Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

RED CHRISTMAS


Οι παίκτες με τα αρχικά CCCΡ έμειναν στο σκοτάδι. Ο ιδιοκτήτης του παιχνιδάδικου με τα παλιά, μεταχειρισμένα παιχνίδια, κλείδωσε την πόρτα και κατέβασε για τελευταία φορά τα ρολά του μικρού καταστήματος. Την επομένη θα ερχόταν το φορτηγό για να μαζέψει τα συναρμολογούμενα της Heller και της Airfix, το World Cup Edition του Subbuteo και, βέβαια, τις δεκάδες ομάδες στα πράσινα κουτιά, φθαρμένα και σκισμένα τα περισσότερα, ηρωικά απομεινάρια μιας ημέρας που κράτησε δεκαετίες. Η οικονομική κρίση δεν άφηνε περιθώρια για ακριβές βουτιές στο παιδικό παρελθόν για τους σαραντάρηδες και πενηντάρηδες της Δανίας του νότου. Οι άνεργοι και οι υποαμειβόμενοι, προφανώς, έχουν άλλες προτεραιότητες. Το πιο πιθανό, άλλωστε, είναι ότι αρκετοί θα 'χουν ήδη βγάλει τα παλιά τους αποκτήματα στο σφυρί, στο e-bay ή στο Μοναστηράκι.

 Ήταν 8 το βράδυ και ο αέρας μύριζε καμένο ξύλο, βερνικωμένο μάλιστα. Την ώρα που ο μεσήλικας παιχνιδάς, με βαριά καρδιά, έβαζε το λουκέτο στη βάση του ρολού άκουσε βιαστικά βήματα πίσω του.

- Ευτυχώς, σας πρόλαβα. Μπορείτε να ανοίξετε; Όλη μέρα ήμουν στο φέισμπουκ και ξεχάστηκα. Πρέπει να πάρω οπωσδήποτε τη Λίβερπουλ για τον γιο μου.
- Ευχαρίστως. Μισό λεπτό να ξεκλειδώσω. Απ' ό,τι θυμάμαι έχω μια Λίβερπουλ σε άριστη κατάσταση.


Μπήκαν μέσα. Στο χαμηλό φως οι ομάδες, τα σημαιάκια του κόρνερ, οι διαιτητές και οι επόπτες του θύμισαν τις ηρωικές μέρες που στο μικρό διαμέρισμα στου Ζωγράφου έστρωναν την τσόχα κάτω στο πάτωμα και έπαιζαν και τα τρία αδέλφια υπό το φως των προβολέων. Δεν ήταν δυνατό, βασικά δεν έβλεπες σχεδόν, αλλά δημιουργούσε ατμόσφαιρα νυχτερινού αγώνα. Μια φωνή ικανοποίησης διέκοψε την αναπόληση στα μαγικά χρόνια.

- Ορίστε, την βρήκα. Όπως είπα. Τέλεια. Ακόμη και το κουτί σε άριστη κατάσταση. 
- Ευχαριστώ.

Ήταν έτοιμος να ρωτήσει την τιμή, όταν είδε καταχωνιασμένο στο κάτω μέρος της στοίβας ένα φθαρμένο κουτί. USSR 1960, έγραφε στο άνοιγμα. Με τρεμάμενα, σχεδόν, χέρια την τράβηξε προσεχτικά. Τα λευκά αρχικά CCCΡ διέτρεχαν το στήθος των παικτών με τις κόκκινες φανέλες. Ο τερματοφύλακας ήταν ντυμένος στα μαύρα.

- Ο Λεβ Γιασίν
- Ναι. Από τα καλύτερα κομμάτια. Σας το δίνω μισοτιμής. Έτσι κι αλλιώς, αύριο κλείνουμε.

Τον κοίταξε με έκπληξη.

- Κλείνετε; Αποκλείεται. Μεταφέρεστε εννοείτε. Και στη Ρωσία λένε κάποιοι ότι το παρελθόν έκλεισε, αλλά η κόκκινη σημαία θα ανεμίσει ξανά στο Κρεμλίνο.
- Μάλιστα. Όπως νομίζετε. Να τα τυλίξω μαζί ή χωριστά;

Τον είδε να βγαίνει με τα δύο κουτιά στο δεξί χέρι. Κούνησε το κεφάλι και μονολόγησε: "Πολύς κόσμος θα λαλήσει ακόμη. Κι ας γλυτώσαμε την Grexit". Έσβησε το φως και επανέλαβε την τελετουργία του κλειδώματος.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΣΤΗ ΒΑΪΜΑΡΗ




Μόλις γύρισα από τα Πάμπλικ για αγορά δώρων. Διαπίστωσα ότι είναι της μόδας τα βιβλία για τους "ολοκληρωτσμούς" (είναι και πολλοί, πανάθεμά τους). Σε ένα εξ αυτών διάβασα (στην παρουσίαση του οπισθόφυλλου) ότι τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης την δημιούργησαν σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι και λοιποί καλοί άνθρωποι και την κατέστρεψαν, από κοινού, ακραίοι εθνικιστές, ναζί και (εννοείται) κομμουνιστές. Πόσο ικανοί, αποτελεσματικοί και ευφυείς οι "ολοκληρωτιστές". Πόσο μαλάκες και άχρηστοι οι "αντιολοκληρωτιστές". Το αβίαστο αυτό συμπέρασμα, αξεπέραστο μέσα στην αφασία του, μας οδηγεί, εξίσου αβίαστα, στο παρόν. Πλήθος φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατών, "λογικών ανθρώπων" που θα 'λεγε και ο Γιάννης Πρετεντέρης, διακηρύσσουν με κείμενα, στάτους, τουίτ και ριτουίτ ότι δε θα αφήσουν τον ολοκληρωτισμό να περάσει αυτήν τη φορά. Υπάρχει, βέβαια, μία θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στους 32 της Ελλάδας και τους φλούφληδες του 30 της Γερμανίας. Οι δικοί μας πιο πολύ ανησυχούν μήπως οι "ακραίοι" σοσιαλδημοκράτες του Αλέξη (δικά τους παιδιά) γίνουν κυβέρνηση, παρά για την άνοδο των δικών μας ναζί. Όσο για τους κομμουνιστές, τους χτυπάνε φιλικά στην πλάτη, με ένα "Εμείς σε συμπαθούμε, αλλά κάνε στην άκρη, σε παρακαλώ, έχουμε και μια επιχειρηματικότητα να αναπτύξουμε".

Εν ολίγοις, είτε έτσι είτε αλλιώς, ο ολοκληρωτικός, ούτως ειπείν, καπιταλισμός θα νικήσει, σου λένε όλοι. Όλοι; Όχι. Εκεί, κοντά στις γραμμές του τρένου, υπάρχει ένα σφυροδρέπανο.

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑ


Οι κομμουνιστές, αν μη τι άλλο, έχουν πληρώσει το τίμημα των λαθών τους. Κυρίως, το ότι χρειάστηκε να αποτύχουν για να μπορούμε εμείς σήμερα να επικαλούμαστε τα φαντάσματα του Μαρξ”.
Γιώργος Βέλτσος


H Χρυσή Αυγή κατηγορεί το ΚΚΕ για θεμελιώδη αντίφαση και υποκρισία, λόγω των απολύσεων στον "Ριζοσπάστη". Από τους Αϊνστάιν της πολιτικής επιστήμης δε θα περίμενες και κανένα ευφυέστερο ερμηνευτικό πυροτέχνημα. Πέρα από τα μύρια όσα μπορείς να προσάψεις στα λεβεντόπαιδα, σίγουρα δεν περιμένεις από αυτούς κατανόηση ακόμη και απλών κοινωνικών ή πολιτικών συμβάντων.

Αυτοί όμως που έχουν καθαρά τα κουλά τους (και καμιά φορά σηκώνουν το ένα εξ αυτών προς χαιρετισμό) δεν είναι οι μόνοι που τα χώνουν στο κόμμα σχετικά με τις “κόκκινες απολύσεις”, κάνοντας λόγο για κομμουνιστές του βολέματος που απολύουν εργαζόμενους. Τα ίδια ακριβώς λένε και άνθρωποι έξυπνοι, δημοκρατικοί, ευαίσθητοι. Επί τη ευκαιρία, βεβαίως, αρχίζουν και το γνωστό παραμύθι για τον αποστεωμένο γραφειοκρατικό μηχανισμό που αποξενώνεται από τους εργαζόμενους και, τελικά, στρέφεται εναντίον τους. Η κατακλείδα γνωστή. “Τι ρόλο έχει ένα κόμμα που εν τοις πράγμασι παραβιάζει τις αρχές του;” αναρωτιούνται φρίττοντας οι αμύντορες των εργαζομένων και της “Ελεύθερης Αγοράς”;

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι επαναστατική οργάνωση για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είναι επιχείρηση με στόχο το κέρδος.

Όσοι δουλεύουν αποκλειστικά για το κόμμα σε ανώτερες στελεχιακές θέσεις είναι αναγκαίο να έχουν μισθό, αφού αυτό απαιτεί η αποκλειστική τους ενασχόληση με την κομματική δουλειά.

Όσοι δουλεύουν στα Μέσα που προωθούν τις θέσεις και την προπαγάνδα του κόμματος αμείβονται ως εργαζόμενοι. Αν το κόμμα δεν έχει χρήματα για την αμοιβή του συνόλου τους, αναγκαστικά απολύει κάποιους εξ αυτών.

Αν το κόμμα δεν έχει καθόλου χρήματα για τις αμοιβές εργαζομένων στα Μέσα του, θα στηριχτεί, υποθέτω, σε εθελοντική εργασία. Προσωπικά, αν και δεν είμαι μέλος, θα πρoσέφερα όσα μπορούσα.
Είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξουν πολύ περισσότεροι εθελοντές από τις ανάγκες.

Είμαι βέβαιος ότι σε καμία επιχείρηση δε θα δούλευε έστω κι ένας εθελοντής εργαζόμενος χωρίς αμοιβή, πλην αυτών που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης και δουλεύουν εκβιαζόμενοι, για να πάρουν (υποτίθεται) κάποτε τα λεφτά τους.

Είμαι βέβαιος για το Κόμμα, γιατί το Κόμμα είναι βέβαιο για μένα.

ΥΓ. Ευχαριστώ την Ουρανία για την κοινοποίηση του βέλτσειου ρητού





Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ

Τα Χριστούγεννα είναι μαγικά και κατά βάση αστικά. Δώρα, μαγαζιά, Χριστούγεννα έτι μαγικότερα, ως ανάμνηση από στο μακρινό πρωτοκαπιταλιστικό παρελθόν της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα σ' αυτήν τη μαγεία ήρθαν και τα δις και η υπόσχεση του πρωθυπουργού για νέο ξεκίνημα, για να με εμβάλουν σε σοβαρό προβληματισμό περί της εμμονής μου να πιστεύω στο μαρξισμό-λενινισμό. 

Τι να κάνουμε εμείς οι κομμουνιστές και οι συνοδοιπόροι μέσα στη νέα ελπίδα, τις νέες δημοσκοπήσεις, το νέο μείγμα, το νέο ΠΑΣΟΚ του Αλέξη, τη νέα Νέα Δημοκρατία; Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, αυτό το πράγμα πρέπει πια να το ξέρεις ότι δεν αλλάζει. Όταν εσύ θα βρεις δουλειά, να ξέρεις ότι χάνει τη δουλειά του και την ελπίδα του ένας άλλος, που δεν τον ξέρεις, στο διπλανό τετράγωνο ή στη διπλανή ήπειρο. Όταν θα ξαναέχεις λεφτά για βενζίνη, να ξέρεις ότι αφαιρείς το ψωμί από το παιδί σου και την ελπίδα από το παιδί του παιδιού σου. Ο κύκλος της ύφεσης και της ανάπτυξης θα έρθει και θα ξαναέρθει, μέχρι να καταλάβεις ότι όλα τα σημεία του κύκλου απέχουν ίση απόσταση από το κέντρο του.


Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

ΜΕΡΕΣ '74

Ο Σεραφείμ καθόταν δίπλα στο τζάκι βυθισμένος στις σκέψεις του. Μόλις είχε δει το διάγγελμα του πρωθυπουργού, που με σταθερή φωνή είχε αναγγείλει τα σούρτα-φέρτα μερικών δεκάδων δις. "Τι λέει ο άνθρωπος;", αναρωτιόταν ο γερασμένος πια, αλλά πάντα νέος στην καρδιά και στο μυαλό πρώην αρχισυντάκτης της (παλιάς) εφημερίδας των συντακτών. Ήθελε να βγει έξω, να πάρει λίγο καθαρό αέρα. Όλη αυτή η κατάσταση τα τελευταία τρία χρόνια τον έπνιγε. Δε νοιαζόταν για την προσωπική του προοπτική μέσα σε ένα όλο και πιο ανταγωνιστικό, όλο και πιο χυδαίο, όλο και πιο άφραγκο δημοσιογραφικό σύμπαν. "Τι θα απογίνει αυτός ο δύσμοιρος τόπος;" είπε, δυνατά αυτήν τη φορά. Χτύπησε το τηλέφωνο. Δεν είχε όρεξη να μιλήσει σε κανέναν. Το ρινγκτόουν όμως με το χαμόγελο της Τζοκόντα συνέχιζε επίμονα, ερεθιστικά. Βλαστήμησε και απάντησε στην ένδειξη πράιβετ κολ.

 Από το μακρινό Βέλγιο ακούστηκε ο Αντώνης. "Σεραφείμ, γυρίζω σε λίγες ώρες στην πατρίδα. Θα ήθελα να προσγειωθώ στο Ελληνικό και να ανέβω μέχρι το κέντρο, αλλά, δυστυχώς, οι κωλογερμανοί του "Ελ.  Βενιζέλος" δεν επιτρέπουν προσγειώσεις σε άλλο αεροδρόμιο. Ας είναι. Μπορεί να μην προσγειωθώ όπως ο Εθνάρχης το '74, αλλά έχω πάρει τις αποφάσεις μου. Τέρμα η απομόνωση και η παρέα με τον Σίμο και τον Στουρνάρα. Το νέο ξεκίνημα χρειάζεται πνευματικότητα. Σε άκουγα τις προάλλες που έλεγες στο ραδιόφωνο για τον Καραμανλή που κάθε Κυριακή συνέτρωγε με την πνευματική αφρόκρεμα της εποχής του. Δεν έχουμε, βέβαια, Χατζηδάκι και Τσαρούχη, αλλά μπορώ να αναβιώσω την πεφωτισμένη Εθναρχία. Στηρίζομαι σε σένα. Κανόνισε την Κυριακή να πάμε για ψάρι στο Πασαλιμάνι με  την Κική, τον Διονύση, τον Χρήστο*, τον Στέλιο**". Όλα αυτά απνευστί. Ο Σεραφείμ είχε μείνει κόκκαλο. Μετά βίας είπε ένα "Θα τα πούμε από κοντά, πρόεδρε" κι έκλεισε το τηλέφωνο.

Δεν είχε πλέον όρεξη ούτε για βόλτα. "Την γαμήσαμε" σκέφτηκε, κλείνοντας με απόγνωση τα μάτια.

* Χρήστος Γιανναράς, φιλόσοφος
** Στέλιος Ράμφος, φιλόσοφος

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

ΩΣ ΕΔΩ

Ο Διονύσης κοίταξε το κενό. Η είδηση στο newsit.gr για τον 60χρονο που κεραυνοβολήθηκε, προσπαθώντας να επανασυνδέσει το ρεύμα στο σπίτι του, τον άγγιξε βαθιά. Από τότε που είχε διαβάσει τα πρωτοσέλιδα για τον Νίκο Κοεμτζή είχε να νοιώσει τόσο αδύναμος, αλλά και αηδιασμένος για το απίστευτο συνονθύλευμα που συμβατικά ονομάζουν κάποιοι "ελληνική κοινωνία". Ο παλιός ασυμβίβαστος τραγουδοποιός, ο ακατάβλητος, έξω από κομματικά μαντριά Διονύσης, ξύπνησε και πάλι. Ξύπνησε; Όχι ακριβώς. Θα ήταν μάλλον κιτς να γράψει ένα μακρύ τσιφτετέλι για το θύμα της κοινωνικής διάλυσης. Τι να κάνει όμως; Όσο κι αν είχε γεράσει, η φλόγα παρέμενε άσβεστη μέσα του.Αποφασιστικά πήρε στα χέρια του το κινητό, έβαλε στ' αυτί του το ακουστικό του χαντς φρη και πάτησε το κουμπί της κλήσης. 
- Κική, είμαι συγκλονισμένος. Πρέπει να κοινοποιήσουμε την ανησυχία μας. Αυτήν τη φορά πιο επιθετικά. Να ζητήσουμε καθαρά και ξάστερα απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων και απόλυση 400.000 δημοσίων υπαλλήλων. Σε παρακαλώ, ειδοποίησε τον Αρίστο να το πει και στους υπόλοιπους είκοσι εννιά. Δεν πάει άλλο. Ως εδώ.

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ, ΠΑΙΔΙΑ



Τα τρία παιδιά που κάηκαν, προφανώς θα ζούσαν, αν οι γονείς τους είχαν πληρώσει μηχανικό, για να εκπονήσει μελέτη πριν την εγκατάσταση της ξυλόσομπας, που, βέβαια, εγκατέστησαν γιατί δεν είχαν να πληρώσουν για πετρέλαιο. Μικρή αντίφασις.

Βέβαια, πολλοί έγκριτοι αναλυτές ίσως είχαν πείσει τους γονείς τους, μήνες πριν, ότι τα βίαια μέτρα που ελήφθησαν ήταν αναγκαία, για να έχουμε πετρέλαιο, εννοώντας το "έχουμε", χωρίς να περιλαμβάνουν το "έχετε". Μικρή παρεξήγησις.

Τα τρία παιδιά πέθαναν σαν προσφυγόπουλα του '22 στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μεγάλος πόνος. Για όποιον έχει παιδιά, μεγαλύτερος. 

Τὸ κοριτσάκι δὲν ἄντεξε. Πῆρε ὅλα τὰ σπίρτα ἀπὸ τὴν ποδιά της καὶ ἕνα ἕνα ἄρχισε νὰ τὰ ἀνάβει. Τότε, τὰ ἀναμμένα ξυλάκια ξέφυγαν ἀπὸ τὰ παγωμένα δάχτυλά της, τινάχτηκαν στὸ νυχτερινὸ ἀγέρα καὶ ἄρχισαν νὰ διαγράφουν μικρὲς φωτεινὲς τροχιές, ποὺ σπίθιζαν σὰν πυροτεχνήματα ἢ σὰν ἀναρίθμητα ἀστεράκια στὴν οὐρὰ ἑνὸς τεράστιου κομήτη. Καὶ σὲ λίγο ὁ κομήτης ἦρθε καὶ καρφώθηκε στὸ βελούδινο οὐρανό, πελώριος, ὁλόφωτος, ἐκτυφλωτικός...

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

ΘΕΤΙΚΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ



Οι εργαζόμενοι δεν απεργούν, οι άνεργοι δε διεκδικούν
και στο φέισμπουκ μιλάνε για τις καλές εποχές που θα έρθουν.

Οι εργαζόμενοι δεν απεργούν, οι άνεργοι δε διεκδικούν,
οι δάσκαλοι δεν ονειρεύονται, οι ποιητές είναι δημόσιοι υπάλληλοι
και στο φέισμπουκ μιλάνε για τις καλές εποχές που θα έρθουν.

Οι εργαζόμενοι δεν απεργούν, οι άνεργοι δε διεκδικούν,
οι δάσκαλοι δεν ονειρεύονται, οι ποιητές είναι δημόσιοι υπάλληλοι,
οι δημόσιοι υπάλληλοι διαβάζουν τους συναδέλφους τους ποιητές
και στο φέισμπουκ μιλάνε για τις καλές εποχές που θα έρθουν.

Οι εργαζόμενοι δεν απεργούν, οι άνεργοι δε διεκδικούν,
οι δάσκαλοι δεν ονειρεύονται, οι ποιητές είναι δημόσιοι υπάλληλοι,
οι δημόσιοι υπάλληλοι διαβάζουν τους συναδέλφους τους ποιητές,
οι Θερσίτες ακούνε ότι δε θα γίνουν Σπάρτακοι
και στο φέισμπουκ μιλάνε για τις καλές εποχές που θα έρθουν.


Οι εργαζόμενοι δεν απεργούν, οι άνεργοι δε διεκδικούν,
οι δάσκαλοι δεν ονειρεύονται, οι ποιητές είναι δημόσιοι υπάλληλοι,
οι δημόσιοι υπάλληλοι διαβάζουν τους συναδέλφους τους ποιητές,
οι Θερσίτες ακούνε ότι δε θα γίνουν Σπάρτακοι
οι νεκροί αχυράνθρωποι δε μιλούν
και στο φέισμπουκ μιλάνε για τις καλές εποχές που θα έρθουν.


Οι εργαζόμενοι δεν απεργούν, οι άνεργοι δε διεκδικούν,
οι δάσκαλοι δεν ονειρεύονται, οι ποιητές είναι δημόσιοι υπάλληλοι,
οι δημόσιοι υπάλληλοι διαβάζουν τους συναδέλφους τους ποιητές,
οι Θερσίτες ακούνε ότι δε θα γίνουν Σπάρτακοι
οι νεκροί αχυράνθρωποι δε μιλούν

οι βάρβαροι δε θα  'θρουν
και στο φέισμπουκ ουρλιάζουν για τις καλές εποχές που θα έρθουν.

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ



Ο στρατηγός Σκόμπι είχε ξυπνήσει αξημέρωτα.  Από το παράθυρο του μπαλκονιού του κοίταξε τον Λυκαβηττό και έστρεψε δεξιά το βλέμμα του προς την Καισαριανή. Με το πρώτο φως είδε τέσσερα Σπιτφάιρ να βουτάνε προς την κομμουνιστική συνοικία. Είχε δει όνειρο ότι οι δυνάμεις του είχαν επικρατήσει, χωρίς να χρειαστεί επιπλέον βοήθεια από τον στρατάρχη Αλεξάντερ. Αυτό βεβαίως ήταν αναμενόμενο. Ως φλεγματικός αξιωματικός του βρετανικού στρατού, είχε αναλύσει την κατάσταση μετά την άφιξη των αλεξιπτωτιστών από την Ιταλία και θεωρούσε δεδομένη την επικράτησή του. Κάτι όμως δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Ήταν, λέει, στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ για την παρασημοφόρησή του από τον βασιλέα Γεώργιο. Ενώ, όμως, περίμενε να ακούσει τον κεκέ μονάρχη να τον συγχαίρει, άκουγε έναν τύπο με εμφανή αμερικάνικη προφορά να τον επαινεί γιατί ήταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και της Γεωγραφίας. Ανήσυχος τον ρώτησε ποιος ήταν και άκουσε ένα περίεργο όνομα ως απάντηση. Προσπαθούσε τώρα να θυμηθεί το ξενικό ονοματεπώνυμο. "Κολύβης, Κελύβας, α, ναι... Στάθης Καλύβας!", φώναξε ασυναίσθητα, με ικανοποίηση για το ονειρικό μνημονικό του.

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ


Ως γνωστόν, η Ελλάς χρειάζεται μεταρρυθμίσεις. Ανέκαθεν χρειαζόταν. Το 'χε πει ο Τρικούπης, ο Βενιζέλος, ο Εθνάρχης, ο Σημίτης, ακόμη και ο ανηψιός του Εθνάρχη μεταξύ μπύρας και γαρδούμπας για μεταρρυθμίσεις έλεγε. Μεταρρυθμίσεις, βεβαίως νοούνται με πολλούς τρόπους. Εγώ, για παράδειγμα, θέλω μια κάπως ριζική μεταρρύθμιση με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό, συμβούλια εργατών και αγροτών στην εξουσία κ.λπ.

Μέχρι πρότινος, εννοώ μέχρι πριν δυο-τρία χρόνια, η ανάγκη των μεταρρυθμίσεων ήταν ωραίο σλόγκαν στις νυχτερινές ανατροπές του Πρετεντέρη, στις ομιλίες του Κώστα Καραμανλή, που όλο έλεγε για τομές, χωρίς να εξηγεί ποιος, πότε και πού θα τις κάνει. Η ασάφεια αυτή ήταν το το ίδιον των μεταρρυθμίσεων. Κάτι για το Δημόσιο (επανίδρυση, περιορισμός σπατάλης), κάτι για απελευθέρωση της αγοράς, του ανταγωνισμού, αλλά μέχρι εκεί. Βασικά, όλα κινούνταν σε επίπεδο έκθεσης ιδεών. Το γιατί, βέβαια, το αντιλαμβανόμαστε σήμερα.

Ως μεταρρύθμιση για το ΔΝΤ, τον Μπάμπη, τον Ψαριανό, τον Χατζηδάκη νοείται η εφαρμογή μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, πίσω από πατριωτικά τσιτάτα, μονοδρόμους που δεν μπορούμε να παραβιάσουμε, το τείχος που έπεσε, τον Στάλιν που έσφαξε και λοιπά χαριτωμένα, που θα μπορούσαν άνετα να αποτελούν και καθημερινό ακρόαμα της Φωνής της Αμερικής στα '60s.

Ακόμη και ο Άδωνις για τις ίδιες μεταρρυθμίσεις μιλάει. Τι κι αν δεν ασπάζεται τις απόψεις της ΔΗΜΑΡ για το γάμο των ομοφυλόφιλων; Στο φινάλε ο θεσμός του γάμου είναι ίδιον μιας εποχής που ανήκει στο παρελθόν. Όπως ο κομμουνισμός άλλωστε.

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ


Ακόμη και σήμερα που η κατάρρευση της ψευδαίσθησης ξεσκεπάζει το ψέμα στις σχέσεις μας με τους άλλους και κυρίως με τον εαυτό μας, μπαίνουν διλήμματα. Με ποιον, για ποιο λόγο, εναντίον ποιων. Οι απεργοί είναι μαχητές της μια μέρας και εκ του ασφαλούς, οι συναγωνιστές έχουν κάνει την καβάτζα τους και το παίζουν Τσε Γκεβάρα, οι εργατοπατέρες  χώνονται και βολεύονται, το αφεντικό δεν είναι και τόσο κακό, τελικά. Τι να κάνω, τι να πω;

Άκου, φίλε. Κανένα δίλημμα. Θα πας με τον αδύνατο. Αυτό από μόνο του είναι σωστό και λέει την αλήθεια. Όλα τ'άλλα κράτα τα για την προσωπική σου απολογία.

Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα’ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λες πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό
Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

ΑΠΟ ΝΙΚΗ ΣΕ ΝΙΚΗ


Ο ουρανός είχε πια γίνει σαν μολύβι. "Βαρύς σαν την καρδιά μου", μονολόγησε μπροστά στη τζαμαρία του αριστοκρατικού καθιστικού ο Αντώνης. Ήδη οι πρώτες χοντρές ψιχάλες είχαν αρχίσει να πέφτουν στην Κηφισιά και ο κουρασμένος πρώην πιτσαδόρος κοίταξε το ρολόι του. Αχ, αυτό το ρολόι. Με πόση αγωνία το κοίταζε και το ξανακοίταζε όσο αυτή η σκρόφα η Κριστίν καθυστερούσε να δώσει το πράσινο φως και ο Σόιμπλες πετούσε τον έναν χρησμό πίσ' απ' τον άλλον, κουρελιάζοντας τον παριωτισμό του δισέγγονου της Π.Σ. Δέλτα. Και τώρα; Ο πάλαι ποτέ πολιτικός ερημίτης ένοιωθε πιο άδειος από ποτέ. Πριν λίγο είχε πει τις ατάκες που του γράψανε στο βίντεο της νίκης και τώρα, όπως τότε που είχε αναγγείλει την πολιτική άνοιξη για το λαό μας, ήξερε ότι η διαδρομή θα τελείωνε στις παρυφές της Σαχάρας. Όλα είχαν γίνει τόσο βίαια, τόσο γρήγορα. Ο Φώτης, ο οφθαλμίατρος, ο Βενιζέλος, η Αγγέλα, ο Ψαριανός, ο 'Αδωνις, η Παναγιά. Όλα πέρασαν από μπροστά του σαν αστραπή. Τουλάχιστον, ο Σίμος δε θέλει λεφτά για κάθε δήλωση, όπως αυτός ο Ταμήλος. Πώς λεγόταν αυτός ο Κομνηνός που θριάμβευε, ενώ από κάτω γινόταν της Πόπης, μέχρι που έφαγε το Μυριοκέφαλο στο κεφάλι; "Πρέπει να δω στο ίντερνετ". Ποτέ δε διάβαζε Ιστορία στο σχολείο.

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

ΜΕ ΛΕΝΕ ΔΕΞΙΟ, ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΠΟΥΛΗΣΕΙ "ΟΔΗΓΗΤΗ" ΣΤΗ ΜΙΣΗ ΑΘΗΝΑ



“Πλάκα θα 'χει να μη μας δώσουν τη δόση και να κληθώ να κυβερνήσω άμεσα”, σκέφτηκε ο καλογυμνασμένος βραχύσωμος πρώην κομμουνιστής. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε δισταγμούς. Ο Λαφαζάνης μαζί με τον Στρατούλη είχαν καταστρώσει σχέδια, όχι σχέδιο, εξόδου από την κρίση. “Ο Δραγασάκης έχει ήδη προλειάνει το έδαφος για να συνεργαστούν οι μεγαλοαστοί στην επική προσπάθεια ανοικοδόμησης της χώρας με άξονα το δημοκρατικό σοσιαλισμό και την υγιή καπιταλιστική ανάπτυξη”, είπε από μέσα του, προβάροντας ασυνείδητα την ατάκα στην εθιμοτυπική συνάντηση με τον Κάρολο για την ανάθεση της εντολής σχηματισμού κυβέρνησης. “Δε θα ξέρουν από πού θα τους έρθει”, μονολόγησε ο νεαρός Μεγαλέξανδρος του ελληνικού οπορτουνισμού. Ένοιωθε μάλιστα μια γλυκιά ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά του, καθώς ήταν πλέον ένα βήμα πριν την ανάληψη των ιστορικών ευθυνών του απέναντι στο λαό και την Αριστερά. Παρ' όλα αυτά, υπήρχε κάτι που τον έτρωγε, “κάτι πιο βαθύ που με λερώνει” που τραγουδούσε στις φοιτητικές συντροφιές. Μέρες τώρα προσπαθούσε να βρει τον Πέτρο, για να συζητήσουν το ενδεχόμενο ανάληψης του υπουργείου Πολιτισμού, τοποθετώντας όμως αυτήν την εξέλιξη το νωρίτερο τον Μάη. Αν ο Αντώνης τα σκάτωνε πέραν και της πλέον νοσηρής φαντασίας, τι θα γινόταν; Ο Πέτρος το είχε ξεκαθαρίσει. “Αν δεν πηδήξω και την άλλη μισή Αθήνα, δεν αναλαμβάνω υπεύθυνη κυβερνητική θέση”, του είχε πει προ μηνών στο περιστύλιο του κοινοβουλίου. Τόμπολα.

Αλέξη, θαρσείν χρη. Ο καλός ο καπετάνιος στην παρτούζα φαίνεται.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ


"Οι αγορές αντέδρασαν με αισιοδοξία για την τελική έκβαση. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είμαστε βέβαιοι για το ποια είναι η καλή τελική έκβαση για τις αγορές". Ο Φώτης έκλεισε το λάπτοπ με αυτήν την σκέψη, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Σταύρος. Με φωνή σταθερή, χωρίς ένταση, αλλά με αποφασιστικότητα που έκοβε σαν λεπίδι ο θρυλικός εκδότης με τον δαιμόνιο γιο-βουλευτή είπε στον Νέστορα της συγκυβέρνησης ότι θα έπρεπε να δει αλλιώς τα πράγματα. "Θέλεις να μείνεις στην Ιστορία ως ένας ΔΗΜοκράτης του κώλου (των αστών) ή ως ένας ασυμβίβαστος ΑΡιστερός στην υπηρεσία του λαϊκού συμφέροντος; Έρχονται στιγμές που αποφασίζεις με ποιον θα πας και ποιον θ' αφήσεις. Γάμα την, Φώτη μου, την ευρωπαϊκή προοπτική. Πες αύριο το πρωί, ότι αν μέχρι τις 12 το μεσημέρι, δεν εκταμιευτεί η δόση, θα φύγεις από την κυβέρνηση, θα ακυρώσει ο Μανιτάκης τις διαθεσιμότητες και θα προσληφθεί στο Δημόσιο και η μικρανηψιά του Ψαριανού". Ο Φώτης δεν εξεπλάγη. Ήξερε ότι ο πολλάκις λοιδορηθείς Σταύρος έκρυβε βαθιά μέσα του έναν ασυμβίβαστο κομμουνιστή. Η διακοπή των δόσεων μόνο χρειαζόταν, για να βγει στην επιφάνεια η μαρξιστική λάβα που επί δεκαετίες έκαιγε τα σωθικά του. Και τώρα φαινόταν ότι οι συνθήκες είχαν πλέον ωριμάσει. "Εντάξει, Σταύρο. Θα κάνω το καθήκον μου". Άνοιξε ξανά τον ταπεινό δωδεκάιντσο υπολογιστή και πήγε στις "Επαφές μου". "Προς Αντώνη Σαμαρά...".

Συνεχίζεται (από Δευτέρα).

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ


Τα παιδιά τους πρέπει να δουλεύουν από τα 12 στο Πακιστάν, για να ζήσουν την οικογένειά τους. Αυτό λέγεται ρεαλιστικός ανθρωπισμός των πολυεθνικών. Επενδύσεις-θείο δώρο. Κάποτε θ'  αναπτυχθεί και η Οικονομία τους και θα βλέπουν κι αυτοί από την τηλεόραση και το ίντερνετ άλλα παιδιά να δουλεύουν από τα δέκα και θα θλίβονται, ξέροντας όμως ότι κάποτε θα γίνουν κι αυτοί ανεπτυγμένοι. 


Κάποτε θα έχουν σκοτωθεί αρκετά παιδιά κάτω των δέκα στην Παλαιστίνη ώστε να μην υπάρχει πλέον απειλή αποσταθεροποίησης στη Μέση Ανατολή, καθότι το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα και ως εκ τούτου ένοπλη διεθνής παρέμβαση αποκλείεται. Τότε όλοι οι ανεπτυγμένοι, παλιοί και νέοι, θα βλέπουν άλλα παιδιά να σκοτώνονται σε αποσταθεροποιημένες περιοχές και θα θλίβονται, ζητώντας λήψη άμεσων στρατιωτικών μέτρων, για να σταματήσει το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.




Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ



 Το 1862-64 είχαμε μία μεγάλη τομή με “διαρθρωτικές αλλαγές” στην πολιτική ζωή και την πολιτειακή δομή του ελληνικού κράτους. Το 1875 είχαμε την ολοκλήρωση των "διαρθρωτικών" θεσμικών μεταβολών με την αρχή της δεδηλωμένης που σήμανε την απαρχή του δικομματισμού στην Ελλάδα και την κυριαρχία του εκσυγχρονιστή Χαρίλαου Τρικούπη. Το 1909 έχουμε αντισυνταγματική παρέμβαση για ακόμη πιο βαθιές τομές στην πολιτική, θεσμική και οικονομική πραγματικότητα της χώρας μας, που οδηγεί στην κυριαρχία του εκφραστή των εκσυγχρονιστών αστών Ελευθέριου Βενιζέλου. Το 1974 μια νέα αρχή μετά από έναν κυκεώνα πολιτικής ανωμαλίας (ακραίας, ακόμη και για τα ελληνικά δεδομένα) που είχε ξεκινήσει από το μακρινό 1915. Το 1979 η επισφράγιση του νέου ξεκινήματος, "για να γίνουμε Ευρώπη", με τον Καραμανλή να μοιράζει συγκρατημένα χαμόγελα στο Ζάππειο, σεμνός γαρ. Το 2010 η επισφράγιση της επισφράγισης του ευρωεκσυγχρονισμού με την επιστροφή των Βαυαρών και λοιπών Γερμανών. Αχ, αγαπημένε Όθωνα. Για πάντα μαζί.

υγ. Συγγνώμη, Κώστα Σημίτη. Σε κράτησα για υστερόγραφο, αντί υποσημείωσης και χωρίς σχόλια.


Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ




Μία ερμηνεία της αήθους συμπεριφοράς των τσάτσων της Βουλής είναι η ανεπανάληπτη συντεχνιακή τους νοοτροπία. Μια άλλη είναι ότι τους κάνουν κρυφά πλάτες οι πολιτικοί τους πάτρωνες. Εγώ θεωρώ ως πιο πιθανό ότι βλέπουν επί χρόνια (και σήμερα εννοείται) ότι το πολιτικό προσωπικό όλα τα κάνει έναντι συγκεκριμένου αντιτίμου και θεωρούν αδιανόητο να κάνουν την παραμικρή θυσία που τους ζητάνε οι αρχιρεμπεσκέδες και τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα. Άδικο έχουν; Μια ζωή επί πληρωμή και τώρα τζάμπα; Στο μπουρδέλο οι πουτάνες πληρώνονται, κύριοι.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ, ΟΠΩΣ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΑ

Ο κύριος Niko Ago έγινε πολύ γνωστός σε όποιον ασχολείται με το φέισμπουκ και γενικότερα τη διαδικτυακή επικοινωνία, με αφορμή την προ μηνών επαπειλούμενη απέλασή του, μετά από είκοσι χρόνια παραμονής στην Ελλάδα, λόγω της γνωστής απαράδεκτης νομοθεσίας περί υπηκοότητας. Πέραν αυτού, είχα συναγάγει το συμπέρασμα ότι επρόκειτο για φιλελεύθερο, κυρίως από τα σχόλια των αριστερών, που με γνήσια ελληνική μεγαθυμία υπέγραφαν σε γκρουπ υποστήριξής του, λέγοντας όμως ταυτόχρονα διάφορα για τον προσανατολισμό του προς τα ιδεώδη της Δύσης, το πρόταγμα του Διαφωτισμού και λοιπές καραμέλες της βιοτεχνίας Νίκου Δήμου και Σία (όχι Κοσιώνη).

 Εκ των υστέρων, λοιπόν, μόλις χτες, διάβασα κάποια κείμενά του. Ξέροντας τα όσα του έσερναν οι αριστεροί υποστηρικτές του, δεν εξεπλάγην, βεβαίως. Μία ανάρτηση όμως στο προσωπικό του ιστολόγιο μου προξένησε μεγάλη εντύπωση. Χωρίς κανένα σχόλιο αξιολόγησης και κατά συνέπεια με δεδομένο τον ενστερνισμό των στοιχείων και των συμπερασμάτων της από τον μπλόγκερ-δημοσιογράφο, παρουσιάζεται μία έκθεση ενός ινστιτούτου, που ίδρυσε, λέει, ένας δισεκατομμυριούχος, σύμφωνα με την οποία κατατάσσονται οι διάφορες χώρες του κόσμου σε μία κλίμακα ευημερίας. Εννοείται ότι τα στοιχεία που διάβασα αποτυπώνουν είτε το αυταπόδεικτο είτε το αυταπόδεικτα παράλογο. Πρώτες στη λίστα ευημερίας, για παράδειγμα, οι σκανδιναβικές χώρες, στις πρώτες θέσεις όμως και η Ιρλανδία.

Αυτό όμως που τράβηξε την προσοχή μου ήταν ο εντυπωσιακός τίτλος της ανάρτησης: "Κάτω από Βουλγαρία και… Καζακστάν η Ελλάδα". Για τη χώρα της Κεντρικής Ασίας δεν έχω κανένα σχόλιο, στο βαθμό που αγνοώ παντελώς την πραγματικότητα που βιώνει ο μέσος Καζάχος μετά την απαλλαγή από το σοβιετικό εκπαιδευτικό σύστημα, το σύστημα υγείας και το καθεστώς της διασφαλισμένης εργασίας. Η αναφορά της Βουλγαρίας όμως είναι πράγματι εντυπωσιακή έως προκλητική, για κάποιον που ζει στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και έχει μιλήσει και με δέκα πολίτες της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας. Περιπτωσιολογία θα μου πείτε, χωρίς δυνατότητα εξαγωγής ασφαλών συμπερασμάτων. Πώς εξηγείται λοιπόν ότι αυξανόμενα, προϊόντος του χρόνου, ποσοστά Βουλγάρων (και όχι μόνο) δηλώνουν ότι ζούσαν καλύτερα επί "ολοκληρωτισμού"; Αρκεί η επέλαση κάποιων κατασκευαστικών εταιρειών που έχουν αναμορφώσει μέσα στο μαφιόζικο οικονομικό σύστημα της γείτονος τη βιτρίνα των μεγάλων πόλεων (κυρίως της Σόφιας), για να μιλάμε περί εκρήξεως ευημερίας; Μπορεί. Δεν ξέρω. Τέτοια συμπεράσματα όμως θα έπρεπε να αναπαράγονται, τουλάχιστον με επιφύλαξη.

Προς τι λοιπόν η ασχολίαστη ανάρτηση και κυρίως ο τίτλος που επέλεξε ο Ago ; Μάλλον κάποιοι εξοργίστηκαν με το λαϊκιστικό και εμμέσως ρατσιστικό σχόλιο για τους μισθούς Βουλγαρίας, που τόσο πολύ ακούγεται από τους πολέμιους του Μνημονίου. Θέλεις και συ μια θέση παραπάνω στη λίστα (και τη μελωδία) της ευτυχίας; Πάρε 300 ευρώ μηνιάτικο και άντε και ευημερήσου. Ζήτω η ελευθερία, του επιχειρείν, βασικά. Οι άλλες ελευθερίες έπονται ως αποτέλεσμα του trickle down. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όλο και περισσότεροι φιλελεύθεροι μας λένε για το χιλιανό οικονομικό "θαύμα". Αουγκούστο, έλα να μας σώσεις.


Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

WORLD CUP EDITION



Το θεματάκι έχει ως εξής. Κάναμε ότι δεν ισχύει το αυταπόδεικτο, ότι ο καπιταλισμός αναπόφευκτα οδηγεί σε ανυπέρβλητα, εντός των ορίων του, αδιέξοδα, όσο μας τάιζαν με τα πιο φανταχτερά αποφάγια της Ιστορίας, τα αμπαλαρισμένα σε συσκευασία δώρου και πιστωτικών καρτών. Τώρα που εξ ανάγκης μαζί με τις αναδυόμενες αγορές αναδύονται και τα δισεκατομμύρια των εξαθλιωμένων που τροφοδοτούσαν από τα μακρινά λαγούμια τους την ανάπτυξη του δυτικού κόσμου, να σε δω φιλελεύθερε και ψευτοαριστερέ εκ του ασφαλούς.

Από όλη την πλάνη της χρυσής πεντηκονταετίας μετά το Β' Π.Π. αξίζει να κρατήσουμε μόνο το Subbuteo.

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Ο ΗΡΩΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΕΙΛΩΝ

Πάλι μπροστά σε σταυροδρόμι. Κρίσιμη ψηφοφορία, δε θα 'χουμε συνάλλαγμα, πετρέλαιο, οδοντογλυφίδες, αν γίνει ό,τι λέει η παλαβή Αριστερά.

Απαντάμε:

Κοινωνία που την κόβουν σε κομμάτια, υπό την απειλή της άμεσης εκτέλεσης είναι χαμένη υπόθεση. Αναστροφή του κλίματος με αυτό που γίνεται (και θα συνεχίσει να γίνεται για τις επόμενες δόσεις - μην ξεχνιόμαστε) δεν είναι εφικτή ούτε στα πιο τρελά όνειρα του Πάσχου και του Φώτη, αν τα ενώναμε σε ένα αριστεροφιλελεύθερο Μάτριξ.

Κοινωνία που της λένε ότι πρέπει να κάνει θυσίες, γιατί είμαστε σε πόλεμο (βλ. δηλώσεις Βενιζέλου, Ανδρουλάκη και λοιπών) δεν μπορεί να κάνει θυσίες με απτό αποτέλεσμα την ήττα στον πόλεμο. Είναι, τηρουμένων των αναλογιών, σαν να έλεγε ο Ντε Γκολ "Δεν πειράζει. Θυσιάσαμε τη μισή Γαλλία, αλλά σώσαμε την άλλη μισή, έστω και υπό κηδεμονία". Ηρωισμός των δειλών δε γίνεται. Θυσίες για τη μιζέρια είναι αδύνατες.

Δεν είμαι ειδικός, για να προβλέψω τι θα γίνει αν διαολοστείλουμε το μνημόνιο. Προφανώς πολλά θα εξαρτηθούν από την αντίδραση του λαού και την πολιτική που θα υιοθετηθεί για το επέκεινα. Από σενάρια έχουμε χορτάσει. Αυτό που ξέρω είναι ότι και χωρίς πετρέλαιο ένα μήνα μπορούμε να ζήσουμε. Χωρίς ελπίδα έχουμε ήδη πεθάνει. Και επιπλέον και άλλοι ελπίζουν να μην πεθάνουμε, ακόμη και χωρίς τα χρήματα της τρόικας. Δεν είμαστε μόνοι. Δεν είναι μόνοι. Το δίλημμα "ή αυτό ή πεθαίνετε", δεν έχει ποτέ εφαρμοστεί στην παγκόσμια Ιστορία τα τελευταία 100 χρόνια. Αν εμείς γίνουμε η πρώτη δυτική χώρα που εν μία νυκτί θα επιστρέψει στην εποχή του χαλκού, μαγκιά μας. Πρωτεσίλαος. Κι έρχονται κι άλλοι. Δε νομίζω όμως, Μπάμπη. Καληνύχτα, Φώτη.

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ



 Ο Μπογδάνος τον άφησε να πει τα φασιστικά του σοφίσματα χωρίς ουσιαστικό αντίλογο.
 Ήταν σωστό να δείξει οικειότητα στον Μιχαλολιάκο ο Τράγκας; Τον έκανε πιο ανθρώπινο ή ξεμπρόστιασε την ανεπάρκειά και τις κραυγαλέες αντιφάσεις του; 
 Ο Παπαδάκης με τα "Οχι, όχι" έκανε τον Κασιδιάρη να φαίνεται ως τέρας σοβαρότητας και δύναμης;
 Πρέπει να φάει πόρτα η Χρυσή Αυγή από τα ΜΜΕ ή να υπερπροβληθεί, για να αποκαλυφθεί η γελοιότητα και η κτηνωδία της;
 Πρέπει να καταδικαστεί η Χρυσή Αυγή ξεχωριστά ή μαζί με το ΚΚΕ και τους λοιπούς εκπροσώπους των άκρων;
  Να τους αγνοήσουμε ή να τους απαντάμε; Να τους απαντάμε με επιχειρήματα ή με ένα "Άντε και στο διάολο";

"Τι να κάνω; Τι να κάνω; Τι να πω;", διερωτάται ο ευρωαστικός κόσμος στην εσχατιά της Ευρώπης. Εκτός από το να θέτει ερωτήματα, βεβαίως, ο ευρωπροσανατολισμένος κάνει και έργα. Αποδέχεται την οικοδόμηση ενός φιλελεύθερου τέρατος, δεξί ...φρύδι στο μεγάλο τέρας της ελεύθερης ευρωπαϊκής Οικονομίας. Παρεμπιπτόντως ενώνει αντιφασιστική αγωνία και φιλελεύθερη στόχευση με το ευφυολόγημα του πεθαμένου Καραμανλή "Ευρώπη ή εξαθλίωση και φασισμός".

Το δίλημμα που ξαναδιατυπώνεται, εξίσου επιτακτικά με το '74 και το '79, ειλικρινά μου θυμίζει την αλήστου μνήμης προσπάθεια του Ρουσόπουλου (επί πολιτιστικής υπουργίας Κωστάκη) να αναβιώσει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Της άρνης το νερό και πνιγήκαμε στις μπουρμπουλήθρες.

Με άλλα λόγια, με πορδές δε βάφονται αβγά και με τα λόγια δεν πολεμάς αυτό που χτίζεις με τα έργα.

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

ΒΑΣΤΑ, ΦΩΤΗ

Ενώπιον της Ιστορίας και των ευθυνών του.
 
Oι συνεπείς φιλελεύθεροι θέλουν τα μέτρα ως βάση φιλελεύθερης ανάπτυξης. Οι παλαιοκομματικοί τα ψηφίζουν, χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι ψηφίζουν, για να σπρώξουν το χρόνο και να συνεχίσουν να είναι "πολιτικό προσωπικό". Οι αριστεροί που πατάνε γερά στη γη τα ασπάζονται ως προαπαιτούμενο, για να αλλάξει η Ευρώπη, μάλλον προς την κατεύθυνση που θέλουν και οι φιλελεύθεροι κι ας μην το παραδέχονται ούτε στους εαυτούς τους. Είναι προφανές. Οι βάρβαροι επιτέλους θα περάσουν. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν τον Φώτη.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

ΠΡΟΣ ΔΕΙΛΟΥΣ ΤΟΛΜΗΤΙΕΣ



Μας λένε ότι πρέπει να χτίσουμε το μέλλον απαλλαγμένοι από την ασφάλεια της εργασίας, του κοινωνικού κράτους, της συλλογικής οργάνωσης και διεκδίκησης. Αυτό το μέλλον των τολμηρών, των ελεύθερων δημιουργών θα το χτίσουν οι τρομοκρατημένοι από την απειλή της πείνας, οι εξευτελισμένοι από την κατηγορία του φυγόπονου, οι αναμορφωμένοι στους νέους Παρθενώνες του Μέγκα και του Σκάι. 

Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάνε θυσίες.

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

ΚΑΤΣΕ ΚΑΛΑ. ΘΑ ΦΥΓΩ.


Ως γνωστόν, ο Αλαφούζος έχει αναλάβει εργολαβικά τρεις αποστολές εν Ελλάδι. Να σώσει τη φύση, την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό.

Η οικολογική του δράση στηρίζεται στη λογική της συμμετοχής. Δενδροφυτεύσεις, συλλογή μπαταριών και ηλεκτρικών συσκευών για ανακύκλωση σε διάφορα σημεία συνάντησης που ορίζει ο πράσινος Άρης. Η δράση της κοινωνίας των πολιτών ενισχύεται με πλήθος ντοκυμαντέρ για την αναπαραγωγή του κροταλία και την αφόδευση της νυχτερίδας, ενώ το ένθετο Econews στο δελτίο ειδήσεων ολοκληρώνει τη φιλότιμη προσπάθεια να αναπτυχθεί οικολογική συνείδηση στον Έλληνα, στη θέση της απούσας, γενικώς, συνείδησης.

Η σωτηρία της χώρας, αντιθέτως, δε στηρίζεται τόσο στη λαϊκή συμμετοχή, όσο στην ενθάρρυνση της λαϊκής αποχής, σε πρώτη φάση τουλάχιστον. "Καθήστε στ' αυγά σας και αφήστε την τρόικα και τον Στουρνάρα να κατεδαφίσουν το σάπιο Δημόσιο, να απελευθερώσουν την Αγορά και μετά επιχειρηματικότητα και ξερό ψωμί" (εδώ μπαίνει και η συμμετοχή) είναι, σε γενικές γραμμές, το μήνυμα. Εννοείται ότι το μήνυμα συνοδεύεται από την επαπειλούμενη ολική καταστροφή. Αν δε γίνει αυτό που πρέπει να γίνει, η Ελλάδα θα γίνει κρανίου τόπος, θα πεινάσουμε, δε θα 'χουμε πετρέλαιο, φάρμακα, προφυλακτικά, άι λάινερ, UGG. Κυρίως, δε θα 'χουμε ευρώ και τότε θα είμαστε στο έλεος του λόμπυ της δραχμής, που είναι πολύ κακό λόμπυ και θέλει να μας φάει ζωντανούς.

Τελευταία σωστική πρσπάθεια που ανέλαβε ο Σκαϊάρχης είναι η αναδιοργάνωση του Τριφυλλιού (και η παραμονή του στην Α' Εθνική - χεχε). Εδώ έχουμε συνδυασμό των ως άνω αναφερθέντων μεθόδων. Λαϊκή βάση (Παναθηναϊκή Συμμαχία), για να κινητοποιηθεί ο  οπαδός, με αναλόγου πράσινου πατριωτισμού τηλεοπτικά μηνύματα, αλλά και ένα παιχνίδι "προειδοποιήσεων" προς όλες τις κατευθύνσεις. Αν δε συνέλθουν οι διαιτητές και δε μας δίνουν τρία πέναλτυ ανά παιχνίδι, θα οργιστούμε περισσότερο. Αν δεν αλλάξει ο νόμος, για να χτίσουμε τη γηπεδάρα μας, θα πάρουμε ανάποδες. Η πιο πρόσφατη, χτεσινή, απειλή όμως, είναι η πιο κοντινή στην απειλή-εκβιασμό για οικονομική καταστροφή, αν δε γίνουμε ΕΟΖ. Μετά την ισοπαλία φιάσκο με τον Άρη στο ΟΑΚΑ, ο ηγέτης της Συμμαχίας τα άκουσε από οπαδό και απάντησε εν εξάλλω με ένα "Τι θέλετε να κάνω; Να φύγω;" Νομίζει προφανώς ότι είναι η τρόικα που "απειλεί" κάθε τρίμηνο ότι θα την κάνει, όταν "πιέζεται". Δεν έχει καταλάβει ότι αυτός που τον πιέζει δεν είναι ο Στουρνάρας. Άσε που ο άρρωστος βάζελος δεν έχει πρόβλημα να πληρώνει το εισιτήριο σε δραχμές.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

ΤΕΛΙΚΑ, ΜΑΣ ΞΕΤΡΥΠΩΣΑΝ

Αν κάτι απεχθάνομαι, είναι οι συμβουλές προς ναυτιλομένους, υπό την έννοια του δέον γενέσθαι, για να βγούμε αλώβητοι από την κρίση, να αποκαταστήσουμε την κλονισμένη μας σχέση, να ανταποκριθούμε στην πρόκληση της νέας Ευρώπης, να μην κινδυνεύσουμε από τις ηλιακές ακτίνες στις παραλίες, τους διαρρήκτες στο σπίτι μας, τους πορτοφολάδες στο μετρό και την υπέρμετρη μαλακία.

Παρ' όλα αυτά, έχω μία και μοναδική συμβουλή να σας δώσω. Εκμεταλλευτείτε τη νέα κατάσταση, της αβεβαιότητας, της επαπειλούμενης φτωχοποίησης, προς δύο κατευθύνσεις. Αν είστε άνεργοι, διαβάστε περισσότερο και οργανωθείτε. Αν εργάζεστε, οργανωθείτε και αφήστε το πολύ διάβασμα για τις μέρες της ανεργίας. Η κρίση είναι και ευκαιρία. Α, ναι. Και κυρίως, μην κοιτάξετε πίσω ούτε για πλάκα. Μαύρη πέτρα.


Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

ΟΙ ΜΑΥΡΟΙ ΚΑΙ Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ



H θεατρική παράσταση στο Χυτήριο έγινε το talk of the town και παρεμπιπτόντως έθεσε εκ νέου επί τάπητος το ζήτημα της φασιστικής βίας, που (σύμφωνα με πολλούς) είναι και κομμουνιστική βία, βεβαίως, οπότε τι δουλειά έχουν τώρα να διαμαρτύρονται οι κομμουνιστές, αφού είναι άκρο και ως άκρο πρέπει να το βουλώσουν, κατ'αρχάς, και σε δεύτερο χρόνο να μετακινηθούν σιγά-σιγά προς το κέντρο, όπου η βία είναι καταδικαστέα "απ' όπου κι αν προέρχεται".

Κάποιος έλλην Γκάντι, μάλιστα, με επίχρισμα Πάσχου, στο φέισμπουκ με είπε εμμέσως και τραμπούκο, επειδή δήλωσα ότι δεν καταδικάζω τη βία γενικώς και αορίστως. Ανέφερε μάλιστα ότι ο παππούς του εξοντώθηκε από τους τραμπούκους της δεξιάς και κάτι τύποι σαν εμένα θέλουν να μας ξανακάνουν να σφαχτούμε και λοιπά και λοιπά.


Πού είν' η αλήθεια, πού το ψέμα; "τι 'ναι θεός, τι μη θεός και τι τ' ανάμεσό τους;"


Επειδή ακόμη δεν έχω καταφέρει να αναλύω λογικά την ποίηση, ακόμη και την εγκεφαλική τοιαύτη του Σεφέρη, θα απαντήσω με μια ιστορία, με μια παραβολή που θα έλεγε και ο αστός διπλωμάτης, καθότι "... η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει".


Σήμερα μιλούσα με μια τύπισσα παλαίμαχη πανεπιστημιακό. Αγαπημένη αστή, που με αποκαλεί χαϊδευτικά μαλάκα, όποτε θυμάται ότι ψηφίζω ΚΚΕ. Αφού λοιπόν με καθύβρισε κατά τα ειωθότα, όταν ανέφερα τα περί πρόσφατης τεράστιας συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ, γύρισε η κουβέντα στα παλιά. Ανάμεσα σ' αυτά τα παλιά ήταν βέβαια και οι αναμνήσεις από τους παλιούς φοιτητές της. Οι πιο αγαπημένοι της ήταν κάτι κομμουνιστές, ενώ και οι πιο αγαπημένοι της καθηγητές, συμφοιτητές και φίλοι εκινούντο στο ερυθρό φάσμα. Ένας από αυτούς,  καθηγητής στο ΑΠΘ, εκτός από ευφυής ήταν και ηλίθιος, παραμένοντας κομμουνιστής. Έκλεισε την ιστορία με έναν μελαγχολικό τόνο στη φωνή της "Τι να πεις. Ήταν μεγάλο χτύπημα αυτά που έγιναν στη Βουδαπέστη και την Πράγα. Πολλοί αριστεροί απογοητευτήκαμε και καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει μέλλον". "Αυτός όμως παρέμεινε ακλόνητος", συμπλήρωσα, εγώ. Τσαντισμένη, όχι με μένα τώρα, γύρισε και μου είπε: "Εντάξει, διαφωνώ, αλλά ήταν και είναι ακέραιος άνθρωπος. Αντίθετα, έχεις τον άλλο να το παίζει παράγοντας, ενώ κάρφωνε φοιτητές στη χούντα". "Άσε που είναι κι αυτός κατά της βίας", συμπλήρωσα τη σκέψη της, για να εισπράξω ένα μεγαλοπρεπές "Άει στο διάολο, χαμένε".


ΥΓ. Μεταξύ άλλων ωραίων που ξέθαψαν οι φιλελεύθεροι πολέμιοι των άκρων, χρυσαυγίτικης ευκαιρίας δοθείσης, ήταν και η παρέμβαση του ΚΚΕ, με την οποία εμποδίστηκε (χωρίς άσκηση βίας) η αντικομμουνιστική προπαγάνδα μέσα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης του συγγραφέα της περίφημης "τεκμηριωμένης" "Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού". Όσοι, βέβαια, ταυτίζουν τις διαμαρτυρίες με πανό και συνθήματα των κομμουνιστών με τα μπινελίκια και τις ιταμές απειλές του Παναγιώταρου έξω από το Χυτήριο "ξεχνούν" ότι πολλά από τα τσιτάτα και τα "τεκμήρια" της "Μαύρης Βίβλου" είναι αγαπημένα μοτό στις ομιλίες και τις συνεντεύξεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Λέτε, τελικά, να είναι κι αυτοί κατά της βίας;

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

ΕΠΙ ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΠΑΛΞΕΩΝ

Πέταξε οργισμένος την κωλοφυλλάδα στην άκρη του δωματίου. Καθώς φορούσε το θρυλικό γιλέκο του, έβριζε θεούς και ΣΥΡΙΖΑ, όμως είχε αποφασίσει να μην εκτραπεί από το θεσμικό του ρόλο. "Δε θα γίνω Χρυσαυγίτης εξαιτίας της Αυγής" έλεγε φωναχτά.

Για άλλη μια φορά ο Γρηγόρης είχε πέσει θύμα (αδέλφι, εσύ) της παλαβοφασιστικής Αριστεράς, της σφετερισθείσης τον τίτλο της ιστορικής εφημερίδας, που κάποτε είχε στο τιμόνι της τον Λεωνίδα "Είμαι σώφρων" Κύρκο. Εμμέσως πλην σαφώς του έλεγαν ότι είναι αραχτός στην πλατεία Μαβίλη νύχτα-μέρα, ενώ υπονοούσαν ότι είναι για γιαούρτωμα ή κάτι τέτοιο.

Τι είχε συμβεί; Τα απολύτως λογικά. Είχε επικροτήσει στο φέισμπουκ την άποψη ότι όσοι διαδηλώσουν κατά της Μέρκελ και του Μνημονίου την Τρίτη 9/10 είναι είτε απατεώνες είτε κορόιδα που κάνουν ασυνείδητα πλάτες στους απατεώνες. Πήραν αφορμή από αυτό οι οπορτουνιστές και άρχισαν κάτι περίεργα οπορτουνιστικά και κομπλεξικά για γιαουρτώματα κ.λπ.

Είχε αποφασίσει, λοιπόν, να το παίξει θεσμικός και αδιάφορος για τα κομπλεξικά ξεσπάσματα της ανεύθυνης εφημερίδας με το ιστορικό όνομα. Κάτι όμως τον έτρωγε. Συνειδητοποίησε ότι ήταν τα δάχτυλά του, όταν πλέον είχε σχηματίσει τον αριθμό του Αδώνιδος στο κινητό:
- Έλα, φίλε. Τα είδες;
- Μου τα είπε ο Χατζησωκράτης στο διάλειμμα του Παπαδάκη. Αίσχος. Πρέπει να δείξεις αποφασιστικότητα.
- Λες, ρε συ; Εγώ έλεγα να το γειώσω. Μην τους δίνουμε κι αξία.
- Είσαι τρελός; Από τη στάση σου και πάντων ημών κρίνεται το μέλλον της Δημοκρατίας μας.
- Έχεις δίκιο. Θα τα πω κι ας μου βγει και σε κακό. Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά, την άμμο που σαν καταράκτης....

Ο Άδωνις, συνηθισμένος από αυτά τα κουλά του φίλου του, απλά έκλεισε το τηλέφωνο. Τον φώναζε άλλωστε η Τατιάνα για την τελευταία μέτρηση πριν βγουν στον αέρα. Πού να φανταστεί τι θα ακολουθούσε.

"Σε ειδησεογραφικό μπλογκ", διάβαζε μετά από λίγες ώρες φωναχτά στον Αδώνιδα η μουσουργός με το εντυπωσιακό κορμί και το εκθαμβωτικό Άι Φον, "ο Γρηγόρης είπε ότι ο Σταλινικός Ριζοσπάστης είναι προτιμότερος από την άθλια Αυγή". "Γαμώ τον Αριστοτέλη και τον Επίκουρό μου μέσα", εξεράγη ο αυτοδημιούργητος εκδότης. "Έγραψε το επίθετο με κεφαλαίο".


Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

ΕΡΙΚ



Καλό μήνα. Μπήκε παράξενα ο Οκτώβρης. Εκατοστή τεσσαρακοστή πέμπτη επέτειος από την έκδοση του Κεφαλαίου, θάνατος Έρικ Χόμπσμπάουμ και πηγαίνοντας στη δουλειά άκουσα ότι ο Σαββόπουλος παρουσιάζει είκοσι επτά τραγούδια του Χατζηδάκι στο Ηρώδειο.

Το Κεφάλαιο (πρώτος τόμος) το είχα διαβάσει φοιτητής. Μου το 'χαν δανείσει κάτι κουκουέδες στην περίφημη εγκεκριμένη από το κόμμα μετάφραση. Εννοείται ότι δεν καταλάβαινα ούτε τα μισά και συμπλήρωνα τα υπόλοιπα με την οργιάζουσα φαντασία του εικοσάρη. Είχε όμως μια γοητεία το πράμα. Σε συνδυασμό με το "Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο" και το "Τι να κάνουμε" έφτιαχναν μια ανεπανάληπτης ισχύος σούπα, που με μεγάλες δόσεις μέταλ, μπύρες και φοιτητικά πάρτυ με Στράνγκλερς και Σιμπλ Μάιντς βοηθάει μέχρι σήμερα να αντέχουμε το χανγκ όβερ μετά το μεθύσι της νιότης, στα προχωρημένα σαράντα πλέον.

Τον Έρικ τον γνώρισα αρκετά αργότερα, από την "Εποχή των Επαναστάσεων" που είχε στη βιβλιοθήκη της το Μαράκι, που τώρα μου λέει ότι για όλα φταίει ο Στάλιν ο μαλάκας και με το ΠΑΜΕ δεν πάω πουθενά και λοιπά οπορτουνιστικά. Ο πιο κομμουνιστής οπορτουνιστής, όπως και η Μαρία η πιο κομμουνίστρια (και πιο γλυκιά εννοείται) αντικομμουνίστρια. Ένα θα σας πω. Ο Έρικ μέχρι πρόσφατα δήλωνε σε συνεντεύξεις δεξιά κι αριστερά ότι παραμένει κομμουνιστής, σαν να έλεγε, τι άλλο θα μπορούσε να είναι όποιος ξέρει και νοιάζεται; 

Και μέσα σ' όλα αυτά τα συγκινητικά και το ξενέρωμα. Ο δημιουργός της αγαπημένης Άννας, της παιδικής μου φίλης, να κάνει σόου στο Ηρώδειο με 27 τραγούδια του Μάνου, αφού είχε κάνει σόοου με τους εκδρομείς του '60 και, ο θεός να τον έχει καλά, πριν κάνει σόου με τη νοσταλγία από το πασοκικό ΟΑΚΑ με το αερόστατο, όταν, βεβαίως, θα 'χει ξεχαστεί η βρόμα του πασόκου και θα'χει μείνει κι από τότε ο ήχος από τα παπάκια που πήγαιναν να πάρουν τα κορίτσια, να τα πάνε παραλία, να χορέψουν στο πάρτυ του Κηλαηδόνη στη Βουλιαγμάνη, που νομίζω ήταν κι ο Σαββόπουλος, πολύ πριν μας πει να κάνουμε τουμπεκί στην κρίση, για να έχουμε ευρωπαϊκή προοπτική και να συνεχίσει να είναι τουρ οπερέιτορ των ευρωελλήνων στα νοσταλγικά τους ταξίδια στο ψεύτικο παρελθόν τους.

Κάποτε, κοντά σε μια 1η Οκτωβρίου γνώρισα και την Μαρία και πάλι εκεί κοντά γεννήθηκε ο Άγγελος. 

Στους "Ληστές" ο Χόμπσμπάουμ λέει ότι σε πολλές μαύρες εποχές δεν ακούγεται ο σίγουρος λόγος της σωτηρίας, μα αρκεί και το αμυδρό φως της ελπίδας.






Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΑΙ ΔΕ ΜΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΚΑΡΦΙ

Μία συγγενής και φίλη, ψυχολόγα, άκρως σκεπτικίστρια, έως πολέμιος του αριστερού λόγου (ιδιαιτέρως στην ελληνική εκδοχή του), άκρως αντικομμουνίστρια, που μ'αγαπάει, γι'αυτό δε μου 'χει κόψει την καλημέρα, παρά τα συνεχή ποσταρίσματα εμβατηρίων του κόκκινου στρατού στο φέισμπουκ, άκρως αστή τέλος πάντων, με την ευρωπαϊκή έννοια του όρου, αν και προερχόμενη από επαρχιακή κουκλίστικη πόλη της Πελοποννήσου, όταν παραμονές των εκλογών την ρώτησα για το τι μέλλει γενέσθαι, μου είπε ότι το σχήμα που έχει επιλεγεί καλύπτει, ως είθισται, όλες τις ενδεχόμενες αντιδράσεις του ασθενούς.

Προς τι, λοιπόν, τα μίση και οι απεργοσπαραγμοί; Απλούστατα:

Ο εργαζόμενος πρέπει να νοιώθει εργαζόμενος. Τον φτύνουν και πρέπει να το ξέρει και να το λέει. Ό,τι κι αν κάνει, βεβαίως, είναι σαν τον Πλουμπίδη μες στα δίχτυα. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Μα να παλεύεις είναι κι αυτό κάτι. Και κάποτε θα έρθει η αποκατάσταση από το κόμμα της Ιστορίας. Είναι βέβαιον.

 'Η το νομίζουμε για βέβαιον κι είναι κι αυτό κάτι.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

ΨΥΧΡΑΙΜΟΙ

Σε λίγο αρχίζει η γκροτέσκο πατριωτική εκπομπή του αγαπημένου Γιώργου Τράγκα, με τα Ες Ες να παρελαύνουν υπό τον ήχο ναζιστικών εμβατηρίων, Χίτλερ, Μέρκελ, Σόιμπλε, Γκαίμπελς, τουρλού-τουρλού στο σήμα έναρξης. Αυτή είναι η μία πλευρά της συσκότισης των πραγματικών δεδομένων της κατάστασής μας. Κακοί Γερμανοί, μαζί με κακούς τραπεζίτες (ταυτιζόμενοι εν πολλοίς με τους πρώτους) απεργάζονται την εξάλειψη ενός μικρού, περήφανου (για τις καταθέσεις του) λαού.

Είμαι φαν αυτής της καθημερινής κωμωδίας και την συνιστώ σε όλους τους πικραμένους και μη πατριώτες της "κατεχόμενης ζώνης". Επίσης φαν είμαι και των "αντιπάλων". Των φιλελεύθερων, σοσιαλφιλελεύθερων, νεοφιλελεύθερων, αναρχοκαπιταλιστών του γυαλιού και των σόσιαλ μήντια. Οι απιθανότητες που αμολάνε, χωρίς αναστολές πλέον, τους δίνουν άνετα τον τίτλο, όχι του Τράγκα, αλλά του Βασίλη Λεβέντη του ορθολογισμού και του ρεαλισμού. Κορυφαία εξ αυτών, ότι είναι υπερβολικές οι κραυγές περί ανάγκης αντίδρασης στην επιβαλλόμενη πολιτική, την πολιτική του Μνημονίου. καθώς ουδεμία σχέση δεν έχει η σημερινή κατάσταση με την Κατοχή. Προσθέτουν μάλιστα ότι χρειάζεται ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση, καθώς αν χτυπάς το χέρι στο μαχαίρι, εσύ θα πληγωθείς και όχι το μαχαίρι.

Προφανώς, αυτό που ζούμε εν έτει 2012 δεν είναι η Κατοχή του 1941-44. Από την άλλη πλευρά όμως, δεν ξεχνώ ότι και στην Κατοχή υπήρχαν κύκλοι καλλιεργημένων αστών, στους οποίους ανήκε και ο πεθαμένος Καραμανλής, που, ενώ κάποιοι σκοτώνονταν πολεμώντας τους φασίστες, αυτοί συναντιόντουσαν και ανέλυαν (ανήσυχοι, προβληματισμένοι, αλλά ψύχραιμοι) την κατάσταση και το μέλλον της χώρας. Άμα είσαι ψύχραιμος, εν ολίγοις, της γαμάς το κέρατο της αυτοσυγκράτησης. Και κυρίως, δεν είσαι των άκρων και ακόμη κυριότερα ένα εκ των άκρων, εν ευθέτω χρόνο θα σου δώσει (δεξιά) χείρα βοηθείας, για να σώσεις την πατρίδα από το πιο κακό άκρο, το ζερβό. 

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

ΜΕ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ

ή
Όταν χάνεις τα ταξικά γυαλιά σου.



Μετά την "εγκληματική" ενέργεια του ΚΚΕ να ρίξει λευκό σε ψήφισμα καταδίκης της βίας, γενικώς και αορίστως, με το πρόσχημα καταδίκης της βίας της Χρυσής Αυγής, ξεσάλωσαν ευαίσθητοι, αναίσθητοι, δεξιοί και "αριστεροί" πολέμιοι της "βίας απ' όπου κι αν προέρχεται", φτάνοντας στο σημείο να πούν ότι οι κομμουνιστές ονειρεύονται νέο αιματοκύλισμα, ενώ οι ίδιοι βαστάνε γερά τα μπόσικα της εθνικής και κοινωνικής συνοχής.

Όλοι αυτοί, παλιοί και νέοι οπαδοί των ίσων αποστάσεων ανάμεσα στα "απεχθή άκρα", προχωρούν σε νοηματικό άλμα απίστευτο. Δεν αναφέρομαι, βέβαια, στην εξίσωση κομμουνισμού και φασισμού, που είναι γνωστή από τα πιο παλιά βιβλιαράκια της CIA, στα όμορφα, δημοκρατικά χρόνια του γερουσιαστού Μακάρθυ. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι φτάνουν ακόμη και στο να επισείσουν τον κίνδυνο νέου εμφυλίου, ανάμεσα στα δεξιά και αριστερά κτήνη, που για να βγάλουν τα απωθημένα τους, θα διακόψουν τον αμέριμνο περίπατο της κοκκινοσκουφίτσας στο ευρωπαϊκό δάσος των διαρθρωτικών αλλαγών.

Ανάμεσα σε αυτούς που λένε τέτοιες μπαρούφες είναι, προφανώς, και κάποιοι και κάποιες που έχουν κάψει φλάτζα από την πολυετή ανάγνωση New York Times. Έχοντας και την οικονομική δυνατότητα να πετάγονται πού και πού στο Μανχάταν, είναι πλέον πεπεισμένοι και πεπεισμένες ότι η Ελλάδα είναι ένας δυνάμει παράδεισος που, ατυχώς, λειτουργεί υπό το κράτος των κακών συνδικαλιστών και των βίαιων παρωχημένων κομμουνιστών. Αν εξέλειπαν αυτοί και η νοοτροπία τους, με την οποία έχει εμποτιστεί ο ελληνικός λαός, αυτή η "ευλογημένη χώρα" θα μπορούσε να γίνει η Μέκκα της επιχειρηματικότητας στη ΝΑ Μεσόγειο, αφού μάλιστα θα ενεργοποιούταν και το εν σοβιετική/κρατικοδιαίτω υπνώσει εμπορικό δαιμόνιον του Έλληνος.

Όλα αυτά είναι καταφανώς γελοία, τα παρουσιάζουν όμως ως δεδομένα, χρόνια τώρα. Έτσι λοιπόν, παρουσιάζουν τώρα ως δεδομένο και τον κίνδυνο να εκτραπούμε σε μία σφαγή αλά Συρία ή μάλλον να έχουμε τα νέα Δεκεμβριανά, επειδή κάποιοι κακοί άνθρωποι που λέγονται φασίστες, θα χτυπηθούν μέχρι θανάτου με κάποιους άλλους κακούς, που έχουν στη σημαία τους το χρώμα του Ολυμπιακού. Αντιθέτως, αν άκουγαν οι Έλληνες τη δική τους φωνή, θα έπαιρναν τα κουβαδάκια τους και όλοι μαζί θα χτίζανε μια Ελλάδα μούρλια με επιχειρηματικότητα μέγκλα.

Ακούγοντας και διαβάζοντας τέτοιες αστειότητες, αναρωτιέσαι αν οι έπαινοι που επιδαψίλευε η "Καθημερινή" στον Χίτλερ και τον Χίμλερ επί Κατοχής ήταν προϊόν πίεσης, πίστης στο φασισμό ή απλά ανόθευτης βλακείας.

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

ΦΑΟΥΛ


Γκάφα, λέει, του κόμματος και του Χαλβατζή το λευκό στο ψήφισμα καταδίκης της Βουλής για τη Χρυσή Αυγή και φάουλ η αιτιολόγηση του σφου Σπύρου, που είπε ότι χρειάζεται "αναμονή και ψυχραιμία".

Ποιοι την έπεσαν, κυρίως, στον παλιό επικεφαλής της ΚΝΕ; Μα οι φιλελεύθεροι πολέμιοι της βίας "απ' όπου κι αν προέρχεται". Εννοείται οι πιο κακόβουλοι (ή οι πιο βλαμμένοι ή πιο κακόβουλοι βλαμμένοι) το 'ριξαν στο γνωστό περί άκρων που συναντώνται, χεριών που νίβει το 'να τ' άλλο και λοιπές γραφικότητες.

Αντί απαντήσεως, λίγοι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου. Για όποιον δεν κατανοεί, βεβαίως, την ποιητική προσέγγιση, να πω, ελαφρώς χυδαία,  ότι όσοι υποστηρίζουν τα παραπάνω, είναι ιδιαίτερα πειστικοί. Πείθουν άνετα τους χρυσαυγίτες και τους Ατενίστας.


Και να αδελφε μου, που μαθαμε να κουβεντιαζουμε,
ησυχα-ησυχα κι απλα.
Καταλαβαινομαστε τωρα-δε χρειαζονται περισσοτερα.
Κι αυριο λεω θα γινουμε ακομα πιο απλοι,
θα βρουμε αυτα τα λογια, που παιρνουν το ιδιο βαρος,
σ’ ολες τις καρδιες, σ’ ολα τα χειλη,
ετσι να λεμε πια τα συκα: συκα, και τη σκαφη: σκαφη,
κι ετσι που να χαμογελανε οι αλλοι και να λενε:”τετοια ποιηματα,
σου φτιαχνουμε εκατο την ωρα”.
Αυτο θελουμε και εμεις.
Γιατι εμεις,δεν τραγουδαμε για να ξεχωρισουμε, αδελφε μου απ’ τον κοσμο.
Εμεις τραγουδαμε, για να σμιξουμε τον κοσμο.
Λοιπον, δεν ειναι αναγκη να φωναξω για να με πιστεψουν,
να πουν:”οποιος φωναζει εχει δικιο”.
Εμεις το δικιο τοχουμε μαζι μας, και το ξερουμε,
κι οσο σιγα κι αν σου μιλησω, ξερω πως θα με πιστεψεις-
........
Κι η καρδια μου εμενα, τιποτα πιοτερο συντροφια μου, ενα πηλινο μαυρισμενο τσουκαλι, που κανει καλα τη δουλεια του- τιποτ’ αλλο.
Γεια σας συντροφοι.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ


Το Ιράκ το 'χουμε μάλλον ξεχάσει, όχι μόνο μες στη ζέση της προσπάθειας για επανεκκίνηση της Οικονομίας μας, αλλά κυρίως γιατί έχουμε λαλήσει με τη δημοκρατική (και ιδιαζόντως ανθρωποβόρα) επιδημία που ενέσκηψε στις υπόλοιπες αραβικές χώρες (πλην των κολλητών των αμερικανικών εταιρειών πετρελαίου στην αραβική χερσόνησο, εννοείται).

Εδώ και κάτι βδομάδες όμως, κάτι γίνεται στην πρώτη πραγματική δημοκρατία της Μέσης Ανατολής (πλην του a priori δημοκρατικού Ισραήλ, ξανά εννοείται). Σκάνε οι μπόμπες σαν στρακαστρούκες και οι νεκροί καθ'ημέραν επανήλθαν στις δεκάδες, όπως τα πρώτα χρόνια οικοδόμησης των δημοκρατικών θεσμών υπό την προστασία των βλαμμένων που υπερηφανεύονται για την ιδιότητα του US marine (όπως Χόλυγουντ). Στο καπάκι, έμαθα ότι καταδικάστηκε σε θανάτο ο αντιπρόεδρος που ήρθε σε ρήξη με τον πρωθυπουργό και τώρα τον ψάχνουν, για να του ζητήσουν, θεσμικότατα, να επανέλθει στο Ιράκ, για ν'ασκήσει έφεση, πριν τον εκτελέσουν. Μιλάμε για το πρώτο τηλεοπτικό σήριαλ αμερικανικής έμπνευσης με σουρεαλιστική σύλληψη.

Έτσι λοιπόν, επανερχόμαστε στα βασικά. "Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι", "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο", "Όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν". Ο τρόπος που μεθοδεύτηκε ο πόλεμος στο Ιράκ, δέκα σχεδόν χρόνια πριν, η παρουσία και η δράση μέχρι πρότινος των αμερικανικών στρατευμάτων και των εταιρειών ασφαλείας, η κατάντια της χώρας, δέκα σχεδόν χρόνια μετά την εισβολή, δείχνουν ποιοι είναι οι πραγματικοί εγκληματίες. Μάθημα για τη φύση του ιμπεριαλισμού και της αστικής "δημοκρατίας" ανάλογο με αυτό του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Πού 'σαι, ρε Βλαδίμηρε Β', να γράψεις το Μέρος  Δεύτερον; Ακόμα πληρώνεις τα εγκλήματα και τα "εγκλήματα" του Ιωσήφ Α'.

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΑΤΙΝΕΣ

Αριστερή του καναπέ, λίγο πριν την επιβίβαση στο κρουαζιερόπλοιο

Τα φιλελεύθερα αγόρια και κορίτσια είναι εμφανές ότι έχουν περάσει σε θέση άμυνας. Αντί να το παίζουν υπεράνω ταπεινών προσωπικών επιθέσεων, στηρίζοντας την επιχειρηματολογία τους στα γνωστά φληναφήματα περί "μονοδρόμου", βλέποντας ότι η ηχώ των αποψεών τους είναι πλέον περίπου σουρεαλιστική, ακόμη και στα δικά τους αυτιά, το ρίξανε εσχάτως στην κατινιά.

Έχω μια φίλη στο φέισμπουκ που τυγχάνει να είναι μορφωμένη, ευαίσθητη, αριστερή (οπορτουνίστρια, βέβαια) και δημόσιος υπάλληλος. Έχει όλα όσα υποκρίνονται ότι διαθέτουν πολλοί φιλελεύθεροι και όσα μισούν ή ίσως και να φθονούν. Ποτέ δεν το έπαιξε αριστερή που πεινάει ούτε προσποιήθηκε ότι βρίσκεται στα όρια της απελπισίας λόγω της οικονομικής της κατάστασης. Φρίττει με την περιρρέουσα κατάσταση, νοιώθει τον πόνο των φίλων και γνωστών που απολύονται και βρίσκονται στο κατώφλι της απελπισίας, περιμένοντας την επανεκκίνηση. 

Τυγχάνει να την γνωρίζω και προσωπικά και σας διαβεβαιώ ότι κάθε άλλο παρά είναι γκλάμουρ τζάνκι, ενώ διάγει βίο λιτό κι απέριττο. Εκανε όμως το μοιραίο λάθος. Πήγε δυο-τρία ταξίδια τους τελευταίους μήνες, επενδύοντας εκεί χρήματα που ο μέσος Έλληνας, φιλελεύθερος και μη, ρίχνει σε ακριβά αυτοκίνητα, εξόδους στην παραλιακή και λοιπές πολιτιστικές δραστηριότητες. Συμπέσαμε μάλιστα σε ένα από αυτά στο ίδιο νησί, όπου είχε έρθει με τον σύντροφό της, στην Μέκκα της γκλαμουριάς, την πανάκριβη Αμοργό. Φθηνό κατάλυμα, φθηνό φαγητό, τέλος πάντων τίποτα που να μην είναι συμβατό με τις αποδοχές ενός χαμηλόμισθου δημοσίου υπαλλήλου, που δεν έχει οικογενειακές υποχρεώσεις.

Τσιμπάνε λοιπόν οι Σέρλοκ Φρίντμαν του φέισμπουκ τις φωτό από την Αγία Άννα και την εξωτική Βαλέτα και γράφουν αριστουργηματικά στάτους για την "φίλη" τους. Χτυπώντας κόκκινο στην ισοπέδωση της κοινής λογικής και γράφοντας το έπος της κακοήθειας, κρώζουν, φωτογραφικά, χωρίς να προσωποποιούν υποτίθεται, για επαναστάτες με δεξιές τσέπες και λοιπά επιχειρήματα, που ακούμε βέβαια εδώ και χρόνια από το έτερον ήμισυ των φιλελεύθερων, τους φασίστες.

Εννοείται ότι στην Ελλάδα πολύ αριστεροί είναι "αριστεροι" (δες εδώ), το μείζον όμως είναι να διακρίνουμε τη στοιχειώδη αλήθεια: Ευαισθησία και ενδιαφέρον για την ανατροπή ενός αδιέξοδου και σάπιου συστήματος, βάσει στοιχειωδών αρχών της διαλεκτικής, δεν μπορεί να έχουν μόνο οι ευρισκόμενοι στο χειρότερο επίπεδο εκμετάλλευσης. Ο άνθρωπος προσδιορίζεται από τις οικονομικές συνθήκες, ταυτόχρονα όμως υπάρχει και ένα εποικοδόμημα που επαναπροσδιορίζει, δυνητικά, τη θέση του απέναντι σε αυτές. Τι βάσεις και εποικοδομήματα όμως; Όταν εχεις να κάνεις με τούβλα όλα πάνε περίπατο.

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΟΛΩΝΑΚΙ ΕΝ ΚΡΙΣΕΙ


Ήταν ένα ευχάριστο βράδυ του Σεπτέμβρη, από αυτά που σε κάνουν να νοιώθεις αιδήμονα ευχαρίστηση που γεννήθηκες στο Κολωνάκι, για να εισπνέεις το ανακουφιστικά δροσερό αεράκι που κατεβαίνει από το άλσος του Λυκαβηττού, αγγίζοντας τα μάγουλα των μαυρισμένων από τη Μύκονο κοριτσιών της πλατείας.

Περπατώντας στη ζεστή ακόμη, από τον έρημο Αύγουστο, άσφαλτο και κάνοντας το χαριτωμένο σλάλομ σου ανάμεσα στα σκατά σκύλων, φτάνεις στη Δεξαμενή και σκέφτεσαι ότι μέσα στην κρίση η ψευτοαστική τάξη του νεοελληνικού ονείρου εξακολουθεί να ατενίζει με γνήσιο μπουρτζοβλάχικο φλέγμα το μέλλον.

Φουλάρια λεβεντογεροντοπαλίκαρων πετάγονται από το ανοιχτό ακριβό πουκάμισο, καθώς οι γηραιές κολωνακιώτισσες κακαρίζουν μέσα από τα τεράστια χρυσά σκουλαρίκια τους μέσα στο Αμπρεβουάρ. Έξω από το εστιατόριο με το άλογο, έτι γηραιότερες κυρίες κάνουν τη βραδινή τους βόλτα, υποβασταζόμενες από τα τραγικά θύματα του κομμουνισμού, που ζουν επί 25 χρόνια την ελευθερία τους, εδώ στο λίκνο της Δημοκρατίας.

Ο γνωστός καθηγητής του (καλού) Πανεπιστημίου του εξωτερικού κοίταξε για άλλη μια φορά γύρω του. Μήπως όλα είναι ένα ψέμα; Μήπως δε γεννήθηκε ποτέ στο Κολωνάκι; Μήπως η απίστευτη ελαφρότητα του τσέχου φυγά και ο υστερικός αντικομμουνισμός του είναι αυτά που του δείχνουν το δρόμο προς τον εκδημοκρατισμό και την ανάπτυξη της πρώην κομμουνιστικής Ευρώπης;

Τι σημασία έχει; Η Ξενοκράτους είναι μονόδρομος. Όπως και η Ελεύθερη Αγορά.

Καληνύχτα.

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ


'Αρρωστη καρδιά δε βρισκει γιατρειά στη λησμονιά.

 Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος είχε δηλώσει "αριστερός τελών εν συγχύσει", προτρέποντάς μας, εμμέσως πλην σαφώς, να είμαστε καλά παιδιά και ν' ακούμε τον κύριο Γιούνκερ. Δεν του ρίχνεις, βεβαίως, και άδικο. Ακόμη και αυτός ο ευφυής καλλιτέχνης, πώς να αποχαιρετήσει την Ευρώπη των Λαών, εντός της οποίας γνώρισε τη δόξα και την επαγγελματική επιτυχία; Πώς ν'αποδεχθεί ότι η ανεπανάληπτη ευημερία του δυτικού κόσμου και των Ελλήνων, ειδικά, αποδεικνύεται το εργαλείο για τη μετατροπή της ηπείρου μας σε στρατόπεδο εργασίας; Ίσως, αν δεν κοβόταν τόσο απότομα και τραγικά το νήμα της ζωής του, να είχε πλέον καταλάβει και να είχε εξέλθει της συγχύσεως.

Εμείς όμως είμαστε εδώ, αρχές του Σεπτέμβρη, χωρίς  πολλά περιθώρια για ν' αναπολούμε τις διακοπές και να παρατηρούμε τ' άσπρα μέρη κάτω απ'το μαγιό της αγαπημένης μας, που λέει και ο Δεληβοριάς. Ο χειμώνας θα 'ναι βαρύς και το ξέρουμε.



Ξέρουμε επίσης ότι οι δεξιοί της φιλελεύθερης Αριστεράς (βλ. υπεύθυνης) κατηγορούν τους κανονικούς αριστερούς, αυτούς που ζητάνε να 'ρθουν τα πάνω κάτω, είτε ως γραφικούς είτε, ακόμη χειρότερα, ως νεροκουβαλητές στο μύλο της διόγκωσης του φασιστικού εσμού. Θεωρούν, προφανώς, ότι συνεργώντας στην επιβολή μιας εξουθενωτικής για τα λαϊκά και μεσαία στρώματα πολιτικής οι ναζί θα πάνε σπίτι τους και θα σταματήσουν να προσελκύουν ανέργους, ημιαπασχολούμενους και λοιπούς απελπισμένους.

Τα πράγματα είναι απλά. Όσο η Αριστερά αναπαράγει την εικόνα της νηφάλιας, εξισορροπητικής δύναμης, που προσβλέπει στον καπιταλισμό, για να γιατρέψει τις πληγές του, τόσο οι φασίστες θα κυριαρχούν. H Αριστερά του σαλονιού έχει ρόλο όταν υπάρχει σαλόνι. Σύντροφοι, είμαστε πλέον στο αλώνι.

Θέλω τον Σεπτέμβρη μου πίσω.

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ


 ΚΥΡΙΕ, Ο ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΟΥ ΕΚΛΕΨΕ ΤΗΝ ΚΑΣΕΤΙΝΑ ΜΟΥ.

Γενικά είμαι εναντίον των περικοπών της αμοιβής οποιουδήποτε εργαζόμενου, ακόμη και των προνομιούχων των ΔΕΚΟ στα καθ' ημάς. Θεωρώ ότι το δίκαιο, ρεαλιστικό και επωφελές για όλους μας θα ήταν η αύξηση των αποδοχών όλων των πολιτών του κόσμου σε επίπεδα που θα διασφαλίζουν μια αξιοπρεπή ζωή, διασκέδαση, διακοπές (σε παραλίες με άμμο, κατά προτίμηση), μόρφωση, εξανθρωπισμό με την πλατωνική-φιλοσοφική σημασία του όρου.

Η άποψη ότι αυτό είναι μη ρεαλιστικό προέρχεται από αυτούς που εκμεταλλεύονται τον πλούτο και στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους στη βάση του "Είμαστε αυτοί που ξέρουν, θέλουν και μπορούν να δουλέψουν τη μηχανή. Χωρίς εμάς θα πεινάσετε". Από εκεί και πέρα, βεβαίως, η εκμετάλλευση παρουσιάζεται ως αναγκαιότητα υπέρβασης κρίσεων, προϋπόθεση για συνέχιση της ανάπτυξης και λοιπά ελευθεραγοραία. Είναι προφανές ότι η λογική τους παραπέμπει σε προαγωγό που διαχειρίζεται τα μέσα παραγωγής, καρπούμενος την υπεραξία της εργασίας των κοριτσιών, επισείοντας την απειλή ότι χωρίς αυτόν θα τα φάει η μαρμάγκα.

Εδώ ερχόμαστε στα κορίτσια. Σε όλους εμάς, δηλαδή, τους πολίτες, εργαζόμενους ή δυνάμει εργαζόμενους, ήτοι ανέργους. Πόσο θέλουμε να εξανθρωπιστούμε; Πόσο νοιώθουμε την εκμετάλλευση ως καταπίεση και πόσο την εκτιμούμε ως ασφαλές καταφύγιο μέσα στη φουρτούνα που σηκώνει η προσωπική ευθύνη; Είμαστε κι εμείς, οι πολλοί εκμεταλλευόμενοι, καταδικασμένοι να κυνηγάμε την ουρίτσα μας, χτίζοντας προσωπικά μικρά και γελοία, αδιάφορο, φέουδα, αναζητώντας δουλοπάροικους ή ελεύθερους εργάτες προς άντληση κέρδους από τη δουλειά τους; Είναι ο άνθρωπος καταδικασμένος να παραμείνει ζώον εσαεί; Θα συνεχίσει ο αέναος κύκλος των κρίσεων του καπιταλισμού ως  πεδίο βελτίωσής του ή θα τον στείλει εν τέλει στο διάολο; Θα συνεχίσουν οι συδικαλιστές ν' ακούνε σκυλάδικα και να ανοίγουν φιάλες στα μπουζούκια; Θα είναι ο Τσοβόλας της επόμενης δεκαετίας ο Αλέξης Μητρόπουλος; Η αριστερή σκέψη του Έλληνα θα σταματάει στο όραμα του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ΠΑΣΟΚ; Θα γίνουμε Ευρώπη, όπως την οραματίζεται ο Δήμου, χωρίς Φωτόπουλους και Τρενοσέ;

Ξεκάθαρα, διαλεκτικά και απολύτως υλιστικά, Όχι. Δεν μπορεί. Και στο φεουδαλισμό υπήρχαν άτομα και κάστες, έξω από την κυρίαρχη τάξη, που έβρισκαν τρούπες κι έτρωγαν καλά. Φανταστείτε τους αστούς να επικεντρώνουν τα πυρά τους στους ελεύθερους χωρικούς που εκμεταλλεύτηκαν την άνοδο της τιμής των προϊόντων τους μετά τις Ανακαλύψεις. Αυτούς και τις τιμές τους τους σαρώσανε για πλάκα. Πρώτα όμως γκρέμισαν και ενσωμάτωσαν το Παλαιό Καθεστώς. Απλή λογική. Η ζωή θα δείξει ότι “Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα” και όσο κι αν κάνουμε “Ένα βήμα μπροστά και δυό πίσω” θα τη βρούμε την άκρη. Καλό χειμώνα να 'χουμε.

Η φωτογραφία από το μπλογκ του Καλαμπακίου Δράμας.  http://dramacity-mailxart.blogspot.gr/2010_04_22_archive.html

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

ΟΙ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ


Μήνες και χρόνια τώρα ξεκατινιάζομαι, στο facebook κυρίως, με φιλελεύθερους, ψιλοφασίστες, ρεφορμιστές της παλιάς σχολής, νεοαριστερούς με την αμερικάνικη έννοια (φιλελεύθεροι και υπέρ των αμβλώσεων), σταλινικούς. Εννοείται ότι οι πλέον συμπαθείς είναι οι τελευταίοι, παρά την κάπως εκνευριστική τάση τους να επιμένουν σε μια αντιμαρξιστική αγιοποίηση του Τζο με το μουστάκι. 

Πίσω, βέβαια, από αυτές τις πολιτικές ταυτότητες βρίσκονται άνθρωποι. Εννοώ ότι έχουμε να κάνουμε με βαρετούς, συναρπαστικούς, ενδιαφέροντες, ψιλο(και χοντρο)μαλάκες, ισορροπημένους, τσιτωμένους, ανισόρροπους, κοινωνικούς, ερημίτες. Πολύ συχνά η πολιτική μου ταύτιση δε συμπίπτει με τη θετική ή αρνητική γνώμη μου για όλους αυτούς. Αυτό βέβαια δεν είναι καινούργιο. Από τους πιο αγαπημένους μου θείους ήταν ένας καραχουντικός, που αφηγούνταν με σπαρταριστή παραστατικότητα πώς "ένας λοχαγός λεβέντης, μέχρι 'κει πάνω, μπούκαρε στο Καστρί και είπε στον Ανδρέα που κρυβόταν στην ταράτσα τρέμοντας: "Κατέβα κάτω, ρε κερατά". Χρόνια αργότερα άκουσα από τον Γιωργάκη μια κάπως διαφορετική εκδοχή, αλλά η αφήγηση του συχωρεμένου του θείου μού άρεσε περισσότερο, ανεξαρτήτως της αλήθειας που περιείχε. Τα 'λεγε ωραία ο μπαγάσας (και ήταν ωραίος), ενώ για τον πρωτότοκο του Ανδρέα τα σχόλια είναι περιττά.

Έβλεπα χτες τον Μιχαλολιάκο να ωρύεται με το σύνηθες ψιλοϋστερικό ύφος ως νέος (πιο γεμάτος, χωρίς γραμμωμένους κοιλιακούς) Λεωνίδας για την πατρίδα και να απευθύνει ένα "Μολών λαβέ", και καλά,  στον Δένδια, που όλο επιβάλλει τη νομιμότητα και όλο ΕΛΑΣ και ΧΑ καταλαβαίνονται. Είδα προχτές και τον κύριο Παναγιώταρο να μιλάει για μετανάστες-απόβλητα (που προφανώς πρέπει να καθαριστούν) έξω από την πύλη του στρατοπέδου της Κορίνθου. Ποιος άνθρωπος μπορεί να βρίσκεται πίσω από αυτήν τη δημόσια εικόνα; Ποια πολιτική ταυτότητα μπορεί να προτάξει ένας Παναγιώταρος;

Ποιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα κάνει την ακροδεξιά αυτού του απεχθούς τύπου να αποτελεί την αυτονόητη επιλογή για μάζες απελπισμένων, απογοητευμένων ή απλά κακομαθημένων ανθρώπων. Αυτό που εκπροσωπεί και υπερασπίζεται ο κύριος Δένδιας. Αυτό που προτάσσουν ως μονόδρομο και υπερασπίζονται ο πράγματι τίμιος και ειλικρινής κύριος Καμίνης και ο αγαπημένος (βλ. δεύτερη παράγραφο) Πάσχος.

Κάτω από την επιφάνεια των βαθέων ανθρώπινων αισθημάτων βρίσκεται ο βυθός του πολιτικού και κοινωνικού κουβαριού. Θέλουμε δε θέλουμε, ήρθε η ώρα για μακροβούτι. Τέρμα οι ξένοιαστες απλωτές.




Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Κ.Ο.Βα. ΣΚΑΪ



Όταν λες στους νεοφιλελεύθερους για τα αδιέξοδα του φιλελευθερισμού, σου λένε ότι όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί δεν εφαρμόζεται ο φιλελευθερισμός, αλλά επικρατεί, αντιθέτως, ο κορπορατισμός, ο προστατευτισμός, τα συντεχνιακά συμφέροντα και το μπιπ της μάνας του Φρίντμαν.

Κάτι τέτοιες μαλακίες έλεγαν και οι αναθεωρητές, ρεφορμιστές, (ευρωκομ)μουνιστές για τα αδιέξοδα του υπαρκτού σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Αυτός, έλεγαν, δεν είναι κομμουνισμός, είναι κρατικός καπιταλισμός, ολοκληρωτισμός και πάει λέγοντας. Κατέληξαν, βέβαια, τα χρυσά μου να αγανακτήσουν που δεν εφαρμοζόταν ο καλός ο κομμουνισμός και επικρατούσε ο κακός και όταν πήρε ο διάολος το τείχος του αίσχους, συνετάχθησαν με τους φιλελεύθερους, βλέποντας το φως το εωσφορικό.

Μπορούμε, λοιπόν, να είμαστε αισιόδοξοι εμείς οι παλαιοκομμουνιστές. Εν ευθέτω χρόνο, όλοι αυτοί οι ανησυχούντες για τη μη ορθή και πλήρη εφαρμογή του φιλελευθερισμού, θα κατανοήσουν ότι αναζητούν μια ανέφικτη ουτοπία και θα γίνουν οι υποστηρικτές της οικοδόμησης της νεοκομμουνιστικής κοινωνίας, του μονοδρόμου που βρίσκεται "Τέλος της Ιστορίας" και "Μαύρης Βίβλου του Καπιταλισμού" γωνία.

Πάσχο, κάποτε θα σε λέω κομισσάριο. Ψηλά τις κοκκινες σημαίες.