Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

ΤΟ ΡΟΖ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΦΑ. ΠΙΑΣΕ ΚΟΚΚΙΝΟ.

Ο συναισθηματισμός είναι εχθρός της τέχνης είχε δηλώσει ο Μίλαν Κούντερα και (περιέργως) είχε απόλυτο δίκιο. Ο συναισθηματισμός είναι η γελοιοποίηση της ζωής θα προσέθετα εγώ. Είναι το συναίσθημα σε συσκευασία life style, δηλαδή χέσε ψηλά κι αγνάντευε. Δεν είναι βέβαια φαινόμενο της εποχής μας. Ανέκαθεν υπήρχαν κλαψουρίσματα ή αγαπησιάρικα λογάκια, όμως για άλλη μια φορά η τεχνολογία τα προβάλλει πολλαπλασιαστικά. Τίγκα το fb με ατάκες του τύπου "Μόνος, για να νιώσω τι 'ναι πόνος" ή "Είσαι η ανάσα μου και η ζωή μου, μ' έβγαλες από τη φυλακή μου". Παραδέχομαι ότι (συνήθως) δεν είναι τόσο γελοίες οι συναισθηματικές εξάρσεις στους ηλεκτρονικούς τοίχους, αλλά δεν απέχουν και πολύ.
Αντίθετα, γουστάρω τρελά συναισθηματικές εκρήξεις πίσω από χιουμοριστικές ατάκες, ενώ η καλύτερή μου είναι βιντεάκια με τραγούδια ταυτισμένα με οργή, αγάπη, φιλία, συντροφικότητα. Πολύ καλή επίσης η περίπτωση του άκρατου μπινελικώματος ή η αναφορά σε αγαπημένους στίχους και συγγραφείς. Εγώ π.χ, όταν θέλω να εκφράσω τη συμπαράσταση μου σε έναν φίλο που περνάει δύσκολες στιγμές ανασύρω κάτι ωραιότατα τσιτάτα του Λένιν (χε, χε).
Ως γνωστόν το συναίσθημα το ζεις, δε μιλάς γι' αυτό. Ή για να είμαι ακριβής, όταν φτάσεις να το κάνεις υλικό του λόγου το 'χεις δουλέψει ζώντας το σε τέτοιο βαθμό, που όταν το αποτυπώνεις σε λέξεις, οι λέξεις αυτές ΕΙΝΑΙ συναίσθημα, δεν το περιγράφουν. Σαν να λέμε ότι το ποτάμι ξεχείλισε. Όταν όμως αυτό συμβαίνει καθημερινά, δεν μιλάμε για ποταμό συναισθημάτων, αλλά για ωκεανό μαλακίας ή κάτι ακόμη χειρότερο, βάλτο υποκρισίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου