Ο στρατηγός Σκόμπι είχε ξυπνήσει αξημέρωτα. Από το παράθυρο του μπαλκονιού του κοίταξε τον Λυκαβηττό και έστρεψε δεξιά το βλέμμα του προς την Καισαριανή. Με το πρώτο φως είδε τέσσερα Σπιτφάιρ να βουτάνε προς την κομμουνιστική συνοικία. Είχε δει όνειρο ότι οι δυνάμεις του είχαν επικρατήσει, χωρίς να χρειαστεί επιπλέον βοήθεια από τον στρατάρχη Αλεξάντερ. Αυτό βεβαίως ήταν αναμενόμενο. Ως φλεγματικός αξιωματικός του βρετανικού στρατού, είχε αναλύσει την κατάσταση μετά την άφιξη των αλεξιπτωτιστών από την Ιταλία και θεωρούσε δεδομένη την επικράτησή του. Κάτι όμως δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Ήταν, λέει, στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ για την παρασημοφόρησή του από τον βασιλέα Γεώργιο. Ενώ, όμως, περίμενε να ακούσει τον κεκέ μονάρχη να τον συγχαίρει, άκουγε έναν τύπο με εμφανή αμερικάνικη προφορά να τον επαινεί γιατί ήταν στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και της Γεωγραφίας. Ανήσυχος τον ρώτησε ποιος ήταν και άκουσε ένα περίεργο όνομα ως απάντηση. Προσπαθούσε τώρα να θυμηθεί το ξενικό ονοματεπώνυμο. "Κολύβης, Κελύβας, α, ναι... Στάθης Καλύβας!", φώναξε ασυναίσθητα, με ικανοποίηση για το ονειρικό μνημονικό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου