Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

ΓΡΑΦΙΚΟΤΗΤΑ: ΤΟ ΚΑΤΩΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ ΑΘΩΩΣΗΣ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ


Παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν στη Συρία, πολλοί είναι αυτοί που νομίζουν ότι πρόκειται για μία συνήθη κατάσταση, σαν αυτή που έχουμε δει και ξαναδεί στη Λιβύη πρόσφατα, στο Ιράκ παλιότερα (και σήμερα, βεβαίως), στο Κονγκό (παλιότερα, ακόμη παλιότερα και σήμερα). Εννοείται ότι αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς. "Αυτά συμβαίνουν σε τριτοκοσμικές κοινωνίες. Πολιτικά ανώριμες, φανατισμένες μάζες και διεφθαρμένες ελίτ σφάζονται και σφάζουν, ουδεμία σχέση έχουσες, βεβαίως, με την Ευρώπη του Διαφωτισμού, της δημοκρατίας, του ορθολογισμού, της ανεκτικότητας, της ανάπτυξης, της Δύσης, κοντολογίς, που θα έλεγε και ο αείμνηστος "Εθνάρχης".

Όλα αυτά, βέβαια, τα λένε άνθρωποι ψιλοάσχετοι με τα δεδομένα της Μέσης Ανατολής. Για τους μη γνωρίζοντες, λοιπόν, να πούμε ότι η Συρία παρουσιάζει, ή μάλλον παρουσίαζε μέχρι πρότινος, περισσότερες ομοιότητες με την Ελλάδα παρά τη Λιβύη. Πρόκειται για μια πολυθρησκευτική κοινωνία, με αρμονική, κατά βάση, συμβίωση Χριστιανών και Μουσουλμάνων, ενώ το βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο των Σύρων είναι υψηλό, χωρίς μάλιστα την βλαχοευρωγκλαμουριά, που χαρακτηρίζει εν πολλοίς πλείστους συμπατριώτες μας. 

Και όμως, αυτή η χώρα, χωρίς ακραία κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, για μήνες τώρα καταστρέφεται, οι κάτοικοί της τραβούν τα πάνδεινα ή το δρόμο της προσφυγιάς, ενώ 60.000 εξ αυτών έχουν εγκαταλείψει το μάταιο αυτό κόσμο, συνεπεία της αραβικής ανοίξεως, που στοχεύει, υποτίθεται, στην επικράτηση της δημοκρατίας και των δυτικών αξιών, γενικότερα, στους επί δεκαετίες και αιώνες καταπιεσμένους Άραβες, που, επιτέλους, κατάλαβαν πόσο καταπιεσμένοι ήταν και αποφάσισαν να δώσουν στον Άσαντ να καταλάβει τι εστί βερύκοκο.

Όλο αυτό το παραμύθι είναι τόσο ακραία αναληθοφανές, που δεν τολμούν να το πολυπροβάλουν ούτε τα Μπιμπισιά και τα Σιενένια. Ενώ για τη Λιβύη και την Αίγυπτο ο μύθος της λαϊκής εξέγερσης εναντίον του παράφρονα σεξομανούς δικτάτορα με το τσαντήρι στο Σέντραλ Πάρκ και τους στρατηγούς που κυβερνούν εκατομμύρια εξαθλιωμένων Αυγυπτίων ήταν προδήλως πιο εύκολο να κατασκευαστεί, αντιθέτως για τη Συρία είναι σαφώς πιο δύσκολο. Η φάτσα άλλωστε του προέδρου και το βιογραφικό του κάθε άλλο παρά παραπέμπουν στον "Χασάπη της Βαγδάτης" ή τον αξέχαστο Συνταγματάρχη που εθαύμασε και η Μιμή, για να μην ξεχνιόμαστε.

Συμπέρασμα:  Όταν ο Ριζοσπάστης γράφει για ιμπεριαλιστικούς πολέμους και λαούς που αλέθονται  στις μυλόπετρες του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, δεν είναι τόσο γραφικός όσο θέλουν οι γραφικοί του "ορθολογισμού" να τον παρουσιάσουν.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου