Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

ΣΑΝ ΣΚΥΛΙ

Έπεσε και σκοτώθηκε από τον τρίτο όροφο του Υπουργείου Εργασίας ένας Αιγύπτιος, ενώ καθάριζε τα τζάμια. Όπως είπαν στα δελτία ειδήσεων ήταν ανασφάλιστος, ενώ παρανόμως δούλευε Κυριακή (για τρεις κι εξήντα προφανώς, συμπληρώνω εγώ).
Η πλάκα είναι ότι πριν δυο χρόνια, με αφορμή την περίπτωση της Κωνσταντίνας Κούνεβα, είχαν δει το φως της δημοσιότητας ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το καθεστώς εργασίας των ανθρώπων που εργάζονται σε εταιρείες παροχής υπηρεσιών καθαρισμού σε δημόσιους οργανισμούς. Πριν από έναν χρόνο ο Χρυσοχοϊδης έβαλε και προσωπικό στοίχημα για τη σύλληψη των δραστών της επίθεσης εναντίον της Κούνεβα. Οι δράστες δεν συνελήφθησαν, ενώ το ίδιο καθεστώς ζει και βασιλεύει. Δημόσιες υπηρεσίες εξακολουθούν να έχουν δοσοληψίες με εταιρείες που, όπως φάνηκε από το πρόσφατο περιστατικό, δεν εφαρμόζουν το εργατικό δίκαιο.
Σε μία σοβαρή χώρα μια τέτοια, καθυστερημένη μάλιστα, αποκάλυψη θα ήταν αρκετός λόγος για να παραιτηθεί η ηγεσία του Υπουργείου, εδώ όμως είμαστε μια ΠΟΛΥ σοβαρή χώρα. Υπάρχουν όντως, πολύ σοβαρές μπίζνες εν εξελίξει (τη σωτηρία της χώρας εννοώ) και πολύ σοβαρός παχυδερμισμός, για να ενοχλούμαστε από το θάνατο σκυλιών στο δρόμο ή μεταναστών που πέφτουν από κτήρια Υπουργείων. Πάω στοίχημα ότι πολλοί Έλληνες (και όχι μόνο πολιτικοί) θα αντιδρούσαν με την ίδια μνημειώδη γαϊδουριά. Ο νεοελληνικός πολιτισμός άνετα κερδίζει πανευρωπαϊκό χρυσό μετάλλιο και στο συγκεκριμένο τομέα.

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΚΑΙ "ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ"

H μητέρα μου είναι φανατική αντικομμουνίστρια εξαιτίας όλων των λάθος λόγων που κάποιος γίνεται αντικομμουνιστής. Ένας σωστός λόγος, όμως, που τροφοδότησε το δεδομέμο αντικομμουνισμό της είναι και η εμπειρία που είχε από κάποιους συνδικαλιστές στο χώρο που δούλευε. Ρεμάλια και απατεώνες τους χαρακτήριζε, τεμπέληδες και άχρηστους. Δεν ξέρω αν αυτοί στους οποίους αναφερόταν ήταν κομμουνιστές (είναι λίγο άσχετη με τη γεωγραφία του συνδικαλισμού και της αριστεράς, εντός ή εκτός εισαγωγικών), αλλά στο μυαλό της έτσι τους είχε χαρακτηρίσει.
Όταν τα έλεγε αυτά, θεωρούσα ότι ήταν προϊόν προκατάληψης για τους "άθεους κομμουνιστάς", που την έκανε να βλέπει κάθε αριστερό ως την προσωποποίηση του εωσφόρου. Μεγαλώνοντας, διαπίστωσα ότι ο εξωφρενικός και εξοργιστικός, κατά βάση, αντικομμουνισμός της σε αυτό το σημείο δεν ακύρωσε την ορθή κρίση της για την αξιολογηση σε προσωπικό επίπεδο. Για χρόνια τώρα βλέπω πολλούς δηλωμένους αριστερούς (επί το πλείστον όχι κομμουνιστές, για να είμαστε δίκαιοι) και συνδικαλιστές να είναι κάτι τυπάκια που χώνονται όπου τους παίρνει, για να καλύψουν την ανεπάρκεια και την αποτυχία τους στην καλύτερη των περιπτώσεων ή να αράξουν και να κονομάνε χοντρά νόμιμα, ημινόμιμα ή καραπαράνομα στην χειρότερη. 
Ηθικό δίδαγμα: Δεν ισχύει το πας μη αριστερός βάρβαρος ούτε το αντίθετο. Η "ιδεολογία" δεν μπορεί να καλύψει το σκατοχαρακτήρα, αντίθετα μπορεί να τον κάνει ακόμη χειρότερο, καθώς ο καριόλης αριστερός έχει ένα καλό "ιδεολογικό"  άλλοθι για τον εαυτό του και βέβαια τους άλλους.

Άλλοι πάλι αριστεροί έχουν μπερδέψει τον Μαρξ με τον Παπαρηγόπουλο ή ακόμη χειρότερα τον Κάρλ Σμιτ. Χαρακτηριστικό είναι ότι παλιοί θαυμαστές της ΕΣΣΔ βλέπουν με συμπάθεια ή ακόμη και θαυμασμό τον Πούτιν που εφαρμόζει μία ακραία εθνικιστική και εμφανώς αντισοσιαλιστική πολιτική. Εικονολάτρες θα μου πεις, που ενώ έχει ξεβάψει από το ξύλο το πρόσωπο του αγίου, αυτοί συνεχίζουν να το προσκυνάνε. Δεν αναφέρομαι βέβαια στις καραμπινάτες περιπτώσεις ψαρέματος σε θολά νερά από φασιστάκια που υιοθετούν "αριστερό" λόγο και πετάνε πού και πού και κανένα διαστρεβλωμένο τσιτάτο του Μαρξ ή του Λένιν για να τεκμηριώσουν την αναγκαιότητα εκδίωξης των μεταναστών. Αυτοί εντάξει. Τη δουλίτσα τους, για την οποία πληρώνονται, κάνουν. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που έχουν όντως υιοθετήσει ένα ιδιότυπο μείγμα μαρξιστικού επιστημονισμού και πατριωτικής μπουρδολογίας. Όλοι αυτοί βέβαια το μόνο που καταφέρνουν είναι κάποιος νουνεχής άνθρωπος, που συνθλίβεται από τη φιλελεύθερη επέλαση, να ακούει αριστερά και να φτύνει στον κόρφο του ή να χαμογελάει ειρωνικά.

Μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο υπάρχουν και αχτίδες φωτός. Ένας μαχόμενος εργαζόμενος που μου είπε ότι βρίσκεται έξι μήνες στους δρόμους είναι μια τέτοια περίπτωση. Σημειωτέον ότι το παλληκάρι έχει εργαζόμενη σύζυγο και μικρό παιδί, ενώ η δουλειά του κάθε άλλο παρά χαλαρή είναι. Δεν πηγαίνει μόνο σε πορείες για τα εργασιακά. Όπου υπάρχει διεκδίκηση μαζική κι αυτός μέσα. Τέτοιοι άνθρωποι αποδεικνύουν ότι θέληση υπάρχει. Το πρόβλημα είναι ότι από μόνη της δεν αρκεί.

ΥΓ. ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ


Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

ΤΙ ΤΑ ΘΕΣ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, ΑΦΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΝΗΜΑΤΑ


Η μεταπολεμική αγγλοσαξωνική κουλτούρα έχει παραγάγει μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα σύγχρονα πολιτιστικά προϊόντα. Οι Beatles, το heavy metal, οι ταινίες του Κάρπεντερ, το Playboy, οι πολιτικοί - ηθοποιοί (κυριολεκτικά και μεταφορικά) είναι μερικά από αυτά. Παράλληλα, ένα από τα βασικά επιτεύγματα των Αγγλοσαξώνων και δη των Αμερικάνων είναι η εκλαϊκευση της επιστημονικής γνώσης και η σύνδεσή της με την ποπ κουλτούρα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το πρόσφατο πόνημα κάποιου Άγγλου λόρδου, ο οποίος μετά από στάθμιση δειγμάτων, προφανώς, και διεπιστημονική προσέγγιση, προφανέστερα, κατέληξε στο συγκλονιστικό συμπέρασμα: "Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία". Το είχε πει και ο Μίμης Φωτόπoυλος στο "Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο" Ο Άγγλος επιστήμων βέβαια το εξειδίκευσε περισσότερο: "Δώδεκα χιλιαρικάκια (ευρώ) το χρόνο είναι αρκετά για να νιώσουμε τι εστί βερύκοκο, ε, συγγνώμη, ευτυχία εννοούσα". Ταυτόχρονα σε άλλο σημείο της μελέτης μαθαίνουμε ότι η ταυτόχρονη άνοδος του βιοτικού επιπέδου όλων δεν κάνει κανέναν ευτυχέστερο, οπότε, λέω εγώ, καλό θα ήταν να αποδεχτούμε ότι κάποιοι πρέπει να έχουν αυτό το αποκλειστικό προνόμιο. Καλύτερα, με άλλα λόγια να έχουμε λίγους μες στην καλή την ευτυχία, παρά κανέναν. Απ' το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα.
Όλως τυχαίως ο επιστήμων - ευτυχιολόγος κατέφτασε προσφάτως στην Ελλάδα , όπως διάβασα στο Βήμα, για να μας υπενθυμίσει αυτές τις απλές αλήθειες της λαϊκής σοφίας. Σε μια Ελλάδα, που οι μισθοί κατεβαίνουν με ιλλιγγιώδη ταχύτητα, έρχεται ο λόρδος για να μας πει ότι στόχος είναι να είμαστε όλοι (πλην των σούπερ ευτυχισμένων) στα 1000 ευρώ. Με δεδομένο βέβαια ότι οι περισσότεροι Έλληνες σε λίγο θα ζουν με ένα πεντακοσάρικο, το πολύ, ο τύπος μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί σοσιαλιστής. Έτσι άλλωστε αυτοχαρακτηρίζεται και ο πρωθυπουργός μας.

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

ΤΟ ΡΕΨΙΜΟ

Πριν καμιά εικοσιπενταριά χρόνια ένα φασιστόμουτρο συμφοιτητής είχε αποτιμήσει την εξέγερση του Μάη του '68 ως εξής: "Σκασμένα από το φαϊ τα Γαλλάκια, ήπιαν και μια ξεθυμασμένη μαρξιστική σόδα και έριξαν ένα εντυπωσιακό ρέψιμο, που το είπαν εξέγερση". Εννοείται ότι κάτι τέτοιοι τύποι όλες τις εξεγέρσεις και όλες τις επαναστάσεις κάπως έτσι τις ερμηνεύουν, ή μάλλον όχι, έχουν και άλλη προσέγγιση. Εβραιομασωνική συνωμοσία, για να χτυπηθούν οι ρίζες του έθνους και να προαχθεί το σατανικό σιωνιστικό σχέδιο της παγκόσμιας κυριαρχίας. Πώς να αντιπαρατεθείς σε τέτοια ακλόνητα επιχειρήματα; Αν η βλακεία είναι ανίκητη, η μαλακία είναι αβύθιστη, ανοξείδωτη και αντιανεμική.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Πριν λίγο έμαθα και είδα τι έγινε στο Λονδίνο. Μιλάμε για ακραία και μαζική βία σε μια χώρα που είχε να δει τέτοια φαινόμενα, στο πολιτικό τουλάχιστον πεδίο, από την απεργία των ανθρακωρύχων που συνετρίβη απ'τη Θάτσερ στις αρχές της δεκαετίας του '80. Τι παίζει τώρα εδώ; Ο μαρξισμός και γενικά οι επαναστατικές κοσμοθεωρίες κάθε άλλο παρά συγκινούν πλέον τις νεανικές και φοιτητικές μάζες. Η σύγχρονη νεανική κουλτούρα θεωρείται κατεξοχήν εχθρική για συλλογική δράση και έκφραση κοινωνικών αιτημάτων. Το γιατί βεβαια δεν είναι και δύσκολο να το βρούμε. Σε μία δυτική κοινωνία, που όλα τα βασικά βιοποριστικά προβλήματα ήταν λυμένα (για τη μεγάλη πλειοψηφία τουλάχιστον) εδώ και δεκαετίες, η ανακίνηση ταξικών διεκδικήσεων και οι μαχητικές διαδηλώσεις ήταν κατανάγκη συνδεδεμένες με το γραφικό και ίσως και το ψυχοπαθολογικό για μερικούς. Σε μία εποχή μάλιστα θριάμβου της φιλελεύθερης ιδεολογίας, κατατρόπωσης του μαρξισμού (με κερασάκι την πτώση του υπαρκτού) όλα αυτά ήταν προορισμένα για το "χρονοντούλαπο της ιστορίας" (πού τα έβρισκε ο μπαγάσας;).
Η ανασφάλεια που γεννάει η κρίση όμως ήδη δημιουργεί τις πρώτες ρωγμές στο άτρωτο κάστρο του οικονομικού φιλελευθερισμού. Δεν ξέρω αν γκρεμιστει, το σίγουρο όμως είναι ότι πλέον δεν έχουμε χορτασμένους που ξέρουν ότι θα συνεχίσουν το φαγοπότι. Η πείνα δεν έχει ακόμη ενσκήψει, δεν θεωρείται όμως πλέον απίθανη προοπτική για πάρα πολλούς ανθρώπους. Ας προσέξουμε λοιπόν και ας αφουγκραστούμε. Αυτό που θ' ακούσουμε σίγουρα δεν θα είναι ρέψιμο.

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

ΕΛΑ, ΑΛΕΚΟ

Σήμερα έμαθα ότι εκπονείται μελέτη για τη συγχώνευση κάποιων ΔΕΚΟ, προκειμένου να εξοικονομηθεί δημόσιο χρήμα. Εν μέσω οικονομικής κρίσης η εταιρεία που έχει αναλάβει τη δουλειά θα πάρει 20.000.000 ευρώ. Ευτυχώς ο Αλέκος (ο Παπαδόπουλος ντε) δεν είναι ακόμη, νομίζω, σε θέση να ενημερωθεί για τις εξελίξεις, που βεβαίως δεν είναι εξελίξεις, αλλά η απρόσκοπτη συνέχιση των όμορφων ηθών και εθίμων της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. 
Όπως έλεγα και σε αυτόν που μου έδωσε τη σχετική πληροφορία, τα ελληνοπρεπή λαμόγια, που κινούνται στους διαδρόμους των υπουργείων ανεξαρτήτως υπουργών και πρωθυπουργών (αυτοί έρχονται και παρέρχονται, άσε που κάποιοι είναι και τίμιοι), είναι έτοιμα να βουτήξουν και την τελευταία δόση του δανείου σωτηρίας και να απέλθουν μέχρι νεωτέρας. Της νεωτέρας δε νοουμένης ως νέων εποχών ένδοξης βούτας, σε δραχμές όμως πλέον. 'Αντε, να θυμηθούμε βρε και τα παλιά.

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

ΣΕ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Με αφορμή την πρόσφατη αναφορά μου στον Μίκη, θυμήθηκα τον Ξενάκη και την εμπλοκή του στα Δεκεμβριανά, μέρες που 'ναι κιόλας. Παραθέτω την μαρτυρία του, όπως την αλίευσα από μία επιστολή της Ροζίτας Σώκου στην Ελευθεροτυπία http://archive.enet.gr/online/online_print?id=47388556

Στα Εξάρχεια, στην οδό Διδότου, ο Λόχος "Λόρδος Βύρων", τον οποίο αποτελούσαν σπουδαστές (προσέξτε το σπουδαστές) ο Γιάννης, ο οποίος ήταν "ένα είδος αξιωματικού" (δική του έκφραση), διοικούσε ένα τετράγωνο. Είχε βάλει τους κατοίκους στο υπόγειο γιατί "οι κακόμοιροι ήταν τρομοκρατημένοι. Και οργάνωσα την άμυνα βάζοντας φρουρούς. Εξω ήταν τα βρετανικά στρατεύματα με βαρύ πυροβολικό". Και ο Γιάννης συνεχίζει: "Ημουν με άλλα τρία άτομα στο εσωτερικό της πολυκατοικίας. Ακούσαμε τους όλμους να πέφτουν. Κάποια έκρηξη πρέπει να μας βρήκε. Ενα αγόρι κι ένα κορίτσι σκοτώθηκαν επί τόπου. Τα μυαλά του κοριτσιού είχαν πεταχτεί στον τοίχο. Εχασα τις αισθήσεις μου. Σε λίγο με μετέφεραν με μίαν άσπρη σημαία σε μια άλλη πολυκατοικία όπου υπήρχαν κάτι πρώτες βοήθειες. Τους άκουσα να λένε: Θα ζήσει μόνο λίγες ώρες, τουλάχιστον ας πεθάνει ήσυχος. Και μου έκαναν ενέσεις για να μην πονάω. Ούτε τίποτε το αντισηπτικό ούτε πρώτες βοήθειες. Ομως, δεν πέθανα. Οταν συνήλθα, η Μάχη, μια φίλη, κι αυτή στρατευμένη φοιτήτρια, μου κρατούσε το χέρι. Ούτε ξέρω πώς με ανακάλυψε. Επιτέλους, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος γιατί πίστευα πως θα πέθαινα. Το ίδιο βράδυ, οι δικοί μας υποχώρησαν. Την επομένη οι Αγγλοι, οι συνεργάτες και η Εθνοφρουρά έφτασαν. Μας εγκατέλειψαν στα χέρια του εχθρού. Αρχισα να βρίζω και να ουρλιάζω. Μου φαινόταν όμως πως ούρλιαζα γιατί το στόμα μου ...αχ... μια καταστροφή. Ο ουρανίσκος ήταν τρύπιος. Εδώ κι εκεί κομμάτια δόντια, σάρκες, τρύπες. Η οδοντοστοιχία μου, κομμάτια. Το αριστερό μάτι είχε χτυπηθεί. Το ίδιο μου το αίμα με έπνιγε. Εκανα εμετό, ούτε θυμάμαι... Μας άφησαν εκεί μερικές ώρες κι ύστερα ξαναγύρισαν και με πήγαν σ' ένα νοσοκομείο".

Αυτή είναι η διήγηση του Γιάννη. Την επομένη, ο πατέρας του μου τηλεφώνησε να τρέξω στον Ευαγγελισμό γιατί εκεί τον είχαν πάει. Τη μεθεπομένη τού έβγαλαν το μάτι για να σώσουν το άλλο. Και το έσωσαν. Το θραύσμα του όλμου που είχε σφηνωθεί στο πρόσωπό του, το περιμμάζεψε και το φύλαξε η Μάχη, που κατόπιν το 'σκασε για το βουνό κι εκεί το έχασε. Αξίζει να σημειωθεί πως, χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί και χωρίς να έχουμε κανένα συγγενικό πρόσωπο μ' αυτά τα ονόματα, ο Γιάννης βάφτισε την κόρη του Μάχη κι εγώ τη δική μου Ειρήνη». 

ΥΓ.  Κάποιοι φίλοι έκριναν ότι η μαρτυρία του Ξενάκη είναι φορτισμένη συναισθηματικά και εντάσσεται στο γνωστό και αντιπαθές, εν πολλοίς, πλαίσιο της "αριστερής μυθολογίας", πάνω στην οποία πολλοί έχτισαν καριέρες και απέκτησαν όνομα. Νιώθω λοιπόν την ανάγκη να διευκρινίσω το εξής: Τη μαρτυρία του δημοσιοποίησε η Σώκου θέλοντας να αναιρέσει κάτι ιστορίες για αγρίους που έλεγε ο Κούνδουρος, αναφερόμενος στον τραυματισμό Ξενάκη. Ο ίδιος ο Ξενάκης ποτέ δεν μιλούσε, δημοσίως τουλάχιστον, για τη σχετική εμπειρία του. Από την άλλη όμως, δεν περιεφέρετο δεξιά κι αριστερά για να δηλώνει πόσο προδομένοι ένιωσαν οι νεαροί μαχητές της Αθήνας από την πολιτική ηγεσία τους, τον "σταλινισμό" κ.ο.κ. Κάποιοι μάλιστα (π.χ. Λ. Κύρκος) φτάνουν στο σημείο να λένε "ευτυχώς που χάσαμε", εξευτελίζοντας τους εαυτούς τους και προσβάλλοντας τους συντρόφους τους, που σκοτώθηκαν, βασανίστηκαν και εξορίστηκαν από το προτιμότερο, πλέον, για αυτούς ελληνικό μετεμφυλιακό κράτος.

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

ΑΓΑΠΑΜΕ ΜΙΚΗ

Ο Μίκης προχώρησε στην ίδρυση της Σπίθας, κινήματος πολιτών για τη σωτηρία της χώρας από τους κακούς. Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ την κίνησή του ασόβαρη, όχι όμως περισσότερο από τις σοβαροφανείς γραβάτες που θέλουν να μας πείσουν ότι ξέρουν πού το πάνε το καράβι, ότι θα τον περάσουμε τον κάβο και ότι η χώρα θα βγει πιο δυνατή και λοιπές  παπάρες. Από εκεί και πέρα, πρέπει ή δεν πρέπει να σεβόμαστε τον ψηλό; Να του την λέμε ή να τον αντιμετωπίζουμε με κατανόηση;
Όποιος έχει μία στοιχειώδη σχέση με την περίπτωση Μίκη ξέρει πολύ καλά ότι χαρακτηρίζεται από μία δόση μεγαλοστομίας, ακόμη και τερατολογίας. Σε πολλές περιπτώσεις, για παράδειγμα, οι διηγήσεις του για τις ένδοξες ημέρες του ταραγμένου πολιτικού περελθόντος της Ελλάδας βρίθουν ανακριβειών και χονδροειδών υπεραπλουστεύσεων. Παρ'όλα αυτά, ακόμη και αυτήν την πλευρά του την βρίσκω ελκυστική. Πλάθει μία φαντασιακή αφήγηση, την οποία ταυτίζει, με παιδική αφέλεια, με την προσωπική του αντίληψη της παραγματικότητας. Πάντα έχει να πει κάτι που θέλει να ακούσει ο συνομιλητής του ή ο αναγνώστης των κατά καιρούς αυτοβιογραφικών πονημάτων του. Μου θυμίζει πολλές φορές κάποιους γνωστούς μου, που είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στις παρέες, καθώς πιάνονται από ένα πραγματικό περιστατικό για να το μεταπλάσουν σε ένα γοητευτικό προφορικό μυθιστόρημα, προς τέρψη των ακροατών. Μέσα σε όλα αυτά σαφώς κυριαρχεί και ένα υπερτροφικό εγώ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, για παράδειγμα, μία δήλωσή του στη δεκαετία του '80 (ή τέλη '70 - δεν θυμάμαι ακριβώς): "Νιώθω σαν τάνκερ στη λίμνη των Ιωαννίνων". Όλα αυτά γνωστά λοιπόν.
Με τη Σπίθα τώρα τι κάνουμε; Προφανώς πλάκα - τι άλλο; Την ίδια στιγμή όμως νιώθω ότι πρέπει να το δούμε κι αλλιώς. Είμαι βέβαιος, πλέον, ότι καμία από όσες παρόμοιες πρωτοβουλίες ανέλαβε (π.χ. επιστολές στον Λαζόπουλο) δεν είχε ως κίνητρο να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα συμφέροντα. Αυτό από μόνο του λέει κάτι. Είναι γνωστό άλλωστε ότι όσοι συνηθίζουν στην Ελλάδα τις δημόσιες παρεμβάσεις είναι στις περισσότερες περιπτώσεις υποκινούμενοι. Ξεκινώντας από τους επερωτησάκηδες βουλευτές, μέχρι τους συνδικαλιστες ή το νέο φρούτο, τους πολιτικολογούντες μπλόγκερ. Ο Μίκης δεν είναι τέτοιος τύπος. Οι κινήσεις του ακόμη κι όταν αποπνέουν ναπολεοντισμό, έχουν κάτι το τόσο αφελές που τις κάνουν συμπαθητικές. Με τον Μίκη κάνω πλάκα με την τρυφερότητα που "κοροϊδεύω" τον γιο μου όταν πετάει τις παιδικές σοφίες του, σκορπίζοντας γέλιο.
Σαφώς θα προτιμούσα έναν Μίκη πιο σοβαρό, πιο μετρημένο, πιο συνεπή ιδεολογικά, με βάση τη δική μου φαντασίωση για το τι σημαίνουν όλα αυτά. Στο φινάλε όμως όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Μόλις ακούω αυτό είναι σαν να μην υπήρξαν. Καλή ακρόαση. Αγαπάμε Μίκη.