Κυριακή 23 Αυγούστου 2015

ΑΛΛΑΞΑΝΕ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

Το καλοκαίρι οδεύει στο πέρας του και ήρθαν και οι τελευταίες μέρες με τα τζιτζίκια να μας ρίχνουν σε μια νοσταλγική νάρκη μας θερινής ευτυχίας που είμαστε βέβαιοι ότι ζήσαμε κάπου πολύ παλιά, ενώ, βεβαίως το μόνο πραγματικά ευτυχισμένο καλοκαίρι είναι αυτό που ζούμε, το καρπούζι που μόλις τελειώσαμε και η θάλασσα τη στιγμή που εξερχόμεθα ταύτης.

Εξερχόμενοι, λοιπόν, είδαμε τον Λαφαζάνη να κάνει ρήξη, εκμεταλλευόμενος τη μόνιμη θερινή ραστώνη του μη συνειδητοποιημένου και οργανωμένου λαού, που αρέσκεται σε μπαρούφες επαναστατικές εκ του ασφαλούς, του αφελούς, δηλαδή, που πάντα έχει έτοιμη τη ρήξη με τους καπιταλιστές, αρκεί να μην κινδυνεύσει το ευρωπαϊκό κεκτημένο, λες και το ευρωπαϊκό κεκτημένο είναι ξεκούδουνο και δεν έχει μπαμπά την ΕΕ και μαμά το ΝΑΤΟ.

Βεβαίως, τα ίδια έκανε και ο Ανδρέας με τις βάσεις του θανάτου, που θα τις έδιωχνε και είχε κάνει μια συμμαθήτριά μου στο Λύκειο, που γούσταρε Αμερικανό από τη βάση του Ελληνικού, ενώ ο μπαμπάς της ψήφιζε ΠΑΣΟΚάρα, να λέει ότι θέλει να φύγουν οι βάσεις, αλλά να μείνουν οι Αμερικανοί.

Υπάρχουν, είχε πει ο Χόμπσμπάουμ, εποχές που δεν είναι η εναλλαγή των εποχών η φυσιολογική, αλλά έχει αλλάξει το ρολόι του κόσμου, έχει μετακινηθεί ο άξονας της γης, έχει γίνει της μουρλής, με άλλα λόγια. Αυτό έχει γίνει και τώρα, αλλά δεν έχουμε κάτι να θυμόμαστε και να αξιολογήσουμε αναλογικά το πράμα. Νομίζουμε ότι θα γίνει το γνωστό σούρτα-φέρτα και πάμε παρακάτω. Αμ δε. Ήλθεν η ώρα μας. Δε θέλουμε άλλους μετεωρολόγους να μας λένε ότι όλα θα πάνε καλά, όπως χτες. Όλα θα πάνε ταραγμένα και τρικυμισμένα.
Όλα θα πάνε θαυμάσια, όπως αύριο.

 ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ