Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

ΠΡΟΟΔΟΣ


Ξημέρωσε η Μαύρη Μέρα (μετεωρολογικώς) μετά τη Λευκή Νύχτα (προοδευτικώς). Γιατί λέω προοδευτικώς; Διάβασα σε στάτους φίλου στο φέισμπουκ ότι είναι προοδευτικό να είναι όλο το 24ωρο ανοιχτά όλα τα μαγαζιά, αρκεί να πληρώνονται οι εργαζόμενοι "όσο καλύτερα γίνεται".

Μάλιστα. Οι αμοιβές πρέπει να καθορίζονται από ελεύθερη διαπραγμάτευση εργαζομένων-εργοδοτών, διότι αυτό είναι το λογικό. Και οι δύο θέλουν το καλό της επιχείρησης, οπότε, γιατί να παρεμβαίνει ο κάθε άσχετος (συνδικάτα, κυβέρνηση, κρατικές εποπτικές αρχές) και να στρεβλώνει τη λειτουργία της επιχείρησης με ανώμαλα πράγματα, όπως κατώτατη αμοιβή, ωράριο εργασίας, δεδομένες αργίες κ.λπ.; Όποιος, βέβαια, γνωρίζει (ή έστω υποψιάζεται) τι συνέβαινε στις αρχές της καπιταλιστικής-βιομηχανικής ανάπτυξης πριν δύο αιώνες ξέρει ότι αυτή η "πρόοδος" μας πάει σφαίρα πίσω στα 1800.

Η πρόοδος, θα μου πεις, δεν είναι γραμμική. Σαφώς και δεν είναι γραμμική. Στις φάσεις όμως που αναστέλλεται ή ακυρώνονται τα επιτεύγματά της δεν τη χαρακτηρίζουμε πρόοδο. Λέμε ότι έγινε ένα πισωγύρισμα, φάγαμα μια ήττα, ρε παιδί μου, και προσπαθούμε να πάρουμε τα χαμένα πίσω (κι άλλα τόσα). Η αμφισβήτηση του Μαρξ είναι θεμιτή και λογική, ενίοτε. Παράλογο κι αθέμιτο είναι να βάζουμε κορώνα στο κεφάλι μας τον Άνταμ Σμιθ του 18ου αιώνα εν έτει 2013 και αυτό να το λέμε πρόοδο.

UPDATE: Άκυρο για τη Μαύρη Μέρα. Έβγαλε ήλιο, τελικά.

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

ΣΑΝΤΑ ΣΤΑΛΙΝ



Στο γραφείο επικρατούσε νεκρική σιγή. Μόνο το γρατζούνισμα της πένας πάνω στο χαρτί, βιαστικό, αγωνιώδες για όποιον ήξερε την κρισιμότητα των ημερών. Ο βλοσυρός άνδρας με τους γκρίζους κροτάφους και το μουστάκι έγραφε σαν να μην υπήρχε αύριο. Οι τοίχοι του Κρεμλίνου, μέσα από το τείχος του Κρεμλίνου, είχαν δει πολλά, αιώνες τώρα, αλλά τέτοιο πράγμα δεν ξανάγινε. Επρόκειτο για μία επιστολή ποταμό. Έβαλε την υπογραφή: Ιωσήφ Στάλιν. "Στάλιν, μονολόγησε. Ποιος να το 'λεγε ότι κάποτε θα με έλεγα Στάλιν".

Το χιόνι έπεφτε αδιάκοπα μέρες τώρα. Κοίταξε τις νιφάδες που έπεφταν επίμονα κι αθόρυβα. Ξαναδιάβασε τις τελευταίες γραμμές:

   Αυτά είναι όσα έκανα για τη σοβιετική πατρίδα και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, Άγιε Βασίλη μου. Πολλοί αστοί και τα τσιράκια τους με συκοφάντησαν ως σφαγέα, γιατί προσπάθησα και προσπαθώ να τσακίσω την αντεπανάσταση και την αντίδραση, το ναζισμό και τον εξευγενισμένο φασισμό των αστών της Δύσης. Στα γράφω όλα αυτά, γιατί εκεί που είσαι ασχολείσαι με σοβαρότερα πράγματα από τα τερτίπια του Τσώρτσιλ και του Χίτλερ. Τα 'φερε, βέβαια, έτσι η ζωή που μάχομαι μαζί με τον καλαμπουρτζή, δε λέω, τον Γουίνστον. Ξέρω πολύ καλά ότι μόλις τσακίσουμε τους φασίστες θα πει πάλι καμιά εξυπνάδα για μας. Ικανό τον έχω να μας χαρακτηρίσει "Σιδηρούν Παραπέτασμα" ο καραγκιόζης. Τέλος πάντων, να μη σε κουράσω άλλο. Απέδειξα ότι ήμουν καλό παιδί από το '17 μέχρι σήμερα. Να σου πω για το δώρο που θέλω. Θέλω, λοιπόν, να μου φέρεις έναν κόσμο, όπου ο καθένας θα παράγει σύμφωνα με τις ικανότητές του για τον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Άγιε Βασίλη, ξέρω ότι αυτό είναι και δική σου επιθυμία. Πάντα σε θεωρούσα δικό μας. Σε φιλώ,
Ιωσήφ Στάλιν

Ετοιμαζόταν να ειδοποιήσει τον αγγελιοφόρο που θα έφευγε οσονούπω για τον αρκτικό κύκλο, όταν χτύπησε η πόρτα. Ένας τύπος με στολή στρατηγού του Κόκκινου Στρατού μπήκε ορμητικά.

- Σύντροφε Στάλιν, μόλις καταλάβαμε το Τατσίνσκι. Όλα τελείωσαν.
- Εντάξει. Θέλω να μείνω για λίγο μόνος.

Κοίταξε το χιονισμένο τρούλο του Αγίου Βασιλείου. Όλα θα πάνε καλά.

STALINGRAD, DEC. 24th 1942
Our tank detachments unexpectedly broke into Tatsinski military airport. First to penetrate enemy's territory was captain Nechaev's battalion. A tough fight between tanks and enemy artillery began. Germans were shooting grenades at the Russian tanks and managed to blow up several of them. However the Soviet tank crews broke the Nazi defense. After they destroyed patrol forces, Russian soldiers started shooting German pilots that rushed to their planes desperately hoping to save their lives.


Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

ΣΤΟ ΦΑΛΗΡΟ

Το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τα Τρίκαλα είχε τελειώσει από ώρα. Οι προβολείς είχαν σβήσει και το γήπεδο ήταν βυθισμένο σε ένα μυστηριακό ημίφως. Έρημο; Όχι ακριβώς. Στη σέντρα τρεις σκιές στέκονταν ακίνητες, γαλήνιες θαρρείς, απέπνεαν πνευματικότητα. Τα λευκά μαλλιά της γυναίκας ξεχώριζαν, φωσφόριζαν, για την ακρίβεια, προκαλώντας ρίγος θανάτου στις καθαρίστριες που μάζευαν τα συμπράγκαλά τους φεύγοντας απορημένες.
- Σώτη, είσαι με τα καλά σου; Τι μας κουβάλησες μες στο ψοφόκρυο εδώ πέρα;
- Γιάννη Βούλγαρη, Ψυχή Βαθιά, που θα έλεγε κι ο Παντελής.
Κανείς από τους άλλους δύο δε γέλασε με το αστείο της αμερικανοτραφούς καθηγητρίας (σε γυμνάσια του Αϊνταχο), ενώ ούτε η ίδια γέλασε, από μετριοφροσύνη.
- Ρε παιδάκι μου, σοβαρολογείς τώρα ότι θέλεις να διοργανώσουμε την επόμενη σύναξη των 58 στο ΣΕΦ; Θα εκτεθούμε ανεπανόρθωτα. Στο Ακροπόλ είμασταν χίλιοι και τους βαφτίσαμε τρεις χιλιάδες να πάρει θάρρος ο κεντροαριστερός που έχει λουφάξει. Εδώ θα είναι οι εξέδρες άδειες και οι ταλιμπανοσυριζαίοι θα κάνουν πάρτυ στο φέισμπουκ.
- Ποιος τους γαμεί αυτούς, είπε οργισμένη, ως συνήθως, η πνευματική γυναίκα που έχει καταλάβει τι κουμάσια είναι οι Έλληνες γενικώς και οι αριστεροί ειδικώς.
- Σώτη, σύνελθε. Αν ξεφτιλιστούμε με τέτοιο τρόπο, ο Βενιζέλος θα τα βροντήξει. Ήδη είναι στο τσακ να γυρίσει Θεσσαλονίκη. Έχει σοβαρές δουλειές εκεί και δεν μπορεί να κωλοβαράει με τον Πρωτόπαππα και τον Πεταλωτή. Μου τα 'χει πει κατ' ιδίαν.
- Μια ζωή δειλός. Αντί να βγούμε μπροστά με θάρρος, να απευθυνθούμε στον Έλληνα που θέλει αξιοκρατία με ελεύθερες απολύσεις, ιδιωτικά πανεπιστήμια να διδάσκουν και συγγραφείς με επίθετο από "Τ", κάθεσαι και μυξοκλαίς. Θα τα πούμε χύμα και θα μαζευτεί κόσμος σκεπτόμενος έτοιμος για την ανατροπή και το γύρισμα της σελίδας.
- Μα...
- Σκάσε! Σε λίγο θα μας πεις ότι για την αιθαλομίχλη φταίει η οικονομική κρίση. Είσαι απαράδεκτος. Χρήστο, εσύ είσαι μαζί μου;

Γύρισε πίσω της, όπου μέχρι πρότινος στεκόταν ο σγουρομάλλης ομότεχνός της, ο τηρών διακριτικές, όσο μπορεί, αποστάσεις από τους πενήντα οκτώ τολμητίες. Απορημένη διαπίστωσε ότι ο συγγραφέας του "Σοφού Παιδιού", σοφώς ποιών, είχε ήδη βγει στον περίβολο του τεράστιου κλειστού γηπέδου.

Άναψε τσιγάρο, βλέποντας τη λαμπυρίζουσα Καστέλλα. Ξεφύσηξε τον καπνό δυνατά. "Δεν υπάρχει ελπίδα γι' αυτόν τον τόπο", είπε με παράπονο. Ο αέρας ακόμη και στην παραλία μύριζε σαν την προκυμαία της Σμύρνης το '22. 

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

ΤΟ ΤΖΑΚΙ ΚΑΙΕΙ

Οι αυτοκτονίες δεν έχουν αυξηθεί λόγω της κρίσης.
Τα παιδιά δεν πεινάνε στα σχολεία λόγω της κρίσης.
Το κέντρο της Αθήνας δεν καταστράφηκε λόγω της κρίσης.
Δεν εισπνέουμε αιθαλομίχλη λόγω της κρίσης.
Η χώρα δεν αργοπεθαίνει λόγω της κρίσης.

Η κρίση είναι ευκαιρία.
Η κρίση μας υποχρέωσε να ξαναγίνουμε δημιουργικοί.
Με την κρίση ξαναβρήκαμε την ελιά και το καράβι, να ξαναφτιάξουμε την Ελλάδα.
Αν δεν είχαμε τον Παπαδήμο, η κρίση θα έφερνε χειρότερη καταστροφή.
Η κρίση γυρίζει τη σελίδα, φέρνει το νέο, σκοτώνει το παλιό, απελευθερώνει.

Όλα τα παραπάνω είναι μια σούμα της Κοινής Λογικής. Το παρόλογο απέκτησε δίδυμο αδελφάκι.

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

I'M NOT AWAKE YET

Θρίαμβος της σώφρονος υπαγωγής της ιρλανδέζικης πολιτικής στην Κοινή Λογική. Εξήλθεν του Μνημονίου η χώρα του Ρόρυ Γκάλλαχερ και ουρανομήκεις πορδές ακούγονται από τον Πορδοσάλτε. Με το που βγήκε, βέβαια, από το τούνελ το Έιρε, βγήκαν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι του και άρχισαν κάτι κλαψομούνικα του στυλ "Η προσπάθεια συνεχίζεται. Δεν πρέπει να χαλαρώσουμε τώρα" κ.ο.κ.



Το πιο ωραίο όμως, από  όλα όσα διάβασα σχετικά με τον ιρλανδέζικο θρίαμβο είναι η προτροπή της κυβέρνησης προς τους Ιρλανδούς να πάρουν τον πούλο από την Ιρλανδία. Όποιος, λέει, δε βρίσκει δουλειά στα πράσινα λειβάδια, με την αγνή κι αφορολόγητη επιχειρηματικότητα, να την ψάξει αλλού και γρήγορα, διοτι το σύστημα Κοινωνικής Πρόνοιας δεν αντέχει να θρέφει ανέργους και λοιπούς λούζερς. Να αλλάξουν, το λοιπόν, τον αέρα τους, μπας και γίνουν κι αυτοί επιτυχημένοι, όπως αυτοί που τους δίνουν τις εν λόγω οδηγίες μεταναστεύσεως.

Αχ, Ρόρυ! Από εκεί που είσαι, τώρα θα το κατάλαβες ανάπτυξη τι σημαίνει.




Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

ΟΛΙΒΕΡ ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΚΑΜΠΟΥΛ

Ζούμε στην εποχή της αναδιανομής του παγκόσμιου πλούτου, προς όφελος των ασιατών, αφρικανών, νοτιοαμερικάνων, των μέχρι πρότινος πλανητικών απόκληρων, σου λένε οι φιλελεύθεροι αριστεροί. Και το πάνε παρακάτω. Η αντίδραση στο σάρωμα του κοινωνικού κράτους, των παροχών, στην ένταση της φορολογικής αφαίμαξης, στο κούρεμα των καταθέσεων δεν είναι παρά η απέλπιδα προσπάθεια των καλοβολεμένων να κλείσουν το δρόμο στην πλανητική πρόοδο.

Όλο αυτό το παραλήρημα είναι αλήθεια και ψέμα ταυτόχρονα, όπως συμβαίνει πάντα με τα παραληρήματα. Αλήθεια είναι ότι, όπως είχε πει κι ο Λένιν από τις αρχές του περασμένου αιώνα, στον προηγμένο κόσμο είχαν διαμορφωθεί συνθήκες εργατικής αριστοκρατίας, κυριαρχίας της παροχής υπηρεσιών σε βάρος του δευτερογενούς τομέα, συνθήκες σκλάβων πολυτελείας, με άλλα λόγια. 

Ψέμα, βέβαια, είναι ότι ο καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός, ακριβέστερα, ήταν μια επιτυχημένη για την κοινωνική πρόοδο συνταγή ευημερίας, ευτυχίας, ρε παιδί μου, μια οδός, που τώρα θα ακολουθήσουν και οι Αφγανοί, για να γίνουν η Δανία της Βακτριανής-Σογδιανής. Όλη η μεταπολεμική ευημερία στήριξε και στηρίχτηκε σε ένα διαφημιστικό τέχνασμα. Το μοτο του καπιταλισμού, "Ο καλύτερος προοδεύει, γίνε ο καλύτερος", συνδυάστηκε με το "Για τους κατώτερους υπάρχουν επιδόματα και ΕΣΥ". Τώρα οι σοσιαλφιλελεύθεροι, αφελώς ή υστερόβουλα, λένε ότι το δεύτερο σκέλος της συνταγής θα εφαρμοστεί διαπλανητικώς. 

Ε, ρε Όλιβερ Τουίστ. Ο Κάρολος Ντίκενς είπε τα βάσανά σου, βρήκε όμως τη λύση στον καλό κεφαλαιοκράτη θείο. Αυτά πληρώνουμε.

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

ΚΑΙ Η ΤΡΕΗΣΙ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ



Την επαύριο της κατακρημνίσεως του Λένιν στο Κίεβο, συνεκροτήθη επισήμως εν σώματι το άνθος της ελληνικής Κεντροαριστεράς, στο γνωστό από την ηρωική εποχή των Επιθεωρήσεων "Ακροπόλ". Σε ρόλο Χατζηχρήστου, μπακαλόγατου της ακομπλεξάριστης Προόδου, ο Ψαριανός με κάτι λιμά από τα παλιά (Σημίτης, Γκερέκου και ΣΙΑ) να σείουν φτερά και πούπουλα.

Όλο το κόνσεπτ με τα πασοκόπαιδα, τους σφους του Άκη "Κάνουν ότι δε με ξέρουν" Τσοχατζόπουλου, να προσποιούνται τους ανανεωτές της Αριστεράς, τους ξανοιγμένους στο πέλαγος της Ευρώπης και της Δημιουργίας, με καραβάκια κι ελιές να ανακαλύπτονται στον πυρήνα της (ψευτο)Ελυτίστικης φαντασίας τους, θυμίζει φιλότιμη, πλην καταδικασμένη, προσπάθεια να το γυρίσει η Τρέισι Λορντς από πορνοστάρ σε ιέρεια του Οφ Μπροντγουέι θεάτρου. Πίπες εκεί, πίπες κι εδώ.


Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

ΒΡΕΧΕΙ



Χτες το βράδυ, ένα βράδυ που 'βρεχε μονότονα, τελείωσε η συνέλευση του σωματείου στην Κάνιγγος, σε μία από αυτές τις παλιές πολυκατοικίες πέριξ της πλατείας, δίπλα στο φροντιστήριο που πήγαινα πριν τριάντα χρόνια, για να περάσω στις εξετάσεις, να μπω στη Φιλοσοφική, να γίνω φιλόλογος, του Ιστορικού τμήματος, όπως από μικρότερος ονειρευόμουν.

Οι σύντροφοι είχαν αποκρούσει άλλη μία οπορτουνιστική επίθεση, τα είπαν απλά και αληθινά και βγήκα στο πλατύσκαλο, να κατέβω τη σκάλα, να πάω σπίτι μου,  που με περίμεναν τα παιδιά, που ήταν γλυκά όπως είχα ονειρευτεί, όταν ήμουν μικρότερος.

Εκεί με φώναξε μια παλιά μου μαθήτρια, που μου είπε ότι είχε τελειώσει κι αυτή τη Φιλοσοφική, δεν έβρισκε δουλειά πλέον σε φροντιστήριο, το παλεύει με τα ιδιαίτερα, όπως δεν ονειρευόταν μικρότερη, που ήθελε να γίνει φιλόλογος. 

Αυτή είναι η νέα γενιά που έρχεται. Και από πίσω έρχεται μια ακόμα πιο νέα. Που μεγαλώνει σε παγωμένα σπίτια. Ενίοτε, γίνονται και λάθη, τα μαγκάλια ζεσταίνουν επικίνδυνα, και δεν προλαβαίνουν να ονειρευτούν τι θα γίνουν, όταν δε θα είναι πια στα δεκατρία. Το "ενίοτε" ήταν και χτες το βράδυ που 'βρεχε.

Πόσο ένοχος μπορείς να νιώσεις.