Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Η ΣΕΧΤΑ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ


Κατακαλόκαιρο αποφάσισαν οι σεχταρισταί να βάλουν άλλο ένα λιθαράκι στη διαμόρφωση της ελεύθερης κοινωνίας, σύμφωνα με τους ίδιους, ή της τοιχογραφίας της μαλακίας, σύμφωνα με κάθε φυσιολογικά σκεπτόμενο άνθρωπο. Πολλά μπορεί να πει κάποιος σχετικά με το κατά πόσο η συγκεκριμένη οργάνωση είναι ή δεν είναι στημένη, εξυπηρετεί ή όχι συγκεκριμένα συμφέροντα και πάει λέγοντας. Δεν θα μπω στη διαδικασία διερεύνησης των κινήτρων και της πραγματικής της υπόστασης, καθώς πολύ απλά μόνο εικασίες μπορούν να διατυπωθούν σχετικά. Μπορώ όμως να σχολιάσω τα απτά δείγματα αγραμματοσύνης και ηλιθιότητας που εμπεριέχονται στην (και καλά) προκήρυξη της. Δεν ξέρω αν κάποιος θέλει να φανεί αγράμματος και ηλίθιος ή αν όντως χαρακτηρίζεται από αυτές τις ιδιότητες, είναι όμως γεγονός ότι η αίσθηση της γνήσιας ασχετοσύνης και του πηγαίου κρετινισμού είναι ιδιαίτερα πειστική.
Από την αρχή φαίνεται ότι τα παιδιά (;) διάβαζαν από μικρά ιστορίες για αυτοδημιούργητους επιχειρηματίες που ξεκίνησαν με 100 δολλάρια και έφτιαξαν οικονομικές αυτοκρατορίες. Αντιστοίχως βέβαια αυτοί οι αυτοδημιούργητοι τρομοκράτες ξεκίνησαν πριν μερικούς μήνες με "κάνα δυο όπλα και δυο τρία βιβλία". Στη συνέχεια κατακεραυνώνουν την καταναλωτική κοινωνία με τα πλαστικά όνειρα και το πλαστικό φαγητό (!), ενώ στον επίλογο διακηρύσσουν ότι μάχονται για να εναρμονιστεί ο άνθρωπος με το φυσικό περιβάλλον και να πλημμυρίσει ο κόσμος με συναισθήματα. Τονίζω ότι δεν κάνω πλάκα - αυτή ακριβώς είναι η διατύπωση. Να επισημάνω εδώ (λόγω επαγγέλματος) ότι ειδικά σε αυτά τα χωρία διαφαίνεται κακοχωνεμένη γνώση της μωρολογίας που για δεκαετίες αναπαράγουν οι εκθεσάδες στα φροντιστήρια ανά την επικράτεια.
Ιδιαίτερα επιτυχημένη είναι η αιτιολόγηση της δολοφονίας Γκιόλια. Απ' όσα λένε συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο δημοσιογράφος ήταν delivery boy του Εφραίμ, του Αναστασιάδη, του Κοντομηνά και οποιουδήποτε άλλου μεγαλοσχήμονος, σύμφωνα με τις φήμες που αναπαράγονται σε blogs και καφενεία ανά την επικράτεια. Επειδή προφανώς είναι πιο δύσκολο να φάμε κάποιον απ' αυτούς (υπονοούν), περιοριζόμαστε στη Β΄Εθνική. Πιο κωμική ακόμη είναι η ανάδειξη των "κακών κριτικών" που πήραν για προηγούμενες παραστάσεις τους από το blog του δολοφονηθέντος. Ούτε πικραμένοι ηθοποιοί δεν βγάζουν τέτοιο κόμπλεξ για τους κριτικούς που τους έχουν καταθάψει.
Η επαναστατική φιλολογία έχει πραγματικά πολλά δείγματα "ουτοπικής" πλην ποιοτικής και εν πολλοίς συναρπαστικής έξαρσης. Όταν ο Μαρξ, ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν, ο Λένιν, ο Τσε ακόμη και η Μάινχοφ έγραφαν για τα οράματά τους, αντανακλούσαν και την ποιότητα της παιδείας τους. Όταν αυτά τα τσογλάνια πουλάνε τσαμπουκά στην ομάδα Δίας, αντανακλούν το άπειρο της κενότητάς τους, όχι μόνο ιδεολογικής, αλλά ακόμη χειρότερα, συναισθηματικής και αισθητικής.

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ


Και τώρα, στη μέση του θέρους, ακόμα, ξανά, αναρωτιόμαστε αν θα τελειώσει αυτό το καλοκαίρι.
Και είμαστε βέβαιοι, ακόμα, ότι η γαλάζια αρμύρα είναι για πάντα.
Καλά πάμε.

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ (Ή ΜΗΠΩΣ ΝΗΠΙΑΚΑ;)


Λεωφορείο για το κέντρο. Λεωφορείο για Ζωγράφου. Η διαδρομή πάντα ίδια και διαφορετική.
Οι καφετέριες της Μασσαλίας. Τα αμφιθέατρα της Νομικής. Το γιαπί της Φιλοσοφικής.
Ματαιωμένα λόγια. Τσιγάρα και καφέδες.
Μεθύσια και εκδρομές. Μεθύσια και πάρτυ. Μεθύσια και αντίο.
Λόγια πολλά που χάθηκαν.Βλέμματα κοφτά που έμειναν.
Τα πάντα νομίζεις πιθανά, δεν έχεις τίποτα δικό σου.
Αποχαιρετισμοί σε στάσεις λεωφορείων.
Λόγια για το άπειρο, πυρετός κι αναμονή. Σφίξιμο στο στομάχι.
Το πλοίο φεύγει. Ο Πόρος έγινε κιόλας παρελθόν.
Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο στην Πρωτοπορία, σε προσφορά.
Δούρα Ευρωπός και σημειώσεις - πρέπει να τις ψάξω - σκληρό ντοσιέ.
Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.
Κιθάρα που ποτέ δεν έμαθα.
Μόνος και όλοι έφυγαν. Πρέπει να τους προλάβω.
Φίλε, είμαστε πια στον γυρισμό...