Κυριακή 26 Απριλίου 2015

ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΗ

Αυτές τις μέρες πάντα θυμάμαι τη Μάχη του Βερολίνου. Λίγες μέρες πριν αυτοκτονήσει ο Αδόλφος σχεδίαζε επιχειρήσεις τανάλια εναντίον των σοβιετικών στρατιών που τον είχαν περικυκλώσει. Κατά τον ίδιο τρόπο, κάποιοι εξ ημών που έχουμε κανονικούς μισθούς και ικανοποιητικά εισοδήματα γενικώς, νομίζουμε ότι θα την βγάλουμε καθαρή και στις παρούσες συνθήκες. Ή ο Βαρουφάκης θα κάμει το θάμα του και θα τρέψει σε φυγή τους κακούς ή θα αναλάβει κάνας Ψαριανός τη διαπραγμάτευση της επιστροφής στην κοινή λογική,να τρέξει το χρήμα από Ντράγκι μεριά, να γεμίσουν πάλι τα ΑΤΜ, σου λένε.

Όπως και να το δεις, όμως, το πράγμα είναι προαποφασισμένο. Μισθοί, συντάξεις, εργασιακά δικαιώματα πάνε άκλαφτα. Αντί να ελπίζουμε ότι θα την σκαπουλάρουμε, ενώ γύρω γίνεται της μουρλής, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε. Το ζητούμενο δεν είναι η διάσωση των συντάξεων, των μισθών, των ΣΣΕ, μέσα στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας και της Ε.Ε. Αυτά τελείωσαν. Αν θέλουμε να έχουμε κάποιον πολιτικό και κοινωνικό στόχο, δεν μπορεί να είναι άλλος από την επιβολή σοσιαλιστικής οικονομίας με κεντρικό σχεδιασμό, έξω από τις μυλόπετρες της Ε.Ε.

Είναι βέβαιο ότι αυτός θα είναι ο στόχος σε πολύ λίγα χρόνια και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών, που όλο και περισσότερο νιώθουν τη χαζοχαρουμενιά του κοινού ευρωπαϊκού τους σπιτιού να γίνεται ανησυχία και αγωνία για το μέλλον. Καθόλου παράξενο, βέβαια, με σπιτονοικοκύρη τους μονοπωλιακούς ομίλους και το χρηματοπιστωτικό σύστημα που ζητάει όλο και υψηλότερα νοίκια. Μπορεί να φαίνεται ακραίο να δούμε εμείς, οι Έλληνες,  οι ταυτισμένοι με τον ατομικισμό, την κοινωνική αμορφωσιά και τις διαλυμένες κοινωνικές σχέσεις, έναν τέτοιο δρόμο αγώνα. Είμαστε και μικρή χώρα, δεν έχουμε παραγωγική βάση, δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα. Σωστά. Αλλά η νύχτα είναι βέβαιη. Αν δεν ονειρευτείς το ξημέρωμα, ήλιο δε θα δεις.

Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ


Νοτίως της Ιταλίας πνίγηκαν χτες (άλλοι) 400 μετανάστες που προσπαθούσαν να μπουν στην Ευρώπη. Στις μέρες μας δεν υπάρχει τείχος του Βερολίνου, για να σκοτώνονται οι αφελείς που επιζητούσαν ένα σκαραβαίο αντί για Τράμπαντ και το δικαίωμα στη διατροφή των Μακντόναλντς, πλην όμως υπάρχουν άλλα τείχη: Φρόντεξ, λιμενικοί που ρυμουλκούν πίσω στην Τουρκία τα πλοία της απελπισίας, φράχτες συρμάτινοι και, πάνω απ' όλα, όλο το αστικό νομικό οπλοστάσιο περί προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων που κατατείνει στο δικαίωμα της αστικής τάξης να αναπαράγει την οικονομική και πολιτική κυριαρχία της, ρυθμίζοντας, μεταξύ άλλων, τις μεταναστευτικές ροές, μέσα στη φούρια της δήθεν απορρύθμισης της Οικονομίας, βεβαίως.

Όποιος είναι τίμιος άνθρωπος θα πρέπει να μιλήσει γι' αυτό το αίσχος. 

Όποιος είναι λογικός άνθρωπος, ας ρίξει μία ματιά στα στατιστικά στοιχεία. Πόσοι έχασαν τη ζωή τους σε μερικές δεκαετίες ύπαρξης του τείχους του Βερολίνου και πόσοι κατέληξαν στον πάτο της Μεσογείου στους τελευταίους μόνο λίγους μήνες;

Όποιος είναι ακόμη πιο λογικός, διαφωτιστής ούτως ειπείν, ας κάνει έκκληση αυστηροποίησης των μέτρων αποτροπής της εισόδου στην Ελλάδα. Αν δεν πνιγούν μερικά μωρά ακόμα, θα μας έρθουν κι άλλοι, θα αποσταθεροποιηθεί η Οικονομία, θα διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός, θα πάρουν το πάνω χέρι οι φασίστες. Γιατί άλλωστε να αφήσουμε να επιβάλουν οι χρυσαυγίτες μία ναζιστική πολιτική, αφού μπορούμε εμείς να την επιβάλουμε καλύτερα;

Ο ρομαντισμός, για κάποιους, πάει γάντι με το ναζισμό. Ο ρομαντισμός πάει χέρι-χέρι με τον ιδεαλισμό. Ο ιδεαλισμός δε θα υπήρχε αν δεν είχε προηγηθεί ο Διαφωτισμός. Απλά τα πράγματα. Ο καθένας βλέπει ό,τι θέλει να δει.

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ

Θεωρώ ότι κάποιοι από τους λεγόμενους αντιεξουσιαστές είναι μικρονταβατζήδες που πουλάνε προστασία σε μαγαζιά και μούρη σε αφελείς, ηγούμενοι ομάδων από παιδάκια 16-18 ετών, που ψάχνουν κάτι διαφορετικό από Πάολα και Παντελίδη στη ζωή τους. Η μικροκοινωνία των Εξαρχείων ξέρει πολύ καλά σε ποιους αναφέρομαι. Αυτοί είναι μία περίπτωση. Προσωπικά, έχω δει μία εξ αυτών των ηγετικών φυσιογνωμιών, λίγο πριν από πορεία το φθινόπωρο του '10, να συμπεριφέρεται ως πασάς στα Γιάννενα σε φαστφουντάδικο της Πατησίων, ενώ τα πιτσιρίκια τού πήγαιναν νερό, σάντουιτς κ.λπ.

Παρ' όλα αυτά, στο χώρο υπάρχουν πραγματικοί αγωνιστές που, πλανεμένοι, εννοείται, όπως οι άλλοι στην Κροστάνδη, επιμένουν να τα βάζουν με τις αρχές, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος και χωρίς καμία προοπτική, βέβαια. Θεωρώ υγιές κάποιοι απ' αυτούς να πάνε στο προαύλιο της Βουλής και να πετάξουν προκηρύξεις υποστήριξης των συντρόφων τους, που είναι φυλακισμένοι και κάνουν απεργία πείνας. Στο βαθμό που δεν έφεραν οπλισμό, δεν είχαν καλυμμένα πρόσωπα και δεν έκαναν την παραμικρή επιθετική ενέργεια, ούτε καν εκστόμισαν υβριστικά συνθήματα, το μόνο που έχω να πω είναι μπράβο τους και μπράβο και στην Ζωή Κωνσταντοπούλου που δε βρήκε τίποτα μεμπτό στην περίπτωσή τους.

Αντιθέτως, είναι εξαιρετικά προσβλητικό για τη νοημοσύνη μου και την προσωπική μου αξιοπρέπεια να ξέρω ότι χιλιάδες συμπολίτες μου εξακολουθούν να ψηφίζουν και να στέλνουν μέσα στο Κοινοβούλιο κάτι απίθανους τύπους που κινούνται ανάμεσα στο γελοίο και το χυδαίο, υπηρετώντας με συνέπεια και τα δύο.