Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

ΘΡΗΝΟΣ ΟΛΟΥΘΕ

Λόγοι κομμουνιστικής αρχής και ηθικής δε μου επιτρέπουν να κλάψω για αυτόν που στήριζε την ευζωία του στα νοίκια από τα σπίτια που του άφησε ο μπαμπάς του, χωρίς να προσπαθήσει για τίποτα, χωρίς καν να εργαστεί, ενίοτε. 
Δε νιώθω αλληλέγγυος με τον διορισθέντα από το κομματικό παράθυρο, που κάνει τις τελευταίες μηχανορραφίες, μαζί με τ' αφεντικά του, για να ξωπετάξουν κάποιον άλλον ταλαίπωρο από το Δημόσιο και να σωθεί ο ίδιος.
Δε νιώθω αλληλέγγυος με σκυλοτραγουδιστές φοροφυγάδες που γίνονται ή παριστάνουν τους ναζί, μπας και σωθεί η νύχτα, αφορολόγητη και με δουλειές για τα παιδιά (παρκαδόρους, μπράβους, λουλουδούδες κ.λπ.).

Πάντα όμως θυμάμαι ότι δε μου φαίνε αυτοί, πέραν από το αντιαισθητικό της εικόνας τους.

Και ο λυγμός του μικροαστού, ακόμη και του πιο έτοιμου να ντυθεί φασίστας, με απασχολεί. Και για αυτούς αξίζει να παλέψεις - και να τους παλέψεις, βέβαια.

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Στο μεγάλο κανάλι επικρατούσε αναβρασμός. Οι τεχνικοί το είχαν τούμπανο κι ο Τσίμας κρυφό καμάρι. Τα πράγματα δεν πάνε καλά, τα δάνεια δεν είναι αρκετά. Παρ' όλα αυτά, μέσα στο ζόφο της επαπειλούμενης χρεοκοπίας, κάποια μικρή σπίθα ελπίδας είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται. Οι τσακμακόπετρες, οι μπροστάρηδες, ήταν ο Παύλος και η Όλγα. Οι παλιοί κομμουνιστές είχαν πείρα σε πολιτικό αγώνα, είχαν θέληση, είχαν το νόου χάου της διεκδίκησης.

Στο κεντρικό στούντιο, εκεί που άλλοτε αλώνιζε ο Λιάγκας με την Σκορδά ως πρωινατζήδες, τώρα τα ίδια πρόσωπα έμοιαζαν αλλιώτικα, λουσμένα με ένα φως απόκοσμο, το φως του ανθρώπου που παλεύει για το ψωμί του και το ψωμί του συντρόφου του. Η Φαίη κρατούσε κι ένα κόκκινο γαρύφαλλο, ενώ με το άλλο χέρι κρατούσε το μπράτσο του Γιώργου, τρυφερά, μα και αποφασιστικά. 
Δίπλα τους ο Γιώργος ο Οικονομέας, ο Δημήτρης ο Καμπουράκης, η Μαρία η Σπυράκη και τόσοι άλλοι γνωστοί δημοσιογράφοι, αλλά και άσημοι βοηθοί ηλεκτρολόγου. Όλοι ήταν ένα, ο καθένας ήταν όλοι.

Στο κρεβάτι του φυσικοθεραπευτή, εκεί που κάποτε γίνονταν οι επιδείξεις αποτρίχωσης με μοντέλα στα τέσσερα, είχε ανέβει και στεκόταν ευθυτενής και ήρεμος ο Παύλος, ο αμετανόητος τριτοδιεθνιστής. Χωρίς οργή, με ήρεμη αποφασιστικότητα στράφηκε στους λειτουργούς της ενημέρωσης:
- Σύντροφοι, τα ψέματα τελείωσαν, τις μεζονέτες μάς τις κατέσχεσαν, τα τζιπ τα πουλήσαμε για τρία χιλιάρικα, τις οφ σορ τις κυνηγάει αμείλικτα ο πουσταράς ο Τόμπσεν. Αλλά κι εσείς, συντρόφια μου, φτωχέ τεχνικέ, καθημαγμένε μπούμαν, χωρίς δουλειά σε λίγο, χωρίς πετρέλαιο στο καλοριφέρ, χωρίς λεφτά για το μπακαλορεά του παιδιού ή το νοίκι του φοιτητή στην Κοζάνη, μην σκύβετε το κεφάλι. Υπάρχει λύση. Όσο υπάρχει η γροθιά του εργαζόμενου λαού υψωμένη, ας τρέμουν οι εξυγιαντές του καπιταλισμού. Δεν πουλήσαμε τις αριστερές μας ιδέες, για να τσαλαπατάει τώρα την οδυνηρή αυτή θυσία μας ο κάθε τυχάρπαστος τροϊκανός.
- Έτσιιιιι!!!! 
Μία ουρανομήκης κραυγή διέκοψε τον αναψοκοκκινισμένο μυστακοφόρο άνδρα, την ντροπή του "Ριζοσπάστη", που συγκινημένος κατέβηκε κι έγινε ένα με τους συντρόφους του.

Στο κρεβάτι, στο βήμα, ούτως ειπείν, βρισκόταν ήδη η χαρά της ΚΝΕ του '73 και του Βαν Κληφ του '13. Η Όλγα ήταν σύντομη σαν κεραυνός:
- Όλοι στον Σκάι. Εκεί μας περιμένει ο καπετάν Τράγκας.

Με μια άγρια πολεμική-ταξική κραυγή οι υπάλληλοι του Ψυχάρη, του Βαρδινογιάννη, του Μπόμπολα κινήσαν για το Φάληρο πεζή. Αυτό το κανάλι κανείς δε θα το πάρει από τ' αφεντικά μας, έλεγαν ο ένας στον άλλο. Στο κινητό ο Παύλος φώναζε για ν' ακουστεί μέσα στο πανδαιμόνιο: "Ναι, Σταύρο, όλα θα πάνε καλά".

Πόσο αδυσώπητος ο ενδοαστικός πόλεμος.

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ

Είχαν πέσει όλα τα τζημεροειδή πάνω στους καθηγητές της δευτεροβάθμιας από το καλοκαίρι, για να σώσουν την ευρωπαϊκή προοπτική, και πέρασε απαρατήρητη στη φιλελεύθερη ζώνη των σόσιαλ μίντια η ύπουλη επίθεση που δέχτηκε η κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας από τους διοικητικούς υπαλλήλους των Πανεπιστημίων. Τώρα πια είναι αργά. Ξεσκίστηκαν να απαξιώσουν τους πραγματικούς ήρωες της εκαπαίδευσης, τους αξιοκρατικά, μη γλειψιματικά διορισθέντες και μπήκε ο εχθρός από την πίσω πόρτα. Εμ, θα έπρεπε να το ξέρουν ότι ο πόλεμος δεν τελειώνει με μία μάχη. Τώρα, τα παιδιά, για τα οποία "αγωνίστηκαν" να μη χάσουν το καλοκαίρι τους με την απεργία στις Πανελλήνιες, κινδυνεύουν να χάσουν το εξάμηνο στο Πανεπιστήμιο.

 Έτσι είναι, μάγκες φιλελεύθεροι.

 Όταν πουλάς ενδιαφέρον, αγωνία και στοργή, ενώ το μόνο που έχεις στο μυαλό σου είναι να αλλάξει σελίδα η χώρα με κάθε κόστος, πετάς τα παιδιά στα σκυλιά.

Όταν πιστεύεις σε μια ανάπτυξη που είναι παραπάνω από βέβαιο ότι, όταν έλθει, θα δημιουργήσει για τους νέους εργαζόμενους συνθήκες εργασίας κακοπληρωμένης, ανασφάλιστης και επισφαλούς, είσαι τυφλωμένος φανατικός της Ελεύθερης Αγοράς. Εκτός κι αν έχεις καβατζώσει για τα "δικά σου παιδιά" τις χρυσές θέσεις στον "ιδιωτικό" πλέον τομέα, για να το παίζουν στελέχη διαχείρισης της κόλασης, οπότε είσαι απλά ανήθικος. 

Και μια και είπαμε το "Όταν έλθει η ανάπτυξη", για πότε την υπολογίζετε, ορέ παιδιά; Μήπως η απώλεια ενός εξαμήνου είναι μάνα εξ ουρανού, για να απαλύνει τον πόνο των μελλοντικών ανέργων πτυχιούχων; Όσο περισσότερο δηλώνεις φοιτητής, αντί άνεργος, σαφώς και διατηρείς το ηθικό σου ακμαίο. 

Όταν ο Μάο, παραβιάζοντας βασικές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού έκανε "πολιτιστική επανάσταση", έριξε μία γενιά Κινέζων στον Καιάδα και τις επερχόμενες στην αγκαλιά της καπιταλιστικής ανάπτυξης της Φόξκον. Όταν εσείς επαγγέλεστε την (φιλελεύθερη) επανάσταση του αυτονόητου, είστε εγκληματίες, αυτονόητα κι ανόητα.


ΡΙΣΚΟ

Το μόνιμο ερώτημα που επανέρχεται, όταν προτάσσεται ο λενινιστικός δρόμος, είναι το κατά πόσο διασφαλίζεται η αποφυγή μετατροπής του σοσιαλιστικού κράτους σε γραφειοκρατική μήτρα της αντεπανάστασης, όπως έγινε στην ΕΣΣΔ με τους Γκόρμπους και τους Γέλτσους. Η απάντηση είναι προφανής. Κανείς δεν το διασφαλίζει, παρά μόνο η βούληση των κομμουνιστών να διαφυλάξουν το σοσιαλιστικό κράτος ως μήτρα της αταξικής, α-κρατικής κοινωνίας. Η βούλησή τους δε, προκύπτει από την ιστορική εμπειρία, τα λάθη, τις αστοχίες, τις αντικειμενικές συνθήκες, την ανάγκη που λέει κι ο Βάρναλης. Αξίζει τον κόπο να ρισκάρεις για όλα αυτά; Σαν να λέμε, αξίζει τον κόπο να μπεις στη βάρκα για την απέναντι στεριά σε τρικυμία, όταν το πλοίο βυθίζεται.

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

ΕΝΑ ΔΕΙΛΙΝΟ, ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

Ο (πολιτικός) γητευτής των αλόγων

Τώρα θυμήθηκα ότι στην προχτεσινή εκπομπή της Τατιάνας την είδα με τον Μηταράκη στο Ελληνικό. Περπατούσαν πλάι-πλάι, συγκρατώντας εμφανώς την επιθυμία να πιαστούν χεράκι-χεράκι, στο γέρμα του φθινοπωρινού ήλιου, δυο νέοι (σχετικά) άνθρωποι με αγωνίες για τον άνθρωπο και δη τον Έλληνα. Ο υπουργός ανέλυε στην εντυπωσιακή δημοσιογράφο τα σχέδια για την αξιοποίηση του παλιού αερολιμένα. Κοιτάζοντάς την μαγεμένος, αλλά αξιοπρεπής, ο βραχύσωμος φιλελεύθερος πολιτικός με τα έξυπνα, μαύρα(;) μάτια της είπε για τις 12.000 θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν όταν πάρουν μπρος οι μπετονιέρες. Στο άκουσμα του αριθμού η Τατιάνα έβγαλε μία χαριτωμένη, πραγματικά θηλυκή, κραυγούλα: "Πωπωωωωώ".

Νίκο, πρέπει να ζητήσεις εξηγήσεις. Πέραν της ερωτήσεως για την εθνικότητα των εργατών, στην οποία εδόθη η απάντηση ότι θα τηρηθεί το εργατικό Δίκαιο, δεν ρώτησε τίποτ' άλλο επ' αυτού η σύζυξ σου. Π.χ. δεν ερωτήθη ο υπουργός για το ποιο θα είναι το ισχύον εργατικό Δίκαιο, όταν αρχίσουν τα έργα. Τι συμβαίνει, Νίκο; Στην επόμενη ενημέρωση, στο λιμάνι για Κόσκο, να πας εσύ. Ήρθε η ώρα για καθαρές κουβέντες. Θα είναι το μεροκάματο στα 15 ευρώ ή θα αφήσουμε τους Κινέζους να το πάνε στα 14; Νίκο, πες τα χύμα.

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

ΚΥΡΙΕ, ΚΥΡΙΕ, ΑΥΤΗ Η ΕΡΤ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ

Κάτι τέτοιοι κατέστρεψαν την ΕΡΤ και έπρεπε να έρθει ο Παντελής Καψής να την σώσει

 Στο σχολείο, όταν ήμουν μαθητής, δεν διανοήθηκα ποτέ να δώσω συμμαθητή για ο,τιδήποτε κι αν είχε κάνει, όσο καθίκι κι αν ήταν, ακόμη κι αν θιγόμουν από τις μαλακίες του. Όποιος δεν ακολουθούσε αυτόν τον κανόνα, ανεξαρτήτως δικαιολογίας, ήταν ρουφιάνος.

Τους τελευταίους μήνες εξελίσσεται ένα σκηνικό καταπάτησης της ελευθερίας της έκφρασης, που έκανε να σηκωθεί η τρίχα ακόμη και δεξιών ΜΜΕ στο εξωτερικό, και σκανδαλώδους εύνοιας προς τα ιδιωτικά ΜΜΕ από την κυβέρνηση με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Κάποιοι γνωστοί και μη ανέβηκαν πάνω στο πλοίο για να σαλπάρει η νέα "δημόσια τηλεόραση", επικαλούμενοι, εν πολλοίς, ότι συμβάλλουν στην εξυγίανση της ραδιοτηλεόρασης και την εκκαθάρισή της από καθίκια, εγκάθετους και λοιπούς κουμπούρες που έκαναν φασαρία στην τάξη. Αυτοί δεν λέγονται ρουφιάνοι. Λέγονται κεντροαριστεροί.

ΠΑΜΕ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ


"...η εργοδοσία προγραμμάτιζε και πάλι να σπάσει την απεργία με την χρησιμοποίηση απεργοσπαστικού μηχανισμού. Δεκάδες εργαζόμενοι συμμετείχαν στην απεργιακή φρουρά".

Η κάθε παλιολινάτσα που χειροκροτεί τον Άδωνη και την σώφρονα Αριστερά μας τα κάνει τσουρέκια για τη μοναδικότητα της Ελλάδας, που κυριαρχεί η ανομία, νοουμένη ως περιφρούρηση της απεργίας. Πόσες φορές δε διαβάσαμε τον κάθε παλιάτσο με πανεπιστημιακή έδρα ή τον κάθε χρυσοπληρωμένο (ή κακοπληρωμένο) τσάτσο του ΔΟΛ και της Καθημερινής να μας κάνουν κήρυγμα για το ΠΑΜΕ που ασκεί παράνομη βία στους καταπέλτες των πλοίων ή στη Χαλυβουργία. Άει στο διάολο, ρε τσόλια. Έτσι κι αλλιώς (και) η Στοκχόλμη θα γίνει κόκκινη.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ

Αφού είσαι ανθρώπινο πλάσμα
κι ανάγκη σου πρώτη το ψωμί
από τα λόγια τα παχιά
μην περιμένεις τροφή

Γι'αυτό εμπρός μαρς αριστερά
είν’ η θέση σου εκεί
στο μεγάλο το μέτωπο της εργατιάς
γιατί εργάτης είσαι κι εσύ

Αφού είσαι ανθρώπινο πλάσμα
σαν σκουλήκι δεν θες να σε πατούν
δεν θέλεις δούλους να `χεις εσύ
μα ούτε κι αφεντικά

Αφού είσαι εργάτης, εργάτη
το δίκιο σου δε θα βρεις πουθενά
μονάχη της η εργατιά
κερδίζει την ελευθεριά


Μέσα στο πανηγύρι του ορθολογισμού για την ερμηνεία της κρίσης, ανάμεσα σε κραυγές για μαλάκες αριστερούς που ψάχνουν για λεφτόδενδρα και αναλύσεις των Δοξιάδηδων, κυκλοφορεί και το "προοδευτικό" επιχείρημα ότι όσα ζούμε και θα ζήσουμε στις Ευρώπες και τις Αμερικές με τη διόρθωση (προς τα κάτω) του βιοτικού μας επιπέδου είναι το αναγκαίο τίμημα για να φάνε και οι πεινασμένοι του Τρίτου Κόσμου. 

Ας πούμε ότι ένας καλός επιχειρηματίας βιώνει συναισθηματική κρίση και αποφασίζει να προσφέρει όχι μόνο στους δικούς του εργαζόμενους, αλλά αποφασίζει να σώσει και τους ανέργους και πεινασμένους της περιοχής. Στην πραγματικότητα, βέβαια, σκέφτεται ότι αν τους ενσωματώσει κι αυτούς στο μαγαζί του, θα καταναλώνουν και τ' άλλα προϊόντα που παράγει στο άλλο εργοστάσιο, στην παρακάτω γειτονιά, ενώ μειώνονται και οι πιθανότητες να κάνουν ντου και να του ρημάξουν την μπίζνα.

Ο μπίζνεσμαν, βέβαια, έχει αξιοποιήσει την υπεραξία της εργασίας των επί γενεές εργαζομένων στην επιχείρηση του μπαμπά του και του παππού του και του προπάππου του. Έχει καταφέρει να παράγει περισσότερα, γρηγορότερα, φθηνότερα. Έχει γίνει πραγματικός ολυμπιονίκης της κερδοφορίας, έχει εισαγάγει νέες μεθόδους παραγωγής, έχει πολλαπλασιάσει, κοντολογίς, τον παραγόμενο πλούτο της επιχείρησής του. Βέβαια, όσο κάτι περίεργοι τύποι με κόκκινες σημαίες γίνονταν πιστευτοί στις επαγγελίες τους για κοινωνικοποίηση της ιδιοκτησίας του, ήλεγχε την κατάσταση μοιράζοντας μερικά ψίχουλα παραπάνω στην πλέμπα της εργασίας. Οι σημαίες όμως υπεστάλησαν, οπότε τους έχει τώρα του χεριού του. Μόνο στο ψωμί που τους δίνει πιστεύουν πλέον. Γιατί να μην τους το κόψει λιγουλάκι; Πάλι ευχαριστώ θα του λένε.

Πρέπει, είπαμε, να δώσει μερικά ψίχουλα παραπάνω και στους αστέγους της πάνω γειτονιάς, που εσχάτως πλημμυρίσανε και την περιοχή γύρω από το εργοστάσιο. Ενσωμάτωση, πρόοδος, πολιτισμός. Ο πλούτος στον κόσμο πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο, η εξαθλίωση περιορίζεται με αριθμητική τοιαύτη και κάποτε όλοι οι απόκληροι θα έχουν λίγες ώρες δουλειάς, λίγα λεφτά στο χέρι και μπόλικο φόβο για το μέλλον. Αυτό, μάλιστα. Είναι πρόοδος.

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

ΑΝΑΠΤΥΞΤΕ ΜΕ


 Συγγνώμη για την ενόχληση. Έχετε ενημερωθεί για το νέο πρόγραμμα ενίσχυσης νέων επιχειρηματιών;

Μια είδηση που πέρασε στα ψιλά της περασμένης εδομάδας ήταν σχετική με κάτι ωραιότατα στατιστικά από τη Γερμανία. Αυξάνεται το ποσοστό των φτωχών Γερμανών, ενώ ταυτόχρονα η ανάπτυξη συνεχίζεται, έστω και με χαμηλούς ρυθμούς, και, το κυριότερο, η ανεργία κρατιέται σε χαμηλά επίπεδα. Το ίδιο παρατηρείται και στις ΗΠΑ, όπου έχει αρχίσει, λέει, η ανάκαμψη, αλλά και η φτώχεια ανακάμπτει σαφώς ταχύτερα από την Οικονομία.

Τι συμβαίνει, λοιπόν; Λες να μας έρθει και σε μας καμιά ανάπτυξη και να πεθυμήσουμε τις μέρες που δεν είχαμε δουλειά και κάναμε επανάσταση στο Σύνταγμα, αγανακτισμένοι, βεβαίως; Είναι βέβαιον, αδελφοί μου, όπως θα έλεγε και ο γέρων Παϊσιος. Δε χρειάζεται βέβαια να έχεις καθημερινό μπρίφινγκ με τον θεό, για να πληροφορηθείς το τι μέλλει γενέσθαι. Από τη στιγμή που, ακόμη και με επενδύσεις και με ισχυρό τραπεζικό τομέα και διαρθρωτικές αλλαγές από δεκαετίας και βάλε, είσαι στο όριο της επιβίωσης κατανοείς πού πάει το πράγμα. 

Ο γερμανός Σημίτης, ο Σρέντερ, τους έχει βάλει σε μνημόνιο τους συμπατριώτες του Μπρεχτ και του Μαρξ από τότε που καγκελάρευε. Ποια Μέρκελ; Αυτός ο εσπεντές την είχε κάνει την τομή και τώρα η Αγγέλα ράβει το πτώμα. Η θεραπεία επέτυχε, σαφώς. Με το κόλπο του διαχωρισμού των εργαζομένων σε νέους και παλιούς (κάτι σας θυμίζει, έτσι;) τους πέρασε των εικοσάρηδων και τριαντάρηδων κολλάρο το ευέλικτο ωράριο, την (ημι)ανασφάλιστη εργασία, τους μισθούς των 500 ευρώ (ναι, υπάρχουν κι εκεί) και διασφάλισε τη σταθερότητα της γερμανικής Οικονομίας.

Τα πάντα, βέβαια, δουλεύουν, φαινομενικά, ρολόι. Οι υποδομές, οι υπηρεσίες, ακόμη και το κοινωνικό κράτος φαίνεται ότι δεν έχουν πληγεί καθόλου. Κι όμως. Η Γερμανία έχει αλλάξει και θα αλλάξει πολύ εμφανέστερα στο άμεσο μέλλον. Δουλεύει καλά η ελεύθερη Αγορά και φέρνει δώρα για όλους. Μπορεί να ονειρεύεται και ο υποαπασχολούμενος των 400 ευρώ ότι κάποτε θα γίνει καινοτόμος επιχειρηματίας ή στέλεχος σε πολυεθνική. Για τους λιγότερο φιλόδοξους, βέβαια, υπάρχει ο μπαμπούλας: "Αν κάνετε μαγκιές, θα αποσταθεροποιηθεί η Οικονομία και δε θα έχετε στον ήλιο μοίρα ούτε τηλεφωνικό θάλαμο να κοιμηθείτε".

Αστική δημοκρατία. Ανάμεσα στο μεγαλείο και τον τρόμο. Τα 'χε πει από παλιά ο Αδόλφος, αλλά δεν τον κατάλαβαν. Ή μήπως τον είχαν καταλάβει πριν γεννηθεί;


Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ

O μικρός Τσε είχε άλλη μία κρίση άσθματος και έφυγε γρήγορα για τα αποδυτήρια, άνοιξε την πόρτα και έσκυψε για να δει καλύτερα τις γραμμές του εχθρού στη Σάντα Κλάρα, που δεν ήταν ακριβώς γραμμές, αφού ήδη χαιρετούσε τα πλήθη στο κέντρο της Αβάνας με τον Φιντέλ και τους άλλους συντρόφους. Τους χαιρέτησε στα γρήγορα και βρέθηκε στη Βολιβία, όπου παραλίγο να τον καθαρίσουν, εκεί όμως που ήταν έτοιμος να γίνει μια στάμπα σαν τους Πινκ Φλόιντ σε μαύρες μπλούζες εφήβων, είχε την έκλαμψη που του άλλαξε τη ζωή, αντικρύζοντας δίπλα στον σκαμμένο ήδη τάφο του την νεστόρεια μορφή του Φώτη Κουβέλη, που του μιλούσε ελληνικά απταίστως και εξίσου απταίστως τα καταλάβαινε. Έπρεπε να γυρίσει γρήγορα να πει τα καλά νέα και στον παλιόφιλο τον Κάστρο. Αν τις Κυριακές τα μαγαζιά είναι ανοιχτά, η μετάβαση στον κομμουνισμό θα γίνει ειρηνικά και ανεπαίσθητα, χωρίς να πέσει ούτε μία τουφεκιά. Μόνο λίγα μαχαιρώματα, δυο-τρεις μαφιόζικες εκτελέσεις και θα ζήσουμε τη συντριβή της κρατικής μηχανής, την οικοδόμηση του πιο αγνού καπιταλισμού στο δρόμο προς τη Δαμασκό, στο λειβάδι του βασιλείου της ελευθερίας. Η Ερμού είναι γεμάτη. Η ελευθερία ενίκησε. Είμαστε όλοι Χρυσή Αυγή.