Τρίτη 31 Μαΐου 2011

ΠΕΡΙ ΚΑΠΕΛΩΝ

Πολλοί αγανακτισμένοι και συμπαθούντες διαμαρτύρονται, γιατί κάποιοι προσπαθούν να καπελώσουν το κίνημά τους. Μια ο ΣΥΡΙΖΑ, μια οι φασίστες, μια οι αντιεξουσιαστές, μια ο Αυτιάς  και ο Παπαδάκης (καλά, οι δύο τελευταίοι το 'χαν από τα πριν καπελωμένο). Τι λέτε ρε παιδιά; Σοβαρά; Ο καθένας ό,τι θέλει μπορεί να λέει και να κάνει στο πλαίσιο του λεγόμενου αυθόρμητου κινήματος. Είναι όλοι αυτοί οι επίδοξοι ηγέτες των αγανακτισμένων ξοφλημένοι, απατεώνες, καθήκια ή λαϊκιστές; Προφανώς οι περισσότεροι, τουλάχιστον, είναι. Από εκεί και πέρα έχει νου και γνώση το "κίνημα"; Αν έχει, ας τους αποκρούσει με επιχειρήματα. Ας πείσει τον κόσμο που συσπειρώνει ότι μπορεί να διαμορφώσει προτάσεις, να χαράξει πολιτική γραμμή, να την ακολουθήσει κι ας αποτύχει, ρε παιδί μου στην τελική. Το να κλαψουρίζουν όμως κάποιοι ότι πάνε να τους βάλουν καπέλο μάλλον δείχνει ότι κατά βάθος το γουστάρουν το καπέλωμα.

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ: 4η - 5η - 6η

Μετά από έναν καταιγισμό προεξοφλήσεων μη καταβολής της 5ης δόσης, σε περίπτωση μη συναίνεσης της αντιπολίτευσης (Όλι Ρεν), επιστροφής στη δραχμή σε περίπτωση μη άμεσης προσαρμογής (Μαρία Δαμανάκη), επιστροφής στη δραχμή ούτως ή άλλως (Spiegel), άρχισε από σήμερα (Κυριακή, 29 Μαϊου) να διαμορφώνεται, λάου - λάου, κλίμα "αισιοδοξίας" ως προς την προοπτική οι τροϊκανοί να μας τα ακουμπήσουν για πέμπτη φορά στην ιστορία του Μνημονίου (μεγάλη η χάρη του). Δεν ξέρω αν η αισιοδοξία ή η καταστροφολογία θα επικρατήσουν, όμως ας πάμε λίγους μήνες πίσω, στις αρχές του 2011.

Αρκετές εβδομάδες πριν την καταβολή της 4ης δόσης είχε βγει ο γίγας της μακροοικονομικής ανάλυσης και της φιλελεύθερης σκέψης Ανδρέας Ανδριανόπουλος και είχε προεξοφλήσει ότι η τέταρτη δόση δε θα καταβαλόταν, καθώς η κυβέρνηση δεν προχωράει αποφασιστικά στην υλοποίηση των συμφωνηθέντων με την τρόικα. Προέβλεπε μάλιστα ότι με το που θα βαράγαμε κανόνι η Ελλάδα θα γινόταν σκηνικό για ταινία τύπου Μάντ Μαξ (δεν κάνω πλάκα).

Αν λοιπόν, πάρουμε και την 5η δοσούλα, προβλέπω ότι πριν την 6η τοιαύτη, θα βγει ο Ομπάμα, η Μέρκελ και 49 οικονομολόγοι βραβευθέντες με Νόμπελ, για να μας πουν ότι λεφτά γιοκ, γιατί είμαστε ρεμπεσκέδες κι ο Γιωργάκης αναξιόπιστος, που άλλα λέει και άλλα κάνει. Αν όμως μας τα σκάσουν και στο τέλος της χρονιάς για έκτη συναπτή φορά, μάλλον θα δικαιωθούν όσοι θεωρούσαν το Wag the Dog μια πολύ ρεαλιστική ταινία.

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

ΓΚΟΛ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ΤΩΡΑ)

Πες "Γαμιέται η Ρεάλ", ρε μαλακισμένο
Όταν σε μία χώρα, η αστυνομία διαλύει με τη βία μία ειρηνική συγκέντρωση πολιτών, προκειμένου να πανηγυρίσουν οι οπαδοί μιας ομάδας απρόσκοπτα την πιθανή κατάκτηση ενός τίτλου, τότε μπορούμε να μιλάμε για φασιστικό ποδοσφαιρικό σουρεαλισμό. Το δίδαγμα βέβαια, όπως πάντα, δεν αφορά μόνο τη δράση των αρχών, η οποία είναι λίγο έως πολύ αναμενόμενη. Κυρίως αποκαλύπτει τα όρια του λεγόμενου αυθόρμητου κινήματος των αγανακτισμένων. Ξεκίνησαν δεκάδες χιλιάδες, έμειναν χιλιάδες και στο τέλος οι λίγες εκατοντάδες που επέμεναν στην κατάληψη της κεντρικής πλατείας της Βαρκελώνης έφαγαν κλωτσιές και γκλομπιές και έξω απ' την πόρτα. 
Α, ρε Μπάρτσα, ομάδα της δημοκρατίας και της επανάστασης. Όλα για πάρτη σου.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΣ ΤΗ ΒΟΥΛΗ, ΔΕΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ


Φωτογραφία της Ourania Charm

Πενήντα, εξήντα χιλιάδες μαζευτήκαμε στο Σύνταγμα. Όσοι βρεθήκαμε στην πλατεία νιώσαμε τι σημαίνει σύμπνοια, καλή διάθεση για τον διπλανό σου, αίσθηση ότι είσαι στην πόλη σου, που είναι και σπίτι σου. Πάνω απ' όλα όμως νιώσαμε την αμφιβολία για το πού πάμε, τον σκεπτικισμό ακόμη και για το νόημα της διαμαρτυρίας των "αγανακτισμένων". Ναι φίλοι μου, οι ίδιοι οι αγανακτισμένοι αμφισβητούν ή ακόμη και ειρωνεύονται την ίδια τους την αγανάκτηση ή μάλλον την προοπτική που δημιουργεί(;) αυτή η αγανάκτηση. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα μπινελίκια και οι μούτζες έπεφταν βέβαια, κατά της Βουλής και των πολιτικών, μάλλον ανόρεχτα όμως και διεκπεραιωτικά. Ήταν στο στυλ "Άντε, να τους μουτζώσουμε κι αυτούς τους μαλάκες". Ο κόσμος, προφανώς, διαισθάνεται ότι όλοι αυτοί είναι τελειωμένοι και δεν έχει νόημα η περαιτέρω απαξίωσή τους. Από την άλλη όμως είναι εμφανής ο προβληματισμός για το τι μέλλει γενέσθαι. Πίσω από την αγανάκτηση και το χαριτωμένο τσαμπουκά, πίσω από τα όσα όμορφα αισθανθήκαμε, στον αέρα ήταν εμφανής η αγωνιώδης αμηχανία. Το αυθόρμητο, ως γνωστόν, από μόνο του δεν σε πάει πουθενά, παρά μόνο πίσω στο σπίτι σου.
Πενήντα ή εξήντα χιλιάδες είπα ότι βρεθήκαμε στην πλατεία. Αν το δούμε ανάποδα, περίπου δεκαπλάσιοι συμπολίτες μας είδαν τη συγκέντρωση μέσα από τα μάτια του Παπαδάκη και του Καμπουράκη το πρωί ή όσοι είναι του σκληρού νυχτερινού θεάματος και ακροάματος, μέσα από την αυστηρή ματιά του λεβέντη Τέρενς και του, κατά δήλωσή του, τηρούντος σκληρή πατριωτική γραμμή Παπαγιάννη. Παίξανε και τα βιντεάκια, πλάκωσε και η ρεπόρτερ του Σταρ "Ρε συ, πήγαν πλατεία και ήταν πολλοί κι αγανακτισμένοι", βγήκε και ο Σκάι και την παρουσίασε τη (γαμώ την) αγανάκτησή (μου) κάτι σαν πρωτοβουλία για την αναδάσωση της Πεντέλης και την ανακύκλωση ηλεκτρικών συσκευών. Ας μη χαιρόμαστε λοιπόν και τόσο, αλλά δεν χρειάζεται να το λέω. Όσοι βρεθήκαμε εκεί δεν είμασταν σκασμένοι στα γέλια, ένα χαμόγελο είχαμε μόνο. Πολύ ωραίο χαμόγελο, όμως πρέπει να πω.
Ραντεβού αύριο, για να ξαναδούμε την ταράτσα της Μεγάλης Βρετανίας από τη γωνία Αμαλίας και Βασιλίσσης Σοφίας. Είναι πάντα διδακτική αυτή η ματιά προς τα πάνω και προς τα πίσω.

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

ΤΟΛΜΗΤΙΑΣ ΣΕ ΑΣΦΑΛΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ


Όταν ο Μίκης λέει τα περίεργά του, είναι ραμολί και ύποπτος γενικώς, όταν όμως πετάει τις μπαρούφες του το τοτέμ της σκεπτόμενης, αντισυμβατικής (μη χέσω) και χωρίς περιχαρακώσεις "αριστεράς", είναι απλά κάποιος που ενδιαφέρεται και τον παρεξήγησαν οι κακεντρεχείς. Να παραδεχθώ, βεβαίως, ότι ο Νιόνιος ξέρει να καλύπτει τον κώλο του και τα λέει πιο δικηγορίστικα, για να έχει να προβάλλει στη συνέχεια καμιά δεκαριά άλλοθι. Έχετε δει ποτέ κάποιον "πνευματικό άνθρωπο" να ρίχνει βόμβες ή "βόμβες" και την επομένη να βγαίνει σε Καμπουράκηδες και Οικονομέες, για διευκρινίσεις; Τόσο βλάκες είμαστε και δεν καταλάβαμε τι είπε; Κι αν είναι έτσι, προς τι οι διευκρινίσεις προς ηλιθίους;

Να πω και το άλλο; Πάντα μετά Χριστόν προφήτης και εξυπνάκιας.
 Όσο το ΠΑΣΟΚ έχτιζε το σοσιαλισμό, σαρώνοντας το σύμπαν και τρώγοντας το καταπέτασμα, ο Νιόνιος στην Καλογρέζα και στην ΕΡΤ να ζητωκραυγάζει το ελληνικό τραγούδι, χωρίς να ταυτίζεται, εννοείται, με τον χυδαίο πρασινοφρουρό, πάντα "κριτικά", πάντα "αποστασιοποιημένα". Με το που πήρε ο γεροντοκαψούρης την κάτω βόλτα, είδε κι ο Σαββόπουλος το έρεβος που είχαμε βρεθεί και είδε στον Μητσοτάκη το αγλάισμα της ελπίδας για απαλλαγή από την ευτέλεια, χωρίς να ταυτίζεται βέβαια με τον Δράκουλα των Λευκών Ορέων σαν τον ψηλό τον μπουνταλά, πάντα "κριτικά", πάντα "αποστασιοποιημένα".
Όταν πια το ογδόντα και βάλε τοις εκατό των Ελλήνων λέει να ξεκουμπιστούν οι μετανάστες με οποιονδήποτε τρόπο, βγαίνει και ο εθνικός τραγουδοποιός και λέει να τους φορτώσουμε για αγροτικές εργασίες και έργα υποδομής στα νησιά μας. Σιγά ρε φίλε, ποιος είσαι; Το διεθνές δίκαιο περί καταναγκαστικής εργασίας το ' χεις υπόψη σου; 
Εμετικά υποκριτικό είναι και το άλλο που ξεφούρνισε. Δεν είμαι πολιτικός,λέει, οπότε δεν ξέρω πώς θα εφαρμοστεί η μεταγωγή των Πακιστανών εποίκων. Με άλλα λόγια αποφεύγει να πει αυτό που συνάγεται από το σκεπτικό του. ότι δηλαδή, θα τους πάμε και με το ζόρι. Γιατί δεν μας το λες όμως Νιονιο μου; Μία τόσο συγκεκριμένη πρόταση, απαιτεί και συγκεκριμένες μεθόδους εφαρμογής, διαφορετικά το βουλώνουμε ή πετάμε αόριστες παπάρες. Πάντα "κριτικά", πάντα "αποστασιοποιημένα".

Συγκρίνετε με Χατζηδάκι και πείτε μου. Σας φαίνεται ο Σαββόπουλος ειλικρινής και ασυμβίβαστος; Συγκρίνετε με Θεοδωράκη. Σας φαίνεται ο Σαββόπουλος γοητευτικός μουρλός;

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

ΜΟΝΟΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ


Επειδή μας τα' χουν κάνει τσουρέκια με τους λαθρομετανάστες, δηλώνω ότι σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Πραγματικά θέλω να μπει τάξη στο ζήτημα,
να βουτάμε στα συντριβάνια μας μόνο εμείς, όταν θριαμβεύουμε στην μπάλα
να καθαρίσουν οι πλατείες,
να χέζουν μόνο οι σκύλοι μας και στις πλατείες και στα κατώφλια μας,
να κυκλοφορούν οι γυναίκες και τα παιδιά ελεύθερα και άφοβα,
να τους τρομοκρατούν μόνο οι ντόπιες συμμορίες (μπουνίδι απ' τον τόπο σου),
να ξαναγίνει η Αθήνα μας μια ασφαλής πόλη,
να αφήνουμε τα κλειδιά πάνω στις κλειδαριές,
να καταργήσουμε και τις κλειδαριές,
να βρίσκουμε όλοι δουλειές (τώρα που θα φύγουν οι μεροκαματιάρηδες από τα περιβόλια του Μαραθώνα),
να ξανακούσουμε ελληνικά στην πλατεία Βικτωρίας και στις πλατείες γενικώς,
να μαθαίνουν ακόμη καλύτερα ελληνικά τα παιδιά μας στα σχολεία χωρίς μετανάστες ώστε να αποδίδουν άριστα στα ιδιαίτερα μαθήματα που τα στριμώχνουμε απ' το Δημοτικό,
να αγοράζουμε τα Καλάσνικωφ στην Ομόνοια, χωρίς να βλέπουμε τις φάτσες των ασιατικών κακοποιών στοιχείων,
να ξαναπάρει ο Έλληνας έμπορας τη διακίνηση ναρκωτικών αποκλειστικά στα χέρια του,
να έχουμε ΜΟΝΟ οι Έλληνες δικαίωμα στην ανασφάλιστη εργασία.

Έτσι γουστάρουμε, ρε φίλε. Είμαστε τύποι μοναχικοί.

Είναι γεγονός. Να φύγουν. Τι θα γίνουμε όμως τότε χωρίς βαρβάρους;
Showdown, κύριοι.

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

GREEK CHICKEN

Ο Μπάμπης συνεχίζει να μας την λέει που δεν γίναμε ακόμη Θατσεριστάν.
Η Αγγέλα φρίττει με τις τρελές διακοπές των Ελλήνων εργαζομένων.
Ο Γιωργάκης ζητάει συναίνεση.
Η κωμωδία με τον αντιμνημονιακό Αντώνη, που δεν συναινεί μεν, τιμάει δε τις υπογραφές της χώρας, κόβει τρελά εισιτήρια.
Ξεμύτισε και η Bild με τις γνωστές κορώνες περί πώλησης της Ακρόπολης και επιχαίρει, καθώς τον Ιούλιο δεν θα πληρωθούν, λέει,  μισθοί και συντάξεις.

Πώς να τους στείλουμε όλους αυτούς όμως στο διάολο, όταν αυτή η τελευταία κακία-πρόβλεψη της γερμανικής φυλλάδας είναι όλα τα λεφτά (κυριολεκτικά και μεταφορικά);
Εκεί βρίσκεται η ουσία. Τρομοκρατημένοι εργαζόμενοι, που έχουν βολευτεί σε θεσούλες ή θεσάρες και βλέπουν το μέλλον τους ως μία σειρά καταβολής δόσεων για στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια, προφανώς θεωρούν αδιανόητη τη χρεοκοπία και την ανατροπή του προσωπικού τους σύμπαντος. Είναι όμως έτσι; Τα 'χε πει ο Καβάφης:

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.



Βεβαίως, ο μέγας Αλεξανδρινός δεν είχε σκεφτεί την περίπτωση της ψυχής που την ξεσκίζουν και την αναπλάθουν κατά το δοκούν όλοι όσοι σκηνοθετούν την εικόνα που έχουμε για τον κόσμο και τον εαυτό μας. Ούτε είχε κατά νου, βέβαια, τον Έλληνα που αδυνατεί να νιώσει τον εαυτό του ως κύτταρο δημιουργίας. Εμείς όμως ξέρουμε τι είχε πει, ξέρουμε ούτως ή άλλως ποιο είναι το σωστό, όσο και αν θέλουμε να το παίζουμε αδαείς. Τελικά, μάλλον ήρθε η ώρα να δούμε ποιοι είμαστε. Καλή μας τύχη, που χε πει και ο Όλι Ρεν.


ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ


Aπό τα "Νέα": "Τα απρόοπτα και ορισµένα παρατράγουδα (των πανελλαδικών εξετάσεων) συνδέθηκαν µε τα θέµατα των Μαθηµατικών. Είχαµε κάτι πρωτοφανές: συγκεκριµένα, λίγη ώρα µετά την εκποµπή των θεµάτων και ενώ στα περισσότερα εξεταστικά είχαν ήδη µοιραστεί αυτά στους υποψηφίους, ήλθε κατεπείγουσα εντολή να τα αποσύρουν γιατί θα έστελναν άλλα. Πράγµατι, έπειτα από κάποιο διάστηµα στάλθηκαν εκ νέου θέµατα, τα οποία όµως ήταν ίδια µε τα πρώτα, µε µια προσθήκη µιας παρένθεσης σ’ ένα από αυτά".

Ο τίτλος για την παραπάνω είδηση είναι "Απαιτητικά θέματα με απρόοπτα"

Με βάση αυτά τα δεδομένα, απαντηστε στην παρακάτω ερωτήση:

Για πόσο μαλάκες μας περνάει η συντακτική ομάδα των "Νέων";

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος

Χτες η Καθημερινή έδινε το έργο του Θεοδωράκη "Καρυωτάκης". Παρά τη φανατική προσήλωσή μου στη δημιουργία του Μίκη, παραδέχομαι ότι πρόκειται για μεγάλη πατάτα. Είμεθα και αντικειμενικοί, εκτός από Θεοδωρακισταί.
Παρ' όλα αυτά, μου δόθηκε η αφορμή να θυμηθώ ένα από τα πιο όμορφα (;) ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη. Έφτιαξα λοιπόν ένα βιντεάκι με μουσική επένδυση από τους Χαϊνηδες.


Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά·

κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιά μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί·

κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ --
καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,

η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!






Σάββατο 14 Μαΐου 2011

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ


Συνηθίζουμε να λέμε ότι η απουσία κοινωνικής συνείδησης είναι ίδιον του Έλληνα. Γεννήθηκα στη δικτατορία, όμως ελάχιστα πράγματα θυμάμαι από την επταετία της ξεφτίλας. Ως εκ τούτου, η ως άνω διαπίστωση ταυτιζόταν μέχρι πρότινος με τις πελατειακές σχέσεις, τη φοροδιαφυγή, την οικοπεδοποίηση των δασών, τις καταπατήσεις δημόσιας γης ή με πιο απλά και καθημερινά ζητήματα που αναδεικνύουν τον Έλληνα σε πρωταθλητή της αντικοινωνικής τσογλανιάς.
Είχαμε ξεχάσει λοιπόν, ή μάλλον δε θέλουμε να θυμόμαστε, ότι η χούντα κράτησε επτά χρόνια, γιατί αρκετοί συμπατριώτες μας την θεωρούσαν ως την καλύτερη λύση (ακόμη και σήμερα 30% των Ελλήνων έχουν θετική άποψη για την εν λόγω πολιτική παρωδία), ενώ ακόμη περισσότεροι απλά την έβλεπαν με συγκρατημένη αντιπάθεια, που εκτονωνόταν με κατ' ιδίαν ανταλλαγή ανεκδότων για τον Παττακό και το μυστρί του. Κάτι σαν διαδραστικός Λαζόπουλος της εποχής. Εν ολίγοις, τα δημοκρατικά φρονήματα της πλειοψηφίας του λαού μας ήταν (και είναι) είτε ανύπαρκτα είτε αναιμικά, σε βαθμό που μοιάζουν με κατ' επίφαση φρονήματα.

Σήμερα, η κοινωνική ασυνειδησία μας επανέρχεται στο προσκήνιο με έναν πραγματικά δραματικό τρόπο. Ένα υπαρκτό κοινωνικό πρόβλημα, η γκετοποίηση μεγάλου μέρους του κεντρου της πρωτεύουσας και η μετατροπή του σε χοάνη εγκληματικότητας και παραβατικότητας, έχει οδηγήσει σε ακραίες φασιστικές αντιλήψεις, που δεν είναι μόνο αντιλήψεις, αλλά γίνονται και βίαιες πράξεις. Σε τι στηρίζεται άλλωστε ο φασισμός; Στην απουσία κοινωνικής συνείδησης, αλληλεγγύης και συλλογικότητας και στην εναπόθεση της ευθύνης για την εξεύρεση λύσης σε ομάδες που ασκούν ακόμη και ακραία βία,  προκειμένου να αποκαταστήσουν το βόλεμα του κάθε μικροαστού ελληνικής κοπής.

Καθημερινά βλέπουμε τους κατοίκους του κέντρου να βγαίνουν στα κανάλια και να λένε ότι "δεν πάει άλλο", "κινδυνεύουμε", ενώ μετά το γεγονός της δολοφονίας στην 3ης Σεπτεμβρίου όλα αυτά κλιμακώθηκαν στο  "Ή αυτοί ή εμείς". Εκτός από τις δηλώσεις όμως τι άλλο έκαναν επί χρόνια οι κάτοικοι του κέντρου; Κατ' αρχάς η πλειοψηφία δεν μπήκε καν στη διαδικασία να το σκεφτεί. Με τα λεφτά της "σοσιαλιστικής" σε πρώτη φάση και της "ισχυρής" σε δεύτερη  Ελλάδας του Ανδρέα και του Σημίτη (όλοι πήραν έστω και λίγα ψίχουλα, πολλοί δε ολόκληρα καρβέλια) την έκαναν από νωρίς για βου που, εγκαταλείποντας ιδία βουλήσει τη γειτονιά που γεννήθηκαν. Τη θέση τους πήραν τα μπουρδέλα αρχικά, οι μετανάστες από Ανατολική Ευρώπη στη συνέχεια και οι Ασιάτες και Αφρικανοί εσχάτως. Με τους τελευταίους η περιοχή όντως έγινε πιο επικίνδυνη, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι πριν ήταν ασφαλής (π.χ. ποια γυναίκα θα κυκλοφορούσε νύχτα ασυνόδευτη στην οδό Φυλής στη δεκαετία του '80;). Αυτοί που έφυγαν βεβαίως, δεν εγκατέλειψαν τελείως τη σχέση τους με την περιοχή. Πολλοί εξ αυτών νοικιάζουν σε λαθρομετανάστες τα διαμερίσματά τους, όχι απευθείας, αλλά μέσω των κυκλωμάτων που τους εκμεταλλεύονται. Έχω ακούσει ότι πληρώνονται με το κεφάλι, εξασφαλίζοντας υπέρογκα ποσά για κάτι άθλια διαμερίσματα.

Τι γίνεται όμως με τους εναπομείναντες; Κατ' αρχάς να πω πως δεν πιστεύω ότι στο σύνολό τους είναι φασίστες ή συμπαθούντες τους φασίστες (που επί της ουσίας είναι το ίδιο). Προσωπικά έχω ακούσει κατοίκους της περιοχής που μιλάνε με ψυχραιμία και αποστροφή για τις "ομάδες κρούσης" που "περιφρουρούν" τον Άγιο Παντελεήμονα. Η πλειοψηφία όμως τι κάνει; Ας ξεκινήσουμε από το τι έκανε. Καμία οργανωμένη προσπάθεια να συσπειρωθούν και να διεκδικήσουν ΜΑΖΙ με τους μετανάστες που διαβιούσαν στην περιοχή τήρηση της νομιμότητας. Έχω ακούσει πολλές φορές κάποιους να λένε ότι απευθύνονταν στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής και αντιμετωπίζονταν με αδιαφορία. Τι θα γινόταν όμως, αν καθημερινά υπήρχαν διαδηλώσεις εκατοντάδων Ελλήνων και ξένων έξω από το αστυνομικό τμήμα, που θα διεκδικούσαν τα αυτονόητα για κάθε αστική περιοχή του πλανήτη; Τι θα γινόταν αν σύλλογοι Ελλήνων και ξένων κατοίκων κατήγγελλαν και μήνυαν με ονόματα τους παρανομούντες εκμισθωτές διαμερισμάτων; Τι θα γινόταν, αν δημιουργούσαν οι ίδιοι ένα δίκτυο συμπαράστασης και αλληλεγγύης, προκειμένου να αποκρούσουν τις απειλές από τα κυκλώματα εκμετάλλευσης. Τι θα γινόταν, αν απλά υπήρχε η αίσθηση ότι λειτουργούν ως κοινωνικό σώμα και όχι ως άθροισμα ατόμων; Πιθανόν να μην είχε λυθεί το πρόβλημα, πιστεύω όμως ότι δεν θα είχε οξυνθεί στο βαθμό που βλέπουμε σήμερα.

Αντί γι' αυτό, ακούμε τώρα κάποιους να απευθύνουν ευχαριστίες στα "παιδιά" της Χρυσής Αυγής, τονίζοντας μάλιστα ότι πρόκειται για νόμιμο κόμμα. Γιατί όμως νιώθουν την ανάγκη να μας το υπενθυμίσουν αυτό το τόσο αυτονόητο; Επειδή μάλιστα κάποιοι, κατά την προσφιλή συνήθεια δεξιών και "αριστερών" εκμεταλλεύονται το θάνατο ενός ανθρώπου, για να χτίσουν το εφιαλτικό τους ιδεολόγημα και την αποτρόπαια εφαρμογή του, ελπίζω να σεβαστούν τον πόνο μιας οικογένειας και τουλάχιστον για σήμερα, ημέρα της κηδείας, να αναβάλουν τις επιχειρήσεις τους. Και αύριο μέρα είναι. Στην Ελλάδα είμαστε. Τίποτα δεν αλλάζει.

Ηλιθίων παραμυθία


Όταν είσαι ηλίθιος ψάχνεις να βρεις απόλυτους εχθρούς,
για να τους στοχοποιήσεις και να ασχολείσαι μ' αυτούς τόσο εμμονικά που να ξεχνάς την ηλιθιότητά σου,
καθώς, όσο ηλίθιος κι αν είσαι, την συνειδητοποιείς, περιστασιακά μεν, διαυγέστατα δε. 
Καλή παρηγοριά λοιπόν το μίσος για τους ηλίθιους.

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

ΧΩΡΑ ΚΛΙΝΙΚΑ ΝΕΚΡΗ


Με αφορμή τη φρικιαστική δολοφονία του συμπολίτη μας στην 3ης Σεπτεμβρίου  ακούστηκαν πολλά, τα περισσότερα από αυτά απολύτως δικαιολογημένα. Πού σταματάει όμως η δικαιολογημένη οργή και πού αρχίζει ο φασιστικός παροξυσμός; Τα όρια δεν είναι καθόλου δυσδιάκριτα. Είναι τυχαίο ότι λίγες ώρες μετά κάποιος άλλος συμπολίτης μας βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση με τρόπο που θυμίζει τους Κουμή και Κανελλοπούλου;

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

День Победы


9 Μαϊου, ημέρα της νίκης. Οι γερανοί πάνω από τη Μόσχα.

H Βερόνικα στο σιδηροδρομικό σταθμό  με καμένη την καρδιά,δάκρυα στα μάτια και μια αγκαλιά λουλούδια ακούει έναν πολεμιστή να μιλάει στο πλήθος που υποδέχεται τους στρατιώτες. Ποτέ ξανά πόλεμος, ποτέ ξανά δάκρυα, λέει.

Δύο στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού υψώνουν τη σημαία με το σφυροδρέπανο πάνω από το Ράιχσταγκ. Αργότερα μάθαμε ότι είχε γίνει φωτομοντάζ, για να απαληφθουν τα δύο ρολόγια (λάφυρα από νεκρούς) που φορούσε στα χέρια του ο ένας από τους φωτογραφικούς ήρωες.

Οι παίκτες της Σοβιετικής Ένωσης, της καλύτερης ομάδας του 1986, αποκλείονται στον προημητελικό του παγκοσμίου κυπέλλου με σφαγιαστική διαιτησία. Εντυπωσιακή η απουσία έστω και χλιαρών διαμαρτυριών από την πλευρά τους.

Κάτι ταινίες που γυρίζονται από την εποχή της περεστρόικα μέχρι σήμερα μας δείχνουν αναδρομικά μια Σοβιετική Ένωση των 70s και 80s γερασμένη, βάναυση, θερμοκήπιο βαρβαρότητας και κτηνωδίας. Κρεματόριο ονείρων.

Ντοκυμαντέρ που γυρίζονται από τα κανάλια του Πούτιν παρουσιάζουν την Οκτωβριανή Επανάσταση ως προϊόν διεθνούς πλεκτάνης εναντίον της Ρωσίας.

Στο "Έλα να δεις" τελευταία σκηνή. Οι παρτιζάνοι βαδίζουν βιαστικά μέσα στο δάσος. Το ρέκβιεμ του Μότσαρτ και η κάμερα τους ακολουθούν, καθώς ανοίγουν δρόμο για το μέλλον, αφήνοντας πίσω τους τη μυρωδιά του θανάτου.

Ο Σαμπόνις και οι υπόλοιποι Λιθουανοί πετάνε στον αέρα τον συνταγματάρχη Γκομέλσκι, μετά το θρίαμβό τους επί των Η.Π.Α. στην Ολυμπιάδα της Σεούλ. Δύο χρόνια μετά, τανκς στο Βίλνιους.

Ο Μπαρτ Λάνκαστερ στη σειρά επιχείρηση Μπαρμπαρόσα μας μιλάει για την πολιορκία του Λένινγκραντ και τους 20.000.000 νεκρούς της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Γέλτσιν πάνω σ' ένα τανκ κάτι λέει για δημοκρατία. Αύγουστος '91. Λίγους μήνες μετά η κόκκινη σημαία κατεβαίνει για τελευταία φορά από το Κρεμλίνο.

Δεκαετία ' 70. Ένας τραγουδιστής με παλιoμοδίτικο παπιγιόν τραγουδάει για τη μέρα της νίκης. Δε λέει για ηρωισμούς και κομμουνισμούς, αλλά για το τέλος του πόνου, για τη μάνα και τον γιο, για αίθριους ειρηνικούς ουρανούς.

Σοβιετική Ένωση, σ' ευχαριστούμε.



Κυριακή 8 Μαΐου 2011

ΕΠΕΡΑΣΑΜ' ΟΜΟΡΦΑ.

Ο Παπακωνσταντίνου πήγε σε συνάντηση Eyes Wide Shut σε πύργο στο Λουξεμβούργο.
Ο αγαπημένος του Πορτοκαλιού Παναγιώτης Καμμένος είπε στη "δημοσιογραφική" εκπομπή του Παπαγιάννη ότι ο Γιωργάκης είναι έμμισθος broker των διεθνών τοκογλύφων.
Ο Γιωργάκης λέει ότι το Νοέμβρη του '10 ζήτησε "τεχνική υποστήριξη" από το ΔΝΤ, ενώ ο Ντομινίκ έχει δηλώσει on camera ότι του την είχαμε πέσει κανονικά παρακαλώντας για φράγκα.
Ο Σαμαράς "αγανακτισμένος" ζητάει να μάθει επιτέλους την αλήθεια (αχ, Αντώνη) να την πει και σε μας.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ελληνικός λαός δεν εμπιστεύεται πλέον τον Γιωργάκη, υπονοώντας ότι μέχρι τώρα τον είχε κορώνα στο κεφάλι του.
Πρωτοσέλιδα ομιλούν για μνημόνιο - εθνική προδοσία, ενώ από το '81 που δανειζόμασταν σαν τζάνκις των πιστωτικών καρτών ζούσαμε προφανώς την εθνική παλιγγενεσία.
Οι Έλληνες πολίτες δηλώνουν αηδιασμένοι και δε θέλουν να ακούνε για πολιτικούς, ενώ πιστεύουν ότι μόνο ο Λάκης "τους τα λέει καλά".

Τι καλά.

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

ΚΑΚΙΕΣ

Eίναι γνωστή η κόντρα των θαυμαστών της μουσικής Θεοδωράκη και Χατζηδάκι. Σήμερα στο fb, με αφορμή την περίπτωση της πολιτικής, ιδεολογικής θέσης (ή τρικυμίας εν κρανίω για κάποιους) του Μίκη, έγινα μάρτυρας μιας αναζωπύρωσης της σχετικής αντιπαράθεσης. Δεν είμαι μουσικός ούτε περηφανεύομαι για τη θεωρητική γνώση της μουσικής σύνθεσης. Απολύτως αυθόρμητα δηλώνω ότι θεωρώ συγκλονιστική τη μουσική του Μίκη και καλή, κατά περίπτωση και διάθεση, αυτήν του Χατζηδάκι. Η όποια άποψή μου λοιπόν, αφορά μόνο εμένα, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο βάρος. Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι, ενώ ο Χατζηδάκις λατρεύεται από πολλούς, δεν αξιολογείται ως μουσική μετριότητα από κανέναν σχεδόν. Αντίθετα, όσοι αγαπάμε τον Μίκη μια ακούμε τον Σπανουδάκη να λέει ότι ο Θεοδωράκης είναι ένα μουσικό τίποτα, μια τον Γεωργουσόπουλο να γράφει σε άρθρο του στα "Νέα" πριν δέκα χρόνια για τους μεγάλους Έλληνες συνθέτες, αφήνοντας απ' έξω τον Μίκη (εξεπλάγην όταν τον είδα αρκετά χρόνια αργότερα σ' ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα προς τιμήν του) και μια χρήστες του fb να δηλώνουν ότι ο συνθέτης του Άξιον Εστί είναι μουσικός νάνος, μπροστά στον (προφανώς) γίγαντα Χατζηδάκι.

Συμπέρασμα: Όσοι αγαπάνε τον Χατζηδάκι νιώθουν την ανάγκη όχι μόνο να διατρανώσουν την προτίμησή τους, αλλά περνάνε και σε μία προσπάθεια άμεσα και έμμεσα να πουν ότι ο Θεοδωράκης είναι χειρότερος, μετριότερος, σχεδόν μαλάκας.

Συμπέρασμα νο2: Η χαμηλών τόνων μουσική του Χατζηδάκι κάνει μια τέτοια στάση να φαίνεται σαν γκροτέσκο φανατισμός.

Συμπέρασμα νο3: Οι θαυμαστές του Θεοδωράκη, αντικειμενικά, είμαστε και γαμώ τα παιδιά.




Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Α, ΡΕ ΒΕΓΓΟ ΠΟΙΟΙ ΣΕ ΚΛΑΙΝΕ.

Πολλοί αφελείς θεωρούν τον Λαζόπουλο επαναστάτη που ανοίγει τα μάτια του λαού. Κάποιοι άλλοι τον τοποθετούν στην κατηγορία των "αριστερών" στηριγμάτων του Κωστάκη. Υπάρχουν και οι πιο ευφάνταστοι που τον θέλουν εργαλείο του δικομματισμού, για να ρεγουλάρει τις λεπτομέρειες του σήματος που πιάνει η "κενή γνώμη". Δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ πιο πεζά. Στην Ελλάδα καριέρα κάνουν οι προπετείς και ατάλαντοι που απευθύνονται σε ένα εξίσου προπετές και ατάλαντο κοινό. Όλα τα υπόλοιπα είναι επουσιώδεις λεπτομέρειες.
ΥΓ. Αν είχα τη δυνατότητα να φτύσω αυτόν που θα μιλούσε στις κάμερες στην κηδεία μου, θα υιοθετούσα από τώρα την πίστη στη μετά θάνατον ζωή.

ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΜΠΟΥΧΑΧΑ.

Εκδρομή σήμερα. Στο ύψος των Μεγάρων ακούσαμε από το ραδιόφωνο ότι πέθανε ο Θανάσης Βέγγος. Κάποιος συνάδελφος είπε ότι τον πιάνει κάτι όταν βλέπει όλες αυτές τις παλιές ελληνικές ταινίες με τους πεθαμένους ηθοποιούς. Περνάμε την Κακιά Σκάλα και σκέφτομαι ότι όταν ο Θου Βου εκπαιδευόταν στη Σχολή Πρακτόρων το τούνελ με το πορτοκαλί ημίφως δεν υπήρχε. Μαυρόασπρη ήταν η Κακιά Σκάλα με ένα ανοιχτό αμερικάνικο αυτοκίνητο και κάποιοι πήγαιναν εκδρομή. Πλούσιοι προφανώς, στις ταινίες του 50 μόνο οι πλούσιοι είχαν αυτοκίνητο και πήγαιναν εκδρομές στην Πελοπόννησο. Γύριζαν μάλλον από εκδρομή και την ανέφεραν την Κακιά Σκάλα. Χιόνια στη μαυρόασπρη Philco. Προς το τέλος της χούντας - μεταπολίτευση και οι ελληνικές ταινίες είναι μέσα στο σαλόνι με το ασημί ημίφως. Κάθε Σάββατο. Βουγιουκλάκη, Αυλωνίτης, Κάλπικη Λίρα, Λαμπέτη, Φίνος, Φώσκολος, Κούρκουλος, Λόλα, Ηλιόπουλος, Η χαρτοπαίχτρα, Ο Μεθύστακας (αυτήν την είχα δει στο διπλανό διαμέρισμα -ανταλλάσσαμε ενίοτε σαλόνι προβολής) και βέβαια ο Βέγγος. Όταν τον είχα δει στις πρώτες τάξεις του δημοτικού αμέσως τον ξεχώρισα απ' όλα τ' άλλα. Τρέλα σουρεαλιστική, παιδικότητα αληθινή και ένας φίλος να σε κάνει να νιώθεις ότι όλα θα πάνε καλά.
Υπάρχουν κάποιοι τύποι που μόνο με το βλέμμα ή τον τόνο της φωνής τους σε βοηθάνε να ξεπεράσεις το κόλλημα από την πίεση του μαγγανοπήγαδου. Ναι φίλοι μου και ένας οκτάχρονος έχει το μαγγανοπήγαδό του. Πάντα στον κόσμο μου, ποτέ δεν έγραφα τις ασκήσεις, ποτέ δεν ήμουν συνεπής μαθητής και το άγχος της αποκάλυψης του ρεμπεσκέ ήταν καθημερινός βραχνάς. Με έναν Βέγγο όμως η δασκάλα που θα σε σκίσει γίνεται μακρινή ανάμνηση, εξαφανίζεται. Η εκπαίδευση του Βέγγου και οι αλλεπάλληλες γκάφες του μου προξενούσαν (και μου προξενούν) άγχος, καθώς τον βλέπω να αποτυγχάνει σε όλες τις δοκιμασίες. 0-0-0. Τρία μηδενικά. Κι όμως καλοί μου άνθρωποι αυτός γελάει. Γελάμε μαζί του. Τα μηδέν που μας πετάνε στα μούτρα είναι το γέλιο μας. Ο Θανάσης ξύνει μανιωδώς το αυτί, ξαναγελάει με το πιο όμορφο χάχανο του κόσμου και μας το θυμίζει.

Τέλος.

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ

Ξημερώνει Πρωτομαγιά. Δε θα πάω φέτος στη συγκέντρωση. Όλα φαίνονται τελειωμένα, όλα έχουν πια ξεφτίσει. Συγκεντρώσεις , απεργίες, συζητήσεις, ακόμη και τα καλαμπούρια για την επανάσταση μοιάζουν σαν ξαναζεσταμένο φαγητό.
Όλα  τελειωμένα λέω κι εγώ μέσα μου κι ας το παίζω "ψηλά το κεφάλι" κόντρα σε μια άγνωστη συνομιλήτρια στο fb.
Και όμως, αυτό εδώ δε με στέλνει στην αγκαλιά της νοσταλγίας, αλλά μοιάζει σαν φλας μέσα στο σκοτάδι. Λες; Ας πούμε ότι είμαστε σίγουροι.