Μία συγγενής και φίλη, ψυχολόγα, άκρως σκεπτικίστρια, έως πολέμιος του αριστερού λόγου (ιδιαιτέρως στην ελληνική εκδοχή του), άκρως αντικομμουνίστρια, που μ'αγαπάει, γι'αυτό δε μου 'χει κόψει την καλημέρα, παρά τα συνεχή ποσταρίσματα εμβατηρίων του κόκκινου στρατού στο φέισμπουκ, άκρως αστή τέλος πάντων, με την ευρωπαϊκή έννοια του όρου, αν και προερχόμενη από επαρχιακή κουκλίστικη πόλη της Πελοποννήσου, όταν παραμονές των εκλογών την ρώτησα για το τι μέλλει γενέσθαι, μου είπε ότι το σχήμα που έχει επιλεγεί καλύπτει, ως είθισται, όλες τις ενδεχόμενες αντιδράσεις του ασθενούς.
Προς τι, λοιπόν, τα μίση και οι απεργοσπαραγμοί; Απλούστατα:
Ο εργαζόμενος πρέπει να νοιώθει εργαζόμενος. Τον φτύνουν και πρέπει να το ξέρει και να το λέει. Ό,τι κι αν κάνει, βεβαίως, είναι σαν τον Πλουμπίδη μες στα δίχτυα. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Μα να παλεύεις είναι κι αυτό κάτι. Και κάποτε θα έρθει η αποκατάσταση από το κόμμα της Ιστορίας. Είναι βέβαιον.
'Η το νομίζουμε για βέβαιον κι είναι κι αυτό κάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου