Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

ΙΔΙΟΜΟΡΦΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

Είμαστε μια ιδιόμορφη κοινωνία. Το λέμε ξανά και ξανά, για καλό και για κακό, μας το λένε και οι άλλοι για μας, ε, δεν θέλει και πολύ για να το πιστέψουμε.

Τι είναι η ιδιομορφία; Ιδιομορφία έχουμε στα συναισθήματα, ανυπερθέτως. Το κορίτσι που θα αγαπήσουμε για πάντα θα είναι ιδιόμορφο για μας, σε σχέση με τον κοριτσίστικο μέσο όρο. Το αν θα αγαπήσουμε ιδιόμορφα και αποκλειστικά, μονογαμικά, να πούμε, κάποιοι το βλέπουν κι αυτό ως ιδιομορφία, αφού, σου λέει, αποκλίνουμε από τον πολυγαμικό μέσο όρο (κέρατο). Είναι εμφανές από τα ως άνω παραδείγματα ότι η ιδιομορφία είναι ίδιον των συναισθημάτων και των ενστίκτων, της ζωώδους και άκρως συναρπαστικής πλευράς μας, της απολύτου ατομικότητός μας, ούτως ειπείν.

Όταν μιλάμε για κοινωνίες, όμως, πώς εννοείται η ιδιομορφία; Αν πιστέψουμε τους ορθολογιστές τύπου Σώτης, Νίκου Δήμου και Αρίστου, τους παραλογιστές δηλαδή, είμαστε μία εξαιρετική περίπτωση μέσα σε μια εφαπτόμενη σχεδόν με την τελειότητα δυτική κοινωνία. Εννοούν, λοιπόν, την ελληνική ιδιομορφία ως ΤΗΝ ιδιομορφία, ανάγοντας μια συνηθισμένη περίπτωση του περιφερειακού ευρωπαϊκού καπιταλισμού σε ανεπανάληπτη περίπτωση λυμάτων, που λέει ο λόγος (του Νίκου Δήμου).

Εννοείται ότι όλα αυτά είναι αντεστραμμένος εθνικισμός. Η Ελλάδα πάλι γίνεται κέντρο του κόσμου, μόνο που ο (δυτικός) κόσμος είναι, στην Σώτεια εκδοχή,  πρότυπο υγιεινής και η Ελλάδα είναι χαλασμένη και ημιτελής μονάδα βιολογικού καθαρισμού. Στην πραγματικότητα, βέβαια, χωρίς τα λύματα των Ελλάδων (ναι φίλοι μου, είναι πολλές), η ΕΕ δε θα ήταν η ΕΕ, ο Σόιμπλε δε θα ήταν ο Σόιμπλε και ο καπιταλισμός, εν γένει, δε θα ήταν ο καπιταλισμός.

Μέσα στη ζαλάδα μας, στριμωγμένοι ανάμεσα σε εθνικόφρονες από το Σείριο και μυθικούς μαχητές υπέρ της εθνικής απομύθευσης, ενώ μας βαράνε από χίλιες μεριές με ΕΝΦΙΑ, μειώσεις συντάξεων, απειλές απολύσεων, απειλές κουρεμάτων, ακόμη και εμφυλίου πολέμου, αρνούμαστε να αποδεχθούμε ότι η μέχρι το 2010 ιδιομορφία μας ήταν η ευρωπαϊκή ταυτότητα της Ελλάδας, γιατί αυτή μόνο θα μπορούσε να είναι και, βεβαίως, η διαδικασία στην οποία έχουμε μπει από το Καστελλόριζο και δώθε δεν είναι διαδικασία απόρριψης της ιδιομορφίας μας, αλλά διαμόρφωσης της νέας ευρωπαϊκής ταυτότητας της χώρας, σύμφωνα με τις ανακατατάξεις στην ΕΕ και το ιμπεριαλιστικό σύστημα, ευρύτερα.

Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα κυκλοφόρησε χρήμα, στο πλαίσιο του σχεδιασμού των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κύκλων στην ΕΕ, το οποίο οικειοποιήθηκε, ως κεφάλαιο διαιώνισης και ενίσχυσης της κυριαρχίας της, η ελληνική αστική τάξη. Στο πάρε-δώσε, στο μάλε-βράσε, στο νταλαβέρι, ρε παιδί μου, το κερδοσκοπικό σιρκουί, που το λέγαν ΜΟΠ, πακέτα Ντελόρ (και το ευλογήσανε στις εκκλησίες), έκανε κάποιους παρίες της ελληνικής κοινωνίας να νομίσουν ότι έγιναν κι αυτοί αστοί, διότι απέκτησαν μεζονέτα με ιδιωτικό δασάκι ή εστω κηπάκι στην Εκάλη και πήρανε και σκαφάκι να πηγαίνουν Μύκονο τα καλοκαίρια. Από πίσω, όμως, έχει η ευρωαχλάδα την ουρά.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της εκπαίδευσης. Στην Ελλάδα έχουμε το χαμηλότερο ποσοστό στην ΕΕ (ή από τα χαμηλότερα, δε θυμάμαι ακριβώς) επί του ΑΕΠ στις κρατικές δαπάνες για την εκπαίδευση. Αν, όμως, στον κύκλο εργασιών του εκπαιδευτικού συστήματος, από το νηπιαγωγείο μέχρι τις μεταπτυχιακές σπουδές,  συμπεριλάβουμε ιδιωτικές δαπάνες για ιδιωτικά σχολεία, ιδιωτικά ΙΕΚ, σπουδές σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, φροντιστήρια ξένων γλωσσών, φροντιστήρια μέσης και στοιχειώδους (ναι, υπάρχουν και τέτοια) εκπαίδευσης, ιδιαίτερα μαθήματα (μαύρα λεφτά), γκρουπάδικα (μαύρα λεφτά), γραφεία συγγραφής εργασιών πάσης φύσεως για ρέμπελους ή ηλίθιους φοιτητές (μαύρα λεφτά), η Ελλάδα αναδεικνύεται σε πρωταθλήτρια της εκπαίδευσης. Ποιας εκπαίδευσης, όμως;

Όλα αυτά δεν πρέπει, βέβαια, να μας κάνουν να μιλάμε για ελληνική ιδιομορφία. Είναι ή, μάλλον, ήταν η ελληνική εκδοχή ενός ευρωπαϊκού συστήματος εκπαίδευσης που εξυπηρετεί την αναπαραγωγή της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Στην Ελλάδα όλο το πανηγύρι στήθηκε με την απαξίωση του δημόσιου σχολείου και με ένα παρασύστημα παιδείας να παράγει το τίποτα, στην κυριολεξία. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι στο φροντιστήριο που πήγαινα πάνω από τους μισούς μαθητές ήθελαν να περάσουν στη Φιλοσοφική, για να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές που θα θέλανε να περάσουν στη Φιλοσοφική, για να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα. Στην Ευρώπη, πάλι για το τίποτα προορίζονταν και προορίζονται μάζες μαθητών, αξιολογούμενοι και κατηγοριοποιούμενοι από το Δημοτικό, ενίοτε, σύμφωνα με τις νόρμες που ορίζουν τη μέγιστη απόδοση (βλ. παραγωγικότητα).

Τελικά, δεν είμαστε και τόσο ιδιόμορφοι. Σήμερα, μάλιστα, ζούμε ιστορικές στιγμές. Ήρθε η ώρα να γίνουμε πιο Ευρώπη. Ο ΦΠΑ, για παράδειγμα, στην ιδιωτική εκπαίδευση, που δήθεν απορρίπτει η Κομισιόν, κατά πάσα πιθανότητα, θα επιβληθεί. Όχι γιατί είμαστε μια ιδιόμορφη περίπτωση ή για να πάψουμε να είμαστε μια ιδιόμορφη περίπτωση. Απλά, πρέπει να συνεχίσουμε να ανήκουμε στην ευρωπαϊκή ιδιομορφία. Απλά, και οι ιδιομορφίες αναδιαμορφώνονται.


Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Σήμερα στη Βουλή είχαμε έντονο επεισόδιο με τον βουλευτή της ναζιστικής οργάνωσης "Χρυσή Αυγή" Λαγό να επιτίθεται στους βουλευτές του ΚΚΕ. Πολύς λόγος έγινε για το πόσο τραμπούκικα φέρθηκε, πόσο χυδαία ούρλιαζαν οι υπόλοιποι φασίστες βουλευτές και γενικά για την άθλια, αλήτικη εικόνα που εμφάνισαν για άλλη μια φορά.
Προσωπικά, εστίασα σε κάτι διαφορετικό, αφού τα παραπάνω είναι απολύτως αναμενόμενα και απευθύνονται στους πιο ηλίθιους από τους συμπολίτες μας, αυτούς που πιστεύουν ότι οι χρυσαυγίτες θα ξεβρωμίσουν τον τόπο επιτιθέμενοι στους κομμουνιστές και τους μετανάστες. Παρατήρησα, λοιπόν, ότι ο Λαγός αναφέρθηκε στην ολιγόμηνη φυλάκισή του, σε συνθήκες ξενοδοχείου, στην πριβέ πτέρυγα που φιλοξενούνταν οι χρυσαυγίτες συλληφθέντες στον Κορυδαλλό. Θυμήθηκα ότι παρόμοιες εκρήξεις αυτοαναφορικού ηρωισμού έχω δει και από άλλους χρυσαυγίτες μέσα στο κοινοβούλιο. Θυμάμαι όμως και κάτι άλλο.

Θυμάμαι τους μισούς (και βάλε) βουλευτές του ΚΚΕ, μεταπολιτευτικά, που στην καλύτερη είχαν βασανιστεί στα κρατητήρια της ΕΣΑ, ενώ, στη χειρότερη, είχαν περάσει τη μισή ζωή τους στην εξορία ή στη φυλακή. Ποτέ δεν απηύθυναν το λόγο στους αστούς αντιπάλους τους προτάσσοντας αυτά τα ακραία προσωπικά βιώματα. Πολύ απλά θεωρούσαν απολύτως φυσιολογικό ο ταξικός εχθρός να μετέλθει και τέτοια μέσα για να επικρατήσει. 

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που κάνει τους ναζί ελληνικής κοπής να λένε και να ξαναλένε από το βήμα της Βουλής για τη φυλάκισή τους; Η βλακεία τους, θα μπορούσε να πει κάποιος. Όχι, κύριοι. Είναι το παράπονο. Το παράπονο αυτού που έφαγε μια καρπαζιά από τους κολλητούς του. Αυτό βγαίνει, όταν κουνάει σαν μουρλός τα χέρια του και λέει γαι τη φυλακή ο Λαγός. Είναι αδικημένος ο άνθρωπος. Σχεδόν προδομένος.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2015

Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΥΠΟΓΡΑΦΗ



Μπούκαρε από την εξώπορτα λαχανιασμένος. Χαλάρωσε τη γραβάτα και η τσιρίδα έσκισε ολόκληρο το σπίτι.

- Ευγενία, Ευγενίααα!
- Τι είναι Μπουμπούκο μου;
- Χαχα! Ακόμα το θυμάσαι, ε;
- Με αυτό το όνομα κάναμε όνομα, αγάπη μου.
- Μααατςςς!!!
- Σλουουρπ!!!

Το παθιασμένο και εντυπωσιακό ακουστικά γαλλικό φιλί αντήχησε σε όλο το αστικό σαλόνι του ζεύγους Γεωργιάδη - Ευγενίας. Οι δύο μεσήλικες με την εφηβική όψη και καρδιά ξεκόλλησαν με δυσκολία τα χείλη τους. Τα χείλη του Άδωνη άρχισαν να κελαηδάνε.

- Τα κατάφερα. Τους έκανα όλους να ασχολούνται με την υποψηφιότητά μου, προσποιούμενος τον άνθρωπο της τελευταίας στιγμής.
- Μα, καλά, είναι κανείς τόσο ηλίθιος που πίστεψε ότι βρήκες την πεντηκοστή υπογραφή στο παρά πέντε;
- Πόσο παιδί είσαι.
- Αγάπη μου.
- Λατρεία μου.

Τα φώτα χαμήλωσαν και το Νάιτς ιν Γουάιτ Σάτεν άρχισε να παίζει, ενώ οι Γεωργιάδηδες χόρευαν το μπλουζ σαν να μην υπήρχε αύριο, σαν να ήταν στο πάρτι της Γ' Γυμνασίου, στα χρόνια του Ανδρέα, του σοσιαλιστή. Για πάντα μαζί.