Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

ΟΜΙΛΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ;

Πολλά θα μπορούσα να πω για τον κύριο Μπαμπινιώτη και τις πρώτες μέρες στον υπουργικό του θώκο. Σε προσωπικό-επαγγελματικό επίπεδο, μάλιστα, έχω κάθε λόγο να είμαι εξοργισμένος. Αφήνω κατά μέρος όμως το "συντεχνιακό μου συμφέρον", που θα έλεγε κι ο Μπάμπης, και εστιάζω στο ύφος και την αντίληψη που έχει ο τιτάνας της Γλωσσολογίας για την παρουσία του στην λαοπρόβλητη κυβέρνηση Παπαδήμου.

Θα θεωρούσα θεμιτό, στο πλαίσιο μίας δήθεν τεχνοκρατικής κυβέρνησης να επιλεγεί ένας καθ´ ύλην αρμόδιος, για να "μαζέψει τα χάλια της Παιδείας μας". Θεμιτό, για τη συγκεκριμένη λογική, θα ήταν επίσης να αναληφθεί άμεση δράση για τον εξορθολογισμό του εκπαιδευτικού συστήματος σε όλες τις βαθμίδες, ακόμη κι αν αυτός ο "εξορθολογισμός" σημαίνει την επικράτηση των νόμων της Αγοράς (που λέει και καυλώνει κι ο Μπάμπης). Είπαμε. Είμεθα κομμουνισταί, την νιώθουμε όμως τη θέση του εχθρού και τον σεβόμαστε, όταν είναι συνεπής στην έκφραση των συμφερόντων που εκπροσωπεί.

Ποια είναι όμως η εικόνα που δίνει ως υπουργός ο κύριος Γιώργος; Η ίδια που έδινε και ως καθηγητής και σελέμπριτυ της Ελληνικής Γλώσσας, ευρύτερα. Λελογισμένες δόσεις σοβαρότητας, δήθεν ιστάμενος υπεράνω της χύδην πολιτικής αντιπαράθεσης, ταυτόχρονα όμως και ένα πατερναλιστικό βλέμμα κατανόησης στις μάζες των αδαών, που τώρα θα τις φροντίσει ο επαϊων. Το πλέον κωμικό όμως είναι η ξαφνική κρίση ανιδιοτέλειας και αισθήματος εθνικής προσφοράς. Ακολουθώντας, όπως πάντα έκανε, μικρές μόδες ο κύριος Μπαμπινιώτης, παραιτήθηκε από τον υπουργικό μισθό του. Τι λες, ρε παιδί μου; Μία τέτοια παραίτηση θα είχε νόημα, αν απεδείκνυε ότι η ενέργεια αυτή τού δημιουργεί το ελάχιστο οικονομικό πρόβλημα. Ποιος πιστεύει ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο σε κάποιον που επί δεκαετίες ήταν καθηγητής Πανεπιστημίου, σύμβουλος Υπουργών Παιδείας, πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και δεν ξέρω ποιου άλλου φορέα; Δεν ξέρω, αν για όλες αυτές τις θέσεις αμειβόταν, αλλά δε νομίζω ότι είναι αυτονόητο το αντίθετο.

Η κορυφαία όμως πρότασή του, ήταν αυτή για την ισοβιότητα του Υπουργού Παιδείας, χωρίς βεβαίως να αυτοεξαιρεθεί από την προοπτική να γίνει ο πρώτος ισόβιος Υπουργός Παιδείας. Όλα αυτά, βέβαια, συναισθανόμενος τις ευθύνες του για την Παιδεία του έθνους. Άστο, ρε φίλε. Μη μας προσφέρεις άλλο. Θ' αντέξουμε και χωρίς εσένα.

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ

Οι μετανάστες μας κάνουν να ζούμε σε μια κόλαση, να φύγουν από το κέντρο. Και πού να πάνε; Σε στρατόπεδα στην επαρχία. Όχι, δε τους θέλουμε στην επαρχία, γιατί θα μας κάνουν κι εμάς τη ζωή μας κόλαση. Και πού να πάνε; Δεν είμαστε ρατσιστές εμείς οι Έλληνες, αλλά να πάνε στο διάολο. Δε λέμε κάτι τέτοιο, δεν είμαστε ρατσιστές. Μια ορθολογική πολιτική χρειάζεται, απαλλαγμένη από ιδεολογήματα, εμπλουτισμένη με φαντασία και ευαισθησία και το πρόβλημα θα λυθεί. Το είπε και ο κύριος Σαββόπουλος.

Όποιος ξαναμιλήσει για διαχωρισμό της ταξικής συνείδησης από την αίσθηση του ανθρωπισμού, όποιος κάνει πάλι λόγο για φιλελεύθερη κοινωνία για όλους, για ξεπερασμένες εμμονές περί καπιταλισμού που χωρίζει τους εκμεταλλευόμενους σε κατηγορίες και τους βάζει να τρώγονται, όποιος τέλος πάντων αδυνατεί να ξεχωρίσει το άσπρο από το μαύρο, την αλήθεια από το ψέμα, καλό θα ήταν να ψάξει να βρει τα ταξικά γυαλιά του. Ας δώσει ένα ζευγάρι και στον κύριο Σαββόπουλο.

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

ΜΑΤΡΙΞ

Κάρολος Παπούλιας: "Θα συνεχίσουμε τον αγώνα και στο τέλος θα νικήσουμε".

Έχουν την ιδιωτική Αστυνομία τους, για να κάνουν τις ιδιωτικές τους παρελάσεις.
Έχουν του κομματικούς στρατούς τους, για να κάνουν τις ιδιωτικές τους εκλογές.
Έχουν τα ιδιωτικά τους Μέσα για να δίνουν τις ιδιωτικές τους συνεντεύξεις.
Έχουν τον ιδιωτικό τους κόσμο και έχουν την ιδιωτική τους ηθική.

Εμείς τι έχουμε;
Εδώ σας θέλω.

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΡΕ!

Όλοι θα έχετε δει τους ρακένδυτους ασιάτες που πηγαινοέρχονται νυχθημερόν στην Αθήνα με τα καροτσάκια τίγκα μέχρι πάνω από τα μεταλλικά, κατά βάση, απορρίματα που μαζεύουν από τους κάδους ανακύκλωσης. Τι θα σκεφτόταν κάθε φυσιολογικός άνθρωπος; Τι τραβάνε, ποιοι τους εκμεταλλεύονται, τι ελπίζουν, τι ονειρεύονται, ποιους έχουν αφήσει πίσω στις πατρίδες τους.

Υπάρχουν όμως και οι ΠΙΟ φυσιολογικοί άνθρωποι. Μία γνωστή μου σχεδόν οργισμένα μου είπε, βλέποντας δύο Πακιστανούς (μάλλον) να σκαλίζουν έναν μπλε κάδο: "Τα παίρνουν και μας τα πουλάνε στη διπλή τιμή". Το "μας" δεν το κατάλαβα ακριβώς, μάλλον εννοούσε τους Έλληνες εν συνόλω, παρ' όλα αυτά της αντέτεινα ότι αν είναι τόσο συμφέρουσα η φάση, να πάρουμε και μεις ένα καροτσάκι και να πιάσουμε δουλειά, τώρα που οι μισθοί μειώνονται και η ανεργία είναι πλέον παραπάνω από πιθανή.

Στο καπάκι ήρθε και ένα δημόσιο πρόσωπο, η Μακάροβα του λάτιν για υπερώριμες κυρίες, για να δώσει την αναγκαία τεκμηρίωση σε ραδιοφωνική συνέντευξη. Η Φωτεινή της καρδιάς μας, η πάλαι ποτέ ρεπόρτερ που είχε αποσπάσει τα κοπλιμέντα του μακαρίτη προέδρου Ζίβκοφ για το ευσταλές της παρουσίας της, μας ενημέρωσε για την παραβατική, σχεδόν εγκληματική δραστηριότητα των μελαμψών ρακοσυλλεκτών, που στερούν το ελληνικό κράτος από φορολογικά έσοδα και λοιπές προσόδους. 

Από μία τύπισσα στο φέισμπουκ (Βίβιαν Ευθυμιοπούλου την λένε) διάβασα το εξής:
"Πριν από λίγο στα ΑΒ Αγίας Παρασκευής, στο ταμείο είναι ένα γηραιός ρακένδυτος με 3-4 κονσέρβες κι ένα γκαζάκι. Η νεαρή ταμίας τον κοιτάει και του λέει "Φύγετε κύριε, η εταιρεία μας δικαιολογεί κάποια δωρεάν καλάθια". Τις δίνει 1000 ευχές. Μόλις εκείνος απομακρύνεται, ανοίγει την τσάντα της και βάζει τα χρήματα στο ταμείο από το πορτοφόλι της. Πεταγόμαστε 2-3 που έχουμε μείνει κάγκελο και της λέμε να τα πληρώσουμε εμείς. Μας κοιτάζει αυστηρά: "Εγώ το αποφάσισα, εγώ θα τα πληρώσω. Ελάτε, παρακαλώ, μην δημιουργείτε ουρά". Ένα κοριτσάκι τόσο δα. Πόσα να παίρνει; 500Ε; Πολλά λέω. Αλληλεγγύη, ρε".

Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει ελπίδα, υπάρχει ελπίδα. Άνοιξη, ρε!

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΧΕΤΕ;

Ιστορίες πρεσβυτέρων.

Ο πατέρας μου ήταν ένα παιδί της κατοχής σ' ένα χωριό της Κρήτης. "Λένε σήμερα για φτώχεια. Είμασταν ξυπόλυτοι στα χιόνια". Πήγε φαντάρος το '49 και ευτυχώς δεν πρόλαβε το τέλος του εμφυλίου. Τέλειωσε μετά από τρία χρόνια τη στρατιωτική του θητεία, κατάλαβε ότι στο χωριό δεν είχε μέλλον και ήρθε στην Αθήνα. Δούλεψε σε σιδεράδικο στο Μοναστηράκι για κάποιους μήνες και τελικά βρήκε την άκρη στην "Αστυνομία Πόλεων". Ποτέ δεν είχε ακλόνητη πολιτική άποψη. Ήταν (προσοχή στον παρατατικό) ακλόνητος βενιζελικός (χωρίς Βενιζέλο) και αντικομμουνιστής, καθώς θεωρούσε τους κομμουνιστές περίπου πυροβολημένους. Ποτέ δε μου είχε μιλήσει για τα πολιτικά πιστεύω του πέραν των παραπάνω. Πριν κάτι μήνες μου είπε μια ιστορία. Ένας συγχωριανός του ήταν στο κόμμα. Πραγματικός ιδεολόγος, μου είπε, δεν καταλάβαινε ούτε από φυλακές ούτε από εξορίες. "Όταν τον άφησαν (πρέπει να ήταν γύρω στο '55) βρέθηκα με άδεια στο χωριό. Πήγαινε στο καφενείο και κανείς δεν του μιλούσε, γιατί φοβόντουσαν τους χαφιέδες. Εγώ έπιανα κουβέντα μαζί του και μου έλεγαν ότι θα βρω το μπελά μου. Καλός άνθρωπος είναι, τους έλεγα, δε με νοιάζει τι λένε ". Διαδηλώσεις και τέτοια δε γούσταρε με τίποτα.. Ακόμη και για το Πολυτεχνείο το '73 έλεγε για τις ακρότητες των διαδηλωτών. Πριν λίγες μέρες εξέφρασε την απορία του γιατί ο κόσμος δεν έχει βγει στους δρόμους.

Ο πεθερός μου είναι ολίγον αναρχικός (εν τη ευρυτέρα εννοία) και ψιλοαντικομμουνιστής, καθώς απεχθάνεται την έννοια της ένταξης σε οργανωμένο σχήμα γενικώς και το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό ειδικώς (δεν του αρέσει και η Αλέκα, λόγω λουκ). Θεσσαλονικιός από του Χαριλάου, στα προσφυγικά (ο πατέρας του Σμυρνιός). Ήταν πρόσκοπος και του είχαν πει από το Σύστημά του ότι θα μπορούσαν να τον βολέψουν σε καλή θέση με το που θα τέλειωνε το Γυμνάσιο, αν έμπαινε στο λούκι του Συναγερμού (ή ΕΡΕ, θα σας γελάσω). Τους έγραψε, έδωσε εξετάσεις και πέρασε στο Πολυτεχνείο. Ξεχέζει κατ´ επάνάληψη το ΚΚΕ, αλλά μία μόνο ιστορία μου έχει αφηγηθεί με πραγματική συγκίνηση. Παραθέτω το στάτους του από το φέισμπουκ, που ήταν και η αφορμή για το παρόν (η μεγαλογράμματη γραφή δική του): "ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ!!!!!(7 ΧΡΟΝΩΝ ΠΕΡΙΠΟΥ) ΕΙΔΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟΥ ΧΑΡΙΛΑΟΥ. ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΤΑ ΓΛΕΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΑΒΕΡΝΑ ΥΟΥ ΚΟΥΓΙΑΜΗ". 


Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΗΚΕΙΝ

Νέα μέτρα, νέες περικοπές στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα, γιατί, λέει, είμαστε 5-6 φορές πάνω από Ρουμανίες, Βουλγαρίες, Εσθονίες και λοιπούς εξωμότες του μαρξισμού-λενινισμού.

Τίθενται λοιπόν δύο ερωτήματα. Πρώτο διά τους ανατολικούς εταίρους μας. Κοντεύει ένα τέταρτο του αιώνα που απηλλάγησαν από τον επάρατο κομμουνισμό και μες στην καλή την ελεύθερη αγορά εξακολουθούν να βολοδέρνουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Πότε θα δούν άσπρη καπιταλιστική ημέρα;

Δεύτερο ερώτημα διά το ανήκομεν εις την Δύσην λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Εκτός από τις μαλακίες περί στρεβλής, σοβιετικού τύπου οικονομίας, μπορούν να μας πουν οι ως άνω επαϊοντες, σε μας τους αυτιστικούς και ασχέτους, πότε ο ελληνικός καπιταλισμός θα γίνει "κανονικός" καπιταλισμός;

Εννοείται, βέβαια, ότι απάντηση δε θα πάρουμε, γιατί πολύ απλά το ζήτημα δε βρίσκεται ούτε στην επιτάχυνση της καπιταλιστικής προσαρμογής των απαλλαγέντων από το σταλινισμό ούτε στην επίτευξη (επιτέλους) του καπιταλιστικού ισιώματος των απογόνων του Σωκράτους. Η μοίρα μας στο πλαίσιο της ολοκλήρωσης των καπιταλιστικών συνάψεων είναι δεδομένη. Τα αόρατα νήματα, για τα οποία είχε μιλήσει ο άντρας της όμορφης (στα νιάτα της) Νάντιας, ολοκληρώνουν πια το δίκτυο.

Πού να φανταζόταν ο Εθνάρχης ότι το ρήμα "ανήκομεν" θα προσελάμβανε τόσο ωμή χροιά νομής και κατοχής. Τους ανήκουμε.

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ


Γλυκοχαράζει. Βγαίνω κι εγώ από την πολιτική μου έρημο. Μάλλον ήρθε η ώρα να ξαναγυρίσει στις συνήθεις δοκιμασίες του ο Άγιος Αντώνιος, ο ερημίτης.

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

ΥΠΟΥΡΓΟΠΟΙΗΣΙΣ

Τον Μάρτιο του 1986 το λεωφορείο έκανε τέρμα στη Σίνα, που την ανέβαινε από την Πανεπιστημίου, οι νερατζιές μύριζαν υπόκωφα, αλλά δεν ήξερα ότι ήταν νερατζιές ο θόρυβος που άκουγα ανεβαίνοντας προς τη Νομική. Στο μεγάλο αμφιθέατρο ο τύπος με τα χοντρά γυαλιά και την μπριγιαντίνη είχε ανοίξει τον προτζέκτορα. Ετεροίωση, το πρόσφυμα j, τι ωραία που είναι η Λία όπως κρατάει σημειώσεις, "Φίλε μου, γιατί διαβάζεις εφημερίδα;" Άλλο ένα ψέμα, η αλήθεια από αύριο.

Τώρα, τον Μάρτιο, το λεωφορείο δεν κάνει τέρμα στη Σίνα, καταργήθηκε η γραμμή και τη Σίνα την κατεβαίνουν τα λεωφορεία από την  Ακαδημίας. Η σχολή από το '87 είναι στου Ζωγράφου (άλλο λεωφορείο για εκεί - αυτό ακόμη το ίδιο), οι νερατζιές δεν κάνουν θόρυβο, δεν σου λένε για το αύριο, μόνο ενθύμια από τα παλιά πλέον. Ακόμη ζωντανός, ακόμη με τα σύννεφα και τα βινύλια και τις αγάπες σου. Χωρίς μπριγιαντίνη ο κύριος καθηγητής-υπουργός θα μας μιλάει με ωραία Ελληνικά. Άλλο ένα ψέμα, η αλήθεια μέσα μας.

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Ο προσεκτικός αναγνώστης του μπλογκ θα έχει παρατηρήσει τη στροφή εσχάτως του μπλόγκερ σε ζητήματα προσωπικού επαγγελματικού ενδιαφέροντος. Μετανοώ. Για δεύτερο πρωινό στη σειρά η ανοιξιάτικη μυρωδιά μπαίνει γαλήνια και ορμητική από το παράθυρο ανακατεμένη με τα νοτισμένα σκατά των σκύλων. Είναι πλέον βέβαιον. Παρά τις περί αντιθέτου προβλέψεις, η άνοιξη επανήλθε. Μέσα στην εαρινή ατμόσφαιρα οι αγωνίες για τα επαγγελματικά και οικονομικά ζητήματα παίρνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις, ήτοι εκμηδενίζονται. H αβεβαιότητα, που το χειμώνα ήταν βραχνάς, γίνεται πάλι συναρπαστική αναμονή παραμονές των εξετάσεων. Πάλι αγωνία όμορφη, σαν αυτή του πιτσιρικά που κατεβαίνει στο κέντρο με το λεωφορείο για το πρώτο του ραντεβού. Πάλι με μια μπύρα έξω από τη Ριζούπολη για τη συναυλία των Saxon υπό την ανοιξιάτικη ραδιενεργό βροχή τον Μάη του '86. "Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις φίλε". Ναι φίλε, τα ίδια. Είμαστε στην άνοιξη.