Eίναι γνωστή η κόντρα των θαυμαστών της μουσικής Θεοδωράκη και Χατζηδάκι. Σήμερα στο fb, με αφορμή την περίπτωση της πολιτικής, ιδεολογικής θέσης (ή τρικυμίας εν κρανίω για κάποιους) του Μίκη, έγινα μάρτυρας μιας αναζωπύρωσης της σχετικής αντιπαράθεσης. Δεν είμαι μουσικός ούτε περηφανεύομαι για τη θεωρητική γνώση της μουσικής σύνθεσης. Απολύτως αυθόρμητα δηλώνω ότι θεωρώ συγκλονιστική τη μουσική του Μίκη και καλή, κατά περίπτωση και διάθεση, αυτήν του Χατζηδάκι. Η όποια άποψή μου λοιπόν, αφορά μόνο εμένα, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο βάρος. Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι, ενώ ο Χατζηδάκις λατρεύεται από πολλούς, δεν αξιολογείται ως μουσική μετριότητα από κανέναν σχεδόν. Αντίθετα, όσοι αγαπάμε τον Μίκη μια ακούμε τον Σπανουδάκη να λέει ότι ο Θεοδωράκης είναι ένα μουσικό τίποτα, μια τον Γεωργουσόπουλο να γράφει σε άρθρο του στα "Νέα" πριν δέκα χρόνια για τους μεγάλους Έλληνες συνθέτες, αφήνοντας απ' έξω τον Μίκη (εξεπλάγην όταν τον είδα αρκετά χρόνια αργότερα σ' ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα προς τιμήν του) και μια χρήστες του fb να δηλώνουν ότι ο συνθέτης του Άξιον Εστί είναι μουσικός νάνος, μπροστά στον (προφανώς) γίγαντα Χατζηδάκι.
Συμπέρασμα: Όσοι αγαπάνε τον Χατζηδάκι νιώθουν την ανάγκη όχι μόνο να διατρανώσουν την προτίμησή τους, αλλά περνάνε και σε μία προσπάθεια άμεσα και έμμεσα να πουν ότι ο Θεοδωράκης είναι χειρότερος, μετριότερος, σχεδόν μαλάκας.
Συμπέρασμα νο2: Η χαμηλών τόνων μουσική του Χατζηδάκι κάνει μια τέτοια στάση να φαίνεται σαν γκροτέσκο φανατισμός.
Συμπέρασμα νο3: Οι θαυμαστές του Θεοδωράκη, αντικειμενικά, είμαστε και γαμώ τα παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου