Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

Κάποια Ταχιάου σε πρόταγκον άρθρο τα βάζει με έναν δημόσιο υπάλληλο, που, σύμφωνα με όσα κατάλαβε απ΄ όσα έμαθε, είναι περίπου επικίνδυνος φρενοβλαβής. Αντιπαρέρχομαι την ιατρική γνωμάτευση εκ του προχείρου και πάω στην ουσία. Πληρώνουμε, λέει η Ταχιάου, τον ανίκανο δημόσιο υπάλληλο.

Ταχιάου, παιδί μου, τι δουλειά κάνεις; Αν δεν είσαι μισθωτή στον ιδιωτικό τομέα ή στο δημόσιο τομέα και διάγεις βίον ανθόσπαρτον, υπάρχει μία οικονομική - πολιτική θεωρία που μας λέει ότι σε πληρώνουμε και χοντρά, μάλιστα, όλοι εμείς οι μισθωτοί.

Αν, πάλι, είσαι μισθωτή στον ιδιωτικό τομέα, καλό θα ήταν να ψάξεις το γιατί έχεις ψευδαισθήσεις για το ποιον πληρώνεις και ποιος σε δουλεύει.

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΣΥΝΕΜΟΡΦΩΘΗ

Όσοι είδαν το βίντεο της δολοφονίας από αστυνομικούς ενός τύπου που "συμπεριφερόταν περίεργα" στη χώρα της ελευθερίας και έχουν κάποια σχέση με την πραγματικότητα καθόλου δεν εξεπλάγησαν. Το αστικό κράτος, το φιλελεύθερο ντε, αυτό με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα μπουγελώματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς, είναι πάντα και παντού το ίδιο.

Πας να κουνηθείς έξω από τη γραμμή; Μπαμ και κάτω. Βεβαίως, όλο και περισσότερο γινόταν τα τελευταία χρόνια φανερό ότι οι ατσίδες της χειραγώγησης έκαναν τη γραμμή μονόδρομο και ως εκ τούτου, ακόμη και ο άνεργος που ζει στο σπίτι των γονιών του μέχρι τα 40 στη Μαδρίτη, ούτε που διανοούνταν να βγει από το μαντρί.

Με κλανιές, βεβαίως, δε βάφονται αβγά και με στρατιές δημαγωγών, προπαγανδιστών και υποσχέσεων, εκβιασμών και αποβλάκωσης δεν μπορείς να τους κρατάς τους λούμπεν ήσυχους για πάντα. Εκεί μπαίνει ο παλιός καλός τρόπος, αυτός που ταυτίστηκε με την οικοδόμηση του καπιταλισμού, όταν πουλούσαν και αγόραζαν οι αποικιοκράτες τον κόσμο όλο και, αργότερα, όταν ο Ροκφέλερ τους έδειχνε (στους απεργούς) τι σημαίνει επιχειρείν με σφαίρες και ματσούκια.

Όσοι ξέρουν λοιπόν τι πανούκλα είναι η κούκλα του φιλελεύθερου κόσμου μας καθόλου δεν εκπλήσσονται που αστυνομικός καθαρίζει μαύρο με εννιά σφαίρες, τις δύο όταν έχει ήδη πέσει στο έδαφος (να το σιγουρέψει, ρε παιδί μου), και στη συνέχεια περνάει και χειροπέδες στον νεκρό.

Αυτό που εκπλήσσει, κάπως, είναι ότι όλα αυτά γίνονται ενώπιον κοινού και με δεδομένο ότι ο αστυνομικός που πυροβολεί έχει γνώση της πιθανής καταγραφής του συμβάντος από κινητά, κάμερες κ.λπ. Στ΄ αρχίδια του, όμως. Γιατί αυτό;

Μην αναρωτιέστε, φίλοι μου. Όταν καθάριζε ο Ροκφέλερ τους απεργούς δεν υπήρχαν κινητά, δεν υπήρχαν ακλόνητα τεκμήρια και άνετα περνούσε η προπαγάνδα περί αυτοάμυνας. Σήμερα, πώς και συνεχίζεται η απροκάλυπτη κρατική βία, χωρίς την αναστολή της από την πιθανή απόδειξη του εγκληματικού χαρακτήρα της; Είναι απλό. Οι αμερικάνες Σώτες έχουν φροντίσει γι΄ αυτό. Φιλελεύθεροι, συντηρητικοί, ακόμη και "αριστεροί" τύπου Κρούγκμαν, έχουν εμπεδώσει ως κυρίαρχη άποψη ότι το κράτος τους είναι δεδομένης καλης πίστης, στηριζόμενο στη δεδομένης αναγκαιότητας Ελεύθερη Αγορά. Άπαξ και αυτό έχει γίνει πραγματικότητα, όλοι ανέχονται τα πάντα. 

Ακόμη κι αν οι λίμπεραλς "ξεσηκωθούν" εναντίον της κρατικής βίας, αυτή η αντίδρασή τους θα αφορά το συγκεκριμένο άτομο της συγκεκριμένης δολοφονίας, την ανάγκη βελτίωσης της εκπαίδευσης των αστυνομικών, την παρέμβαση στη δεοντολογία της αστυνομίας ή (στην καλύτερη) στην αύξηση των επιδομάτων ανεργίας και τη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος για να διαπαιδαγωγούνται οι μειονότητες και να μην περιθωριοποιούνται, να μη γίνονται, δηλαδή, κακά παιδιά που αναγκάζουν τον μπαμπά τους να τους αστράψει μερικές, για να προσταεύσει την οικογένεια, βεβαίως.

Από τον πολύ φιλελευθερισμό αγαπήσανε τον Χίτλερ. 


Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΡΟΣΚΟΠΩΝ


Ένα γκαρσόνι μάζευε τα τραπέζια κι ένα άλλο σκούπιζε. Ο "Μαγεμένος Αυλός" ήταν έρημος. Έρημος; Όχι ακριβώς. Σε μία γωνία, ακουγόταν η χαρακτηριστική δροσερή, παιδική φωνή του Μάνου. 

- Έχει πάει 2 κι ακόμη να φανεί, θα έρθει όμως. Μην ανησυχείτε.
- Τι θα γίνει, ρε Μάνο; Θα ξημερώσουμε ΄δω πέρα;
- Υπομονή, Νίκο.

Ο Γκάτσος στραβομοτσούνιασε, αλλά δεν είπε τίποτ΄ άλλο. Παραδίπλα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπέργηρος ων, είχε πάρει έναν υπνάκο και ξύπνησε απότομα από τον ελαφρώς έντονο διάλογο των δύο φίλων.

- Τι έγινε, ήλθε;
- Κοιμήσου, πρόεδρε. Θα σε ξυπνήσει η αύρα της, μόλις μπει στο μαγαζί, τον καθησύχασε ο Χατζηδάκις. Είναι ανεπανάληπτη.

Η Μελίνα πήρ΄ ανάποδες, μόλις άκουσε το "ανεπανάληπτη", αλλά δε μίλησε. Χαμογέλασε ειρωνικά, συνέχισε να καπνίζει αρειμανίως και κοίταξε τον εθνάρχη που είχε κλείσει πάλι τα  μάτια του. "Θα μας μείνει κι ο παππούς με το να μας στήνει η πιτσιρίκα, η ανεπανάληπτη", σκέφτηκε, ξεφυσώντας δυνατά τον καπνό.

Ξαφνικά, εγένετο φως.

"Σας παρακαλώ να μην καπνίζετε. Θα απαντήσω σε όλες τις απορίες σας για την τέχνη, την πολιτική, τον έρωτα, το σεξ, τη φιλοσοφία, την αρχαιολογία, αρκεί να σβήσετε αμέσως το τσιγάρο".

Η φωνή ακούστηκε ήρεμη και αποφασιστική. Η Μελίνα έσβησε το τσιγάρο και μαγεμένη κοιτούσε την νεαρή φοιτήτρια. Ακόμη και ο Καραμανλής ξύπνησε. Όλοι κοιτούσαν εκστασιασμένοι.

"Κυρίες και κύριοι, από εδώ η Βίβιαν", έκανε τις συστάσεις ο Μάνος. Βρεθήκανε μια νύχτα στο Παγκράτι. Μια νύχτα που θα ήταν μεγάλη.

ΚΟΚΚΙΝΙΑ



Την Κοκκινιά την λένε σήμερα Νίκαια και κοντεύει να ξεχαστεί η Κοκκινιά. Εγώ την έμαθα Κοκκινιά από τα σέβεντις που πηγαίναμε οικογενειακές επισκέψεις στο σπίτι μιας θείας μου, ένα από τα παλιά σπίτια, μάλλον προπολεμικό, μάλλον από αυτά που δεν έκαψαν οι Γερμανοί στο μπλόκο.

Στη Νίκαια, λοιπόν, σήμερα δεν υπάρχει αυτό το παλιό σπίτι, όπως και τα περισσότερα από τα προσφυγικά, που έχουν γίνει πολυκατοικίες. Είναι, σήμερα επίσης, διαβόητη η Οργάνωση Νίκαιας της Χρυσής Αυγής, ενώ υπάρχουν και οι άλλοι αντίπαλοι των κομμουνιστών, φιλελεύθεροι αυτοί, εντός και εκτός Κοκκινιάς, που βάζουν στο μίξερ της αντιβίας Τάγματα Ασφαλείας και ΟΠΛΑ, για να βγάλουν την αστική δημοκρατία ευλογία γι΄ αυτόν τον τόπο, υπονοώντας ότι τα κομμουνιστικά κάστρα έγιναν φωλιές των ναζί.

Οι φιλελεύθεροι αυτοί, επίσης, λένε ότι οι κομμουνιστές που εκτελέστηκαν κατά εκατοντάδες εκείνη τη μέρα, δεν ήταν συνειδητοί μαχητές, αλλά θύματα της Ιστορίας που λόγω συγκυριών και ελληνικών ιδιαιτεροτήτων "έμπλεξαν". Πραγματικά, έχει πολλά θύματα η Ιστορία και σίγουρα οι ιστορικοί που λένε τέτοιες αηδίες είναι βασικοί θύτες της Ιστορίας της ίδιας. 

Ας θυμηθούμε, λοιπόν, ότι συνεργάτες των Γερμανών, ναζί και φιλοναζί, υπήρχαν και στην Κοκκινιά και στην Καισαριανή και το ΄44 και ότι το 2014 το ΚΚΕ εξακολουθεί να έχει τα υψηλότερα ποσοστά του σε αυτές τις συνοικίες. Επίσης, και το ΄44 υπήρχαν σώφρονες αστοί διανοούμενοι που μαζεύονταν και προβληματίζονταν για το μέλλον του τόπου, αηδιασμένοι από την "εκατέρωθεν βία". Μαζί τους είχαν και έναν Σερραίο, καθόλου διανοούμενο, που προβληματιζόταν μαζί τους, υποτίθεται. Τραβάτε να βρείτε κι εσείς, διανοούμενοι του ορθολογισμού, στα 2014, έναν αναλόγου παιδείας να σας κάνει τα οράματα πραγματικότητα. Σταύρο, μπορείς. 

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

ΠΑΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Οι εφημερίδες και τα ΜΜΕ εν γένει των αστών, που απευθύνονται στους ίδιους για το καθημερινό μάθημα αποχαύνωσης, αυτοεπιβεβαίωσης, τρομοκράτησης, αυτοϊκανοποίησης, μας είπαν ότι φέτος η τουριστική κίνηση από το εξωτερικό χτύπησε ταβάνι, ενώ περισσότεροι Έλληνες πήγαν στα νησιά και στις παραλίες γενικώς, σε σχέση με πέρυσι.

Αν αυτό το συσχετίσουμε με αναβάθμιση από Μούντις, σύλληψη επικίνδυνου τρομοκράτη, ανακάλυψη της ποτίστρας του Βουκεφάλα, βρισκόμαστε προ του ευλόγου συμπεράσματος ότι η κρίση πέρασε και όπως λέει και η (ναυ)αρχίδα του σοβαρού αστικού τύπου "η χώρα άλλαξε και στάθηκε όρθια".

Φυσικά και στάθηκε όρθια για όλα αυτά τα καθάρματα που κονόμησαν ακόμα περισσότερα μέσα στο πανηγύρι της τελευταίας τριετίας, αλλά και για τα καθαρματάκια που ακόμη γλείφουμε τα (πλούσια εισέτι) αποφάγια που μας πετάνε οι ελίτ (του κώλου).

Η μηχανή είναι γνωστή, αλλά πάντα αποτελεσματική. Ο σύγχρονος προλετάριος δεν είναι μόνο ο αμειβόμενος με όσα (δεν) του φτάνουν να εξασφαλίσει τα βασικά βιοποριστικά μέσα. Είναι και ο κατά φαντασίαν (μικρο)αστός. Κάθε μέρα του τραβάνε για υπενθύμιση τ΄αυτί. "Ό,τι έχεις είναι φιλανθρωπία δική μας, γι΄ αυτό όσο κι αν σε βυθίζουμε, μη λες κουβέντα".

Μικροαστικό όνειρο ζούμε πάνω σε αεροπλάνα, βαπόρια, αιώρες και καταθέσεις. Ένα κούρεμα δρόμος είναι να πας για βρούβες, φίλε. Ως εκ τούτου, φάε 45ωρο και μισθούς πείνας για τα παιδιά σου και πίστευε ότι θα σώσεις το τελευταίο χιλιάρικο από τη σύνταξή σου ή τον "προνομιακό" μισθό σου ή τη θεσούλα σου στο μαγκανοπήγαδο απλά.

Ωραίο το όνειρο, δε λέω. Όλο και πιο πολύ όμως ονειρευόμαστε με συνείδηση του ονείρου. Η αμμουδιά δεν είναι πια η ίδια στο φεγγάρι. Είναι, βεβαίως, που μεγαλώνουμε κιόλας.Τα ΄χε πει και ο Καρυωτάκης.

Τί νέοι που φτάσαμε εδώ

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε από τη γη!
Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιωνία πληγή.

Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
νοιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,
υπόκωφος από μακρυά η φωνή μας φτάνει αχός.

Η ζωή μας διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
με θάνατο, καθημερνό θάνατο και χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του 'ηλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ

νέοι, και μας άφησαν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τί νά 'χουμε, τί νά 'χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμε έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!