρόκειται για μια εξαιρετικά τεκμηριωμένη δημοσιογραφική προσέγγιση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δεδομένων σε πολλές περιοχές του πλανήτη, όπου με διάφορες τεχνικές σοκ πέρασε η απελευθέρωση, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, της οικονομίας, πάνω στη βάση του laissez faire.
Ας πάμε όμως στον Μίλτον. Διαστρεβλώνεται, λένε, από την εμπαθή και ημιμαθή Καναδέζα η θεωρία και ο ρόλος του Φρίντμαν στις δεκαετίες από το '70 και μετά, που καθόρισαν το σημερινό μετακομμουνιστικό κόσμο μας. Ο Φρίντμαν, τονίζουν οι φρίττοντες συνήγοροί του, ήταν κατά της βίας, τον Πινοσέτ τον είδε στη Χιλή μετά το αιματοβαμμένο πραξικόπημα, αλλά... λίγο (μόνο 45 λεπτά). Σαν να λέμε ότι ο Χ σοσιαλίζων οικονομολόγος πήγε στην ΕΣΣΔ εν μέσω των δικών της Μόσχας, είδε τον Στάλιν και συζήτησαν για τις προοπτικές των κολχόζ, ενώ πέφτανε κορμιά δεξιά - αριστερά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι νομιμοποίησε τις πολιτικές επιλογές του μουστάκια. 
Γιατί μας βρίζει την κοντοπίθαρη μεγαλοφυία,  λένε περαιτέρω, αφού τόσο ο ίδιος όσο και οι οπαδοί του είναι αντιρατσιστές, κατά του πολέμου (γενικώς), υπέρ της ανεκτικής πολιτικής για τα ναρκωτικά και λοιπά και λοιπά. Σιγά το νέο, ρε παιδιά. Δε λέει πουθενά η Κλάιν ότι ο Φρίντμαν είναι ένας πιο κοντός Χίτλερ χωρίς μουστάκι. Επίσης γνωστό όμως είναι ότι όταν ο καπιταλισμός εξυπηρετείται από τον πολιτικό φιλελευθερισμό τον  υιοθετεί, αλλάζοντάς τον με σιδερένια αυταρχικά καθεστώτα, όταν κριθεί αναγκαίο. Πώς να το κάνουμε; Θέλει και η οικονομική ελευθερία ενίοτε τον (Ναζί) Γερμανό της, όταν ο Στέφανος Μάνος δεν πείθει με τα Λέγκο του.
Εκεί όμως που οι επικριτές του "Δόγματος" δίνουν ρέστα διαστρέβλωσης είναι η ταύτισή του με τις θεωρίες συνωμοσίας. Απίστευτο ψέμα. Η ίδια η Κλάιν ξεκαθαρίζει ότι οι οικονομικές πολιτικές που επιβλήθηκαν ανά τον κόσμο είχαν ως θεωρητικό προκάλυμμα και προπαγανδιστικό εργαλείο τις θεωρίες του Φρίντμαν, δεν ήταν ο σεβάσμιος καθηγητής η γενεσιουργός αιτία, η κινητήριος δύναμη πίσω από αυτές. Επικρίνει, αντίθετα, τις θεωρίες συνωμοσίας, τόσο τις κωμικές (βλ. Λιακόπουλος), όσο και τις τραγικές (βλ. Πλεύρης, Εβραίοι κ.λπ. ). Θεωρεί, όπως κι εγώ, ότι ο καπιταλισμός εκ των πραγμάτων εξυπηρετείται από την πολιτική συντριβής κάθε περιορισμού στην οικονομική δραστηριότητα, στην παρούσα φάση της ανάπτυξής του, τουλάχιστον. Αυτή θεωρεί ως γενεσιουργό αιτία των όσων τραγικών συμβαίνουν ανά τον κόσμο. Μπορεί να έχει λάθος; Μπορεί. Σε καμία περίπτωση όμως αυτή η άποψη δεν εμπίπτει στην κατηγορία των θεωριών συνωμοσίας. Εκτός κι αν θεωρήσουμε ότι οι φιλελεύθεροι που κατηγορούν τις δυνάμεις της καθυστέρησης, τους  βολεμένους αριστερούς με τη δεξιά τσέπη συνδικαλιστές , τον "κρατισμό" κ.λπ. είναι κι αυτοί εκφραστές θεωριών συνωμοσίας. Τότε, ναι. Η κούκλα από τo Μόντρεαλ είναι ο θηλυκός, αγγλόφωνος Λιακόπουλος.

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

ΜΑΣ ΞΕΤΡΥΠΩΣΑΝ

Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει περισσότερο από τη λαμογιά την ελληνική κοινωνία; Η ενοχή.
Τι προτεσταντικές παπαριές είν' αυτές, θα αντέτεινε κάποιος. Ούτε με σφαίρες δεν κολλάνε στον λεβέντη και καραμπουζουκλή, τον Έλληνα. Και όμως! Νομίζω ότι η παραλυσία, η απουσία αντίδρασης στην καταπάτηση του Κράτους Δικαίου των αστών ή των εργασιακών δικαιωμάτων των αριστερών και "αριστερών" μπορεί, σε μεγάλο βαθμό, να αποδοθεί στην ενοχή. Εξηγούμαι.
Πώς να αντιδράσεις στην πολιτική πίεση που δέχεσαι ως δημόσιος υπάλληλος, όταν η θέση σου διασφαλίστηκε από το πολιτικό σύστημα που τώρα σε χορεύει στο ταψί; Το ξεχνάς και το κρύβεις ακόμη κι από τον εαυτό σου, όμως επί της ουσίας μονίμως νιώθεις το βάρος της "χάρης" που σου 'γινε.
Είναι δυνατόν να πεις όχι σε εργοδοτικές πιέσεις, όταν το μόνο που κοιτάς είναι πώς θα εξασφαλίσεις καλύτερο ωράριο, καλύτερες θέσεις, καλύτερα λεφτά, κάλυψη στην ανεπάρκειά σου, που την ξέρεις καλά, από αυτούς που θα έπρεπε να είναι ο "ταξικός εχθρός"; Τουμπεκί θα κάνεις και θα πεις κι ευχαριστώ προκαταβολικά για την επόμενη χάρη, για την επόμενη διάσωση.
Οι κολλημένοι οι Κνίτες στο Πανεπιστήμιο λέγανε το δασκαλίστικο, κομσομόλικο "Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες". Στην πορεία βέβαια, το κόμμα, το σύνθημα αυτό, το έκανε πολλάκις γαργάρα, είναι όμως σωστό, παρά τη φορμόλη που μυρίζει. Αγώνας χωρίς να τα 'χεις καλά με τον εαυτό σου είναι άλλη μια μπαγαποντιά, άλλη μία κρυψώνα, άλλη μια τρύπα.

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ

Διάβασα χτες μια συνέντευξη του Διευθυντή των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης στην "Καθημερινή", που έχει και μεγάλο σουξέ στο facebook. Ωραία τα λέει ο πανεπιστημιακός και, με δεδομένη την ποιότητα των εν λόγω εκδόσεων, δικαιωμένος από τα πράγματα.  
Έλα όμως που κάπου με χάλασε. Πρώην αριστερός, λέει, και αυτό που συνάγεται από τα λεγόμενά του είναι ότι σιχάθηκε τους "κοινωνικούς αγώνες" και τους μεγάλους στόχους. Μόνο η δουλειά οδηγεί σε αποτέλεσμα κι όλα τ' άλλα είναι λόγια του αέρα ή εκ του πονηρού. 
Γνωστό και πολύ ωραίο και πολύ σωστό το στιχάκι "Λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά". Εννοείται ότι η αξιοσύνη , η προθυμία, η δημιουργικότητα είναι καθοριστικά στοιχεία για το προϊόν της δουλειάς. Έχω ξαναπεί ότι αντιπαθώ σφόδρα τους "αριστερούς" της λούφας και της λαμογιάς.
Όσο όμως κι αν θέλουμε να το ξεχνάμε, υπάρχουν κάποια θεμελιώδη ερωτήματα: Γιατί δουλεύουμε, για ποιον δουλεύουμε, τι σχέσεις εξουσίας εξυπηρετούμε και τροφοδοτούμε με τη δουλειά μας; 
Ο Μπάμπης, για παράδειγα, άξιος είναι, ωραία χαριεντίζεται με την Σία, ρουθουνίζοντας ανυπόμονα όταν καθυστερούν οι απολύσεις και οι περικοπές μισθών. Είναι δουλευταράς, μας δουλεύει μια χαρά, μη μας δουλεύετε κι εσείς κύριε καθηγητά.

ΤΑ ΣΥΧΑΡΙΚΙΑ

- Ζαν Κλοντ, τα καταφέραμε. Ο βασικός πήγε στα 500 καθαρά και κατεβαίνει.
- Βαγγέλη, μπαγάσα, να σε φιλήσω.

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

ΣΤΑΡΧΙΔΙΣΜΟΣ

Περπατάς στο δρόμο, βλέπεις έναν τύπο να πεθαίνει και ανοίγεις το βήμα, ξέροντας ότι σε λίγα λεπτά ή και δευτερόλεπτα οι ενοχές σου θα είναι παρελθόν.
Μαθαίνεις για έναν φίλο που τραβάει ζόρια και ευχαριστείς την τύχη σου που το έμαθες εγκαίρως από τρίτους. Ευτυχώς υπάρχει και η αναγνώριση πλέον στα τηλέφωνα, προκειμένου να αποφύγεις δυσάρεστες συνδιαλέξεις με ψεύτικες δικαιολογίες.
Είσαι αριστερός και ρητορεύεις για το δίκιο, αλλά τον ταξικό εχθρό τον βλέπεις ως αγελάδα για άρμεγμα. Γέλασα πολύ με μία περίπτωση καθηγητή, φίλα προσκείμενου στο κόμμα, που έλεγε ότι θέλει να πιάσει ιδιαίτερα από καλό Βου Που σχολείο, για να "τους ξεψαχνίσει".


Πριν από αρκετούς μήνες είχα μία συζήτηση με οξυδερκή fb φίλο περί απεργιών, με αφορμή τα γεγονότα της Μarfin. Εγώ έλεγα το προφανές: Στον ιδιωτικό τομέα ο κόσμος δεν απεργεί, φοβούμενος την απόλυση ή το κλείσιμο της επιχείρησης. Το τζιμάνι όμως με εξέπληξε. Δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος, μου είπε. Απλά οι περισσότεροι είναι απόλυτα αδιάφοροι και παρτάκηδες. Έχει δίκιο. Ακόμη και το φόβο θα επιστρατεύσουν για δικαιολογία. Τι καλά που είναι να φοβάσαι και να το παίζεις ανεύθυνος, του φόβου σου έρμαιο και καλά.