Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

ΑΠΟ ΝΙΚΗ ΣΕ ΝΙΚΗ


Ο ουρανός είχε πια γίνει σαν μολύβι. "Βαρύς σαν την καρδιά μου", μονολόγησε μπροστά στη τζαμαρία του αριστοκρατικού καθιστικού ο Αντώνης. Ήδη οι πρώτες χοντρές ψιχάλες είχαν αρχίσει να πέφτουν στην Κηφισιά και ο κουρασμένος πρώην πιτσαδόρος κοίταξε το ρολόι του. Αχ, αυτό το ρολόι. Με πόση αγωνία το κοίταζε και το ξανακοίταζε όσο αυτή η σκρόφα η Κριστίν καθυστερούσε να δώσει το πράσινο φως και ο Σόιμπλες πετούσε τον έναν χρησμό πίσ' απ' τον άλλον, κουρελιάζοντας τον παριωτισμό του δισέγγονου της Π.Σ. Δέλτα. Και τώρα; Ο πάλαι ποτέ πολιτικός ερημίτης ένοιωθε πιο άδειος από ποτέ. Πριν λίγο είχε πει τις ατάκες που του γράψανε στο βίντεο της νίκης και τώρα, όπως τότε που είχε αναγγείλει την πολιτική άνοιξη για το λαό μας, ήξερε ότι η διαδρομή θα τελείωνε στις παρυφές της Σαχάρας. Όλα είχαν γίνει τόσο βίαια, τόσο γρήγορα. Ο Φώτης, ο οφθαλμίατρος, ο Βενιζέλος, η Αγγέλα, ο Ψαριανός, ο 'Αδωνις, η Παναγιά. Όλα πέρασαν από μπροστά του σαν αστραπή. Τουλάχιστον, ο Σίμος δε θέλει λεφτά για κάθε δήλωση, όπως αυτός ο Ταμήλος. Πώς λεγόταν αυτός ο Κομνηνός που θριάμβευε, ενώ από κάτω γινόταν της Πόπης, μέχρι που έφαγε το Μυριοκέφαλο στο κεφάλι; "Πρέπει να δω στο ίντερνετ". Ποτέ δε διάβαζε Ιστορία στο σχολείο.

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

ΜΕ ΛΕΝΕ ΔΕΞΙΟ, ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΠΟΥΛΗΣΕΙ "ΟΔΗΓΗΤΗ" ΣΤΗ ΜΙΣΗ ΑΘΗΝΑ



“Πλάκα θα 'χει να μη μας δώσουν τη δόση και να κληθώ να κυβερνήσω άμεσα”, σκέφτηκε ο καλογυμνασμένος βραχύσωμος πρώην κομμουνιστής. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε δισταγμούς. Ο Λαφαζάνης μαζί με τον Στρατούλη είχαν καταστρώσει σχέδια, όχι σχέδιο, εξόδου από την κρίση. “Ο Δραγασάκης έχει ήδη προλειάνει το έδαφος για να συνεργαστούν οι μεγαλοαστοί στην επική προσπάθεια ανοικοδόμησης της χώρας με άξονα το δημοκρατικό σοσιαλισμό και την υγιή καπιταλιστική ανάπτυξη”, είπε από μέσα του, προβάροντας ασυνείδητα την ατάκα στην εθιμοτυπική συνάντηση με τον Κάρολο για την ανάθεση της εντολής σχηματισμού κυβέρνησης. “Δε θα ξέρουν από πού θα τους έρθει”, μονολόγησε ο νεαρός Μεγαλέξανδρος του ελληνικού οπορτουνισμού. Ένοιωθε μάλιστα μια γλυκιά ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά του, καθώς ήταν πλέον ένα βήμα πριν την ανάληψη των ιστορικών ευθυνών του απέναντι στο λαό και την Αριστερά. Παρ' όλα αυτά, υπήρχε κάτι που τον έτρωγε, “κάτι πιο βαθύ που με λερώνει” που τραγουδούσε στις φοιτητικές συντροφιές. Μέρες τώρα προσπαθούσε να βρει τον Πέτρο, για να συζητήσουν το ενδεχόμενο ανάληψης του υπουργείου Πολιτισμού, τοποθετώντας όμως αυτήν την εξέλιξη το νωρίτερο τον Μάη. Αν ο Αντώνης τα σκάτωνε πέραν και της πλέον νοσηρής φαντασίας, τι θα γινόταν; Ο Πέτρος το είχε ξεκαθαρίσει. “Αν δεν πηδήξω και την άλλη μισή Αθήνα, δεν αναλαμβάνω υπεύθυνη κυβερνητική θέση”, του είχε πει προ μηνών στο περιστύλιο του κοινοβουλίου. Τόμπολα.

Αλέξη, θαρσείν χρη. Ο καλός ο καπετάνιος στην παρτούζα φαίνεται.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ


"Οι αγορές αντέδρασαν με αισιοδοξία για την τελική έκβαση. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είμαστε βέβαιοι για το ποια είναι η καλή τελική έκβαση για τις αγορές". Ο Φώτης έκλεισε το λάπτοπ με αυτήν την σκέψη, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Σταύρος. Με φωνή σταθερή, χωρίς ένταση, αλλά με αποφασιστικότητα που έκοβε σαν λεπίδι ο θρυλικός εκδότης με τον δαιμόνιο γιο-βουλευτή είπε στον Νέστορα της συγκυβέρνησης ότι θα έπρεπε να δει αλλιώς τα πράγματα. "Θέλεις να μείνεις στην Ιστορία ως ένας ΔΗΜοκράτης του κώλου (των αστών) ή ως ένας ασυμβίβαστος ΑΡιστερός στην υπηρεσία του λαϊκού συμφέροντος; Έρχονται στιγμές που αποφασίζεις με ποιον θα πας και ποιον θ' αφήσεις. Γάμα την, Φώτη μου, την ευρωπαϊκή προοπτική. Πες αύριο το πρωί, ότι αν μέχρι τις 12 το μεσημέρι, δεν εκταμιευτεί η δόση, θα φύγεις από την κυβέρνηση, θα ακυρώσει ο Μανιτάκης τις διαθεσιμότητες και θα προσληφθεί στο Δημόσιο και η μικρανηψιά του Ψαριανού". Ο Φώτης δεν εξεπλάγη. Ήξερε ότι ο πολλάκις λοιδορηθείς Σταύρος έκρυβε βαθιά μέσα του έναν ασυμβίβαστο κομμουνιστή. Η διακοπή των δόσεων μόνο χρειαζόταν, για να βγει στην επιφάνεια η μαρξιστική λάβα που επί δεκαετίες έκαιγε τα σωθικά του. Και τώρα φαινόταν ότι οι συνθήκες είχαν πλέον ωριμάσει. "Εντάξει, Σταύρο. Θα κάνω το καθήκον μου". Άνοιξε ξανά τον ταπεινό δωδεκάιντσο υπολογιστή και πήγε στις "Επαφές μου". "Προς Αντώνη Σαμαρά...".

Συνεχίζεται (από Δευτέρα).

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ


Τα παιδιά τους πρέπει να δουλεύουν από τα 12 στο Πακιστάν, για να ζήσουν την οικογένειά τους. Αυτό λέγεται ρεαλιστικός ανθρωπισμός των πολυεθνικών. Επενδύσεις-θείο δώρο. Κάποτε θ'  αναπτυχθεί και η Οικονομία τους και θα βλέπουν κι αυτοί από την τηλεόραση και το ίντερνετ άλλα παιδιά να δουλεύουν από τα δέκα και θα θλίβονται, ξέροντας όμως ότι κάποτε θα γίνουν κι αυτοί ανεπτυγμένοι. 


Κάποτε θα έχουν σκοτωθεί αρκετά παιδιά κάτω των δέκα στην Παλαιστίνη ώστε να μην υπάρχει πλέον απειλή αποσταθεροποίησης στη Μέση Ανατολή, καθότι το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα και ως εκ τούτου ένοπλη διεθνής παρέμβαση αποκλείεται. Τότε όλοι οι ανεπτυγμένοι, παλιοί και νέοι, θα βλέπουν άλλα παιδιά να σκοτώνονται σε αποσταθεροποιημένες περιοχές και θα θλίβονται, ζητώντας λήψη άμεσων στρατιωτικών μέτρων, για να σταματήσει το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.




Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ



 Το 1862-64 είχαμε μία μεγάλη τομή με “διαρθρωτικές αλλαγές” στην πολιτική ζωή και την πολιτειακή δομή του ελληνικού κράτους. Το 1875 είχαμε την ολοκλήρωση των "διαρθρωτικών" θεσμικών μεταβολών με την αρχή της δεδηλωμένης που σήμανε την απαρχή του δικομματισμού στην Ελλάδα και την κυριαρχία του εκσυγχρονιστή Χαρίλαου Τρικούπη. Το 1909 έχουμε αντισυνταγματική παρέμβαση για ακόμη πιο βαθιές τομές στην πολιτική, θεσμική και οικονομική πραγματικότητα της χώρας μας, που οδηγεί στην κυριαρχία του εκφραστή των εκσυγχρονιστών αστών Ελευθέριου Βενιζέλου. Το 1974 μια νέα αρχή μετά από έναν κυκεώνα πολιτικής ανωμαλίας (ακραίας, ακόμη και για τα ελληνικά δεδομένα) που είχε ξεκινήσει από το μακρινό 1915. Το 1979 η επισφράγιση του νέου ξεκινήματος, "για να γίνουμε Ευρώπη", με τον Καραμανλή να μοιράζει συγκρατημένα χαμόγελα στο Ζάππειο, σεμνός γαρ. Το 2010 η επισφράγιση της επισφράγισης του ευρωεκσυγχρονισμού με την επιστροφή των Βαυαρών και λοιπών Γερμανών. Αχ, αγαπημένε Όθωνα. Για πάντα μαζί.

υγ. Συγγνώμη, Κώστα Σημίτη. Σε κράτησα για υστερόγραφο, αντί υποσημείωσης και χωρίς σχόλια.


Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ




Μία ερμηνεία της αήθους συμπεριφοράς των τσάτσων της Βουλής είναι η ανεπανάληπτη συντεχνιακή τους νοοτροπία. Μια άλλη είναι ότι τους κάνουν κρυφά πλάτες οι πολιτικοί τους πάτρωνες. Εγώ θεωρώ ως πιο πιθανό ότι βλέπουν επί χρόνια (και σήμερα εννοείται) ότι το πολιτικό προσωπικό όλα τα κάνει έναντι συγκεκριμένου αντιτίμου και θεωρούν αδιανόητο να κάνουν την παραμικρή θυσία που τους ζητάνε οι αρχιρεμπεσκέδες και τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα. Άδικο έχουν; Μια ζωή επί πληρωμή και τώρα τζάμπα; Στο μπουρδέλο οι πουτάνες πληρώνονται, κύριοι.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ, ΟΠΩΣ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΑ

Ο κύριος Niko Ago έγινε πολύ γνωστός σε όποιον ασχολείται με το φέισμπουκ και γενικότερα τη διαδικτυακή επικοινωνία, με αφορμή την προ μηνών επαπειλούμενη απέλασή του, μετά από είκοσι χρόνια παραμονής στην Ελλάδα, λόγω της γνωστής απαράδεκτης νομοθεσίας περί υπηκοότητας. Πέραν αυτού, είχα συναγάγει το συμπέρασμα ότι επρόκειτο για φιλελεύθερο, κυρίως από τα σχόλια των αριστερών, που με γνήσια ελληνική μεγαθυμία υπέγραφαν σε γκρουπ υποστήριξής του, λέγοντας όμως ταυτόχρονα διάφορα για τον προσανατολισμό του προς τα ιδεώδη της Δύσης, το πρόταγμα του Διαφωτισμού και λοιπές καραμέλες της βιοτεχνίας Νίκου Δήμου και Σία (όχι Κοσιώνη).

 Εκ των υστέρων, λοιπόν, μόλις χτες, διάβασα κάποια κείμενά του. Ξέροντας τα όσα του έσερναν οι αριστεροί υποστηρικτές του, δεν εξεπλάγην, βεβαίως. Μία ανάρτηση όμως στο προσωπικό του ιστολόγιο μου προξένησε μεγάλη εντύπωση. Χωρίς κανένα σχόλιο αξιολόγησης και κατά συνέπεια με δεδομένο τον ενστερνισμό των στοιχείων και των συμπερασμάτων της από τον μπλόγκερ-δημοσιογράφο, παρουσιάζεται μία έκθεση ενός ινστιτούτου, που ίδρυσε, λέει, ένας δισεκατομμυριούχος, σύμφωνα με την οποία κατατάσσονται οι διάφορες χώρες του κόσμου σε μία κλίμακα ευημερίας. Εννοείται ότι τα στοιχεία που διάβασα αποτυπώνουν είτε το αυταπόδεικτο είτε το αυταπόδεικτα παράλογο. Πρώτες στη λίστα ευημερίας, για παράδειγμα, οι σκανδιναβικές χώρες, στις πρώτες θέσεις όμως και η Ιρλανδία.

Αυτό όμως που τράβηξε την προσοχή μου ήταν ο εντυπωσιακός τίτλος της ανάρτησης: "Κάτω από Βουλγαρία και… Καζακστάν η Ελλάδα". Για τη χώρα της Κεντρικής Ασίας δεν έχω κανένα σχόλιο, στο βαθμό που αγνοώ παντελώς την πραγματικότητα που βιώνει ο μέσος Καζάχος μετά την απαλλαγή από το σοβιετικό εκπαιδευτικό σύστημα, το σύστημα υγείας και το καθεστώς της διασφαλισμένης εργασίας. Η αναφορά της Βουλγαρίας όμως είναι πράγματι εντυπωσιακή έως προκλητική, για κάποιον που ζει στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και έχει μιλήσει και με δέκα πολίτες της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας. Περιπτωσιολογία θα μου πείτε, χωρίς δυνατότητα εξαγωγής ασφαλών συμπερασμάτων. Πώς εξηγείται λοιπόν ότι αυξανόμενα, προϊόντος του χρόνου, ποσοστά Βουλγάρων (και όχι μόνο) δηλώνουν ότι ζούσαν καλύτερα επί "ολοκληρωτισμού"; Αρκεί η επέλαση κάποιων κατασκευαστικών εταιρειών που έχουν αναμορφώσει μέσα στο μαφιόζικο οικονομικό σύστημα της γείτονος τη βιτρίνα των μεγάλων πόλεων (κυρίως της Σόφιας), για να μιλάμε περί εκρήξεως ευημερίας; Μπορεί. Δεν ξέρω. Τέτοια συμπεράσματα όμως θα έπρεπε να αναπαράγονται, τουλάχιστον με επιφύλαξη.

Προς τι λοιπόν η ασχολίαστη ανάρτηση και κυρίως ο τίτλος που επέλεξε ο Ago ; Μάλλον κάποιοι εξοργίστηκαν με το λαϊκιστικό και εμμέσως ρατσιστικό σχόλιο για τους μισθούς Βουλγαρίας, που τόσο πολύ ακούγεται από τους πολέμιους του Μνημονίου. Θέλεις και συ μια θέση παραπάνω στη λίστα (και τη μελωδία) της ευτυχίας; Πάρε 300 ευρώ μηνιάτικο και άντε και ευημερήσου. Ζήτω η ελευθερία, του επιχειρείν, βασικά. Οι άλλες ελευθερίες έπονται ως αποτέλεσμα του trickle down. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όλο και περισσότεροι φιλελεύθεροι μας λένε για το χιλιανό οικονομικό "θαύμα". Αουγκούστο, έλα να μας σώσεις.


Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

WORLD CUP EDITION



Το θεματάκι έχει ως εξής. Κάναμε ότι δεν ισχύει το αυταπόδεικτο, ότι ο καπιταλισμός αναπόφευκτα οδηγεί σε ανυπέρβλητα, εντός των ορίων του, αδιέξοδα, όσο μας τάιζαν με τα πιο φανταχτερά αποφάγια της Ιστορίας, τα αμπαλαρισμένα σε συσκευασία δώρου και πιστωτικών καρτών. Τώρα που εξ ανάγκης μαζί με τις αναδυόμενες αγορές αναδύονται και τα δισεκατομμύρια των εξαθλιωμένων που τροφοδοτούσαν από τα μακρινά λαγούμια τους την ανάπτυξη του δυτικού κόσμου, να σε δω φιλελεύθερε και ψευτοαριστερέ εκ του ασφαλούς.

Από όλη την πλάνη της χρυσής πεντηκονταετίας μετά το Β' Π.Π. αξίζει να κρατήσουμε μόνο το Subbuteo.