Τον Μάρτιο του 1986 το λεωφορείο έκανε τέρμα στη Σίνα, που την ανέβαινε από την Πανεπιστημίου, οι νερατζιές μύριζαν υπόκωφα, αλλά δεν ήξερα ότι ήταν νερατζιές ο θόρυβος που άκουγα ανεβαίνοντας προς τη Νομική. Στο μεγάλο αμφιθέατρο ο τύπος με τα χοντρά γυαλιά και την μπριγιαντίνη είχε ανοίξει τον προτζέκτορα. Ετεροίωση, το πρόσφυμα j, τι ωραία που είναι η Λία όπως κρατάει σημειώσεις, "Φίλε μου, γιατί διαβάζεις εφημερίδα;" Άλλο ένα ψέμα, η αλήθεια από αύριο.
Τώρα, τον Μάρτιο, το λεωφορείο δεν κάνει τέρμα στη Σίνα, καταργήθηκε η γραμμή και τη Σίνα την κατεβαίνουν τα λεωφορεία από την Ακαδημίας. Η σχολή από το '87 είναι στου Ζωγράφου (άλλο λεωφορείο για εκεί - αυτό ακόμη το ίδιο), οι νερατζιές δεν κάνουν θόρυβο, δεν σου λένε για το αύριο, μόνο ενθύμια από τα παλιά πλέον. Ακόμη ζωντανός, ακόμη με τα σύννεφα και τα βινύλια και τις αγάπες σου. Χωρίς μπριγιαντίνη ο κύριος καθηγητής-υπουργός θα μας μιλάει με ωραία Ελληνικά. Άλλο ένα ψέμα, η αλήθεια μέσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου