Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ FΤZ

Με αφορμή την είδηση περί φιλελέ βιβλιοπωλείου που παραχωρεί σε καθηγητές και φοιτητές τους χώρους του, για να αναπληρωθούν τα μαθήματα που χάνονται λόγω καταλήψεων στο ΕΚΠΑ και το Πάντειο Πανεπιστήμιο, να πω ότι δεν είμαι κατά του εθελοντισμού γενικώς. Εδώ και αρκετό καιρό εκατοντάδες συνάδελφοι σε όλη την Ελλάδα παρέχουν δωρεάν φροντιστηριακά μαθήματα σε παιδιά Λυκείου στο πλαίσιο της λειτουργίας των Λαϊκών Επιτροπών του ΠΑΜΕ. Ταυτόχρονα όμως, αυτοί οι ίδιοι συνάδελφοι δε διατυμπανίζουν την προσφορά τους ούτε το ΠΑΜΕ έχει κάνει σημαία του τη βοήθεια που προσφέρει σε λαϊκές οικογένειες, όχι μόνο σε μαθήματα, αλλά και με άλλους τρόπους.

Το γιατί είναι προφανές. Δεν επαίρεσαι, πρώτ' απ' όλα, για την ντροπή να στηρίζεται μια κοινωνία στην καλή προαίρεση κάποιων ατόμων ή έστω συλλογικών φορέων να αναπληρώσουν βασικές λειτουργίες του κράτους που γυρίζει την πλάτη στα πιο αδύναμα μέλη της.

Το πιο βασικό όμως είναι ότι δεν επαίρεσαι για τα μπαλώματα που προσφέρεις σε ρακένδυτους, λέγοντάς τους ότι με τέτοιους τρόπους δουλεύει το πράγμα. Το βασικό είναι να τους δείχνεις το δρόμο για να μην υπάρχουν ρακένδυτοι και, βέβαια, τους υπεύθυνους για αυτή την κατάσταση που αντιμετωπίζουν, είτε είναι οργανισμοί είτε θεσμοί είτε ιδιωτικά συμφέροντα. Ο καπιταλισμός, κοντολογίς.
Το κάνεις και είσαι εθελοντής της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης; Χίλια μπράβο.
Δεν το κάνεις και μένεις στη φιλανθρωπία; Πολύ περισσότερο, όπως στην περίπτωση του ως άνω βιβλιοπωλείου, χτυπάς μαχητικές διεκδικήσεις, στο όνομα του δικαιώματος στο μάθημα, στην εργασία κ.λπ.; Ψάξε το λίγο περισσότερο, φίλε. Ίσως κάνεις και κακό. Τι ίσως, δηλαδή...

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ



Η γραμματική και το συντακτικό είναι ένα πολύ καλό εργαλείο για την έκφραση συναισθημάτων, ιδεών, πληροφοριών.

Πληροφορίες, τώρα, είναι αυτές που δίνει ο πληροφοριοδότης του (ταξικού) εχθρού,
ο δάσκαλος στους μαθητές του,
το δελτίο ειδήσεων ενός αστικού ΜΜΕ,
η ειδησεογραφία σε μία εφημερίδα που είναι όργανο της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.

Ιδέες, τώρα, είναι αυτές οι κενολογίες που αναπαράγει η κυρίαρχη τάξη ως προβολή του ψεύδους της, για να διατηρήσει την κυριαρχία της,
η νέα θεώρηση της πραγματικότητας μέσα από τις δυνάμεις της εργασίας που συνειδητοποιούνται πολιτικά και τις προωθούν, για να επιταχύνουν την αναπόδραστη επανάσταση.

Συναισθήματα, τώρα, είναι το μίσος των ανθρώπων που αναπαράγουν την αηδία για τον εαυτό τους,
είναι η αγάπη για τον άνθρωπο, ο έρωτας για τη ζωή, πάνω απ΄ όλα, με τα πρωινά να δεσπόζουν σ΄ αυτήν την ερωτική πρόσληψη της πραγματικότητας.

Τα πρωινά ενός σαββατοκύριακου ή τα πρωινά μιας απεργίας.

Σύντροφοι και φίλοι, έχουμε απεργία στις 27 Νοέμβρη.

απεργία: αποχή από την εργασία εργαζόμενων που διεκδικούν την ικανοποίηση αιτημάτων τους, σχετιζόμενων με τις συνθήκες εργασίας τους, την αμοιβή τους, το μέλλον τους, το μέλλον των παιδιών τους, το μέλλον του έρωτά τους. (ετυμ. από+έργο)

ΥΓ. Στον Ησύχιο απαντάται η λέξη "απεργός" με τη σημασία του "αργός". Ο Ησύχιος ήτο μίσθαρνο όργανο της άρχουσας τάξης.

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

ΑΛΟΖΑΝΦΑΝ

   Όταν απελπίζομαι με την κατάσταση του κινήματος, με τη φαινομενική απόλυτη νίκη της Αντίδρασης, με το θρίαμβο της Κοινής Λογικής, με τους διθυράμβους των κεντροαριστερών για τον Άδωνη, σκέφτομαι τον Αλοζανφάν.

   Όταν απελπίζομαι με τη δειλία που βλέπω γύρω μου, με τη δειλία που ακούω από τα μέσα μου, με τις υπεκφυγές του διπλανού μου, με τις δικές μου προφάσεις, σκέφτομαι τον Αλοζανφάν.

   Όταν απελπίζομαι με την απελπισία τους, με τα ψέματα που λένε, με τα ψέματα που μου λέω, με τα καμώματά μας, με τα καραγκιοζιλίκια μας, ούτως ειπείν, σκέφτομαι τον Αλοζανφάν.

  Ο Αλοζανφάν είναι η ταινία των Ταβιάνι που σημάδεψε την εφηβεία μου. Ήμουν στο Γυμνάσιο ή στο Λύκειο, όταν την είδα στην τηλεόραση. Θυμάμαι τη μουσική στο τέλος, το χορό των αναστημένων επαναστατών, αυτών που είχαν φάει χώμα λίγες σεκάνς πιο πριν. Χορεύουν σαν δαιμονισμένοι, απόλυτα αποφασισμένοι, τραγουδάνε με το χορό τους το τραγούδι της επανάστασης, το τραγούδι της νίκης.

  Ο Φούλβιο, ένας ιταλός αριστοκράτης, είναι ο ήρωας της ταινίας των Ταβιάνι. Μπήκε στο κίνημα, μα στην κάτω βόλτα του θυμήθηκε ότι είναι λογικός κι αυτοί, ο σύντροφοί του, ονειροπόλοι, φτερά στον άνεμο. Τους βαριέται, μάλιστα, δεν είναι μόνο πως θέλει πια τη βολή του, μετά τα σαράντα, όταν οι τρέλες είναι μια ανάμνηση δίπλα στο τζάκι με την εικοσάρα υπηρέτρια στον πύργο, μέσα στο κτήμα, μέσα στην τάξη του.

   Τους ακολουθεί σχεδόν με το ζόρι, χωρίς ούτε αυτός να το καταλαβαίνει πώς μπαίνει ξανά στο κυνήγι των κόκκινων ξωτικών. Στην τελευταία σκηνή έχει δραπετεύσει, έχοντας σίγουρη την αποτυχία των συντρόφων του να πάρουν με το μέρος τους τους ταλαίπωρους χωρικούς ενός χωριού στον ιταλικό νότο. Και όμως, όταν οι σύντροφοι εξοντώνονται από τους ίδιους τους σκλάβους που πήγαν να λευτερώσουν, κάποια παρεξήγηση κάνει τον παλιό επαναστάτη να ξαναβάλει το κόκκινο χιτώνιο και να φάει μια σφαίρα από τους στρατιώτες. Για μια στιγμή ένιωσε πάλι την σπίθα της ελπίδας και τα βρόντηξε όλα. Πιάστηκε από μια κλωστή και έφαγε μια σφαίρα.

Ο νεκρός Φούλβιο με το κόκκινο χιτώνιο μισοφορεμένο κείτεται στην πικρή γη. Πιάστηκε από μια κλωστή, ξανάγινε ζωντανός κανονικός και έπεσε νεκρός από μια σφαίρα. Υπάρχει ελπίδα, γιατί υπάρχει ζωή.


Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΔΥΝΑΜΑΙ

  Αγαπώ τους ανθρώπους και ως εκ τούτου δεν ένιωσα πολύ καλά ακούγοντας για το κάψιμο των γραφείων της Άθενς Βόις.
 Επίσης, είμαι και λάτρης της λενινιστικής αντίληψης, που θέλει τέτοιες ενέργειες να είναι από αναποτελεσματικές μέχρι ολέθριες για το κίνημα.
 Είμαι και φίλος (φεϊσμπουκικός, κατά βάση) ενός πολύ αγαπημένου συγγραφέα-συνεργάτη της εφημερίδας και ως εκ τούτου ένιωσα ακόμη πιο άσχημα στο άκουσμα της είδησης.

Το παραδέχομαι όμως. Δε θα έκανα τίποτα για να βοηθήσω την εφημερίδα να σηκωθεί (αν έχει πέσει, βέβαια, που δεν το ξέρω). Η ΑV δεν είναι ένας συνάνθρωπός μας που χτυπήθηκε από τους τρομοκράτες ή από ατυχία και εμείς, αν έχουμε λίγο φιλότιμο, τον βοηθάμε ενεργά να ξεπεράσει το χτύπημα. Δεν είναι ούτε μία εφημερίδα που έχει καλίπυγες ξανθές, μελαχροινές και άρθρα για τον Ολυμπιακό και την καλή μπύρα. Εννοείται ότι αν την είχαν κάψει, θα γινόμουν συνδρομητής για να την στηρίξω.

Η ΑV όμως δε δείχνει κώλους (όσο θα έπρεπε), αντιθέτως μας έχει, εννοώ την κοινωνική τάξη που ανήκω, για ανθρώπους του κώλου. Οι αρθρογράφοι της πάντα έχουν έναν κακό λόγο να πουν για τις απεργίες και πολλούς καλούς λόγους για τις ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ, που συνοπτικά νοούνται ως απελευθέρωση της Αγοράς (σε διάφορες παραλλαγές) με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η ΑV μου έχει κάνει κακό, διευκολύνοντας την επιβολή μίας πολιτικής που με βλάπτει και μάλιστα πολύ σοβαρά, όπως την βιώνω με τις απολύσεις συναδέλφων μου, οι οποίες είναι απόρροια της εφαρμογής αυτής της πολιτικής.

 Λυπάμαι, αλλά πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνη της. Έχει αρκετούς συμμάχους, άλλωστε. Ο κύριος Μητσοτάκης, για παράδειγμα, προβάλλει στη σελίδα του στο φέισμπουκ την ανάγκη να γίνουμε συμπαραστάτες-συνδρομητές της εφημερίδας. Σπεύσατε, παιδιά. Εγώ δε δύναμαι.


UPDATE: Κατέβηκε η ανάρτηση από τη σελίδα του Μητσοτάκη. Πιθανή ερμηνεία, να του είχαν χακάρει το λογαριασμό. Άλλη πιθανή ερμηνεία, να την είχε ανεβάσει κάνας σύμβουλος εκτός τόπου και χρόνου. Τρίτη ερμηνεία, να με διαβάζει ο Κυριάκος. Κυριάκο, δώσε πόνο. Αντέχουν.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

ΑΥΤΟ ΛΕΕΙ Η ΑΓΟΡΑ

Υπάρχουν παντού και πάντα κάποιοι λίγοι που ξεχωρίζουν από το σωρό. Στη δουλειά σου, για παράδειγμα, ξεχωρίζει ο πιο ικανός μές στους ικανούς, ο πιο τεμπέλης μέσα στους τεμπέληδες, ο πιο χαμερπής μέσα στους χαμερπείς. Στην πολιτική, ακόμη περισσότερο. Μέσα στην ελληνική αστική πολιτική σκηνή ξεχωρίζουν οι πιο αδίστακτοι μέσα στους αδίστακτους, οι πιο εξαρτημένοι από την εξουσία μέσα στους εξαρτημένους, οι πιο αγράμματοι μέσα στους αγράμματους, οι απολύτως ξετσίπωτοι μέσα στους ξετσίπωτους.

Κάποιος βιαστικός μπορεί να κατέτασσε σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες κι έναν υπουργό που θα πρότεινε την παροχή δωρεάν εκπαιδευτικών υπηρεσιών στο δημόσιο σχολείο από άνεργους πτυχιούχους. Νομίζω ότι θα αδικούσαμε τον Ανδρέα Λοβέρδο, αν τον βάζαμε σε μια τέτοια ταξινόμηση. Είναι απλά ρεαλιστής. Ξέρει πολύ καλά ότι, αν πετάξει το τυράκι της μοριοδότησης (για μελλοντικό διορισμό) στους αδημονούντες εκπαιδευτικούς που είναι άνεργοι ή δουλεύουν για 3 ευρώ την ώρα σε φροντιστήρια, θα βρει ικανό αριθμό υποψηφίων που θα διαγκωνίζονται για την "ευκαιρία".

Ως γνωστόν, μία κοινωνική δομή, μία κοινωνική δυναμική επιβάλλεται και διαιωνίζεται ως λειτουργική, ως αναγκαία, ούτως ειπείν. Με στρατιές ξεφτιλισμένων ηθικά, φοβισμένων οικονομικά, αδιάφορων πολιτικά, τέτοιες λύσεις δεν είναι προϊόν ανηθικότητας και ξεδιαντροπιάς του εμπνευστή τους. Οι πάροικοι στη φεουδαρχική Ευρώπη υπέφεραν, κατά βάση, αλλά επιζητούσαν την εξάρτησή τους, ας μην το ξεχνάμε τώρα που ο Διαφωτισμός μας έχει κάνει κοινωνούς των "θεμελιωδών δικαιωμάτων".

Ο Ανδρέας Λοβέρδος ξέρει ότι από το πρώτο ελληνικό Σύνταγμα καταργήθηκε η δουλεία (συνταγματολόγος, γαρ). Δεν είναι, λοιπόν ζήτημα αγραμματοσύνης. Επίσης, είναι γνωστός για τη σεμνότητά του, δεν είναι, λοιπόν, πρότυπο ξεδιαντροπιάς. Ούτε, βεβαιότατα, είναι εραστής της υπουργικής καρέκλας, όπως έχει δείξει η ρήξη (ρικσσυ) του με συμφέροντα και εξαρτήσεις κατά το παρελθόν.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι απλά ρεαλιστής. Αποτυπώνει φωτογραφικά τις βαθύτερες επιθυμίες μιας κοινωνίας που την φτύνουν και λεει ότι βρέχει.