Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ



Άγιε μου Βασίλη, είναι κάπως αργά, αλλά σου γράφω τώρα, γιατί οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν και ο κύριος Σαμαράς κάνει διαγγέλματα για να σώσει τη χώρα, ενώ ο κύριος Τσίπρας βαράει κάτι ζουρνάδες, που ο μπαμπάς μου μου είπε ότι του τους δώρισε η κυρία Γιάννα. Ο μπαμπάς μου ψηφίζει ΚΚΕ, όπως θα κατάλαβες, Άγιε μου Βασίλη, και εδώ είναι το θέμα μου. Σε παρακαλώ πολύ να του φέρεις πίσω τη σοβιετική του πατρίδα, γιατί τον βλέπω πολύ στενοχωρημένο. Ιδιαίτερα, όταν νικάει κάποιος Ρώσος σε αγώνες στην τηλεόραση, χαίρεται ν' ακούει τον ύμνο της Ρωσίας, μετά όμως λέει κακά λόγια, όταν βλέπει να ανεβαίνει η ρωσική σημαία. Δε θέλω τίποτα για τον εαυτό μου, αφού είμαι κι εγώ ένας μικρός κομμουνιστής και όπως μου είπε ο μπαμπάς μου περιουσία μου πρέπει να είναι η μαρξιστική μου παιδεία και μου είπε ακόμη ότι αυτό έλεγε και ο σφος Στάλιν για την κόρη του, που τον πρόδωσε όμως και πήγε στους κακούς. Ο μπαμπάς μου μου έχει πει, επίσης, ότι δεν υπάρχεις, αλλά ξέρω ότι δεν το εννοεί. Σε μια άλλη στιγμή μου είχε πει ότι ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου. Εγώ λέω ότι οι κομμουνιστές είναι παιδιά και χωρίς Άη Βασίλη τι Χριστούγεννα να κάνουν τα παιδιά; Αυτά. Σε χαιρετώ.

ΥΓ. Όχι ότι το θέλω, αλλά, αν το θυμηθείς, φέρε μου τον πυροσβεστικό σταθμό της Λέγκο. Δεν τον θέλω για μένα, αλλά να του βάλω ένα σφυροδρεπανάκι, έτσι κόκκινος που είναι, να χαρεί ο μπαμπάς μου. Αν δεν τον έχεις, φέρε μου τον αστυνομικό σταθμό. Θα σκεφτώ κάτι και γι' αυτόν.

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝ ΜΟΥ

Η περίπτωση του Νίκου Ρωμανού, που τελικά δικαιώθηκε σήμερα, με τη δυνατότητα που του δόθηκε να παρακολουθεί τα μαθήματα της σχολής του, ξεβράκωσε το ακροδεξιό κωλομέρι από τον δεξιό (εν συνόλω) κώλο του Ποταμιού. Ακόμη και η κυβέρνηση Σαμαρά βγήκε από τ' αριστερά σε κάποια στελέχη του "κόμματος", που απέκλειαν το ενδεχόμενο εξόδου από τις φυλακές του αμετανόητου ληστή με το καλάσνικοφ.

Όποιος, βέβαια, έχει στοιχειώδη πολιτική αντίληψη έχει κατανοήσει εδώ και καιρό πόσο όλα αυτά τα "πέρα από δεξιά κι αριστερά" άτομα και λάιφστάιλ μορφώματα συγγενεύουν με το φασισμό κι ανοίγουν το δρόμο στις Χρυσές Αυγές. Ποιο είναι το ιδεολόγημά τους; Τέρμα οι ιδεολογίες και η κοινωνική αντιπαράθεση και σύγκρουση. Από δω και μπρος διάλογος, με εκ των προτέρων συμφωνία στο αυτονόητο της Ελεύθερης Αγοράς, και επίλυση των ζητημάτων αιχμής για τις αμβλώσεις, το γάμο των ομοφυλόφιλων, τις ώρες κοινής ησυχίας, την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου και τις τσίχλες στα πεζοδρόμια, στα οποία, βέβαια, πρέπει να περιοριστούν οι διαδηλώσεις.

Όσο αφορά τη σχέση μας με την παραγωγική διαδικασία είναι, σου λένε, θέμα χαρακτήρα. Άμα είσαι μάγκας, αρχίζεις το επιχειρείν, γίνεσαι ζάπλουτος και τρικλάρεις ντάουν στους άλλους, τους αρεσκόμενους στη σιγουράντζα να δουλεύουν στις επιχειρήσεις τις δικές σου και των άλλων καπάτσων και ριψοκίνδυνων επιχειρηματιών. Γενικώς, έκαστος εφ' ω ετάχθη, ήτοι σκύβει ο καθένας στη δουλίτσα του και δουλειά, δουλειά, δουλειά, να προκόψει ο τόπος.

Είναι ανατριχιαστικές οι ομοιότητες, η ταύτιση, για την ακρίβεια, αυτής της αντίληψης με τα όσα προπαγάνδιζε ο Αδόλφος Χίτλερ.
Απεργία; Μάταιη και αντικοινωνική πράξη.
Κοινωνικές τάξεις; Φυσική σχέση τους η σύμπνοια, ο κοινός στόχος, η εθνική ομοψυχία, βρε παιδί μου.
Δεν υπάρχουν τάξεις, μόνο φολκ, έλεγε ο Άντι. Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα, του απαντούσε συμφωνώντας πονηρά η Μάγκι. Δεν υπάρχει δεξιά κι αριστερά, μόνο ένα ορμητικό Ποτάμι, φωνάζει ο Σταύρος και τους παίρνει μία κοινή συνέντευξη: "Λοιπόν, Άντι; Όλα καλά; Εσύ Μάγκι;".

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

ΑΠΟΚΛΗΡΩΣΗ

Η Νταίζυ Ντακ σήκωσε το τηλέφωνο που κουδούνιζε επίμονα για ώρα. Δεν είχε όρεξη να μιλήσει σε κανέναν και βαριεστημένα είπε ένα ξέπνοο "Εμπρός".
Στην άλλη άκρη του σύρματος ήταν μια φωνή που δεν είχε ακούσει για τουλάχιστον δύο χρόνια. "Νταίζυ, πού χάθηκες, ρε παλιόφιλη;"


 Η σιχαμένη φωνή του Γκαστόνε, του πιο κωλόφαρδου πάπιου της Λιμνούπολης και γνωστού αρχιγλείφτη του Σκρουτζ Μακ Ντακ, της προκάλεσε άμεσα ελαφρά ναυτία, μαζί με έκπληξη, βέβαια, αφού για τόσο καιρό ο αηδιαστικός σούπερ τυχερός τσάτσος και ξάδελφος του αιώνιου αρραβωνιαστικού της δεν είχε δώσει σημεία ζωής.


- Τι συμβαίνει, Γκαστόνε, όλα καλά;
- Καλά, Νταίζυ μου, αλλά τα προκομμένα τα ξαδελφάκια και κυρίως αυτός ο Χιούι έχουν κάνει δύσκολη τη ζωή του θείου Σκρουτζ.
- Τι εννοείς;
- Ξέρεις, είναι αυτή η υπόθεση της υπόσχεσης που τους είχε δώσει να τα στείλει για διακοπές στη Χαβάη, την οποία αναίρεσε.
- Ε, και;
- Τα αχάριστα πλάσματα το κατήγγειλαν στο Χαμόγελο του Παπιού και ο κακομοίρης τρέχει και δε φτάνει.


- Εντάξει, τα ξέρω αυτά. Θα καταθέσω, μάλιστα, βεβαιώνοντας τα περί αθέτησης.
- Εμ, ναι. Αυτό ήθελα να σου πω. Ξέρεις, θα υπάρξουν αποκληρώσεις και δε θα ήθελες, φαντάζομαι, να είσαι στους αποκληρωθέντες.
- Ρε, δεν πας στο διάολο, λέω γω, νούμερο!


Ο Μανουέλ ξύπνησε απότομα. Είχε κοιμηθεί μπροστά στην τηλεόραση και το πρωινό πρόγραμμα έπαιζε ήδη, όταν άνοιξε τα μάτια του. Ο Ντόναλντ Ντακ γελούσε με το δαιμόνιο γέλιο του. Γύρισε κανάλι κι έπεσε στον Αυτιά να λέει για τις προσπάθειες του Αντώνη Σαμαρά να σκίσει το Μνημόνιο.