Σάββατο 30 Απριλίου 2011

ΚΟΛΛΗΜΑΤΑ

Χαρακτηριστικό των ηλιθίων είναι η αναγωγή της αντίληψης που έχουν για την πραγματικότητα σε μοναδική αλήθεια, σε αδιαπραγμάτευτη μοναδικότητα, επί της ουσίας όμως, σε απόλυτη μονομανία και βλακώδη εμμονή. Ας δούμε μερικά παραδείγματα.

"Όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτόν τον κόσμο είναι μέλη μίας λέσχης που δεν έχουν τίποτ' άλλο στο κεφάλι τους από το να πίνουν το γλυκό χυμό της εξουσίας".
Τα 'χουμε ξαναπεί για τους εθνοαριστερούς, μη γινόμαστε κουραστικοί. Απ' όλους αυτούς μόνο ένας είναι και γαμώ τα παιδιά, ακριβώς επειδή μάλλον το παίζει, παρά είναι μονομανής. Ο Λιακόπουλος. Χαρίζει γέλιο, ενώ  ο ίδιος, υποθέτω, κονομάει χοντρά με τους τόνους χαρτιού που πουλάει. Δύο σε ένα.

"Όλοι είναι ηλίθιοι, αναίσθητοι, κακοί γενικώς, κι εγώ είμαι μονίμως το θύμα, ο ριγμένος, ο προδομένος".
Χαρακτηριστική περίπτωση μονομανούς που δε βλέπει πέρα από τη μύτη του. Κατά βάση έχει κολλήσει στην παιδική, άντε στην πρώιμη εφηβική ηλικία, όχι όμως σε ό,τι αφορά το "όσα πάνε κι όσα έρθουν" (αυτό είναι ευλογημένo κατάλοιπo), αλλά την τσογλανιά του εγωκεντρισμού και το άγχος της ανασφάλειας.

"Ο Παναθηναϊκός είναι πάνω απ' όλα"
Καλά, εδώ τα σχόλια περιττεύουν.

"Ο ιμπεριαλισμός, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και οι υπηρέτες τους είναι ο μόνος εχθρός". Σωστό, αν έλειπε το "ο μόνος". Προφανώς για τα παιδιά του Περισσού η αναξιοκρατία, η αμορφωσιά, η απατεωνιά, η απουσία κοινωνικής (και φορολογικής) συνείδησης είναι ψιλά γράμματα. Όταν όμως τους μουτζώνουν ως υποστηρικτές των χρυσοκάνθαρων της ΔΕΗ και του ΟΛΠ, ας μην απορούν.

"Ποιος Τρίτος Κόσμος, ποιοι φτωχοί; Να δουλέψουν και να μας φτάσουν". Όπως σας το λέω μου το είχε πει Ολλανδός πριν μερικά χρόνια. Γνήσιο τέκνο του φιλελευθερισμού.

Πού θέλω να καταλήξω; Πολύ απλά ότι δεν μπορούμε ποτέ να καταλήγουμε σε οριστικά συμπεράσματα. Το μέτρο της ευφυϊας  είναι αμφιλεγόμενο ζήτημα. Για μένα ένα είναι το κριτήριο. Η ικανότητα στοιχειώδους αποστασιοποίησης, η υπέρβαση του μικρόκοσμου των βεβαιοτήτων μας. Ειδικά για κάποιον που αμφισβητεί το "σύστημα" θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο. Δυστυχώς δεν είναι.

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ

Τι εστί φιλελευθερισμός; Ταυτίζεται με την επέλαση της "ελεύθερης οικονομίας" και έχει ως γαρνιτούρα τη ρητορική περί  ατομικών δικαιωμάτων, ανεκτικότητας κ.ο.κ.; Μπορεί να υπάρξει σύμπτωση φιλελεύθερου και αριστερού λόγου, στο βαθμό που η μαρξιστική αριστερά (ναι, υπάρχει ακόμη) βδελύσσεται την απορρύθμιση της οικονομίας ή μήπως υπάρχουν και φιλελεύθεροι που δεν περιλαμβάνουν την οικονομία στα πεδία της ελεύθερης ατομικής δράσης;
Απάντηση: Το παν (περίπου) βρίσκεται στην οικονομία και τον τρόπο θέασής της. Στο βαθμό που απορρίπτεται ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους (έστω και του αστικού) ο φιλελευθερισμός μετατρέπεται σε μία καρικατούρα του εαυτού του. Νόμος της ζούγκλας στην οικονομική δραστηριότητα σημαίνει αποδοχή της "συγκυριακής" εκμετάλλευσης του εργαζόμενου, προκειμένου να διασφαλισθεί σε βάθος χρόνου η οικονομική ανάπτυξη, που θα φέρει ευημερία για όλους (ή τέλος πάντων, τους περισσότερους). Την τεκμηριώνουν μάλιστα  την άποψή τους οι φιλελεύθεροι (πολλοί εκ των οποίων είναι, ήταν ή δηλώνουν ότι ήταν αριστεροί - υπαρχουν κι άλλες παραλλαγές) με το αμάχητο δεδομένο - εξίσωση. Ελεύθερη οικονομία στη "Δύση" και στις τίγρεις - δράκοντες της Άπω Ανατολής = ανάπτυξη, βελτίωση συνθηκών ζωής, υποδομών κ.λπ., ενώ η δημοκρατία, η ελευθερία εμπεδώνονται έστω και με εμπόδια.
Ομολογουμένως πολύ αφαιρετικό το παραπάνω σχήμα. Κατ' αρχάς παραβλέπουν οι υποστηρικτές του ότι η λεγόμενη "Δύση" στήριξε την ευημερία του συνόλου σχεδόν της μεταπολεμικής κοινωνίας της στην εκμετάλλευση, ακόμη και στο δεύτερο ήμισυ του 20ου αιώνα, του Τρίτου Κόσμου. Και γιατί το λες αυτό θα ρωτούσε κάποιος; Ακόμη και οι Αφρικανοί ή οι Λατινοεμερικάνοι και οι Ασιάτες ζουν καλύτερα σε σχέση με την προ αιώνος κατάσταση. Σοβαρά; Τι μου λέτε; Με την αύξηση του παραγόμενου πλούτου, με τις απεριόριστες δυνατότητες για παραγωγή ειδών διατροφής, με την έκρηξη της τεχνολογίας, μπορούμε να υπερηφανευόμαστε ότι δεν πεθαίνουν πλέον καθημερινά κατά δεκάδες χιλιάδες στον Τρίτο Κόσμο από πείνα και επιδημίες, αλλά μόνο κατά χιλιάδες. Είναι πολύ ωραίο επίσης να μιλάμε για de facto υπέρβαση του μαρξισμού, αφού πλέον "προλετάριοι δεν υπαρχουν". Προφανώς όσοι δουλεύουν στα εργοστάσια κάτεργα της Κίνας, τουυ Μπαγκλαντες, του Πακιστάν και της Ινδίας δραπετεύουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στην Ευρώπη και την Αυστραλία, γιατί δεν αντέχουν άλλη ευημερία και έκρηξη της οικονομίας.
Ωραία όλα αυτά, ανταπαντούν οι ανήσυχοι φιλελεύθεροι, αριστερίζοντες και μη, αλλά ας αποδεχθούμε την πραγματικότητα. Η περίπτωση της Ε.Σ.Σ.Δ., της Κίνας, ακόμη και της Κούβας, απέδειξε ότι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της οικονομίας συνοδεύτηκε από ανάλογο εκβαρβαρισμό της κρατικής πολιτικής, έναν "ολοκληρωτισμό", παρόμοιο με τον ναζισμό και φασισμό, άσε που οδήγησε σε οικονομική καταστροφή. Ο φιλελευθερισμός, ο καπιταλισμός και τα συμπαρομαρτούντα είναι ενίοτε ψιλοβάρβαρος, όμως είναι το καλύτερο που μπορούμε να έχουμε, οπότε, σκάσε και κολύμπα. 
Ευλογοφανή, καθόλου ακλόνητα όμως επιχειρήματα. Αυτό περί οικονομικής καταστροφής και αναποτελεσματικότητας των παραγωγικών δομών, κατ' αρχάς, είναι πολύ σχετικό, αν σκεφτούμε την ιστορική αφετηρία και την κατάληξη της περιοχής που ονομαζόταν Σοβιετική Ένωση. Όσο αφορά  όμως τον αστυνομικό χαρακτήρα του κράτους, ποιος μπορεί να αντίπει κάτι, όταν κάτι φάτσες τύπου Τσαουσέσκου ονομάζονταν κομμουνιστές ή όταν το ΚΚΣΕ είχε μετατραπεί ήδη από την εποχή Στάλιν σε θερμοκήπιο που κυοφορούσε την αστική τάξη, που τόσο βίαια και μαφιόζικα αναδύθηκε μετά το '90; Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τη βάρβαρη πρακτική των εσωκομματικών εκκαθαρίσεων, που τόσο βαθιά τραυμάτισε και τους Έλληνες κομμουνιστές; 
Κανείς δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια του σε αυτές τις αλήθειες. Ταυτόχρονα όμως, αυτές οι αλήθειες αποδεικνύουν το προφανές. Λαϊκό κράτος με έναν λαό να περιμένει σωτηρία από πάνω είναι βέβαιο ότι θα μετατραπεί σε λαϊκιστικό ολοκληρωτισμό. Ας θυμηθούμε τη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Ρόζα Λούξεμπουργκ: μαρξισμός με καρδιά και πάθος. Α, ρε Ρόζα, η αντίφαση. Πάντα η αντίφαση.

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΟΥΝΤΑΙ



Μπαράζ αποκαλύψεων για το πόσο παράνομα και προκλητικά τα έπιαναν οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, μετά από τον καταιγισμό αποκαλύψεων για τα απίστευτα επιδόματα στις ΔΕΚΟ, του οποίου προηγήθηκαν οι γνωστές δηλώσεις περί κοπριτών - δημοσίων υπαλλήλων, αφού βέβαια είχαμε μάθει για τις χρυσές αμοιβές και τα προνόμια των υπαλλήλων - κολαούζων της Βουλής.
Άφθονα πυρομαχικά λοιπόν για το βαρύ πυροβολικό του βλαχοφιλελευθερισμού. Κατά ριπάς βολές κατά του σπάταλου κράτους και υπέρ της ιδιωτικοποίησης ακόμη και του αέρα που αναπνέουμε, για να μη μολύνεται άλλο από τα χνώτα των λαμόγιων του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού.
Είναι τόσο κακοστημένο το σκηνικό της σχετικής καμπάνιας, που θα ήταν ανάξιο σχολιασμού, αν δε μας αφορούσε τόσο άμεσα και οδυνηρά. Όσοι χτυπιούνται για τους "απατεώνες" και τους απατεώνες του δημοσίου και των δεινών, ευρύτερα, που σωρεύει ο "κρατισμός" παραβλέπουν ότι στην Ελλάδα δεν υπήρξε βέβαια ορθόδοξα και ορθολογικά δομημένος καπιταλισμός ούτε όμως και κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία σοβιετικού τύπου. Καραγκιόζ μπερντέ και στην οικονομία, οπότε κάθε μοντέλο ανάλυσης που υπακούει στα πρότυπα της "φιλελεύθερης" ή "σοσιαλιστικής" προσέγγισης οικονομικών ζητημάτων μόνο ως άσκηση επί χάρτου χωρίς ρεαλιστική ανταπόκριση μπορεί να εκληφθεί.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Υπάρχει εν εξελίξει σχέδιο υφαρπαγής, μην πω και αρπαγής στην ψύχρα, και των σώβρακων των εργαζόμενων. Κάθε φωνή για συλλογικές συμβάσεις, εργασιακά δικαιώματα, μισθολογική προστασία, συλλογικές διεκδικήσεις ενοχοποιείται ως ταυτιζόμενη με τους ρεμπεσκέδες που έκαναν ταξίδια αναψυχής με τα "λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου". Τέτοιο ενδιαφέρον για τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου είναι πραγματικά συγκινητικό, αλλά και ύποπτο, αν σκεφτούμε ότι όσοι το εκφράζουν δε δείχνουν ανάλογο ενδιαφέρον για τη σύλληψη της μυθώδους φορολογητέας ύλης που και σήμερα ακόμα αναπαύεται στο Ντελαγουέαρ και σε λοιπούς φορολογικούς παραδείσους ανά τον κόσμο.
Εννοείται βέβαια, ότι θεωρώ μεγάλη ξεφτίλα τόσο τις προνομιακές αμοιβές των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ όσο και τη λογική του βολέματος που ανέπτυξαν  κατά τον κομματικό (για πολλούς) διορισμό τους και στη συνέχεια κατά την παρουσία τους εκεί ως εργαζόμενοι. Τώρα βέβαια πληρώνουν τα επίχειρα, καθώς ο κόσμος τους μουτζώνει. Ο ίδιος κόσμος όμως, πρέπει να θυμάται ότι δεν είναι αυτοί η βασική αιτία της δικής του αβεβαιότητας για το μέλλον. Όταν δε θα μπορεί να πληρώσει το ρεύμα, η ιστορία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, θα μοιάζει σαν παραμύθι, εξαιρετικά βαρετό μάλιστα.

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Debtocracy No2




Έγραψε χτες ο Πάσχος Μανδραβέλης ένα από τα γνωστά φιλελεύθερα πονήματά του, αφιερωμένο στο θάψιμο του Debtocracy, εστιάζοντας κυρίως στη μονόπλευρη και εν πολλοίς υπεραπλουστευτική προσέγγιση, καθώς και στο στρατευμένο χαρακτήρα του ντοκυμαντέρ. Ως προς το πρώτο συμφωνώ, ως προς το δεύτερο όχι, θεωρώντας θεμιτή τη στράτευση δημοσιογράφων, καλλιτεχνών, πνευματικών ανθρώπων και πάει λέγοντας. Ούτε βέβαια εξισώνω Χίτλερ και Στάλιν και αντίστοιχα Αϊζενστάιν και Ρίφτεσνταλ, όπως ο Μανδραβέλης. Σημασία έχει για ποιον λόγο στρατεύεσαι και κυρίως το πώς. Είναι η στράτευσή σου προϊόν της επιθυμίας σου να αναδειχθείς ως προπαγανδιστής ή αποτελεί απόρροια της προσωπικής σου αντίληψης για το σωστό και το λάθος; Τέλος πάντων, δεν είναι η αποσαφήνιση της έννοιας της στράτευσης το κίνητρό μου για το παρόν. Άλλο με τσίτωσε.
Ο Μανδραβέλης επιτίθεται στο Debtocracy από τη γνωστή και εξοργιστική, για μένα, φιλελεύθερη σκοπιά του. Τι να κάνουμε; Ο καθένας με τα κολλήματά του. Αντί όμως ο συνήγορος του γουάου ντοκυμαντέρ, Πιτσιρίκος, να βάλει εναντίον της κριτικής αυτής, η οποία σημειωτέον εστιάζει περισσότερο σε γεγονότα και όχι σε προσωπκές απόψεις, ξεπετάει την απάντηση στα επιχειρήματα και τα τεκμήρια του Πάσχου με μία παραπομπή σε λινκ (όπου προφανώς έχουν απαντηθεί εκ των προτέρων - σαν να λέμε λινκ διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν) και επιτίθεται ευθέως κατά των ύποπτων κινήτρων και της προσωπικότητας του αρθρογράφου της Καθημερινής. Για να μην πολυλογώ, αν δείτε εδώ, θα καταλάβετε ότι ο Νίκος Φώσκολος των blogs έμμεσα και άμεσα κατηγορεί τον Μανδραβέλη ως λακέ των αφεντικών, που γράφει με βάση τα συμφέροντα του Αλαφούζου, προφανώς, και σαν κερασάκι αναφέρεται στην αδιαφορία του μπροστά σε καραμπινάτη διαστρέβλωση της αλήθειας από την Καθημερινή, η οποία αποκαλύφθηκε από τεχνικό λάθος.
Κατ'αρχάς,  ο Μανδραβέλης δουλεύει για τ' "αφεντικά", εκφράζοντας πολλές φορές απόψεις που ταυτίζονται με τους "καπιταλιστές", χωρίς αυτό να αντιφάσκει με τα πιστεύω του. Φιλελεύθερος είναι ο άνθρωπος. Ο Πιτσιρίκος είναι ένα θέμα πώς πέρασε έστω και για λίγο από το συγκρότημα Αλαφούζου, αφού έχεi την άποψη που έχει για τον ειδεχθή καπιταλισμό. Μάλον ήθελε να τον γνωρίσει από μέσα και να δοκιμαστεί όπως ο Jesus στην έρημο. Jesus Christ!
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι, ενώ δούλευε σε Αλαφούζο και Τσαγκαρουσιάνο, είχε προαναγγείλει αποχώρηση από τα blog, για να αφοσιωθεί στην όποια καριέρα του (;). 
Όσο για τη σιωπή του Μανδραβέλη στο περιστατικό της κατά λάθος αποκάλυψης της διαπλεκόμενης δημοσιογραφίας, γιατί δεν απευθύνει αντίστοιχο ερώτημα και στον λάτρη της αλήθειας Χατζηστεφάνου; Από τον ίδιο εργοδότη δεν πληρώνονταν. Πώς ανεχόταν ο Άρης να παίρνει τα βρόμικα λεφτά πριν απολυθεί; Στο φινάλε, όσοι δεν είμαστε στον κόσμο μας, ξέρουμε ότι σε κάθε επαγελματικό χώρο αναγκάζεσαι να κάνεις μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Είναι αυτό κριτήριο, για να αποτιμούμε την ειλικρίνεια και την ηθική ακεραιότητα ανθρώπων σαν τον Μανδραβέλη, που μπορώ να τον χαρακτηρίσω ιδεολογικά απαράδεκτο, αλλά μου δίνει την εντύπωση ενός ακέραιου και τελικά σεμνού ανθρώπου. Σεμνού ανθρώπου. Ακούς Πιτσιρίκε;

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Α, ΡΕ ΜΠΑΜΠΗ


Ο πρωθυπουργός μας είναι ευγενής κι ευαίσθητος, ως εκ τούτου μας είπε ότι θα ιδιωτικοποιηθεί το ελληνικό σύμπαν, αλλά θα μας πει το πώς μετά το Πάσχα.
Μετά από ένα χρόνο μνημόνιο, με τον Μπάμπη να ξεροσταλιάζει κάθε βράδυ δίπλα στη γαλανομάτα, περιμένοντας να ανάψει το θατσερικό φως, ήγγικεν επιτέλους η στιγμή της δικαίωσης. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι θα υλοποιηθεί το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και ας υποθέσουμε ότι θα βρεθούν αγοραστές σε εξευτελιστικές, έστω, τιμές. Τι σημαίνει αυτό; Θα μπουν μπρος οι μηχανές της οικονομίας; Θα αυξηθεί η παραγωγικότητα; Θα έχουμε επιτέλους μια "κανονική" οικονομία. Ναι αμέ. Ας αφήσω στην άκρη την άποψή μου για την "ελεύθερη" οικονομία γενικώς και ας δούμε την ελληνική περίπτωση ειδικώς. Ποια ιδιωτική οικονομία θα αναπτυχθεί; Με ποιους;
Με τους Έλληνες επιχειρηματίες να λειτουργούν σαν μπακάληδες του προπερασμένου αιώνα, αξιοποιώντας το υπερκέρδος τους για να αγοράζουν μεζονέτες και να στήνουν κόλπα για ξέπλυμα του αφορολόγητου χρήματος; Αυτοί δεν είναι καπιταλιστές. Γερολαδάδες με Καγιέν είναι.
Με τις ξένες εταιρείες να επενδύουν με λογική καταδρομέα, τα βουτάμε και φεύγουμε; Αυτοί δεν είναι ξένοι επενδυτές, είναι εκφραστές του ρητού "Μάθανε ότι ιδιωτικοποιούμαστε, πλακώσανε κι οι Μίζενς".
Με το πολιτικό προσωπικό του "κρατισμού" να υποδύεται τώρα τους ιέρακες του φιλελευθερισμού με στυλ ελληνικό; Γεια σου ρε Αννούλα σοσιαλίστρια.

Η αποψή μου: Οι παθογένειες του ελληνικού δημόσιου τομέα προβάλλονται πολλαπλασιαστικά στον ιδιωτικό. Η μόνη διαφορά είναι ότι στο δημόσιο όλο το σκηνικό στηνόταν με ξεζούμισμα του εργοδότη (δηλαδή του κράτους) και υπέρ των προνομιούχων εργαζόμενων και των πολιτικών πατρώνων τους, ενώ στον ιδιωτικό τομέα μια ασύδοτη και κοντόφθαλμη εργοδοσία είχε στην πείνα (και στο τρέξιμο) τον εργαζόμενο. Το αποτέλεσμα όμως ήταν το ίδιο. Δημιουργικότητα, πρωτοτυπία, παραγωγικότητα, εντέλει, σε κοινό, χαμηλό, παρανομαστή.  Όσοι ονειρεύονται ανάπτυξη και εξυγίανση με βλαχοθατσερισμό, θα ξυπνήσουν πολύ άσχημα. Αχ, Μπάμπη, τι θα κάνεις τότε, που δε θα 'χεις πια βαρβάρους;

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

MELOCRACY


Μου άρεσε το Debtocracy. Σωστός ρυθμός, ωραία αισθητική, σύντομες αναλύσεις. Το περιτύλιγμα άψογο.
Στα αρνητικά, η απουσία της "επίσημης" άποψης, κάτι που δείχνει ανασφάλεια και αλαζονεία ξερόλα.
Στα τραγελαφικά, η προσπάθεια κάποιων (π.χ. Πιτσιρίκος) να το παρουσιάσουν ως το πλέον αποκαλυπτικό και ρηξικέλευθο ντοκυμαντέρ από κτίσεως κόσμου.
Στα επικίνδυνα, το αναμάσημα της θεωρίας περί τραπεζικών ραδιουργιών, δέσμια των οποίων είναι η υφήλιος και βέβαια η χώρα μας. Δεν πέφτει βέβαια στη λούμπα των εθνοαριστερών, που βλέπουν τον Σόρος να ραδιουργεί με τον ΓΑΠ, για να μας πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα του Ρότσιλντ, όμως δεν παύει να είναι αποπροσανατολιστικό. Αντί να κάνει μια ουσιαστική κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα, απομονώνει μια παράμετρό του, αυτή του χρέους ως παράγωγου του χρηματοπιστωτικού συστήματος, και το ανάγει σε γενεσιουργό αιτία του προβλήματος απαξίωσης μιας σειράς χωρών σε παραγωγικό επίπεδο. Για το Debtocracy (και όχι μόνο) δεν είμαστε αντικείμενα εκμετάλλευσης, αλλά θύματα. Η συνειδητοποίηση της εκμετάλλευσης και του μηχανισμού της φέρνει οργανωμένη και συλλογική δράση ή τέλος πάντων δημιουργεί προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Αντίθετα, η θυματοποίηση, η μελό ανάδειξη του προδομένου λαού, μόνο λαϊκιστικές αντιδράσεις γεννάει και τελικά ανοίγει το δρόμο για το χειρότερο.  O "φωτισμένος" και εξ αυτού οργισμένος τηλεθεατής θα πει στο τέλος "Άει σιχτίρ και οι τράπεζες και οι πουλημένοι πολιτικοί μαζί και το Debtocracy. Περιμένω μια Χρυσή Αυγή να με σώσει". 
Γιατί όμως ο καπιταλισμός ως σύστημα που παράγει τις κρίσεις (και πολλά άλλα) την βγάζει σχετικά καθαρή σε τέτοιου τύπου "αποκαλύψεις"; Οι δημιουργοί του ντοκυμαντέρ αγνοούν τις βασικές αρχές της μαρξιστικής θεωρίας; Όχι βέβαια. Είναι εντεταλμένοι για να δημιουργήσουν συνθήκες οργής και χάους, ανοίγοντας το δρόμο σε ολοκληρωτικές λύσεις; Μπούρδες. Η οργή είναι δεδομένη με αυτά που θα γίνουν.
Πιστεύω ότι η αιτία βρίσκεται αλλού. Όσοι μας διαφωτίζουν νιώθουν ότι δε θα αντέξουμε μαζί με τη φώτιση και το ξεβόλεμα. Ουσιαστικά τι μας λένε; "Καλά ήταν τα πράγματα μέχρι τώρα, από δω και πέρα μας την πέφτουν, οπότε τι καλά που θα ήταν αν γυρίζαμε στην προ του 2009 χρυσή εποχή". Με άλλα λόγια, δεν αναζητούν ένα διαφορετικό μέλλον, αντίθετα μας προβάλλουν τις αναμνήσεις ενός χαμένου παραδείσου και μας μετατρέπουν σιγά σιγά σε νοσταλγούς. Έτσι είναι το μελό. Πονάει μέχρι του σημείου που γουστάρει ο θεατής. 

Όποιος θέλει να δει πώς ερμηνεύεται επί της ουσίας το ζήτημα της οικονομικής κρίσης ας πάει εδώ

Ευχαριστώ τον φίλο Μιχάλη που μου είχε ποστάρει τη συνέντευξη πριν λίγους μήνες.

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

ΑΓΑΠΑΜΕ ΜΙΚΗ Νο2


Χαμός από ψύχραιμα, εκσυγχρονιστικά, φιλελεύθερα (με όλες τις σημασίες) μπλογκ εναντίον της επίσκεψης συμπαράστασης του Μίκη στην Κερατέα. Να συμφωνήσω ότι ο αγώνας της Κερατέας αποτελεί ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα και σίγουρα δεν είναι δεδομένο ότι αποτελεί μορφή λαϊκής αντίδρασης στο διαπλεκόμενο και ανάλγητο κράτος. Θυμηδία επίσης μου προκάλεσε η άφιξη του Μίκη στο μπλόκο, εποχούμενου σε μαύρη "υπουργική" μερτσέντες. Μου θύμισε ελληνική ταινία του '60, όπου η πλούσια φτάνει στη φτωχογειτονιά με την "κούρσα" και την περικυκλώνει η μαρίδα. Από εκεί και πέρα όμως έχω να πω τα εξής.

- Η εμμονή ενός υπερήλικου να συμμετέχει, ακόμη και με τη φυσική παρουσία του, σε μία μαζική λαϊκή διαμαρτυρία, από μόνη της ως γεγονός θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται τουλάχιστον με σεβασμό. Αντίθετα, πολλοί είναι αυτοί που υπερέβησαν την καλώς νοουμένη κριτική και το 'ριξαν στη μικροπρεπή και αναδρομική λιβελογραφία. Ζήτησε λέει εκατομμύρια για την Πολιτιστική Ολυμπιάδα, συμμάχησε με τη "δεξιά" και λοιπές μαλακίες. Κατ´ αρχάς, ακόμη κι αν ζήτησε δισεκατομμύρια, μαγκιά του. Το πρόβλημα βρίσκεται σ' αυτούς που του τα έδωσαν, αν του τα έδωσαν (δεν το γνωρίζω). Για μένα η μουσική του αξίζει πολύ περισσότερα από τα όποια εκατομμύρια, ούτως ή άλλως. Οι κατηγορίες δε για συμμαχία με τη δεξιά προέρχονται από επίσης δεξιούς (τους πασόκους και τους φιλελεύθερους συμμάχους τους), οπότε καθίσταται μάλλον κωμική. Στο φινάλε, ντροπή. Ορθολογισταί άνθρωποι, να επιστρατεύουν πόλεμο λάσπης επιπέδου Αυριανής του '80.

- Είναι λέει και αντισημίτης. Εδώ, όντως o Ψηλός είναι κοντά στο φάουλ με κάτι ακραίες δηλώσεις, όμως υπάρχουν σοβαρά ελαφρυντικά, καθώς όσα έχει διαπράξει το Ισραήλ κατά τα τελευταία 50 και βάλε χρόνια δεν προδιαθέτουν και με τον καλύτερο τρόπο τον κόσμο για τους Εβραίους. 

- Για μένα η πιο σωστή, τεκμηριωμένη και τελικά δίκαιη κριτική για την περίπτωση "Σπίθα" έγινε από έναν τύπο που έχει προκαλέσει αρκετές φορές τα ειρωνικά μου σχόλια. Από το στέλεχος του ΚΚΕ Μαΐλη (δεν θυμάμαι το μικρό του). Στο Ριζοσπάστη έγραψε ένα άρθρο, το οποίο βέβαια βρίθει κουκουεδίστικων τσιτάτων του κερατά, όμως το ρεζουμέ με βρίσκει σύμφωνο: Αποπροσανατολιτική η κίνηση Θεοδωράκη. Εστιάζει σε κακούς τραπεζίτες που συνωμοτούν εναντίον του έθνους, ενώ βέβαια όσα γίνονται με μνημόνια κ.λπ. (όχι μόνο στη χώρα μας) είναι παρεπόμενα των δομικών αναγκών του καπιταλισμού. Ο κουκουές του κερατά όμως, πίσω από την αυστηρή, μέσα στις κομματικές γραμμές κριτική του, βγάζει αγάπη για τον Μίκη. Όσοι του την έπεσαν σε ευτελές στυλάκι βγάζουν ένα άκρως αντιπαθές πρόσωπο.

ΠΑΡΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ, ΡΕ.

Τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων πήραν ανάποδες, επειδή κάποιος δημοσιογράφος έγραψε ότι όταν υπηρετούσε τη θητεία του γνώρισε μόνιμους που τα ξύνανε και καβάτζωναν κρουασάν κ.λπ. για το σπίτι. Έστειλαν μάλιστα (κάποιος σύνδεσμος που άτυπα τους εκπροσωπεί) επιστολή διαμαρτυρίας, απαιτώντας από τον Κ. Ζούλα της "Καθημερινής" να "ανακαλέσει". Από εδώ και πέρα πρέπει να διαμαρτύρονται και να ζητούν ανακλήσεις και οι κάτωθι:

Εκπαιδευτικοί, που κατηγορούνται ως αργόμισθοι και επιπλέον λένε στους μαθητές ότι δεν πρέπει να ζητάνε και πολλά, αφού έτσι κι αλλιώς θα τα μάθουν στα φροντιστήρια ή ακόμη χειρότερα τους υποβάλλουν την ανάγκη να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα με τους ίδιους.
Ταξιτζήδες, που κατηγορούνται ως αγενείς, καθώς βρίζουν τους πελάτες ή μουγκανίζουν απαντώντας στην καλημέρα τους, και ψιλοαπατεώνες που γδύνουν ξένους κυρίως τουρίστες (κατά προτίμηση Γιαπωνέζους).
Δημόσιοι υπάλληλοι, που κατηγορούνται για αναξιοκρατικό διορισμό, ταβανοσκοπισμό και όταν τους δοθεί ευκαιρία για μίζες και λαδώματα γενικώς.
Ελεύθεροι επαγγελματίες, που κατηγορούνται ως αεριτζήδες, υπεραμοιβόμενοι και πρωταθλητές στο σπορ της φοροδιαφυγής.
Γιατροί, που με μία  τρομερή ομερτά καλύπτουν ο ένας τον κώλο του άλλου και επιπλέον βουτάνε φακελάκια, αυτονόητα κι αφορολόγητα.

Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Θεωρώ περιττή τη διευκρίνιση ότι οι μομφές αυτές δεν αφορούν όλους όσους ανήκουν στις παραπάνω επαγγελματικές ομάδες. Είναι όμως κοινός τόπος ότι αφορούν πολύ περισσότερους από μια "ισχνή μειοψηφία". Αντί λοιπόν κάποιοι να ζητούν ανακλήσεις και να φρίττουν επειδή κάποιος είπε αυτό που ο κόσμος το 'χει τούμπανο, καλό θα ήταν να ξεμπροστιάζουν και να κράζουν τους κοπρίτες και τους απατεώνες. Η σιωπή είναι συνενοχή.

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

ΨΟΦΗΣΕ, ΔΕ ΣΟΥ ΤΟ 'ΠΑΝ;


Αν μετά από χρόνια σφαλιάρας και διάψευσης ένας μαρξιστής πολιτικός επέμενε  να υποστηρίζει τις θέσεις για την οικονομία που είχε ο Λένιν ΠΡΙΝ την Οκτωβριανή επανάσταση, θα χαρακτηριζόταν αρτηριοσκληρωτικός και κατά βάση μαλάκας.
 Ένας ρεπουμπλικάνος παπάρας όμως, εν μέσω της χειρότερης οικονομικής κρίσης του σύγχρονου καπιταλισμού, συνεχίζει αβρόχοις ποσί να μας μπουμπουνίζει τις φιλελεύθερες αρλούμπες του περασμένου αιώνα (και του προπροπερασμένου) και να περνιέται ως ρεαλιστής και γουάου. Θαυμάστε βάθος πολιτικής και οικονομικής σκέψης και πείτε μαζί μου ένα δυνατό Άει στο διάλο.

US Congress agrees last-minute budget deal.
Announcing the deal, Mr Boehner, a leading Republican, said: "This has been a lot of discussion and a long fight.
"We fought to keep government spending down because it really will create a better situation for job creators."

ΥΓ. Καλά, ο Ομπάμα έχει γίνει πλέον γραφικός.

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΝΙΑΟΥ ΝΙΑΟΥ.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

- Εκπαιδευτικοί στο εξωτερικό αντιμετωπίζουν πρόβλημα διαβίωσης με συνεχείς καθυστερήσεις στην καταβολή μισθών και τη δραστική περικοπή των αποδοχών τους. Στα Γυμνάσια και τα Λύκεια τελειώνουν τα μαθήματα στις 10 Μαϊου. Λάου λάου το πάνε. Σε λίγα χρόνια θα γίνονται μαθήματα μέχρι τα Χριστούγεννα και σε μια δεκαετία θα κλείσουν τελείως τα Λύκεια ώστε τα φροντιστήρια να παρα-μορφώνουν με τη βούλα του υπουργείου και χωρίς περιορισμούς πλέον τους υποψήφιους φοιτητές (όχι βέβαια μαθητές - μπανάλ ιδιότητα). Θα 'χει να λέει και η Αννούλα (ή η όποια Αννούλα μας εκσυγχρονίζει τότε) ότι έφτιαξε ένα σύστημα ρεαλιστικό και εξοικονόμησε πόρους.

- Τα φανάρια στους δρόμους, οι πινακίδες σήμανσης κ.λπ. βγαίνουν εκτός λειτουργίας και καταστρέφονται χωρίς να υπάρχει παρέμβαση για επιδιόρθωση. Ξεχαρβαλωμένα φανάρια, καμένες λάμπες, πινακίδες που δεν διακρίνεις τι σημαίνουν. Φταίει βέβαια και η μαλακία του Έλληνα που έχει χεσμένο το δημόσιο χώρο, όμως είναι εμφανές ότι έχει αφεθεί η πόλη στην τύχη της. Σε λίγους μήνες θα ρίχνουμε ζαριά για το περνάω δεν περνάω στις διασταυρώσεις.

- Σκουπίδια μαζεύονται, συνήθως, αλλά όχι πάντα. Μια υπολειτουργεί η χωματερή, μια απεργούν οι συμβασιούχοι, μια απολύονται. Τέλος πάντων, την βλέπω τη δουλειά, σε λίγο θα βγει ο Γιωργάκης και θα πει ότι πρέπει εθελοντές από την κοινωνία των πολιτών να αναλάβουν την αποκομιδή (έτσι δεν λέγεται;) των απορριμάτων.

- Γιατροί με σύμβαση Δημοσίου τέρμα. Από εδώ και πέρα θα τα σκας για να τον δεις τον ντόκτορ. Αν δε, έχεις παιδιά και πρέπει να επισκέπτεσαι κάθε χειμώνα τον παιδίατρο από καμιά δεκαριά φορές, τότε ατύχησες. Εθελοντές γιατροί δεν βλέπω να προτείνονται ως λύση, καθώς ακόμη κι ο Γιωργάκης έχει μία στοιχειώδη αντίληψη τι σημαίνει Έλλην γιατρός. Ως παιδί του Internet σίγουρα θα έχει υπόψη του την περίπτωση της Αμαλίας.

- Σύμφωνα με δημοσιογραφικές (και όχι μόνο) πληροφορίες στα υπουργεία επικρατεί μια κατάσταση πλήρους αδράνειας που παραπέμπει σε αναμονή, για ποιο πράγμα δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι

Ε Ρ Χ Ε Τ Α Ι

- Τρομαγμένα βλέμματα, τελευταία σπαράγματα κακίας, ηλίθιες υπεκφυγές, δικαιολογίες της πλάκας, κορύφωση της ξεφτίλας που τόσο υπομονετικά χτιζόταν μια ζωή. Ναι, είναι σίγουρο,

Ε Ρ Χ Ε Τ Α Ι

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

SCOTT COLUMBUS IS DEAD


Ο θρυλικός ντράμερ των Manowar, Scott Columbus, πέθανε προχτές. Το 'χω ξαναπεί, ο θάνατος διάσημων ή ημιδιάσημων δε μου προκαλεί κάποιον ψυχικό κλονισμό ούτε καν θλίψη. Σίγουρα όμως μια μελαγχολία την νιώθω, καθώς με το τέλος μερικών ανθρώπων νιώθω πως τελειώνει και η ψευδαίσθηση της αιώνιας νιότης. Κάθε μορφή από τη μουσική σκηνή των '80s  που αφήνει το μάταιο τούτο κόσμο είναι και ένα καρφί στο φέρετρο της εφηβείας μου.
 Για κάποιον τόσο έξυπνο και καλλιεργημένο που προφανώς είναι ηλίθιος και γκάου, ο Scott και οι Manowar αποτελoύν μια περίπτωση κρετίνων με προβιές, σπαθιά και δερμάτινα, που θορυβούν ασυστόλως και λένε κάτι απίστευτα κουλά του τύπου "Other bands play, Manowar kill" ή "Death to false metal" κλπ.  Για μένα βεβαίως τα πράγματα είναι αλλιώς και συγκεκριμένα έχουν ως εξής:
Άνοιξη 1984, Β' Λυκείου. Στο πικάπ παίζει για πρώτη φορά το Hail to England. Αν για την ανθρωπότητα η Ιλιάδα είναι το απόλυτο έπος, για έναν έφηβο το συγκεκριμένο βινύλιο που στροφάρει στις 33 στροφές ήταν η απόλυτη επική φαντασίωση. Ακόμη και σήμερα αισθάνομαι τη μυρωδιά του LP κάθε φορά που το ακουμπούσα στο πλατό. Τι όμορφα που σπάει ο αυχένας με το μοναχικό τίναγμα του κεφαλιού μπρος πίσω. Πόσες φορές άκουσα και τραγούδησα τις μελωδικές καταιγίδες τους. Και μέσα σε όλα αυτά, τα τύμπανα ήταν πραγματικά συναρπαστικά. Ούτε δήθεν ούτε τέχνη ούτε κόλπα. Ο ορισμός της δύναμης που σε χτυπάει στο διάφραγμα και στο κεφάλι. 
Τι να πω; Σίγουρα δεν ήταν και ό,τι καλύτερο η εμφάνισή τους, ενώ ειδικά ο Scott με τη μουστάκα και το θολωμένο μάτι έμοιαζε με τον Θωρ που έχει γίνει ντίρλα σε ωκεανούς μπέρμπον. Για μένα όμως ήταν μια πολύ δυνατή φιλία και τους φίλους δεν τους απαρνιόμαστε. Όταν έρθει η ώρα τους αποχαιρετάμε και τους ακούμε, όχι για τελευταία φορά.

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ


Νέα, σκληρότερα μέτρα, λέει, θα επιβληθούν, για να καλυφθεί η υστέρηση στα έσοδα που προβλέπει το μνημόνιο. Αύξηση φόρων, περικοπές μισθών και συντάξεων τα πλέον προφανή. Ας κάνουμε λοιπόν έναν απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας εφαρμογής της πολιτικής ΔΝΤ αλά γκρέκα.

Κατ'αρχάς, οι μέχρι τώρα περικοπές σε μισθούς και λοιπές παροχές των δημοσίων υπαλλήλων είναι αστείες, αν θεωρήσουμε αληθή τα περί κράτους στα όρια της χρεοκοπίας. Αν πέσει πραγματικό μαχαίρι στο εξής, είναι ενδιαφέρον να δούμε αντιδράσεις. Προσωπικά θεωρώ ως πιθανότερο σενάριο, σε αυτήν την περίπτωση, την κατάρρευση της εκλογικής επιρροής του ΠΑΣΟΚ, αλλά πέραν αυτού ουδέν. Λέγοντας ουδέν, εννοώ Αντώνη. Ε, ρε γλέντια. Τι σημασία όμως έχει;

Στον ιδιωτικό τομέα, πράγματι καταργήθηκαν, στο πλαίσιο του μνημονίου ή ως παράπλευρες απώλειες, εργασιακά δικαιώματα και επιβλήθηκε ένα ακόμη πιο ασύδοτο καθεστώς. Μικρή σημασία όμως έχει αυτό. Έτσι κι αλλιώς και στην πρότερη κατάσταση οι ελληνικές επιχειρήσεις της πλάκας πάντα σε ένα καθεστώς ασυδοσίας λειτουργούσαν. Προβλεπόμενες αμοιβές και ωράρια, καθώς και ασφαλιστικά δικαιώματα εφάρμόζονταν στο περίπου ή καθόλου, οπότε δεν έχουμε την επιβολή της ζούγκλας, αλλά μάλλον τη θεσμοθέτησή της.

Τέλος, τι έγινε με τη δημοσιονομική εξυγίανση, τις πελατειακές σχέσεις και τη διαφθορά που συνιστούν τη βασική αιτία της χρεοκοπίας; ΤΙΠΟΤΑ. Τα πάντα βαίνουν καλώς. Βολέματα και κομματικές αλλαξοκωλιές , ευνοϊκές μετατάξεις από ΔΕΚΟ και διορισμοί από την πίσω πόρτα, μαύρο χρήμα συνεχίζει να πηγαινοέρχεται, καμία ουσιαστική καταπολέμηση της τεράστιας φοροδιαφυγής. Όλα δείχνουν ότι η μαύρη οικονομία θα διατηρηθεί ως έχει, με την προοπτική αυτή να συνιστά κεντρική πολιτική επιλογή.

Συμπέρασμα: 'Οταν θα μείνετε χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά, χωρίς ελπίδα, μην κατηγορείτε πολιτικούς, δεξιούς ή αριστερούς, χοντρούς ή αδύνατους. Μην κατηγορείτε τραπεζίτες ντόπιους και ξένους. Τι φταίει, τι φταίει; Όχι βέβαια το ζαβό το ριζικό μας. Όταν βλέπαμε δεκαετίες να τσεπώνουν κάποιοι μαύρο χρήμα στις καθημερινές, μικρές και μεγάλες συναλλαγές μας, είχαμε την ψευδαίσθηση ότι κλέβουν από το απρόσωπο κράτος. Όταν έκλεβε το φόρο ο υδραυλικός και δεν κάναμε τίποτα, ας μην βαυκαλιζόμαστε ότι θα κάνουμε κάτι για τους μιζαδόρους της πολιτικής και της διοίκησης. Τώρα μην κλαίτε. Ας είχατε και σεις μια off shore. Τώρα είναι αργά.  Γεια μας!

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

ΤΟ ΡΟΖ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΦΑ. ΠΙΑΣΕ ΚΟΚΚΙΝΟ.

Ο συναισθηματισμός είναι εχθρός της τέχνης είχε δηλώσει ο Μίλαν Κούντερα και (περιέργως) είχε απόλυτο δίκιο. Ο συναισθηματισμός είναι η γελοιοποίηση της ζωής θα προσέθετα εγώ. Είναι το συναίσθημα σε συσκευασία life style, δηλαδή χέσε ψηλά κι αγνάντευε. Δεν είναι βέβαια φαινόμενο της εποχής μας. Ανέκαθεν υπήρχαν κλαψουρίσματα ή αγαπησιάρικα λογάκια, όμως για άλλη μια φορά η τεχνολογία τα προβάλλει πολλαπλασιαστικά. Τίγκα το fb με ατάκες του τύπου "Μόνος, για να νιώσω τι 'ναι πόνος" ή "Είσαι η ανάσα μου και η ζωή μου, μ' έβγαλες από τη φυλακή μου". Παραδέχομαι ότι (συνήθως) δεν είναι τόσο γελοίες οι συναισθηματικές εξάρσεις στους ηλεκτρονικούς τοίχους, αλλά δεν απέχουν και πολύ.
Αντίθετα, γουστάρω τρελά συναισθηματικές εκρήξεις πίσω από χιουμοριστικές ατάκες, ενώ η καλύτερή μου είναι βιντεάκια με τραγούδια ταυτισμένα με οργή, αγάπη, φιλία, συντροφικότητα. Πολύ καλή επίσης η περίπτωση του άκρατου μπινελικώματος ή η αναφορά σε αγαπημένους στίχους και συγγραφείς. Εγώ π.χ, όταν θέλω να εκφράσω τη συμπαράσταση μου σε έναν φίλο που περνάει δύσκολες στιγμές ανασύρω κάτι ωραιότατα τσιτάτα του Λένιν (χε, χε).
Ως γνωστόν το συναίσθημα το ζεις, δε μιλάς γι' αυτό. Ή για να είμαι ακριβής, όταν φτάσεις να το κάνεις υλικό του λόγου το 'χεις δουλέψει ζώντας το σε τέτοιο βαθμό, που όταν το αποτυπώνεις σε λέξεις, οι λέξεις αυτές ΕΙΝΑΙ συναίσθημα, δεν το περιγράφουν. Σαν να λέμε ότι το ποτάμι ξεχείλισε. Όταν όμως αυτό συμβαίνει καθημερινά, δεν μιλάμε για ποταμό συναισθημάτων, αλλά για ωκεανό μαλακίας ή κάτι ακόμη χειρότερο, βάλτο υποκρισίας.

ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ


Απ' όσα διάβασα τις τελευταίες δύο μέρες με αφορμή το θάνατο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με εντυπωσίασε μια αναφορά του ίδιου στην αντίληψή του για τη ζωή. "Η εμπειρία μου στο Μαουτχάουζεν με έκανε ανίκανο να μισώ τους ανθρώπους". Για σκέψου, ένας συγγραφέας γράφει χωρίς μίσος, χωρίς εμπάθεια. Ένας συγγραφέας μάλιστα, στο έργο του οποίου κυριαρχεί η καταγγελία της εξουσίας, της αδικίας, της βίας. Κι όμως, αυτή η καταγγελία έχει μέσα της την κατανόηση για τον καταπιεστή, για τον αδικούντα, για τον φασίστα.
Δεν είμαι ειδικός στο έργο του, αλλά από τα λίγα που έχω διαβάσει κατάλαβα ότι αυτή η στάση ζωής το διαποτίζει ολοκληρωτικά. Γράφει από αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο, δεν χρησιμοποιεί ως άλλοθι την αγάπη αυτή για να βγάλει τ' απωθημένα του. Γράφει χωρίς να κυνηγάει την μομφή κι όμως όλοι καταλαβαίνουμε ποιοι είναι οι φταίχτες, κυρίως όμως κατανοούμε ότι φταίχτες είμαστε κι εμείς. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που τα μανιχαϊστικά κολλήματα της αριστεράς καθιστούσαν πολύ εύκολη την αγιοποίηση του "λαού".
Ξέρετε όμως ποιο είναι το πιο εντυπωσιακό; Χωρίς να βγάζει κακία γράφει ελκυστικά. Χωρίς να εκμηδενίζει ανθρώπους, αναδεικνύει τις μικρότητές τους. Χωρίς να μαίνεται είναι παθιασμένος, γι' αυτό και συναρπαστικός.
Αν σκεφτούμε ότι καθημερινά τρώμε στη μάπα γραφιάδες που το γράψιμό τους τρέφεται από το μίσος (δήθεν ή αληθινό, αδιάφορο) για πολιτικούς, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες κ.ο.κ., μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί κάποιοι είναι συγγραφείς και κάποιοι άλλοι θα παραμείνουν πάντα χούλιγκαν της πένας, κανονικής ή ηλεκτρονικής.