Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΕΨΗ

Πολλές φορές είναι δύσκολο, λένε, να διακρίνεις την πλευρά που θα σταθείς, τον σύντροφο που θα στηρίξεις, τις μάχες που πρέπει να δώσεις και λοιπά. Θυμάσαι κιόλας ότι ο διπλωμάτης-ποιητής είχε επισημάνει αρκούντως λογολυρικά το μάταιον της μάχης "για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη" και σου 'ρχεται να τα βροντήξεις όλα. Ευτυχώς, όμως, υπάρχει δικαιοσύνη. Πάνω στη στιγμή της απωλείας, ακούς "Το ψωμί" και θυμάσαι ότι σωστό είναι να στηρίζεις αυτόν που έχει ανάγκη, αυτόν που είναι ο αδύναμος, γιατί αδύναμος είσαι κι εσύ. 

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

ΤΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ

Καθώς κολυμπάμε μέσα στο ποτάμι της καθημερινότητας, παλεύουμε με τα κύματα, για την ακρίβεια, είναι δύσκολο να διακρίνουμε τη γραμμή ανάμεσα στη συνήθη προσωπική τραγωδία, τη συνήθη κλαψομούνικη υπερβολική πρόσληψή της υπό του πρωταγωνιστού, και τη δραματική αλλαγή βασικών παραμέτρων που ορίζουν τις κοινωνικές σχέσεις. Εννοείται ότι η ορθή αποτίμηση και ερμηνεία των κοινωνικών σχέσεων είναι ούτως η άλλως εξαιρετικά δύσκολη, στο βαθμό που συναρτάται από τη γνώση δεδομένων που, εν πολλοίς, αγνοοούμε, αλλά κυρίως από την προσωπική μας προσπάθεια να προσαρμόσουμε αυτά τα δεδομένα στα μέτρα μας και να βρούμε ελαφρυντικά για τις επιλογές μας.

Κάποιοι, βέβαια, δεν έχουν τέτοιες αμφιβολίες. Είναι βέβαιοι για τις κατακλυσμιαίες μεταβολές και βαράνε γενικό προσκλητήριο, για να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να κάνουμε τις θυσίες μας, να ακούσουμε τον Αλιβιζάτο μας και να θαυμάσουμε την Άννα μας. 

Δεν έχετε δει, σου λένε, τι γίνεται; Πάνε αυτά που ξέρατε. Το κακομαθημένο τσογλάνι (Ελλάς) πρέπει να κατανοήσει ότι η μαμά Ευρώπη έχει ζόρια και δε μπορεί να συνεχίσει να δίνει το σύνηθες χαρτζηλίκι. Πάρε κι εσύ, υπεύθυνε πολίτη, χωρίς διαμαρτυρίες έναν μισθό-χαρτζηλίκι και αφήσου στα παπαδημέικα κόλπα, για να παραμείνουμε εντός ευρωπαϊκής πορείας. 

Εγώ αντιθέτως, και πολλοί άλλοι υποθέτω, δε βλέπουμε τις αλλαγές αυτές ως ρωγμή στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα της ευημερίας και της κοινωνικής συνοχής. Είναι απλά η φυσική απόληξη της πιο πρόσφατης πράξης της συναρπαστικής τραγωδίας του ιμπεριαλισμού. Αυτό το σύστημα, που καταφανώς βάζει σε δεύτερη μοίρα τις ανθρώπινες ανάγκες, οδηγεί στην υπερσυγκέντρωση του χρήματος στο όνομα της ελεύθερης οικονομίας, ομνύει στη δημοκρατία και ορίζει πολιτικούς ηγέτες τραπεζίτες, απλά δε θα μπορούσε να καταλήξει πουθενά αλλού, παρά εδώ που βρισκόμαστε. Η κατηγορηθείσα για συνωμοσιολογία Ναόμι Κλάιν είπε το προφανές. "Οι μάσκες έπεσαν". Δικαίωμα του καθενός είναι να βρίσκει ελκυστικό το βλογιοκομμένο πρόσωπο που αποκαλύφθηκε πίσω από το προσωπείο. Δικαίωμά μας όμως είναι και να αποκαλούμε μασκαράδες όσους Κινούνται ως Πολίτες, για να μας πουν ότι αν έχουμε να φάμε, δεν είναι ανάγκη να έχουμε και θέρμανση, αν έχουμε σχολεία αποθήκες για τα παιδιά μας, δεν είναι ανάγκη να αναρωτιόμαστε για τη μόρφωση που (δεν) παίρνουν. Αν είμαστε στην Ευρώπη, εν ολίγοις, πρέπει να λέμε κι ευχαριστώ. Κάτι σαν τον μπάτλερ σε ένα σπίτι της βρετανικής αριστοκρατίας. Υπηρέτης είναι, αλλά σε καλό σπίτι.

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

ΣΤΑ ΕΠΟΥΡΑΝΙΑ ΤΟ ΣΚΑΡΙ

Τι να γράψεις, τι να σβήσεις; Όταν χάνεις τις σταθερές που σε ορίζουν για  χρόνια, τόσα που νομίζεις ότι πάντα υπήρχαν, νιώθεις ότι δεν έχει πια σημασία να ψάχνεις την κατάλληλη ιστορία και να ταιριάξεις τις λέξεις.
Μάγκες, κανείς δε χάνεται, αν δε θέλει να χαθεί και μην ξεχνάτε ότι τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Αλληλεγγύη.

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

ΠΑΜΕ ΝΤΟΛΥ


Μαζεύτηκαν, λέει, κάποιες ανθυποσημειώσεις του επόμενου τόμου της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών (ήτοι ανεπάγγελτοι, προσποιούμενοι εφηβιόθεν τους πολιτικούς) και άνθρωποι των Ελληνικών Επιστημών, Γραμμάτων και Τεχνών (χαχαχαχαχαχαχα) και μας ξαναείπαν τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε, με σταθερό προσανατολισμό προς τη Δύση. Εννοούν, βεβαίως, όχι τη Δύση του Κοινωνικού Κράτους, της σοσιαλδημοκρατικής παρένθεσης του δεύτερου μεσοπολέμου, της κοινωνικής συνοχής, αλλά την Άγρια Δύση με την Διαμαντοπούλου σε ρόλο Καλάμιτυ Τζέην: "Ξένε, σ' αυτήν την πόλη είσαι μόνος σου, εσύ και τ' όπλο σου". 

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Ο ΛΕΝΙΝ ΣΤΟ ΣΙΑΤΛ

Είχα μία κουβέντα σήμερα με αγαπημένη και εκνευριστικά πειστική αντι-κομμουνίστρια και αναφανδόν υπέρμαχη του καπιταλισμού ως μοναδικής προοπτικής για το μέλλον. Ίσως μάλιστα να αμφισβητεί και το χαρακτηρισμό αντικομμουνίστρια, καθώς αμφισβητεί και την ίδια την ύπαρξη του κομμουνισμού, όχι μόνο στο παρόν, αλλά και στο παρελθόν. Τέλος πάντων, ας αφήσουμε τα υπαρξιακά του κομμουνισμού και ας δούμε τις κατά ριπάς βολές της, όταν της είπα για λαϊκές επιτροπές του ΠΑΜΕ που θα εμποδίσουν το κόψιμο του ηλεκτρικού ρεύματος και λοιπές αγωνιστικές δράσεις. 

'Ολα αυτά, με άρχισε, είναι προκάλυμμα για κάποια συμφέροντα να αποφύγουν την καταβολή φόρου για την τεράστια ακίνητη περιουσία τους ή για απλά, καθημερινά λαμόγια που έχουν επενδύσει το μαύρο χρήμα που έβγαλαν σε ακίνητα και τώρα αντιδρούν. Πήρε φόρα και πριν προλάβω να βγάλω άχνα, με πλάκωσε στις αγροτικές κινητοποιήσεις στην Ευρώπη (και στην Ελλάδα), που ουσιαστικά ήταν κινητοποιήσεις των καλοταϊσμένων Ευρωπαίων αγροτών ενάντια στην προοπτική να φάνε ψωμάκι και οι αγρότες του Τρίτου Κόσμου. Και όχι μόνο αυτό, μου λέει, αλλά  και το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης στο Σιάτλ είχε από πίσω κάτι άλλους Αμερικάνους παραγωγούς (δε θυμάμαι ποιου πράγματος, αν και το 'χα ξανακούσει). Μου πέταξε (πάλι στα καθ' ημάς) και το υπονοούμενο ότι το κόμμα κάνει τουμπεκί για συγκεκριμένες περιπτώσεις φοροδιαφυγής με γενικές καταγγελίες περί αδηφάγου κεφαλαίου.

Το πιο εκνευριστικό είναι ότι όλα αυτά τα ήξερα από τα πριν και τα θεωρώ, κατά βάση, σωστά. Προς τι όμως ο εκνευρισμός; Ακριβώς στο ότι η μοναδική πραγματικά μαζική αριστερή δύναμη, το ΚΚΕ, αντί να δίνει απαντήσεις σε όλα αυτά, αντί να ανδεικνύει τη θεμελιώδη αντίφαση του μονοπωλιακού καπιταλισμού ως γενεσιουργού αιτίας τέτοιων φαινομένων γίνεται ουρά του κινήματος "Δεν πληρώνω". Προσοχή. Δεν υποστηρίζω ότι δεν θα έπρεπε το κόμμα να αναλάβει δράση στην περίπτωση διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά δε θα έπρεπε να υπάρχει μία επιλεκτική προσέγγιση κατά περίπτωση; Είναι, ας πούμε δυνατόν να δραστηριοποιείται το ΠΑΜΕ, για να μην κοπεί το ρεύμα του οποιουδήποτε, που είναι πιθανόν να εκμεταλλεύεται τέτοιες κινήσεις, για να συνεχίσει απρόσκοπτα την φοροαποφυγή του; Δύσκολο ερώτημα, αλλά χρειάζεται ουσιαστικές απαντήσεις. Το αστικό κράτος δεν είναι δίκαιο, αλλά και η λογική ότι δεν έχει σημασία αν τα κονομάει ο τίμιος επιχειρηματίας ή το λαμόγιο με δικτύωση στα κόμματα και το ΣΔΟΕ, μπορεί να έχει βάση σε μακρά προοπτική, αλλά αν θέλουμε να πούμε την αλήθεια δεν πείθει στην παρούσα φάση. Μην ξεχνάμε και τη διαλεκτική σύντροφοι.

Όσο αφορά, πάντως, την κριτική κατά του κινήματος της παγκοσμιοποίησης, τη σχέση προηγμένων χωρών και Τρίτου Κόσμου, που περνάει φάση εξισορρόπησης, προκαλώντας αναταράξεις στους πλούσιους Δυτικούς, νομίζω ότι υπάρχει μια θεμελιώδης παράβλεψη. Η ανακατανομή του πλούτου μόνο κατ' επίφασιν γίνεται υπέρ του Τρίτου Κόσμου. Το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο δεν έχει ανάγκη από επαναπροσδιορισμό των όρων οικειοποίησης των υπερκερδών του. Ο τεράστιος πλούτος που έχει συσσωρευτεί, κατά τις μεταπολεμικές δεκαετίες ελέγχεται σε υπερεθνικό επίπεδο, όπως καταδεικνύει και ο θάνατος των εθνών-κρατών υπό τους ήχους των χρηματοπιστωτικών κρίσεων, που υπενθυμίζουν ποιος κάνει κουμάντο σε αυτόν τον κόσμο. 

Σαν σήμερα, το 1924, πέθανε ο Λένιν. Στο εμβληματικό έργο του για τον ιμπεριαλισμό, είχε αναφερθεί  στη διάκριση των κρατών πρώτης γραμμής και υπανάπτυκτων χωρών, που οδηγούσε στη μείωση των προλετάριων σε Ευρώπη και Βόρειο Αμερική, υπό τη διεύθυνση των συγχρονισμένων και ταυτόχρονα αντιτιθεμένων μονοπωλίων. Όλα όσα ζούμε μήπως είναι ο επίλογος του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού; Πού 'σαι ρε Βλαδίμηρε; Έχεις αφήσει το λενινισμό στη Λιάνα.

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΧΩΣΑΝ

Σαν χτες, πριν από 93 χρόνια, δολοφονήθηκε η Ρόζα Λούξεμπουργκ από τις παραστρατιωτικές ομάδες των Freikorps στο Βερολίνο. Είχε ηγηθεί μιας εκ των προτέρων καταδικασμένης εξέγερσης, χωρίς ούτε η ίδια να πιστεύει σε αυτήν. 
Σήμερα πολλοί "προοδευτικοί-αριστεροί" μιλάνε για αναγκαίους συμβιβασμούς, για δημιουργική επανάσταση με αλληλεγγύη, απελευθέρωση των δυνάμεων της χώρας, της Ευρώπης, του κόσμου, απαλλαγή από τις εμμονές περί κράτους-προστάτη. Δε θέλω να εξομοιώσω την κατάσταση στην Ελλάδα και μεγάλο μέρος της Ευρώπης με τη Γερμανία του 1919, όμως είναι αλήθεια ότι η κατάσταση βαίνει εξομοιουμένη. Και αυτός ο Παπαδήμος δε φέρνει λίγο στον Έμπερτ; Ατυχώς, βέβαια, τους εργάτες, τους εργαζόμενους εν γένει, τους ανέργους δεν τους συνεπαίρνει ο λόγος της Ρόζας, αλλά ο κώλος της πόζας κάθε ξανθιάς της μεσημεριανής ζώνης. Δύσκολα τα πράγματα, αλλά πώς αλλιώς θα μπορούσαν να είναι; Τάξη ΔΕΝ επικρατεί στο Βερολίνο μας, αλλά ούτε και επαναστατική ανατροπή φαίνεται στον ορίζοντα. Το παρήγορο είναι ότι, όπως και ο ανασχηματισμός (που θα ΄λεγε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος),  η επανάσταση δεν προαναγγέλλεται, γίνεται. 
Βάσει της πρετεντερικής, η Ρόζα ήταν θύμα μιας επικίνδυνης και αδιέξοδης επιλογής, βάσει της διαλεκτικής όμως, η επανάσταση των Σπαρτακιστών ήταν η σπίθα από το βίαιο άγγιγμα της καρδιάς με τη λογική. Μια σπίθα στο σκοτεινό τούνελ είναι φως, ας είναι και λίγο. Ο Μπρεχτ είχε πει ότι την "τρομοκράτισσα" την έφαγαν, γιατί "έλεγε την αλήθεια στους φτωχούς". Ποια είναι η αλήθεια που πρέπει ν΄ ακούσουν οι φτωχοί σήμερα; Πρώτα απ΄ όλα ότι είναι φτωχοί. Ο εικονικός νεοπλουτισμός ετελεύτησεν τον βίον του. Καλά ξυπνητούρια.

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

ΟΛΑΦ ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ


Υποθέτω ότι η αναγεννητική προσπάθεια του Λουκά ταυτίζεται με την πιο "δίκαιη" ανακατανομή του εισοδήματος. Να ψαλιδίσουμε τους  μισθούς από τους έχοντες αξιοπρεπή αμοιβή (1500-2.000 ευρώ), χωρίς να το αξίζουν όμως, οι προνομιούχοι, φουσκωμένοι και αντιπαραγωγικοί μισθωτοί της παρασιτικής οικονομίας μας, και να συντηρήσουμε σε αξιοπρεπή επίπεδα φτώχειας τους υποαμειβόμενους (600-800 ευρώ), ήτοι να μη μείνουν άστεγοι πάνω από 100.000 άνθρωποι, να μην υποσιτίζονται πάνω από 1.000.000, να μην παγώνουν το χειμώνα πάνω από 5.000.000. Θεωρείτε ότι το όλο εγχείρημα έχει ως στόχο:
α. Να καταστούν οι δανειστές μας και οι ντόπιοι μεσίτες τους πλουσιότεροι;
β. Να συνειδητοποιήσει το μέσο λαμόγιο (του Δημοσίου ή της επιχειρηματικότητος) ότι υπάρχει ψωμί και στη δημοσιονομική προσαρμογή;
γ. Να οικοδομηθεί μια υγιής κοινωνία στο σκανδιναβικό πρότυπο;

(Μπορείτε να σημειώσετε ως ορθές απαντήσεις περισσότερες της μίας).

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

JUMBO IN THE USSR


Διάβαζα χτες στο οικονομικό ένθετο γνωστής κυριακάτικης φυλλάδας (την είχα πάρει για το κουπόνι των 6 ευρώ στο σούπερ μάρκετ) δισέλιδη συνέντευξη-αφιέρωμα στον ιδιοκτήτη των Tζάμπο. Ο επιτυχημένος επιχειρηματίας - πρότυπο για την ανάκαμψη της Ελλάδας με δημιουργικό πνεύμα, εργατικότητα και λοιπά επιχειρηματικά - έλεγε ότι πρέπει να νοικιάσουμε αρχαία μνημεία, να πουλήσουμε νησιά και λοιπές αρλούμπες. Το πλέον εντυπωσιακό, όμως, σημείο της συνέντευξης-ποταμός ήταν η αναφορά του στη συνταγή της επιτυχίας. Στο ερώτημα "Πώς φτάσατε εδώ που φτάσατε;", δεν απάντησε με το γνωστό "Βασικά, με το διάβασμα". Πρωτότυπες ιδέες, καινοτομίες, αίσθηση του τάιμινγκ και να σου η επιτυχία. Προφανώς η ιδέα να πουλάει κωλόχαρτα δίπλα στα Playmobil συνιστά καινοτομία ανάλογη του I-pod. Κορύφωση; Αν αναγκαζόταν, λέει, να μειώσει τους μισθούς των εργαζομένων στα παιχνιδάδικα της Softex, θα βίωνε αυτήν την εξέλιξη ως προσωπική ήττα.

Ως τι άραγε να βιώνει ο μέσος εργαζόμενος του Τζάμπο τις εργασιακές συνθήκες και τις αμοιβές του, προ της απευκταίας (βεβαίως) ενδεχόμενης μείωσης; Όποιος γνωρίζει, ας απαντήσει τεκμηριωμένα. Αστήρικτες και ανώνυμες συκοφαντίες δε θα δημοσιευτούν. Οι μέρες και οι ώρες είναι κρίσιμες. Δε μπορώ να ρισκάρω την αποτυχία της προσπάθειας να βρει επιτέλους το επιχειρείν το δρόμο του στην τελευταία Σοβιετική Δημοκρατία.

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΥΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ, ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ

Πόσοι φυσιολογικοί άνθρωποι είχαν, ακόμη και στις "παλιές" ανέφελες μέρες, την πεποίθηση ότι η δημοκρατία μας είναι αποτέλεσμα κατίσχυσης της ηθικής, του δικαίου, του ανθρωπισμού, του ορθού λόγου, ρε παιδί μου; Όταν λέω "μας" δεν εννοώ τους πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας, αλλά τους πολίτες κάθε κράτους που ανήκει στο λεγόμενο Ελεύθερο Κόσμο (R.I.P. Ronald Reagan). Δυστυχώς, πολλοί, αλλά δικαιολογημένα. Εκλογές, ελευθερία έκφρασης, ελευθεροτυπία (όχι του Τριάντη, η άλλη, η κανονική), διάκριση εξουσιών, φραγμοί στην αστυνομική βία, σεβασμός από το κράτος στην ανθρώπινη ζωή, πρωτοφανής στην παγκόσμια Ιστορία.
Φευ, όμως. Όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια και ειδικά τους τελευταίους μήνες, επίσης δικαιολογημένα, κάνουν την παραπάνω πεποίθηση να μοιάζει όνειρο παλιό, απατηλό. Έχουμε και λέμε:
1. Η μπλόφα (;) του Παπανδρέου για το δημοψήφισμα έφερε στο φως μία διττή αμφισβήτηση της δημοκρατικής αρχής. Από τους Μερκοζί ακούστηκε ότι έτσι και κάνουμε δημοψήφισμα, θα μας κόψουν τα πόδια, θα μας πετάξουν από την Ε.Ε. κ.λπ. Από τη δεξιά αντιπολίτευση (και όχι μόνο - βλ. Πρετεντέρηδες, Παπαχελάδες κ.λπ.) μάθαμε ότι η πρόταση είναι επικίνδυνη για την ευρωπαϊκή προοπτική μας. Τι έμεινε από την όλη ιστορία. Αυτό που επεδίωκε (και) ο Παπανδρέου, πιθανώς. Η "ομαλή" αποπρωθυπουργοποίησή του και η πρωθυπουργοποίηση του Παπαδήμου. Προέκυψε όμως και κάτι άλλο. Η αίσθηση ότι δημοκρατία έχουμε όσο μας επιτρέπεται. Από ποιους; Έλα ,ντε.
2. Τι κάνει το κοινοβούλιο; Βουλεύεται με βάση την αρχή της αντιπροσώπευσης, μέσα από την οποία διυλίζεται (άλλοι λένε εξαερώνεται) η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Η προβληματική σχέση των δύο αρχών ήταν ανέκαθεν δεδομένη, αλλά τέλος πάντων, υπήρχε μία σχέση, έστω και προβληματική. Πριν λίγο, όμως άκουσα ότι ακόμη και οι εν πολλοίς αμόρφωτοι, μπακάληδες της πατρωνίας, βουλευτές μας κρίνονται επίφοβοι για την ψήφιση των μέτρων που θα μας (ξανα)σώσουν και μελετάται η λύση της πράξης νομοθετικού περιεχομένου (παράκαμψη της ψηφοφορίας στη Βουλή). Από τις μέρες του Εθνικού Διχασμού, στο μακρινό 1916, έχουμε να ζήσουμε τέτοιες μέρες κοινοβουλευτικού θριάμβου.

Με άλλα λόγια, τι δημοκρατίες και μαλακίες; Άμα λάχει, τραβήξτε και μία πράξη νομοθετικού περιεχομένου να κάνετε τον Παπαδήμο πρωθυπουργό, μέχρι να είναι έτοιμος ο Βορίδης για το Μαξίμου. 

Αχ, αστική δημοκρατία. Τι σου 'μελλε να πάθεις, τώρα στα γεράματα; 

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

REANIMATOR


Ο κύριος Παπαδήμος είπε ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για κεκτημένα, όταν καίγεται ο κώλος μας (πλησιάζει η χρεοκοπία, είπε, για την ακρίβεια, καθότι ευγενικό αγόρι). Ο γνωστός εκβιασμός για την Αποκάλυψη την επομένη της χρεοκοπίας. Προφανώς μας θεωρεί αρκετά ρομαντικούς ώστε να πιστεύουμε ότι είναι ο δρ. Φρανκεστάιν και θα δώσει ζωή σ΄ ένα πτώμα. Ακόμα καλύτερα, έχουμε πρωθυπουργό Reanimator.
Η συζήτηση για το τι μέλλει γενέσθαι μετά τη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ αρχίζει να θυμίζει το ερώτημα για το τι μας περιμένει μετά το θάνατο. Το σίγουρο είναι ότι και τα δύο θα μας συμβούν, το πρώτο σύντομα, το δεύτερο στο άδηλον μέλλον. Τι κάνει ο καλός χριστιανός για την προοπτική του θανάτου; Προσεύχεται. Τι κάνει ο φυσιολογικός άνθρωπος για την προοπτική της χρεοκοπίας; Οργανώνεται και αγωνίζεται. No fear.

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

ΕΙΣΑΙ ΣΤΗΝ ΕΟΚ, ΜΑΘΕ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ

Με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή έχω μία αμφίθυμη σχέση. Από τη μία, τον έχω ταυτίσει με τις ευτυχισμένες παιδικές μέρες, τότε που τον έβλεπα (μαυρόασπρο) να πηγαινοέρχεται στην Ευρώπη, μαχόμενος για την ένταξη, λίγο μετά το Λούνα Παρκ και λίγο πριν το Χαβάη 5-0. Από την άλλη, βεβαίως, σιχαίνομαι την αγιοποίησή του. Στιβαρός ηγέτης, Εθνάρχης, παράγων σταθερότητας κ.ο.κ. Εγώ έχω να πω το εξής:
1. Είναι ή δεν είναι αυτός που έβαλε τη σφραγίδα του στη διαμόρφωση της πόλης των Αθηνών από τις δεκαετίες ΄50 και ΄60; Αν βρίσκουμε, βέβαια, την Αθήνα ειδυλλιακή, άκυρη η ερώτηση.
2. Ο λογαριασμός που πληρώνουμε, δεν είχε προαναγγελθεί από κάθε νορμάλ οικονομικό αναλυτή και πολιτικό, εντός κι εκτός Ελλάδος, όταν μας έβαζε στην ΕΟΚ; Αν, βέβαια, για όλα φταίει ο Ανδρέας Παπανδρέου, πάλι πάω πάσο.

Είστε κάτοχος διαμερισμάτων με αντιπαροχή; Έχετε αξιοποιήσει δεόντως τις κοινοτικές επιδοτήσεις, ενισχύοντας τις ελβετικές τράπεζες; Είστε από την Πρώτη Σερρών; Είστε από αυτούς που τους έπαιρναν τηλέφωνο , για "να γράψουν κάτι για τον Πρόεδρο"; Αγνοήστε την παρούσα ανάρτηση. 

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2012

VENCEREMOS

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας κοίταξε πάλι με αυτό το μισοκοιμισμένο, μισοπατρικό ύφος και μας είπε (ψιλοαυστηρά) ότι φέτος θα παιχτεί το μέλλον της χώρας και εμμέσως, πλην σαφώς, μας υπέδειξε να κόψουμε τις μαλακίες και να είμαστε καλά παιδιά και να ακούμε τον κύριο Παπαδήμο, που ξέρει τα κατατόπια και θα μας βγάλει στο ξέφωτο.
Παραλίγο να αρχίσω τα καντήλια και τις αφόρητες, εν τέλει, καταγγελίες. Είδα όμως μια φωτογραφία του μικρού γιου μου και θυμήθηκα ότι ζητάει με αγωνία να τον εξετάσω στην προπαίδεια, του αρέσει να παίζει μπάσκετ, προσφέρει με χαρά ό,τι έχει στους φίλους του, δεν προσπαθεί να ξεγελάσει τη δασκάλα του, μου την λέει όταν του δίνω ψεύτικες υποσχέσεις και θεωρεί ότι ο ίδιος θα ζωγράφιζε καλύτερα το κεφάλι μιας γυναίκας από τον Πικάσο. Κυρίως θυμήθηκα ότι ξύπνησε, σηκώθηκε και με αγκάλιασε στις 5 το πρωί, όταν έφευγα για ένα ταξίδι πριν λίγο καιρό, χωρίς να μιλήσει, και ξαναπήγε στο κρεβάτι του. Θα νικήσουμε.