Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ

Η αθωωτική δικαστική απόφαση για δύο εκ των κατηγορουμένων και η (ελαφρώς) καταδικαστική για τους άλλους δύο της "υπόθεσης Μανωλάδα"  προκάλεσε σάλο. Γυρίζοντας από τις διακοπές μας κάποιοι εξ ημών ή ετοιμάζοντας τις βαλίτσες για τα νησιά κάποιοι άλλοι ή βολτάροντας άφραγκοι στην πόλη, οι περισσότεροι, μάθαμε ότι στην Ελλάδα οι πυροβολισμοί από πολίτες δε τους οδηγούν στη φυλακή, ενώ το αφεντικό σου δεν έχει καμία ευθύνη για το ότι εσύ "αμύνεσαι", πυροβολώντας κατά εργατών που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους.

Κακώς έχει ξεσηκωθεί αυτός ο σάλος. Σε μια χώρα που οι εργάτες γης κοιμούνται ουσιαστικά στο ύπαιθρο, εξυπηρετούν τις σωματικές τους ανάγκες στο ύπαιθρο και, όπως είπε και ο κύριος Στέφανος "Λέγκο" Μάνος είναι ευλογία, καθότι παίρνουν ψίχουλα, δε συνδικαλίζονται και δεν απεργούν, οι μόνοι συνεπείς, ντόμπροι, ρε παιδί μου, οπαδοί της "κοινής λογικής" είναι ο Άδωνις, οι χρυσαυγίτες και οι αδέκαστοι έλληνες δικαστές (και οι ένορκοι, βεβαίως, μην τους ξεχνάμε) που βγάζουν παρόμοιες αποφάσεις.

Όταν είσαι κεντροαριστεροφιλελευθεροκοινολογικάκιας και προβληματίζεσαι με τέτοιες αποφάσεις, θυμίζεις τους περίφημους Πολ που εν μέσω χούντας, τραγουδούσαν για τον άνθρωπο που έπρεπε να αγαπήσει (γαμήσει) και να μην πολεμάει, διότι είναι κακό πράμα ο πόλεμος. Δίδαξε ήθος, ρε Άδωνη, γαμώ το στανιό μου.


Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ


Στη Σοβιετική Ένωση, όποιος άδικα ή δίκαια κρινόταν ένοχος για υπονόμευση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με συγκεκριμένες πράξεις (π.χ. σαμποτάζ) πιθανόν να στελνόταν σε γκούλαγκ, όπου διαβιούσε κάτω από ακραία, πολλές φορές, αντίξοες συνθήκες που έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή του. Στην Ελλάδα σήμερα, όποιος με συγκεκριμένες πράξεις (π.χ. συμμετοχή σε απεργία) κριθεί δίκαια ή άδικα ότι υπονομεύει την οικοδόμηση της Ελεύθερης Οικονομίας σίγουρα απολύεται, χάνει το υποθηκευμένο σπίτι του και αναγκάζεται να ζήσει σε ακραία, πολλές φορές, αντίξοες συνθήκες που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή του.

Η βασική διαφορά, βεβαια, βρίσκεται στο ότι τότε, εκεί υπήρχε ένα όραμα να υπερασπιστεί ένας Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι. Σήμερα, εδώ υπάρχει μία Ελεύθερη Αγορά να υπερασπιστεί ένας Κωνσταντίνος Μπογδάνος. Οι ποιητές σήμερα είναι στην τηλεόραση. Ελεύθερος Κόσμος.

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

ΜΕ ΓΚΡΙΖΟΥΣ ΚΡΟΤΑΦΟΥΣ ΚΑΙ ΘΕΛΗΜΑΤΙΚΟ ΣΑΓΟΝΙ


Δεν έχει περάσει ούτε μια εβδομάδα από την επίθεση κάποιων αλητών, που δήλωσαν προσβεβλημένοι αριστεροί, στον καθηγητή Μαραντζίδη. Ο Μαραντζίδης μαζί με τον έτερο καθηγητή (του Γέηλ, παρακαλώ) Καλύβα είναι από αυτούς που κατά δήλωσή τους απομυθοποίησαν την Αριστερά της δεκαετίας του ΄40, "αποδεικνύοντας", οπως διατείνονται, μάλλον αυτάρεσκα και ελαφρώς κωμικά για ιστορικοί, πόσο εγκληματική και βίαιη ήταν η δράση της, τόσο στην Κατοχή όσο και στον Εμφύλιο που ακολούθησε.

Η περίπτωσή τους δεν είναι, βέβαια, κάτι το πρωτοφανές, αν σκεφτούμε ότι ο κάθε σοβαρός ή καραγκιόζης ιστοριογράφος έχει κάνει επάγγελμα τα τελευταία είκοσι χρόνια την "απόδειξη¨της εγκληματικής φύσης του κομμουνισμού. Όλα αυτά τα επιστημονικά ή επιστημονικοφανή πονήματα, βέβαια, δεν έπεσαν από τον ουρανό μετά το ΄90. Από το μεσοπόλεμο και με μεγαλύτερη ένταση στον Ψυχρό Πόλεμο η δυτική ιστοριογραφία είχε κατατάξει τους μπολσεβίκους, τον Λένιν, τον Στάλιν και το "Σιδηρούν Παραπέτασμα" στην κατηγορία "Ολοκληρωτισμός-Βία-Εχθροί της Ελευθερίας".

Είπαμε, όμως· υπάρχουν οι σοβαροί αντικομμουνιστές (π.χ. Μαζάουερ) και οι Καλύβες. Ο Στάθης, λοιπόν, ορμώμενος από τους τραμπουκισμούς κατά του Μαραντζίδη, έγραψε το σύνηθες άρθρο στην "Καθημερινή" κατά της κυρίαρχης αριστερής κουλτούρας, την οποία αυτός και ο φίλος του αποδόμησαν, δείχνοντας στον κόσμο τι κουμάσια ήταν οι αριστεροί που όλοι τους είχαν για ήρωες. Τόσο έτσουξε, λέει ο Καλύβας, αυτή η "απόδειξη" του πόσο μύθος ήταν ο αριστερός μύθος που πέφτουν σφαλιάρες από τους αριστερούς, καθώς δεν αντέχουν την ιστορική "αλήθεια" του ήρωα Μαραντζίδη, που ζει "στο στόμα του λύκου", εννοώντας τις καφετέριες της Αριστοτέλους.

Το άρθρο, βέβαια, βρίθει γενικεύσεων και αποφθεγμάτων, κάνοντας κάθε καλοπροαίρετο αστό να αναρωτιέται πώς διατηρεί το Γέηλ τη φήμη του με τέτοιους φανατικούς δασκάλους στις τάξεις του. Αυτό όμως που προκαλεί εντύπωση είναι η συγκλονιστική διαπίστωση του Καλύβα ότι οι αντίπαλοι των κομμουνιστών στην Κατοχή και τον Εμφύλιο (οι ταγματασφαλίτες και οι χίτες, δηλαδή) είναι καλύτεροι, τελικά, διότι, ναι μεν ήταν κι αυτοί βίαιοι, αλλά, τουλάχιστον, είχαν την παρρησία να το παραδεχτούν και δεν παρίσταναν τα θύματα και τους οσιομάρτυρες. Λεβέντες, να πούμε.

Πέρα από το προφανές της αναλήθειας αυτής της διαπίστωσης, με συναρπάζει η αντίληψη του Καλύβα για την Ιστορία. Ο ντόμπρος, ο περήφανος, ο ύπουλος, ο πονηρός. Ο Καλύβας είναι κάτι χειρότερο από κρυφός φίλος των Ταγμάτων Ασφαλείας. Είναι φανερά φανατικός των Άρλεκιν.

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ



Βγήκε ο Μπουμπούκος σήμερα και, μεταξύ άλλων, επανέλαβε το μοτό περί άνισης μεταχείρισης των απολυμένων του ιδιωτικού τομέα σε σχέση με τις καθαρίστριες που σούταρε η κυβέρνηση από το Υπουργείο Οικονομικών. Γιατί να κάνουμε θέμα τις καθαρίστριες, είπε, ενώ καθημερινά απολύονται με τη σέσουλα εργαζόμενοι από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις;

Ο εθνικός μας φιλόλογος-ιστορικός-σελέμπριτυ-υπουργός-σύζυγος Μανωλίδου ήταν απόλυτα ειλικρινής. Η μοίρα των εργαζόμενων, ιδιωτικών και δημοσίων, είναι η απόλυση, οι μειώσεις των αποδοχών τους, η εντατικοποίηση της εργασίας τους, η μετατροπή τους σε αναλώσιμο υλικό για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας.

Σήμερα, επίσης, κρώζουν όλη μέρα τα βλαμμένα του ΣΚΑΪ για το αναπόφευκτο της ιδιωτικοποίησης, τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ, το πόσο καλός είναι ο ΟΤΕ από τότε που ιδιωτικοποιήθηκε και λοιπά και λοιπά. Να πούμε, βεβαίως, ότι ένας νέος εργαζόμενος στον ΟΤΕ-Ντόιτσε Τέλεκομ παίρνει 500-600 ευρώ και δουλεύει τρελές υπερωρίες, απλήρωτες, βέβαια.  Το τελευταίο, εννοείται, το κάνουνε γαργάρα, και μας ζαλίζουν με την ωφέλεια που προέκυψε για τον καταναλωτή με τον ανταγωνισμό στις τηλεπικοινωνίες. 

Ποιος είναι ο καταναλωτής; Ο εργαζόμενος των 480 ευρώ στον ΟΤΕ, αύριο στη ΔΕΗ, χτες και σήμερα και αύριο σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Καταναλωτής, δημόσιος υπάλληλος, εργάτης σε πολυεθνική, νέος εργαζόμενος, συνταξιούχος. Όλοι έχουν μία ταυτότητα που τους απονέμει ο κάθε παπαγάλος στο δελτίο των 8. Σκλάβο της μισθωτής εργασίας και του καπιταλισμού δε θα τον πουν όμως ποτέ. Άνοιξε κάνα βιβλίο, φίλε, μήπως μάθεις τ΄ όνομά σου.