Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

75 ΧΡΟΝΙΑ

Πριν από 75 χρόνια ιδρύθηκε, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, το ΕΑΜ που έμελλε να γίνει η ραχοκοκαλιά της Αντίστασης κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

Προφανώς, όλοι όσοι οργανώθηκαν στο ΕΑΜ δεν ήταν κομμουνιστές, αν και πολλοί έγιναν κομμουνιστές στη συνέχεια, αλλά προφανέστερο είναι ότι χωρίς τους κομμουνιστές δεν θα υπήρχε ΕΑΜ και δεν θα υπήρχε καν μαζική αντίσταση εναντίον των κατακτητών.

Στις μέρες μας πολλοί αριστεροί της πλάκας επιχειρούν να απαξιώσουν ή να υποβαθμίσουν το ρόλο του ΚΚΕ, προβάλλοντας το ρόλο ακόμα και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων που είχαν ενταχθεί στο Απελευθερωτικό Μέτωπο. Τι θα ήταν αυτές οι δυνάμεις χωρίς το όραμα του αυριανού, μεταπολεμικού, κόσμου που εκπορευόταν βασικά από την καθοδήγηση του ΚΚΕ; Φτερό στον άνεμο, χωρίς ελπίδα να συσπειρώσουν κόσμο. 

Ο μέσος άνθρωπος, όπως συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε, δεν διέφερε πολύ από τον σημερινό. Η καθημερινή επιβίωση και ο φιλοτομαρισμός, υπό την κάλυψη του ρεαλισμού, ήταν ο κανόνας και το ΄41. Χωρίς το ΚΚΕ να εμπνέει την πίστη στην ακύρωση της κανονικότητας που είχε ως δεδομένη αυτός ο μέσος άνθρωπος θα παρέμενε ένας φιλήσυχος πολίτης στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Ελλάδα ή θα γινόταν ένας ενεργός συμπαραστάτης των κατοχικών κυβερνήσεων.

Η Ελλάδα του 2016 δεν είναι η Ελλάδα του 1941-44, όπως θέλουν να την παρουσιάσουν διάφορα εθνικιστικά γκροτέσκο ηγετίδια σχηματισμών που τους ονοματίζουν με το όνομα του ΕΑΜ παραλλαγμένο. Η ναζιστική κατοχή δεν είναι ίδια με την ΕΕ και ο αγώνας που απαιτείται είναι διαφορετικός. Παρόλα αυτά, ένα είναι βέβαιο: Και το ΄41 οι πολλοί την δουλειά τους κοιτούσαν και θα την κοιτούσαν μέχρι το τέλος του πολέμου (όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, παρεμπιπτόντως), αν κάποιοι δεν τους έδειχναν και δεν τους έπειθαν ότι ο αγώνας για το αύριο είναι πάνω απ΄ όλα ένας αγώνας ταξικός. 



Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

ΑΝΟΙΞΑΝ ΠΑΛΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

 Μέχρι την Ε΄ Δημοτικού πήγαινα σε ένα μικρό ιδιωτικό σχολείο, καθώς και οι δύο γονείς δούλευαν και δεν υπήρχε τότε ολοήμερο στο δημόσιο.
Μέναμε στου Ζωγράφου και κάθε πρωί κατεβαίναμε, εγώ με τον μικρό αδελφό μου, στο θυρωρείο για να περιμένουμε το σχολικό. Ο θυρωρός κοιμόταν ακόμη, αφού, αν και δεν θυμάμαι ώρα, ήταν σίγουρα πολύ νωρίς, αξημέρωτα.

Το άγχος εκείνες τις πρώτες πρωινές ώρες ήταν μεγάλο. Συνήθως δεν έγραφα ούτε τα μισά από όσα μας έβαζε η δασκάλα και πάντα είχα το φόβο ότι θα με τσακώσουν.

Μια μέρα, μάλιστα, ο πατέρας μου ήταν σπίτι και με ρώτησε αν είχα γράψει τις ασκήσεις της Αριθμητικής. Εγώ φυσικά δεν τις είχα γράψει και φυσικότατα του είπα ψέματα ότι είχε τελειώσει το τετράδιο. Με πίστεψε (την έχω την πειθώ) και άρχισε να ψάχνει σε μια ντουλάπα. Μόλις ντύθηκα, είδα ένα τετράδιο, από αυτά με τα τετραγωνάκια, ανοιχτό πάνω στο γραφείο. "Ορίστε, έχεις είκοσι λεπτά. Κάτι προλαβαίνεις να γράψεις", μου είπε.

Αγχωμένος, λοιπόν, τα πρωινά έμπαινα στο σχολικό και η αγωνία πήγαινε περίπατο, γιατί είχαμε οδηγό στο παλιό κίτρινο Φολκσβάγκεν τον μαλλιά με τη σαγιονάρα (χειμώνα καλοκαίρι, από αυτές τις παλιές καφετί που είχαμε και στο στρατό), που έλεγε για τον Ολυμπιακό, τα ψάρια που έπαιρνε για την ταβέρνα (είχε και ταβέρνα), ενώ τσακωνόταν και με την αριστερή δασκάλα που παίρναμε (έμενε κι αυτή Ζωγράφου) σχετικά με το αν είχε δίκιο ο Παπαδόπουλος (συμπαθέστατος μου φαινόταν τότε ο οδηγός, αλλά πρέπει να ήταν ακροδεξιός, τουλάχιστον). Αυτά με τον Παπαδόπουλο, μετά το ΄74, γιατί μέχρι τότε λέγανε μόνο για τα ψάρια και τον Ολυμπιακό του Γουλανδρή. Αγαπημένος οδηγός. Αγαπημένη Δασκάλα.

Περνώντας από κάτι οικοδομές που χτίζονταν, ζήλευα τους εργάτες που έκαναν κάτι ενδιαφέρον και δεν είχαν το φόβο μην τους τσακώσουν άγραφους και αδιάβαστους. Δεν είχα ακόμη καταλάβει τι σημαίνει εκμετάλλευση της υπεραξίας της εργασίας τους ούτε είχα διαβάσει στατιστικά για τα εργατικά ατυχήματα και μου φαινόταν γαμάτη και προνομιακή η δουλειά του οικοδόμου.

Τέλος πάντων, μετα από μια μεγάλη γύρα σε Ζωγράφου και Αμπελοκήπους φτάναμε πριν τις 8 στο σχολείο και μάλιστα πρέπει να φτάναμε από τους πρώτους, καθώς θυμάμαι πάντα σκοτεινή και άδεια την αίθουσα.

Έμαθα ότι το σχολείο έκλεισε πριν δυο χρόνια. Ο πατέρας μου μας άφησε πριν δυο βδομάδες. Ο οδηγός και η δασκάλα δεν ξέρω τι κάνουν. Και μέσα σ΄ όλα, δεν θυμάμαι τι έγινε και με αυτές τις ασκήσεις στην Αριθμητική.