Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

ΣΤΟΝ ΜΠΑΡΜΠΕΡΗ

Αν θυμάστε, στην αρχή της κρίσης η βλαχοφιλελεύθερη ερμηνεία της συνοψίστηκε στο "Μαζί τα φάγαμε". Από ποιους τα φάγαμε; Μα από τους Ευρωπαίους, προφανώς, τους οποίους εξαπατούσαμε επί σειρά δεκαετιών, καθώς μας έδιναν πακέτα κι εμείς τα κάναμε διορισμούς, πολυκατοικίες, καταθέσεις δεκάδων χιλιάδων, οφ σορ, εξοπλιστικά με τις μίζες να τρέχουν, αυτοκινητόδρομους με κόστος όσο των δρόμων όλης της ΕΕ και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ευφάνταστος απατεών Έλλην.

Όλα τα παραπάνω τα βάζει ο φιλελές ορθολογιστής στο ίδιο καλάθι, εκ του πονηρού, διότι, εξισώνοντας τον αγράμματο με μισθό 2.000 ευρώ από τη ΔΕΚΟ (στην οποία τον έχωσε το κυβερνών κόμμα) με τον μεγαλοεργολάβο που έπαιρνε δημόσια έργα, ρίχνει στα μαλακά τον μεγαλομπετατζή που έκανε την παραδοσιακή ελληνική μίζα μιζάρα κίνγκ σάιζ. Βάζοντας στην ίδια μοίρα τον καταθέτη των εκατό χιλιάδων ευρώ σε ελληνική τράπεζα με το σαΐνι που τα ΄χει κρυμμένα σε δίκτυο υπεράκτιων εταιρειών, αθωώνει τον δεύτερο.

Σύμφωνα με αυτήν την αφήγηση η ΕΕ είναι ένα κλαμπ ηλιθίων, στους οποίους πήγαμε εμείς, τα βλαχαδερά, και, μιλώντας τους για την κληρονομιά του Αριστοτέλους, αποσπούσαμε την προσοχή τους, σουφρώνοντας τα δις από την τσέπη τους. Πολύ αληθοφανές, δε νομίζετε;

Η αλήθεια, βέβαια, είναι τελείως διαφορετική. Η ΕΕ, ως ένωση που αποβλέπει στη διαφύλαξη και προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχηματισμών που βρίσκονται εντός της, έδινε το χρήμα στην Ελλάδα της διαφθοράς, ούσα η ίδια πιο διεφθαρμένη, όπως διεφθαρμένος και σάπιος είναι ο ιμπεριαλισμός, εν συνόλω. 

Όσα συμβαίνουν τα τελευταία πέντε χρόνια στη χώρα μας είναι απλά η πληρωμή των "ευεργετών" Η μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους, με τη σφραγίδα, πλέον, και του ΣΥΡΙΖΑ, το ξεπούλημα των φυσικών πόρων και κάθε δημόσιας περιουσίας, η ισοπέδωση μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων είναι αυτή ακριβώς η με πολύ ψηλό τοκο πληρωμή.

Και οι καταθέσεις; Θα γίνει κούρεμα; Ουδείς γνωρίζει. Αν γίνει, πάντως, θα αφορά τους αφελείς που δε φρόντισαν ή δεν μπορούσαν να κάνουν τα λεφτά τους αόρατα σε υπερπόντιους ή ευρωπαϊκούς παραδείσους. Γιατί "Όλοι μαζί τα φάγαμε", αλλά δε θα πληρώσουμε κι όλοι μαζί. Κάποιοι πρέπει να συνεχίσουν να κάνουν μπίζνες με τον κύριο Σόιμπλε. Είναι εθνική επιταγή.

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

ΣΥΝΤΡΙΒΗ



Η απόδοση της συντριβής στο πρόσωπο του "σατανικού Σόιμπλε" και της "διψασμένης για κυριαρχία Γερμανία", εν συνόλω,  είναι άκρως παραπλανητική και καταφανώς συνιστά προσπάθεια αθώωσης της οπορτουνιστικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, γενικώς, και του Τσίπρα, ειδικώς.

Το ίδιο ισχύει και με την απόδοση της συντριβής στους Τσίπρα - Βαρουφάκη - ΣΥΡΙΖΑ, εν συνόλω. Για την ακρίβεια η δεύτερη άποψη δεν είναι προϊόν απλώς επιδερμικής ανάγνωσης της πραγματικότητας των πέντε, τουλάχιστον, τελευταίων ετών, αλλά, επιπλέον, συνιστά ακούσια ή εκούσια αθώωση των κυρίως υπαίτιων της σημερινής κατάντιας. Με τη σειρά:

1. Ο ιμπεριαλισμός με τις επιδιώξεις και τις αντιθέσεις του στην Ευρώπη και τον κόσμο, οι οποίες συνυφαίνονται με τις απολύτως κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές θέσεις και πρακτικές.
2. Η διαπλοκή του παραπάνω με το εγχώριο αστικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα, που δεν είναι μία εξαίρεση από τον ορθό ευρωπαϊκό κανόνα, αλλά η νομοτελειακά προσδιορισμένη έκφρασή του εντός αυτού του κανόνα.
3. Η αδυναμία, επί του παρόντος, το κομμουνιστικό κίνημα, πανευρωπαϊκά, να δώσει πειστικές απαντήσεις και εναλλακτικές στις εκμαυλισμένες από την ψεύτικη ευημερία δεκαετιών και φοβισμένες από το "Τέλος της Ιστορίας" μάζες.

Στο 1 και 2 βρίσκονται οι αιτίες, στο 3 έχουμε και την προοπτική της λύσης. Ψηλά τις κόκκινες σημαίες.


Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ

"Είναι αδιαπραγμάτευτη η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και αυτή είναι η βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού".

Αυτή η εμβληματική της πολιτικής μας αυτοακύρωσης φράση βουίζει στ΄ αυτιά μας, καθώς την επαναλαμβάνουν πολιτικοί, δημοσκοπήσεις, τρολ στα σόσιαλ μίντια, καθηγητές του ΠΑΠΕΙ (η παράθεση με σειρά αξιολόγησης των γνωμοδοτούντων περί την Ευρώπη).

Όλοι αυτοί εκφράζουν τη φωνή της λογικής, του ρεαλισμού, στα πάνελ και ξεπετάνε την αντίθετη άποψη με ένα γελάκι ειρωνείας ή με ένα "Εντάξει, καλή η πλάκα, αλλά ας δούμε τώρα σοβαρά τι μπορεί να γίνει".

Τι μπορεί να γίνει και πού; Η στάση των ορθολογιστών, περιέργως, αποπνέει μεταφυσική πίστη, δογματική εμμονή στο εξω-λογικό. Η Ευρώπη γι΄ αυτούς είναι ένα ιερό τοτέμ, στο οποίο οφείλουμε πίστη. Δεν είναι ένα πλέγμα οικονομικών συμφερόντων και ανταγωνισμών που αντανακλώνται στις αντίστοιχες πολιτικές που εφαρμόζουν οι θεσμοί της.

Και ποιες είναι αυτές οι πολιτικές εν προκειμένω και όχι μόνο εν προκειμένω, αλλά από τις αρχές, τουλάχιστον, της δεκαετίας του ΄90; Νεοφιλελευθερισμός, αγνός, φριντμανικός, πασπαλισμένος με γερμανική μέριμνα, όχι πλέον για ένα κοινωνικό κράτος τύπου Βίσμαρκ-Αντενάουερ-Βίλυ Μπραντ, αλλά για ένα κράτος πτωχοκομείο, που δε θα διασφαλίζει τη ζωή, αλλά την επιβίωση των ανέργων και ημιαπασχολούμενων.

Πώς κι έτσι; Επισήμως, διότι η Ευρώπη γερνάει και πρέπει να γίνει ανταγωνιστική έναντι Κίνας, Ινδίας, Βραζιλίας και λοιπών αναδυόμενων από το βυθό του ιμπεριαλισμού. Άλλη μία μεταφυσική ερμηνεία, που εμφανώς αγνοεί τα λογικά δεδομένα. Οι παραγωγικές δυνατότητες στις αρχές του 21ου αιώνα έχουν αναπτυχθεί, ο παραγόμενος πλούτος έχει πολλαπλασιαστεί, αλλά συζητάμε τώρα για το αν πρέπει ο Ιταλός να αποδεχτεί τις συνθήκες εργασίας του Κινέζου, αντί να συμβεί το αντίστροφο.

Όλος αυτός ο παραλογισμός, βέβαια, έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται "καπιταλιστική νομοτέλεια". Όσο αυξάνονται οι παραγωγικές δυνατότητες, τόσο (και περισσότερο) αυξάνεται η προσπάθεια αύξησης της κερδοφορίας, τόσο πιο αδηφάγοι και αδίστακτοι γίνονται οι καπιταλιστές.

Ήδη στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στις μάζες των νέων εργαζόμενων της Γερμανίας όλα αυτά δεν είναι μόνο λόγια, αλλά γίνονται οδυνηρή, καθημερινή εμπειρία. Αυτή η εμπειρία είναι που πρέπει να αναδειχθεί και, κυρίως, να γίνει η βάση για την οικοδόμηση της μόνης ρεαλιστικής διεξόδου: Ενός νέου εργατικού κινήματος, με στόχο την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τη λαϊκή εξουσία. Ένα ΟΧΙ μπορεί να σημαίνει πολλά, μία μόνο ερμηνεία του όμως δείχνει την κατεύθυνση για το ΝΑΙ στην πραγματική ζωή.

"Δεν έχει εξουσιοδοτήσει κανένας κανέναν να πάει να υπογράψει νέα μνημόνια, νέα επώδυνα μέτρα για το λαό μας". Δημήτρης Κουτσούμπας, ΓΓ ΚΚΕ

Σάββατο 4 Ιουλίου 2015

ΔΙΧΑΣΜΟΣ

Ένα από τα πολλά ψέματα που ακούστηκαν την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα είναι η βεβαιότητα πως με τέτοια δημοψηφίσματα επέρχεται ο διχασμός. 

Καταρχάς, ένα δίλημμα είναι διχαστικό, αν είναι δίλημμα. Στην περίπτωσή μας και οι δύο πλευρές διακηρύσσουν ότι θα εφαρμόσουν την καλύτερη πολιτική, για να ευημερήσουμε εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή να χρεοκοπήσουμε και επίσημα με λιγότερες απώλειες, λέω εγώ και κάθε σοβαρός άνθρωπος που διάβασε το Μνημόνιο του ΄10.

Κατά δεύτερον, όσοι τα λένε αυτά ανήκουν στην παράταξη του ΝΑΙ. Ποιοι είναι οι επικεφαλής αυτής της παράταξης; Είναι τα όργανα του εγχώριου και ξένου κεφαλαίου που διασφάλισαν για τους εαυτούς τους μια θέση πολιτικής και (σε πλείστες περιπτώσεις) οικονομικής ελίτ, αλήτ, δηλαδή, ελληνιστί, που όμοιά της δεν υπάρχει σε κανένα μέρος του δυτικού, λεγόμενου, κόσμου, που κατά τ΄ άλλα είναι το πρότυπό τους. Με αυτούς, ναι, νιώθω ένα διχασμό, να τον πεις.

Βεβαίως, επειδή οι κώλοι έχουν σφίξει πολύ, στις τελευταίες διαδηλώσεις υπέρ του ΝΑΙ έκαναν την εμφάνισή τους (με μπράβους και τον μπάτλερ τους) και οι εκπρόσωποι του χρήματος, του κεφαλαίου, ντε, που βόλταραν με σημαιάκια με τα κίτρινα αστεράκια. Κατέβηκαν με Τζάγκουαρ από την Εκάλη. Ναι, με αυτούς παθαίνω έναν διχασμό.

Από δίπλα και όλος ο στρατός των φοβισμένων δημοσίων υπαλλήλων που φτιάχνονται να ακούν για την καταπολέμηση του κρατισμού, καθώς η πελατειακή τους διασύνδεση τους καθιστά ασφαλείς και θεωρούν, βέβαια, ότι όταν έρθει η ώρα του εξορθολογισμού και της συρρίκνωσης θα "σφυρίξουν τα δρεπάνια στ΄ άλλο χωράφι". Με αυτούς, ναι, τον νιώθω το διχασμό.

Αντιθέτως, κανέναν διχασμό δε νιώθω για τους οπαδούς του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, τους φοβισμένους μικροκαταθέτες ή τους "ηρωικούς υπερασπιστές της εθνικής αξιοπρέπειας", που δουλεύουν τρελά ωράρια για τρεις κι εξήντα, είναι απολυμένοι, είναι νέοι 30 χρονών που ακόμη δεν έχουν καταφέρει να κολλήσουν ένα ένσημο, είναι συνταξιούχοι που ζουν με 400 ευρώ το μήνα, είναι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν έγλειψαν, δεν έκαναν τουμπεκί "όταν έπρεπε" και, βεβαίως, δεν είδαν άσπρη μέρα κι ας ήταν δέκα φορές καλύτεροι από τα βλαμμένα που ανελίχθηκαν δίπλα τους. Κανένας διχασμός γι΄ αυτούς. Είναι δικοί μας.

Οργανωθείτε, παλέψτε και διχαστείτε συνειδητά με αυτούς που η ζωή σας διχάζει κι ας μην το νιώθετε.