Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος

Χτες η Καθημερινή έδινε το έργο του Θεοδωράκη "Καρυωτάκης". Παρά τη φανατική προσήλωσή μου στη δημιουργία του Μίκη, παραδέχομαι ότι πρόκειται για μεγάλη πατάτα. Είμεθα και αντικειμενικοί, εκτός από Θεοδωρακισταί.
Παρ' όλα αυτά, μου δόθηκε η αφορμή να θυμηθώ ένα από τα πιο όμορφα (;) ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη. Έφτιαξα λοιπόν ένα βιντεάκι με μουσική επένδυση από τους Χαϊνηδες.


Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά·

κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιά μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί·

κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ --
καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,

η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου