Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ

Μόλις διάβασα ότι μεταξύ των συλληφθέντων για τα "επεισόδια" στο Υπουργείο Εργασίας είναι και ο Γιώργος Πέρρος, από τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΜΕ. Τον κύριο Πέρρο δεν τον γνωρίζω προσωπικά, ενώ μέχρι τον Οκτώβριο του 2011 δεν ήξερα ούτε τ' όνομά του. Τότε ήταν που η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ έξω από τη Βουλή δέχτηκε τη δολοφονική επίθεση των διαφόρων ψυχάκηδων και παρακρατικών. Αφού υποχωρήσαμε από το Σύνταγμα βρεθήκαμε αργά το απόγευμα στην Ομόνοια. Δεν είχα ξαναβρεθεί σε πορεία με το ΠΑΜΕ και είχα εντυπωσιαστεί από τον παλμό, την πειθαρχία, αλλά κυρίως από τις συζητήσεις μεταξύ των συντρόφων. Κάτι σαν περιπατητική ανάλυση του προτσές και των αντιφάσεών του. Μιλάμε, τα παλληκάρια είναι άπαιχτα. Ούτε μπινελίκια ούτε μελό κραυγές.

Ήμασταν λοιπόν, στην Ομόνοια και πάνω σε μια πρόχειρη εξέδρα ανέβηκε ο Πέρρος. Άρχισε μια ομιλία για την προοπτική λαϊκής αντεπίθεσης, τη δράση των προβοκατόρων που τους απέκρουσε το οργανωμένο ταξικό κίνημα και τα λοιπά. Δεν ήταν και κανένας φοβερός ρήτορας, αλλά τα 'λεγε στρωτά και ουσιαστικά. Τότε, κάποιος κάτι του είπε, έτσι έγινε, νομίζω, αν κάνω λάθος, ας με διορθώσει όποιος αναγνώστης ήταν παρών. Γύρισε ξανά στους συγκεντρωμένους και μας είπε για το θάνατο του άνεργου οικοδόμου, μέλους του ΠΑΜΕ κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης στο Σύνταγμα. Το πλήθος ταράχτηκε, κοιταχτήκαμε και είδα πολλά δάκρυα. Ο Πέρρος δεν είπε τίποτα βαρύ. Απλά ζήτησε να κρατήσουμε ενός λεπτου σιγή. Ήταν το πιο ανατριχιαστικό θέαμα (και ακρόαμα) στη ζωή μου. Όλη η πλατεία γέμισε υψωμένες αριστερές γροθιές και σκυμμένα κεφάλια. Για πρώτη φορά στην Ομόνοια δεν ακουγόταν τίποτα. Μόνο ένα ελαφρύ θρόισμα του αέρα.

Αυτός τώρα κατηγορείται για τραμπουκισμούς στο υπουργείο ενός υπουργού που στηρίζει ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ

Ακριβώς πριν ογδόντα χρόνια, ο γηραιός πρόεδρος της Δημοκρατίας (της Βαϊμάρης) καμαρώνει δίπλα στον Χίτλερ που ορκίζεται καγκελάριος. Ο Άντυ λαμβάνει ψήφο εμπιστοσύνης από τα αστικά κόμματα στο κοινοβούλιο και λίγες εβδομάδες αργότερα καταργεί και κόμματα και κοινοβούλιο, αναλαμβάνοντας ως φύρερ, πλέον, να οδηγήσει τη Γερμανία στον γκρεμό ή, για να δούμε ολόκληρη την εικόνα, στο οικονομικό θαύμα και την εμπέδωση της δημοκρατίας της (αστικής) ελευθερίας και των αρχών που πρέσβευε ο Χάγιεκ, ο Φρίντμαν και ο Αουγκούστο Πινοσέτ.

Ο Χάγιεκ άλλωστε το είχε πει. Απορριπτέος και ο κομμουνισμός και ο φασισμός, αλλά μεταξύ των δύο, προτιμητέος ο φασισμός, ως σιδερένιο κέλυφος που προστατεύει τον καπιταλισμό και εν ευθέτω χρόνω οδηγεί στη δημοκρατία.

Η κοινή λογική ενίοτε χρειάζεται και τους παλαβούς με αστείο μουστάκι και φράντζα.

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

ΑΟΥΣΒΙΤΣ

Σαν σήμερα, πριν από εξήντα οκτώ χρόνια ο Κόκκινος Στρατός έμπαινε στο Άουσβιτς. Το εφιαλτικά εμβληματικό αυτό τοπωνύμιο είναι σήμερα γνωστό ακόμη και σ' αυτούς που δεν ξέρουν σε ποια χώρα βρίσκεται ή ακόμη και ποιοι εξόντωσαν ποιους στο διαβόητο στρατόπεδο. Για κάποιους άνω των σαράντα αυτό μοιάζει υπερβολικό. Και όμως. Πολλά παιδιά που τελειώνουν το Λύκειο έχουν τόσο συγκεχυμένη εικόνα ακόμη και για την πρόσφατη Ιστορία της χώρας και της Ευρώπης, που πιθανόν να ταυτίζουν το Άουσβιτς με τα γκούλαγκ και του Σοβιετικούς με τους Ναζί.

Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη και στην οσκαρική "Η ζωή είναι ωραία" στο Άουσβιτς μπαίνει ένα αμερικάνικο τανκ, ενώ και σε κάποια άλλη ταινία που είδα πριν λίγα χρόνια (με τον Ντι Κάπριο αυτή) παρουσιάζονται οι Σοβιετικοί να μπαίνουν στο στρατόπεδο και να κοιτάνε ψυχρά τους επιζήσαντες κρατουμένους, ζητώντας τους, σχεδόν, να τους επιδείξουν ταυτότητα, σαν φρουροί στο "Τείχος του Αίσχους".

Στο βιβλίο, άλλωστε, που διδάσκω στη Γ' Λυκείου, μαζί με την εξίσωση των εχθρών του φιλελευθερισμού, ήτοι του ναζισμού και του κομμουνισμού, η συμβολή του Στάλιν και του σοβιετικού λαού και στρατού στη νίκη του '45 παρουσιάζεται με τρόπο τέτοιο, που νομίζει κανείς ότι οι Αμερικάνοι και οι Σοβιετικοί μοιράστηκαν στα ίσα το βάρος των επιχειρήσεων εναντίον των Γερμανών μέχρι "την παράδοση της πόλης (του Βερολίνου) στους Συμμάχους" και όχι, βέβαια, στους Σοβιετικούς.

Πέρα όμως από την προφανή προσπάθεια ο ναζισμός να παρουσιαστεί ως το φλιπσάιντ του κομμουνισμού, ο σημερινός έλλην νέος που τρελαίνεται για τα βλαμμένα που χαιρετούν ναζιστικά και θέλει να τους μοιάσει, κάνει ό,τι κάνει, γιατί, πολύ απλά, δεν ξέρει τι του γίνεται. Ακόμη και η παραπάνω αφελής φιλελεύθερη προπαγάνδα, βγαλμένη από την άποψη της Voice of America για τον Β' Παγκόμιο Πόλεμο, περνάει και δεν τον αγγίζει. Ή έχει αυτοακυρωθεί ως σκεπτόμενο ον από τόνους ασκήσεων και κόντρα ασκήσεων για να μπει στην καλή τη σχολή ή έχει κάψει φλάτζα από δικτυακά παιχνίδια και σκυλάδικα, σε συνδυασμό με την άποψη ότι εμείς οι Έλληνες τον έχουμε μεγαλύτερο (τον πολιτισμό), όπως αυτή αποτυπώνεται σε βιβλία βουλευτών-εκδοτών, καθόλου ακραίων, μάλιστα. 

Δεν είναι λοιπόν παράξενο που η μόνη εμφανής διαφορά για τα περισσότερα παιδιά μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν είναι το κανονικό μουστάκι του Ιωσήφ, σε σχέση με την υποψία μύστακος του νευρωτικού από την Αυστρία, ενώ για τα πιο "ενημερωμένα" για την πολιτική ο Χίτλερ ήταν πατριώτης, ενώ ο Στάλιν πράκτωρ του σιωνισμού.

Αυτά. Θλίψη. Ας θυμηθούμε.






Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΠΟΡΤΟ ΣΑΛΤΕ

Πόσοι αμφιβάλλουν ότι πολλοί από τους εργαζόμενους του Μετρό διορίστηκαν βυσματικά; Ποιος δεν ξέρει ότι πληρώνονται καλύτερα από εκατοντάδες χιλιάδες άλλους εργαζόμενους στον ιδιωτικό, ιδιαίτερα, τομέα; Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι, αν αύριο ικανοποιήσουν τα αιτήματά τους, δε θα συμμετάσχουν σε πανεργατικές απεργίες διαρκείας; Ποιος, εν ολίγοις, δεν αντιλαμβάνεται ότι η καλύτερη περίπτωση είναι να λειτουργούν ως τυπικοί τρεηντγιουνιονιστές, που έλεγε και μια ψυχή, ήτοι, εμείς να 'μαστε καλά, η αστική δημοκρατία να μας προστατεύει κι όλοι οι άλλοι να πα ν' αγωνιστούνε.

Παρ' όλα αυτά, ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι το μήνυμα που θέλει να περάσει η κυβέρνηση (και ο Άρης Πορτοσάλτε) με το αναμενόμενο τσάκισμα της απεργίας είναι ότι αυτά που ξέρανε (οι άθλιοι εργατοπατέρες) να τα ξεχάσουμε (εμείς οι εργαζόμενοι). Ποια είναι αυτά; Μισθοί κανονικοί και όχι φιλοδώρημα, απεργίες που ασκούν πραγματική πίεση στον εργοδότη, σύνταξη σε ηλικία που ακόμη περπατάς χωρίς μπαστούνι, προοπτική εναλλακτικής πρότασης για το μέλλον μας, πέραν των σχεδιασμών του ΔΝΤ και του Γιάννη Πρετεντέρη.

Στο τελευταίο βρίσκεται και η ουσία. Αν το 'χεις πάρει απόφαση ότι θα ζεις μια ζωή προσπαθώντας για το καλύτερο σε ατομικό επίπεδο μέσα στο πλαίσιο το δεδομένο από τα παιδιά (και τα εγγόνια, πλέον) του Σικάγο, δικαίως μπινελικώνεις "τους αλήτες που ταλαιπωρούν τον κόσμο". Άλλωστε, πάλι τα ίδια βύσματα θα έχεις, για να καβατζωθείς κι ας είναι η καβάτζα πια φτηνιάρα. Στην Ελλάδα ζεις, δε θα χαθείς. Αν μάλιστα είσαι επιχειρηματικό πνεύμα, η καλύτερή σου. Θα διαπρέψεις ως ψυχασθενής που αναζητά την επιτυχία σε επιχειρηματικό περιβάλλον που θα κάνει τους σημερινούς  εργαζόμενους του Τζάμπο να αισθάνονται προνομιούχοι.

Αν όμως, όλα αυτά σου φαίνονται αστεία, την απεργία δεν την κατηγοράς. Αυτή σου λέει πού να πας.

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ο Άρης Πορτοσάλτε δήλωσε ότι φταίει και η υπερπροστατευτικότητα της Αριστεράς προς τους μετανάστες για την όξυνση του μεταναστευτικού και η όξυνση του μεταναστευτικού οξύνει τη σχετική αντιπαράθεση και κάπως έτσι οξύνθηκε και η διάθεση των αλητών που κάρφωσαν ένα μαχαίρι στην καρδιά Πακιστανού μετανάστη που πήγαινε στη δουλειά του, 3.30 τα ξημερώματα στα Πετράλωνα.

Κάποιοι άλλοι, λιγότερο δημοκράτες από τον Άρη, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δηλώσουν πως κάποιοι ψευτοαριστεροί αγανακτούν για τους δολοφονημένους λαθρομετανάστες (τονίζουν το "λαθρο"), αλλά καταπίνουν τη γλώσσα τους για τους φόνους που διαπράττουν οι "λάθρα" εισελθόντες στη χώρα.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, δεν υπάρχουν μετανάστες και λαθρομετανάστες. Είναι όλοι άνθρωποι που ζητάνε καλύτερες συνθήκες ζωής, ή απλά το δικαίωμα στη ζωή, προερχόμενοι από έναν κόσμο που αναπτύσσεται, αναδύεται, ανακαλύπτει το επιχειρείν, ταυτοχρόνως όμως, σφαγιάζεται, βομβαρδίζεται, στρέφεται σε θρησκευτικές σέχτες που οι ίδιοι οι λάτρεις της παγκοσμίου αναπτύξεως εξέθρεψαν (βλ. Αλ Κάιντα).

Ο μέσος ναζί και ο μέσος φιλελεύθερος έχουν πολλές διαφορές. Σε ένα πράγμα όμως συγκλίνουν. Σου ξεκόβουν, ευθύς εξαρχής, ότι ο καπιταλισμός είναι δεδομένος, ο σοσιαλιστικός δρόμος ήταν μια εγκληματική ονειροφαντασία (οι φασίστες, βεβαίως, τον εντάσσουν και στα σατανικά σχέδια των Εβραίων) και από από δω πάνε κι οι άλλοι. Μέσα σε μια τέτοια λογική εννοείται ότι οι μετανάστες είναι λαθρομετανάστες, όταν δεν έρχονται προγραμματισμένα, για να καλύψουν ανάγκες του καπιταλιστικού μηχανισμού σε συγκεκριμένες περιοχές του προηγμένου κόσμου. Οι φιλελεύθεροι αρχίζουν τα περί ορθολογικής αντιμετώπισης (Πορτοσάλτε), για να μην οξυνθούν τα πνεύματα και γίνει κάνα κακό, τώρα μάλιστα που έχουμε βάλει μπρος και την αποσοβιετοποίηση, ενώ τα πιο ανυπόμονα και ηλίθια αγόρια και κορίτσια που φαντασιώνονται με το τι συνέβη μεταξύ Αδόλφου και Εύας στην υπόγα του Βερολίνου, θέλουν κάπως πιο ριζικές λύσεις.

Η κοινή λογική (ναι, αυτή) η ελκομένη εκ του Διαφωτισμού (ναι, αυτού) υποδεικνύει ότι δεν είναι δυνατόν να είσαι δημοκράτης και ανθρωπιστής για συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων και να επιφυλάσσεις το σεβασμό για τα δικαιώματα του ανθρώπου μόνο στους πολίτες της χώρας σου. Ούτε, βέβαια, είναι δυνατόν να ωρύεσαι για απελευθέρωση αγορών, κίνησης κεφαλαίων, αγοράς εργασίας, ενώ ταυτόχρονα υψώνεις φράχτες στον Έβρο ή στα σύνορα με το Μεξικό. Είναι δεδομένο ότι αφού μάζες ανθρώπων θέλουν να μετακινηθούν και να εγκατασταθούν στο έδαφός σου, πρέπει να θεωρήσεις ως δεδομένο αυτό το δικαίωμα, αν θέλεις να λέγεσαι φιλελεύθερος.

"Και τι θα γίνει, ρε φίλε; Πώς θα αντέξει η Ελλάς τους μετανάστες;" Θα στο ρωτήσουν αυτό, όχι μόνο οι ρατσιστές, αλλά και οι "απλοί" άνθρωποι που φρικάρουν με τους χιλιάδες νεοφερμένους που κατακλύζουν γειτονιές, συνδέονται με αυξημένη παραβατικότητα ή εγκληματικότητα και πάει λεγοντας. Προφανώς, οι απλοί άνθρωποι τα ίδια ρωτούσαν και όταν ήρθαν τα αδέλφια μας, κατά τ'άλλα, το '22. Προφανέστερα, οι "απλοί" άνθρωποι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι απλοί άνθρωποι, αλλά υπεύθυνοι για τον εαυτό τους, την πόλη τους, τη χώρα τους, τον κόσμο. Οι απλοί άνθρωποι πρέπει να οργανωθούν και να προσφέρουν στους εαυτούς τους, τους συμπατριώτες τους και τους ξένους συνανθρώπους τους ένα νέο ιστό οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, που δε θα προσδιορίζεται από τις ανάγκες των κατόχων των μέσων παραγωγής, αλλά από τις ανάγκες του ανθρώπου.

Παράλογος και ρομαντικός; Για τον Άρη Πορτοσάλτε, σίγουρα. Ακόμη και η Σία όμως, έχει αρχίσει να τον κοιτάει με απορία.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

KKE, ΤΩΡΑ, ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ.


Η βροχή κίτρινη δεν έπαιζε ποτέ στο φιλμ νουάρ των αναμνήσεων από τη δεκαετία του '80. Η βροχή ήταν μαύρη κι άσπρη στην ταινία της εφηβείας μου. Τώρα, με τη λάσπη να πέφτει έγχρωμη, θυμάμαι ότι οι μικρές στιγμές της δυστυχίας δεν ήταν τόσο  μικρές , αντιθέτως ήταν πολλές και δεν ήταν στιγμές. Βλέπεις το φανάρι πίσω από τη βροχή, μυρίζεις το νοτισμένο χώμα, ακούς το αυτοκίνητο που πετάει στο πλάι τα νερά, την ώρα που το καλοκαίρι θα ήταν μέρα, και ξαφνικά θυμάσαι ότι ο μύθος της περασμένης χαράς είναι η αλήθεια της παλιάς μιζέριας και όσο κι αν είναι ωραίο να κολυμπάς στο ξερό πια, που έλεγε κι ο Μπρους, ποτάμι της χαμένης παιδικής σου χαράς, πάντα θα έρχεται το γύρισμα του δίσκου βινυλίου στο απόγευμα στο Λύκειο, που ήταν ο πρόλογος για μια νύχτα που ποτέ δεν ήταν μαγική, ποτέ δεν ήταν το καλοκαίρι μετά το χειμώνα. Και τότε καταλαβαίνεις ότι το καλοκαίρι ήρθε και είναι αληθινά όμορφο. Αληθινό καλοκαίρι.

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΓΕΡΑ ΣΤΗ ΓΗ


Στις 15 Γενάρη συμπληρώνονται ενενήντα τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ από τις παραστρατιωτικές ομάδες, στις οποίες στηρίχτηκε η αντεπανάσταση στη μεταπολεμική Γερμανία.

Για οποιονδήποτε πραγματικό αριστερό, ήτοι φορέα της ταξικής αντίληψης στην ανάγνωση του πολιτικού παρόντος και του ιστορικού παρελθόντος, το συγκεκριμένο γεγονός αποτελεί ευκαιρία για να αποδοθεί φόρος τιμής στους ηρωικούς μάρτυρες της σοσιαλιστικής επανάστασης. 

Εννοείται ότι υπάρχουν και αριστεροί που δε βλέπουν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Για την ακρίβεια, και τότε υπήρχαν αριστεροί που δεν τα έβλεπαν έτσι. Για την ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια, οι συγκεκριμένοι "αριστεροί" ήταν οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας, που διέπραξαν, κατ' εντολή τους, ουσιαστικά, τα προπλάσματα των ναζί, τα "Ελεύθερα Σώματα". 

Ο Φώτης Κουβέλης και ο Γρηγόρης Ψαριανός είναι η σοβαρή και η γκροτέσκο όψη της σώφρονος αριστεράς αντίστοιχα. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος σου δίνουν την εντύπωση ανθρώπων που θα έβαζαν τους ναζί να σώσουν τη δημοκρατία σε φάση όξυνσης της ταξικής αντιπαράθεσης και της οικονομικής κρίσης. Ας μην έχουμε, όμως, αυταπάτες. Όταν πρέπει να σώσεις την ευνομία από την ανομία και τη δημοκρατία από τον "ολοκληρωτισμό", και Φρίντριχ Έμπερτ θα γίνεις.

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

ΠΡΑΓΜΑΤΙ


"Τι τις θέλω τις συνεντεύξεις;" μονολόγησε η σχεδόν γηραιά κυρία. "Ό,τι και να πω, θα κατασυκοφαντηθώ. Αυτή είναι βέβαια η μοίρα των ανθρώπων που βλέπουν τις σκιές, η μοίρα των ποιητών". Την τελευταία λέξη την είπε δυνατά, με πικρό αυτοσαρκασμό.

Ήταν έτοιμη να κλείσει το φως του σαλονιού, για να αποσυρθεί στο μοναδικό θερμαινόμενο δωμάτιο και να χωθεί κάτω από το πάπλωμα, όταν χτύπησε το κουδούνι. Όπως πάντα, δε ρώτησε ποιος ήταν. Άνοιξε την πόρτα και βρέθηκε μπροστά στον όγκο του Ευάγγελου Βενιζέλου. Πίσω του μόλις διακρινόταν ένας φυσιολογικής διαπλάσεως άνδρας. Διέκρινε το μισοκρυμμένο, ανήσυχο πρόσωπο του ηρωικού Υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα. 

- Γιάννη, Βαγγέλη, τι συμβαίνει; Σε τι οφείλω την επίσκεψή σας;
- Κική, ήμασταν σε σύσκεψη με τον Φώτη και τον Αντώνη, όταν μας ενημέρωσαν για τη συνέντευξή σου στην Interanational Herald Tribune, είπε ο Γιάννης, ο σύντροφος εν όπλοις της Κικής, από τις μέρες των 32.
- Κυρία Δημουλά, είπε με πνιγμένη συγκίνηση ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, νιώθω, πράγματι, βαθιά συγκινημένος.

Η φράση αυτή χτύπησε την εν αναμομή νομπελίστρια σαν κεραυνός. Τους έκλεισε με απελπισία την πόρτα στα μούτρα, έκλεισε τα μάτια και μονολόγησε: "Θεέ μου, τι έκανα; Δημιούργησα ένα τέρας".

Ο Ανδρέας Παπανδρέου γελούσε από ψηλά. 


Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

ΓΡΑΦΙΚΟΤΗΤΑ: ΤΟ ΚΑΤΩΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ ΑΘΩΩΣΗΣ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ


Παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν στη Συρία, πολλοί είναι αυτοί που νομίζουν ότι πρόκειται για μία συνήθη κατάσταση, σαν αυτή που έχουμε δει και ξαναδεί στη Λιβύη πρόσφατα, στο Ιράκ παλιότερα (και σήμερα, βεβαίως), στο Κονγκό (παλιότερα, ακόμη παλιότερα και σήμερα). Εννοείται ότι αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς. "Αυτά συμβαίνουν σε τριτοκοσμικές κοινωνίες. Πολιτικά ανώριμες, φανατισμένες μάζες και διεφθαρμένες ελίτ σφάζονται και σφάζουν, ουδεμία σχέση έχουσες, βεβαίως, με την Ευρώπη του Διαφωτισμού, της δημοκρατίας, του ορθολογισμού, της ανεκτικότητας, της ανάπτυξης, της Δύσης, κοντολογίς, που θα έλεγε και ο αείμνηστος "Εθνάρχης".

Όλα αυτά, βέβαια, τα λένε άνθρωποι ψιλοάσχετοι με τα δεδομένα της Μέσης Ανατολής. Για τους μη γνωρίζοντες, λοιπόν, να πούμε ότι η Συρία παρουσιάζει, ή μάλλον παρουσίαζε μέχρι πρότινος, περισσότερες ομοιότητες με την Ελλάδα παρά τη Λιβύη. Πρόκειται για μια πολυθρησκευτική κοινωνία, με αρμονική, κατά βάση, συμβίωση Χριστιανών και Μουσουλμάνων, ενώ το βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο των Σύρων είναι υψηλό, χωρίς μάλιστα την βλαχοευρωγκλαμουριά, που χαρακτηρίζει εν πολλοίς πλείστους συμπατριώτες μας. 

Και όμως, αυτή η χώρα, χωρίς ακραία κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, για μήνες τώρα καταστρέφεται, οι κάτοικοί της τραβούν τα πάνδεινα ή το δρόμο της προσφυγιάς, ενώ 60.000 εξ αυτών έχουν εγκαταλείψει το μάταιο αυτό κόσμο, συνεπεία της αραβικής ανοίξεως, που στοχεύει, υποτίθεται, στην επικράτηση της δημοκρατίας και των δυτικών αξιών, γενικότερα, στους επί δεκαετίες και αιώνες καταπιεσμένους Άραβες, που, επιτέλους, κατάλαβαν πόσο καταπιεσμένοι ήταν και αποφάσισαν να δώσουν στον Άσαντ να καταλάβει τι εστί βερύκοκο.

Όλο αυτό το παραμύθι είναι τόσο ακραία αναληθοφανές, που δεν τολμούν να το πολυπροβάλουν ούτε τα Μπιμπισιά και τα Σιενένια. Ενώ για τη Λιβύη και την Αίγυπτο ο μύθος της λαϊκής εξέγερσης εναντίον του παράφρονα σεξομανούς δικτάτορα με το τσαντήρι στο Σέντραλ Πάρκ και τους στρατηγούς που κυβερνούν εκατομμύρια εξαθλιωμένων Αυγυπτίων ήταν προδήλως πιο εύκολο να κατασκευαστεί, αντιθέτως για τη Συρία είναι σαφώς πιο δύσκολο. Η φάτσα άλλωστε του προέδρου και το βιογραφικό του κάθε άλλο παρά παραπέμπουν στον "Χασάπη της Βαγδάτης" ή τον αξέχαστο Συνταγματάρχη που εθαύμασε και η Μιμή, για να μην ξεχνιόμαστε.

Συμπέρασμα:  Όταν ο Ριζοσπάστης γράφει για ιμπεριαλιστικούς πολέμους και λαούς που αλέθονται  στις μυλόπετρες του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, δεν είναι τόσο γραφικός όσο θέλουν οι γραφικοί του "ορθολογισμού" να τον παρουσιάσουν.