Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

ΜΠΑ, Η ΙΔΕΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ



Αυτό που λένε απόηχος του τρομοκρατικού χτυπήματος στην Κατεχάκη ένιωσα ότι διαφοροποιήθηκε σημαντικά σε σχέση με αντίστοιχες περιπτώσεις του παρελθόντος. Δεν εννοώ ούτε τις αναμενόμενες δηλώσεις καταδίκης ούτε τις γελοίες δικαιολογίες περί επαναστατικής πράξης από ορισμένες θλιβερές καρικατούρες της αριστερής διανόησης των αρχών του αιώνα ούτε τις δικαιολογημένες φωνές αγανάκτησης για τη στάση των υμνητών και προστατών της τρομοκρατίας.
Αισθάνομαι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση διαμορφώθηκε μία νέα τάση, πολύ πιο επικίνδυνη τόσο από την τρομοκρατία όσο και από τους ανόητους ύμνους υπέρ αυτής. Γνωστός blogger (Πιτσιρίκος) ενέταξε τη βομβιστική ενέργεια στη φυσιολογική διαδοχή λαϊκών αντιδράσεων εναντίον της διαφθοράς και των μέτρων λιτότητας (πάντα βέβαια με το γνωστό στυλ μεταξύ σοβαρού κι αστείου της Πιτσιρικαρίας), ενώ στο καπάκι προέβαλε την πλέον εμετική ανάρτηση που έχω διαβάσει, από άλλο blog, ονόματι "Μαύρη Φατρία", έναν καταιγισμό χυδαίων ύβρεων και ακραίων απειλών κατά οποιουδήποτε είχε κάποιο ρόλο στη δημόσια ζωή της τελευταίας πεντηκονταετίας.
Το τι αναφέρει ο βαρεμένος άγγελος της αιματηρής κάθαρσης στο πόνημά του είναι πραγματικά πρωτοφανές. Για πρώτη φορά βλέπω μια τόσο καλογραμμένη σύνοψη όλων των μύθων και ιδεοληψιών της ελληνικής ακροδεξιάς, από οπτική γωνία μάλιστα που παραπέμπει ευθέως σε χρυσαυγίτικα κείμενα. Όλο αυτό το αριστούργημα διατρέχεται από ακατάσχετο και ενίοτε πρωτότυπο σεξουαλικό υβρεολόγιο, ενώ στο τέλος έρχεται και η κορύφωση: Μεσσιανισμός πρωτόγονος και κωμικός. Μόνη πλέον ελπίς για το έθνος είναι να ξεκουνηθεί (καθότι μάλλον βαριέται) κάποιος από τους δυο-τρεις εναπομείναντες γνήσιους φορείς του σπαρτιατικού ήθους για να μπιπ και να δείρει ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει. Στο εντυπωσιακό φινάλε, βέβαια, θα οδηγήσει ως νέος Λεωνίδας τον λαό του στις Θερμοπύλες (με προφανή την κατάληξη - ανάλογη με τη σφαγή των τριακοσίων Σπαρτιατών). Η εξέγερση που επαγγέλλεται ο Μαύρος Φατριατιστής έχει ως βασικό κίνητρο και χαρακτηριστικό την αιματηρή εκδίκηση του προδομένου λαού (volk γερμανιστί, για να μην ξεχνιόμαστε). Οποιοσδήποτε έχει σχέση με τη μαρξιστική ή αναρχική σύλληψη της επανάστασης κατανοεί τη γνήσια ναζιστική (δεν θα έλεγα καν φασιστική) αντίληψη που εκφράζεται εν προκειμένω.
Μετά το πρώτο σοκ ακολούθησε το δεύτερο. Στο πλάι της σελίδας, σε μόνιμη θέα, εν περιλήψει και με αντίστοιχες φωτό οι καταδικαστικές αποφάσεις του blogger για όλους τους κινούμενους από την εβραιομασωνία ηγέτες με ευρηματικά μπινελίκια για τον καθένα.
Θα μου πείτε πού είναι το πρωτοφανές; Τόσα ανάλογα ιστολόγια κυκλοφορούν και οπλοφορούν. Ναι, αλλά είναι η πρώτη φορά που ένας μέχρι τώρα αντισυμβατικός, φιλελεύθερος (με την... καλή έννοια), αναρχίζων ή τέλος πάντων σταρχιδίζων και πάνω απ' όλα συμπαθής και δημοφιλής blogger προβάλλει (ασχολίαστη βέβαια) μία τέτοια περίπτωση. Κάτι τρέχει ή είναι η ιδέα μου;

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

ΣΕ ΠΟΙΑ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ #2


Δικέφαλος αετός στ' αριστερά του, η γαλανόλευκη (υποθέτω) στα δεξιά του και ο ίδιος να συνεντευξιάζεται σχετικά με το δώρο επετείου προς την Ευγενία (δαχτυλίδι και δείπνο - θυμίζει λίγο Ριτζ και Καρολάιν - μάλλον έβλεπε "Τόλμη και γοητεία" μικρός), τη μαγειρική της δεινότητα και πιθανόν για τη συμμετοχή της στην παρωδία χορευτικού σόου (αυτό δεν το άκουσα, είναι όμως must σε όλες τις εμφανίσεις του στη μεσημεριανή ζώνη). Είναι βέβαια ίδιον της ακροδεξιάς παγκοσμίως να πάσχει από έλλειμμα στοιχειώδους αισθητικής και μέτρου, στην ελληνική εκδοχή της όμως ξεπερνάει και τα πιο τρελά μου όνειρα. Μιλάμε για την απόλυτη σουρεαλιστική κωμωδία. Δηλώνω φαν του Αδώνιδος και κόντρα σε όλες τις πολιτικές μου πεποιθήσεις εξομολογούμαι ότι αν επρόκειτο να αποχωρήσει από τη δημόσια ζωή (τα μεσημεριανάδικα κυρίως) σε περίπτωση μη επανεκλογής του, θα τον ψήφιζα. Ευτυχώς όμως, πολλοί συμπολίτες μου, οι οποίοι τον ψηφίζουν για πολύ διαφορετικούς λόγους, μου διασφαλίζουν ότι ποτέ δεν θα χρειαστεί να προχωρήσω στο παραπάνω απονενοημένο διάβημα.

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

ΣΕ ΠΟΙΑ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


Ευαισθησία και αναισθησία είναι χαρακτηριστικά όλων των ανθρώπων, όπου γης. Η επιλεκτική όμως "χρήση" τους είναι πραγματικά άλλο ένα φολκλορικό στοιχείο της Ελλάδας, χωρίς βέβαια η χώρα μας να κατέχει την αποκλειστικότητα. Αυτό μπορεί να το διακρίνει ο καθένας στην καθημερινότητά της γειτονιάς, της δουλειάς, των μετακινήσεων με τα μέσα μεταφοράς, της οδήγησης και πάει λέγοντας. Πόσες φορές δεν στοχοποιούμε, για παράδειγμα, γείτονές μας για την όποια συμπεριφορά τους λόγω της προσωπικής αντιπάθειας που τρέφουμε προς το πρόσωπό τους ή, αντιστρόφως, πόσες φορές δεν κάνουμε τα στραβά μάτια λόγω της φιλικής διάθεσης που έχουμε απεναντί τους; Κάπου είχα διαβάσει ότι πολλοί ξένοι εντυπωσιάζονται από το πόσο σημαντικές είναι οι προσωπικές σχέσεις για τον Έλληνα, όχι μόνο σε συναισθηματικό επίπεδο, αλλά και σε επαγγελματικό, πολιτικό, οικονομικό. Πολλοί θα προέτρεχαν, προσγράφοντας και αυτό το φαινόμενο είτε στον έξω καρδιά και αυθόρμητο χαρακτήρα του Έλληνα είτε στη γενετική ανωμαλία που τον προσδιορίζει ώς δρώντα έξω από ορθολογιστικούς - θεσμοθετημένους κανόνες. Νομίζω ότι και εδώ όμως έχουμε μία περίπτωση μυθοποίησης και δήθεν ερμηνείας με εθνοψυχολογικούς όρους μίας πολύ απλής πραγματικότητας. Την πραγματικότητα της κουτοπονηριάς, του καιροσκοπισμού, της κοντόφθαλμης χαζομάρας και του θρασύδειλου, εν τέλει, χαρακτήρα, όχι βέβαια μόνο του Έλληνα, αλλά οποιουδήποτε ανήκει σε ένα εθνικό ή κοινωνικό σύνολο που στέκεται (και δεν στέκεται) σε σαθρά και δοτά θεμέλια.
Ένας λαός που στήριξε την εντυπωσιακή ευμάρεια των μεταπολεμικών δεκαετιών σε ένα σύστημα παρασιτικό και διεφθαρμένο είναι φυσικό να προβάλλει στην ψευδοαστική κουλτούρα του πλήρως διαστρεβλωμένα τα προαστικά στοιχεία, που κάποτε ήταν λειτουργικά και οργανικά δεμένα με το απώτερο παρελθόν της ελληνικής κοινωνίας.
Χαρακτηριστικά δείγματα και αποδεικτικά στοιχεία των παραπάνω διαπιστώσεων είναι οι αγανακτισμένες κραυγές των δήθεν ευαισθητοποιημένων Ελλήνων, που βλέπουν δήθεν πρωτοφανή πράγματα γύρω τους. Σταχυολογώ μερικές κραυγές από μπλογκ και τύπο:
Σε ποια χώρα του κόσμου θα ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κάποιος που ζήτησε να πάρει τη σημαία ο αέρας;
Σε ποια χώρα του κόσμου θα γινόταν πάρτυ με ξεσαλωμένα μοντέλα στο σύμβολο των ναυτικών αγώνων του έθνους;
Σε ποια χώρα του κόσμου τα κόμματα που συμμετείχαν στο πάρτυ της SIEMENS θα πρωταγωνιστούσαν σε επιχείρηση κάθαρσης και αποκάλυψης των μιζών;
Σε ποια χώρα του κόσμου....
Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Η απάντηση αντίθετα είναι πεπερασμένη: Αυτά συμβαίνουν στη χώρα όπου οι περισσότεροι πολίτες αδυνατούν να είναι, έστω και περιστασιακά, ειλικρινείς με τον εαυτό τους.
Σε προηγούμενη ανάρτησή μου παρεξηγήθηκα ως εκφραστής κλαψιάρικων και εν τέλει χιλιοειπωμένων διαπιστώσεων περί αδυναμίας της χώρας να ακολουθήσει μία "ορθή" δυτικού τύπου πορεία. Προφανώς δεν υποστηρίζω κάτι τέτοιο. Για να μην αφήσω λοιπόν παραπονούμενους τους πολέμιους του δήθεν εκσυγχρονισμού παραθέτω τη λίστα #2 με τη δηθενιά των φορέων του ευρωπαϊκού πνεύματος εν Ελλάδι:
- Σε ποια χώρα του κόσμου η οικονομική και κοινωνική ανάλυση περιορίζεται στο αναμάσημα των αδιεξόδων του ελληνικού επαρχιωτισμού, χωρίς σοβαρή προσπάθεια να ερμηνευθεί η τοπική "ιδιομορφία" στο πλαίσιο της ενσωμάτωσης της χώρας στο πολυσχιδές ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι;
Και κάτι πιο συγκεκριμένο (και επί προσωπικού):
- Σε ποια χώρα του κόσμου μία υπουργός παιδείας βαφτίζεται εχθρός των συντεχνιακών αγκυλώσεων επειδή δεν δίνει ούτε τις τρεις κι εξήντα στους βαθμολογητές των εξετάσεων, οι οποίοι σημειωτέον λιώνουν για ώρες σε μη κλιματιζόμενες αίθουσες για να διεκπεραιώσουν το έργο τους;
Δεν θα συνεχίσω με περαιτέρω παραδείγματα, απλά επισημαίνω ότι το παραπάνω εγκώμιο για την υπουργό το διάβασα στα¨Νέα¨, μία από τις πιο έγκυρες εφημερίδες της χώρας και σε μεγάλο βαθμό εκφραστή του εκσυγχρονιστικού πνεύματος. Όταν λοιπόν, οι προβαλλόμενοι ως εκφραστές της προσπάθειας για υπέρβαση των στρεβλώσεων της ελληνικής κοινωνίας τις αναπαράγουν εν τοις πράγμασι, επιβεβαιώνουμε απλά ότι δεν έχει σημασία τι λες, ή τι λένε ότι λες, αλλά ποιος είσαι.

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ


Παντού ακούω και διαβάζω αναλύσεις ή σύντομα σχόλια σχετικά με την κακή ποιότητα του μουντιάλ στη Νότιο Αφρική. Άλλοι κάνουν λόγο για την κούραση των παικτών από τα συνεχή παιχνίδια που επιβάλλει ο ποδοσφαιρικός καπιταλισμός, άλλοι αναλύουν τα σύγχρονα προπονητικά συστήματα που σκοτώνουν την πρωτοβουλία και το θέαμα, σε άλλους φταίνε οι βουβουζέλες που τα κάνουν τσουρέκια σε παίκτες και τηλεθεατές, ενώ άλλοι περιορίζονται στη διαπίστωση ότι βαριούνται να παρακολουθήσουν πάνω από πέντε λεπτά αγώνα άνευ αιτιολογήσεως.
Περιττό να πω ότι παρόμοια σχόλια έχω ακούσει για όλα τα μουντιάλ από το '78 και μετά. Μιλάω για τα συγκεκριμένα παγκόσμια κύπελλα, καθώς είναι αυτά που έχω παρακολουθήσει, όπως αναφέρω σε προηγούμενο εμβριθές άρθρο μου. Οι πάντες κατά τη διάρκεια του μουντιάλ φαίνεται, διαχρονικά, να το αντιμετωπίζουν ως το σακάτικο τέκνο ηρωικού, πλην μακαρίτη, πατρός, ο οποίος δεν είναι άλλος από το θεαματικό ποδόσφαιρο του 70 και πίσω.
Ακόμη και οι αναλύσεις που διάβαζα το 76 στον απόηχο του μουντιάλ του 74 (γαμώτο, δεν το θυμάμαι καθόλου) μόνο κουτσούς δεν έβγαζαν τους ποδοσφαιριστές, ενώ χαρακτήριζαν ως αντιθεαματικό το παιχνίδι των ομάδων. Υπενθυμίζω ότι σε αυτό το κύπελλο (της Δυτικής Γερμανίας) είχαν παίξει Μπεκενμπάουερ, Κρόιφ και Ριβελίνο.
Πάμε παρακάτω. Μουντιάλ 78. Τι παπαριές περί θανάτου του ποδοσφαίρου είχαν ακουστεί, δεν θα το πιστέψει όποιος δεν διάβαζε εφημερίδες και δη αθλητικές της εποχής.
Ισπανία 82. Δάκρυα για τη Βραζιλία (και εγώ έκλαψα, όπως έχω επισημάνει στο προαναφερθέν άρθρο - ορόσημο), που αποκλείστηκε στη δίνη του ποδοσφαίρου σκοπιμότητας. Πέραν τούτου ο γνωστός θρήνος για τον μακαρίτη.
Δεν θέλω να αναφερθώ στις υπόλοιπες διοργανώσεις, καθώς η γυναίκα μου θα βαρεθεί να συνεχίσει πέραν του σημείου αυτού και δεν θα ήθελα να αφήσει το άρθρο στα κρύα του λουτρού - την έχω βάλει βλέπετε επιμελήτρια και διορθώτρια στα όσα αριστουργήματα συγγράφω. Κλείνω λοιπόν με τη θέση μου περί βαρετού εν εξελίξει μουντιάλ.
Πιστεύω ότι οι εκφέροντες την άποψη αυτή εμφορούνται από το πνεύμα του ρομαντισμού, που στο ποδόσφαιρο βρίσκει την πλέον αγνή μορφή του. Αναζητούν κάθε τέσσερα χρόνια τον παράδεισο της μαγείας που ζούσαν ως πιτσιρίκια. Τότε που ξυπνούσαν το πρωί με μοναδική σκέψη το ΕΣΣΔ-Βραζιλία στις 9 το βράδυ, έκλαιγαν όταν η ομάδα τους αποκλειόταν, ήξεραν απέξω τη σύνθεση καμιά δεκαριά, τουλάχιστον, ομάδων (μαζί με τους αναπληρωματικούς) και έβλεπαν κάθε αγώνα στα άγρια χαράματα (Viva Mexico) με τρελό πνεύμα μπυροκατάνυξης [ήμουν πλέον (ανώριμος) 19άρης το 86]. Μία πιο ψύχραιμη αποτίμηση των πραγμάτων, θα μας οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι σε όλα τα μουντιάλ οι μαγικές στιγμές και τα μεγάλα ματς ήταν μετρημένα. Ιδιαίτερα από τότε που οι ομάδες έγιναν 32, ο χρόνος κυλάει βασανιστικά με κάτι Σκωτία - Νέα Ζηλανδία (82) ή Σλοβακία - Νέα Ζηλανδία (I love down under) που έληξε πριν λίγο. Εννοείται βέβαια ότι ο παράδεισος αυτός είναι οριστικά χαμένος και όπως λέει και ο Ελύτης στη Μαρίνα των βράχων
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.


Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

BLOGGING IN GREECE

Jackson Pollock, "Untitled No 3"


Όλοι όσοι ασχολούμαστε με το διαδίκτυο έχουμε αντιμετωπίσει την καφρίλα του κάθε καραγκιόζη που πίσω από την ανωνυμία εκτονώνει τα συσσωρευμένα απωθημένα του μέσα από οχετό ύβρεων ή ακόμη χειρότερα παραληρηματικών αναλύσεων - σεντονιών, τα οποία βέβαια κανείς δεν διαβάζει πέρα από τον ίδιο. Αφορμή για αυτές τις σκέψεις μου δόθηκε από μία συνέντευξη fb φίλου σε ένα blog, στην οποία αμφισβητούσε τα εύκολα και χοντροκομμένα σχήματα περί δεξιάς και αριστεράς, δαιμονοποίησης του εκσυγχρονισμού και μόνιμης αδικίας που υφίστανται οι Έλληνες.Προκάλεσε, βέβαια, τον αναμενόμενο καταιγισμό υβριστικών σχολίων. Όλα κινούνται γύρω από τη γνωστή εμμονή περί περήφανου Έλληνα που είναι στόχος σκοτεινών κέντρων. Κέντρα (κι απόκεντρα) που απεργάζονται νυχθημερόν τον αφελληνισμό (πώς λέμε αφαλάτωση) του έθνους και την υπαγωγή του, ταυτοχρόνως, στα νύχια του διεθνούς τραπεζιτικού κεφαλαίου που θα αποδομήσει τον κοινωνικό ιστό. Όποιος λοιπόν αμφισβητεί αυτές τις εμμονές είναι αυτομάτως ύποπτος ή ηλίθιος ή κοινωνικά και εθνικά αναίσθητος ή όλα μαζί.
Δεν υιοθετώ την άποψη περί οριστικής υπέρβασης δεξιάς και αριστεράς ούτε ότι ο δρόμος προς το μέλλον είναι ταυτισμένος με την "ελεύθερη" οικονομία και την αστική δημοκρατία. Από εκεί και πέρα όμως, πρέπει να αναγνωρίσω ότι όσοι την υποστηρίζουν έχουν ερείσματα στην πραγματικότητα των τελευταίων δεκαετιών, που είτε το θέλουμε είτε όχι ήταν μία περίοδος συγκυριακού (κατά την άποψή μου) θριάμβου για την "ελεύθερη" οικονομία και την πολιτική της έκφραση. Εννοείται ότι η αντίληψη αυτή επιδέχεται πολλαπλές αμφισβητήσεις, στηριγμένες όμως σε επιχειρήματα και όχι σε κραυγές. Μέσα σε ένα σκηνικό εν τοις πράγμασι κατίσχυσης μίας κοσμοαντίληψης μπορούν να ουρλιάζουν με φανατισμό οι οπαδοί και οι αντίπαλοί της. Προφανώς όμως οι δεύτεροι είναι πιο πιθανό να θεωρηθεί ότι βρίσκονται ένα βήμα πριν το τρελοκομείο.
Αυτά ως γενική θέση περί πολιτικής άποψης. Από εκεί και πέρα, αυτό που με εξόργισε στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η εμμονή των ακροδεξιών με την αριστερή προβιά (μην ξεχνάμε και την αριστερή πτέρυγα του ναζιστικού κόμματος) ή των αριστερών με προφανές έλλειμμα στοιχειώδους ορθολογιστικής τεκμηρίωσης των πολιτικών τους θέσεων στις ύβρεις εναντίον όποιου αμφισβητεί το ελληνικό μπάχαλο. Οποιαδήποτε φωνή κάνει λόγο για
- κωλοπαιδισμό του δεκαοκτάχρονου που παίρνει δώρο αυτοκίνητο από τον εμφανιζόμενο στην εφορία ως άπορο μπαμπά του,
- βλακώδη οίηση αγράμματου απόφοιτου πανεπιστημίου, που θεωρεί ότι πρέπει να έχει μόνιμη και καλοπληρωμένη θέση στο δημόσιο,
- υποκρισία μίας καλοταϊσμένης αριστεράς, που έχει ξεχάσει ότι η φορολογία πρέπει να είναι δίκαιη, όχι μόνο σε σχέση με το "μεγάλο κεφάλαιο", αλλά και στα μεσαία εισοδήματα των μικροεπιχειρηματιών και ελεύθερων επαγγελματιών,
- ανάγκη να ξεπεράσουμε τη γκροτέσκο ρητορική της κακομοιριάς στις σφύζουσες από δυστυχείς συμπατριώτες μας καφετέριες
είναι ταυτισμένη με την κοινωνική αναλγησία. Αν δε, κάποιος συνδυάσει την παραπάνω κριτική με μία ρεαλιστική αξιολόγηση της διεθνούς θέσης μας, οδηγείται στο ικρίωμα ως προδότης των εθνικών συμφερόντων.
Εν κατακλείδι, προτιμώ χίλιες φορές ευφυείς και έχοντες χιούμορ ανθρώπους, με τους οποίους διαφωνώ, ως φίλους και συζητητές, παρά συμπλεγματικούς ηλίθιους, που ταυτίζουν την ύπαρξή τους με την αλήθεια.

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

ΜΟΥΝΤΙΑΛ


Οι περισσότεροι συμμαθητές/συμφοιτητές μου στην Ε' Δημοτικού (Ιούνιος '78), στην Γ' Γυμνασίου (Ιούνιος 82), στο πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο (Ιούνιος '86)* είχαν ξεκάθαρη άποψη. Μισούμε τη Γερμανία, αγαπάμε Ιταλία, Βραζιλία, Αργεντινή, Ολλανδία και λοιπές ποδοσφαιρικές υπερδυνάμεις. Η εμμονή μου στη μαυρόασπρη ομάδα είναι προφανές ότι με έκανε να αισθάνομαι σαν το μαύρο πρόβατο της μουντιαλικής συντροφιάς.
Ακόμη και τώρα στη δουλειά, οι συνάδελφοι που εξακολουθούν να προκαλούν τη γκρίνια των γυναικών τους με την προαναγγελία της οργιώδους παρακολούθησης του Παγκοσμίου Κυπέλλου, είναι κολλημένοι στα γνωστα ποδοσφαιρικά στερεότυπα. Όταν εκφράζω την προτίμησή μου στη Γερμανία όλοι με κοιτάνε σαν UFO, τα αίτια όμως διαφοροποιούνται. Κάποιοι εκδηλώνουν τον αντιγερμανισμό που έλκει την καταγωγή του από το μπλόκο της Κοκκινιάς, ενώ προσφάτως ανανεώθηκε επειδή η "@!#@@@!# η Μέρκελ δεν ανοίγει το πουγκί" για τους απογόνους του Περικλέους. Άλλοι πάλι απαξιώνουν το "άτεχνο", "χωρίς φαντασία" ποδόσφαιρο των ξυλοκόπων. Όσο αφορά τους πρώτους, το μόνο που μπορώ να πω είναι "Περαστικά τους".
Οι δεύτεροι όμως είναι πραγματικά εξοργιστικοί. Αγνοούν το σημαντικότερο στοιχείο που προσδιορίζει το ποδόσφαιρο ως βασιλιά των αθλημάτων, ότι η Γερμανία είναι η ομάδα που έχει ανατρέψει τις πιο δυσμενείς προβλέψεις κατά τη διάρκεια ενός τουρνουά, αλλά κυρίως ενός αγώνα. Υπενθυμίζω πρόχειρα την πορεία της το '54 και τον επικό τελικό με την "ανίκητη" Ουγγαρία, τον τελικό του '66 με την πέτσινη νίκη της Αγγλίας, τον ηρωικό αποκλεισμό με το δεμένο χέρι του Μπεκενμπάουερ στον ημιτελικό του '70, τη νίκη στον τελικό του '74 επί της "ολοκληρωτικής" Ολλανδίας, την ανατροπή στον ημιτελικό του '82 με τη Γαλλία, την παρολίγο ανατροπή με Ρουμενίγκε, Φέλερ στον τελικό του '86.
Πέραν αυτών, η αναφορά στο άτεχνο παιχνίδι των Γερμανών μόνο γέλια προκαλεί όταν ακούγεται από ανθρώπους που εξυμνούν τις τεχνικές αρετές του Έλληνα ποδοσφαιριστή. Ο μέσος Γερμανός μέσος και επιθετικός συγκρινόμενος με κάτι Καραγκούνηδες και Χαριστέες μοιάζει με Μέσι και Ιμπραήμοβιτς.
Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν σημαίνουν ότι αγνοώ τα δεδομένα συμφέροντα και τις ισορροπίες που εξυπηρετούνται με μία καλή πορεία της Γερμανίας στο εκάστοτε παγκόσμιο ή ευρωπαϊκό κύπελλο. Η Γερμανία είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη κατανάλωση αθλητικών ειδών στην Ευρώπη, ενώ μερικές από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές παραγωγής αθλητικού υλικού έχουν έδρα τη χώρα του Γκαίτε. Αυτό όμως τι σημαίνει; Προφανώς ότι σε πολλά μουντιάλ η Γερμανία θα πάρει μερικά ευνοϊκά σφυρίγματα (π.χ. η αμφιλεγόμενη ανατροπή του Κλίνσμαν στον τελικό του '90) ή τέλος πάντων δεν θα υποστεί εύκολα διαιτητικό σφαγιασμό. Από την άλλη όμως, σε καμία περίπτωση αυτή η εύνοια δεν είναι σκανδαλώδης ούτε βέβαια υπερκαλύπτει τα προτερήματα της γερμανικής ποδοσφαιρικής σχολής.

Οι τρεις μεγαλύτερες απογοητεύσεις από τα μουντιάλ που έχω παρακολουθήσει:
1. Ο αποκλεισμός της Βραζιλίας από την Ιταλία το '82 (είχε τρέξει ένα δάκρυ).
2. Ο διαιτητικά άδικος αποκλεισμός της Σοβιετικής Ένωσης από το Βέλγιο το '86. Μόλις είχα διαβάσει το "Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο" και το έφερα βαρέως.
3. Η αδυναμία της Γερμανίας να πάει το ματς στην παράταση, παρά την ισοφάριση που πέτυχε στον τελικό του '86. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι όλη η γειτονιά στα μπαλκόνια πανηγύριζε το τρίτο γκολ της Αργεντινής, ενώ εγώ κοιτούσα αποσβολωμένος το ριπλέι με την πάσα του Ντιέγκο και το πλασέ του Μπουρουσάγκα.
Η μεγαλύτερη ικανοποίηση: Η ξινίλα του Διακογιάννη, όταν η Γερμανία έστειλε αδιάβαστη τη Γαλλία στον ημιτελικό του '82.

Η έμπνευση για το παραπάνω κείμενο μου δόθηκε από άρθρο του Θανάση Χειμωνά από το "Κ" της Καθημερινής. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=6090&LID=1

* Οι τρεις αυτές διοργανώσεις είναι ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου. Δεν πρέπει να έχασα ούτε ένα παιχνίδι, αν και το '78 δεν είχε μεταδοθεί το σύνολό των αγώνων. Ιδιαίτερα οι δύο πρώτες είναι πάντα ζωντανές μέσα μου και εξαιτίας των άλμπουμ της Πανίνι.

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

RACHEL CORRIE


Τα πρόσφατα συμβάντα με την αποστολή βοήθειας στη Γάζα έθεσαν ξανά επί τάπητος το θέμα της ανυπακοής και των ορίων της. Η εύκολη απάντηση έρχεται, ως συνήθως, από κάποιους που θεωρούν ότι έχουν βρει τη λυδία λίθο της αξιολόγησης των κρατών ως προς το βαθμό σεβασμού για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Λένε λοιπόν: "Κράτος δικαίου, με δημοκρατικές και φιλελεύθερες αρχές είναι αδιανόητο να αντιμετωπίζεται ως φορέας καταπίεσης και βίας. Ως εκ τούτου η ανυπακοή στα κελεύσματά του είναι προϊόν είτε σκοτεινών αντιδημοκρατικών κύκλων είτε έκφραση ελαφράς ή βαριάς ψυχοπάθειας".
Κάτι τέτοια σχόλια ακούστηκαν και για τους ακτιβιστές της πρωτοβουλίας για τη Γάζα, παρά το ότι βέβαια είναι εμφανές ότι το Ισραήλ δεν εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία των παραδείσιων κρατών. Εδώ το μοτίβο παραλλάσσει ελαφρώς: "Άλλο ένα επεισόδιο στον κύκλο του αίματος, που ως κύκλος δεν έχει αρχή και τέλος", οπότε υπάγουμε την αναζήτηση των γενεσιουργών αιτιών σε φιλοσοφικές θεωρήσεις περί βίαιης ανθρώπινης φύσης, θρησκευτικών και εθνοτικών στρεβλώσεων κ.ο.κ. Καβατζώνουμε λοιπόν τον ψύχραιμο επιμερισμό ευθυνών και πάμε παρακάτω: "Δεν μου φαίνονται, λένε ή υπονοούν, και τόσο ισορροπημένα τα ακτιβιστάκια που σκυλοπνίγονται στη Μεσόγειο, άσε που η Τουρκία τους εκμεταλλεύεται για να προωθήσει την πολιτική της στην περιοχή".
Αν θελήσει βέβαια και η αντίπερα όχθη να αντιτείνει ότι η εμμονή στην άμεση ή έμμεση υπεράσπιση της κρατικής πολιτικής είναι προϊόν ψυχοπαθολογικής ταύτισης με το πατερναλιστικό πρότυπο, θα θεωρηθεί εκτός τόπου και χρόνου. Αν πάλι υπονοηθεί ότι κάποιοι τους ταϊζουν για να το παίζουν προστάτες της ορθής πολιτικής σκέψης, αποκαλείται είτε κομπλεξικός είτε ψυχοπαθής που ρέπει σε θεωρίες συνωμοσίας.
Καταφανέστα στους κόλπους των ακτιβιστών δεν βρίσκονται τα πλέον ισορροπημένα άτομα, αν ταυτίσουμε την ισορροπία με τα κοινώς αποδεκτά πρότυπα ζωής, επιτυχίας κ.ο.κ., αυτό όμως δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητα μομφή άξια απόκρουσης. Αντίθετα, η προβαλλόμενη αντίληψη ότι ανάμεσά τους βρίσκονται συμπλεγματικοί τύποι, που αναπτύσσουν αντικοινωνική συμπεριφορά και πολύ εύκολα μεταπηδούν από αριστερές οργανώσεις σε νεοναζιστικά μορφώματα, έχει ισχυρά ερείσματα στην πραγματικότητα. Αυτό όμως τι σημαίνει; Ότι όποιος λειτουργεί ενάντια στις κρατικές επιλογές είναι ταυτισμένος με τον δυνάμει φασίστα;
Υπάρχει βέβαια ένα πολύ σοβαρό ελαφρυντικό για όλους τους "νομιμόφρονες". Η δικαιολογημένη απέχθειά τους για την όχι σπάνια υποκρισία της αντισυμβατικότητας. Άνθρωποι χωρίς κοινωνική συνείδηση προβάλλουν το υπερτροφικό εγώ τους εκ του "επαναστατικού" ασφαλούς. Έχουν κατοχυρώσει επαγγελματικές θέσεις μαζί με αγωνιστικά πιστοποιητικά και έχουν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Ακόμη χειρότερα, κάποιοι κονόμησαν χοντρά, νόμιμα και παράνομα, πίσω από τα αριστερά τους διαπιστευτήρια. Κι αυτή ακόμη η πραγματικότητα όμως, δεν μπορεί να δικαιολογήσει την απόρριψη της όποιας αντίστασης a priori. Ζούμε σε εποχές που προβλέπεται η κοινωνική κατάσταση να φτάσει σε οριακό σημείο. Σε τέτοιες περιστάσεις δεν μπορείς πια να είσαι στην ουδέτερη ζώνη, γιατί πολύ απλά πρέπει να διαλέξεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.
Ας μη νομίσει κανείς ότι χαίρομαι για αυτό. Αντίθετα, πολύ θα μου άρεσε να συνεχίσουμε να ζούμε στη γυάλα της δυτικής κοινωνίας, μάλλον όμως το γυαλί έχει ραγίσει.
ΥΓ. Για όσους δεν το ξέρουν, το ιρλανδέζικο πλοίο που καταλήφθηκε πριν λίγες ώρες από τους Ισραηλινούς έχει το όνομα της Rachel Corrie, μιας Αμερικανίδας ακτιβίστριας, η οποία "προφανώς παραπλανημένη από ακραίους προπαγανδιστές και τελώντας σε σύγχυση ως προς τη σεξουαλική της ζωή", στάθηκε πριν από επτά χρόνια μπροστά σε μία ισραηλινή μπουλντόζα, για να αποτρέψει το γκρέμισμα ενός σπιτιού στη Ράφα. Ο οδηγός δεν την πρόσεξε...

Το βίντεο είναι από μία γιορτή στο δημοτικό. Είναι εμφανές ότι από τότε η πιτσιρίκα εξέφραζε ακραίες θέσεις.

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

THE GREAT PERFORMERS

Εξυφαίνουν τις μικρές συνωμοσίες τους
Ρίχνουν τις λοξές ματιές τους

Στέκονται στο μικρό, που το περνάνε για μεγάλο

Σέρνονται στη λάσπη
Παίρνουν το χρώμα της λάσπης σαν χαμαιλέοντες

Ζητάνε την αλήθεια μέσα στο ψέμα τους

Ψιθυρίζουν πίσω από τοίχους
Φωνάζουν στο ανύπαρκτο κοινό τους
Γελάνε σαν κλόουν
Κλαίνε σαν εύθυμες χήρες
Είναι συγκινημένοι με το χάλι τους
Είναι παντού και είναι μέσα μας

THE GREAT PERFORMERS