Παντού ακούω και διαβάζω αναλύσεις ή σύντομα σχόλια σχετικά με την κακή ποιότητα του μουντιάλ στη Νότιο Αφρική. Άλλοι κάνουν λόγο για την κούραση των παικτών από τα συνεχή παιχνίδια που επιβάλλει ο ποδοσφαιρικός καπιταλισμός, άλλοι αναλύουν τα σύγχρονα προπονητικά συστήματα που σκοτώνουν την πρωτοβουλία και το θέαμα, σε άλλους φταίνε οι βουβουζέλες που τα κάνουν τσουρέκια σε παίκτες και τηλεθεατές, ενώ άλλοι περιορίζονται στη διαπίστωση ότι βαριούνται να παρακολουθήσουν πάνω από πέντε λεπτά αγώνα άνευ αιτιολογήσεως.
Περιττό να πω ότι παρόμοια σχόλια έχω ακούσει για όλα τα μουντιάλ από το '78 και μετά. Μιλάω για τα συγκεκριμένα παγκόσμια κύπελλα, καθώς είναι αυτά που έχω παρακολουθήσει, όπως αναφέρω σε προηγούμενο εμβριθές άρθρο μου. Οι πάντες κατά τη διάρκεια του μουντιάλ φαίνεται, διαχρονικά, να το αντιμετωπίζουν ως το σακάτικο τέκνο ηρωικού, πλην μακαρίτη, πατρός, ο οποίος δεν είναι άλλος από το θεαματικό ποδόσφαιρο του 70 και πίσω.
Ακόμη και οι αναλύσεις που διάβαζα το 76 στον απόηχο του μουντιάλ του 74 (γαμώτο, δεν το θυμάμαι καθόλου) μόνο κουτσούς δεν έβγαζαν τους ποδοσφαιριστές, ενώ χαρακτήριζαν ως αντιθεαματικό το παιχνίδι των ομάδων. Υπενθυμίζω ότι σε αυτό το κύπελλο (της Δυτικής Γερμανίας) είχαν παίξει Μπεκενμπάουερ, Κρόιφ και Ριβελίνο.
Πάμε παρακάτω. Μουντιάλ 78. Τι παπαριές περί θανάτου του ποδοσφαίρου είχαν ακουστεί, δεν θα το πιστέψει όποιος δεν διάβαζε εφημερίδες και δη αθλητικές της εποχής.
Ισπανία 82. Δάκρυα για τη Βραζιλία (και εγώ έκλαψα, όπως έχω επισημάνει στο προαναφερθέν άρθρο - ορόσημο), που αποκλείστηκε στη δίνη του ποδοσφαίρου σκοπιμότητας. Πέραν τούτου ο γνωστός θρήνος για τον μακαρίτη.
Δεν θέλω να αναφερθώ στις υπόλοιπες διοργανώσεις, καθώς η γυναίκα μου θα βαρεθεί να συνεχίσει πέραν του σημείου αυτού και δεν θα ήθελα να αφήσει το άρθρο στα κρύα του λουτρού - την έχω βάλει βλέπετε επιμελήτρια και διορθώτρια στα όσα αριστουργήματα συγγράφω. Κλείνω λοιπόν με τη θέση μου περί βαρετού εν εξελίξει μουντιάλ.
Πιστεύω ότι οι εκφέροντες την άποψη αυτή εμφορούνται από το πνεύμα του ρομαντισμού, που στο ποδόσφαιρο βρίσκει την πλέον αγνή μορφή του. Αναζητούν κάθε τέσσερα χρόνια τον παράδεισο της μαγείας που ζούσαν ως πιτσιρίκια. Τότε που ξυπνούσαν το πρωί με μοναδική σκέψη το ΕΣΣΔ-Βραζιλία στις 9 το βράδυ, έκλαιγαν όταν η ομάδα τους αποκλειόταν, ήξεραν απέξω τη σύνθεση καμιά δεκαριά, τουλάχιστον, ομάδων (μαζί με τους αναπληρωματικούς) και έβλεπαν κάθε αγώνα στα άγρια χαράματα (Viva Mexico) με τρελό πνεύμα μπυροκατάνυξης [ήμουν πλέον (ανώριμος) 19άρης το 86]. Μία πιο ψύχραιμη αποτίμηση των πραγμάτων, θα μας οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι σε όλα τα μουντιάλ οι μαγικές στιγμές και τα μεγάλα ματς ήταν μετρημένα. Ιδιαίτερα από τότε που οι ομάδες έγιναν 32, ο χρόνος κυλάει βασανιστικά με κάτι Σκωτία - Νέα Ζηλανδία (82) ή Σλοβακία - Νέα Ζηλανδία (I love down under) που έληξε πριν λίγο. Εννοείται βέβαια ότι ο παράδεισος αυτός είναι οριστικά χαμένος και όπως λέει και ο Ελύτης στη Μαρίνα των βράχων
Περιττό να πω ότι παρόμοια σχόλια έχω ακούσει για όλα τα μουντιάλ από το '78 και μετά. Μιλάω για τα συγκεκριμένα παγκόσμια κύπελλα, καθώς είναι αυτά που έχω παρακολουθήσει, όπως αναφέρω σε προηγούμενο εμβριθές άρθρο μου. Οι πάντες κατά τη διάρκεια του μουντιάλ φαίνεται, διαχρονικά, να το αντιμετωπίζουν ως το σακάτικο τέκνο ηρωικού, πλην μακαρίτη, πατρός, ο οποίος δεν είναι άλλος από το θεαματικό ποδόσφαιρο του 70 και πίσω.
Ακόμη και οι αναλύσεις που διάβαζα το 76 στον απόηχο του μουντιάλ του 74 (γαμώτο, δεν το θυμάμαι καθόλου) μόνο κουτσούς δεν έβγαζαν τους ποδοσφαιριστές, ενώ χαρακτήριζαν ως αντιθεαματικό το παιχνίδι των ομάδων. Υπενθυμίζω ότι σε αυτό το κύπελλο (της Δυτικής Γερμανίας) είχαν παίξει Μπεκενμπάουερ, Κρόιφ και Ριβελίνο.
Πάμε παρακάτω. Μουντιάλ 78. Τι παπαριές περί θανάτου του ποδοσφαίρου είχαν ακουστεί, δεν θα το πιστέψει όποιος δεν διάβαζε εφημερίδες και δη αθλητικές της εποχής.
Ισπανία 82. Δάκρυα για τη Βραζιλία (και εγώ έκλαψα, όπως έχω επισημάνει στο προαναφερθέν άρθρο - ορόσημο), που αποκλείστηκε στη δίνη του ποδοσφαίρου σκοπιμότητας. Πέραν τούτου ο γνωστός θρήνος για τον μακαρίτη.
Δεν θέλω να αναφερθώ στις υπόλοιπες διοργανώσεις, καθώς η γυναίκα μου θα βαρεθεί να συνεχίσει πέραν του σημείου αυτού και δεν θα ήθελα να αφήσει το άρθρο στα κρύα του λουτρού - την έχω βάλει βλέπετε επιμελήτρια και διορθώτρια στα όσα αριστουργήματα συγγράφω. Κλείνω λοιπόν με τη θέση μου περί βαρετού εν εξελίξει μουντιάλ.
Πιστεύω ότι οι εκφέροντες την άποψη αυτή εμφορούνται από το πνεύμα του ρομαντισμού, που στο ποδόσφαιρο βρίσκει την πλέον αγνή μορφή του. Αναζητούν κάθε τέσσερα χρόνια τον παράδεισο της μαγείας που ζούσαν ως πιτσιρίκια. Τότε που ξυπνούσαν το πρωί με μοναδική σκέψη το ΕΣΣΔ-Βραζιλία στις 9 το βράδυ, έκλαιγαν όταν η ομάδα τους αποκλειόταν, ήξεραν απέξω τη σύνθεση καμιά δεκαριά, τουλάχιστον, ομάδων (μαζί με τους αναπληρωματικούς) και έβλεπαν κάθε αγώνα στα άγρια χαράματα (Viva Mexico) με τρελό πνεύμα μπυροκατάνυξης [ήμουν πλέον (ανώριμος) 19άρης το 86]. Μία πιο ψύχραιμη αποτίμηση των πραγμάτων, θα μας οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι σε όλα τα μουντιάλ οι μαγικές στιγμές και τα μεγάλα ματς ήταν μετρημένα. Ιδιαίτερα από τότε που οι ομάδες έγιναν 32, ο χρόνος κυλάει βασανιστικά με κάτι Σκωτία - Νέα Ζηλανδία (82) ή Σλοβακία - Νέα Ζηλανδία (I love down under) που έληξε πριν λίγο. Εννοείται βέβαια ότι ο παράδεισος αυτός είναι οριστικά χαμένος και όπως λέει και ο Ελύτης στη Μαρίνα των βράχων
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου